30 December, 2010
Comforting Style of the Shepherd... ஆயன் நம்மைத் தேற்றிடும் அழகு
Discipline without love is dangerous and love without discipline is equally dangerous. The right combination is what shapes a human person. When we grow up, we probably experience discipline from our parents and teachers. At that time we feel angry and rebel against it. It is because we cannot see the love that prompted that discipline. But as time goes on, we realise the love behind the discipline. Time, as all of us know, is a good teacher.
As we approach the end of another calendar year (Gregorian) we do reflect on time - time that was placed at our disposal throughout this year. All media channels are competing with one another to review 2010. Whether we review our personal life or the world events, painful memories come to mind first in our ‘rewind’. Pain leaves deep and lasting impressions on us. Though we talk of pain many times, we are still left with questions. For the past six months we have been reflecting of Psalm 23 with quite a few reflections on pain. For his book on Psalm 23, Harold Kushner has given the main title as ‘The Lord Is My Shepherd’. He has also added a subtitle to this book: ‘Healing Wisdom of the Twenty Third Psalm’.
Many of us know that the book that turned the spot light on Harold Kushner was the famous bestseller ‘When Bad Things Happen to Good People’. This book was written by Kushner after he was crushed by the pain of losing his son Aaron at the age of 14 through a rare disease - progeria. Many of Kushner’s friends had suggested to him that he write another book with the title: ‘When Good Things Happen to Bad People.’ This is more than a suggestion. This is actually a question. In fact, both the titles are questions that bother us while we are in pain. We question the wisdom of God who ‘allows’ pain in the lives of innocent, good people. As we mentioned in our last reflection, we try to find answers to this question, saying, that through pain God is either punishing us for our misdeeds or testing our faith.
But the question on bad people enjoying life is an angry question. We are unable to search for answers here since our anger clouds our mind – the anger of seeing bad people thrive. On deeper analysis, we can raise few more questions and try to answer them. Are there really ‘bad people’? If so, do they really enjoy goodness? All the good that we see around this group is very external – their wealth, fame, glamour etc. But a deeper analysis would surely tell us that behind that façade live tormented souls. A simple question: How many of these so called bad people enjoy a good night’s rest without the help of tablets or alcohol? When these people retire to bed, they drag along with them their tired body as well as a tried and tortured soul. When the body craves for rest, their conscience seems to be awake, raising quite a few disturbing questions. As they had silenced this conscience through the day, they try to silence it once again through drugs and drinks. Can we really say that ‘good things happen to bad people’?
The Shepherd’s rod and staff take the form of our conscience. This is the best compass that the Lord has given to each of us. As long as this compass is not damaged, we can lead a decent life, steering our lives through utter darkness. The Shepherd’s rod and staff will comfort us.
As I had mentioned in my last reflection, the word ‘comfort’ seems out of place in this line. But, if we look at the root meaning of the word comfort, it springs from the word ‘fortis’ meaning strength. Hence com-fort would mean ‘with strength’ or ‘giving strength’. When I look at the word comfort from this perspective, I am reminded of some medical treatments that give us strength. I am not an expert in medicines. What I am sharing here is very much bits-and-pieces-information on some medical methods.
When a person suffers from headache, one style of treatment would treat the symptom; give a pill that would arrest the headache; make it subside fast. We have tablets that give us instant relief. There is also another method of treatment for headache, where instead of treating the symptom, the root cause of our headache is traced. It could probably be a disorder in the stomach or it could be a defect in the eyes. When the root is found, then treatment is given to take care of the root cause. Here the relief may not be instantaneous; but the treatment would have lasting effect. Sometimes in order to trace the real cause of headache, there could be a treatment that triggers more headache in order to locate the real problem and then treat it.
When I think of the rod and staff of the Shepherd, I am reminded of the second method of treatment. God’s style of dealing with us may leave us in more pain, so that we are ‘com-forted’ strengthened! Thy rod and thy staff, they comfort me!
Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.
"உமது கோலும் நெடுங்கழியும் என்னைத் தேற்றும்." என்று திருப்பாடலின் ஆசிரியர் கூறும்போது, ஆயனாம் இறைவனின் கண்டிப்பும் கரிசனையும் வெளிப்படுகிறது; இதனை நாம் ஆழமாக உணர முயற்சி செய்வோம் என்று சென்ற விவிலியத் தேடலை நிறைவு செய்தோம். கண்டிப்பு உள்ள இடத்தில் கரிசனையும் இருக்கும், அடிக்கிற கைதான் அணைக்கும் என்பதை உடனுக்குடன் புரிந்து கொள்வது, உணர்வது கடினம். கண்டிக்கும் பெற்றோர் அல்லது கண்டிக்கும் ஆசிரியர் இவர்களின் கரிசனையை பல ஆண்டுகள் கழித்து உணர்ந்திருக்கிறோம் இல்லையா? காலம் தான் இப்பாடங்களைச் சொல்லித் தரும். காலம் இந்தப் பாடத்தை மட்டுமல்ல; பல பாடங்களைச் சொல்லித் தருகின்றது.
காலம் சொல்லித் தரும் பாடங்களை உணர்வதற்கு ஆண்டின் இறுதி நாட்கள் ஒரு நல்ல நேரம். கிரகோரியன் நாள்காட்டியின்படி, 2010ம் ஆண்டின் இறுதி நாட்கள் இவை. பல்வேறு பத்திரிக்கைகளில், தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிகளில் நாம் கடந்து வந்த காலம் அலசப்படுகிறது. வத்திக்கான் வானொலியிலும் இத்திங்கள் வாரம் ஓர் அலசல் நிகழ்ச்சியில் நாம் கடந்து வந்த 2010ம் ஆண்டை அலசிப் பார்த்தோம். கடந்து செல்லவிருக்கும் 2010ம் ஆண்டு முழுவதும் ஆயனின் வழிநடத்துதல் எவ்விதம் இருந்ததென்பதை உணர முயல்வோம்.
நம் ஒவ்வொருவரின் தனிப்பட்ட வாழ்விலோ, அல்லது உலக நிகழ்வுகளிலோ கடந்து சென்ற ஆண்டைப் பின்னோக்கிப் பார்க்கும் போது, முதலில் மனதில் தோன்றுவது நம்மைத் துன்புறுத்திய நிகழ்வுகள். ஆழமான, நீண்ட கால பாதிப்புக்களை மனதில் உருவாக்கும் வலிமை பெற்றவை துன்பங்கள்.
வாழ்வில் நாம் சந்திக்கும் துன்பங்களைப்பற்றி எத்தனை முறை பேசினாலும், மீண்டும், மீண்டும் கேள்விகள் மனதில் எழத்தான் செய்கின்றன. இந்தக் கேள்விகளுக்கு ஓரளவு விடைகள் காணவே நாம் திருப்பாடல் 23ன் தேடலைக் கடந்த ஆறு மாதங்களாகத் தொடர்கிறோம். துன்ப நேரத்தில் 23ம் திருப்பாடல் நமக்குத் துணையாக, வழிகாட்டியாக இருக்கும், இருக்க வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில்தான் 'ஆண்டவர் என் ஆயன்' என்ற தலைப்பில் Harold Kushner என்ற யூதமத குரு தான் எழுதிய புத்தகத்திற்கு ஓர் அழகிய துணைத் தலைப்பும் தந்திருக்கிறார். “Healing Wisdom of the Twenty Third Psalm” அதாவது, "மனக்காயங்களை ஆற்ற திருப்பாடல் 23 தரும் ஞானம்." என்பதே அந்தத் துணைத்தலைப்பு.
Harold Kushnerஐ மிகவும் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளராக உலகிற்கு அறிமுகம் செய்த ஒரு நூல் “When Bad Things Happen to Good People” அதாவது, "நல்லவர்களுக்குப் பொல்லாதவைகள் நிகழும்போது" என்ற நூல். அரியதொரு நோயால் தன் மகன் ஆரோன் மிகவும் துன்புற்று, சிறுவயதில் இறந்தபோது, அந்தப் பேரிழப்பில் அர்த்தம் காணும் ஒரு முயற்சியாக Kushner எழுதிய புத்தகம் அது. உலகின் கவனத்தைப் பெரிதும் ஈர்த்த ஒரு புத்தகம் அது.
இப்புத்தகத்தைத் தொடர்ந்து, Kushnerன் நண்பர்கள் சிலர் அவரிடம் ஒரு வேண்டுகோளை முன் வைத்தனர். "நல்லவர்களுக்குப் பொல்லாதவைகள் நிகழும்போது" என்பதைச் சிந்தித்த Harold Kushner "போல்லாதவர்களுக்கு நல்லவைகள் நிகழும்போது" - When Good Things Happen to Bad People - என்பதையும் ஒரு புத்தகமாக எழுத வேண்டும் என்பதே அவர்களது வேண்டுகோள். இது உண்மையிலேயே ஒரு கேள்வி. நம் எல்லாருக்கும் எழும் கேள்வி. நல்லவர்களின் துன்பம் நம் மனங்களில் ஆழமான, விடை காண முடியாத கேள்விகளை எழுப்புகின்றன, உண்மைதான். ஆனால், பொல்லாதவர்கள் அனுபவிக்கும் செல்வம், மகிழ்வு இவைகளைக் காணும் போது, இன்னும் ஆழமான, ஆத்திரமான கேள்விகள் உள்ளத்தில் எழுகின்றன.
ஆயனாம் இறைவனின் கோலும், நெடுங்கழியும் கரிசனையையும், கண்டிப்பையும் வெளிப்படுத்தும் அடையாளங்கள் என்று கூறுகிறோம். நல்லவர்கள் அனுபவிக்கும் துயரங்கள் ஆயனின் கரிசனையுடன் கூடிய கண்டிப்பின் வெளிப்பாடுகள் என்று இத்துன்பங்களுக்கு விடைகள் காண முயல்கிறோம்.
ஆனால், ஆயனின் கோலும், கழியும் பொல்லாதவர்களை எந்த வகையிலும் பாதிப்பதில்லையே என்பதும் நாம் அடிக்கடி எழுப்பும் கேள்விகள். பல நேரங்களில் இக்கேள்விகளுக்கு விரக்தி, வேதனை, கோபம் இவைகளே நமது விடைகளாகின்றன.
பொல்லாதவர்களின் மகிழ்வு என்பதை மேலோட்டமாகப் புரிந்து கொள்வதாலேயே நாம் இந்த விடைகளைத் தருகிறோம். பொல்லாதவர்கள் எளிதில் செல்வம் சேர்க்கின்றனர். சுகமாக வாழ்கின்றனர். அவர்கள் எதைக் கண்டும் அஞ்சுவதில்லை. அவர்களை அரசோ, சட்டமோ, எதுவுமே கட்டுப்படுத்த முடியாது... என்பவைகளே நம் மனதில் எழும் எண்ணங்கள். இவ்வெண்ணங்கள் மேலோட்டமானவை என்று நான் சொன்னதன் காரணத்தைப் புரிந்து கொள்வீர்கள் என்று நினைக்கிறேன்.
பொல்லாதவர்களின் வாழ்க்கையை நாம் பெரும்பாலும் வெளியிலிருந்தே பார்க்கிறோம். அப்பார்வையில் எல்லாமே மகிழ்ச்சி, நிறைவு என்றே தெரிகிறது. ஆனால், உண்மை நிலை என்ன? மகிழ்வு, நிம்மதி இவைகளின் அளவுகோல் உறைவிடம், உணவு, உடை, வசதி, வாகனம் என்று கணக்கிடும் போது இந்த முடிவுகள் எடுக்கிறோம். உண்மை நிலை என்ன?
உண்மை நிலையைப் புரிந்து கொள்ள ஒரே ஓர் எடுத்துக்காட்டு. இப்படி வாழ்பவர்களில் எத்தனை பேர் இரவு நிம்மதியாக உறங்குகின்றனர்? மருந்து, மாத்திரை, மதுபானம் என்று வலுக்கட்டாயமாக தங்கள் மீது இவர்கள் தூக்கத்தைத் திணித்துக் கொள்கின்றனர் என்பதுதான் உண்மை நிலை.
நாள் முழுவதும் வேலை, கேளிக்கை, உறவுகள் என்று தங்களையே மறந்து வாழும் இவர்கள் இரவில் உறங்கப் போகும்போது, அவர்களுடன் இருப்பது அவர்களது களைத்துப்போன உடல், அந்த உடலுக்குள் சலித்துப்போன மனம், அல்லது மனசாட்சி இவைதானே. உடல் களைத்துப்போனதால் உறங்க விழைகிறது. ஆனால், நாள் முழுவதும் அமைதியாக்கப்பட்ட, அல்லது கட்டிப் போடப்பட்ட மனம் அல்லது மனசாட்சி அந்த நேரத்தில் விழித்தெழுந்து விடுகிறதே. அதை என்ன செய்ய முடியும்? அதை மீண்டும், மௌனமாக்க, மழுங்கடிக்க அல்லது மூச்சடைக்கச் செய்வதற்கு மருந்துகளையும் மதுவையும் இவர்கள் தேடுகின்றனர். இதுதான் மகிழ்வா?
அவர்கள் உறங்கப் போகும்போது, விழித்தெழுந்து கேள்விகள் கேட்கும் மனசாட்சிதான் ஆயனாம் இறைவனின் கோலும் நெடுங்கழியும். சிந்திக்கும் திறமையுள்ள ஒவ்வொரு மனிதப் பிறவிக்கும் இறைவன் அளித்துள்ள அற்புதமான ஒரு திசைக்காட்டி நம் மனசாட்சி. இந்தத் திசைக்காட்டி எவ்வகை இருளின் நடுவிலும் நம்மை வழிநடத்தும் திறமை பெற்றது. இந்தத் திசைக்காட்டியை பழுதடையச் செய்தால், இழப்பு நமக்குத்தான்.
"உம் கோலும் நெடுங்கழியும் என்னைத் தேற்றும்" என்ற திருப்பாடல் 23ன் இந்த வரியில் 'தேற்றும்' என்ற சொல் இடம் மாறி வந்துவிட்டதாகத் தெரியலாம். 'உம் கோலும் நெடுங்கழியும் என்னைத் தண்டிக்கும்' என்று சொல்லியிருந்தால், பொருத்தமாகத் தெரிகிறது. கோலும், கழியும் எப்படி ஒருவரைத் தேற்ற முடியும்? இந்தக் கேள்விக்கு மருத்துவ உலகின் ஓர் உருவகத்தைக் கொண்டு விடை தேட விழைகிறேன். மருத்துவத் துறையில் பெரும் அறிவாளி இல்லை நான். ஆங்காங்கே நான் கேட்ட ஒரு சில குறிப்புக்களை வைத்து, உங்களுடன் சேர்ந்து சிந்திக்க விழைகிறேன்.
உடலில் ஏற்படும் நோயைத் தீர்க்கவே, மருத்துவத்தை நாடுகிறோம். பலவகை மருத்துவ முறைகள் உலகில் உண்டு என்பது நமக்கெல்லாம் தெரிந்ததுதான். ஒரு வகை மருத்துவத்தில் நம் உடல் நோயின் அடையாளங்களைத் தீர்ப்பதற்கு மருந்துகள் கொடுக்கப்படும். மற்றொரு வகை மருத்துவத்தில் நம் உடல் நோயின் காரணங்களை அறிந்து அவைகளைத் தீர்ப்பதற்கு மருந்துகள் கொடுக்கப்படும்.
எடுத்துக்காட்டாக, நமக்குத் தலைவலி என்றால், அந்த வலியைத் தீர்க்க மருந்து கொடுக்கப்படும். ஒரே மாத்திரையில் தீர்ந்துவிடும் தலைவலி, வயிற்று வலி என்று பல விளம்பரங்களை நாம் பார்த்திருக்கிறோம். உடலில் வரும் குறையின் அடையாளத்தை உடனடியாகத் தீர்ப்பது இந்த மருத்துவ முறை. ஒவ்வொரு முறையும் இந்தக் குறை வரும்போது, இந்த மாத்திரைகளை நாம் நாட வேண்டியிருக்கும்.
மற்றொரு மருத்துவ முறையில், நம் உடலில் ஏற்பட்டுள்ள குறையின் காரணங்களை அறிந்து அந்தக் காரணங்களைக் களைய முயற்சிகள் எடுக்கப்படும். தலை வலி என்றதும், அந்தத் தலைவலிக்குக் காரணம் நமது வயிற்றில் ஏற்பட்டுள்ள ஒரு கோளாறு என்று கண்டுபிடித்து, அந்தக் கோளாறு நீங்க மருந்துகள் தரப்படும். குறையின் வேர் எது என்று கண்டுபிடித்து அதைக் களைவது இந்த மருத்துவ முறை. இந்த முறையில் நொடிப்பொழுது நிவாரணங்கள் கிடைக்காது. சில வேளைகளில், இந்த முறையில் நம் உடலில் உள்ள குறையைக் கண்டுபிடிக்க, அந்தக் குறையைத் தூண்டிவிடும் மருந்துகளும் தரப்படலாம். துவக்கத்தில் இருந்ததைவிட கூடுதலாக நோயுற்றது போல் நாம் உணரலாம். நமது குறையின் வேர்களைக் கண்டுபிடிக்க இத்துன்பத்தை நாம் தாங்க வேண்டியிருக்கும். ஆனால், வேர்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டதும், அவை வேரோடு களையப்படும். நமது நோய்க்கு நிரந்தரத் தீர்வுகள் கிடைக்கும்.
இறைவனின் கோலும் கழியும் நம்மைத் தேற்றும் என்று சொல்லும்போது, இரண்டாம் வகை மருத்துவமே மனதில் பதிகிறது. நம்மைத் தன் கோல்கொண்டு, கழிகொண்டு இறைவன் நடத்தும் போது, கூடுதல் வேதனை இருக்கலாம், அவ்வேதனைகள் எல்லாம் நம்மை நெறிப்படுத்தும் வழிகள்.தேற்றும் என்ற இந்தச் சொல்லில் உறுதிப்படுத்தும், நெறிப்படுத்தும், ஆற்றுப்படுத்தும், ஆறுதல் தரும், வழி நடத்தும் என்று பல பொருள்களை நாம் உணரலாம். ஆயனாம் இறைவனின் வழி நடத்துதலில் நாம் இந்த ஆண்டு முழுவதும் நடந்து வந்த பாதையை நினைத்துப் பார்த்து நன்றி கூறுவோம்; நம்பிக்கையோடு வரும் நாட்களை எதிர்கொள்வோம்.
இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org
26 December, 2010
Feast of the Holy Family திருக்குடும்பத் திருவிழா
http://new.catholicmom.com/wp-content/uploads/2008/12/12_28_08_holy_family.jpg
Norman Vincent Peale, a great preacher and the author of many inspiring books, including the famous ‘The Power of Positive Thinking’ reflects on Christmas in these words: "Christmas waves a magic wand over this world, and behold, everything is softer and more beautiful."
But this softer and more beautiful world turned into a tragic mess in most countries in Asia exactly one day after Christmas on December 26, 2004. It was six years back when Christmas came on a Saturday and the next day December 26 was a Sunday, the Feast of the Holy Family, exactly as it is this year. So, naturally our minds go back to this painful tragedy that challenged our faith and our spirit of Christmas. The tsunami that occurred on December 26th, the Feast of the Holy Family, left thousands and thousands of families completely or partially uprooted.
If a family was uprooted fully, it looked like a blessing, since all the members of the family were gone and no painful memories lingered. But there were thousands of other families where the tsunami had taken away some members while the rest were left in agony and despair. On the Feast of the Holy Family why should this happen? Is there anything soft or beautiful about the Christmas Season of 2004? Those were the questions left with us.
Nothing soft and nothing beautiful about the tsunami in 2004 one would tend to say. But, wait… In the days and months and even years that followed, many soft and beautiful things did happen. They are still happening. Among the various incidents that I have read, one incident is etched deep in my mind and heart – the incident about Parameswaran and Sudamani of Nagapattinam. Here is an extract from the Hindu:
SEA OF LOVE: The tsunami-affected couple, K. Parameswaran and Sudamani of Nagapattinam, with their adopted children.
DINDIGUL : Even as tsunami `swallowed' all their three children and washed away their happiness once and for all, it could not wipe out humanism and confidence from the minds of the couple, K. Parameswaran and Sudamani of Nagapattinam. The couple, suffering from irrevocable loss, adopted 16 child survivors of tsunami aged between three and 14 years.
