God – ever present with us கடவுள் – எப்போதும் நம்மோடு

 

Called or not, God is always there

https://quotefancy.com

19^th Sunday in Ordinary Time

We begin our reflection with two thoughts associated with our body. Have any of you seen your eyes, nose, mouth or earlobes directly? Certainly not. We can see our hands, legs, and stomach directly, whereas, we can see our eyes, nose, mouth or earlobes only as images in the mirror or in a photograph. Going one step further, none of us can see all the vital internal organs like heart, brain and lungs. As we cannot see these vital organs of our body, ever present with us, we cannot see God who is the foundation of our life. This is the first thought.

Most of us do not pay attention to many parts of our body every day. When was the last time you paid attention to the big toe on your left leg? In all probability, when it dashed against a stone ‘the other day’. Only when there is some pain in that part or, when we experience some problem with the internal organs of our body, we pay attention to them. Similarly, when we experience pain or problem in our life, we start thinking about God. When life goes on smoothly, we hardly think about God. This is the second thought resulting from our body. Whether we are able to see or not, whether we care to think about or not, God is present with us and present around us.

Called or uncalled, God is present. This is actually a statement that Carl Jung (1875-1961), the Swiss psychiatrist discovered among the Latin writings of Desiderius Erasmus, who declared the statement had been an ancient Spartan proverb. Jung popularized it, having it inscribed over the doorway of his house, and upon his tomb.

These few words encapsulated what the joint testaments of Judaism and Christianity have put forth in hundreds of thousands of words for centuries, namely, that the transcendent almighty God chooses to be with humankind, to commune with us, to love and move among us, to be near, to abide, to be present, whether called or not, in peace, as well as in panic. Today’s first reading (1 Kings 19:9a, 11-13a) as well as the Gospel (Matthew 14:22-33) invite us to reflect on how easily and how often we miss SEEING the ever-present God.

Elijah, the prophet, had challenged the prophets of Baal and Asherah on Mount Carmel, proved them wrong and exterminated them (1 Kings Ch.18). Thus, Elijah had incurred the wrath of Jezebel, the queen who had sworn to kill Elijah. Hence, the Prophet had to run away from the country. The first part of chapter 19 of 1 Kings gives us a picture of Elijah who preferred to die rather than live in fear. God invited him to his mountain, Horeb. Our reading today is a sequel to this episode, where God invites Elijah to come out of the cave to meet Him. (1 Kings 19:11-13)

When Elijah saw the powerful wind, earthquake and fire, he would have felt happy and secure that his God had come with might to fight his cause against the queen. God showed Elijah that his expectation was wrong. God came in a gentle whisper. To belie our expectation is the beauty of God – the God of surprises.

The same lesson is reiterated in today’s Gospel as well. The miracle of Jesus walking on the water is given in three gospels – Matthew, Mark and John. The opening lines of today’s gospel are quite significant. Immediately Jesus made the disciples get into the boat and go on ahead of him to the other side, while he dismissed the crowd. After he had dismissed them, he went up on a mountainside by himself to pray. (Matthew 14: 22-23)

This is a sequel to the miracle in which Jesus fed more than 5000 people. Soon after that miracle, Jesus was very keen on dismissing the crowd and forcing his disciples to leave the place. Why this hurry? John’s gospel gives us a clue. After the people saw the sign Jesus performed, they began to say, “Surely this is the Prophet who is to come into the world.” Jesus, knowing that they intended to come and make him king by force, withdrew again to a mountain by himself. (John 6: 14-15)

The Israelites who had been under the tyranny of the Romans were very much attracted by the words of Jesus. Now they had seen him work a major miracle. (Remember… Jesus feeding more than 5000 people is the ONLY MIRACLE that is recorded in all the FOUR GOSPELS) In an over-enthusiastic crowd, even a tiny spark is enough to create a huge frenzy. I guess someone in the crowd must have shouted: “This is the King we have been waiting for!” or, as John reports: “Surely this is the Prophet who is to come into the world.”. Knowing how a crowd can be swayed by emotions, Jesus wanted to leave that place. He wanted to be by himself in order to pray!

