Not easy to be a Prophet இறைவாக்கினராக வாழ்வது எளிதல்ல

 

The fire within…

https://www.bereanmn.com/berean-blog

22^nd Sunday in Ordinary Time

In 1961 the Good Pope St John XXIII wrote an encyclical titled: ‘Mater et Magistra’, meaning, ‘Mother and Teacher’. This, along with his other more famous one – ‘Pacem in Terris’, meaning, ‘Peace on Earth’ – the one on world peace, addressed not only for the Catholics but to all the people of good will, stand out among the eight encyclicals he wrote during his five years as the leader of the Church. ‘Mater et Magistra’, written during the troubled 60s, described not only the Church's beautiful role as a ‘Mother’ of the faithful, but also her duty as a ‘Teacher’ of humankind. One Catholic columnist who was upset by what the Pope had to say, wrote an essay entitled “Mater sí, Magistra no!”, translated as “Mother yes, Teacher no”. For him, it was fine that the Church was a tender, loving mother, but he closed his ears when she took up the role of a teacher, trying to teach the faithful some life lessons. Unfortunately, the attitude of ‘Mater sí, Magistra no’ seems to come to the fore whenever Popes have spoken against the worldly trends.

Many of us turn to the Church as a protecting, embracing Mother when we are badly hurt. When a loved one dies or some other crisis explodes, people instinctively turn to the Church like an injured child, seeking the healing touch of the mother. It is good that the Church welcomes us in a motherly embrace; but when the Church tries to show us why we hurt ourselves and others, we tend to back away from her.

Last Sunday, we saw Jesus, as a mother, rewarding Peter for his profession of faith. This week, we see Jesus, the Teacher. The switch over was only a matter of minutes. Last week when Jesus asked the personal, direct question: “Who do you say that I am?”, Peter responded: “You are the Messiah, the Son of the living God.” The term ‘Messiah’, used by Peter in his profession of faith, means ‘the anointed’. When Peter used this title for Jesus, he must have taken the flights of fantasy, imagining Jesus being anointed like the kings of Israel. Especially, as they were approaching Jerusalem, Peter’s instincts must have told him that something special was going to happen in the city. Knowing full well that the term ‘Messiah’ can be interpreted as ‘the glorious heir apparent’, as well as ‘the suffering servant’, Jesus wanted to teach his disciples to look at the title as the suffering servant of Yahweh.

Hence, Jesus opens today’s Gospel by saying that something special was going to happen in Jerusalem, but not as imagined by Peter: From that time Jesus began to show his disciples that he must go to Jerusalem and suffer many things from the elders and chief priests and scribes, and be killed, and on the third day be raised. (Matthew 16:21)

This prediction of Jesus must have brought Peter crashing down from his flights of fantasy. He wanted to put some sense into his Master and received a very strong reprimand: "Get behind me, Satan! You are a hindrance to me; for you are not on the side of God, but of men." (Mt. 16: 23)

Jesus addressing Peter as ‘Satan’ sounds too harsh. But, it also opens our eyes to see some similarities between what Jesus experienced at the beginning of his ministry, in the desert, and now, on his way to Jerusalem. The temptations offered by Satan in the desert were ‘good’ temptations. Jesus was not tempted by Satan to kill, to cheat etc. They were simply temptations related to short-cuts and compromises. Similarly, towards the end of his ministry, as he was approaching Jerusalem, Jesus is tempted by his close friend, Peter. What Peter suggested was not anything ‘bad’. Probably he would have suggested to Jesus not to clash with the temple authorities etc. Peter was truly concerned about Jesus’ safety.

This brings us closer home. Most of our temptations are not about killing, cheating, etc. They are temptations of ‘simple adjustments’, and ‘minor compromises’. Quite often, they come from those who love us and are concerned about us.

We are sadly aware that compromises with the world cannot lead us to the Kingdom. The road to the Kingdom is the road less travelled. Jesus himself has given us an indication about this lonely journey or battle we have to undertake. “Enter by the narrow gate; for the gate is wide and the way is easy, that leads to destruction, and those who enter by it are many. For the gate is narrow and the way is hard, that leads to life, and those who find it are few.” (Matthew 7:13-14)

Many prophets were required to take up this lonely and, seemingly, meaningless mission. No prophet has been accepted in his own country, or, for that matter, by the world at large. The world tried to ‘integrate’ Prophets into the mainstream life and failed miserably. Hence, they were eliminated.

Knowing that the life of a prophet is always to swim against the current, many prophets tried to escape from their call. But God pursued them until they completed their mission. In the first reading today, Jeremiah expresses his agony of being a prophet:

Jeremiah 20:7-9

You deceived me, LORD, and I was deceived; you overpowered me and prevailed.

I am ridiculed all day long; everyone mocks me.

Whenever I speak, I cry out proclaiming violence and destruction.

So the word of the LORD has brought me insult and reproach all day long.

But if I say, “I will not mention his word or speak anymore in his name,” his word is in my heart like a fire, a fire shut up in my bones.

I am weary of holding it in; indeed, I cannot.

Jeremiah makes abundantly clear about the choice before a Prophet, namely, the frying pan or the fire! Truly agonising words!

The world needs prophets… prophets like Jeremiah. The world needs to hear the bitter truth of what is wrong with it. Most of us prefer to keep silent and not speak up when things go wrong. That is why Martin Luther King once said: “History will have to record that the greatest tragedy of this period of social transition was not the strident clamor of the bad people, but the appalling silence of the good people.” Very true, even today!

The opening slate of the famous movie ‘JFK’ by Oliver Stone shows a quote by an American poet Ella Wheeler Wilcox: “To sin by silence when we should protest makes cowards out of men.” Sixty years ago, JFK, (John F.Kennedy) as we all know, was shot dead in November 1963, the same year that MLK (Marting Luther King Jr.) gave his memorable “I have a dream” speech (August 28, 1963). In the movie script of JFK, there is a line spoken by the actor playing the role of Jim Garison, the District Attorney of Orleans Parish, Louisiana: “Telling the truth can be a scary thing sometimes. It scared President Kennedy, and he was a brave man. But if you let yourself be too scared, then you let the bad guys take over the country. Then everybody gets scared.”

Quite a few world leaders today employ various scare tactics to silence their critics, thus establishing their autocratic anarchy. Anyone who raises a voice, any prophet who tells the truth is put behind bars without proper trial. Our memory is still fresh with the unlawful incarceration Fr Stan Swamy suffered at the hands of Narendra Modi and his sycophants, including the judicial system and the mainstream media. We pray in a special way for the modern-day prophets who, in spite of the brutal measures employed by the power greedy persons, continue to speak the bitter truth.

Let me close these reflections with quotes from a famous Jewish writer Elie Wiesel. Eliezer Wiesel is a Romania-born American novelist, political activist, and Holocaust survivor of Hungarian Jewish descent. Wiesel was awarded the Nobel Peace Prize in 1986. The Norwegian Nobel Committee called him a "messenger to mankind," noting that through his struggle to come to terms with "his own personal experience of total humiliation and of the utter contempt for humanity shown in Hitler's death camps," as well as his "practical work in the cause of peace," Wiesel has delivered a powerful message "of peace, atonement and human dignity" to humanity.