Mr. Parameswaran's emotion-soaked outpouring of reactions moved a huge gathering. "It happened on my birthday," said Mr. Parameswaran. “First, my last son saw a giant wave, higher than many trees. I alerted my son to run. I could see my kid's two little legs moving at pace. In a few seconds, I could see thousands of bodies floating in water. I lost all my three children, my father and mother and 10 of my relatives from Karnataka”, he recalled.
"We have crores of rupees, but did not have a piece of cloth to cover my children's bodies before burial. With confidence instilled by my wife, we went to a fishermen hamlet near coastline the next day where many destitute children were roaming without parents. I have a bungalow without children. They have no parents and house. We brought four children home for providing shelter. Later, the number rose to 16," he said.
© Copyright 2000 - 2006 The Hindu
The tsunami plucked away three children of Parameswaran and Sudamani. But at the same time, it had planted many more children in their family. When we think of the Holy Family, we are also painfully aware that the incidents that happened around this family were not holy in any sense. They were asked to run for their life over night. The children in Bethlehem were massacred. Still, the Holy Family survived and this family opened its heart to include the whole human family. In this sense, we can say with some assurance: "Christmas waves a magic wand over this world, and behold, everything is softer and more beautiful."
Many great thinkers are of the opinion that Christmas is not only restricted to December 25th but that it can be kept alive all through the year. Calvin Coolidge, the 30th President of the United States said: "Christmas is not a time nor a season, but a state of mind. To cherish peace and goodwill, to be generous in mercy, is to have the real spirit of Christmas."
------------------------------------------------------------------------
An additional news item about Parameswaran and Sudamani:
www.deccan.com/chennaichronicle/City/CityNews.asp
‘Santa’s gift’ cheers tsunami couple
Nagapattinam, Dec. 22: This Christmas is special for Mr Parameswaran whose house now echoes with the voices of the 18 children he adopted after losing all three of his own children to the tsunami which struck the coast on December 26, 2004. Mr Parameswaran, who had found solace in these children either orphaned by the tsunami or with just one parent left after the disaster, has now been blessed with a child of his own.
Three-month-old Shamiah meaning “God’s answer to prayers”, is the best gift by Santa, say Mr Parameswaran and his wife Choodamani. The couple said that the birth of their child was met with a mixture of joy and worry by the rest of the children. “Some of the children wanted a girl, others a boy. When the baby was born our youngest daughter, two-year-old Priya came and asked me whether she will lose her room because of the baby. Apparently, she got this idea from her brothers who were teasing her.
We assured her that she would not. This child is the luckiest in the world. He has 18 loving brothers and sisters,” Mr Parameswaran, an employee of the Oil and Natural Gas Corporation said. For the couple, the birth of Shamaiah has made their family complete. Kept busy in raising a battalion of 18 children, Ms Choodamani said it was the joy which these children brought them that had now given them Shamiah. “The children filled our empty home with their laughter and cries. Now the arrival of this child has washed away the wounds left by the disaster. There is no time even to think of the past,” she said. The baby has not changed the routine of the other children. “Half yearly exams are going on now. So we are not allowed to go near the baby as much as we want to. Once the Christmas holidays start then we will have more time to play with him,” said twelve-year-old Juniya.
But this softer and more beautiful world turned into a tragic mess in most countries in Asia exactly one day after Christmas on December 26, 2004. It was six years back when Christmas came on a Saturday and the next day December 26 was a Sunday, the Feast of the Holy Family, exactly as it is this year. So, naturally our minds go back to this painful tragedy that challenged our faith and our spirit of Christmas. The tsunami that occurred on December 26th, the Feast of the Holy Family, left thousands and thousands of families completely or partially uprooted.
If a family was uprooted fully, it looked like a blessing, since all the members of the family were gone and no painful memories lingered. But there were thousands of other families where the tsunami had taken away some members while the rest were left in agony and despair. On the Feast of the Holy Family why should this happen? Is there anything soft or beautiful about the Christmas Season of 2004? Those were the questions left with us.
Nothing soft and nothing beautiful about the tsunami in 2004 one would tend to say. But, wait… In the days and months and even years that followed, many soft and beautiful things did happen. They are still happening. Among the various incidents that I have read, one incident is etched deep in my mind and heart – the incident about Parameswaran and Sudamani of Nagapattinam. Here is an extract from the Hindu:
SEA OF LOVE: The tsunami-affected couple, K. Parameswaran and Sudamani of Nagapattinam, with their adopted children.
DINDIGUL : Even as tsunami `swallowed' all their three children and washed away their happiness once and for all, it could not wipe out humanism and confidence from the minds of the couple, K. Parameswaran and Sudamani of Nagapattinam. The couple, suffering from irrevocable loss, adopted 16 child survivors of tsunami aged between three and 14 years.
Mr. Parameswaran's emotion-soaked outpouring of reactions moved a huge gathering. "It happened on my birthday," said Mr. Parameswaran. “First, my last son saw a giant wave, higher than many trees. I alerted my son to run. I could see my kid's two little legs moving at pace. In a few seconds, I could see thousands of bodies floating in water. I lost all my three children, my father and mother and 10 of my relatives from Karnataka”, he recalled.
"We have crores of rupees, but did not have a piece of cloth to cover my children's bodies before burial. With confidence instilled by my wife, we went to a fishermen hamlet near coastline the next day where many destitute children were roaming without parents. I have a bungalow without children. They have no parents and house. We brought four children home for providing shelter. Later, the number rose to 16," he said.
© Copyright 2000 - 2006 The Hindu
The tsunami plucked away three children of Parameswaran and Sudamani. But at the same time, it had planted many more children in their family. When we think of the Holy Family, we are also painfully aware that the incidents that happened around this family were not holy in any sense. They were asked to run for their life over night. The children in Bethlehem were massacred. Still, the Holy Family survived and this family opened its heart to include the whole human family. In this sense, we can say with some assurance: "Christmas waves a magic wand over this world, and behold, everything is softer and more beautiful."
Many great thinkers are of the opinion that Christmas is not only restricted to December 25th but that it can be kept alive all through the year. Calvin Coolidge, the 30th President of the United States said: "Christmas is not a time nor a season, but a state of mind. To cherish peace and goodwill, to be generous in mercy, is to have the real spirit of Christmas."
------------------------------------------------------------------------
An additional news item about Parameswaran and Sudamani:
www.deccan.com/chennaichronicle/City/CityNews.asp
‘Santa’s gift’ cheers tsunami couple
Nagapattinam, Dec. 22: This Christmas is special for Mr Parameswaran whose house now echoes with the voices of the 18 children he adopted after losing all three of his own children to the tsunami which struck the coast on December 26, 2004. Mr Parameswaran, who had found solace in these children either orphaned by the tsunami or with just one parent left after the disaster, has now been blessed with a child of his own.
Three-month-old Shamiah meaning “God’s answer to prayers”, is the best gift by Santa, say Mr Parameswaran and his wife Choodamani. The couple said that the birth of their child was met with a mixture of joy and worry by the rest of the children. “Some of the children wanted a girl, others a boy. When the baby was born our youngest daughter, two-year-old Priya came and asked me whether she will lose her room because of the baby. Apparently, she got this idea from her brothers who were teasing her.
We assured her that she would not. This child is the luckiest in the world. He has 18 loving brothers and sisters,” Mr Parameswaran, an employee of the Oil and Natural Gas Corporation said. For the couple, the birth of Shamaiah has made their family complete. Kept busy in raising a battalion of 18 children, Ms Choodamani said it was the joy which these children brought them that had now given them Shamiah. “The children filled our empty home with their laughter and cries. Now the arrival of this child has washed away the wounds left by the disaster. There is no time even to think of the past,” she said. The baby has not changed the routine of the other children. “Half yearly exams are going on now. So we are not allowed to go near the baby as much as we want to. Once the Christmas holidays start then we will have more time to play with him,” said twelve-year-old Juniya.
Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.
"நேர்மறையாய் சிந்திப்பதால் விளையும் சக்தி" - "The Power of Positive Thinking" என்ற புத்தகம் உலகப் புகழ்பெற்ற புத்தகங்களில் ஒன்று. இதை எழுதியவர் Norman Vincent Peale. இவர் ஒரு புகழ்பெற்ற மறைபோதகர்; மனதை மேலெழுப்பும் எண்ணங்கள் கொண்ட பல புத்தகங்களை எழுதியுள்ளவர். கிறிஸ்து பிறப்பு விழாவைக் குறித்து இவர் கூறுகையில், " உலகத்தின் மீது வீசப்படும் ஒரு மந்திரக்கோல் போல் கிறிஸ்மஸ் விழா வருகிறது. இந்த மந்திரக் கோல் வீசப்பட்டதும், உலகமெல்லாம் மென்மையாக, இன்னும் அழகாக மாறி விடுகிறது." என்கிறார்.
என் மனம் ஆறு ஆண்டுகள் பின்னோக்கிச் செல்கிறது. 2004ம் ஆண்டு டிசம்பர் 25 சனிக் கிழமையன்று வந்தது. அதற்கடுத்த நாள் டிசம்பர் 26 திருக்குடும்பத் திருவிழா ஞாயிறு வந்தது. இந்த ஆண்டும் அதேபோல், டிசம்பர் 25 சனிக்கிழமை. 26 ஞாயிறு - திருக்குடும்பத் திருவிழா. இத்துடன் இந்த ஒப்புமைகள் முடிய வேண்டும். ஏனெனில் 2004ம் ஆண்டு திருக்குடும்பத் திருவிழாவன்று நடந்தது இனி நம் வாழ்வில் எப்போதும் நடக்கக் கூடாது. அவ்வாண்டு கிறிஸ்மஸ் மந்திரக் கோலாகச் செயல்படவில்லை. உலகின் பல நாடுகளில், சிறப்பாக, ஆசிய நாடுகள் பலவற்றில் 2004ம் ஆண்டு டிசம்பர் 26 எதையும், மென்மையாக, அழகாக விட்டுச் செல்லவில்லை.
அவ்வாண்டு திருக்குடும்பத் திருவிழாவின் போது, நம்மைச் சுனாமி தாக்கியது. 230,000 க்கும் மேற்பட்ட உயிர்களைப் பலி வாங்கியது. திருக்குடும்பத் திருவிழாவின் போது பல இலட்சம் குடும்பங்கள் பாதிக்கப்பட்டன. அந்த ஆண்டு கிறிஸ்மஸ் காலம் ஆசியாவின் 14 நாடுகளுக்கு அழகையும் மென்மையையும் கொண்டு வருவதற்குப் பதில், அழிவையும், கண்ணீரையும் கொண்டு வந்தது. ஆனாலும், அந்த அழிவை, கண்ணீரைத் தொடர்ந்து வந்த நாட்கள், மாதங்கள், வருடங்களில் பல ஆயிரம் புதுமைகள் நடந்தன. 2004ம் ஆண்டைத் தொடர்ந்த ஒவ்வொரு கிறிஸ்மஸும் ஒருவகையில் ஒரு மந்திரக் கோலாகச் செயல்பட்டது ஓரளவு உண்மை. இந்தப் புதுமைகளில் ஒரு சில பத்திரிகைகளில் வெளி வந்தன. ஆனால், பல ஆயிரம் புதுமைகள் வார்த்தைகளாய், செய்திகளாய் வெளிவராமல் செயல் வடிவம் பெற்றதும் உண்மைதான்.
வெளிவந்த செய்திகளில் என் மனதில் ஆழமாய்ப் பதிந்த ஒரு செய்தி... நாகப்பட்டினத்தைச் சேர்ந்த பரமேஸ்வரன் சூடாமணி தம்பதியரைப் பற்றிய செய்தி. இவர்களைப் பற்றி ஏற்கனவே சென்ற ஆண்டு ஒரு முறை விவிலியத் தேடலில் கூறியுள்ளேன். மீண்டும் நினைவு படுத்துகிறேன்.
சுனாமியில் தன் குழந்தைகள் மூவரையும் சேர்த்து தன் குடும்பத்தில் பத்து பேரை இழந்தவர்கள் பரமேஸ்வரன், சூடாமணி தம்பதியர். டிசம்பர் 26 பரமேஸ்வரனின் பிறந்த நாள். அதைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருந்தபோது வந்த சுனாமி அவரது மூன்று குழந்தைகளையும் மற்ற உறவினர்களையும் கடலுக்கு இரையாக்கியது. குழந்தைகளை இழந்த பரமேஸ்வரன் - சூடாமணி தம்பதியர் நம்பிக்கை இழந்து வெறுப்பைச் சுமந்து கொண்டு போகவில்லை. மாறாக, ஒரு புதுமையை அவர்கள் ஆரம்பித்தனர். அந்த சுனாமியால் பெற்றோரை இழந்து தவித்த 16 அனாதை குழந்தைகளைத் தத்தெடுத்து வளர்த்து வருகின்றனர்.
சுனாமி அவர்கள் குடும்பத்தை அழித்தாலும், அவர்களது மனித நேயத்தை அழித்துவிடவில்லை. அந்த குழந்தைகளின் மதம், இனம், இவைகளையெல்லாம் கடந்து மனித நேயம் என்ற அடிப்படையில் மட்டுமே குழந்தைகளைத் தத்தெடுத்தார்கள். 3 வயது முதல் 16 வயது வரை உள்ள 16 பேரைத் தத்தெடுத்து வளர்த்து வருகின்றனர். மனித குலத்தின் மேல் அவர்களுடைய விசுவாசத்தை வெளிப்படுத்தினர். மனித குலத்தின் மேல் நமக்குள்ள விசுவாசத்தை பரமேஸ்வரன் - சூடாமணி தம்பதியர் வளர்த்திருக்கின்றனர்.
இந்தத் தம்பதியரின் மூன்று குழந்தைகளை சுனாமி வேரோடு பறித்துச் சென்றது. ஆனால், இன்று அதே தம்பதியர் குடும்பத்தில் 16 இளந்தளிர்கள் நடப்பட்டு வளர்ந்து வருகிறார்கள். ஒரு கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கும் போது, இதுவும் ஒரு திருக்குடும்பம் தானே!
இயேசு, மரியா, யோசேப்பு என்ற திருக்குடும்பத்தைப் பற்றி இப்போது பெருமையாக, புனிதமாக நாம் கொண்டாடி வருகிறோம். ஆனால், அவர்கள் வாழ்ந்த நேரத்தில் அக்குடும்பத்தைச் சுற்றி நிகழ்ந்தது எதுவும் புனிதமாக, பெருமை தருவதாக இல்லையே. பச்சிளம் குழந்தை இயேசு பிறந்ததும் இரவோடிரவாக அவர்கள் வேறொரு நாட்டிற்கு அகதிகளாய் ஓட வேண்டியிருந்தது. இக்குழந்தையின் உயிரைப் பலி வாங்க வந்த ஏரோதின் அடியாட்கள் பல நூறு குழந்தைகளின் உயிர்களைப் பலி வாங்கினர். அகதிகள், குழந்தைகள் கொலை இன்றும் ஒரு தொடர்கதை தானே. இதில் புனிதம், பெருமை எங்கே உள்ளன?
சுனாமி தந்த காயங்களை, பேரலையாய் வந்து நம் நம்பிக்கையை துடைத்துச் சென்ற அந்த ஆழிப் பேரலையை மாற்றி, அந்த அழிவு நாளை நம்பிக்கைத் தரும் நாளாக மாற்றியது பரமேஸ்வரனும், சூடாமணியும். அதேபோல், தங்களைச் சுற்றி நடந்த அத்தனை அவலங்களையும் மீறி புனிதத்தையும் பெருமையையும் நிலை நாட்டிய மரியா, யோசேப்பு, குழந்தை இயேசு இவர்களால் தான் இந்தக் குடும்பத்தை இன்று நாம் கொண்டாடுகிறோம். மலை போல, அலை போல துயர் வந்தாலும், மனித குலத்தில் இன்னும் விசுவாசம் தழைத்தோங்க சில நூறு மனிதர்கள் இருப்பதாலேயே, இன்னும் கிறிஸ்மஸ் காலம் நம் மத்தியில் ஒரு மந்திரக் கோலாக வீசப்படுகிறது. இந்த உலகம் இன்னும் மென்மையாய், அழகாய் மாறுகிறது.
என் மனம் ஆறு ஆண்டுகள் பின்னோக்கிச் செல்கிறது. 2004ம் ஆண்டு டிசம்பர் 25 சனிக் கிழமையன்று வந்தது. அதற்கடுத்த நாள் டிசம்பர் 26 திருக்குடும்பத் திருவிழா ஞாயிறு வந்தது. இந்த ஆண்டும் அதேபோல், டிசம்பர் 25 சனிக்கிழமை. 26 ஞாயிறு - திருக்குடும்பத் திருவிழா. இத்துடன் இந்த ஒப்புமைகள் முடிய வேண்டும். ஏனெனில் 2004ம் ஆண்டு திருக்குடும்பத் திருவிழாவன்று நடந்தது இனி நம் வாழ்வில் எப்போதும் நடக்கக் கூடாது. அவ்வாண்டு கிறிஸ்மஸ் மந்திரக் கோலாகச் செயல்படவில்லை. உலகின் பல நாடுகளில், சிறப்பாக, ஆசிய நாடுகள் பலவற்றில் 2004ம் ஆண்டு டிசம்பர் 26 எதையும், மென்மையாக, அழகாக விட்டுச் செல்லவில்லை.
அவ்வாண்டு திருக்குடும்பத் திருவிழாவின் போது, நம்மைச் சுனாமி தாக்கியது. 230,000 க்கும் மேற்பட்ட உயிர்களைப் பலி வாங்கியது. திருக்குடும்பத் திருவிழாவின் போது பல இலட்சம் குடும்பங்கள் பாதிக்கப்பட்டன. அந்த ஆண்டு கிறிஸ்மஸ் காலம் ஆசியாவின் 14 நாடுகளுக்கு அழகையும் மென்மையையும் கொண்டு வருவதற்குப் பதில், அழிவையும், கண்ணீரையும் கொண்டு வந்தது. ஆனாலும், அந்த அழிவை, கண்ணீரைத் தொடர்ந்து வந்த நாட்கள், மாதங்கள், வருடங்களில் பல ஆயிரம் புதுமைகள் நடந்தன. 2004ம் ஆண்டைத் தொடர்ந்த ஒவ்வொரு கிறிஸ்மஸும் ஒருவகையில் ஒரு மந்திரக் கோலாகச் செயல்பட்டது ஓரளவு உண்மை. இந்தப் புதுமைகளில் ஒரு சில பத்திரிகைகளில் வெளி வந்தன. ஆனால், பல ஆயிரம் புதுமைகள் வார்த்தைகளாய், செய்திகளாய் வெளிவராமல் செயல் வடிவம் பெற்றதும் உண்மைதான்.
வெளிவந்த செய்திகளில் என் மனதில் ஆழமாய்ப் பதிந்த ஒரு செய்தி... நாகப்பட்டினத்தைச் சேர்ந்த பரமேஸ்வரன் சூடாமணி தம்பதியரைப் பற்றிய செய்தி. இவர்களைப் பற்றி ஏற்கனவே சென்ற ஆண்டு ஒரு முறை விவிலியத் தேடலில் கூறியுள்ளேன். மீண்டும் நினைவு படுத்துகிறேன்.
சுனாமியில் தன் குழந்தைகள் மூவரையும் சேர்த்து தன் குடும்பத்தில் பத்து பேரை இழந்தவர்கள் பரமேஸ்வரன், சூடாமணி தம்பதியர். டிசம்பர் 26 பரமேஸ்வரனின் பிறந்த நாள். அதைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருந்தபோது வந்த சுனாமி அவரது மூன்று குழந்தைகளையும் மற்ற உறவினர்களையும் கடலுக்கு இரையாக்கியது. குழந்தைகளை இழந்த பரமேஸ்வரன் - சூடாமணி தம்பதியர் நம்பிக்கை இழந்து வெறுப்பைச் சுமந்து கொண்டு போகவில்லை. மாறாக, ஒரு புதுமையை அவர்கள் ஆரம்பித்தனர். அந்த சுனாமியால் பெற்றோரை இழந்து தவித்த 16 அனாதை குழந்தைகளைத் தத்தெடுத்து வளர்த்து வருகின்றனர்.