The closing line of the gospel passage quoted above (John 6:15) goes like this: Jesus withdrew again to the mountain by himself. The word ‘again’ is noteworthy. Jesus was going to the mountain by himself again and again. What for? Not just to escape from the crowds… but to spend time with himself and with his Father. To pray, to reflect, to get clarity on his mission, to regain a proper perspective on his otherwise busy life. If only our leaders – political, religious leaders – follow Jesus, at least in this regard, they would render a more meaningful and selfless service!

Jesus did not lock himself up in prayer. He came down to help his disciples struggling with wind and waves. He came to them walking on the sea. This was a symbolic act. In many world religions, the sea stands for a dark power, usually in opposition to the divine. Monsters abide in the sea. Many divine beings are depicted as conquering this power.

Jesus walked on the sea to prove a point: Earlier in the day, after feeding the multitude, when the people wanted to offer him an earthly crown, he declined it. His mission was not to fight the Roman empire alone. He made clear that his mission was to fight all the evil powers. Hence, he walked on the sea!

The disciples failed to recognise Jesus walking on the waters. Not only that… they mistook him for a ghost. When our whole attention is on the troubles around us, we tend to miss God or, worse, mistake God for a ghost! While Mark and John round off this miracle with Jesus approaching the disciples and getting them ashore, Matthew has one more interesting addition – that of Peter trying to walk on the sea. The impetuous Peter! “If it is you, Lord, then let me also walk on the sea like you.” We can hear the child in Peter speaking. Jesus was game for it. He says, “Come.” Peter leaves the security of the boat and his friends to venture into the unknown. Soon, he is engulfed by terror and begins to sink.

In one of the websites, the homilist gives this interesting insight. Jesus could have easily calmed the storm and the waves before asking Peter to step out of the boat. But He did not. That is what happens in life. We cannot wait till every storm and every wave has subsided. We need to step out of the boat, out of the familiar to the unfamiliar, fixing our gaze on Jesus. Peter began his adventure well, looking only at Jesus. But soon his attention was drawn to the waves and the storm and his own ability or inability to cope... He lost his footing. He began to sink.

Peter sinking in water is quite unthinkable, especially when we know that he had been a fisherman all his life and he must have seen quite a few storms in the Lake of Gennesaret. Hence, why did he sink? Perhaps Peter was telling us indirectly that, even if we are experts in certain areas of life, our own skills and efforts may desert us occasionally. A similar thought is shared by Fr Ron Rolheiser when he reflects on this episode under the title – WALKING ON WATER AND SINKING LIKE A STONE:

Faith isn’t something you ever simply achieve. It’s not something that you ever nail down as a fait accompli. Faith works this way: Some days you walk on water and other days you sink like a stone.  Faith invariably gives way to doubt before it again recovers its confidence, then it loses it again.

We see this graphically illustrated in the famous story in the gospels of Peter walking on water… Peter is immediately buoyed up in his faith and asks Jesus to let him too walk on the water. Jesus invites him to do so and Peter gets out of the boat confidently and begins to walk on the water. But then, realizing what he was doing and the incredulous nature of it, he immediately starts to sink, cries out for help, and Jesus has to reach out and rescue him from drowning.

Fr Rolheiser closes his reflections with an anecdote: Donald Nichol, in his book, Holiness, shares a story of a British missionary working in Africa. At one point, early on in his stay there, the missionary was called upon to mediate a dispute between two tribes. He had no preparation for this, was naïve, and totally out of his depth. But he gave himself over to the task in faith and, surprisingly, reconciled the two tribes. Afterwards, buoyed by this success, he began to fancy himself as mediator and began to present himself as an arbiter of disputes. But now, however, his efforts were invariably unhelpful. Here’s the irony: when he didn’t know what he was doing, but trusted solely in God, he was able to walk on water; as soon as he began to wrap himself in the process, he sank like a stone. Faith works like that: We can walk on water only as long as we don’t think that we are doing it with our own strength.

