God heals the brokenhearted உடைந்த உள்ளத்தோரை ஆண்டவர் குணப்படுத்துகிறார்

 

Prayer for the broken-hearted

https://www.villageadventist.org

5^th Sunday of Ordinary Time

Every year, on February 4, we celebrate the Feast of the Jesuit Martyr, St John de Britto, who was beheaded in Oriyur, Tamil Nadu. Today, February 4, being a Sunday, we do not celebrate the Feast of the Saint. Still, this year, we have a special reason to commemorate this Feast. The Shrine of St John de Britto in Oriyur has recently (9 November 2023) been raised to the status of a Minor Basilica by Pope Francis. May St John de Britto, the Patron of all the Jesuits working in Tamil Nadu, as well as the Patron of the Archdiocese of Madurai and the Diocese of Sivagangai, intercede for all of us so that we remain courageous witnesses to Christ and his Gospel.

Last two Sundays we have reflected on the Word of God, the Good News and those who have the authority to proclaim the Good News. Part of the proclamation of the Good News is the ministry of healing (cf. Luke 9:2; Matthew 10:7-8). Jesus, during his earthly life, not only preached the Good News by word of mouth, but more by his life and actions – especially the acts of healing. The liturgy of this Sunday invites us to reflect on how each one of us is called to be a healer.

More than ever, the world today, torn to pieces, needs healing at every level. Though each one of us is wounded in various ways, we are called to become the ‘wounded healer’. We need to understand that the healing process starts from within each one of us and flows out to others. To help us understand how healing works from within, we begin our reflection with an incident from the life of a school teacher.

Jane was a new recruit in a wellknown school. She had worked just for a week there. On Saturday afternoon the Principal called her and gave her an additional assignment. She was asked to go to the nearby hospital and teach mathematics to a boy who was bed-ridden there. On Sunday, Jane went there a bit reluctantly. When she saw the boy on the bed, she was utterly shocked. The boy had sustained third degree burns in a fire accident and was fighting for life.

Teaching mathematics to this kid? This must be a cruel joke, Jane thought. Still, she had to comply with the wish of the Principal, since she was a new recruit. So, she began to teach him. She made a valiant attempt to hide her shock and tears and continued teaching him for 30 minutes. Then she said good-bye to him, promising to return the next Sunday. On her way home, she had made a list of excuses she would offer to her Principal for not taking this assignment next Sunday.

The next Sunday, however, she found herself going back to the hospital. She just wanted to see the kid and be of some comfort to him. Surely no mathematics this time! At the entrance of the hospital, she met a lady who was introduced to her as the mother of the boy with severe burn injuries. The lady politely asked Jane, “Are you the one who taught my son mathematics last Sunday?” Jane felt like running away. She knew that no one in her proper sense would do such a thing. “I am sorry about this… I had to oblige my Principal and so…” Jane mumbled. The lady grabbed Jane’s hands. Her eyes were brimming with tears… “You don’t know how much you have helped my son and all of us” the mother said. Jane was stunned by these words. She had done something wonderful? The mother continued: “Till last Sunday my son had given up on his recovery. He had refused to eat and refused to take medicines. But, after your mathematics lessons, he is a different person completely. He keeps saying to me… ‘If my school has sent a teacher to teach me mathematics, then they are sure that I would be back to school soon’. Your mathematics lessons have given him a fresh lease of life. His recovery this past week has surprised the medical staff here. Thank you so much for doing this.” As the lady was speaking, with tears flowing profusely, Jane could hardly hold back her tears…

This story, told in some detail, helps us to understand a key idea – an idea that has very close connection to our Sunday Readings today – namely, the process of healing. Ever since the entry of the COVID-19 virus, our thoughts and conversations have been about ‘falling sick’ and ‘getting healed’. Most of us have begun to live with, not only the COVID-19 virus, but with many other viruses like hatred, war and ecological disaster. In such a situation, we are invited, through our Liturgical Readings, to deepen our understanding of how to get healed of all these viruses.

