Love - the best therapy அன்பே மிக உன்னத சிகிச்சை

 

World Day of the Sick

https://stmaryoldtown.org

6^th Sunday in Ordinary Time

World Day of the Sick

Pope St John Paul II was diagnosed with Parkinson’s disease in the 90’s. Some sources say that it was in the year 1993. But, a few other sources say that it was already in 1991. Pope John Paul II had been diagnosed with Parkinson's disease as early as 1991, an illness which was only disclosed later, and it is significant that he decided to create a World Day of the Sick only one year after his diagnosis. (Wikipedia)

Let us not bother about the ‘when’ of his illness. We can learn so much from ‘what’ the Holy Father did when he learnt of his illness… lessons as to how we can view sickness and, more especially, how we should treat those who are sick. The whole world witnessed how St John Paul II suffered from this debilitating sickness during the final decade of his life. During this frail phase of his life, he identified himself with the suffering humanity in a very noble way. In the year 1992 he established the World Day of the Sick. He declared February 11, the Feast of our Lady of Lourdes, as a special day to remember the sick people the world over.

It is no surprise that the Feast of our Lady of Lourdes was selected as this special Day, since millions of sick people have flocked to our Lady of Lourdes for more than 160 years. (This Sunday marks the 166^th anniversary of Mother Mary appearing to Bernadette Soubirous on 11 February, 1858.) It was in 1862, Pope Pius IX authorized Bishop Bertrand-Sévère Laurence to permit the veneration of the Blessed Virgin Mary in Lourdes.

Today, we also celebrate the 32^nd World Day of the Sick. Is it appropriate to say that we ‘celebrate’ the World Day of the Sick? Yes, it is. We don’t celebrate sickness, but we can, and, must celebrate the courage and faith of those who are sick as well as the dedication and love shown by so many others who take care of the sick.

Soon we shall be celebrating Ash Wednesday, which, this year, falls on February 14^th, Valentine’s Day. It is a pity that many of the meaningful Days like the Valentine’s Day, Mother’s Day, Father’s Day and Friendship Day … have been hijacked and misappropriated by the commercial, advertising world. The original purpose of these days – namely, the celebration of gratitude for parental care, conjugal love and friendship – has been buried under the heap of flowers, greeting cards, and gifts! The commercial world won; and we, the people, lost! Fortunately, the commercial world has not set its eyes on the World Day of the Sick. It probably will not, since this day does not offer an opportunity for promoting merchandise.

Similarly, there was another day that passed, unnoticed by the commercial world. That was the World Leprosy Day. World Leprosy Day is observed internationally every year on the last Sunday of January to increase the public awareness of leprosy or Hansen's Disease. This date was chosen by French humanitarian Raoul Follereau as a tribute to the life of Mahatma Gandhi (who died on January 30) who had compassion for people afflicted with leprosy. The day began to be observed in 1954. (Wikipedia) This year we celebrated World Leprosy Day on January 28.  This Sunday’s Liturgy invites us to think of the Sick, especially those who are sick with the dreaded disease called Leprosy.

In my Sunday Reflections, I usually take Biblical passages from the Revised Standard Version (RSV). Today I am quoting from the Contemporary English Version (CEV) for reasons I shall explain.

Here are the first three verses of today’s gospel passage from CEV:

A man with leprosy came to Jesus and knelt down. He begged, "You have the power to make me well, if only you wanted to." Jesus felt sorry for the man. So he put his hand on him and said, "I want to! Now you are well." At once the man's leprosy disappeared, and he was well. (Mark 1: 40-42)

Why did I choose CEV over RSV? Obviously, because of the opening line. While CEV identifies the sick person as ‘a man with leprosy’, RSV identifies him as ‘a leper’. There is a world of difference between the expressions – ‘leper’ and ‘man with leprosy’ or ‘leprosy patient’. The word ‘leper’ talks of what the person is… By saying that someone IS a disease, instead of saying that he/she HAS a disease, we tend to see him or her as a lesser human being or, as in the case of leprosy, no human being at all. The term ‘leprosy patient’ talks of what the person has… a human person suffering from a disease.