This Sunday let us pay attention to God who is extending a few invitations to each of us: “Come out of the security of the cave (like Elijah) and meet Me in unexpected ways… Step out of the security of the boat and come… If you focus on Me, you can walk on water even when it turns into a stormy wave!” How do we respond to these invitations?

Faith in Jesus

https://www.pinterest.com

பொதுக்காலம் 19ம் ஞாயிறு

நம் உடலைப்பற்றிய இரு எண்ணங்கள் இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனையை துவக்கி வைக்கின்றன. உங்களில் யாராவது உங்கள் கண், காது, மூக்கு, வாய் இவற்றை நேரடியாகப் பார்த்திருக்கிறீர்களா? நமது உடலில், கை, கால், வயிறு போன்ற பகுதிகளை நேரடியாகப் பார்க்கமுடியும். அதே நேரம் கண், காது, மூக்கு, வாய், முதுகு என்று, நம் உடலின் பல பகுதிகளை நம்மால் நேரடியாகப் பார்க்கமுடியாது. கண்ணாடியில் தெரியும் அவற்றின் பிம்பங்களைத்தான் பார்க்கமுடியும். அல்லது, புகைப்படங்களில் உறைந்துபோன பிம்பங்களை நாம் பார்த்திருக்கிறோம். நம்மில் எத்தனை பேர், நம் உள் உறுப்புக்களான நுரையீரல், இதயம், மூளை ஆகியவற்றைப் பார்த்திருக்கிறோம்? நம்மோடு பிறந்து, நம் உடலின், நம் வாழ்வின் முக்கிய அங்கங்களாக இருக்கும் இப்பகுதிகளை நாம் நேரடியாகப் பார்க்கமுடியாமல் இருப்பதுபோல், நம் வாழ்வின் ஆதாரமாய், அடித்தளமாய் இருக்கும் இறைவனையும் நேரில் பார்த்திருக்க வாய்ப்பில்லை. இது முதல் எண்ணம்.

உடலின் பல பகுதிகளை நாம் ஒவ்வொரு நாளும் எண்ணிப் பார்ப்பதில்லை. அப்பகுதிகளில் ஏதேனும் வலி ஏற்பட்டால், அல்லது, நம் உள் உறுப்புக்களில் பிரச்சனை எழுந்தால் மட்டுமே, அவற்றைப் பற்றிய சிந்தனைகள் நமக்கு எழுகின்றன. அதேபோல், வாழ்க்கையில் வலி ஏற்படும் வேளைகளில், நாம் இறைவனைத் தேடுகிறோம் என்பதும் உண்மை. வாழ்வில், துன்பங்கள், போராட்டங்கள் சூழும் நேரங்களில், நம் கடவுள், கண்ணாமூச்சி விளையாடுவது போல, அல்லது, காணாமற் போய்விட்டதைப் போல உணர்கிறோம். இது இரண்டாவது எண்ணம்.

நம்மால் நேரடியாகப் பார்க்கமுடியாவிட்டாலும், நாம் அவற்றைப்பற்றி எப்போதும் எண்ணிப்பார்க்கவில்லை என்றாலும், நம் உடலின் பகுதிகளாய் இருக்கும் பல உறுப்புக்களைப் போல், நம் கடவுளும், எங்கும், எப்போதும் நம்முடன் இருக்கிறார்.