“I swore never to be silent whenever and wherever human beings endure suffering and humiliation. We must always take sides. Neutrality helps the oppressor, never the victim. Silence encourages the tormentor, never the tormented.” - Elie Wiesel

“The opposite of love is not hatred; it is indifference. Indifference, to me, is the epitome of evil. Because of indifference, one dies before one actually dies.” - Elie Wiesel

When the world follows the line of least resistance, we may have to toe the line of uncompromising fidelity. This is the challenge offered by Jesus in the closing lines of today’s Gospel. These lines have influenced persons like St Francis Xavier to leave the comfort and compromise of the world to embrace the cross and the crown (not the crown of glory, but of thorns). Do these words of Jesus mean anything to us today? “For what will it profit a man, if he gains the whole world and forfeits his life? Or what shall a man give in return for his life?” (Matthew 16:26)

Hard to be a Prophet…

https://www.adventistreview.org

பொதுக்காலம் 22ம் ஞாயிறு

புனிதத் திருத்தந்தை 23ம் ஜான் அவர்கள், வெளியிட்ட சுற்றுமடல்களில், இரண்டு புகழ்பெற்றவையாக விளங்குகின்றன. 1961ம் ஆண்டு அவர் வெளியிட்ட “Mater et Magistra” அதாவது, "அன்னையும் ஆசிரியரும்" என்ற சுற்றுமடலும், 1963ம் ஆண்டு, நல்மனம் கொண்ட உலகமக்கள் அனைவருக்கும் விடுக்கும் ஓர் அழைப்பாக அவர் வெளியிட்ட “Pacem in Terris” அதாவது, "உலகில் அமைதி" என்ற சுற்றுமடலும் புகழ்பெற்றவை.

சமுதாயப் பிரச்சனைகள் பெருகிவந்த 1960களில், இவ்வுலகில், திருஅவை ஆற்றக்கூடிய, ஆற்றவேண்டிய பணிகளை விளக்குவது “Mater et Magistra” என்ற சுற்றுமடல். இம்மடல் வெளியான ஒரு சில வாரங்களில், ஒரு கத்தோலிக்க எழுத்தாளர், பத்திரிகையில் விமர்சனம் ஒன்றை வெளியிட்டார். அந்த விமர்சனத்தின் தலைப்பு: “Mater sí, Magistra no!” அதாவது, "அன்னை...வேண்டும்; ஆசிரியர்...வேண்டாம்" என்று அமைந்திருந்தது.

அளவுகடந்த அன்பைப் பொழியும் அன்னையாக திருஅவையை உருவகித்துப் பார்க்கையில் மனம் குளிர்கிறது. ஆனால், கண்டிப்புடன் பாடங்கள் புகட்டும் ஆசிரியராக திருஅவையை எண்ணிப் பார்க்கையில் கசக்கிறது. காயப்பட்டக் குழந்தைகளாக, அன்னையின் அணைப்பைத் தேடி, நாம் பலமுறை, கோவிலை, திருஅவையின் பணியாளர்களை அணுகிவந்துள்ளோம். ஆனால், காயப்பட்டதற்குக் காரணம் நாம்தான் என்று சுட்டிக்காட்டும் ஆசிரியராக திருஅவை ஒரு சில முறை மாறியபோது, அந்தக் கண்டிப்பை நம்மால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. உலகம் காட்டும் தவறான போக்கிற்கு எதிராக விவிலியம் காட்டும் உன்னத வழிகளை, கசப்பான உண்மைகளை, திருத்தந்தையர், தங்கள் மடல்கள் வழியே வெளியிடும் வேளைகளில், "அன்னை...வேண்டும்; ஆசிரியர்...வேண்டாம்" என்ற குரல் மீண்டும், மீண்டும் எழுந்துள்ளது.

'அன்னை' என்ற இலக்கணத்தில், 'ஆசிரியர்' என்ற அம்சமும் இணைந்துள்ளது. எந்த ஓர் அன்னையும் தன் குழந்தைக்கு அளவுகடந்த அன்பை மட்டுமே எந்நேரமும் பொழிந்தால், அக்குழந்தையின் முழுமையான வளர்ச்சிக்கு அந்த அன்பே ஒரு தடையாக அமையும். தவறும்போது, தடுமாறும்போது அக்குழந்தைக்குத் தகுந்த வழியைக் காட்டுவதும் அன்னையின் பொறுப்பு. அவ்வேளைகளில், கரிசனை கலந்த கண்டிப்புடன் செயலாற்றும் ஓர் ஆசிரியராக அன்னை மாறவேண்டும்.

சென்ற ஞாயிறு, அன்னையாக விளங்கிய இயேசு, இந்த ஞாயிறு ஆசிரியராக மாறுகிறார். 'நான் யார் என நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்?' என்று கேட்ட இயேசுவுக்கு, "நீர் மெசியா, வாழும் கடவுளின் மகன்" என்று உயர்ந்ததொரு விசுவாச அறிக்கையை வெளியிட்டார் பேதுரு. இயேசு அவரிடம், “யோனாவின் மகனான சீமோனே, நீ பேறு பெற்றவன். ஏனெனில் எந்த மனிதரும் இதை உனக்கு வெளிப்படுத்தவில்லை; மாறாக விண்ணகத்திலுள்ள என் தந்தையே வெளிப்படுத்தியுள்ளார். எனவே நான் உனக்குக் கூறுகிறேன்; உன் பெயர் பேதுரு; இந்தப் பாறையின்மேல் என் திருச்சபையைக் கட்டுவேன்” (மத்தேயு 16:17-18) என்று பேதுருவை வாழ்த்தினார் இயேசு. இந்த வாழ்த்துரையைக் கேட்டு, பேதுரு ஒரு கனவுப் பல்லக்கில் அமர்ந்து பவனி வந்திருப்பார். ஆனால், இது நடந்து ஒரு சில நிமிடங்களில், “என் கண்முன் நில்லாதே சாத்தானே, நீ எனக்குத் தடையாய் இருக்கிறாய்” (மத்தேயு 16:23) என்று இயேசு, பேதுருவை, அனல் தெறிக்கும் வார்த்தைகளில் கடிந்துகொண்டார். ஆனந்தத்தில் மிதந்த பேதுரு, அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றிருப்பார். கனவில் தான் மிதந்துவந்த பல்லக்கிலிருந்து, படுகுழியில் விழுந்ததைப் போல உணர்ந்திருப்பார்.

பல்லக்கில் மிதந்ததற்கும், படுகுழியில் விழுந்ததற்கும் பேதுருவே காரணமாகிறார். இயேசுவை, 'மெசியா' என்று அறிக்கையிடுவதில் பெருமை அடைந்தார் பேதுரு. 'மெசியா' என்ற சொல்லுக்கு, 'அர்ச்சிக்கப்பட்டவர்' அல்லது, 'அருள்பொழிவு செய்யப்பட்டவர்' என்பது பொருள். இஸ்ரயேல் அரசர்கள் அனைவரும், அருள்பொழிவு செய்யப்பட்டவர்கள் என்பதை பேதுரு நன்கு அறிந்தவர். எனவே, அவர் இயேசுவை 'மெசியா' என்று அறிக்கையிட்டபோது, அவர் விரைவில் ஓர் அரசனாக அருள்பொழிவு பெறுவார் என்று உள்ளூர எண்ணியிருக்கலாம். அதுவும், விரைவில், தாங்கள் எருசலேம் நகரில் நுழைந்ததும், இந்தக் கனவு நனவாகி, இயேசு அரியணை ஏறுவார் என்ற எண்ணங்கள் அவர் உள்ளத்தை நிறைத்திருக்கலாம். பேதுரு சொன்ன வார்த்தைகளை ஆமோதிப்பதுபோல இயேசுவும் அவரை மனதாரப் புகழ்ந்தார். இயேசுவின் புகழுரை, பேதுரு அவரைப் பற்றிக் கொண்டிருந்த கனவை உறுதிப்படுத்தியிருக்கும்.