Why make such a big fuss about words?... you may wonder. Well, words form thoughts and we need to be careful about our vocabulary… Out of the fullness of the heart the mouth speaks… True. But, out of what our mouth keeps speaking, the heart can also be filled with right or wrong thoughts.

As human beings, we can truly feel proud about the progress we have made in the diagnosis as well as the treatment of leprosy or Hansen’s disease. We can also feel proud about the way we have brushed up our vocabulary regarding those afflicted with this disease. We have become much more sensitive and therefore more respectful in labelling these persons who are sick with leprosy. Contemporary English has progressed in being more gender-sensitive and more sensitive towards those who are sick. We no longer use terms like chairman, housewife, blind, deaf, handicapped, leper etc. From this perspective, the Gospel today is Good News – not only in terms of its content but also in terms of its form. We need to search within ourselves and see whether the ‘form’ (namely, the words) we use is only a matter of lip-service or does it also indicate a change in our inner attitude.

Turning our attention to the content of today’s gospel, we admire the courage of the man with leprosy who took the risk of coming before Jesus. The plight of a leprosy patient was very tragic among the Israelites. This is explained in today’s first reading from Leviticus 13:1-2, 44-46. When this person had to come into the town, he had to shout ‘unclean, unclean’ and warn the others so that they kept away from him. If by chance someone was touched by the leprosy patient or if someone touched this person, he / she became impure… For such accidental contacts the leprosy patient might have been punished… even, stoned to death. The Mosaic rules were harsh and the strict observance imposed by the religious leaders made them very inhuman.

Let us imagine the scene presented in today’s Gospel. The leprosy patient must have known about the whereabouts of Jesus and wanted to meet him. So, he had to come into town shouting ‘unclean, unclean’. The people standing around Jesus, as soon as they heard the shouting, must have backed off in horror. But, Jesus stood where he was and allowed the leprosy patient to come to him. Then, Jesus did the unthinkable. He broke the Mosaic law and touched the leprosy patient, thus making himself impure and even an outcast. Jesus was not keen on shocking the people just for the sake of shocking. He wanted the healing of not only the leprosy patient but also the crowd around Him.

Last week and this week we have been reflecting on the healing miracles of Jesus. Last week we said that the healing of a person begins with one’s personal belief of getting cured. Without this belief, cure is not possible. Similarly, in today’s gospel, we see that if a person is given his / her human dignity, then full healing is possible.

Although our present world claims that leprosy has been eradicated, there are still thousands of people suffering from this dreaded disease. They still face open rejection and subtle discrimination from the rest of us. All of us have gone through the painful experiences of ‘social distance’ and ‘isolation’ during the COVID-19 pandemic. Not only this virus, but the viruses of casteism and racism have created unjust and insane divisions by which some sections of the human family are denied basic human dignity.

Pope Francis has published his message for the 32^nd World Day of the Sick (11, February, 2024) with the theme: “It is not good that man should be alone” - Healing the Sick by Healing Relationships. It may be a great help for all of us to read the full message (just a page and a half) of the Pope: https://www.vatican.va/content/francesco/en/messages/sick/documents/20240110-giornata-malato.html

Here are a few excerpts from this message for our reflection: 

• I think of all those who found themselves terribly alone during the Covid-19 pandemic: the patients who could not receive visitors… 
• I share too in the pain, suffering and isolation felt by those who, because of war and its tragic consequences, are left without support and assistance. War is the most terrible of social diseases, and it takes its greatest toll on those who are most vulnerable. 
• At the same time, it needs to be said that even in countries that enjoy peace and greater resources, old age and sickness are frequently experienced in solitude and, at times, even in abandonment. This grim reality is mainly a consequence of the culture of individualism… 
• Let us remember this central truth in life: we came into the world because someone welcomed us; we were made for love; and we are called to communion and fraternity. This aspect of our lives is what sustains us, above all at times of illness and vulnerability. It is also the first therapy that we must all adopt in order to heal the diseases of the society in which we live.