What is the main reason for one’s healing? Many of us will point out to the medical procedures for our healing. We need to understand that medicines and medical procedures do not guarantee automatic cure. The cure begins from within a person, from his or her belief that a cure is possible. This belief can be initiated from hundreds of outside sources, known or unknown. Most of us pin our hopes on the doctor. Some of us tend to put our entire trust in the doctor, almost making him/her a deity. Some doctors, especially those who have religious convictions, make it very clear that the doctor is only a channel, and, it is God, who gives the healing. Some of us put our trust in pilgrimages to holy shrines, like Lourdes, Velankanni or the Holy Land.

Our trust and belief to get cured can also come from unexpected sources like the ‘mathematics lessons’ given to the boy who was heart-broken and saying goodbye to this world. Without the inner belief, healing becomes difficult and, in many cases, impossible. In the first reading today, we hear the anguished cry of one who had lost his belief in getting restored to health:

Job said: “Do not mortals have hard service on earth? Are not their days like those of hired laborers? Like a slave longing for the evening shadows, or a hired laborer waiting to be paid, so I have been allotted months of futility, and nights of misery have been assigned to me. When I lie down, I think, ‘How long before I get up?’ The night drags on, and I toss and turn until dawn. My days are swifter than a weaver’s shuttle, and they come to an end without hope. Remember, O God, that my life is but a breath; my eyes will never see happiness again.” (Job 7: 1-4, 6-7)

Verse 5 from this section is omitted in today’s reading. This verse is a specific reference to the health condition of Job: “My body is clothed with worms and scabs, my skin is broken and festering.” (Job 7:5)

This passage echoes the sentiments, many of us have expressed in many painful situations. Two ideas from this passage catch our attention. The first one is that Job talks of one of the most common experiences for most of us. When pain fills one’s life, one the first things that take leave of us is… sleep – ‘the night is long, and I keep tossing in bed till the dawn’. For many, the anguish within exhibits itself in various forms of sickness, including rashes on the skin, as happened to Job.

The second striking aspect of this passage is the different imageries Job has used to describe his desperate situation… hired laborer, weaver’s shuttle, breath. We use many imageries to describe our life, especially when we are filled with pain. We think of symbols like the uprooted tree, a boat tossed about in the stormy sea or a dry leaf swept away in the whirlwind etc.

To continue with this symbolic language, one can compare pain to the quicksand. When we are caught in the quicksand, we need to look for assistance from outside, especially from someone who is standing on the firm ground. Instead of this, most of us turn our attention to the quicksand itself and get more panicky. This panic sets in motion a series of actions (in the case of health, more medicines and more consultations – second, third, fourth opinion) by which we get deeper and deeper into the quicksand. Although Job’s words here are the cry of a person caught in the quicksand of pain, he ultimately grabs the hands of God and reaches the firm rock of salvation.

Christ offers this helping hand in today’s Gospel. This passage from Mark (1: 29-39) is the continuation of the last Sunday’s Gospel. In this Gospel passage, once again, two things grab our attention. First, Jesus cures on the Sabbath Day. If we browse through the four Gospels, Jesus cures many persons on the Sabbath Day.

Any type of work was forbidden on the Sabbath Day. For Jesus, healing was not a ‘work’ but a natural human activity like his breathing, eating and sleeping. Moreover, to free a human person from the bondage of evil, any rule, including the holy rule of the Sabbath, can be broken, affirmed Jesus.

The second aspect of this passage is the way in which Jesus healed the people around him without any fuss. In many of the healing miracles, Jesus made specific requests to the healed persons to keep it secret. In today’s Gospel, we see him silencing even the evil spirits who acknowledged his power. Doing good requires no trumpets.

Thousands of noble persons have followed this path of Jesus by doing good without blowing the trumpet. Here is a Sufi story with the title ‘The Holy Shadow’:

There once lived a saint so good that God wanted to reward him with some miraculous powers. The saint said that he wanted nothing. Since God kept on insisting, the saint asked God that his shadow may have the miraculous power of healing people. God was very pleased with this request. The holy man added immediately, “Dear God, make sure that only the shadow that falls behind me to have this power of healing”. And, it was granted.

The saint simply went about his daily life diffusing virtue as the stars diffuse light and the flowers scent, without being aware of it. The people, respecting his humility, followed him silently, never speaking to him about his miracles. Soon they even forgot his name, and called him “The Holy Shadow.”