அந்நேரத்தில், அங்கு ஒரு திடீர் மாற்றம் நிகழ்கிறது. இயேசு, தான் எப்படிப்பட்ட 'மெசியா' என்பதையும், தனக்கு எருசலேமில் காத்திருக்கும் வரவேற்பைப் பற்றியும் விளக்க ஆரம்பிக்கிறார்:

இயேசு தாம் எருசலேமுக்குப் போய் மூப்பர்கள், தலைமைக் குருக்கள், மறைநூல் அறிஞர்கள் ஆகியோரால் பலவாறு துன்பப்படவும், கொலை செய்யப்படவும், மூன்றாம் நாள் உயிருடன் எழுப்பப்படவும் வேண்டும் என்பதைத் தம் சீடருக்கு அந்நேரம் முதல் எடுத்துரைக்கத் தொடங்கினார். (மத்தேயு 16:21) என்று இன்றைய நற்செய்தி துவங்குகிறது. இந்த வார்த்தைகள், பேதுருவுக்கும் சரி, நமக்கும் சரி, நற்செய்தியாக ஒலிக்கவில்லை.

இந்தக் கசப்பான உண்மையை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத பேதுரு, நடைமுறை வாழ்வுக்கு ஏற்ற சில அறிவுரைகளை இயேசுவுக்குத் தரவிழைகிறார். இயேசுவுக்கு எவ்வித ஆபத்தும் வரக்கூடாது என்ற ஆதங்கத்தில் பேதுரு கூறிய அறிவுரைகளுக்கு இயேசுவின் பதில் ஏன் இவ்வளவு கோபமாக வெளிவந்தது என்பதைப் புரிந்துகொள்வது கடினமாக உள்ளது. தன் நெருங்கிய நண்பர்களில் ஒருவரான பேதுருவை, இயேசு 'சாத்தானே' என்றழைப்பது, நம்மில் சில சிந்தனைகளைத் தூண்டுகிறது.

தன் பணிவாழ்வின் துவக்கத்தில், இயேசு, பாலை நிலத்தில் சாத்தானைச் சந்தித்தார். அங்கு சாத்தான் தந்த மூன்று சோதனைகளையும், மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், அவை ‘நல்ல’ சோதனைகள் என்பதை ஒத்துக்கொள்ள வேண்டும். கொலை, கொள்ளை, ஏமாற்றுதல் என்று தவறான செயல்களைச் செய்யச் சொல்லி, சாத்தான், இயேசுவைத் தூண்டவில்லை.

குறுக்கு வழிகள், எளிதான வழிகள், உலகோடு சமரசம் செய்துகொள்ளும் வழிகள் இவையே சோதனையாக வந்தன. அதுவும், "நீ இறைமகன் என்றால், இவற்றைச் செய்யும்" என்ற ஒரு தூண்டிலைப் போட்டு, இயேசுவைப் பிடிக்க சாத்தான் முயன்றது.

இன்றைய நற்செய்தியிலும் அந்த பாலை நில சோதனைகளின் எதிரொலிகளை நாம் உணரலாம். தன் பணிவாழ்வின் துவக்கத்தில் சாத்தான் வழியே வந்த சோதனைகளைச் சந்தித்த இயேசுவுக்கு, பணிவாழ்வின் இறுதிக் கட்டத்தில், அவர் எருசலேமை நெருங்கிக் கொண்டிருந்த நேரத்தில், தன் நெருங்கிய நண்பர் வழியே சோதனை வந்தது.

பேதுரு இயேசுவுக்கு வழங்கிய அறிவுரையும் தவறான அறிவுரை அல்ல. இயேசுவுக்கு எவ்வித ஆபத்தும் நேரக்கூடாது என்ற நல்ல நோக்கத்துடன், ஆதங்கத்துடன் பேதுரு கூறிய அறிவுரை அது; நடைமுறைக்கு ஏற்ற அறிவுரை. வேறு வார்த்தைகளில் சொல்லவேண்டுமெனில், "இயேசுவே, நீர் ஏன் தேவையில்லாத பிரச்சனைகளில் மாட்டிக் கொள்ளவேண்டும்? உலகத்தோடு ஒத்துப்போக வேண்டியதுதானே!" என்ற பாணியில் பேதுரு அறிவுரை வழங்கினார்.

நமக்கு வரும் பெரும்பாலான சோதனைகளும் இப்படிப்பட்டவையே. கொலைசெய்யவோ, கொள்ளை அடிக்கவோ, ஊழலில் ஊறிப் போகவோ நமக்குச் சோதனைகள் வருவதில்லை. உலகத்தோடு ஒத்துப் போவது, எளிய வழிகளை, குறுக்கு வழிகளைத் தேடுவது, அங்கும், இங்கும் சிறிது 'அட்ஜஸ்ட்' செய்து, அநீதிகளோடு சமரசம் செய்துகொள்வது என்பவையே, நமக்குப் பெரும்பாலான நேரங்களில் வரும் சோதனைகள். நமக்கு நெருங்கியவர்களிடமிருந்து இச்சோதனைகள் வரும்போது, இன்னும் சிக்கலாக மாறிவிடுகின்றன. அவர்கள் நம்முடைய நன்மைக்காகத்தானே சொல்கிறார்கள் என்ற போராட்டம் எழுகின்றது.

உண்மையான நீதி, அமைதி, அன்பு ஆகிய உயரிய சிகரங்களை அடைய குறுக்கு வழிகளோ, எளிதான பாதைகளோ கிடையாது. கடினமானப் பாதைகளில், தனித்துச் செல்லும் பயணங்கள் இவை. இத்தகையதொரு பயணத்தை இயேசு மேற்கொண்டார். அவரைப் பின்பற்ற விழைவோருக்கும் இத்தகையப் பயணமே காத்திருக்கிறது என்பதை இன்றைய நற்செய்தியின் இறுதியில் இயேசு ஒரு சவாலாக நம்முன் வைக்கிறார்:

பின்பு இயேசு தம் சீடரைப் பார்த்து, “என்னைப் பின்பற்ற விரும்பும் எவரும் தன்னலம் துறந்து தம் சிலுவையைத் தூக்கிக்கொண்டு என்னைப் பின்பற்றட்டும். ஏனெனில் தம் உயிரைக் காத்துக்கொள்ள விரும்பும் எவரும் அதை இழந்துவிடுவர். மாறாக என்பொருட்டுத் தம்மையே அழித்துக் கொள்கிற எவரும் வாழ்வடைவார்” என்றார்.