Through the intercession of Our Lady of Lourdes, let us pray, that all of us experience God’s healing touch on each of us. May our Mother, Health of the Sick, guard and protect especially those who suffer not only physical illness, but the pain of social discrimination and isolation!

Jesus healing the leprosy patient

https://twitter.com/VaticanNews

பொதுக்காலம் 6ம் ஞாயிறு

நோயாளரின் உலக நாள்

திருத்தந்தை புனித இரண்டாம் ஜான்பால் அவர்கள், பார்கின்சன்ஸ் (Parkinson’s) நோயால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தார் என்ற உண்மை, 1991ம் ஆண்டு கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. தான் ஒரு நோயாளர் என்பதை உணர்ந்ததும், நோய்களால் துன்புறும் கோடான கோடி மக்களுடன் தன்னையே அவர் இணைத்துக்கொண்டார். நோயுற்றோரை மையப்படுத்தி, 1992ம் ஆண்டு, நோயாளரின் உலக நாளை அவர் உருவாக்கினார். ஒவ்வோர் ஆண்டும், பிப்ரவரி 11ம் தேதி, லூர்துநகர் அன்னை மரியாவின் திருநாளன்று, இந்த உலகநாள் சிறப்பிக்கப்படுகிறது. பிப்ரவரி 11ம் தேதி, இந்த ஞாயிறு, 32வது முறையாக, நோயாளரின் உலக நாளை நாம் சிறப்பிக்கின்றோம்.

நோயாளருக்கென ஓர் உலக நாளை அர்ப்பணிப்பது குறித்து, நம்மில் பலர் கேள்வி எழுப்பலாம். நோய் என்றதும், எதிர்மறையான எண்ணங்கள் பெருமளவு நம் மனதில் உருவாவதால், இந்தக் கேள்வியை எழுப்புகிறோம். நோயை நாம் கொண்டாடவில்லை, மாறாக, நோயுற்றோர் காட்டும் நம்பிக்கை, துணிவு, இவற்றையும், நோயுற்றோர் மீது மற்றவர் காட்டும் அக்கறை, பரிவு  இவற்றையும், நாம் கொண்டாடுகிறோம்.

பார்கின்சன்ஸ் நோயால் பாதிக்கப்பட்ட புனித இரண்டாம் ஜான்பால் அவர்கள், இந்த நோயோடு, தன் வாழ்வின் இறுதி 14 ஆண்டுகள் எவ்விதம் வாழ்ந்தார் என்பதையும், நோயுற்றோர் பலருக்கு நம்பிக்கையாகத் திகழ்ந்தார் என்பதையும் நாம் அறிவோம். நோயுறுதல், நலமடைதல் என்ற அனுபவங்களிலிருந்து நமக்குத் தேவையான, தெளிவானப் பாடங்களைப் பயில, நோயுற்றோரை இயேசு குணமாக்கும் மற்றொரு நிகழ்வை, இந்த ஞாயிறன்றும் சிந்திக்க வந்திருக்கிறோம்.

நலம் பெறுவதற்கு, மருத்துவ உதவிகள் தேவை என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. ஆனால், ஒருவர் நலமடைவதற்குத் தேவையான முதல் படி, தான் நலமடைவோம் என்று, அவர் உள்மனதில் எழும் நம்பிக்கை. இந்தக் கருத்தை சென்ற ஞாயிறு நாம் சிந்தித்தோம். நமது நம்பிக்கையின் ஊற்றான இறைவனை நாடிவருவதால் குணமடைகிறோம் என்பதை, ஒரு மருத்துவரே தெளிவாகக் கூறியுள்ளார்.