சுனாமி அவர்கள் குடும்பத்தை அழித்தாலும், அவர்களது மனித நேயத்தை அழித்துவிடவில்லை. அந்த குழந்தைகளின் மதம், இனம், இவைகளையெல்லாம் கடந்து மனித நேயம் என்ற அடிப்படையில் மட்டுமே குழந்தைகளைத் தத்தெடுத்தார்கள். 3 வயது முதல் 16 வயது வரை உள்ள 16 பேரைத் தத்தெடுத்து வளர்த்து வருகின்றனர். மனித குலத்தின் மேல் அவர்களுடைய விசுவாசத்தை வெளிப்படுத்தினர். மனித குலத்தின் மேல் நமக்குள்ள விசுவாசத்தை பரமேஸ்வரன் - சூடாமணி தம்பதியர் வளர்த்திருக்கின்றனர்.
இந்தத் தம்பதியரின் மூன்று குழந்தைகளை சுனாமி வேரோடு பறித்துச் சென்றது. ஆனால், இன்று அதே தம்பதியர் குடும்பத்தில் 16 இளந்தளிர்கள் நடப்பட்டு வளர்ந்து வருகிறார்கள். ஒரு கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கும் போது, இதுவும் ஒரு திருக்குடும்பம் தானே!
இயேசு, மரியா, யோசேப்பு என்ற திருக்குடும்பத்தைப் பற்றி இப்போது பெருமையாக, புனிதமாக நாம் கொண்டாடி வருகிறோம். ஆனால், அவர்கள் வாழ்ந்த நேரத்தில் அக்குடும்பத்தைச் சுற்றி நிகழ்ந்தது எதுவும் புனிதமாக, பெருமை தருவதாக இல்லையே. பச்சிளம் குழந்தை இயேசு பிறந்ததும் இரவோடிரவாக அவர்கள் வேறொரு நாட்டிற்கு அகதிகளாய் ஓட வேண்டியிருந்தது. இக்குழந்தையின் உயிரைப் பலி வாங்க வந்த ஏரோதின் அடியாட்கள் பல நூறு குழந்தைகளின் உயிர்களைப் பலி வாங்கினர். அகதிகள், குழந்தைகள் கொலை இன்றும் ஒரு தொடர்கதை தானே. இதில் புனிதம், பெருமை எங்கே உள்ளன?
சுனாமி தந்த காயங்களை, பேரலையாய் வந்து நம் நம்பிக்கையை துடைத்துச் சென்ற அந்த ஆழிப் பேரலையை மாற்றி, அந்த அழிவு நாளை நம்பிக்கைத் தரும் நாளாக மாற்றியது பரமேஸ்வரனும், சூடாமணியும். அதேபோல், தங்களைச் சுற்றி நடந்த அத்தனை அவலங்களையும் மீறி புனிதத்தையும் பெருமையையும் நிலை நாட்டிய மரியா, யோசேப்பு, குழந்தை இயேசு இவர்களால் தான் இந்தக் குடும்பத்தை இன்று நாம் கொண்டாடுகிறோம். மலை போல, அலை போல துயர் வந்தாலும், மனித குலத்தில் இன்னும் விசுவாசம் தழைத்தோங்க சில நூறு மனிதர்கள் இருப்பதாலேயே, இன்னும் கிறிஸ்மஸ் காலம் நம் மத்தியில் ஒரு மந்திரக் கோலாக வீசப்படுகிறது. இந்த உலகம் இன்னும் மென்மையாய், அழகாய் மாறுகிறது.
இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org
23 December, 2010
Thy Rod and Thy Staff… உம் கோலும் நெடுங்கழியும்…
The closing words of verse 4 of Psalm 23 are taken for our reflection today. “Thy rod and thy staff, they comfort me.” When I read this line, I felt that the word ‘comfort’ was out of place there. “Thy rod and thy staff, they chastise me,” sounded more logical. Having been brought up in a generation where ‘spare the rod and spoil the child’ was almost a formula, I am inclined to think in this line.
Corporeal punishment is anathema now. Children and students who receive corporeal punishment can go to court against teachers and even against parents. Last week a catholic news website reported of a 9th standard boy hitting the principal of a catholic school. This was quite shocking for me. It happened in Kolkatta where a school function was in progress. The principal seemed to have hit the boy for some reason and the boy retaliated in front of the whole school. I was wondering whether such an incident would have happened when I was doing school. Perhaps they did happen. But, such incidents did not receive media attention. If a legal process were to be pursued in this Kolkatta incident, probably the principal would stand accused more than the student. Corporeal punishment is a no-no now. In such an ambience, my preoccupation is: how do I understand this line from Psalm 23 and how do I share my thoughts. Still, let me venture into this.
In the last few weeks we have seen a few salient features of verse 4 of Psalm 23. This verse is the centre of the Psalm; in this verse the Shepherd becomes a first person to the psalmist etc. There is another feature in the following verses. From verse 5 till the end of the psalm, the author talks of all the blessings he would be receiving from the Shepherd. This list of blessings stands in stark contrast to the valley of darkness and death the psalmist was talking about in verse 4. I feel that the last line of verse 4 serves as a portal to all the blessings that follow. If we are ‘comforted’ by the rod and staff of the Shepherd, then there will be a feast laid out, oil of gladness, overflowing cup, and everlasting life in God’s own house. This portal is a narrow door (similar to the one mentioned by Jesus in Matthew 7: 13-14) and hence requires lot of humility to understand how the Shepherd’s rod and staff will comfort us.
The author of the psalm was either a shepherd himself or one who knew quite a lot about shepherds. Hence, when he talks of the rod and staff of a shepherd, he has quite a few thoughts attached to these symbols. “The shepherd used his staff not only to lean on as he walked, but to help straying or fallen sheep climb out of the pits they may have stumbled into…He used his rod to discipline stubborn sheep that got out of line and wandered into danger. The staff was a symbol of help and support, the rod a symbol of discipline and punishment.
The image of God striking people with His rod, using it to punish even those whom He loves, is common in the Bible. God’s word to the prophet Isaiah (10:5) warns Israel that ‘I will send Assyria, the rod of My anger, against an ungodly people.’… God promises the aging King David that He will bless his son Solomon with His favour but will demand righteous behaviour from him: ‘I will be a father to him. When he does wrong, I will chastise him with the rod’ (II Samuel 7: 14). And perhaps the most familiar reference to the use of the rod to discipline even those whom we love is found in the Book of Proverbs (13:24), ‘He who spares the rod hates his son.’” (Harold Kushner)
It is very significant that the psalmist thinks of the rod and the staff while walking through the valley of death. During our reflections on this Psalm, we have spoken very often about how we raise quite many questions on God when we are in pain. Not only do we raise questions, but we give some answers too. One such answer during painful moments is that God is punishing us through this pain. The other answer is that God is testing or strengthening our faith through pain. These are good thoughts in themselves. But, I am afraid that we bring in God too readily into our painful situations. For instance, when a child trips and falls on the ground since she ran very fast, it is our duty to make her understand that there are limits to her speed. Instead, we easily say: “You ran fast without listening to me. Now, you see, God has made you fall.” The fear of God may be the beginning of wisdom. But, this way of feeding the fear of God is rather warped! This way of positing God, we think, is an easier way to control the child. But, we should also think about what type of God we are imprinting on the child’s consciousness.
Such easy interpretations are given even in very grave matters like natural disasters. We may be aware that Graham Stein and his two children were burnt alive while they were asleep in a jeep in Orissa. This happened in January 1999. That same year in October there were cyclone and tidal waves in Orissa that took away 10,000 lives. I had heard pastors and priests linking these two isolated events and saying that the tidal waves and cyclone were God’s way of punishing the people of Orissa… A totally unacceptable way of interpreting the natural disaster in Orissa. The care and concern as well as the chastisement of God are symbolised in the rod and the staff of the Shepherd. Let us continue our search on these two symbols of the Shepherd.
Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.
திருப்பாடல் 23ன் நான்காம் திருவசனத்தில் நாம் காணும் இறுதி வரி இது: "உம் கோலும் நெடுங்கழியும் என்னைத் தேற்றும்." இந்த வரியை நான் வாசித்தபோது, முரண்பட்ட எண்ணங்கள் உள்ளத்தில் எழுந்தன. கோல், கழி என்ற வார்த்தைகளைக் கேட்கும் போது, என் மனதில் கண்டிப்பு, தண்டனை என்ற வார்த்தைகள் எதிரொலிப்பதை உணர்கிறேன். 'கோலெடுத்தால் குரங்காடும்' என்று தமிழிலும் ‘Spare the rod and spoil the child’ அதாவது, 'கோலைப் பயன்படுத்தத் தவறினால், குழந்தையைப் பயனில்லாமல் ஆக்கி விடுவாய்.' என்று ஆங்கிலத்திலும் சொல்லப்படும் பழமொழிகளுடன் வளர்ந்தவன் நான். அடி உதவுவதுபோல், அண்ணன் தம்பி உதவ மாட்டான் என்பதும் என் தலைமுறையில் அடிக்கடி சொல்லப்பட்டப் பழமொழி.
இன்றையத் தலைமுறையின் கதையே வேறு. உடலை வருத்தும் தண்டனைகள் பள்ளிகளிலிருந்து, வீடுகளிலிருந்து மறைந்துவரும், அல்லது, மறைக்கப்படும் காலம் இது. பிரம்படிகள் இன்று எந்தப் பள்ளியிலும் ஒலிப்பதில்லை என்றே சொல்லலாம். நம் குடும்பங்களிலும் உடலை வருத்தும் தண்டனைகள் வெகுவாகக் குறைக்கப்பட்டுள்ளன. ஆசிரியரோ, பெற்றோரோ, கையை ஓங்கினால், கம்பியெண்ண வேண்டியிருக்கும் என்பது போன்ற எண்ணங்கள் இன்று நகைச்சுவையாகப் பேசப்படுகின்றன.
சென்ற வாரம் கொல்கத்தாவில் ஒரு கத்தோலிக்கப் பள்ளியில் நடந்ததாய்ச் சொல்லப்படும் செய்தி எனக்கு அதிர்ச்சியைத் தந்தது. கடந்த செவ்வாய்க் கிழமை (14-12-10) அப்பள்ளியில் ஒரு விழா நடந்தது. ஒருவேளை, அது கிறிஸ்மஸ் விழாவாகக் கூட இருக்கலாம். அந்த விழாவின் போது, 9ம் வகுப்பு பயிலும் ஒரு மாணவனைத் தலைமை ஆசிரியர் ஏதோ ஒரு காரணத்திற்காக அடித்தார். பதிலுக்கு அந்த மாணவன் விழா நேரத்தில், அரங்கத்திலேயே தலைமை ஆசிரியரைத் திரும்ப அடித்தான் என்று செய்தி வந்திருந்தது. அனைவர் முன்னிலையிலும் இது நடந்ததால், எல்லாரும் அதிர்ச்சி அடைந்தனர் என்று செய்தி கூறியது. இதை வாசிக்கும்போது, எனக்கே அதிர்ச்சியாக இருந்ததெனில், அவர்களது அதிர்ச்சியை என்னால் உருவகிக்க முடிந்தது. நான் பள்ளியில் பயின்ற காலத்தில் இது போல் நடந்திருக்குமா, அல்லது, அப்படியே நடந்திருந்தாலும் அது செய்தியாக வெளியாகி இருக்குமா என்பது சந்தேகம்தான். இன்று வியாபாரம், இலாபம் என்ற குறிக்கோள்களை மட்டும் வைத்து ஊடகங்கள் செயல்படுவதால், எல்லாவற்றையும் செய்தியாக்கிவிடுகின்றன. இளைய தலைமுறையினரைப் பற்றி வரும் செய்திகளில் பல மனதைப் பாதிக்கும் செய்திகள்:
ஆசிரியர் அடித்ததால், மாணவன் அல்லது மாணவி தற்கொலை...
வெயிலில் முழந்தாள் படியிட்ட மாணவி சுருண்டு விழுந்து மரணம்...
பெற்றோர் திட்டியதால் விஷம் குடித்து இளைஞன், அல்லது இளம்பெண் தற்கொலை...
என்று இன்றைய செய்திகள் தினம் ஒன்று வந்த வண்ணம் உள்ளன.
இப்படி ஒரு சூழல் வளர்ந்து வரும் இன்றைய உலகில் "உம் கோலும் நெடுங்கழியும் என்னைத் தேற்றும்" என்ற இந்த வரியை எப்படி புரிந்து கொள்வது, புரிந்து கொண்டதை எப்படி உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வது என்பதில் எனக்குத் தயக்கம் இருக்கத்தான் செய்கிறது.
மருந்து கசக்கிறது, நெருப்புச் சுடுகிறது என்பதால், அவைகளைப் பயன்படுத்தாமல் ஒதுக்கி வைக்க முடியாதே. அதேபோல், திருப்பாடல் 23ன் நான்காம் திருவசனத்தை ஒதுக்கி வைக்காமல், அலசிப் பார்ப்பது நமக்கு நன்மைத் தரும் முயற்சியாக இருக்கும். முயல்வோம் வாருங்கள்.
திருப்பாடல் 23ன் நான்காம் திருவசனத்தில் உள்ள ஒரு முக்கியமான மாற்றத்தை நாம் ஒரு சில வாரங்களுக்கு முன் சிந்தித்தோம். அதாவது, இத்திருப்பாடலின் மூன்றாம் திருவசனம் முடிய 'அவர்' என்று இறைவனைப்பற்றி பேசி வந்த ஆசிரியர், நான்காம் திருவசனம் முதல் 'நீர்' என்று இறைவனிடம் பேச ஆரம்பித்தார் என்பதைச் சிந்தித்தோம். நான்காம் திருவசனத்திற்குப்பின் நிகழும் மற்றொரு மாற்றத்தையும் நாம் புரிந்து கொள்வது நல்லது. நான்காம் திருவசனத்தில் இருள், சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கு என்று மனத்தைக் கலங்க வைத்த எண்ணங்களை எடுத்துரைத்த ஆசிரியர், ஐந்தாம் திருவசனத்திலிருந்து திருப்பாடலின் இறுதிவரை சுகமான, இனிமையான எண்ணங்களை வழங்கியுள்ளார். இறைவன் ஏற்பாடு செய்யும் விருந்து, தலை மீது பூசப்படும் தைலம், நிரம்பி வழியும் கிண்ணம், இறைவனின் இல்லத்தில் தொடரும் வாழ்வு என்று எல்லாமே இனிமையை உணர்த்தும் வரிகளாக உள்ளன. தொடரும் இந்த இனிய எண்ணங்களுக்குள் நுழையும் ஒரு நுழை வாயிலாக நான்காம் திருவசனத்தின் இறுதி வரியை நான் எண்ணிப்பார்க்கிறேன்.
இறைவனாம் ஆயனின் கோலும், நெடுங்கழியும் நம்மைத் தேற்றினால், இறைவனின் இல்லம், அங்கு கிடைக்கும் விருந்து என்று தொடரும் நன்மைகளுக்கு நாம் தயாராக இருப்போம். இந்த நுழை வாயில் சிறிது குறுகலான வாயில் தான். இயேசு நற்செய்தியில் சொன்ன இடுக்கமான வாயில் என் மனதில் திறக்கிறது.
மத்தேயு நற்செய்தி 7: 13-14
இடுக்கமான வாயிலின் வழியே நுழையுங்கள்; ஏனெனில் அழிவுக்குச் செல்லும் வாயில் அகன்றது; வழியும் விரிவானது; அதன் வழியே செல்வோர் பலர். வாழ்வுக்குச் செல்லும் வாயில் மிகவும் இடுக்கமானது; வழியும் மிகக் குறுகலானது; இதைக் கண்டுபிடிப்போர் சிலரே.
திருப்பாடல் 23ன் நான்காம் திருவசனத்தின் இறுதி வரி இடுக்கமான ஒரு வாயில். இதில் நுழைய முயல்வோம்.
திருப்பாடலின் ஆசிரியர் ஆயனாக இருந்திருக்கலாம், அல்லது ஆயர்களைப்பற்றி நன்கு தெரிந்தவராக இருக்கலாம். எனவே, அவர் ஆயனின் கோல், நெடுங்கழி இவைகளைப்பற்றிப் பேசும்போது, அவரது அனுபவம் பேசுகிறது. அவைகளில் சிலவற்றையேனும் நாம் புரிந்து கொள்ள முயல்வோம்.
ஆயனிடம் சிறு கோல் ஒன்றும், நீளமான கழி ஒன்றும் இருக்கும். ஆடுகளை ஒழுங்குபடுத்தி அழைத்துச் செல்ல கோல் உதவியது. வழிமாறி, கூட்டத்திலிருந்து விலகிச் செல்லும் ஆடுகளைச் செல்லமாக, அல்லது சில வேளைகளில் கொஞ்சம் வலுவாகத் தட்டி, மீண்டும் அவைகளை மந்தைக்குள் திருப்பிக் கொண்டு வருவதற்குக் கோல் உதவியது.
நெடுங்கழி பலவற்றிற்குப் பயன்பட்டது. நாள் முழுவதும் நின்றபடி, அல்லது நடந்தபடி இருந்த ஆயன் களைத்துப் போன போது, அந்த நெடுங்கழி மீது கொஞ்சம் சாய்ந்து இளைப்பாற அது உதவியது.
தரை மட்டத்தில் ஆடுகள் உண்பதற்கு புல் இல்லாத போது, நெடுங்கழியின் உதவியால் மரத்தின் சில கிளைகளை வளைத்து, அல்லது அவைகளை ஒடித்து தன் ஆடுகளுக்குத் தேவையான உணவளிக்க நெடுங்கழியை ஆயன் பயன்படுத்தினார்.
சில வேளைகளில் பள்ளங்களில் தவறி விழும் ஆடுகளைக் காப்பாற்ற தானே இறங்கிச் செல்ல வேண்டியிருந்தாலோ, அல்லது அந்த ஆடு ஏறிவருவதற்கோ நெடுங்கழி ஒரு சிறு ஏணி போலவும் பயன்பட்டது.
இவ்வாறு கோலும், நெடுங்கழியும் பல்வேறு காரணங்களுக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டன. கண்டிப்பு, கனிவுடன் கூடிய கரிசனை என்று ஆயனின் இரு குணங்களுக்கு இவை அடையாளங்களாய் இருந்தன.
ஆண்டவனை ஓர் ஆயனாக நினைத்துப் பார்க்கும் போது, இறைவனின் இந்த இரு முகங்களும் வெளிப்படும் வகையில் இவ்வரியைக் கூறியுள்ளார் திருப்பாடலின் ஆசிரியர். இருளையும், சாவின் நிழல் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கையும் கடக்கும் போது, ஆயனின் கோலும் கழியும் தன்னைத் தேற்றும் என்று அவர் கூறுவது கூடுதல் அழகு.
துன்பம் நம்மைச் சூழும்போது, இறைவனைப் பற்றிய ஒரு குறுகிய எண்ணம் மனதில் பதியும் என்று திருப்பாடல் 23ன் தேடல்கள் பலவற்றில் நாம் சொல்லி வருகிறோம். நமக்குத் துன்பம் வரும்போது, கடவுள் இருக்கிறாரா, அப்படியே அவர் இருந்தால் என்னதான் செய்து கொண்டிருக்கிறார், இப்போது எங்கே மறைந்துவிட்டார் என்று கேள்விகள் பல மனதில் குவியும்.
பல சமயங்களில் துன்ப நேரத்தில் நாமே ஒரு சில விடைகளையும் நமக்குச் சொல்லிக்கொள்கிறோம். நமக்கு வந்திருக்கும் துன்பம் கடவுளிடமிருந்து வந்திருக்கிறது என்பது அந்த விடைகளில் ஒன்று. கடவுளிடமிருந்து வரும் துன்பங்களையும் இரு வழிகளில் நாம் புரிந்து கொள்ள முயல்கிறோம். நாம் செய்த தவறுகளுக்காக கடவுள் இத்துன்பத்தின் வழியாக நம்மைத் தண்டிக்கிறார், நமக்குப் பாடம் சொல்லித் தருகிறார் என்பது அடிக்கடி நாம் சொல்லும் பதில். அல்லது, நமது விசுவாசத்தைச் சோதிக்கவோ, பலப்படுத்தவோ கடவுள் துன்பங்களைத் தருகிறார் என்பது நாம் சொல்லும் மற்றொரு பதில்.