‘சவால்’ என்ற வார்த்தை நமக்குள் வீர உணர்வுகளை உருவாக்கலாம். நெருப்பில் குதிப்பது எளிது. எதோ ஒரு வேகத்தில் குதித்துவிடலாம். ஆனால், தொடர்ந்து நெருப்பில் நடந்து, அல்லது, அந்த நெருப்புடன் போராடி, அதை வெல்வது மிகவும் கடினம். இறைவாக்கினர்கள் பலர், இந்தப் போராட்டத்திற்கு உட்படுத்தப்பட்டனர். அவர்கள் வாழ்ந்த சமுதாயம் சரியில்லை என்பதை, துணிவுடன் எடுத்துச் சொல்லும் பணியை, இறைவன் அவர்களுக்கு அளித்தார். விவிலியத்தில் நாம் சந்திக்கும் பல இறைவாக்கினர்கள், இறைவன் அளித்த இந்த ஆபத்தான பணியை ஏற்க மறுத்து, ஓடி ஒளிந்தனர். ஆனாலும், அந்தப் பணியை நிறைவேற்றும் வரை இறைவன் அவர்களை விடவில்லை. இப்படி தன்னை இடைவிடாமல் துரத்தி வந்த இறைவனிடம் இறைவாக்கினர் எரேமியா பேசுவதை இன்றைய முதல் வாசகத்தில் இப்படி நாம் கேட்கிறோம்.

எரேமியா 20: 7-9 

ஆண்டவரே! நீர் என்னை ஏமாற்றிவிட்டீர்: நானும் ஏமாந்து போனேன்: நீர் என்னைவிட வல்லமையுடையவர்: என்மேல் வெற்றி கொண்டுவிட்டீர்: நான் நாள் முழுவதும் நகைப்புக்கு ஆளானேன். எல்லாரும் என்னை ஏளனம் செய்கின்றார்கள். நான் பேசும்போதெல்லாம் ‘வன்முறை அழிவு’ என்றே கத்த வேண்டியுள்ளது: ஆண்டவரின் வாக்கு என்னை நாள் முழுதும் பழிச்சொல்லுக்கும் நகைப்புக்கும் ஆளாக்கியது.

“அவர் பெயரைச் சொல்லமாட்டேன்: அவர் பெயரால் இனிப் பேசவும் மாட்டேன்” என்பேனாகில், உம் சொல் என் இதயத்தில் பற்றியெரியும் தீ போல இருக்கின்றது. அது என் எலும்புகளுக்குள் அடைப்பட்டுக் கிடக்கின்றது. அதனை அடக்கிவைத்துச் சோர்ந்து போனேன்: இனி என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள முடியாது.

நான் வாயைத் திறந்தாலே உண்மைகளைச் சொல்ல வேண்டியுள்ளது, அதுவும் கசப்பான உண்மைகளைச் சொல்ல வேண்டியுள்ளது. ‘ஏன் எனக்கு வம்பு’ என்று பேசாமல் இருந்தாலும் உமது வார்த்தைகள் என் மனதில் நெருப்பாய் எரிந்து கொண்டிருக்கின்றன என்று சொல்கிறார் எரேமியா. மெல்லவும் முடியாமல், முழுங்கவும் முடியாமல் தவிக்கும் இறைவாக்கினர் எரேமியாவைப் போல பல கோடி இறைவாக்கினர்கள் எண்ணியிருப்பர், சொல்லியும் இருப்பர்.

இந்திய அரசு பழங்குடி மக்களுக்கு எதிராக மேற்கொண்டு வந்த அடக்குமுறைகள் தவறானவை என்பதைக் கண்டு, தான் 'ஒரு மௌனப் பார்வையாளனாக' வாழப்போவதில்லை என்ற முடிவுக்கு வந்த அருள்பணி ஸ்டான் சுவாமி அவர்கள், நாம் வாழும் காலத்தில் நம்முடன் வாழ்ந்து மறைந்த ஓர் இறைவாக்கினர். அரசு செய்வது தவறு என்ற கசப்பான உண்மையை எடுத்துரைத்த அந்த உன்னத இறைவாக்கினர், இன்று எரேமியா போன்ற இறைவாக்கினர்களுடன் விண்ணகத்தில் வாழ்கிறார்.

மனதுக்குச் சங்கடமான உண்மைகள் சொல்லப்படும்போது, உண்மையைச் சந்திக்க மறுத்து, நாம் ஓடி ஒளியலாம். அல்லது, அந்த உண்மையைச் சொன்னதால், அருள்பணி ஸ்டான் சுவாமி அவர்களைப் போல் உயிர் துறக்கலாம். இதையே இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு ஒரு சவாலாக நமக்கு முன் வைக்கிறார். ஒரு கேள்வியின் வடிவில் இயேசு விடுக்கும் இந்தச் சவால், புனித பிரான்சிஸ் சேவியரைப் போல பல்லாயிரம் உன்னத உள்ளங்களை விழித்தெழச் செய்தது. இன்று இயேசு நமக்கு விடுக்கும் இந்தச் சவால், நமக்குள்ளும் மாற்றங்களை உருவாக்குமா? இதோ இயேசு நம் ஒவ்வொருவருக்கும் விடுக்கும் அந்த உன்னத சவால்: மனிதர் உலகம் முழுவதையும் ஆதாயமாக்கிக்கொண்டாலும் தம் வாழ்வையே இழப்பாரெனில் அவருக்குக் கிடைக்கும் பயன் என்ன? அவர் தம் வாழ்வுக்கு ஈடாக எதைக் கொடுப்பார்? (மத்தேயு 16:26)

“Who do you say that I am?” "நான் யார் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்?"

 

Who do you say that I am?

https://standrewscobourg.ca

21^st Sunday in Ordinary Time 

An important looking man walks into the airport. He is restless seeing the long queue and reaches the counter, bypassing those standing in the queue. The lady at the counter politely tells him to go back. The man is thoroughly annoyed and says: “Do you know who I am?” She looks at him with scant respect and attends to the next person in line. He raises his voice and repeats the question: “Do you know who I am?” The lady at the counter picks up her microphone and makes an announcement: “Your attention please! Here is a gentleman who doesn’t know who he is. Can someone help him, please?” She goes back to her work.

We may have come across persons who think they are very important and presume that everyone around should know who they are. At times, we may have felt this way and may have expected everyone to recognize us. The basic truth is that many of us don’t seem to know who we really are. ‘Know thyself’ was proposed, by Socrates, as the crowning wisdom a human being could achieve. Desire for self-knowledge, has made sages spend their entire life on the question: Who am I?This question is closely linked to ‘Who am I to others – my family, my friends, my colleagues…?’

I have heard that in government circles an exercise is taken up every day. What appears on the TV, as evening news and what appears in the morning papers are collected, categorised, prioritized and given to the Prime Minister or the Chief Minister. A special officer is appointed to do this. This is only a hearsay information and you are welcome to take it with more than a pinch of salt. But, I guess such an exercise is in place in any organisation. This exercise is undertaken to feel the pulse of the people. More often, this exercise is undertaken due to the fear of losing the grip on power. We can easily guess that the first question that may confront most of the political leaders in the morning will be: what do people think of me and my government? In other words, who do people say that I am?