ஹென்றி மிச்செல் (Henry Mitchell) என்ற பேராசிரியர், கடுமையான ஒரு நோயிலிருந்து குணமடைந்தார். குணமளித்த மருத்துவருக்கு அவர் நன்றி சொன்னபோது, அந்த மருத்துவர் தந்த பதில், பேராசியரை வியப்புறச் செய்தது. மருத்துவர் சொன்னது இதுதான்: "முதலில் கடவுளுக்கு நன்றி சொல்லுங்கள். அடுத்து, உங்களைச் சுற்றியிருந்து, செபித்தவர்களுக்காக நன்றி சொல்லுங்கள். நீங்கள் குணமடைந்ததில் என் பங்கு மிகக் குறைவே" என்று மருத்துவர் சொன்னதும், அவர் மிக அதிக அளவு தாழ்ச்சியுடன் பேசுவதாக பேராசிரியர் மிச்செல் அவரிடம் சொன்னார். மருத்துவரோ, மறுமொழியாக, "நான் சொல்வதை நீங்கள் நம்பாமல் போகலாம். ஆனால், இதுதான் உண்மை. மருத்துவர்களாகிய நாங்கள் யாரையும் குணப்படுத்துவது கிடையாது. குணமடைவதற்குத் தடையாக உங்களுக்குள் இருக்கும் கிருமிகளை நீக்குவது ஒன்றையே, நாங்கள் திறம்படச் செய்கிறோம். மற்றபடி, நீங்கள் குணமடைவது, எங்கள் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை" என்று கூறினார். இதைத்தான் புகழ்பெற்ற அறிஞர் ஒருவர் (Banjamin Franklin), வேறுவிதமாகக் கூறியுள்ளார்: "கடவுள் குணப்படுத்துகிறார்; குணப்படுத்தியதற்கான பணத்தை மருத்துவர் வசூல் செய்கிறார்" என்று.

ஒருவர் நலம் அடைவதற்கு, முதலில், இறைவனின் அருள், இரண்டாவது, நோயாளியிடமும், அவரைச் சுற்றியிருப்போரிடமும் உருவாகும் நம்பிக்கை, மூன்றாவது, மருத்துவரின் திறன் என்ற இந்த வரிசையில், நம் சிந்தனைகள் அமையவேண்டும்.

நோயாளரின் உலக நாளை எண்ணிப் பார்க்கும்போது, அண்மையில் நாம் சிறப்பித்த மற்றொரு முக்கியமான நாளும் நினைவுக்கு வருகிறது. மகாத்மா காந்தி கொலையுண்ட சனவரி 30ம் தேதி, அல்லது, அதற்கு அருகில் வரும் ஞாயிறன்று, தொழுநோயாளரின் உலக நாள் கடைபிடிக்கப்படுகிறது. இவ்வாண்டு, சனவரி 28, ஞாயிறன்று, நாம் தொழுநோயாளரின் உலக நாளைக் கடைபிடித்தோம். நோயுற்றோரைப் பற்றி, சிறப்பாக தொழுநோயுற்றோரைப் பற்றி சிந்திக்க, இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் நமக்கு வாய்ப்பைத் தருகின்றன.

இன்றைய நற்செய்தியின் அறிமுக வரிகள் இதோ: ஒரு நாள் தொழுநோயாளர் ஒருவர் இயேசுவிடம் வந்து, “நீர் விரும்பினால் எனது நோயை நீக்க உம்மால் முடியும்” என்று முழந்தாள்படியிட்டு வேண்டினார். இயேசு அவர்மீது பரிவுகொண்டு தமது கையை நீட்டி அவரைத் தொட்டு அவரிடம், “நான் விரும்புகிறேன், உமது நோய் நீங்குக!” என்றார். உடனே தொழுநோய் அவரைவிட்டு நீங்க, அவர் நலமடைந்தார். (மாற்கு நற்செய்தி 1:40-42)