We beg of God for three special graces today: 

• That we or, someone close to us who need healing, develop the belief that we can be healed and will be healed.
• That more and more of us get involved in the ministry of healing in different capacities without drawing attention to ourselves. The world needs lots of healing, with no advertisements! 
• That we are not hampered by rules and regulations especially when we are involved in the healing ministry… That we are able to affirm boldly that ‘Sabbath is made for human beings and not vice versa’.

Let the words of the Responsorial Psalm we use in today’s liturgy, resound in our hearts today and in the days to come:

Praise the LORD, for he is good; sing praise to our God, for he is gracious;

He heals the brokenhearted and binds up their wounds. (Psalm 147:1,3)

Bible Verses for a Broken Heart

https://bloggersforthekingdom.com

பொதுக்காலம் 5ம் ஞாயிறு

தமிழ்நாட்டின் ஓரியூரில் தலை துண்டிக்கப்பட்டு மறைசாட்சியாக உயிர் துறந்த  இயேசு சபை துறவியான புனித அருளானந்தரின் (ஜான் டி பிரிட்டோவின்) விழாவை, ஒவ்வோர் ஆண்டும், பிப்ரவரி 4ம் தேதி, கொண்டாடுகிறோம். இன்று, பிப்ரவரி 4, ஞாயிற்றுக்கிழமை என்பதால், இப்புனிதரின் விழாவைக் கொண்டாடுவதில்லை. இருப்பினும், இந்த ஆண்டு, இந்த விழாவை நினைவுகூர ஒரு சிறப்பு காரணம் உள்ளது. ஓரியூரில், புனித அருளானந்தரின் திருத்தலத்தலமாக அமைந்திருக்கும் ஆலயம், அண்மையில் (நவம்பர் 9, 2023), திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களால் ‘மைனர் பசிலிக்கா’ (Minor Basilica) என்ற நிலைக்கு உயர்த்தப்பட்டுள்ளது. தமிழகத்தில் பணிபுரியும் அனைத்து இயேசு சபைத் துறவிகளின் பாதுகாவலராகவும், மதுரை உயர்மறைமாவட்டம், மற்றும், சிவகங்கை மறைமாவட்டம் ஆகியவற்றின் பாதுகாவலராகவும் விளங்கும் புனித அருளானந்தரின் பரிந்துரையால், கிறிஸ்துவுக்கும் அவருடைய நற்செய்திக்கும் துணிவுள்ள சாட்சிகளாக நாம் வாழ்வோமாக!

கடந்த இரு ஞாயிறு வழிபாடுகளில், இறை வார்த்தை, நற்செய்தி மற்றும் நற்செய்தியை பறைசாற்றும் அதிகாரம் உள்ளவர்கள் என்ற கருத்துக்களைச் சிந்தித்தோம். நற்செய்தியைப் பறைசாற்றுவதில் ஒரு முக்கிய அம்சமாக இருப்பது, குணமளிக்கும் பணி. இயேசு தான் வாழ்ந்த நாள்களில், நற்செய்தியை, வாய்வழி வார்த்தைகளால் மட்டுமல்லாமல், தன் வாழ்வாலும், செயல்களாலும் பறைசாற்றினார். குறிப்பாக, அவரது குணமளிக்கும் பணி, அவர் பறைசாற்றிய நற்செய்தியின் முக்கிய அம்சமாகத் திகழ்ந்தது. நாம் அனைவரும் குணமளிக்கும் கருவிகளாக வாழ்வது எப்படி என்பதைச் சிந்திக்க, இந்த ஞாயிறு வழிபாடு நம்மை அழைக்கிறது.

பல்வேறு வழிகளில் சிதைந்து, உருக்குலைந்திருக்கும் இன்றைய உலகிற்கு குணமளிக்கும் பணி மிக அவசியத் தேவையாக உள்ளது என்பதை யாரும் மறுக்க இயலாது. குணமடைதல் என்பது, முதலில் நம்மிடமிருந்து ஆரம்பமாகவேண்டும். அது, பின்னர், குணமளிக்கும் பணியாக, அடுத்தவர்களையும் சென்றடையும். குணமடைவோம் என்ற நம்பிக்கை, நமக்குள் துளிர்விடுவதே, நலமடைவதன் முதல் படி. இந்த எண்ணத்தைப் புரிந்துகொள்ள, பள்ளி ஆசிரியர் ஒருவரின் வாழ்வில் நடந்த ஒரு நிகழ்வு உதவியாக இருக்கும்.