When political leaders are not in touch with their real inner self, not knowing who they really are, and what their mission is, they need to be constantly worried about clinging on to power. Some leaders resort to devious ways to assert their power. In recent years, especially in the last few years of COVID-19 pandemic, we have seen quite a few world leaders who have maintained a vice-like grip on power. China, Hungary, India, Israel, Russia, Belarus… the list of persons trying to grab power is long! Here are a few headlines and excerpts which appeared on various journals while the pandemic was raging across the globe:

Power-hungry leaders are itching to exploit the coronavirus crisis

As Covid-19 brings the world to a halt, some world leaders have spotted an opportunity to tighten their grip on power… Right now, the world has plenty of power-hungry leaders… It is not hard to see how this coronavirus global outbreak could be bad news for democracy, and those who depend on it. (CNN – April 1, 2020)

How Authoritarians Are Exploiting the COVID-19 Crisis to Grab Power

For authoritarian-minded leaders, the coronavirus crisis is offering a convenient pretext to silence critics and consolidate power. Censorship in China and elsewhere has fed the pandemic, helping to turn a potentially containable threat into a global calamity. The health crisis will inevitably subside, but autocratic governments’ dangerous expansion of power may be one of the pandemic’s most enduring legacies. (Human Rights Watch – April 3, 2020)

Across the World, the Coronavirus Pandemic Has Become an Invitation to Autocracy

According to COVID-19 State of Emergency Data by the UN’s Centre for Civil and Political Rights, 84 countries have declared a state of emergency since the pandemic began: a gateway to autocracy. The pandemic has also facilitated governments extending surveillance on citizens by violating their right to privacy… Joseph Cannataci, the UN special rapporteur on right to privacy, has rightly observed, “Dictatorship often starts in the face of a threat”. (The Wire – May 3, 2020)

Against such a background, this Sunday’s liturgy invites us to reflect on Leadership and Authority. The first reading from Isaiah, (Isaiah 22:19-23) gives a detailed description of the investiture of a royal court official. The robe, the sash, and the keys are insignia of this office. Isaiah tells of how the keys of authority will be taken away from Shebna, the unfaithful and proud “master of the royal palace,” and given to the humble and faithful Eliakim.

The robe, the sash and the keys are external symbols of power. These symbols speak for themselves about the true meaning of power. A person is vested with a robe and a sash while in office. They are not the personal property of the person. They are given to a person by God or by the people for a particular time and for a specific purpose. Once the time elapses, and, the purpose is fulfilled, the robe and the sash are to be passed on, not kept as one’s possession. Unfortunately, in today’s world, there are quite a few leaders who have manipulated the government machinery in such a way as to continue in power ‘for life’.

The third imagery, namely the key, as a sign of authority and power, is mentioned in the first reading as well as the Gospel (Matthew 16:13-20). Jesus tells Simon Peter: “You are Peter, and on this rock, I will build my church… I will give you the keys of the kingdom of heaven, and whatever you bind on earth shall be bound in heaven, and whatever you loose on earth shall be loosed in heaven.” (Mt. 16:18-19) The keys given to Peter is to open the Kingdom and bring heaven and earth together. Unfortunately, once again, some of the world leaders who are given the keys of authority tend to lock themselves up in an ‘ivory tower’, trying to create a heaven (or, a hell?) exclusively for themselves, far removed from the people.

From the lofty imageries of robe, sash and keys, the focus shifts to other imageries – a peg and a throne. Through these imageries, God explains how He would shape his servant-turned-leader! After talking of how Eliakim will be vested with authority, God says: “I will drive him like a peg in a firm place, and he will become a throne of glory to his father’s house.” (Is. 22:23)

A peg is used as the main support to tie up many things. A peg is driven in the ground to erect a tent; to tether the cattle etc. The peg, although driven half way into the ground is the main anchor that keeps the tent from being blown away by strong winds or keeps the cattle in the safe vicinity of the peg. Moreover, to drive a peg in the ground, one has to hit it on the head!

All these implied details of the imagery of a peg, give us an idea of what authority and leadership mean. The leader needs to stand firm amidst raging storms and keep the persons entrusted to his/her care close to him/her. He or she should be ready to bear painful blows in order to serve as a source of strength for others tied up with him/her.

The other imagery used here is the throne. A throne is not meant to be carried around, but designed to carry others. An empty throne that does not serve to carry others can only be kept as a museum piece. Similarly, a leader is meant to carry the people on his/her shoulders and not vice-versa!

To serve as a peg ‘driven in a firm place’ or as a throne carrying the people, the leader needs to have a clear knowledge about self and the mission entrusted to him/her.

In today’s Gospel passage we come across Jesus who was in search of his self and mission. All of us have been on the journey of searching for our real selves. The key question in this search is - Who am I? This is not a philosophical question, but a deep thirst to understand ourselves better. Jesus too was in this journey of self-discovery. As a part of this journey, Jesus posed two very crucial questions to his disciples: ‘Who do people say that I am?’ ‘Who do you say that I am?’ (Mt. 16: 13,15)

These questions of Jesus are not addressed to His disciples alone. Down the centuries they have been addressed to all of us. They have perennial value, in season and out of season.

Who do people say that Jesus is?

On quite many occasions, surveys have been undertaken to discover who has influenced the history of humankind. Almost in all these surveys, Jesus Christ has figured either in the first place or within the first three positions. Such has been his influence! His influence on humankind has been two-fold.

Remember the Gospel event (Luke 2:21ff) when Jesus was presented in the temple and the name ‘Jesus’ was given to him? At that moment, Simeon had predicted: “Behold, this child is set for the fall and rising of many in Israel, and for a sign that is spoken against…” (Luke 2:34) Down the centuries, people have been inspired as well as scandalized by the person of ‘Jesus’ and have said and, still, are saying so many things… good and bad, true and false, profession of faith and downright blasphemy!

Who do you say that I am?

Jesus, posing this question to his disciples, must have shaken them up. Today, this question is personally addressed to you and me. Who do I say that Jesus is? All the answers I have been memorising since childhood may not be helpful. Neither is Jesus interested in my memorised answers. I am now asked to face this question seriously, personally.

More than a question, it is an invitation – an invitation to be convinced of the person of Jesus so that I can follow Him more closely. Most of us become speechless and, perhaps, embarrassed by such a direct question… such a confrontation… rather, ‘care-frontation’!

The disciples were speechless as well when Jesus ‘care-fronted’ them with this question. Peter mustered up enough courage to say: “You are the Christ, the Son of the living God”. (Mt 16: 16) Jesus was able to see that Peter’s response was not an intellectual proposition, but a heart-felt prayer. Jesus knew that no human being had taught Peter to repeat those words by heart. Hence, he promised to hand over the ‘keys of the kingdom of heaven’, to Peter to lead the people of God! We pray that those who hold ‘the keys of the kingdom of heaven’ (the Popes), including the 266^th Pope - Pope Francis – may lead the people of God to true knowledge of Jesus and His ways!

We also pray earnestly for the various world leaders who, even during the onslaught of an unknown virus (COVID 19), have created and circulated quite a few known viruses like, power and greed. May God give them light and grace to understand themselves and their mission and thus be enlightened about the true meaning of authority and leadership!