துன்பங்களின் வழியாக இறைவன் நம்மைத் கண்டிக்கிறார் என்பது புதிதான எண்ணங்கள் அல்ல. இஸ்ரயேல் மக்கள் மத்தியில் பரவலாக இந்த எண்ணங்கள் இருந்தன. இதோ ஒரு சில எடுத்துக்காட்டுகள்:
இறைவாக்கினர் எசாயா 10: 5
ஆண்டவர் கூறுவதாவது: அசீரிய நாடு! சினத்தில் நான் பயன்படுத்தும் கோல் அது: தண்டனை வழங்க நான் ஏந்தும் தடி அது.
தாவீதின் மகனான சாலமோனைத் தான் எவ்வாறு வழி நடத்துவார் என்று நாத்தானின் வழியாக இறைவன் பேசுகிறார்.
சாமுவேல் - இரண்டாம் நூல் 7: 14
நான் அவனுக்குத் தந்தையாக இருப்பேன். அவன் எனக்கு மகனாக இருப்பான். அவன் தவறுசெய்யும்போது மனித இயல்புக்கேற்ப அடித்து, மனிதருக்கே உரிய துன்பங்களைத் தருவேன்.
நீதிமொழிகள் நூலின் ஆசிரியர் கூறும் அறிவுரைகளில் ஒன்று இது:
நீதிமொழிகள் 13: 24
பிரம்பைக் கையாளாதவர் தம் மகனை நேசிக்காதவர்: மகனை நேசிப்பவரோ அவனைத் தண்டிக்கத் தயங்கமாட்டார்.
கடவுள் தண்டிக்கிறார் என்பதை பல சமயங்களில் வெகு எளிதாக, மேலோட்டமாகப் புரிந்து கொள்கிறோம். நாமே சரியாகப் புரிந்து கொள்ளாத, அல்லது மேலோட்டமாகப் புரிந்து கொண்ட எண்ணங்களைப் பிறருக்கு, முக்கியமாக குழந்தைகளுக்குச் சொல்லியும் தருகிறோம்.
வேகமாக ஓடி, கீழே விழுந்து அடிபடும் குழந்தையிடம், சக்தியை மீறிச் செயல்படுவது ஆபத்து என்று சொல்லித் தருவதற்குப் பதிலாக, "நான் ஓடாதேன்னு சொன்னேன். நீ கேட்கல. இப்பப்பாரு. கடவுள் உன்னைக் கீழே விழவெச்சுட்டார்." என்று எளிதாகச் சொல்லி விடுகிறோம். இப்படி நாம் சொல்லும்போது, அக்குழந்தையின் பிஞ்சு மனதில் எவ்வகையான கடவுளை நாம் பதிக்கிறோம் என்பதைச் சிந்திக்க வேண்டும். குழந்தையைக் கட்டுப்படுத்த, குழந்தையின் எல்லைகளைச் சொல்லித்தர நேரம் எடுத்துக் கொள்ளாமல், வெகு எளிதாக கடவுளை அங்கு நுழைப்பதால், ஒரு தவறான கடவுளைக் குழந்தைக்கு ஊட்டி விடுகிறோம்.
இப்படி சிறு காரியங்களில் நாம் இழுத்துப் போடும் கடவுளை சில நேரங்களில் பெரிய விஷயங்களிலும் இழுத்துப் போட்டு விடுகிறோம். கடவுளைத் தவறாக மக்களிடம் எடுத்துச் சொல்லும் போதகர்களைக் கண்டு வருத்தப்பட்டிருக்கிறேன். சில சமயங்களில் கோபமும் பட்டிருக்கிறேன். அப்படி எனக்குள் கோபத்தை, வருத்தத்தை உண்டாக்கிய ஒரு நிகழ்ச்சி இது. ஏற்கனவே இதை உங்களுடன் பகிர்ந்திருக்கிறேன். மீண்டும் நினைவுபடுத்துகிறேன்.
ஒரிஸ்ஸாவில் தொழு நோயாளர்கள் மத்தியில் 20 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகப் பணிபுரிந்து வந்த Graham Stein என்ற கிறிஸ்தவப் போதகரும் அவரது இரு குழந்தைகளும் 1999ம் ஆண்டு ஜனவரியில் உயிரோடு எரிக்கப்பட்டனர். அதே ஆண்டு அக்டோபர் மாதம் ஒரிஸ்ஸாவில் வீசிய ஒரு பெரும் புயல் மற்றும் வெள்ளத்தில் 10,000 பேருக்கு மேல் உயிரிழந்தனர். இவ்விரண்டையும் இணைத்துப் பேசிய சில குருக்கள், மதப் போதகர்கள் ஒரிஸ்ஸாவில் பெரியதொரு புயலையும், வெள்ளத்தையும் இறைவன் அனுப்பினார் என்று கடவுள் மேல் பழி சொன்னார்கள். நம் மனித அறிவால் புரிந்து கொள்ள முடியாத சம்பவங்களில் கடவுளைப் புகுத்தி விடுகிறோம். உலக நிகழ்வுகளுக்கு நாம் தரும் இது போன்ற எளிதான விளக்கங்கள் எப்படிப்பட்ட கடவுளை நம்மில் பதிக்கின்றன என்பதை உணர வேண்டும்.
தன் கோலையும் நெடுங்கழியையும் கொண்டு ஆயனாம் இறைவன் நம்மை எவ்விதம் வழிநடத்துகிறார், தண்டிக்கிறார், தேற்றுகிறார் என்பதைத் தொடர்ந்து அடுத்த வாரம் சிந்திப்போம்.
இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org
19 December, 2010
St Joseph, Patron of Dreams கனவுகளின் காவலரான புனித யோசேப்பு
Last Sunday, we heard Jesus paying a great compliment to John the Baptist - “Truly I tell you, among those born of women there has not risen anyone greater than John the Baptist…” (Matthew 11: 11). Jesus has also paid another great tribute to Nathanael - When Jesus saw Nathanael approaching, he said of him, “Here truly is an Israelite in whom there is no deceit.” (John 1: 47) Jesus must have either said this or must have felt like saying this to his father, Joseph. The New Testament identifies Joseph as ‘the just man’. Joseph is a silent saint. No word of his is recorded in the gospels. Indeed no word was needed, since his whole life was a great testimony of all the gospel values.
Joseph is honoured by the Church as well by popular devotion as the patron and guardian of so many aspects of human life. He is the patron of the Catholic Church, of virgins, of families, of labourers, of immigrants, of holy death and many, many more... (The patronage list given under St Joseph is stunning. Those who wish to see this list, please go to: http://saints.sqpn.com/saint-joseph/) I wish to add one more to this list. I wish to honour St Joseph as the guardian and patron of dreams. He is mentioned in Matthew’s gospel only on three occasions. In all of them, he is portrayed as being visited by the angel of God in his dreams. One of those instances is given as today’s gospel:
Matthew 1: 18-24
Now the birth of Jesus Christ took place in this way. When his mother Mary had been betrothed to Joseph, before they came together she was found to be with child from the Holy Spirit. And her husband Joseph, being a just man and unwilling to put her to shame, resolved to divorce her quietly. But as he considered these things, behold, an angel of the Lord appeared to him in a dream, saying, "Joseph, son of David, do not fear to take Mary as your wife, for that which is conceived in her is from the Holy Spirit. She will bear a son, and you shall call his name Jesus, for he will save his people from their sins. "All this took place to fulfil what the Lord had spoken by the prophet: "Behold, the virgin shall conceive and bear a son, and they shall call his name Immanuel" (which means, God with us). When Joseph woke from sleep, he did as the angel of the Lord commanded him and took Mary as his wife.
Two other instances where Joseph is mentioned, are the following:
Matthew 2: 13-14
Now when they (the wise men from the east) had gone, behold, an angel of the Lord appeared to Joseph in a dream and said, "Get up! Take the Child and His mother and flee to Egypt, and remain there until I tell you; for Herod is going to search for the Child to destroy Him." So Joseph got up and took the Child and His mother while it was still night, and left for Egypt.
Matthew 2: 19-21
But when Herod died, behold, an angel of the Lord appeared in a dream to Joseph in Egypt, and said, "Get up, take the Child and His mother, and go into the land of Israel; for those who sought the Child's life are dead." So Joseph got up, took the Child and His mother, and came into the land of Israel.
Analysis of these three passages will give us good reasons to say that Joseph is indeed the guardian and patron of dreams. Joseph must have felt extremely happy to have been betrothed to Mary, the most admired young girl in Nazareth. But his joy was short lived. His dreams of having a glorious life with Mary, came crashing down when he learnt that Mary was pregnant. It was his choice to either make this public or solve this problem more quietly. He decided on the latter. He was a gentleman to the core.
If Joseph had decided on making this public, he would have been honoured; but Mary would have faced death by stoning. All of us have been quite disturbed by the famous news about Sakineh Ashtiani, a 43 year old mother, who was accused of adultery and sentenced to death by stoning by the court in Iran. While this news captured the headlines, there were gory details as to how this sentence would be carried out. The accused lady would be buried up to her neck and then people (are they human beings?) would stand around and throw stones at her head until she died.
For every one or two of these instances that capture media attention, thousands of women are brutally murdered and buried without any trace of attention. If this was the case in our ‘civilized society’, it must have been worse during the time of Joseph and Mary.
As Joseph was struggling to solve this problem, the angel came to him in a dream. If Joseph was a selfish person thinking only of his honour and did not care about Mary, the angel would have found it difficult to go to Joseph. Even God would find it difficult to enter a selfish person’s heart. The more selfless and sensitive a heart, the brighter the chances of divine interruptions… even through dreams!
All human beings dream. Then why make Joseph the patron of dreams? I can think of two reasons. There could surely be more.
Reason 1: Joseph was capable of interpreting his dreams as good news even during his agony. For many of us this may not be easy. When we are hemmed in by trials all around us, we tend to lose our normal, day to day activities, especially our sleep. Even if we manage to get some sleep, we may get more nightmares than dreams. Joseph must have been in such a predicament. Still, he recognised his dreams as divine promptings and interventions. Only persons without deceit, persons who are just, are capable of this. Don’t we wish we could be like Joseph?
Reason 2: It is easy to dream dreams; but not easy to act on them. In all the three gospel passages we cited, Joseph woke up from sleep and followed the instructions from the angel. If these instructions were easy, cozy things, then we won’t mind following them. Such instructions are dictated to us through our ‘commercial dreams’… a cream would change our complexion in a matter of days, or a toothpaste would make our friends flock around us all the time. We tend to follow these dreams, don’t we? The instructions that Joseph received in his dreams were demanding, tough decisions – taking a pregnant woman as his wife, taking a baby and his mother at night and travelling to a strange land… Don’t we wish we could be like Joseph? Don’t we wish to honour St Joseph, the Patron of dreams?
Fr Ronald Rolheiser, a Roman Catholic priest and member of the Missionary Oblates of Mary Immaculate, is a speaker, columnist and author of many books. In his homily on ‘Joseph and Christmas’ he brings out another aspect of Joseph as revealed in today’s gospel:
Joseph is presented to us as an "upright" man, a designation that scholars say implies that he has conformed himself to the Law of God, the supreme Jewish standard of holiness. In every way he is blameless, a paradigm of goodness, which he demonstrates in the Christmas story by refusing to expose Mary to shame, even as he decides to divorce her quietly.
Then, after receiving revelation in a dream, he agrees to take her home as his wife and to name the child as his own. Partly we understand the significance of that, he spares Mary embarrassment, he names the child as his own, and he provides an accepted physical, social, and religious place for the child to be born and raised. But he does something else that is not so evident: He shows how a person can be a pious believer, deeply faithful to everything within his religious tradition, and yet at the same time be open to a mystery beyond both his human and religious understanding.
What does one do when God breaks into one's life in new, previously unimaginable ways? How does one deal with an impossible conception?... In essence what Joseph teaches us is how to live in loving fidelity to all that we cling to humanly and religiously, even as we are open to a mystery of God that takes us beyond all the categories of our religious practice and imagination.
Isn't that one of the ongoing challenges of Christmas?
http://www.ronrolheiser.com/columnarchive/?id=491
Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.
மரியாவின் கணவரான யோசேப்பு அமைதியான ஒரு புனிதர். விவிலிய வார்த்தைகளின்படி அவர் ஒரு நேர்மையாளர். அவர் பேசியதாக நற்செய்தியில் ஒரு வார்த்தை கூட எழுதப்படவில்லை. அவர் ஒன்றும் பேசியிருக்கத் தேவையில்லை, ஏனெனில் அவரது வாழ்வே ஒரு முழு நற்செய்தியாக இருந்தது. அவரை மையப்படுத்திய நற்செய்தி பகுதி இன்று நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ளது.
மரியாவின் கணவராய், இயேசுவின் வளர்ப்புத் தந்தையாய் யோசேப்பு தனிப்பட்ட ஓர் இடம் பிடித்துள்ளார். இவரைத் திருச்சபையும், நமது பக்தி முயற்சிகளும் வாழ்வின் பல நிலைகளுக்குப் பாதுகாவலர் என்று போற்றுகின்றன. நமக்கெல்லாம் தெரிந்த ஒரு சில நிலைகள் இதோ:
இவர் கன்னியர்களின் காவலர்.
குடும்பங்களுக்குக் காவலர்.
தொழிலாளர்களுக்குக் காவலர்.
நற்படிப்புக்குக் காவலர்.
நல்மரணத்திற்குக் காவலர்...
என்று பல வழிகளில் யோசேப்பைப் பெருமைப்படுத்துகிறோம்.
என்னைப் பொறுத்தவரை, மனித வாழ்வின் மற்றொரு முக்கிய அனுபவத்திற்கும் இவரைக் காவலர் என்று அழைக்கலாம். யோசேப்பைக் கனவுகளின் காவலர் என்று நாம் பெருமைப்படுத்தலாம். இதை நான் ஒரு விளையாட்டாகவோ, வேடிக்கையாகவோ கூறுவதாக எண்ண வேண்டாம். கனவுகளின் காவலரான புனித யோசேப்பு என்பதுதான் நமது இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனையின் மையம். முதலில் இன்றைய நற்செய்தியைக் கேட்போம்.
மத்தேயு நற்செய்தி 1: 18-24
இயேசு கிறிஸ்துவின் பிறப்பையொட்டிய நிகழ்ச்சிகள்: அவருடைய தாய் மரியாவுக்கும் யோசேப்புக்கும் திருமண ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டிருந்தது. அவர்கள் கூடி வாழும் முன் மரியா கருவுற்றிருந்தது தெரிய வந்தது. அவர் தூய ஆவியால் கருவுற்றிருந்தார். அவர் கணவர் யோசேப்பு நேர்மையாளர். அவர் மரியாவை இகழ்ச்சிக்கு உள்ளாக்க விரும்பாமல் மறைவாக விலக்கிவிடத் திட்டமிட்டார். அவர் இவ்வாறு சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கும்போது ஆண்டவரின் தூதர் அவருக்குக் கனவில் தோன்றி, “யோசேப்பே, தாவீதின் மகனே, உம்மனைவி மரியாவை ஏற்றுக்கொள்ள அஞ்ச வேண்டாம். ஏனெனில் அவர் கருவுற்றிருப்பது தூய ஆவியால்தான். அவர் ஒரு மகனைப் பெற்றெடுப்பார். அவருக்கு இயேசு எனப் பெயரிடுவீர். ஏனெனில் அவர் தம் மக்களை அவர்களுடைய பாவங்களிலிருந்து மீட்பார்” என்றார். “இதோ! கன்னி கருவுற்று ஓர் ஆண்மகவைப் பெற்றெடுப்பார். அக்குழந்தைக்கு இம்மானுவேல் எனப் பெயரிடுவர்” என்று இறைவாக்கினர் வாயிலாக ஆண்டவர் உரைத்தது நிறைவேறவே இவை யாவும் நிகழ்ந்தன. இம்மானுவேல் என்றால் ‘கடவுள் நம்முடன் இருக்கிறார்’ என்பது பொருள். யோசேப்பு தூக்கத்திலிருந்து விழித்தெழுந்து ஆண்டவரின் தூதர் தமக்குப் பணித்தவாறே தம் மனைவியை ஏற்றுக்கொண்டார்.
மத்தேயு நற்செய்தியில் மேலும் இருமுறை யோசேப்பைக் குறித்து சொல்லப்பட்டுள்ளது. இருமுறைகளும் அவர் கண்ட கனவுகள் பற்றியே கூறப்பட்டுள்ளது. மூன்று ஞானிகள் வந்து குழந்தை இயேசுவைக் கண்டு திரும்பியதும், நாம் வாசிக்கும் வரிகள் இவை:
மத்தேயு 2: 13-14
அவர்கள் திரும்பிச் சென்றபின் ஆண்டவருடைய தூதர் யோசேப்புக்குக் கனவில் தோன்றி, “நீர் எழுந்து குழந்தையையும் அதன் தாயையும் கூட்டிக் கொண்டு எகிப்துக்குத் தப்பி ஓடிச் செல்லும். நான் உமக்குச் சொல்லும்வரை அங்கேயே இரும். ஏனெனில், குழந்தையை ஏரோது கொல்வதற்காகத் தேடப்போகிறான்” என்றார். யோசேப்பு எழுந்து, குழந்தையையும் அதன் தாயையும் கூட்டிக்கொண்டு, இரவிலேயே எகிப்துக்குப் புறப்பட்டுச் சென்றார்.
எகிப்தில் அகதிகளாய் இவர்கள் வாழ்ந்தபோது, சொந்த நாட்டில் ஏரோது இறந்து விடுகிறான். மீண்டும் யோசேப்புக்குக் கனவில் செய்தி வருகிறது.
மத்தேயு 2: 19-21
ஏரோது காலமானதும், ஆண்டவருடைய தூதர் எகிப்தில் யோசேப்புக்குக் கனவில் தோன்றி, “நீர் எழுந்து குழந்தையையும் அதன் தாயையும் கூட்டிக்கொண்டு இஸ்ரயேல் நாட்டுக்குச் செல்லும். ஏனெனில் குழந்தையின் உயிரைப் பறிக்கத் தேடியவர்கள் இறந்து போனார்கள்” என்றார். எனவே, யோசேப்பு எழுந்து குழந்தையையும் அதன் தாயையும் கூட்டிக்கொண்டு இஸ்ரயேல் நாட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தார்.
மூன்று சம்பவங்களையும் ஆழமாகச் சிந்தித்தால், பாடங்கள் பல நமக்குப் புரியும். இன்றைய நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ள நிகழ்வை முதலில் சிந்திப்போம். யோசேப்பு பயங்கரமான ஒரு சங்கடத்தில் சிக்கியிருப்பதை உணரலாம். மரியாவோடு திருமண ஒப்பந்தம் நடந்து ஒரு சில நாட்கள் அல்லது வாரங்களில் பேரிடியான உண்மை யோசேப்புக்குத் தெரிய வருகிறது. மரியா கருவுற்றிருந்தார். ஊரே போற்றும் அந்த உத்தமப் பெண் தனக்கு மனைவியாகக் கிடைத்திருப்பது தனது பெருமை என்று எண்ணி வந்த யோசேப்புக்குக் கனவிலும் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத ஓர் அதிர்ச்சி இது. அவர் மனதில் வீசிய சூறாவளியை ஓரளவு நாம் உணரலாம்.
இந்தச் சூழலில் யோசேப்பு தன் பெயரை, தன் பெருமையை மட்டும் காப்பாற்ற நினைத்திருந்தால், ஊர் பெரியவர்களிடம் இதைத் தெரிவித்திருக்கலாம். அவ்வாறு அவர் செய்திருந்தால், தன்னைக் காப்பாற்றியிருப்பார். மரியாவோ ஊருக்கு நடுவே கொண்டு செல்லப்பட்டு, கல்லால் எறியப்பட்டு, கொடூரமாய் கொலையுண்டிருப்பார். மரியாவின் கதை முடிந்திருக்கும், நம் மீட்பின் கதை வேறுவிதமாய் இருந்திருக்கும்.