அந்த ஊர் பள்ளியில், ஓர் இளம் பெண், புதிதாக வேலைக்குச் சேர்ந்தார். அந்த வார இறுதியில், பள்ளியின் நிர்வாகி அவரை அழைத்து, கூடுதலாக ஒரு பணியை கொடுத்தார். அடுத்த நாள் ஞாயிற்றுக்கிழமை, அவர், அருகில் இருந்த மருத்துவமனைக்குச் சென்று, அங்கு அனுமதிக்கப்பட்டிருந்த ஒரு சிறுவனுக்கு கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தரவேண்டும் என்பதே அந்தப் பணி. புதிதாக வேலைக்குச் சேர்ந்தவர் என்பதால், நிர்வாகி சொன்னதற்கு மறுப்பு சொல்லமுடியாமல், அந்தப் பெண் அடுத்த நாள் மருத்துவ மனைக்குச் சென்றார். படுக்கையில் கிடந்த அந்தச் சிறுவனைப் பார்த்ததும், அவருக்குப் பெரும் அதிர்ச்சி.

ஒரு தீ விபத்தால் உடலெங்கும் வெந்துபோய் படுத்துக்கிடந்தான் அச்சிறுவன். இவனுக்குக் கணக்குப் பாடம் சொல்லித்தர வேண்டுமா என்று, அந்த இளம் பெண்ணின் மனம் தடுமாறியது. இருந்தாலும், இவ்வளவு தூரம் வந்துவிட்டோமே என்பதாலும், நிர்வாகி சொல்லிவிட்டார் என்பதாலும், அவனுக்கு அரைமணி நேரம் கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தந்தார். தீக்காயங்களுடன் கிடந்த அவனை நிமிர்ந்து பார்க்கவும் தைரியம் இல்லாமல், ஏதோ சமாளித்து, அவனுக்குப் பாடம் சொல்லித்தந்தார், அந்த இளம்பெண். வேதனையில் முனகிக் கொண்டிருந்த அச்சிறுவன், அவ்வப்போது தலையை ஆட்டினான். மீண்டும் அடுத்த ஞாயிறு வருவதாகச் சொல்லி புறப்பட்டார், இளம்பெண். உடலெல்லாம் எரிந்து, உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருந்த ஒரு சிறுவனுக்கு, கணக்குப் பாடம் சொல்லித்தந்தது, அவருக்கே வேதனையாக இருந்தது. அடுத்த ஞாயிறு, பள்ளி நிர்வாகியிடம், ஏதாவது சாக்குபோக்கு சொல்லி தப்பித்துக்கொள்ளலாம் என்று எண்ணியபடியே, வீட்டுக்குத் திரும்பினார்.

இருந்தாலும், அடுத்த ஞாயிறு வந்தபோது, அந்த இளம்பெண் அச்சிறுவனைப் பார்க்க எண்ணினார். அவனுக்குப் பாடம் சொல்லித் தரவில்லையென்றாலும், அவனைப் பார்க்க வேண்டும்போல் தோன்றியது அவருக்கு. அவர் அங்கு சென்றபோது, மருத்துவமனை வாசலிலேயே அச்சிறுவனுடைய அம்மா அந்த இளம்பெண்ணைச் சந்தித்தார். "நீங்கள்தான் என் மகனுக்கு போன வாரம் கணக்கு சொல்லித் தந்தீர்களா?" என்று கேட்டார். உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு சிறுவனுக்கு கணக்கு சொல்லித்தந்தது எவ்வளவு பைத்தியக்காரத்தனமான செயல் என்பதை அந்தத் தாய் தன்னிடம் சொல்லப்போகிறார் என்று எதிர்பார்த்து, அந்த இளம்பெண் பயந்தார். "கணக்குப் பாடம் சொல்லித் தரவேண்டும் என்று மேலிடத்திலிருந்து உத்தரவு வந்ததால்தான் நான் அப்படிச் செய்தேன்..." என்று தயங்கி, தயங்கி அந்த இளம் பெண் சமாதானம் சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