உலகப்புகழ் பெற்ற மனநல மருத்துவர், கார்ல் யுங் (Carl Jung) அவர்களின் அறைக்கு வெளியே, ஒரு கல்லில் பொறிக்கப்பட்டிருந்த சொற்கள் இவை: "Called or uncalled, God is present" "அழைத்தாலும், அழைக்கவில்லையென்றாலும், எப்போதும் நம்முடன் இருப்பவர் இறைவன்". மறுக்கமுடியாத இந்த உண்மையை நம் உள்ளத்தில் இன்னும் ஆழமாய் பதிக்க, இன்றைய ஞாயிறு வழிபாடு நமக்கு வாய்ப்பளிக்கிறது. நம் வாழ்வில், எவ்வடிவில், எவ்வகையில், கடவுள் உடன் இருக்கிறார் என்ற உண்மையை, இன்றைய முதல் வாசகத்தில் (1 அரசர்கள் 19:9அ, 11-13அ), இறைவாக்கினர் எலியா வழியாகவும், நற்செய்தியில் (மத்தேயு 14:22-33) புனித பேதுரு வழியாகவும் கற்றுக்கொள்ள முயல்வோம்.

இன்றைய முதல் வாசகத்தில் நாம் சந்திக்கும் இறைவாக்கினர் எலியா, தன் உயிருக்குப் பயந்து, குகையில் ஒளிந்திருக்கிறார். பாகால் என்ற தெய்வத்திற்குப் பணி செய்த பொய்வாக்கினர்களை நூற்றுக் கணக்கில் பழி தீர்த்த (1 அரசர்கள் 18:40) இறைவாக்கினர் எலியா, அரசி ஈசபேலின் கோபத்திற்கு உள்ளாகிறார். அரசியின் கையால் இறப்பதற்கு அஞ்சி, நாட்டைவிட்டு ஓடிப்போகிறார். தான் வாழ்ந்தது போதும் என்று விரக்தியடைந்த இறைவாக்கினர் எலியாவை, தன் திருமலைக்கு அழைத்துச் செல்கிறார், இறைவன். அங்கே, தன்னைச் சந்திக்கும்படி, இறைவன், எலியாவுக்கு அழைப்பு விடுக்கிறார். இந்த அழைப்பைத் தொடர்ந்து வந்த சுழல்காற்று, நிலநடுக்கம், தீ ஆகியவற்றில் இறைவன் இல்லை. இவற்றிற்குப் பின் வந்த ‘அடக்கமான மெல்லிய ஒலி’யில் (1 அரசர்கள் 19:12-13) இறைவனின் அழைப்பை எலியா கேட்கிறார்.

சக்தி வாய்ந்த அரசியை எதிர்த்து, தன்னைக் காக்கவரும் இறைவன், சக்தியின் வெளிப்பாடுகளான சுழல்காற்று, நிலநடுக்கம், தீ இவற்றின் வழியே வரவேண்டும் என்பது, எலியாவின் எதிர்பார்ப்பாக இருந்திருக்கலாம். இந்த எதிர்பார்ப்பிற்கு முற்றிலும் மாறாக, மெல்லிய ஒலியில் இறைவன் இறைவாக்கினரைச் சந்தித்தது, எலியாவுக்கு மட்டுமல்ல, நமக்கும் நல்ல பாடம். நாம் எதிர்பார்க்கும் வழிகளில் வராமல், எதிர்பாராத விதமாய் வந்து, நம்மை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்துவதே இறைவனின் அழகு. இதையே இன்றைய நற்செய்தி நிகழ்ச்சியிலும் நாம் காண்கிறோம்.

இயேசு கடல்மீது நடந்தது, பேதுரு கடல்மீது நடக்க முயன்றது ஆகிய நிகழ்வுகள் இன்றைய நற்செய்தியாகத் தரப்பட்டுள்ளன. இயேசு 5000 பேருக்கு உணவளித்த பிறகு அன்று மாலை, அல்லது, இரவே, இந்தப் புதுமை நடந்ததாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளது.