ஒரு சில மாதங்களுக்கு முன், சகினே அஷ்டியானி (Sakineh Ashtiani) என்ற 43 வயது தாய் கல்லால் எறிந்து கொல்லப்பட வேண்டுமென்று ஈரான் நீதி மன்றம் தீர்ப்பு வழங்கியபோது, அத்தண்டனை எவ்வளவு கொடூரமாய் நடத்தப்படுகிறதென்ற விவரங்கள் தரப்பட்டன. தண்டனை பெற்ற பெண் கழுத்து வரை மண்ணில் புதைக்கப்படுவார். அவரைச் சுற்றி நின்று மற்றவர்கள் (மனிதர்களா அவர்கள்?) அப்பெண்ணின் தலைமீது கல்லெறிந்து அப்பெண்ணைக் கொலை செய்வார்கள். இவ்விவரங்களை வாசித்தபோது, நாம் மனித குலத்தில்தான் வாழ்கிறோமா என்ற கேள்வி மனதில் எழுந்தது.
இவ்வாண்டு ஏப்ரல் மாதம் பாகிஸ்தான் பைசலாபாதில் கிரண் நய்யாஸ் (Kiran Nayyaz) என்ற 13 வயது கத்தோலிக்கச் சிறுமி செல்வந்தர் ஒருவரது வீட்டில் வேலை செய்து வந்த போது, பாலியல் பலாத்காரம் செய்யப்பட்டு, கருவுற்றார். அச்சிறுமியின் கருவில் வளரும் குழந்தை உயிர் பிழைப்பது அரிது என்று இவ்வியாழனன்று வேளியான ஒரு செய்தி (Fides news) சொல்கிறது. அதைவிட என் மனதைப் பாதித்த மற்றொரு செய்தி கிரண் குடும்பத்தைப் பற்றியது. அச்சிறுமி தங்கள் குடும்ப மானத்தை கெடுத்து விட்டதால், அக்குடும்பத்தில் உள்ள அனைவரும் அச்சிறுமியை எப்படியாவது கொல்ல வேண்டும் என்று வெறிகொண்டு திரிகின்றனர். எனவே, கிரண் இதுவரை நான்கு அல்லது ஐந்து இடங்களில் ஒளித்து வைக்கப்பட்டு வருகிறார் என்ற செய்தியைக் கேட்டபோது, நாம் வாழ்வது மனிதகுலத்தில் தானா என்ற கேள்வி மீண்டும் எழுந்தது.
பத்திரிகை, தொலைக்காட்சி இவை வழியாக வெளிச்சத்திற்கு வரும் இதுபோன்ற சம்பவங்கள் ஒன்றிரண்டு என்றால், வெளிச்சத்திற்கு வராமல் கொன்று புதைக்கப்படுவது ஆயிரமாயிரம் பெண்கள் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும். கலாச்சாரம், அறிவியல் என்று பல வழிகளிலும் வளர்ந்துள்ள இந்த 21ம் நூற்றாண்டில் பெண்கள் நிலை இப்படி என்றால், யோசேப்பு வாழ்ந்த இஸ்ரயேல் காலத்தைப் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம்.
இந்தச் சிக்கலான சூழலில் யோசேப்பின் கனவில் ஆண்டவரின் தூதர் தோன்றினார் என்கிறது இன்றைய நற்செய்தி. தன்னை மட்டும் காப்பாற்றிக் கொண்டால் போதும், மரியா எக்கேடுகெட்டாகிலும் போகட்டும் என்று தன் மனதை யோசேப்பு கல்லாக்கி இருந்தால், அவரிடம் இறைவனின் தூதர் நெருங்கியிருப்பாரா என்பது சந்தேகம் தான். சுயநல மனங்களில் கடவுள் நுழைய நினைத்தாலும், அவரால் முடியாது. மென்மையான மனங்களில் மேலான எண்ணங்களும், கனவுகளும் தோன்றும். அப்படித் தோன்றிய ஒரு கனவையே இன்று நற்செய்தி நமக்குச் சொல்கிறது. இந்தக் கனவில் யோசேப்புவுக்கு இறைவன் தந்த செய்தியை நாம் இப்படியும் பார்க்கலாம்: “யோசேப்பே, தாவீதின் மகனே, சட்டங்களை, சமுதாயக் கட்டுப்பாடுகளை மட்டும் மனதில் எண்ணிக் குழம்பாதே. அவற்றையும் தாண்டி, மனிதாபிமானத்தோடு நடந்து கொள். இவ்வாறு நீ நடந்தால், உன்னையும் மரியாவையும் மட்டுமல்ல. இவ்வுலகையும் காப்பாற்றும் வழியொன்றை நீ திறப்பாய்.” என்பதே கனவில் யோசேப்பு பெற்ற செய்தி.
எல்லாருமே கனவு காண்கிறோம். யோசேப்பும் கனவு கண்டார். அவரை ஏன் கனவுகளின் காவலர் என்று கூற வேண்டும் என்ற கேள்வி எழலாம். இக்கேள்விக்கு விடையாக, இரு காரணங்கள் எனக்குத் தோன்றுகின்றன.
காரணம் ஒன்று: பயங்கள், பதட்டங்கள் நம்மைச் சூழும் போது, வாழ்வின் பல அன்றாட நிகழ்வுகள், முக்கியமாக, நமது தூக்கம் பெரிதும் பாதிக்கப்படும். அப்படியே நாம் தூங்கினாலும், நமது கனவுகளும் நம்மைப் பயமுறுத்தும். யோசேப்பும் கட்டாயம் இந்த ஒரு நிலையில் இருந்திருக்க வேண்டும். கலக்கங்கள் நடுவிலும், யோசேப்பு கனவில் தனக்குக் கிடைத்தச் செய்தியை நற்செய்தி என்று நம்பினாரே, அந்தக் காரணத்திற்காக யோசேப்பைக் கனவுகளின் காவலராகப் போற்றலாம்.
இரண்டாவது காரணம்: யோசேப்பு கனவில் கண்டதைச் செயல்படுத்தினார். கனவு காண்பது எளிது. கனவு முடிந்து எழுந்ததும், கனவின்படி நடப்பது அவ்வளவு எளிதல்ல. கண்ட கனவு சுகமான கனவு என்றால் ஒருவேளை செயல்படுத்துவது எளிதாகலாம். உதாரணமாக, குறிப்பிட்ட ஒரு க்ரீமை பயன்படுத்தினால், ஒரு சில வாரங்களில் நமது மேல்தோல் நிறம் மாறும் என்றும், குறிப்பிட்ட ஒரு பற்பசையைப் பயன்படுத்தினால், நம்மைச் சுற்றி எப்போதும் நண்பர்கள் சூழ்ந்திருப்பர் என்றும் நமது விளம்பர உலகம் சொல்லும் எத்தனைக் கனவுகளை நாம் நம்புகிறோம்? செயல்படுத்துகிறோம்?
ஆனால், மத்தேயு நற்செய்தியில் யோசேப்பு கண்டதாகக் கூறப்படும் மூன்று கனவுகளும் கடினமானச் சூழலில், கடினமானதைச் செய்யச் சொல்லி வந்த கனவுகள். கருவுற்ற பெண்ணைத் தன் மனைவியாக ஏற்றுக் கொள்வது; ஏரோதின் பிடியிலிருந்து தப்பிக்க, பச்சிளம் குழந்தையோடும் தாயோடும் எகிப்துக்கு ஓடிச் செல்வது; மீண்டும் தன் சொந்த நாட்டுக்குத் திரும்புவது... என்று யோசேப்புவுக்கு வந்த எல்லாக் கனவுகளும் சிக்கலைத் தீர்ப்பதற்குப் பதில், மீண்டும் சிக்கலில் தள்ளும் கனவுகளாக இருந்தன. இருந்தாலும், இம்மூன்று கனவுகளிலும் சொல்லப்பட்டவைகளை யோசேப்பு உடனே செயல்படுத்தினார் என்று நற்செய்தி சொல்கிறது.
சிக்கலானச் சூழல்களில் வரும் கனவுகளை நல்ல முறையில் புரிந்து கொண்டதால், அந்தக் கனவுகளில் சொல்லப்பட்டவைகளைச் செயல்படுத்தியதால், யோசேப்பைக் கனவுகளின் காவலர் என்று நாம் போற்றுவது பொருத்தம்தானே?
இன்றைய நற்செய்தி யோசேப்பைக் குறித்து வேறொரு பாடத்தையும் நமக்குச் சொல்லித் தருகிறது. இந்த எண்ணங்களை Ron Rolheiser என்ற குருவின் கருத்துக்களுடன் இணைத்துப் பகிர்ந்து கொள்ள விழைகிறேன்.
யோசேப்பு இஸ்ரயேல் பாரம்பரியத்தில் ஊறிய, நேர்மையான பக்திமான். பாரம்பரியத்தை மீறுவதென்பதை அவர் கனவிலும் கருதியிருக்க மாட்டார். அவரது கனவில் இறைவனின் தூதர் சொன்ன செய்தி பாரம்பரியத்திற்கு முரணானதாகத் தெரிந்திருக்க வேண்டும் யோசேப்புக்கு. திருமணத்திற்கு முன் ஒரு பெண் கருவுற்றால், அவர் இறைவனின் கட்டளைகளை மீறியவர்; இஸ்ரயேல் இனத்திற்குக் களங்கம் விளைவித்தவர் என்று மோசே தந்த சட்டமும், பாரம்பரியமும் சொல்கின்றன. இதற்கு நேர்மாறாக, கனவில் யோசேப்புக்குக் கிடைத்த செய்தி இருந்தது. கன்னியான ஒரு பெண் கருத்தரித்திருப்பது கடவுளின் செயல்; அதுவும் அவர் கருவில் தாங்கியிருப்பது கடவுளையே என்பது யோசேப்புக்குப் பெரும் அதிர்ச்சியைத் தந்திருக்கும்.
பாரம்பரியம், சட்டம் இவைகளில் யோசேப்புக்கு ஆழ்ந்த, வெறித்தனமான பற்றும், பக்தியும் மட்டும் இருந்திருந்தால், மரியாவின் நிலையை அறிந்ததும், ஊரைக் கூட்டி, பாரம்பரியத்தை நிலைநாட்டியிருப்பார். மரியாவின் மீது அவரே முதல் கல்லை எறிந்திருப்பார். ஆனால், யோசேப்பு பாரம்பரியத்தை, இறைவன் மீது கொண்ட பக்தியை சரியான முறையில் புரிந்தவராய் இருந்ததால், பாரம்பரியத்தைக் கடக்கக் கூடியவர் கடவுள் என்பதை உணர்ந்திருந்தார். கடவுளிடம் அடையாளம் கேட்கத் தயங்கும் ஆகாசுக்கு இறைவாக்கினர் எசாயா கூறிய வார்த்தைகளும் இதேதானே (எசாயா 7: 10-14) என்பது யோசேப்பின் மனதில் நிழலாடியிருக்கும். நமக்கு இந்த வார்த்தைகள் இன்று முதல் வாசகத்தில் கூறப்பட்டுள்ளன. தன் கனவில் கூறப்பட்டவைகளை மனதார நம்பி, செயல்பட்டார் யோசேப்பு. கடவுளை நம்மோடு எம்மானுவேலாகத் தங்க வைத்தார்.
சாத்திரம், சம்பிரதாயம் சட்டம், பாரம்பரியம் இவைகள் எல்லாமே மனித குலத்தைக் காப்பாற்ற தேவையானவைதான். ஆனால், அவைகளையெல்லாம் கடந்து நிற்பவர் கடவுள். பாரம்பரியங்களைக் கடந்த, அல்லது அவைகளிலிருந்து முரண்பட்ட ஒரு வழியில் கடவுள் வந்து நம்மோடு தங்குவதாக இருந்தால், அவரை வரவேற்க நாம் தயாராக இருக்கிறோமா? பாரம்பரியங்களைக் கடந்து, அல்லது பாரம்பரியங்களை உடைத்து வரும் கடவுளைச் சந்திக்க நாமும் பாரம்பரியங்களைக் கடந்து, அல்லது உடைத்துச் செல்ல வேண்டியிருக்கும் யோசேப்பைப் போல. கனவுகளை வளர்ப்போம். இன்னல்கள் நடுவிலும் நம் கனவுகளை நல்ல முறையில் புரிந்து கொள்வோம். நம் எல்லைகளைத் தாண்டிச் செல்வதற்கு இக்கனவுகள் நம்மை அழைத்தால், அவ்வழைப்பை ஏற்போம். கனவுகளைச் செயல்படுத்தி, கடவுளை நம்மோடு தங்க வைப்போம். கனவுகளின் காவலரான புனித யோசேப்பு நமக்குத் துணை புரிவாராக!
இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org
16 December, 2010
GOD-WITH-US இறைவன் நம்மோடு
http://www.davisepic.com/wp-content/uploads/2009/10/image.png
Another key word in the fourth verse of Psalm 23 is WITH. “I will fear no evil, for you are WITH me…” God is seen as being with the Psalmist and not against him. More on this next week.
These were the closing lines of my last reflection. Since Harold Kushner is ‘with’ me, I can boldly venture into these reflections. When we are faced with painful situations, we become vulnerable physically and mentally. In quite a few of these situations, we feel that the whole world has ganged up against us. Quite often, questions about God do surface – questions about God’s whereabouts. Is God on my side or on the side of pain, misfortune, injustice etc.? “When the psalmist writes, ‘I will fear no evil for Thou art with me,’ he is not only saying, I can handle this because I am not alone. He is saying, I can handle this because God is with me and not on the side of the illness or accident. I can handle this because God is on my side and not on the side of the selfish, deceptive people who are embittering my life.” (Kushner)
After saying this, Kushner goes on to explain how God is ALWAYS on the side of the weak, the suffering. He cites the example of God’s meeting with Moses in the Burning Bush (Exodus 3: 1 to 4: 17). Here is how Kushner interprets this passage:
“God appears to Moses at the Burning Bush and directs him to go to Pharaoh and demand that Pharaoh free the Hebrew slaves. Moses responds by asking God, ‘What is Your name? When I go to Pharaoh and to the Israelites and tell them that You sent me, and they ask me who You are, what am I to say?’ At first glance, it sounds like a strange question. (God: Moses, I am the God of your fathers. I want you to change the course of human history by going to Pharaoh and demanding that he set his slaves free. Moses: Excuse me, what was Your name again?) We need to realize that in the biblical times, your name was more than your identification. It was your essence; it defined what you were about and what you stood for. Moses was asking God, What kind of god are you? There are fertility gods, gods of war, gods of the harvest. What kind of god are you? God answers him in three words that defy translation, Ehyeh asher ehyeh, usually rendered, ‘I am what I am’ or ‘I will be what I will be.’ Theologians, who assume that when God speaks, He speaks theology, explain those words to mean ‘I am pure being.’ Others understand God to be saying, ‘What I am is more than you can comprehend.’ But I have always been drawn to the interpretation that connects God’s answer to His use of the word ‘Ehyeh’ two verses earlier, when He tells Moses, ‘When you go to Pharaoh, I will be with you. For me, that is God’s name, the essence of what He is about. God is the one who is with us when we have to do something hard. He is the one who is with us when we are tempted to feel that the world has abandoned us. He is the one who is with us when we feel alone in the valley of the shadow.”
Having been assured that God would be with him, Moses undertook the monumental mission of leading his people out of Egypt to the Promised Land. In the desert, almost on a daily basis, Moses was tested about God being with him. Towards the end of his forty years of wandering in the desert with the people, God made clear to Moses that he would not enter the Promised Land. This must have been the worst trial Moses faced in his life. But, by that time he was a seasoned leader who understood well that God was ALWAYS with him. So, he passed on this wisdom to Joshua – the wisdom of God’s accompaniment, come what may: Then Moses summoned Joshua and said to him in the presence of all Israel, “Be strong and courageous, for you must go with this people into the land that the LORD swore to their ancestors to give them…The LORD himself goes before you and will be with you; he will never leave you nor forsake you. Do not be afraid; do not be discouraged.” (Deuteronomy 31: 7-8) Having been brought up in such a tradition, it is no wonder that the Psalmist talks of this in his masterpiece: “I will fear no evil, for you are WITH me…”
God’s presence with us does not always guarantee peace and consolation. When the angel Gabriel greeted Mary saying, “Greetings, you who are highly favored! The Lord is with you.”, Mary was greatly troubled, says the Gospel (Luke 1: 28-29). God being with us does not automatically reduce pain. Sometimes, as in the case of Mary, God’s presence with us may bring more pain. What is assured in the 4th verse of Psalm 23 is that although there would be pain, God would be with us and that would take care of the pain.
Paul talks of God being present with us when we are surrounded by all sorts of pain. In his letter to Romans, Paul is very poetic when he describes that nothing can separate us from the love of God.
What, then, shall we say in response to these things? If God is for us, who can be against us?... Who shall separate us from the love of Christ? Shall trouble or hardship or persecution or famine or nakedness or danger or sword?... No, in all these things we are more than conquerors through him who loved us. For I am convinced that neither death nor life, neither angels nor demons, neither the present nor the future, nor any powers, neither height nor depth, nor anything else in all creation, will be able to separate us from the love of God that is in Christ Jesus our Lord. (Romans 8: 31-39)
Moses, Joshua, Mary, Paul… generations of the people of Israel have passed on this great wisdom that God is WITH us through thick and thin. We are very well aware of all the persecutions the Jewish race had undergone right down to the time of World War II. During these persecutions, there have been very inspiring episodes of courage and perseverance. The wisdom of ‘God-with-us’ passed on to them by their ancestors must have made them emerge from ashes over and over again, like phoenix!Emmanuel, God-with-us, is one of the most beautiful attributes of God. During the Advent Season we are constantly reminded of this lovely essence of God. May this Advent Season strengthen our image of the Emmanuel!
These were the closing lines of my last reflection. Since Harold Kushner is ‘with’ me, I can boldly venture into these reflections. When we are faced with painful situations, we become vulnerable physically and mentally. In quite a few of these situations, we feel that the whole world has ganged up against us. Quite often, questions about God do surface – questions about God’s whereabouts. Is God on my side or on the side of pain, misfortune, injustice etc.? “When the psalmist writes, ‘I will fear no evil for Thou art with me,’ he is not only saying, I can handle this because I am not alone. He is saying, I can handle this because God is with me and not on the side of the illness or accident. I can handle this because God is on my side and not on the side of the selfish, deceptive people who are embittering my life.” (Kushner)
After saying this, Kushner goes on to explain how God is ALWAYS on the side of the weak, the suffering. He cites the example of God’s meeting with Moses in the Burning Bush (Exodus 3: 1 to 4: 17). Here is how Kushner interprets this passage:
“God appears to Moses at the Burning Bush and directs him to go to Pharaoh and demand that Pharaoh free the Hebrew slaves. Moses responds by asking God, ‘What is Your name? When I go to Pharaoh and to the Israelites and tell them that You sent me, and they ask me who You are, what am I to say?’ At first glance, it sounds like a strange question. (God: Moses, I am the God of your fathers. I want you to change the course of human history by going to Pharaoh and demanding that he set his slaves free. Moses: Excuse me, what was Your name again?) We need to realize that in the biblical times, your name was more than your identification. It was your essence; it defined what you were about and what you stood for. Moses was asking God, What kind of god are you? There are fertility gods, gods of war, gods of the harvest. What kind of god are you? God answers him in three words that defy translation, Ehyeh asher ehyeh, usually rendered, ‘I am what I am’ or ‘I will be what I will be.’ Theologians, who assume that when God speaks, He speaks theology, explain those words to mean ‘I am pure being.’ Others understand God to be saying, ‘What I am is more than you can comprehend.’ But I have always been drawn to the interpretation that connects God’s answer to His use of the word ‘Ehyeh’ two verses earlier, when He tells Moses, ‘When you go to Pharaoh, I will be with you. For me, that is God’s name, the essence of what He is about. God is the one who is with us when we have to do something hard. He is the one who is with us when we are tempted to feel that the world has abandoned us. He is the one who is with us when we feel alone in the valley of the shadow.”