அந்தத் தாயோ, இளம்பெண்ணின் கரங்களை இறுகப் பற்றிக்கொண்டார். அவர் கண்களில் கண்ணீர் பெருக்கெடுத்து ஓடியது. "நீங்கள் எவ்வளவு பெரிய உதவி செய்துள்ளீர்கள் என்று உங்களுக்குத் தெரியாது" என்று அந்தத் தாய் சொன்னதும், இளம்பெண்ணுக்கு ஒரே ஆச்சரியம். அந்தத் தாய் தொடர்ந்தார்: "சென்ற ஞாயிறு, நீங்கள் வருவதற்கு முன், என் மகன், தான் உயிர் பிழைக்கமாட்டோம் என்று, அவனே தீர்மானித்துவிட்டான். எனவே, உண்ண மறுத்தான், மருந்து சாப்பிட மறுத்தான். ஆனால், நீங்கள் கணக்குப்பாடம் சொல்லித்தந்த நாளிலிருந்து என் மகனிடம் நல்ல மாற்றங்கள் ஏற்பட்டுள்ளன. 'எனக்கு கணக்குப் பாடம் சொல்லித்தர ஓர் ஆசிரியரை என் பள்ளி அனுப்பியுள்ளது என்றால், நான் கட்டாயம் மீண்டும் பள்ளிக்குத் திரும்புவேன் என்று என் பள்ளியில் உள்ளவர்கள் நம்புகிறார்கள் என்றுதானே அர்த்தம்!' என்று என் மகன் சொல்ல ஆரம்பித்துவிட்டான். நீங்கள் வந்து சென்ற நாளிலிருந்து, தான் பிழைத்துக்கொள்வோம் என்ற அசைக்கமுடியாத நம்பிக்கை, என் மகனுக்குப் பிறந்துவிட்டது. இந்த ஒரு வாரத்தில் அவனிடம் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றங்களைக் கண்டு, ‘டாக்டர்’களே ஆச்சரியப்படுகின்றனர். எல்லாம் நீங்கள் செய்த அற்புதம்" என்று, அந்தத் தாய் கண்ணீரோடு சொல்லச் சொல்ல, அந்த இளம்பெண்ணின் கண்களிலும் கண்ணீர் வழிந்தது.

ஒருவர் குணம் அடைவது, அவரது ஆழ்மனதில் எழும் நம்பிக்கையில் ஆரம்பமாகிறது என்ற அடிப்படை உண்மை, இக்கதையில் வெளிச்சமாகிறது. இதையே இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்களும் நமக்குச் சொல்லித்தருகின்றன.

2020ம் ஆண்டு கோவிட்-19 பெருந்தொற்று மனித குலத்தை ஆட்டிப்படைக்கத் துவங்கியது முதல், இன்றுவரை, நோயுறுதல், குணமாதல் என்ற எண்ணங்கள் நம்மிடையே மிக அதிகமாகப் பேசப்படுகின்றன. இனி, கோவிட்-19 கிருமி அவ்வப்போது, நம்மைச் சுற்றிச்சுற்றி வரும், அத்துடன் வாழப்பழகிக்கொள்வது நல்லது என்ற மனநிலை நம்மில் உருவாகியிருப்பதையும் மறுப்பதற்கில்லை. கோவிட்-19  கிருமியைவிட, அரசியல்வாதிகளால் உருவாக்கப்பட்டுள்ள வெறுப்பு, வன்முறை, போர், சுற்றுச்சூழல் சீரழிவு ஆகிய மிக ஆபத்தானக் கிருமிகளையும் நாம் சமாளிக்கவேண்டியுள்ளது. இத்தகைய ஒரு சூழலில், நோய்களைக் குறித்த நம் கண்ணோட்டத்தையும், அவற்றை நாம் எதிர்கொள்ளும் வழிகளையும் புரிந்துகொள்ள, இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் நமக்கு உதவியாக உள்ளன.