இப்போது நாம் கேட்ட இப்பகுதியை, “ஆண்டவர் வழங்கும் நற்செய்தி” என்று, உரத்தக் குரலில், அழுத்தந்திருத்தமாகக் கூறலாம். இப்பகுதியில் சொல்லப்பட்டுள்ள கருத்து மட்டுமல்ல, அக்கருத்தைச் சொல்ல பயன்படுத்தப்பட்டுள்ள சொற்களும் நற்செய்தியாக ஒலிக்கின்றன. தொழுநோயுற்ற ஒருவர் நலமடைகிறார் என்ற நிகழ்வு, நல்ல செய்திதான். சந்தேகமேயில்லை. இந்த நிகழ்வைச் சொல்ல பயன்படுத்தப்பட்டுள்ள சொற்களும், நல்ல செய்திதான். அந்த சொற்களைப் பற்றி நாம் முதலில் சிந்திப்பது நல்லது. இன்றைய நற்செய்தியில், தொழுநோயாளரைக் குறிப்பிட பயன்படுத்தப்பட்டுள்ள சொற்கள், மரியாதை கலந்த சொற்களாக ஒலிக்கின்றன. இந்த அழகிய மாற்றம், கடந்த சில ஆண்டுகளாக, நம் சமுதாயத்தில் உருவான மனமாற்றம்.

ஏறத்தாழ நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு முன், நாம் பயன்படுத்திய விவிலியத்தில், தொழுநோயாளருக்குச் சரியான மரியாதை வழங்கப்படவில்லை. 1986ம் ஆண்டு வெளியிடப்பட்ட தமிழ் விவிலியத்தில், இன்றைய நற்செய்தி பகுதி எவ்விதம் எழுதப்பட்டிருந்தது என்பதையும், 1995ம் ஆண்டு வெளியிடப்பட்டு, இப்போது நாம் பயன்படுத்தும் விவிலியத்தில் இதே பகுதி எவ்விதம் எழுதப்பட்டுள்ளது என்பதையும் இணைத்துப் பார்த்தால் நாம் அடைந்துள்ள மனமாற்றத்தைப் புரிந்து கொள்ளலாம். 1986 வெளியான விவிலியப் பதிப்பில் நாம் வாசிப்பது இதுதான்: ஒரு நாள் தொழுநோயாளி ஒருவன் இயேசுவிடம் வந்து முழந்தாளிட்டு, “நீர் விரும்பினால் என்னைக் குணமாக்க உம்மால் கூடும்” என்று வேண்டினான். (மாற்கு 1:40)

இதே இறைவாக்கியம், 1995 வெளியான விவிலியப் பதிப்பில் இவ்வாறு கூறப்பட்டுள்ளது: ஒரு நாள் தொழுநோயாளர் ஒருவர் இயேசுவிடம் வந்து, “நீர் விரும்பினால் எனது நோயை நீக்க உம்மால் முடியும்” என்று முழந்தாள்படியிட்டு வேண்டினார். (மாற்கு 1:40)

பழைய விவிலியப் பதிப்பில் தொழுநோயாளியைச் சுட்டிக்காட்ட, ‘அவன்’, என்ற சொல் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. புதிய விவிலியப் பதிப்பில், தொழுநோயாளரை, ‘அவர்’, என்ற சொல்லால் குறிப்பிடுகிறோம். தொழுநோயாளரை, ஒரு மனிதராக மதித்து, அவருக்குரிய மரியாதையை வழங்குவது, நாம் அண்மைய ஆண்டுகளில் பின்பற்றும் அழகான முன்னேற்றம்.

தொழுநோய், தொழுநோயாளர் என்ற வார்த்தைகளைப் பற்றி கொஞ்சம் சிந்திப்போம். 1986க்கும் முந்தைய விவிலியப் பதிப்புக்களில், ‘தொழுநோயாளர்’ என்ற சொல்லுக்குப் பதில் ‘குஷ்டரோகி’ என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்தியுள்ளோம். ஆங்கிலத்தில், leper என்ற சொல் பயன்படுத்தப்பட்டது.