Having been assured that God would be with him, Moses undertook the monumental mission of leading his people out of Egypt to the Promised Land. In the desert, almost on a daily basis, Moses was tested about God being with him. Towards the end of his forty years of wandering in the desert with the people, God made clear to Moses that he would not enter the Promised Land. This must have been the worst trial Moses faced in his life. But, by that time he was a seasoned leader who understood well that God was ALWAYS with him. So, he passed on this wisdom to Joshua – the wisdom of God’s accompaniment, come what may: Then Moses summoned Joshua and said to him in the presence of all Israel, “Be strong and courageous, for you must go with this people into the land that the LORD swore to their ancestors to give them…The LORD himself goes before you and will be with you; he will never leave you nor forsake you. Do not be afraid; do not be discouraged.” (Deuteronomy 31: 7-8) Having been brought up in such a tradition, it is no wonder that the Psalmist talks of this in his masterpiece: “I will fear no evil, for you are WITH me…”
God’s presence with us does not always guarantee peace and consolation. When the angel Gabriel greeted Mary saying, “Greetings, you who are highly favored! The Lord is with you.”, Mary was greatly troubled, says the Gospel (Luke 1: 28-29). God being with us does not automatically reduce pain. Sometimes, as in the case of Mary, God’s presence with us may bring more pain. What is assured in the 4th verse of Psalm 23 is that although there would be pain, God would be with us and that would take care of the pain.
Paul talks of God being present with us when we are surrounded by all sorts of pain. In his letter to Romans, Paul is very poetic when he describes that nothing can separate us from the love of God.
What, then, shall we say in response to these things? If God is for us, who can be against us?... Who shall separate us from the love of Christ? Shall trouble or hardship or persecution or famine or nakedness or danger or sword?... No, in all these things we are more than conquerors through him who loved us. For I am convinced that neither death nor life, neither angels nor demons, neither the present nor the future, nor any powers, neither height nor depth, nor anything else in all creation, will be able to separate us from the love of God that is in Christ Jesus our Lord. (Romans 8: 31-39)
Moses, Joshua, Mary, Paul… generations of the people of Israel have passed on this great wisdom that God is WITH us through thick and thin. We are very well aware of all the persecutions the Jewish race had undergone right down to the time of World War II. During these persecutions, there have been very inspiring episodes of courage and perseverance. The wisdom of ‘God-with-us’ passed on to them by their ancestors must have made them emerge from ashes over and over again, like phoenix!Emmanuel, God-with-us, is one of the most beautiful attributes of God. During the Advent Season we are constantly reminded of this lovely essence of God. May this Advent Season strengthen our image of the Emmanuel!
Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.
"நீர் என்னோடு இருப்பதால், எத்தீங்கிற்கும் அஞ்சமாட்டேன்." என்ற திருப்பாடல் 23ன் நான்காம் திருவசனத்தில் மற்றொரு முக்கிய வார்த்தை 'என்னோடு'. இச்சொல்லின் ஆழமானப் பொருளை அடுத்த வாரம் தொடர்ந்து தேடுவோம் என்று சென்ற விவிலியத் தேடலை நாம் நிறைவு செய்தோம். இன்று தொடர்கிறோம்.
வாழ்வில் துன்பத்தின் இருள் சூழும் பல நேரங்களில் நம் மனதில் இறைவன் நம் பக்கம் இருக்கிறாரா என்ற கேள்வி எழும். அவரும் நமக்கு எதிராக இருப்பது போல் தோன்றும். இந்த எண்ணத்திற்கு ஒரு மாற்றாக, திருப்பாடல் ஆசிரியர் சொல்வது இதுதான்: “நான் துன்பத்தில் இருக்கும் போது, தீமையைச் சந்திக்கும் போது, கடவுள் துன்பத்தின் பக்கத்திலோ தீமையின் சார்பிலோ இல்லை அவர் என்னோடு இருக்கிறார்.” 'நீர் என்னோடு இருப்பதால்' என்ற வார்த்தைகளால் இக்கருத்தை வலியுறுத்திச் சொல்கிறார் ஆசிரியர்.
‘இறைவன் நம்மோடு’ என்பது திருவருகைக் காலத்தில் நமக்கு அடிக்கடி நினைவுபடுத்தப்படும் இறைவனின் ஓர் அழகிய இலக்கணம். இறைவன் நம்மோடு இருக்கிறார், அதிலும் முக்கியமாக துன்புறும் நேரத்தில் நம் ஒவ்வொருவரோடும் இருக்கிறார் என்ற எண்ணத்தை விளக்க, Harold Kushner விடுதலைப் பயண நூலிலிருந்து ஒரு முக்கியமான சம்பவத்தை எடுத்துக் காட்டுகிறார். எரியும் புதரில் தோன்றிய கடவுளை மோசே சந்திக்கும் நிகழ்ச்சி. இஸ்ரயேல் மக்களின் துன்பங்களை, அழுகுரலைக் கேட்டு, கடவுள் இறங்கி வருகிறார். மோசேயைத் தன் பணிக்கேனத் தேர்ந்தெடுக்கிறார். மோசே தயங்குகிறார். அந்தப் பகுதியைக் கேட்போம்:
விடுதலைப் பயணம் 3: 9-11
அப்போது ஆண்டவர் கூறியது: “எகிப்தில் என் மக்கள் படும் துன்பத்தை என் கண்களால் கண்டேன்: அவர்களின் துயரங்களை நான் அறிவேன். எனவே எகிப்தியரின் பிடியிலிருந்து அவர்களை விடுவிக்கவும், அந்நாட்டிலிருந்து பாலும் தேனும் பொழியும் நல்ல பரந்ததோர் நாட்டிற்கு அவர்களை நடத்திச் செல்லவும் இறங்கிவந்துள்ளேன். இஸ்ரயேல் இனத்தவராகிய என் மக்களை எகிப்திலிருந்து நடத்திச் செல்வதற்காக நான் உன்னைப் பார்வோனிடம் அனுப்புகிறேன்.” மோசே கடவுளிடம், “பார்வோனிடம் செல்வதற்கும், இஸ்ரயேல் மக்களை எகிப்திலிருந்து அழைத்துப் போவதற்கும் நான் யார்?” என்றார். அப்போது கடவுள், “நான் உன்னோடு இருப்பேன்.” என்றார்.
மோசே கடவுளிடம், “இதோ! இஸ்ரயேல் மக்களிடம் சென்று உங்கள் மூதாதையரின் கடவுள் என்னை உங்களிடம் அனுப்பியுள்ளார் என்று நான் சொல்ல, அவர் பெயர் என்ன? என்று அவர்கள் என்னை வினவினால், அவர்களுக்கு என்ன சொல்வேன்?” என்று கேட்டார். கடவுள் மோசேயை நோக்கி, “இருக்கின்றவராக இருக்கின்றவர் நானே” என்றார்.
‘இஸ்ரயேல் மக்களை எகிப்திலிருந்து கொண்டு வருவதற்கு நான் யார்’ என்று மோசே கேட்கிறார். தன்னைப் பற்றிய தெளிவு பெற விழைந்த மோசேக்கு, அந்தத் தெளிவை இறைவன் தரவில்லை. மோசே யார் என்பதைக் கூறாமல், இறைவன் அளிக்கும் பதில்: "நான் உன்னோடு இருப்பேன்." தனது திறமை, முக்கியமாக, தனது பேசும் திறமை குறித்து மிகவும் நம்பிக்கையின்றி இருந்தார் மோசே. இந்தப் பணிக்குச் செல்ல தனக்குத் தகுதியில்லை, சக்தியில்லை என்பதை வலியுறுத்திச் சொல்லவே அவர் 'இதைச் செய்ய நான் யார்?' என்று கேட்கிறார். அதற்கு இறைவன் 'நான் உன்னுடன் இருப்பது தான் நீ தேடும் சக்தி' என்கிறார். தனது பேசும் திறமையைக் குறிப்பிட்டுக் கூறி பின் வாங்க நினைக்கும் மோசேயிடம், நான் உன்னோடு இருப்பேன், உன் நாவிலும் இருப்பேன், உன் சகோதரன் ஆரோனின் நாவிலும் நான் இருப்பேன் என்று இந்த சந்திப்பின் இறுதியில் உறுதியளிக்கிறார் இறைவன். (விடுதலைப் பயணம் 4: 12-17)
இதற்குப் பின், மோசே ஓரளவு தெளிவு பெறுகிறார். மீண்டும் அவருக்கு எழும் அடுத்த கேள்வி இது: " நீர் என்னுடன் இருக்கிறீர், சரி. உம்மை நான் எப்படி எகிப்தில் அறிமுகம் செய்வது?" இந்தக் கேள்விக்கும் இறைவனின் பதில்: "இருக்கின்றவராக இருக்கின்றவர் நானே."
நான் இருக்கிறேன், நான் உன்னோடு இருப்பேன் என்று கடவுள் தரும் பதில்களை இறையியல், மெய்யியல் கண்ணோட்டங்களில் பார்த்தால், இந்த வார்த்தைகளுக்கு பெரிய விளக்கங்கள் தரலாம். ஆனால், கடவுள் மோசேக்கு அளிக்கும் பதில்களை எளிய வழியில் சிந்தித்தால், இந்த பதில்கள் கடவுளின் ஒரு முக்கியமான இலக்கணத்தை அறிய உதவும் பதில்கள் என்பதை உணரலாம். இறைவன் என்றும் இருக்கிறவர். அவர் இருப்பதெல்லாம் துன்புறும் மக்களுடன் இருப்பதற்கே. துன்புறும் மக்களோடு இருக்கின்றவர், அம்மக்களுக்காகப் போராடச் செல்லும் மோசே போன்ற தாராள உள்ளங்களுடனும் இருக்கின்றவர்; அந்தத் தாராள மனங்களின் வழியாகத்தான் கடவுள் இன்றும் இவ்வுலகில் இருக்கின்றார்.
விடுதலைப் பயணம் முழுவதும் மோசே துன்பங்களை அடுக்கடுக்காகச் சந்தித்தார். திருப்பாடல் ஆசிரியர் கூறும் சாவின் இருள் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கினை, மோசே அந்தப் பாலை நிலப் பயணத்தில் உணர்ந்தார். கடந்தார். நாற்பது ஆண்டுகள் அவர் அனுபவித்த அந்தத் துன்பப் பயணத்தின் இறுதியில், வாக்களிக்கப்பட்ட நாட்டில் நுழைய முடியாது என்ற உண்மை மோசே சந்தித்த மிகக் கொடிய துன்பமாக இருந்திருக்க வேண்டும். இந்தக் கொடிய துன்பத்திலும் இறைவன் தன்னோடு இருப்பதை உணர அவர் பக்குவப்பட்டு விட்டதால், தன் வாரிசான யோசுவாவிடம் அவர் சொல்லும் வார்த்தைகள் அற்புதமாக அமைகின்றன.
இணைச் சட்டம் 31: 7-8
பின்னர் மோசே யோசுவாவை வரவழைத்து, இஸ்ரயேலர் அனைவர் முன்னிலையிலும் அவரிடம் கூறியது: வலிமை பெறு; துணிவுகொள்; இவர்களுக்குக் கொடுப்பதாக அவர்களின் மூதாதையருக்கு ஆண்டவர் ஆணையிட்டுக் கூறிய நாட்டுக்குள், இந்த மக்களோடு நீ செல்லவேண்டும். அதை இவர்கள் உரிமையாக்கிக் கொள்ளமாறு செய்யவேண்டும். ஆண்டவரே உனக்குமுன் செல்வார். அவர் உன்னோடு இருப்பார். அவர் உன்னை விட்டு விலக மாட்டார். அவர் உன்னைக் கைவிடவும் மாட்டார் அஞ்சாதே, திகைக்காதே!
மோசே, யோசுவா என்று இஸ்ரயேல் மக்கள் தலைமுறை தலைமுறையாக அளித்த அழகான ஓர் உண்மை: தீமைகள் எப்பக்கமும் நம்மைச் சூழ்ந்தாலும் இறைவன் நம் பக்கம் இருக்கிறார் என்ற உண்மை. பல தலைமுறையாக தன் மக்கள் கண்டுணர்ந்த இந்த உண்மையை திருப்பாடலின் ஆசிரியர் "நீர் என்னோடு இருப்பதால், எத்தீங்கிற்கும் அஞ்சமாட்டேன்." என்ற இந்த வரியில் மீண்டும் தன் அடுத்தத் தலைமுறைக்கு விட்டுச் சென்றுள்ளார்.
இந்தப் பரம்பரையில் வந்த மரியாவை இறைவனின் தூதர் சந்தித்தபோது கூறிய முதல் வாழ்த்து, "அருள் மிகப் பெற்றவரே வாழ்க! ஆண்டவர் உம்மோடு இருக்கிறார்." என்பதுதான். இறைவன் உம்மோடு என்பது மரியாவுக்கு மகிழ்வைத் தரவில்லை. இவ்வார்த்தைகளைக் கேட்டு மரியா கலங்கினார் என்று நற்செய்தி கூறுகிறது. தொடரும் அந்த உரையாடல் வழியே இறைவன் தன்னோடு என்பதன் பொருளை உணர்ந்த மரியா இறைவன் தன்னோடு, தனக்குள் வந்து தங்குவதற்கு அனுமதி வழங்குகிறார். இந்த சம்பவத்தில் நாம் கற்றுக் கொள்ளும் பாடம் ஒன்று உண்டு. இறைவன் தன்னுடன் வருவது தனக்குத் துன்பம் தரும் என்பது தெரிந்தாலும், தன் வழியாக இறைவன் இந்த உலகத்தோடு இருப்பார் என்ற எண்ணம் மரியாவை சம்மதம்தரத் தூண்டுகிறது. துன்பம் நம்மைச் சூழும் போது, இறைவன் நம்மோடு இருப்பதால், துன்பங்கள் விலகாமல் போகலாம். ஒருவேளை மரியாவின் வாழ்வில் நடந்தது போல், துன்பங்கள் மேலும் கூடலாம். ஆனால், இவைகள் அனைத்தின் வழியாக நாம் உணர வேண்டிய உண்மை... இறைவன் நம்மோடு இருப்பதால், துன்பங்களைத் தாங்கும் சக்தி நமக்குக் கிடைக்கும் என்பதுதான்.
இஸ்ரயேல் பரம்பரையில் வந்த பவுல் அடியார் துயரத்தின் நடுவிலும் இறைவன் நம்மோடு என்ற எண்ணத்தை உரோமையருக்கு எழுதியுள்ள திருமுகத்தில் ஒரு கவிதைபோல் கூறியுள்ளார்.
உரோமையருக்கு எழுதிய திருமுகம் 8: 31-39
இதற்குமேல் நாம் என்ன சொல்வோம்? கடவுள் நம் சார்பில் இருக்கும்போது, நமக்கு எதிராக இருப்பவர் யார்?... கிறிஸ்துவின் அன்பிலிருந்து நம்மைப் பிரிக்கப் கூடியது எது? வேதனையா? நெருக்கடியா? இன்னலா? பட்டினியா? ஆடையின்மையா? இடரா? சாவா? எதுதான் நம்மைப் பிரிக்க முடியும்?... சாவோ, வாழ்வோ, வானதூதரோ, ஆட்சியாளரோ, நிகழ்வனவோ, வருவனவோ, வலிமை மிக்கவையோ, உன்னதத்தில் உள்ளவையோ, ஆழத்தில் உள்ளவையோ, வேறெந்தப் படைப்பும் நம் ஆண்டவர் கிறிஸ்து இயேசுவின் வழியாய் அருளப்பட்ட கடவுளின் அன்பிலிருந்து நம்மைப் பிரிக்கவே முடியாது என்பது என் உறுதியான நம்பிக்கை.
இஸ்ரயேல் குலத்தின் வரலாற்றுப் பக்கங்களில் பல இரத்தத்தால் எழுதப்பட்ட பக்கங்கள் என்பது நமக்கெல்லாம் தெரியும். தொடர்ந்து தங்கள் குலம் வேட்டையாடப்பட்டாலும், வேதனைத் தீயில் இவர்கள் சாம்பலாக்கப்பட்டாலும் மீண்டும் மீண்டும் அந்தச் சாம்பலில் இருந்து இவர்கள் எழுந்து வந்துள்ளது மனித குலத்தை பிரமிக்க வைத்துள்ளது. நாம் இந்த சிந்தனைகளை எழுப்பும் இந்த டிசம்பர் 15ம் தேதி 1941ம் ஆண்டு நாசி படையினரால் உக்ரேனின் ஹார்க்கிவ் நகரில் 15,000 யூதர்கள் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர் என்று வரலாறு சொல்கிறது.
ஒரு குண்டு துளைத்து ஒரு நொடியில் இறப்பது மேல் என்று சொல்லும் அளவுக்கு பல லட்சம் யூதர்கள் வதை முகாம்களில் ஒவ்வொரு நாளும் அணு அணுவாய் கொல்லப்பட்டனர். இந்த வதைமுகாம்கள், இஸ்ரயேல் மக்கள் கடந்து வந்த இருளும், சாவும் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்குகள்.
Auschwitz வதை முகாம் பற்றி அண்மையில் வெளியான ஒரு புகைப்பட அல்பத்தை நேரம் கிடைத்தால் பாருங்கள். நாசி வதைமுகாம் அதிகாரிகளால் எடுக்கப்பட்ட இந்தப் புகைப்படங்கள் அடங்கிய ஆல்பம் 1944ம் ஆண்டு அந்த வதைமுகாமில் துன்புற்ற Lilly Jacob-Zelmanovic Meier என்ற பெண்ணுக்குக் கிடைத்தது. இணையதளத்தில் The Auschwitz Album என்று தேடினால் இந்தப் புகைப்படங்களைக் காணலாம்.
மீண்டும் மீண்டும் காட்டப்படும் அல்லது சொல்லப்படும் இந்த வரலாற்றில் பெரும்பாலும் கொடுமைகளே அதிகம் பேசப்பட்டுள்ளன. ஆனால், இந்த வதை முகாம்களில் இருந்த யூதர்களில் பலர் தாங்கள் நம்பிக்கை இழக்காமல், பிறருக்கும் நம்பிக்கை தந்த சம்பவங்களும் இருந்தன. துன்பங்கள் நிறைந்த பல நூற்றாண்டுகளை இஸ்ரயேல் மக்கள், யூதர்கள் கடந்து வந்ததற்கு ஒரு முக்கிய காரணம் தலைமுறை தலைமுறையாக அவர்கள் விட்டுச் சென்ற ஞானம் நிறைந்த சொற்கள்: "நீர் என்னோடு இருப்பதால், எத்தீங்கிற்கும் அஞ்சமாட்டேன்." "கடவுள் நம் சார்பில் இருக்கும்போது, நமக்கு எதிராக இருப்பவர் யார்?"
வாழ்வில் துன்பத்தின் இருள் சூழும் பல நேரங்களில் நம் மனதில் இறைவன் நம் பக்கம் இருக்கிறாரா என்ற கேள்வி எழும். அவரும் நமக்கு எதிராக இருப்பது போல் தோன்றும். இந்த எண்ணத்திற்கு ஒரு மாற்றாக, திருப்பாடல் ஆசிரியர் சொல்வது இதுதான்: “நான் துன்பத்தில் இருக்கும் போது, தீமையைச் சந்திக்கும் போது, கடவுள் துன்பத்தின் பக்கத்திலோ தீமையின் சார்பிலோ இல்லை அவர் என்னோடு இருக்கிறார்.” 'நீர் என்னோடு இருப்பதால்' என்ற வார்த்தைகளால் இக்கருத்தை வலியுறுத்திச் சொல்கிறார் ஆசிரியர்.