நமது நோய்கள் குணமாவதற்குக் காரணங்கள் என்னென்ன? மருந்து, மாத்திரை, மருத்துவ சிகிச்சை இவற்றால் மட்டும் ஒருவர் குணமாகமுடியாது. நலமடைவோம் என்ற நம்பிக்கை, ஒருவர் மனதில் உதிப்பதுதான், அவருக்குத் தேவையான, மிக அவசியமான, முதல் படி. அந்த நம்பிக்கையை, மருத்துவர் தரவேண்டும் என்று, பொதுவாக நாம் எதிர்பார்க்கிறோம். நோயுற்றவரோ, அல்லது, அவரது குடும்பத்தினரோ, மருத்துவர்களிடம், "உங்களை, கடவுள்போல நம்பியிருக்கிறோம்" என்று சொல்வதையும், அந்த மருத்துவர்களில், கடவுள் நம்பிக்கையுள்ள ஒரு சிலர், "நான் மருந்தும், மாத்திரையும் தான் தரமுடியும், கடவுள்தான் குணம் தரமுடியும்" என்ற உள்ளார்ந்த உண்மையைச் சொல்வதையும் நாம் கேட்டிருக்கிறோம், அனுபவத்தில் உணர்ந்திருக்கிறோம். மருத்துவர்கள் மீதும், மருந்துகள் மீதும் நம்பிக்கை இருப்பது அவசியம்தான். ஆனால், அவற்றை விட, நம்மீதும், நம்மைக் காக்கும் கடவுள் மீதும் நம்பிக்கை கொள்வது மிகவும் அவசியம்.

சில வேளைகளில், இந்த நம்பிக்கை எதிர்பாராத வழிகளில் வந்து சேர்வதையும் நாம் அறிவோம். தீக்காயங்களுடன் போராடி, மனம் வெறுத்து, மரண வாயிலை நோக்கி நடந்துகொண்டிருந்த அச்சிறுவனுக்கு, கணக்குப்பாடம் சொல்லித் தரவந்த ஆசிரியர், அவரையும் அறியாமல், அச்சிறுவனுக்கு நம்பிக்கை பாடங்களைச் சொல்லித்தரவில்லையா? நம்பிக்கைப் பாடங்களை நாம் கற்றுக்கொள்ள, இந்த ஞாயிறு வழிபாடு நம்மை அழைக்கிறது.

குணம் பெறுவோம் என்ற நம்பிக்கை இல்லாதபோது, நலமடைவது கடினமாகிப் போகிறது. முடிவில், இயலாமலும் போகலாம். நம்பிக்கையற்ற நிலையில் இருக்கும் ஒருவருக்குள் உருவாகும் மன அழுத்தங்களை இன்றைய முதல் வாசகம் நமக்குக் காட்டுகிறது. யோபு நூலிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட இந்த வாசகம், துன்பங்களால் நொறுங்கிப்போன ஒருவரது உள்ளத்திலிருந்து எழும் அவலக் குரலாய் ஒலிக்கிறது.

மண்ணில் வாழ்வது மனிதருக்குப் போரட்டந்தானே?... இன்னல்மிகு இரவுகள் எனக்குப் பங்காயின. படுக்கும்போது எப்போது எழலாம் என்பேன்! இரவோ நீண்டிருக்கும்; விடியும்வரை புரண்டு உழல்வேன். (யோபு 7: 1,3-4)

இப்போது  நாம் கேட்ட இந்த வரிகளை நம்மில் பலர், பலநேரங்களில், பலவிதங்களில் சொல்லியிருக்கிறோம். துன்பங்கள் நம்மைச் சூழும்போது, நம்மிடமிருந்து முதலில் விடைபெறுவன, உணவும், உறக்கமும். துன்பம், ஒரு சூறாவளிபோல நம்மைத் தாக்கும்போது, வேரோடு பிடுங்கப்பட்ட மரத்தைப்போல... சுழல்காற்றில் சிக்கிய ஒரு சருகைப் போல... புயலில் சிக்கியப் படகைப் போல... என்றெல்லாம் நாம் நம்மையே உருவகப்படுத்திக் கொள்கிறோம். துன்பங்களால் நிலைகுலைந்து அலைபாயும் வாழ்வை யோபும் ஓர் உருவகத்தால் கூறியுள்ளார். என் நாள்கள் தறியின் ஓடுகட்டையினும் விரைந்தோடுகின்றன; அவை நம்பிக்கையின்றி முடிவடைகின்றன (யோபு 7:6) என்று கூறியுள்ளார்.