‘குஷ்டரோகி’ என்பதற்கும், ‘தொழுநோயாளர்’ என்பதற்கும் எத்தனையோ வேறுபாடுகள். Leper என்பதற்கும் leprosy patient என்பதற்கும் எத்தனையோ வேறுபாடுகள் உள்ளன. வெறும் சொற்களில் காணப்படும் வேறுபாடுகள் அல்ல. மாறாக, அவர்களைக் குறித்து நாம் கொண்டிருக்கும் எண்ணங்களை, அச்சொற்கள் வெளிப்படுத்துகின்றன. இப்போது, ஆங்கிலத்திலும், தமிழிலிலும் சரியானச் சொற்களைப் பயன்படுத்தும் அளவு நாம் பக்குவமடைந்துள்ளோம்.

நாம் பயன்படுத்தும் வார்த்தைகளின் வலிமையைப் பற்றி நாம் நன்கறிவோம். ஒருவரை நாம் எவ்வித வார்த்தைகள் கொண்டு அழைக்கிறோம் என்பதிலேயே, அவரைக் குறித்து நாம் கொண்டிருக்கும் மதிப்பு, அல்லது, அவமதிப்பு ஆகியவை தெளிவாகத் தெரிந்துவிடும். ஒருவரை, ‘குஷ்டரோகி’ என்று சொல்லும்போது, அவர் அந்த நோயாகவே மாறிவிட்டதைப்போன்ற உணர்வு எழுகிறது. அதற்குப் பதில், அவரை, ‘தொழுநோயாளர்’ என்று சொல்லும்போது, சந்தர்ப்பச் சூழ்நிலையால் அவர் அந்த நோயில் துன்புறுவதை ஏற்றுக்கொள்கிறோம். அப்படிப்பட்ட புரிதலில், அவரைப்பற்றி சிறிதளவாகிலும் உள்ளத்தில் மரியாதை பிறக்கும்.

சாதிய மடமை என்ற நோயால் துன்புறும் இந்திய சமுதாயத்தில், ஒரு சில குலங்களில், குடும்பங்களில், இடங்களில் பிறந்தவர்களுக்கு, அவர்களுக்கென்று உரிய பெயரை மறந்துவிட்டு, அல்லது, மறுத்துவிட்டு, அவர்கள் பிறந்த சாதியை அவர்களது அடையாளமாக மாற்றிவிடுகிறோம். இந்தியாவின் சாபக்கேடாக விளங்கும் இந்தச் சமுதாயக் குற்றத்திற்கு, இந்நேரத்தில் இறைவனிடம் மன்னிப்பு வேண்டுவோம்.

முத்திரைகள் குத்தி, மக்களைப் பிரிப்பதில் யூத மதத் தலைவர்கள் கைதேர்ந்தவர்கள். நோயுற்றோரை, இறைவனிடமிருந்து பிரிந்தவர்கள், எனவே பாவிகள் என்று அவர்கள் தீர்மானித்தனர். அதிலும், தொழுநோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள், மனிதர்களுடன் வாழத் தகுதியற்ற பெரும் பாவிகள் என்ற முத்திரை குத்தப்பட்டது. தொழுநோய் என்ற முத்திரை குத்தப்பட்டவர்கள் அனுபவிக்க வேண்டிய கொடுமைகளை, இன்றைய முதல் வாசகம் இவ்வாறு சொல்கிறது: தொழுநோயால் பாதிக்கப்பட்டவர் கிழிந்த உடை அணிந்து, தலை வாராமல் மேலுதட்டை மறைத்துக் கொண்டு, தீட்டு, தீட்டு, என குரலெழுப்ப வேண்டும். நோயுள்ள நாளெல்லாம் அவர் தீட்டுள்ளவர். எனவே தீட்டுள்ள அவர் பாளையத்துக்கு வெளியே தனியாகக் குடியிருப்பார். (லேவியர் 13:44-46)