இன்றைய நற்செய்தியின் முதல் வரிகளே நமக்கு ஒரு பாடத்தைச் சொல்லித் தருகின்றன. இயேசு கூட்டத்தினரை அவ்விடத்திலிருந்து அனுப்பிக் கொண்டிருந்தார். அப்பொழுது சீடரையும் உடனே படகேறித் தமக்குமுன் அக்கரைக்குச் செல்லுமாறு அவர் கட்டாயப்படுத்தினார். (மத்தேயு நற்செய்தி 14: 22) பசியால் வாடியிருந்த மக்களின் தேவைகளை நிறைவு செய்த இயேசு, உடனே அவ்விடத்தை விட்டு அகல நினைத்தார். அது மட்டுமல்ல. தன் சீடர்களையும் அவ்விடத்தைவிட்டு செல்லும்படி கட்டாயப்படுத்தினார் என்று இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது. இயேசு ஏன் இவ்விதம் நடந்துகொண்டார் என்பதற்குரிய காரணத்தை யோவான் நற்செய்தி தெளிவுபடுத்துகிறது. யோவான் நற்செய்தியிலும் இயேசு, 5000 பேருக்கு உணவளித்த புதுமை சொல்லப்பட்டுள்ளது. அப்புதுமை முடிந்ததும், அங்கு நிகழ்ந்ததை, நற்செய்தியாளர் யோவான் இவ்விதம் கூறியுள்ளார்: இயேசு செய்த இந்த அரும் அடையாளத்தைக் கண்ட மக்கள், 'உலகிற்கு வரவிருந்த இறைவாக்கினர் உண்மையில் இவரே' என்றார்கள். அவர்கள் வந்து தம்மைப் பிடித்துக் கொண்டுபோய் அரசராக்கப் போகிறார்கள் என்பதை உணர்ந்து இயேசு மீண்டும் தனியாய் மலைக்குச் சென்றார். (யோவான்: 6: 14-15)

வயிறார உண்டவர்கள் இயேசுவை வாயாரப் புகழ்ந்திருக்கவேண்டும். அந்தக் கூட்டத்தில் ஒருவர் திடீரென, "இவர்தாம் நாம் இத்தனை ஆண்டுகளாய் காத்து கிடந்த அரசர்" அல்லது, நற்செய்தியாளர் பதிவு செய்திருப்பதுபோல், 'உலகிற்கு வரவிருந்த இறைவாக்கினர் உண்மையில் இவரே' என்று உரக்கச் சொல்லியிருக்கலாம். அதுவரை இயேசுவின் சொல்திறமையைக் கண்டு வியந்தவர்கள், அன்று அவரது செயல் திறமையையும் கண்டனர். 5000 பேருக்கு உணவளித்த அந்தப் புதுமை, இயேசுவின் மீது இருந்த மதிப்பை, இன்னும் பல மடங்காக உயர்த்தியது. இயேசு அவர்களது எண்ணங்களை, அவ்வெண்ணங்களை செயல்படுத்த அவர்கள் கொண்ட வேகத்தைப் பார்த்தார். அவர்கள் மத்தியிலிருந்து விலகிச் சென்றார்.

கூட்டத்தில் உருவாகும் நிதானமற்ற உணர்வுகள், ஒருவருக்குக் கோவில் கட்ட கற்களைத் திரட்டும். அல்லது, அதே கற்களை எறிந்து, அவரைக் கொன்று, சமாதியும் கட்டும். இதை நன்கு உணர்ந்திருந்த இயேசு, அங்கிருந்து அகன்று சென்றார். எதற்காக? தன் தந்தையுடன் உறவாட, உரையாட...

மின்னல் கீற்று போல சிந்தனை ஒன்று நமக்குள் பளிச்சிடுகிறது. வாழ்க, வாழ்க என்று கூட்டங்கள் எழுப்பும் ஆரவாரத் துதிகளிலேயே மயங்கிக்கிடக்கும் நமது தலைவர்கள் – அரசியல் தலைவர்களும் சரி, சமயத் தலைவர்களும் சரி - அவ்வப்போது, கூட்டத்திலிருந்து தப்பித்துப் போய், தங்கள் வாழ்க்கையை, தனியே கொஞ்சம் அமைதியாய் சிந்தித்தால், எவ்வளவு பயன் கிடைக்கும்!