உருவகங்களில் நாம் பேசிக் கொண்டிருப்பதால், மற்றுமோர் உருவகத்தையும் நாம் சிந்தித்துப் பார்க்கலாம். துன்பம், புதைமணலைப் போன்றது. புதைமணலில் சிக்கியவர்கள், புதைமணலிலேயே தங்கள் கவனம் முழுவதையும் செலுத்தி, அங்கேயே தங்கி, போராடிக் கொண்டிருந்தால், அந்தப் புதைமணலுக்குள் இன்னும் ஆழமாகப் புதைந்துபோகும் ஆபத்து உண்டு. புதைமணலில் இருந்து நாம் கரையேற வேண்டுமெனில், உறுதியான ஓர் இடத்தில் நிற்கும் மற்றொருவரின் உதவி நமக்குத் தேவை. அவர், நமது கரம் பற்றி, நம்மை மேலே இழுத்தால், நாம் அங்கிருந்து வெளியேற முடியும்.

புதைமணலில் சிக்கியிருந்த யோபு அங்கேயே தங்கிவிடவில்லை. இறைவன் மீது அவர் கொண்ட நம்பிக்கை அவரை, புதைமணலிலிருந்து விடுவித்து, உறுதியான பாறையின் மீது நிறுத்தியது என்பதை நாம் அறிவோம். யோபைப் போல, இறைவன் மீது ஆழ்ந்த நம்பிக்கை கொள்ள, இன்றைய நற்செய்தி நமக்கு அழைப்பு விடுக்கிறது. உடல் நோயாலும், மன நோயாலும் பாதிக்கப்பட்ட பலருக்கு, இயேசு குணமளிக்கும் நிகழ்ச்சியை, மாற்கு நற்செய்தியில் (மாற்கு 1:29-39) நாம் கேட்கிறோம்.

இன்றைய நற்செய்தியில், இரு பகுதிகள், நம் கவனத்தை ஈர்க்கின்றன. குணமளிக்கும் இந்தப் புதுமைகளை இயேசு ஒய்வுநாளில் செய்தார் என்பது ஒரு பகுதி. ஒய்வுநாளன்று எந்த வேலையும் செய்யக்கூடாது என்பது யூதர்களின் முக்கியமான ஒரு சட்டம். இயேசு அதை மீறினார். அவரைப் பொருத்தவரை, குணமளிப்பது என்பது, வேலையே அல்ல; அது, உண்பது உறங்குவது போன்ற ஒரு தினசரி கடமை என்று இயேசு எண்ணியதால், தன் கடமையை, தயங்காது செய்தார். மேலும், ஒரு மனிதரைக் குணமாக்க, எந்தச் சட்டத்தையும் மீறலாம் என்பதையும் இயேசு தெளிவுபடுத்தினார்.

அடுத்து, இன்றைய நற்செய்தியின் இறுதிப் பகுதி நம்மை சிந்திக்க அழைக்கிறது. சீமோனின் மாமியார் குணமான செய்தி அந்த ஊரில் காட்டுத் தீயைப்போல் பரவியதால், ஊர் முழுவதும் திரண்டு வந்திருந்தது. அவர்களுக்குக் குணமளிப்பதை தன் கடமையாகக் கருதி இயேசு பணியாற்றினார். அன்றைய கடமைகளை நிறைவு செய்த இயேசு, மக்கள் கூட்டம் தந்த புகழில் மயங்கிப் போகாமல் இருக்க, இறைவனை நாடிச் சென்றார். அடுத்தநாள் அவரைத் தேடிச்சென்ற சீடர்கள், “எல்லாரும் உம்மைத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்” (மாற்கு 1:37) என்று கூறி, அவரை மீண்டும் ஊருக்குள் அழைத்துச் செல்ல முயன்றனர். ஆனால், இயேசுவோ, 'நற்செய்தியைப் பறைசாற்றவே தான் வந்திருப்பதாக’க் கூறி, தன் பணிகளைத் தொடர, வேறு இடங்களுக்குப் புறப்பட்டார்.