இஸ்ரயேல் மக்கள் தொழு நோயாளர்களை நடத்திய விதம் மிகக் கொடுமையானது. அந்த நோய் உடையவர் ஊருக்கு வெளியே தங்கவேண்டும், ஊருக்குள் வரவேண்டிய அவசியம் இருந்தால், தீட்டு, தீட்டு, என குரலெழுப்பியவாறு வரவேண்டும். அதைக் கேட்டதும், எல்லாரும் விலகி விடுவார்கள். தொழுநோயாளி யாரையாவது தீண்டிவிட்டால், அவர்களும் தீட்டுப்பட்டவர் ஆகிவிடுவார்கள். ஒரு சில சமயங்களில், இப்படி நேர்ந்த தவறுகளுக்கு, அந்த நோயாளி கல்லால் எறியப்பட்டு கொல்லப்பட்டிருக்கலாம்.

இந்தப் பின்னணியில் நாம் இன்றைய நற்செய்தி நிகழ்வைக் கற்பனை செய்து பார்க்கவேண்டும். இயேசுவைச் சுற்றி எப்போதும் கூட்டம் இருந்தது. அந்நேரத்தில், அங்கு வந்த தொழுநோயாளியின் மனதில், பெரும் போராட்டம் நிகழ்ந்திருக்கும். அந்தக் கூட்டத்தின் நடுவே சென்றால், அவர்கள் கோபத்திற்கு ஆளாகலாம், அந்தக் கோபம், வெறியாக மாறினால், கல்லால் எறியப்பட்டு, கொல்லப்படலாம். இதெல்லாம் தெரிந்திருந்தும், அந்தத் தொழுநோயாளி, இயேசுவை அணுகிச் சென்றார். அந்த நம்பிக்கையே, அவர் குணமடைந்ததற்கு முதல் படியாக அமைந்தது.

இயேசு, தூரத்தில் நின்றபடி, அவரைக் குணமாக்கியிருக்கலாம். ஆனால், இயேசு, தன்னைச் சுற்றியிருந்தவர்களையும் குணமாக்க விரும்பினார். எனவே, தன் கரங்களை நீட்டி தொழுநோயாளரைத் தொட்டார். இயேசு இவ்வாறு செய்தது, சுற்றி இருந்தவர்களை அதிர்ச்சிக்கு உள்ளாக்கி இருக்கும். அதிர்ச்சியை உண்டாக்கவேண்டும் என்பது, இயேசுவின் நோக்கம் அல்ல. மாறாக, அவர்களும் நலம் பெறவேண்டும் என்பதே, அவர் எண்ணம். மதத் தலைவர்கள் தவறாகக் கற்பிக்கும் சட்டங்களால் கட்டுண்டு, மனிதர்களை, விலங்குகளிலும் கேவலமாக நடத்திவந்த இஸ்ரயேல் மக்களைக் குணமாக்கவே, இயேசு இதைச் செய்தார். தொழுநோயாளியின் உடலைத் தொட்டு குணமாக்கிய இயேசு, சூழ இருந்தவர்களின், மனதைத் தொட்டு, குணமாக்க முயன்றார்.

மூன்றாவது வாரமாக, இயேசுவின் குணமளிக்கும் நிகழ்வுகளை நாம் ஞாயிறு நற்செய்திகளில் கேட்டுவருகிறோம். குணம் பெறுவோம் என்ற நம்பிக்கை ஒருவர் மனதில் உதிப்பதுதான் அவர் குணம் பெறுவதற்கான முதல் படி என்று, சென்ற வாரம் சிந்தித்தோம். நோயுற்றவர்கள், மனிதப்பிறவிகளுக்குரிய மரியாதையைப் பெறுவது அவர்கள் குணம் பெறுவதற்குத் தேவையான மற்றொரு முக்கிய வழி என்பதை, இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் கற்றுக்கொள்கிறோம்.