தந்தையோடு தனியே உறவாடச்சென்ற இயேசு, அங்கேயேத் தங்கிவிடவில்லை. காற்றோடு, கடலோடு போராடிய தன் சீடர்களைத் தேடிவந்தார். அதுவும், கடல்மீது நடந்துவந்தார். கடல்மீது நடப்பது என்ற உருவகம், தீய சக்திகள் அனைத்தையும் தன் காலடிக்குக் கொணர்தல் என்ற கருத்தை உணர்த்தும் ஓர் உருவகம். உரோமையப் பேரரசைக் கவிழ்க்க, உங்கள் சக்தியைப் பயன்படுத்துங்கள், என்ற விண்ணப்பத்தோடு இயேசுவை அரசராக்க நினைத்த மக்களிடமிருந்து தப்பித்தார் இயேசு. காரணம்? அவரது சக்தியை உரோமைய அரசுக்கு எதிராக மட்டும் பயன்படுத்துவதை இயேசு விரும்பவில்லை. மாறாக, இவ்வுலகின் தீய சக்திகளுக்கு எதிராக, தன் சக்தியைப் பயன்படுத்துவதையே அவர் விரும்பினார். இந்தச் சக்திகளைத் தன் காலடிக்குக் கொண்டுவருவதைக் காட்டும் வகையில், இயேசு கடல்மீது நடந்தார்.

கடல்மீது நடந்துவருவது இயேசுதான் என்பதை, சீடர்களால் உணர்ந்துகொள்ள முடியவில்லை. அவர்களது எண்ணங்கள், பார்வைகள் எல்லாம், அவர்களைச் சூழ்ந்தெழுந்த கடல் அலைகளிலும், சுழற்றியடித்த காற்றிலும் இருந்ததால், கடவுளை அவர்களால் பார்க்கமுடியவில்லை. நம்மைச்  சூழ்ந்து பயமுறுத்தும் துன்பங்களையும், போராட்டங்களையும் மட்டுமே பார்த்துவிட்டு, கடவுளைப் பார்க்கமுடியாமல் தவித்த நேரங்கள் எத்தனை, எத்தனை? கடவுள் நம்மை விட்டு தூரமாய் போய்விட்டதைப் போல் எத்தனை முறை உணர்ந்திருக்கிறோம்?

இயேசு கடல்மீது நடந்த நிகழ்வு, மத்தேயு, மாற்கு, யோவான் ஆகிய மூன்று நற்செய்திகளிலும் கூறப்பட்டுள்ளது. மத்தேயு மட்டும், இன்னுமொரு நிகழ்வை இங்கு இணைக்கிறார். அதுதான்... பேதுரு கடல்மீது நடந்த புதுமை. (மத்தேயு 14: 26-32)

“நானும் நீரில் இறங்கி நடக்கவா?” என்று, பேதுரு, ஒரு குழந்தைபோல பேசுகிறார். இயேசுவும், அக்குழந்தையின் ஆசையை நிறைவேற்றும் பெற்றோரைப்போல் மாறி, “வா” என்று கூறி, ஒரு விளையாட்டை ஆரம்பிக்கிறார். தண்ணீரில் நடந்துவரச் சொல்லி அழைத்தது, ஒரு சவால். அதுவும், புயல், அலை என, பயமுறுத்தும் சூழலில், இயேசு, பேதுருவைத் தண்ணீரில் நடக்கச் சொன்னது, பெரியதொரு சவால்.