Know Thyself - Socrates

https://www.linkedin.com

பொதுக்காலம் 21ம் ஞாயிறு

தன்னையே ஒரு பெரும்புள்ளி என்று எண்ணிக்கொண்டிருந்த ஒருவர், ஒருநாள் தான் தங்கியிருந்த நகரத்தின் விமான நிலையத்திற்குச் சென்றார். பயணம் பதிவு செய்ய அங்கு நின்றுகொண்டிருந்த நீளமான வரிசையில் நிற்காமல், முன்னே சென்றார். பயணச்சீட்டை பதிவுசெய்து கொண்டிருந்த பணியாளர், அவரை வரிசையில் சென்று நிற்குமாறு கேட்டுக்கொண்டார். இதைக் கேட்டு எரிச்சலுற்ற அந்த பெரும்புள்ளி, "நான் யார் என்று உனக்குத் தெரியுமா?" என்று கேட்டார். அந்தப் பணியாளரோ, அவரைப் பரிதாபமாகப் பார்த்துவிட்டு, தன் பணியில் மூழ்கினார். இந்தப் பெரும்புள்ளியோ தன் குரலை இன்னும் உயர்த்தி, "நான் யார் என்று உனக்குத் தெரியுமா?" என்று கத்தினார். உடனே, அந்தப் பணியாளர் தன் அருகிலிருந்த 'மைக்'கை எடுத்து, "பயணிகளின் கனிவான கவனத்திற்கு: இங்கு ஒருவர் தான் யார் என்று தெரியாமல் குழம்பிப் போயிருக்கிறார். யாராவது தயவுசெய்து அவருக்கு உதவி செய்யுங்கள்" என்று அறிவித்தார்.

தாங்கள் யார் என்பதை சரியாகப் புரிந்துகொள்ளாமல் கற்பனை உலகில் உலாவரும் பெரும்புள்ளிகளை நாம் வாழ்வில் சந்தித்திருப்போம். ஒரு சில வேளைகளில், நாமும், நம்மைப்பற்றிய சரியான புரிதல் இல்லாமல், இவ்வாறு குழம்பித் திரிந்திருக்கலாம். ஒருவர் தான் யார் என்பதை உணர்ந்துகொள்வதே ஞானத்தின் சிகரம் என்று பல மேதைகள் கூறியுள்ளனர். "உன்னையே நீ அறிவாய்" என்பதை நம் உள்ளத்தில் ஆழப் பதிப்பதற்கு உலக மகா மேதை சாக்ரடீஸ் பெரிதும் முயன்றார் என்பதை நாம்  அறிவோம். "நான் யார்?" என்ற கேள்விக்கு தங்கள் வாழ்நாளெல்லாம் விடை தேடிய ஞானிகளைப் பற்றி நாம் படித்திருக்கிறோம்.

‘நான் யார்’ என்ற இந்தக் கேள்விக்குள் பல கேள்விகள் உள்ளன... என் குடும்பத்தினருக்கு நான் யார்? என் நண்பருக்கு நான் யார்? என் பணியிடத்தில், நான் வாழும் சமுதாயத்தில் நான் யார்? இவர்களுக்கெல்லாம் நான் என்னவாகத் தெரிகிறேன்? அடிப்படையில், மற்றவர்கள் என்னைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறார்கள்? என்பது நம் வாழ்வின் முக்கிய கேள்விகளாக இருந்துவருகின்றன.

தாங்கள் யார், குறிப்பாக, மக்களின் பார்வையில் தாங்கள் யார் என்ற தேடலில் அடிக்கடி ஈடுபடுவது நம் அரசியல் தலைவர்கள். எனக்குப் பழக்கமான அரசு அதிகாரிகள் சொன்ன ஒரு சில தகவல்கள் இப்போது என் நினைவுக்கு வருகின்றன. ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும், அன்று காலை செய்தித் தாள்களில் வந்த தகவல்களையும், முந்திய நாள் இரவு, தொலைக்காட்சி வழியே வந்த தகவல்களையும், சேகரித்து, வகைப்படுத்தி, பட்டியலிட்டு, நாட்டின் பிரதமர் அல்லது மாநிலத்தின் முதலமைச்சர் இவர்களிடம் கொடுப்பதற்கென அரசு அதிகாரிகள் நியமிக்கப்பட்டுள்ளனர். இந்தத் தகவல்களைப் திரட்டுவதன் முக்கிய நோக்கம், நாட்டில் தங்களைப் பற்றிய, தங்கள் ஆட்சி பற்றிய எண்ணங்கள் என்ன என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதே.

ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும் இத்தலைவர்களின் நினைவை, மனதை ஆக்ரமிக்கும் அந்த கேள்வி: "நான் யார் என்று மக்கள் சொல்கிறார்கள்?" தங்கள் பதவி பறிபோய்விடுமோ என்ற பயமும், சந்தேகமும் இந்தக் கேள்வியை இவர்களிடம் எழுப்புகின்றன. அண்மைய சில ஆண்டுகளாக, உலகின் ஒரு சில தலைவர்கள், பதவியை நிரந்தரமாக்கிக்கொள்ளும் முயற்சியில் வெளிப்படையாகவும், மறைமுகமாகவும் ஈடுபட்டுவருவதை நாம் அறிவோம். கண்ணுக்கும், கருத்துக்கும் புலப்படாத கோவிட்-19 கிருமி 2020ம் ஆண்டு முதல், மனிதர்கள் அனைவரையும் தனக்குமுன் மண்டியிட செய்துகொண்டிருந்த வேளையில், ஒரு சில உலகத் தலைவர்கள், தங்கள் நாட்டு சட்டங்களை மாற்றியமைத்து, தங்களையே அதிகாரத்தின் உச்சத்தில் வைக்க முயன்றதையும், இன்னும் முயன்று வருவதையும் நாம் அறிவோம்.

கோவிட் 19 கிருமி, மனித உயிர்கள் மீது கொண்டிருந்த தணியாத் தாகத்தையும் விஞ்சும் அளவு, உலகத் தலைவர்கள் பலர், கடந்த மூன்று ஆண்டகளாக, அதிகாரத் தாகத்தை அளவின்றி வளர்த்துக் கொண்டுள்ளதை நாம் காண்கிறோம். சீனா, இந்தியா, இலங்கை, இஸ்ரேல், இரஷ்யா, பிலிப்பீன்ஸ், ஹங்கேரி, பெலாருஸ் என, பல நாடுகளில், அதிகாரத்தில் இருப்போர், பல்வேறு வழிகளில், மக்கள் மீது, அடக்குமுறைகளை, நேரடியாகவும், மறைமுகமாகவும் காட்டிவந்துள்ளனர். தொற்றுக்கிருமியின் தாக்கத்தால், மக்கள், எவ்வித எதிர்ப்பையும் காட்டஇயலாமல் முழு அடைப்பில் சிக்கியிருந்த நிலையை, தங்களுக்குச் சாதகமாகப் பயன்படுத்திக்கொண்ட இத்தலைவர்களின் செயல்பாடுகள், 'அதிகாரம்' என்ற சொல்லுக்கு தவறான இலக்கணங்கள்!