‘இறைவன் நம்மோடு’ என்பது திருவருகைக் காலத்தில் நமக்கு அடிக்கடி நினைவுபடுத்தப்படும் இறைவனின் ஓர் அழகிய இலக்கணம். இறைவன் நம்மோடு இருக்கிறார், அதிலும் முக்கியமாக துன்புறும் நேரத்தில் நம் ஒவ்வொருவரோடும் இருக்கிறார் என்ற எண்ணத்தை விளக்க, Harold Kushner விடுதலைப் பயண நூலிலிருந்து ஒரு முக்கியமான சம்பவத்தை எடுத்துக் காட்டுகிறார். எரியும் புதரில் தோன்றிய கடவுளை மோசே சந்திக்கும் நிகழ்ச்சி. இஸ்ரயேல் மக்களின் துன்பங்களை, அழுகுரலைக் கேட்டு, கடவுள் இறங்கி வருகிறார். மோசேயைத் தன் பணிக்கேனத் தேர்ந்தெடுக்கிறார். மோசே தயங்குகிறார். அந்தப் பகுதியைக் கேட்போம்:
விடுதலைப் பயணம் 3: 9-11
அப்போது ஆண்டவர் கூறியது: “எகிப்தில் என் மக்கள் படும் துன்பத்தை என் கண்களால் கண்டேன்: அவர்களின் துயரங்களை நான் அறிவேன். எனவே எகிப்தியரின் பிடியிலிருந்து அவர்களை விடுவிக்கவும், அந்நாட்டிலிருந்து பாலும் தேனும் பொழியும் நல்ல பரந்ததோர் நாட்டிற்கு அவர்களை நடத்திச் செல்லவும் இறங்கிவந்துள்ளேன். இஸ்ரயேல் இனத்தவராகிய என் மக்களை எகிப்திலிருந்து நடத்திச் செல்வதற்காக நான் உன்னைப் பார்வோனிடம் அனுப்புகிறேன்.” மோசே கடவுளிடம், “பார்வோனிடம் செல்வதற்கும், இஸ்ரயேல் மக்களை எகிப்திலிருந்து அழைத்துப் போவதற்கும் நான் யார்?” என்றார். அப்போது கடவுள், “நான் உன்னோடு இருப்பேன்.” என்றார்.
மோசே கடவுளிடம், “இதோ! இஸ்ரயேல் மக்களிடம் சென்று உங்கள் மூதாதையரின் கடவுள் என்னை உங்களிடம் அனுப்பியுள்ளார் என்று நான் சொல்ல, அவர் பெயர் என்ன? என்று அவர்கள் என்னை வினவினால், அவர்களுக்கு என்ன சொல்வேன்?” என்று கேட்டார். கடவுள் மோசேயை நோக்கி, “இருக்கின்றவராக இருக்கின்றவர் நானே” என்றார்.
‘இஸ்ரயேல் மக்களை எகிப்திலிருந்து கொண்டு வருவதற்கு நான் யார்’ என்று மோசே கேட்கிறார். தன்னைப் பற்றிய தெளிவு பெற விழைந்த மோசேக்கு, அந்தத் தெளிவை இறைவன் தரவில்லை. மோசே யார் என்பதைக் கூறாமல், இறைவன் அளிக்கும் பதில்: "நான் உன்னோடு இருப்பேன்." தனது திறமை, முக்கியமாக, தனது பேசும் திறமை குறித்து மிகவும் நம்பிக்கையின்றி இருந்தார் மோசே. இந்தப் பணிக்குச் செல்ல தனக்குத் தகுதியில்லை, சக்தியில்லை என்பதை வலியுறுத்திச் சொல்லவே அவர் 'இதைச் செய்ய நான் யார்?' என்று கேட்கிறார். அதற்கு இறைவன் 'நான் உன்னுடன் இருப்பது தான் நீ தேடும் சக்தி' என்கிறார். தனது பேசும் திறமையைக் குறிப்பிட்டுக் கூறி பின் வாங்க நினைக்கும் மோசேயிடம், நான் உன்னோடு இருப்பேன், உன் நாவிலும் இருப்பேன், உன் சகோதரன் ஆரோனின் நாவிலும் நான் இருப்பேன் என்று இந்த சந்திப்பின் இறுதியில் உறுதியளிக்கிறார் இறைவன். (விடுதலைப் பயணம் 4: 12-17)
இதற்குப் பின், மோசே ஓரளவு தெளிவு பெறுகிறார். மீண்டும் அவருக்கு எழும் அடுத்த கேள்வி இது: " நீர் என்னுடன் இருக்கிறீர், சரி. உம்மை நான் எப்படி எகிப்தில் அறிமுகம் செய்வது?" இந்தக் கேள்விக்கும் இறைவனின் பதில்: "இருக்கின்றவராக இருக்கின்றவர் நானே."
நான் இருக்கிறேன், நான் உன்னோடு இருப்பேன் என்று கடவுள் தரும் பதில்களை இறையியல், மெய்யியல் கண்ணோட்டங்களில் பார்த்தால், இந்த வார்த்தைகளுக்கு பெரிய விளக்கங்கள் தரலாம். ஆனால், கடவுள் மோசேக்கு அளிக்கும் பதில்களை எளிய வழியில் சிந்தித்தால், இந்த பதில்கள் கடவுளின் ஒரு முக்கியமான இலக்கணத்தை அறிய உதவும் பதில்கள் என்பதை உணரலாம். இறைவன் என்றும் இருக்கிறவர். அவர் இருப்பதெல்லாம் துன்புறும் மக்களுடன் இருப்பதற்கே. துன்புறும் மக்களோடு இருக்கின்றவர், அம்மக்களுக்காகப் போராடச் செல்லும் மோசே போன்ற தாராள உள்ளங்களுடனும் இருக்கின்றவர்; அந்தத் தாராள மனங்களின் வழியாகத்தான் கடவுள் இன்றும் இவ்வுலகில் இருக்கின்றார்.
விடுதலைப் பயணம் முழுவதும் மோசே துன்பங்களை அடுக்கடுக்காகச் சந்தித்தார். திருப்பாடல் ஆசிரியர் கூறும் சாவின் இருள் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்கினை, மோசே அந்தப் பாலை நிலப் பயணத்தில் உணர்ந்தார். கடந்தார். நாற்பது ஆண்டுகள் அவர் அனுபவித்த அந்தத் துன்பப் பயணத்தின் இறுதியில், வாக்களிக்கப்பட்ட நாட்டில் நுழைய முடியாது என்ற உண்மை மோசே சந்தித்த மிகக் கொடிய துன்பமாக இருந்திருக்க வேண்டும். இந்தக் கொடிய துன்பத்திலும் இறைவன் தன்னோடு இருப்பதை உணர அவர் பக்குவப்பட்டு விட்டதால், தன் வாரிசான யோசுவாவிடம் அவர் சொல்லும் வார்த்தைகள் அற்புதமாக அமைகின்றன.
இணைச் சட்டம் 31: 7-8
பின்னர் மோசே யோசுவாவை வரவழைத்து, இஸ்ரயேலர் அனைவர் முன்னிலையிலும் அவரிடம் கூறியது: வலிமை பெறு; துணிவுகொள்; இவர்களுக்குக் கொடுப்பதாக அவர்களின் மூதாதையருக்கு ஆண்டவர் ஆணையிட்டுக் கூறிய நாட்டுக்குள், இந்த மக்களோடு நீ செல்லவேண்டும். அதை இவர்கள் உரிமையாக்கிக் கொள்ளமாறு செய்யவேண்டும். ஆண்டவரே உனக்குமுன் செல்வார். அவர் உன்னோடு இருப்பார். அவர் உன்னை விட்டு விலக மாட்டார். அவர் உன்னைக் கைவிடவும் மாட்டார் அஞ்சாதே, திகைக்காதே!
மோசே, யோசுவா என்று இஸ்ரயேல் மக்கள் தலைமுறை தலைமுறையாக அளித்த அழகான ஓர் உண்மை: தீமைகள் எப்பக்கமும் நம்மைச் சூழ்ந்தாலும் இறைவன் நம் பக்கம் இருக்கிறார் என்ற உண்மை. பல தலைமுறையாக தன் மக்கள் கண்டுணர்ந்த இந்த உண்மையை திருப்பாடலின் ஆசிரியர் "நீர் என்னோடு இருப்பதால், எத்தீங்கிற்கும் அஞ்சமாட்டேன்." என்ற இந்த வரியில் மீண்டும் தன் அடுத்தத் தலைமுறைக்கு விட்டுச் சென்றுள்ளார்.
இந்தப் பரம்பரையில் வந்த மரியாவை இறைவனின் தூதர் சந்தித்தபோது கூறிய முதல் வாழ்த்து, "அருள் மிகப் பெற்றவரே வாழ்க! ஆண்டவர் உம்மோடு இருக்கிறார்." என்பதுதான். இறைவன் உம்மோடு என்பது மரியாவுக்கு மகிழ்வைத் தரவில்லை. இவ்வார்த்தைகளைக் கேட்டு மரியா கலங்கினார் என்று நற்செய்தி கூறுகிறது. தொடரும் அந்த உரையாடல் வழியே இறைவன் தன்னோடு என்பதன் பொருளை உணர்ந்த மரியா இறைவன் தன்னோடு, தனக்குள் வந்து தங்குவதற்கு அனுமதி வழங்குகிறார். இந்த சம்பவத்தில் நாம் கற்றுக் கொள்ளும் பாடம் ஒன்று உண்டு. இறைவன் தன்னுடன் வருவது தனக்குத் துன்பம் தரும் என்பது தெரிந்தாலும், தன் வழியாக இறைவன் இந்த உலகத்தோடு இருப்பார் என்ற எண்ணம் மரியாவை சம்மதம்தரத் தூண்டுகிறது. துன்பம் நம்மைச் சூழும் போது, இறைவன் நம்மோடு இருப்பதால், துன்பங்கள் விலகாமல் போகலாம். ஒருவேளை மரியாவின் வாழ்வில் நடந்தது போல், துன்பங்கள் மேலும் கூடலாம். ஆனால், இவைகள் அனைத்தின் வழியாக நாம் உணர வேண்டிய உண்மை... இறைவன் நம்மோடு இருப்பதால், துன்பங்களைத் தாங்கும் சக்தி நமக்குக் கிடைக்கும் என்பதுதான்.
இஸ்ரயேல் பரம்பரையில் வந்த பவுல் அடியார் துயரத்தின் நடுவிலும் இறைவன் நம்மோடு என்ற எண்ணத்தை உரோமையருக்கு எழுதியுள்ள திருமுகத்தில் ஒரு கவிதைபோல் கூறியுள்ளார்.
உரோமையருக்கு எழுதிய திருமுகம் 8: 31-39
இதற்குமேல் நாம் என்ன சொல்வோம்? கடவுள் நம் சார்பில் இருக்கும்போது, நமக்கு எதிராக இருப்பவர் யார்?... கிறிஸ்துவின் அன்பிலிருந்து நம்மைப் பிரிக்கப் கூடியது எது? வேதனையா? நெருக்கடியா? இன்னலா? பட்டினியா? ஆடையின்மையா? இடரா? சாவா? எதுதான் நம்மைப் பிரிக்க முடியும்?... சாவோ, வாழ்வோ, வானதூதரோ, ஆட்சியாளரோ, நிகழ்வனவோ, வருவனவோ, வலிமை மிக்கவையோ, உன்னதத்தில் உள்ளவையோ, ஆழத்தில் உள்ளவையோ, வேறெந்தப் படைப்பும் நம் ஆண்டவர் கிறிஸ்து இயேசுவின் வழியாய் அருளப்பட்ட கடவுளின் அன்பிலிருந்து நம்மைப் பிரிக்கவே முடியாது என்பது என் உறுதியான நம்பிக்கை.
இஸ்ரயேல் குலத்தின் வரலாற்றுப் பக்கங்களில் பல இரத்தத்தால் எழுதப்பட்ட பக்கங்கள் என்பது நமக்கெல்லாம் தெரியும். தொடர்ந்து தங்கள் குலம் வேட்டையாடப்பட்டாலும், வேதனைத் தீயில் இவர்கள் சாம்பலாக்கப்பட்டாலும் மீண்டும் மீண்டும் அந்தச் சாம்பலில் இருந்து இவர்கள் எழுந்து வந்துள்ளது மனித குலத்தை பிரமிக்க வைத்துள்ளது. நாம் இந்த சிந்தனைகளை எழுப்பும் இந்த டிசம்பர் 15ம் தேதி 1941ம் ஆண்டு நாசி படையினரால் உக்ரேனின் ஹார்க்கிவ் நகரில் 15,000 யூதர்கள் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர் என்று வரலாறு சொல்கிறது.
ஒரு குண்டு துளைத்து ஒரு நொடியில் இறப்பது மேல் என்று சொல்லும் அளவுக்கு பல லட்சம் யூதர்கள் வதை முகாம்களில் ஒவ்வொரு நாளும் அணு அணுவாய் கொல்லப்பட்டனர். இந்த வதைமுகாம்கள், இஸ்ரயேல் மக்கள் கடந்து வந்த இருளும், சாவும் சூழ்ந்த பள்ளத்தாக்குகள்.
Auschwitz வதை முகாம் பற்றி அண்மையில் வெளியான ஒரு புகைப்பட அல்பத்தை நேரம் கிடைத்தால் பாருங்கள். நாசி வதைமுகாம் அதிகாரிகளால் எடுக்கப்பட்ட இந்தப் புகைப்படங்கள் அடங்கிய ஆல்பம் 1944ம் ஆண்டு அந்த வதைமுகாமில் துன்புற்ற Lilly Jacob-Zelmanovic Meier என்ற பெண்ணுக்குக் கிடைத்தது. இணையதளத்தில் The Auschwitz Album என்று தேடினால் இந்தப் புகைப்படங்களைக் காணலாம்.
மீண்டும் மீண்டும் காட்டப்படும் அல்லது சொல்லப்படும் இந்த வரலாற்றில் பெரும்பாலும் கொடுமைகளே அதிகம் பேசப்பட்டுள்ளன. ஆனால், இந்த வதை முகாம்களில் இருந்த யூதர்களில் பலர் தாங்கள் நம்பிக்கை இழக்காமல், பிறருக்கும் நம்பிக்கை தந்த சம்பவங்களும் இருந்தன. துன்பங்கள் நிறைந்த பல நூற்றாண்டுகளை இஸ்ரயேல் மக்கள், யூதர்கள் கடந்து வந்ததற்கு ஒரு முக்கிய காரணம் தலைமுறை தலைமுறையாக அவர்கள் விட்டுச் சென்ற ஞானம் நிறைந்த சொற்கள்: "நீர் என்னோடு இருப்பதால், எத்தீங்கிற்கும் அஞ்சமாட்டேன்." "கடவுள் நம் சார்பில் இருக்கும்போது, நமக்கு எதிராக இருப்பவர் யார்?"
இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org
13 December, 2010
Miracles with a vengeance பழிதீர்ப்பது = பழியைத் தீர்ப்பது
http://mki.wisc.edu/Library/NewAcqs/2004/Spring2004.htm
Some Biblical passages are highly symbolic and ‘too good’ to be true. Today’s first reading from Isaiah is one such passage. Here are the opening lines of this passage:
Isaiah 35: 1
The desert and the parched land will be glad; the wilderness will rejoice and blossom.
Like the crocus*, it will burst into bloom; it will rejoice greatly and shout for joy.
(*Crocus = flowers in yellow, white and purple shades)
As I read these lines to prepare my reflections, I could easily sense two streams of thoughts within me. On one side, I wished that impossible dreams like this come true. On the other hand, my ‘practical’ mind tried to brush these dreams aside as too much fantasy, too poetic! Fantasy and poetry cannot feed the stomach, says my practical mind. Is there a place for fantasy and poetry in this world? I think so. I think so definitely. What kind of a world will ours be, where there is no poetry, painting, sculpture etc.? In short, what will the world be without art? World without heart!
Art, in my opinion, has been the heart-beat of the human race and has kept alive our dreams and hopes. Art, in its turn, has been kept alive for centuries by religion. Religious scriptures have given birth to so many masterpieces of art! The passage we have just heard from Isaiah is a good sample to show that scriptures have many inspiring, artistic pieces and they become inspiration for other art forms. They contain inspirational passages to lift human spirits which, otherwise, would be weighed down by and entangled in ‘practical’ thinking.
Quite many poets were much ahead of their times and, in that sense, they were prophets. Although, on a personal level, they lived a miserable life, their words lifted people out of their misery. One such poet was the revolutionary Tamil poet Subramaniya Bharathi whose birthday we celebrated yesterday, December 11. His thirst for a free India consumed him while he was only 38 (December 11, 1882 - September 11, 1921). Although he was chained by the oppressive structures and his own poverty, he was eloquent in speaking of real true freedom. His idea of freedom went far beyond political freedom, to gender justice and other forms of freedom and equality… much ahead of his times.
In today’s Gospel we are presented with another hero similar to Bharathi, who, in his personal life, was an unbridled spirit – John the Baptist! Here is the best compliment Jesus gives about John in today’s Gospel: “Truly I tell you, among those born of women there has not risen anyone greater than John the Baptist…” (Matthew 11: 11). John was a lonesome voice in the desert; but, he made himself heard by the people. While he welcomed the common people and gave them hope, he was severe on religious and political leaders. He was becoming too dangerous to the powerful. Result? Imprisonment. Even in prison, John was not bothered about his personal life; he was more worried about his people. He was hoping that after his imprisonment, Jesus would have taken the lead role to set free his people. When nothing was happening after his imprisonment, John sent word to Jesus asking him the key question: “Are you the one who is to come, or should we expect someone else?”
Jesus did not answer this question directly since the idea of freedom was very different between Jesus and John. John’s idea of freedom for the Israelites revolved around these steps: drive away the powerful, capture power from them, and set the people free – in that order. Jesus’ idea began with setting the people free, free from personal bondages first. This is where he seems to resonate with Prophet Isaiah’s dream: Then will the eyes of the blind be opened and the ears of the deaf unstopped. Then will the lame leap like a deer, and the mute tongue shout for joy. (Isaiah 35: 5-6)
The lines leading up to these two verses give us deep thoughts. In the preceding verse Isaiah says: “Be strong, do not fear; your God will come, he will come with vengeance; with divine retribution he will come to save you.” (Isaiah 35: 4). When I read the word ‘vengeance’ my mind was curious to find how God’s vengeance would work. But, what a disappointment! Verses 5 and 6 talk nothing about vengeance. Doing something good is not a way of vengeance? Think again. This is probably a much stronger vengeance. God performs miracles with a vengeance!
An ‘eye for an eye’ is the usual, narrow sense of the idea of vengeance. But, ‘turning the other cheek’ is also another form. Doing good is a much stronger way of responding to evil. Such ‘vengeance’ does take place in the world even today. I would like to remind you about the incident I had recorded in my reflections a few months back – the incident about Ahmad Khatib, a 12 year old Palestininan boy. (Cf. The blogspot posted on February 23, 2010: FORGIVING = BREATHING)
Here are the details: In November 2005 Ahmad Khatib, a 12 year old boy, was killed by the Israeli soldiers who mistook his toy gun for real. His parents Ishmael Khatib and Ablah are simple people and Ishmael is a mechanic. Both the parents decided to do something marvellous. They decided to donate all the organs of Ahmad to the hospital in Israel. Many Palestinians were furious with this decision. When asked about this decision, Ishmael said: “They (Israeli forces) killed my son who was healthy, and we want to give his organs to those who need them. No one can tell me what to do. I feel very good that my son’s organs are helping six Israelis . . . I feel that my son has entered the heart of every Israeli. We are doing it for humane purposes and for the sake of the world’s children and the children of this country. I have taken this decision because I have a message for the world: that the Palestinian people want peace — for everyone.” His mother, Ablah, said: “We have no problem whether it is an Israeli or a Palestinian (who receives his organs) because it will give them life.” (A victory over death and hate, Nov. 9, 2005 - http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/middle_east)
This gesture of Ishmael is all the more marvellous since he spent time in Israeli jails in the 1980s as a militant who fought against occupation. But now he runs the Ahmed Khatib Center for Peace, a small youth center in the Jenin refugee camp. http://www.arabamericannews.com/
God comes with vengeance to shower blessings. Jesus continued this style in his life. It is our duty to continue this rich tradition of ‘vengeance’ during this Advent Season.
Isaiah 35: 1
The desert and the parched land will be glad; the wilderness will rejoice and blossom.
Like the crocus*, it will burst into bloom; it will rejoice greatly and shout for joy.
(*Crocus = flowers in yellow, white and purple shades)
As I read these lines to prepare my reflections, I could easily sense two streams of thoughts within me. On one side, I wished that impossible dreams like this come true. On the other hand, my ‘practical’ mind tried to brush these dreams aside as too much fantasy, too poetic! Fantasy and poetry cannot feed the stomach, says my practical mind. Is there a place for fantasy and poetry in this world? I think so. I think so definitely. What kind of a world will ours be, where there is no poetry, painting, sculpture etc.? In short, what will the world be without art? World without heart!
Art, in my opinion, has been the heart-beat of the human race and has kept alive our dreams and hopes. Art, in its turn, has been kept alive for centuries by religion. Religious scriptures have given birth to so many masterpieces of art! The passage we have just heard from Isaiah is a good sample to show that scriptures have many inspiring, artistic pieces and they become inspiration for other art forms. They contain inspirational passages to lift human spirits which, otherwise, would be weighed down by and entangled in ‘practical’ thinking.