பேதுருவுக்கு அந்தச் சவாலான அழைப்பைத் தருவதற்கு முன்பு, இயேசு, காற்றையும், கடலையும் அமைதிப்படுத்தியிருக்கலாம். ஆனால், அவர் அப்படிச் செய்யவில்லை. வாழ்க்கையில் வீசும் புயல்கள் எல்லாம் ஓய்ந்த பிறகுதான், பிரச்சனைகள் எல்லாம் தீர்ந்த பிறகுதான், இறைவனைச் சந்திக்க முதல் அடி எடுத்துவைப்போம் என்று நினைக்கும் நம் எண்ணங்கள் தவறு; மாறாக, அந்தப் புயலின் நடுவில், இறைவன் காத்துக்கொண்டிருப்பார்; துணிந்து சென்று, அவரைச் சந்திக்கலாம் என்பதை, இயேசு, பேதுருவுக்கு அளித்த “வா” என்ற அழைப்பின் வழியே நமக்குச் சொல்லித்தருகிறார்.

மற்றுமோர் எண்ணம் நம் கவனத்தை ஈர்க்கிறது. பேதுரு நீரில் மூழ்கினார் என்பதைக் கேட்கும்போது, மனதில், சின்னதாய் ஒரு நெருடல் உண்டாகிறது. இது எப்படி சாத்தியம் என்ற கேள்வி எழுகிறது. மீன் பிடிப்பவராக வாழ்ந்த பேதுருவுக்கு, தண்ணீர், அலைகள், புயல் ஆகிய அனைத்தும் அத்துப்படி. அவர் எத்தனையோ புயல்களில் தண்ணீரில் சிக்கி, தன் திறமையால், தன்னையும், படகையும் கரை சேர்த்திருப்பார் என்பதை நாம் அறிவோம். இந்த நிகழ்வில் அவர் மூழ்கக் காரணம் என்ன? நமது திறமைகள், நமது முயற்சிகள் இவற்றையே அளவுக்கு அதிகமாக நம்பும்போது, இவை அனைத்தும் நம்மிடமிருந்து விடைபெற்றுப் போகக்கூடும் என்பதைச் சொல்லித்தரவே, பேதுரு, நீரில் மூழ்கினாரோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது.

இதையொத்த கருத்தை இறையியல் பேராசிரியரான அருள்பணி Ron Rolheiser அவர்கள் தன் மறையுரை ஒன்றில் பகிர்ந்துள்ளார். பேதுரு நீரின்மேல் நடந்தது, பின்னர் தடுமாறி, தண்ணீரில் மூழ்கியது ஆகியவற்றை ஒப்புமைப்படுத்தி, நம் விசுவாச வாழ்வில் நிகழும் ஏற்றத்தாழ்வுகளைப்பற்றி அருள்பணி Rolheiser அவர்கள் அழகாக விளக்கமளித்துள்ளார். நம் விசுவாச வாழ்வில், சிகரங்களைத் தோட்ட நேரங்கள் உண்டு; பாதாளத்தில் புதைக்கப்பட்ட நேரங்களும் உண்டு. இந்த மாற்றத்தை, அருள்பணி Rolheiser அவர்கள் கூறும்போது, “நம் விசுவாசம், சில நாள்கள், நம்மை, தண்ணீரின் மேல் நடக்க வைக்கிறது; வேறு சில நாள்கள், தண்ணீரில் போட்ட கல்லைப்போல, மூழ்கச் செய்துவிடுகிறது” என்று கூறியுள்ளார். இந்த மாற்றத்திற்கு அவர் கூறும் ஒரு முக்கிய காரணம் நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது.

எப்போதெல்லாம் நம் விசுவாசம் இறைவனை மையப்படுத்தியிருந்ததோ, அப்போதெல்லாம் நம்மால் தண்ணீர்மேல் நடக்க முடிந்தது. ஒரு சில வேளைகளில், நாம் ஆற்றும் செயல்கள் நம்மையே ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்திவிடுவதால், நமது கவனம் இறைவனைவிட்டு விலகி, நமது சக்தி, நமது திறமை இவற்றின்மீது திரும்பி, நம்மால் இது முடியும் என்ற இறுமாப்பைத் தருகிறது. அவ்வேளையில், நாம் தண்ணீரில் மூழ்கத் துவங்குகிறோம். இதுதான் பேதுருவுக்கு நிகழ்ந்தது.