இத்தகையச் சூழலில், அதிகாரத்தின் உண்மையான இலக்கணத்தைப் புரிந்துகொள்ள, இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள், நமக்குச் சவால் விடுக்கின்றன. ஒருவருக்கு தரப்படும் அதிகாரம் எத்தைகையது என்பதை இறைவாக்கினர் எசாயாவும், (எசாயா 22:19-23)  நற்செய்தியாளர் மத்தேயுவும் (மத்தேயு 16:13-20) இன்றைய வாசகங்களில் விவரிக்கின்றனர்.

பதவியிலிருந்த செபுனா என்ற அதிகாரி, அகந்தை கொண்டு, தன் பொறுப்பைச் சரிவர நிறைவேற்றாததால், அவரை அதிகாரத்திலிருந்து நீக்கிவிட்டு, எலியாக்கிம் என்பவரை இறைவன் உயர்த்துவதை, இறைவாக்கினர் எசாயா குறிப்பிடுகிறார். எலியாக்கிமுக்கு வழங்கப்படும் அதிகாரத்தை, பல்வேறு உருவகங்கள் வழியே இறைவன் விவரிக்கிறார்:

எசாயா 22: 20-22

அந்நாளில் இல்க்கியாவின் மகனும் என் ஊழியனுமாகிய எலியாக்கிமை நான் அழைத்து, உன் அங்கியை அவனுக்கு உடுத்தி, உன் கச்சையை அவன் இடுப்பில் கட்டி, உன் அதிகாரத்தை அவன் கையில் ஒப்படைப்பேன். எருசலேமில் குடியிருப்போருக்கும் யூதா குடும்பத்தாருக்கும் அவன் தந்தையாவான். அந்நாளில் தாவீது குடும்பத்தாரின் திறவுகோலை அவன் தோளின் மேல் வைப்பேன். அவன் திறப்பான்: எவனும் பூட்டமாட்டான். அவன் பூட்டுவான்: எவனும் திறக்கமாட்டான்.

அங்கி, கச்சை, தாவீது குடும்பத்தாரின் திறவுகோல் என்ற பல அடையாளங்கள் வழியே எலியாக்கிமின் அதிகாரம் வரையறுக்கப்படுகிறது.

அங்கி, கச்சை ஆகியவை, ஒருவர் குறிப்பிட்ட நேரத்தில் உடுத்திக் கொள்வன. அவை, ஒருவரோடு நிரந்தரமாக இருக்கப்போவதில்லை. அதேபோல், ஒருவருக்கு வழங்கப்படும் அதிகாரமும், ஒரு குறிப்பிட்ட நேரத்திற்கு, குறிப்பிட்ட நோக்கத்திற்காக, மக்களால் வழங்கப்படுவது. இன்றைய உலகிலோ, பல தலைவர்கள், அதிகாரத்தை, தங்கள் உரிமைச் சொத்தாகக் கருதுவதும், ஒரு சிலர், தங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் தலைவராக தங்களை மாற்றிக்கொள்வதும், அதிகாரம், பொறுப்பு என்ற சொற்களுக்கு முரணான போக்குகள்.

அதேபோல், அதிகாரம், ஒரு திறவுகோல் போன்றது. அது, மூடப்பட்டுள்ள கதவுகளைத் திறந்து, மக்களுக்கு நன்மைகளை வழங்க பயன்படுத்தப்படும் ஒரு கருவியாக அமையவேண்டும். இன்றைய நற்செய்தியில், இயேசு, பேதுருவுக்கு வழங்கும் தலைமைப் பொறுப்பை, 'திறவுகோல்' என்ற அடையாளத்தைக் கொண்டு குறிப்பிடுவதைக் காணலாம்: "விண்ணரசின் திறவுகோல்களை நான் உன்னிடம் தருவேன். மண்ணுலகில் நீ தடைசெய்வது விண்ணுலகிலும் தடைசெய்யப்படும். மண்ணுலகில் நீ அனுமதிப்பது விண்ணுலகிலும் அனுமதிக்கப்படும்" (மத்தேயு 16:19) என்ற சொற்கள் வழியே, மண்ணுலகையும், விண்ணுலகையும் இணைக்கும் சக்திபெற்ற திறவுகோலான அதிகாரத்தை, இயேசு, பேதுருவுக்கு வழங்குகிறார்.

எலியாக்கிமுக்கு இறைவன் வழங்கும் அங்கி, கச்சை, திறவுகோல் என்ற அடையாளங்களைத் தொடர்ந்து, இறைவன் பயன்படுத்தும் இரு உருவகங்கள், நம் கவனத்தை ஈர்க்கின்றன. அதிகாரத்தில் உள்ள ஒருவரை, இறைவன் எவ்விதம் உருவாக்குகிறார் என்பதை, இவ்விரு உருவகங்களும் தெளிவாக்குகின்றன:

உறுதியான இடத்தில் அவனை முளைபோல அடித்து வைப்பேன்; அவன் தன் தந்தையின் குடும்பத்தாருக்கு மேன்மையுள்ள அரியணையாக இருப்பான். (எசாயா 22:23)

இஸ்ரயேல் குலத்தின் தலைவனை, இறைவன், உறுதியான இடத்தில் முளைபோல் அடித்துவைப்பார் என்ற சொற்கள், அதிகாரத்தில் இருப்போரிடம் விளங்கவேண்டிய சில அம்சங்களை விளக்குகின்றன. உறுதியான நிலத்தில் அடிக்கப்படும் முளை, பல வழிகளில் பயன்படுகிறது. பூமிக்குள் அழமாக ஊன்றப்பட்ட முளையில் கயிறுகட்டி, கூடாரங்கள் அமைக்கப்படுகின்றன. எவ்வளவு பலமாகக் காற்றடித்தாலும், அழமாக ஊன்றப்பட்ட முளை, கூடாரத்தைக் காப்பாற்றும். அதேபோல், மேய்ச்சல் நிலங்களில் ஆடு, மாடுகள் பாதுகாப்பாக மேய்வதற்கு, அடித்துவைக்கப்பட்ட முளையில் அவை கட்டப்படும். காக்கும் தொழிலைச் செய்யும் முளைபோல, அதிகாரத்தில் இருப்பவர்கள் செய்யும் முக்கியமான பணி, காக்கும் பணி என்பதை, இவ்வுருவகம் முதலில் நமக்கு உணர்த்துகிறது.

அத்துடன், உறுதியான இடத்தில் ஒரு முளையை ஊன்றுவதற்கு, அது, தன் தலைமீது அடிகளைத் தாங்கவேண்டும். எவ்வளவு வலிமையாக அடிகள் விழுகின்றனவோ, அவ்வளவு ஆழமாக முளை பூமிக்குள் புதைந்து, பலன் தரும் வகையில் நிற்கமுடியும். அதேபோல், தலைவர்களும், அதிகாரிகளும் தங்கள்மீது விழும், பல அடிகளைத் தாங்கிக்கொண்டு, உறுதியுடன் நின்றால், பயனுள்ள தலைவர்களாகச் செயல்படமுடியும்.