எவ்வித புகழையும் தேடாமல், இயேசு அமைதியாக தன் குணமாக்கும் பணியைத் தொடர்ந்தார். பலனை, புகழை எதிர்பாராமல் பணிகள் செய்பவர்களைப்பற்றி சிந்திக்கும்போது, கதையொன்று நினைவுக்கு வருகிறது:

மற்றவர்களுக்கு நன்மைகள் செய்வதையே தன் வாழ்வின் மூச்சாகக் கொண்டு வாழ்ந்த ஒரு மகானுக்கு முன் இறைவன் தோன்றினார். அந்த மகானின் அற்புத வாழ்வுக்குப் பரிசாக, அவருக்கு பிடித்த ஒரு வரத்தை கேட்கச் சொன்னார் இறைவன். தனக்கு எதுவும் வேண்டாம் என்று, அந்த மகான் மறுத்தார். இருந்தாலும், இறைவன் விடுவதாகத் தெரியவில்லை. இறுதியாக, அந்த மகான், "இறைவா, என் நிழலைத் தொடும் அனைவரும் குணம் பெறும்படி வரம் தாரும்" என்று கேட்டார். இறைவன் அந்த வரத்தை மகிழ்வோடு தருவதாகச் சொன்னார். உடனே மகான் ஒரு நிபந்தனையைச் சொன்னார்... "எப்போதெல்லாம் என் நிழல் எனக்குப் பின்னே விழுகிறதோ, அந்த நிழலுக்கு மட்டுமே இந்தச் சக்தியை நீர் தரவேண்டும்" என்று அந்த மகான் வேண்டிக்கொண்டார். இவ்வாறு, தனக்குப்பின் அற்புதங்கள் நிகழ்கின்றன என்பதை அறியாமல் வாழ்ந்த அந்த மகானின் பெயரையும் மக்கள் மறந்துவிட்டனர். எனவே அவரை “புனித நிழல்” என்றே அழைத்துவந்தனர்.

நாம் இன்று இறைவனிடம் மூன்று வரங்களுக்காக மன்றாடுவோம்:

• முதலாவது, குணம் பெறவேண்டும் என்ற நிலையில் நாம் இருந்தால், அல்லது நமது நெருங்கிய உறவுகள் இருந்தால், நாம் குணம் பெறுவோம், அவர்கள் குணம் பெறுவார்கள் என்ற நம்பிக்கை நமக்குள் விதைக்கப்பட வேண்டும் என்று மன்றாடுவோம்.
• இரண்டாவது, தீயில் வெந்துகிடந்த அச்சிறுவன் குணமாவதற்கு உதவிகள் செய்கிறோம் என்பதே தெரியாமல் உதவிசெய்த அந்த இளம்பெண்ணைப் போல, தனக்குப் பின்விழும் நிழலால் மக்கள் குணமாகவேண்டும் என்று வேண்டிக்கொண்ட அந்த மகானைப்போல, எவ்வித எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல், பிறருக்கு நன்மைகள் செய்யும் மனநிலையை இறைவன் நமக்கு வழங்கவேண்டும் என்று செபிப்போம்.
• மூன்றாவதாக, நலமளிக்கும் பணிகளுக்கு இடையூறாக வரும் நிபந்தனைகள், சட்டங்கள் போன்றவற்றை புறம்தள்ளி, நமது பணிகளைத் தொடரும் உறுதி, நமக்குள் உருவாகவேண்டும் என்றும் மன்றாடுவோம்.

இன்றைய வழிபாட்டில் நாம் பயன்படுத்தும் பதிலுரைப்பாடலில் ஒலிக்கும் அழகிய, ஆறுதலான சொற்கள் இன்றும் இனி வரும் நாள்களிலும் நம் உள்ளங்களிலும், இல்லங்களிலும் ஒலிக்கவேண்டும்.

நம்முடைய கடவுளைப் புகழ்ந்து பாடுவது நல்லது; அவரைப் புகழ்வது இனிமையானது; அதுவே ஏற்புடையது.

உடைந்த உள்ளத்தோரைக் குணப்படுத்துகின்றார்; அவர்களின் காயங்களைக் கட்டுகின்றார். (திருப்பாடல் 147:1,3)