இன்றைய உலகில், தொழுநோய் ஒழிக்கப்பட்டுவிட்டதாக நாம் கூறிவந்தாலும், இன்னும் ஆயிரக்கணக்கானோர் இந்த பயங்கர நோயால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர். அவர்கள் இன்னும் வெளிப்படையான நிராகரிப்பு மற்றும் மறைமுகமான புறக்கணிப்பு ஆகியவற்றை சந்தித்து வருகின்றனர். கோவிட்-19 பெருந்தொற்றின் வேளையில், நாம் அனைவரும் 'சமூக தூரம்' மற்றும் 'தனிமைப்படுத்துதல்' ஆகியவற்றின் வேதனைகளை உணர்ந்திருக்கிறோம். கோவிட் பெருந்தொற்று மட்டுமல்ல, சாதிவெறி மற்றும் இனவெறி ஆகிய கிருமிகள் இன்னும் நம் சமுதாயத்தில் அர்த்தமற்ற பிளவுகளை உருவாக்கியுள்ளன. நம் சமுதாயத்திலிருந்து இந்நோய்கள் நீங்கவேண்டும் என்று, பிப்ரவரி 11ம் தேதி நாம் கொண்டாடும் லூர்துநகர் அன்னைமரியாவின் பரிந்துரையை இறைஞ்சுவோம்.

நாம் ஏற்கனவே கூறியதுபோல், ஒவ்வோர் ஆண்டும், பிப்ரவரி 11ம் தேதி, லூர்து நகர் அன்னை மரியாவின் திருநாளாக மட்டுமல்லாமல், நோயாளரின் உலக நாளாகவும் சிறப்பிக்கப்படுகிறது. இவ்வாண்டு சிறப்பிக்கப்படும் நோயாளரின் 32வது உலக நாளுக்கென திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், "மனிதன் தனிமையாக இருப்பது நல்லதன்று" - உறவுகளை குணமாக்குவதன் வழியே, நோயுற்றோரை குணமாக்க... என்ற மையக்கருத்துடன் தன் செய்தியை வெளியிட்டுள்ளார். இச்செய்தியில் அவர் கூறும் ஒரு சில எண்ணங்களுடன் நம் சிந்தனைகளை நிறைவு செய்வோம்:

• கோவிட்-19 பெருந்தொற்றின்போது யாரையும் காண அனுமதியின்றி, தனித்து விடப்பட்ட நோயாளிகளை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.
• போர் மற்றும் அதன் துயரமான விளைவுகளால், ஆதரவும் உதவியும் இல்லாமல் தவிப்பவர்கள் படும் வேதனையில் நானும் பங்கு கொள்கிறேன். இன்றைய சமுதாயத்தில், போர், மிக பயங்கரமான நோய்.
• அமைதி மற்றும் அதிக வளங்களை பெற்றிருக்கும் நாடுகளிலும், முதியோர், மற்றும் நோயுற்றோர் தனிமையிலும், ஒருசில வேளைகளில், கைவிடப்பட்ட நிலையிலும் வாழ்வதை நாம் அறிவோம். சுயநலத்தை போற்றி வளர்க்கும் நம் கலாச்சாரத்தின் ஒரு வெளிப்பாடு, தனிமை என்ற இந்த நோய்.
• வாழ்க்கையில் இந்த மைய உண்மையை நினைவில் கொள்வோம்: யாரோ நம்மை வரவேற்றதால், நாம் உலகிற்கு வந்தோம்; நாம் அன்பிற்காக படைக்கப்பட்டோம். சமுதாயத்தின் நோய்களைக் குணப்படுத்த நாம் அனைவரும் பின்பற்ற வேண்டிய முதல் சிகிச்சை, அன்பு ஒன்றே.

தன்னை நாடிவரும் பக்தர்களுக்கு, மனநலத்தையும், உடல் நலத்தையும் இறைவனிடமிருந்து பெற்றுத்தரும் லூர்துநகர் அன்னை மரியாவின் பரிந்துரை வழியே, நாம் அனைவரும், உடல் நோய்கள் மற்றும், சமுதாய நோய்கள் அனைத்திலுமிருந்து நலம் பெற்று வாழ, இறையருளை இறைஞ்சுவோம்.