அடுத்ததாக, இறைவன் பயன்படுத்தும் மேன்மையுள்ள அரியணை என்ற உருவகமும் தலைவனுக்குரிய ஒரு பண்பை விளக்குகிறது. அரியணையை யாரும் சுமப்பது கிடையாது; அதுவே மற்றவர்களைச் சுமக்கிறது. அது மற்றவர்களைத் தாங்கும்போதுதான், பயனும், புகழும் பெறுகிறது. காலியாக இருக்கும் அரியணை, வெறும் காட்சிப்பொருளாக மட்டுமே பயன்படுகிறது. அதேபோல், தலைவர்களும் மற்றவர்களைத் தாங்கும்போதுதான், பயனும், புகழும் பெறுகின்றனர்.

முளைபோல் அடித்துவைக்கப்பட்டாலும், அரியணையாக அடுத்தவரைத் தாங்கி நின்றாலும், சீரான மனநிலையுடன் செயல்படும் தலைவர்கள், தலைமைத்துவம், அதிகாரம் என்ற சொற்களுக்கு ஆழ்ந்த அர்த்தங்கள் தருகின்றனர். அத்தகையச் சீரான மனநிலையைப் பெறுவதற்கு ஒரு முக்கிய காரணமாக நான் கருதுவது, அத்தலைவர்கள் தங்களைப்பற்றி கொண்டுள்ள தெளிவான புரிதல் அல்லது, 'சுய அறிவு' (self knowledge). ஒருவர் தன்னைப்பற்றி தெரிந்துகொள்ள, தன்னையே சரியாகப் புரிந்துகொள்ள, சுயத்தேடல்கள் நிகழவேண்டும். இத்தகைய ஒரு தேடலை, இன்றைய நற்செய்தி எடுத்துரைக்கிறது.

ஒவ்வொருவரும், வாழ்க்கையில், நம்மை நாமே தேடிய அனுபவங்கள், நம் எல்லாருக்கும் உண்டு. நம்மை நாமே தேடும் நேரங்களில், பல கேள்விகள், நம் உள்ளத்தில் எழுந்திருக்கும். அவற்றில் மிக முக்கியமாக நம் மனதில் எழும் ஒரு கேள்வி... 'நான் யார்?' என்ற கேள்வி.

இயேசுவுக்கும் இந்தக் கேள்வி எழுந்தது. இந்த அடிப்படைக் கேள்வியை மையப்படுத்தி, இன்றைய நற்செய்தி அமைந்துள்ளது. அவர் இன்றைய நற்செய்தியில் எழுப்பும் இரு முக்கிய கேள்விகள் நம் சிந்தனைகளைத் தூண்டுகின்றன. பாடங்களைச் சொல்லித்தருகின்றன. "நான் யார் என்று மக்கள் சொல்கிறார்கள்?" - "நான் யார் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்?" (மத்தேயு 16: 13,15)

"நான் யார் என்று மக்கள் சொல்கிறார்கள்?" என்ற கேள்விக்கு, சிறு வயது முதல், அம்மாவிடம், அப்பாவிடம், மறைகல்வி ஆசிரியர்களிடம் நாம் பயின்றவற்றை, மனப்பாடம் செய்தவற்றை வைத்து, பதில்கள் சொல்லிவிடலாம். ஆனால், "நான் யார் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்?" என்ற இரண்டாவது கேள்விக்கு அப்படி எளிதாகப் பதில் சொல்லிவிட முடியாது. நாம் படித்தவற்றைவிட, பட்டுணர்ந்தவையே, இந்தக் கேள்விக்குப் பதிலாக அமையவேண்டும். நாம் மனப்பாடம் செய்தவற்றைவிட, மனதார நம்புகிறவையே, இந்தக் கேள்விக்கு சரியானப் பதிலைத் தரமுடியும்.

இயேசுவைப்பற்றி தெரிந்துகொள்ள, பல்லாயிரம் நூல்கள் உள்ளன. அந்தப் நூல்களிலிருந்து திரட்டிய அறிவால் நாம் நிறைந்திருக்கும்போது, இயேசு நம்மிடம், "நான் யார் என்று மக்கள் சொல்கிறார்கள்?" என்று கேட்டால், நாம் மனப்பாடம் செய்த பதில்கள், மடைதிறந்த வெள்ளமாகப் பாயும். ஆனால், அந்த மனப்பாடங்களோடு மட்டும் நாம் இயேசுவை உலகறிய பறைசாற்றக் கிளம்பினால், புனித பவுல் சொல்வது போல், "ஒலிக்கும் வெண்கலமும், ஓசையிடும் தாளமும் போலாவோம்." (1 கொரிந்தியர் 13:1)

எனவே, இயேசு நம்மை அடுத்த நிலைக்கு வருவதற்கு கொடுக்கும் அழைப்புதான், "நீங்கள், நான் யார் எனச் சொல்கிறீர்கள்?" (மத்தேயு 16:15) என்ற கேள்வியாக எழுகிறது. இது வெறும் கேள்வி அல்ல, ஓர் அழைப்பு. இயேசுவை நம்பி அவரோடு, அவரைப் போல் நடக்க, இரவானாலும், புயலானாலும் துணிந்து நடக்க, அவர் தரும் ஓர் அழைப்பு.

இயேசு தந்த அந்த அழைப்பை, புரிந்தும் புரியாமலும், புனித பேதுரு, தன் உள்ளத்தில் உணர்ந்த ஓர் உண்மையை எடுத்துரைக்கிறார். “நீர் மெசியா, வாழும் கடவுளின் மகன்” (மத்தேயு 16:16) என்று அறிக்கையிடுகிறார். அறிவுத்திறனால் அல்ல, மனதால் தன்னை புரிந்துகொண்ட பேதுருவைப் பாராட்டும் இயேசு, அவரிடம் விண்ணகத்தின் திறவுகோல்களைக் கொடுத்து, திருஅவையின் முதல் தலைவராக அவரை நியமிக்கிறார்.

கடந்த 20 நூற்றாண்டுகளாக திருஅவையின் தலைவர்களாகப் பணியாற்றியுள்ள திருத்தந்தையர் பலர் தங்கள் தலைமைப் பொறுப்பை உணர்ந்து செயல்பட்டதை எண்ணி இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வோம். திருத்தந்தையரில் ஒருசிலர், தங்கள் அதிகாரத்தை சரிவர பயன்படுத்த தவறியுள்ளனர் என்பதையும் வரலாறு நமக்குச் சொல்கிறது. அத்தகைய தவறுகளையும் சரிசெய்து, திருஅவையை இன்றளவும் காத்துவரும் இறைவனுக்கு நன்றி கூறுவோம். திருஅவையின் 266வது தலைவராகத் தெரிவு செய்யப்பட்டுள்ள திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களை, உடல், உள்ள நலத்துடன் வழிநடத்த வேண்டுமென்று, இறைவனை உருக்கமாக மன்றாடுவோம்.

மக்களால் தங்களுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள அதிகாரத்தை, தங்கள் ஆதாயத்திற்காகப் பயன்படுத்தும் பல நாடுகளின் தலைவர்கள், மக்களால் தங்களுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள அதிகாரம், மக்களுக்கு நன்மைகள் செய்யும் பொறுப்பான ஒரு பணி என்பதை புரிந்துகொள்ளவும், அந்த உணர்வுடன் செயலாற்றவும், இறைவனின் அருளை வேண்டுவோம்.