தண்ணீர் மீது நடப்பது, தண்ணீரில் மூழ்குவது என்ற இருவேறு நிலைகளை, மறைப்பணியாளர் ஒருவருக்கு ஏற்பட்ட அனுபவத்தின் வழியே அருள்பணி Rolheiser அவர்கள் விளக்குகிறார்: ஆங்கிலேயரான டொனால்ட் நிக்கோல் (Donald Nicholl) என்ற இறையியலாளர், ஆப்ரிக்காவில் பழங்குடியினரிடையே பணியாற்றி வந்த மறைபணியாளர் ஒருவரைப்பற்றி 'Holiness' அதாவது, 'புனிதம்' என்ற தன் நூலில் கூறியுள்ளார். இரு இனத்தவரிடையே உருவான ஒரு கருத்து வேறுபாட்டைத் தீர்ப்பதற்கு, அந்த மறைபணியாளர் அழைக்கப்பட்டார். அந்த சமரசக் கூட்டத்தில் என்ன சொல்வது, என்ன செய்வது என்பவை எதுவும் தெரியாமல் அந்த மறைபணியாளர் திகைத்தார். இருந்தாலும், இறைவன்மீது பாரத்தைப் போட்டுவிட்டு கூட்டத்திற்குச் சென்றார். அக்கூட்டத்தை வெற்றிகரமாக நடத்தி, அவ்விரு இனத்தவரையும் எளிதாக ஒருங்கிணைத்தார்.

இந்த அனுபவத்தால் துணிவுபெற்றவராய், அடுத்துவந்த பிற மோதல்களையும் தீர்ப்பதற்கு, அந்த மறைபணியாளர், தானாகவே முன்வந்தார். தன் அனுபவம், திறமை இவற்றைப் பயன்படுத்தி, சமரசம் செய்ய முயன்றார். ஆனால், அந்தக் கூட்டங்களில் அவரது முயற்சிகள் தோல்வியைத் தழுவின. மறைபணியாளரின் வெற்றி, தோல்வியைப் பற்றி நிக்கோல் அவர்கள் தரும் விளக்கம் இதுதான்:

"இனமோதல்கள் பற்றி சரியாக எதுவும் தெரியாதபோது, இறைவனை முற்றிலும் நம்பி, கூட்டங்களில் கலந்துகொண்ட மறைபணியாளர், சமரசங்களை உருவாக்கினார். அப்போதெல்லாம், இறைவனை நம்பி, அவர் நீரின்மேல் நடந்து சென்றார். பழங்குடியினரைப் பற்றி, அவர்களது மோதல்கள் பற்றி தனக்குத் தெரியும் என்ற எண்ணத்தில், தன் திறமைகளை, அறிவுத்திறனை நம்பி மறைபணியாளர் சமரசக் கூட்டங்களில் கலந்துகொண்டபோது, கல்லைப்போல் தண்ணீரில் மூழ்கினார்" என்று நிக்கோல் அவர்கள் எழுதியுள்ளார்.

இறைவன் இன்று நமக்கு விடுக்கும் அழைப்புக்கள் இவைதான்:

"பாதுகாப்பிற்காக உன்னையே பூட்டிவைத்துள்ள குகையைவிட்டு வெளியே வா. எதிர்பாராத வடிவங்களில் என்னைச் சந்திக்க வா."

"பாதுகாப்பான படகைவிட்டு இறங்கி, நீர் மீது நடந்துவா. சூழ்ந்திருக்கும் புயலை மறந்து, என்னை நோக்கியவண்ணம் நடந்து வா."

பிரச்சனைகள் இருக்கத்தான் செய்யும். அலையும், புயலும் அலைகழித்துக் கொண்டுதான் இருக்கும். இருப்பினும், அஞ்சாது செல்வோம்.... புயலின் நடுவில், கடலின் நடுவில் கடவுள் நம்மோடு இருக்கிறார்.

இறைவன் தரும் அழைப்பிற்கு நம் பதில் என்ன?