Quite many poets were much ahead of their times and, in that sense, they were prophets. Although, on a personal level, they lived a miserable life, their words lifted people out of their misery. One such poet was the revolutionary Tamil poet Subramaniya Bharathi whose birthday we celebrated yesterday, December 11. His thirst for a free India consumed him while he was only 38 (December 11, 1882 - September 11, 1921). Although he was chained by the oppressive structures and his own poverty, he was eloquent in speaking of real true freedom. His idea of freedom went far beyond political freedom, to gender justice and other forms of freedom and equality… much ahead of his times.
In today’s Gospel we are presented with another hero similar to Bharathi, who, in his personal life, was an unbridled spirit – John the Baptist! Here is the best compliment Jesus gives about John in today’s Gospel: “Truly I tell you, among those born of women there has not risen anyone greater than John the Baptist…” (Matthew 11: 11). John was a lonesome voice in the desert; but, he made himself heard by the people. While he welcomed the common people and gave them hope, he was severe on religious and political leaders. He was becoming too dangerous to the powerful. Result? Imprisonment. Even in prison, John was not bothered about his personal life; he was more worried about his people. He was hoping that after his imprisonment, Jesus would have taken the lead role to set free his people. When nothing was happening after his imprisonment, John sent word to Jesus asking him the key question: “Are you the one who is to come, or should we expect someone else?”
Jesus did not answer this question directly since the idea of freedom was very different between Jesus and John. John’s idea of freedom for the Israelites revolved around these steps: drive away the powerful, capture power from them, and set the people free – in that order. Jesus’ idea began with setting the people free, free from personal bondages first. This is where he seems to resonate with Prophet Isaiah’s dream: Then will the eyes of the blind be opened and the ears of the deaf unstopped. Then will the lame leap like a deer, and the mute tongue shout for joy. (Isaiah 35: 5-6)
The lines leading up to these two verses give us deep thoughts. In the preceding verse Isaiah says: “Be strong, do not fear; your God will come, he will come with vengeance; with divine retribution he will come to save you.” (Isaiah 35: 4). When I read the word ‘vengeance’ my mind was curious to find how God’s vengeance would work. But, what a disappointment! Verses 5 and 6 talk nothing about vengeance. Doing something good is not a way of vengeance? Think again. This is probably a much stronger vengeance. God performs miracles with a vengeance!
An ‘eye for an eye’ is the usual, narrow sense of the idea of vengeance. But, ‘turning the other cheek’ is also another form. Doing good is a much stronger way of responding to evil. Such ‘vengeance’ does take place in the world even today. I would like to remind you about the incident I had recorded in my reflections a few months back – the incident about Ahmad Khatib, a 12 year old Palestininan boy. (Cf. The blogspot posted on February 23, 2010: FORGIVING = BREATHING)
Here are the details: In November 2005 Ahmad Khatib, a 12 year old boy, was killed by the Israeli soldiers who mistook his toy gun for real. His parents Ishmael Khatib and Ablah are simple people and Ishmael is a mechanic. Both the parents decided to do something marvellous. They decided to donate all the organs of Ahmad to the hospital in Israel. Many Palestinians were furious with this decision. When asked about this decision, Ishmael said: “They (Israeli forces) killed my son who was healthy, and we want to give his organs to those who need them. No one can tell me what to do. I feel very good that my son’s organs are helping six Israelis . . . I feel that my son has entered the heart of every Israeli. We are doing it for humane purposes and for the sake of the world’s children and the children of this country. I have taken this decision because I have a message for the world: that the Palestinian people want peace — for everyone.” His mother, Ablah, said: “We have no problem whether it is an Israeli or a Palestinian (who receives his organs) because it will give them life.” (A victory over death and hate, Nov. 9, 2005 - http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/middle_east)
This gesture of Ishmael is all the more marvellous since he spent time in Israeli jails in the 1980s as a militant who fought against occupation. But now he runs the Ahmed Khatib Center for Peace, a small youth center in the Jenin refugee camp. http://www.arabamericannews.com/
God comes with vengeance to shower blessings. Jesus continued this style in his life. It is our duty to continue this rich tradition of ‘vengeance’ during this Advent Season.
Dear Friends,This homily was broadcast on Vatican Radio (Tamil Service). Kindly visit www.vaticanradio.org and keep in touch. Thank you.
அந்நாள்களில், பாலைநிலமும் பாழ்வெளியும் அகமகிழும்; பொட்டல் நிலம் அக்களிப்படைந்து, லீலிபோல் பூத்துக் குலுங்கும். அது வளமாய்ப் பூத்துக் குலுங்கி மகிழ்ந்து பாடிக் களிப்படையும்… (இறைவாக்கினர் எசாயா 35: 1-2)
கொஞ்சம் நிறுத்துங்கள்... தயவு செய்து கட்டுக்கடங்காது செல்லும் உங்கள் கற்பனைக்குக் கடிவாளம் போடுங்கள்... என்று இறைவாக்கினர் எசாயாவிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட இன்றைய முதல் வாசகத்தை நிறுத்தத் தோன்றுகிறது. மணலில் கயிறு திரிப்பவர்களைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். ஆனால், காற்றில் கயிறு திரிக்க முயன்றிருக்கிறார் இறைவாக்கினர் எசாயா.
நம் திருவழிபாட்டில் திருவருகைக் காலத்தின் மூன்றாம் ஞாயிறு Gaudete ஞாயிறு, அதாவது, மகிழும் ஞாயிறு என்று அழைக்கப்படுகிறது. எனவே, எசாயாவின் இந்த அற்புதமான கற்பனையுடன் இன்றைய வாசகங்கள் ஆரம்பமாகின்றன.
அற்புதம் இருக்க வேண்டியதுதான். அதற்காக, அபத்தமான கற்பனைகளை அற்புதம் என்று எப்படி சொல்வது? பாலை நிலம் லீலி மலர்களுடன் பூத்துக் குலுங்கும் என்று இயற்கைக்கு முரணானவைகளைக் கூறுவது கொஞ்சம் 'ஓவர்' தானே...
அன்பர்களே, இப்படி நாம் பேசுவதற்கு என்ன காரணம்? எந்த மன நிலை இப்படி நம்மைப் பேச வைக்கிறது என்பதைச் சிந்திப்பது நல்லது. வாழ்வின் எதார்த்தங்களைப் பார்த்துப் பார்த்து, பயந்து, பயந்து அடுத்த அடி எடுத்து வைத்தால் எவ்விதம் அடிபடுவோமோ என்று கணக்குப் பார்க்கும் ‘practical’ சிந்தனை - நடைமுறைக்கு ஏற்றவைகளையே எண்ணிப்பார்க்கும் சிந்தனை - இது போன்ற கேள்விகளை நம்மில் எழுப்புகிறது. இப்படிப்பட்ட கற்பனைகள் உண்மையாகவே நடக்கக் கூடாதா என்று ஆழ்மனதில் ஆசை எழுந்தாலும், நமது ‘practical’ நடைமுறை அறிவு, இந்த ஆவலின் மேல் தண்ணீரை, மணலைக் கொட்டி அணைத்து விடுகிறது.
நடைமுறைக்கு ஒத்து வருவதையே நாம் நாள் தோறும் எண்ணி வந்தால்...
நடக்கும் ஒவ்வொன்றுக்கும் காரண, காரியங்களை நாம் அலசி வந்தால்...
எடுத்து வைக்கும் ஒவ்வொரு அடியையும் கவனத்துடன் எடுத்து வைத்தால்...
செய்யும் ஒவ்வொரு செயலுக்கும் நாம் கணக்குப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தால்...
உலகில் கணக்குகள் எழுதப்பட்டப் புத்தகங்கள் மட்டுமே நிறைந்திருக்கும். கவிதைகளை, கனவுகளைச் சொல்லும் புத்தகங்கள் இருக்காது. மனித குலத்தில் ஆயிரம் பேர் கணக்கெழுதிய போது, ஓரிருவர் கவிதை எழுதியதால்தான் இவ்வுலகம் இவ்வளவு அழகாக இன்றும் உள்ளது.
கற்பனை செய்து பாருங்கள்... இல்லை, இல்லை, மன்னிக்கவும்... கணக்குப் போட்டுப் பாருங்கள்... கலை வடிவங்கள் ஒன்றுமே இவ்வுலகில் இல்லை என்றால், இவ்வுலகம் எப்படி இருக்கும்? உலகம் இருந்திருக்காது. இவ்வளவு காலம் இந்த உலகம் வாழ்ந்திருக்காது. கவிதை, கனவு, கலை இவைகள் தரும் நம்பிக்கையாலேயே இந்த உலகம் இது நாள் வரை வாழ்ந்திருக்கிறது.
கவிதை சொல்பவர்கள், கனவு காண்பவர்கள் மென்மையானவர்கள்; உலகின் முரட்டுப் போக்கிற்கு ஈடுகொடுக்க முடியாதவர்கள் என்று தவறான முடிவெடுக்கிறோம். கனவுகள், கவிதைகள் இவைகளும் கனலான மனங்களில் இருந்து உருவாகும்; பிற மனங்களிலும் கனலை உருவாக்கும் என்பதற்கு பாரதி ஓர் எடுத்துக்காட்டு.
நேற்று, டிசம்பர் 11, இந்தக் கவிஞரின் பிறந்தநாளை நினைவு கூர்ந்தோம். வாழ வழியில்லாமல் தான் இருந்தாலும், பல கோடி மக்கள் வாழ நம்பிக்கை வரிகளைச் சொன்ன பாரதி போன்ற கவிஞர்களுக்காக இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வோம். பாரதி போலவே, தன் வாழ்வில் துன்பங்களைத் தாங்கினாலும், மக்களின் நம்பிக்கைக்கு வழி வகுத்த திருமுழுக்கு யோவானைக் குறித்து இன்றைய நற்செய்தி பேசுகிறது.
இவரைக் குறித்து இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு பேசும் போது, யோவான் வாழ்ந்த கடினமான வாழ்வை நினைவு படுத்துகிறார். இறைவாக்கு உரைக்கும் பலருக்கும் இதே கதிதான் என்பதை விவிலியம் மீண்டும் மீண்டும் நமக்குச் சொல்கிறது. இறைவாக்கினர்கள் மெல்லிய ஆடை அணிந்து, மாளிகையில் வாழ்பவர்கள் அல்ல... பாலை நிலத்தில் பாறைகளோடு ஒரு பாறையாய் மாறி, இயற்கையின் கருணைக்கு விடப்பட்டவர்கள் இவர்கள் என்று இயேசு நினைவு படுத்துகிறார்.
“மனிதராய்ப் பிறந்தவர்களுள் திருமுழுக்கு யோவானைவிடப் பெரியவர் எவரும் தோன்றியதில்லை.” என்று இயேசுவால் புகழப்பட்டவர் திருமுழுக்கு யோவான். பாலை நிலத்தில் ஒலித்த அவரது குரலைக் கேட்க மக்கள் ஓடிச் சென்றனர். மக்களை வரவழைத்து, அவர்களுக்கு நம்பிக்கையையும், நற்செய்தியையும் கூறிய யோவான், மதத் தலைவர்களையும் உரோமைய அரசையும் கடுமையாகச் சாடினார். இதனால் கதி கலங்கிய மதத் தலைவர்களும், ஏரோதும் அவரைச் சிறையில் அடைத்தனர். அந்தச் சிறையும், சங்கிலிகளும் யோவானின் உடலைக் கட்டிப் போட்டன. ஆனால் அவரது மனதில் கொழுந்து விட்ட கனலை அடக்க முடியவில்லை.
யோவானின் உடல் சிறையில் அடைபட்டிருந்தாலும், அவர் மனம் தனது மக்களின் விடுதலையைப் பற்றியே எண்ணிக் கொண்டிருந்தது. அந்த விடுதலை இயேசுவின் வழியே வருமா என்ற கேள்வியை ஏக்கத்துடன் கேட்கிறார் இன்றைய நற்செய்தியில்: “வரவிருப்பவர் நீர்தாமா? அல்லது வேறு ஒருவரை எதிர்பார்க்க வேண்டுமா?”
இந்தக் கேள்வியும், இதற்கு இயேசு தந்த பதிலும் இரு வேறு கண்ணோட்டங்களை நமக்குத் தெளிவுபடுத்துகின்றன. முதலில் யோவானின் கண்ணோட்டம்: தான் சிறையில் அடைக்கப்பட்டதும், தனக்குப் பின்னர் இயேசு, அதாவது, தான் சுட்டிக்காட்டிய உலகின் செம்மறி, முழு வீச்சில் தான் செய்துவந்த பணியில் இறங்கியிருப்பார்... மதத் தலைவர்களையும், உரோமைய அரசையும் இந்நேரம் கதிகலங்கச் செய்திருப்பார் என்பது யோவானின் எதிர்பார்ப்பாக இருந்தது.
அவரது எதிர்பார்ப்பு ஏமாற்றம் அடைகிறது. எந்தப் புரட்சியும் நடக்கவில்லை. தான் ஒருவேளை தவறானவரைச் சுட்டிக்காட்டி விட்டோமோ என்று யோவான் கலக்கம் கொள்கிறார். தம் சீடர்கள் வழியே இயேசுவிடமே தன் கலக்கத்தை வெளிப்படுத்துகிறார்.
தன் எதிர்பார்ப்புகளை ஏமாற்றிவிட்ட ஒருவரைப் பற்றி ஊரெல்லாம் சொல்லி சலித்துக் கொள்வதை விட, ஏமாற்றிய அவரிடமே அதைப் பற்றி சொல்வதற்கு தனிப்பட்ட துணிச்சல் வேண்டும். அந்த துணிச்சல் யோவானிடம் ஏகப்பட்ட அளவு இருந்தது. வெட்டு ஒன்று துண்டு இரண்டாக எழுகிறது அவரது கேள்வி: தெளிவாகச் சொல்லுங்கள்... வேறு யாரையாவது நாங்கள் எதிர்பார்க்க வேண்டுமா?
யோவானின் எதிர்பார்ப்புகளும், தனது கண்ணோட்டம், பணி வாழ்வு இவைகளும் வேறுபட்டவை என்பதைச் சொல்ல இயேசுவும் தயங்கவில்லை. யோவான் எதிர்பார்த்த புரட்சி, ஆள்பவர்களை விரட்டி அடித்து, ஆட்சியைப் பிடித்து, மக்கள் வாழ்வை முன்னேற்றுவது என்ற வரிசையில் அமைந்திருந்தது.
இயேசுவின் புரட்சி இதற்கு நேர்மாறான, தலைகீழான புரட்சி. இந்தப் புரட்சி மக்கள் வாழ்வை முன்னேற்றுவதிலிருந்து ஆரம்பிக்கிறது. அதுவும் குறையுள்ள மக்களுக்கு முதலில் நிறைவை வழங்கி, அதன் மூலம் தன் புரட்சியை ஆரம்பிக்கிறார் இயேசு. இந்த புரட்சியைக் குறித்து இன்றைய முதல் வாசகத்தில் இறைவாக்கினர் எசாயாவும் கூறியுள்ளார்: திடன் கொள்ளுங்கள், அஞ்சாதிருங்கள்: இதோ, உங்கள் கடவுள் பழிதீர்க்க வருவார்; அநீதிக்குப் பழிவாங்கும் கடவுளாக வந்து உங்களை விடுவிப்பார். (எசாயா 35: 4) என்று எசாயா முழங்குகிறார். இப்படி அவர் கூறியதும், இறைவன் எப்படி பழிதீர்ப்பார் என்ற விவரம் அடுத்த வரிகளில் அடங்கியிருக்கும் என்று வாசிக்கத் தொடர்ந்தால், பெருத்த ஏமாற்றம் அங்கு நமக்குக் காத்திருக்கும். பழிதீர்ப்பது என்ற வார்த்தைகளைக் கேட்டதும் நம் மனங்களில் ஓடும் வழக்கமான, குறுகிய எண்ணங்களைக் கொண்டு வாசிப்பதால் வரும் ஏமாற்றம்.
அடுத்த வரிகளில் எசாயா கூறுவது இதுதான்: அப்போது பார்வையற்றோரின் கண்கள் பார்க்கும்; காது கேளாதோரின் செவிகள் கேட்கும். அப்பொழுது, காலூனமுற்றோர் மான்போல் துள்ளிக்குதிப்பர்; வாய்பேசாதோர் மகிழ்ந்து பாடுவர்; ஆண்டவரால் விடுவிக்கப்பட்டோர் திரும்பி வருவர்; மகிழ்ந்து பாடிக் கொண்டே சீயோனுக்கு வருவர்; அவர்கள் முகம் என்றுமுள மகிழ்ச்சியால் மலர்ந்திருக்கும்; அவர்கள் மகிழ்ச்சியும் பூரிப்பும் அடைவார்கள்; துன்பமும் துயரமும் பறந்தோடும். (எசாயா 35: 5-6அ, 10)
பழிதீர்க்கும் இறைவன் இப்படித்தான் செயல் படுவார். இறைவனின் இந்த 'பழிதீர்க்கும் படலத்தை' இயேசு தொடர்கிறார். பழிதீர்ப்பது என்றால், பழிக்குப் பழியைச் செய்வது என்பது ஒரு பொருள். ஆனால், பழிதீர்ப்பது என்றால் பழியை, குறையைத் தீர்ப்பது என்றும் பொருள் கொள்ளலாம் இல்லையா? அப்படி பழியைத் தீர்க்க, பழியைத் துடைக்க வந்தவர் இயேசு.
“நீங்கள் கேட்பவற்றையும் காண்பவற்றையும் யோவானிடம் போய் அறிவியுங்கள். பார்வையற்றோர் பார்வை பெறுகின்றனர்; கால் ஊனமுற்றோர் நடக்கின்றனர்; தொழுநோயாளர் நலமடைகின்றனர்; காது கேளாதோர் கேட்கின்றனர்; இறந்தோர் உயிர்பெற்று எழுகின்றனர்; ஏழைகளுக்கு நற்செய்தி அறிவிக்கப்படுகிறது.” (மத்தேயு நற்செய்தி 11: 4-5)
கண்ணுக்குக் கண், பல்லுக்குப் பல் என்பது உலக வழக்கில், நடைமுறை வழியில் 'practical' ஆகச் சிந்திப்பவர்களின் பழிதீர்க்கும் மந்திரம். இதற்கு நேர் மாறாக, பழியைத் தீர்க்கும் மந்திரங்களும் வழிகளும் உலகில் உண்டு.
பல மாதங்களுக்கு முன்பு ஒரு முறை சொன்ன ஒரு உன்னதமான உண்மைச் சம்பவத்தை மீண்டும் உங்களுக்கு நினைவுபடுத்துகிறேன். 2005ஆம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் ரமதான் பண்டிகை காலத்தில், Ahmad Khatib என்ற 12 வயது பாலஸ்தீனிய சிறுவன் ஒருவன் இஸ்ரேல் வீரர்களால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டான். அவன் வைத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த பொம்மைத் துப்பாக்கியை உண்மைத் துப்பாக்கி என்று நினைத்த வீரர்கள் Ahmadஐச் சுட்டனர். வீரர்கள் தங்கள் தவறை உணர்ந்ததும், உடனே அந்தச் சிறுவனை இஸ்ரேல் பகுதியில் இருந்த ஒரு மருத்துவ மனைக்கு எடுத்துச் சென்றனர். அவனது பெற்றோரையும் அழைத்துச் சென்றனர். Ahmadஐக் காப்பாற்ற முடியவில்லை. அந்த நேரத்தில் அந்தத் தாயும், தந்தையும் அற்புதம் ஒன்றைச் செய்தனர். அவனது தந்தையும், தாயும் Ahmadன் உடல் உறுப்புகளைத் தானம் செய்ய முன் வந்தனர். அவர்கள் அந்த உறுப்பு தானத்தை இஸ்ரேல் பகுதியில் இருந்த மருத்துவமனையிலேயே செய்ததைக் கேள்விப்பட்ட பாலஸ்தீனியர்கள் அதிர்ச்சி அடைந்தனர். பலர் கோபமடைந்தனர். ஆனால், கட்டாயம் வேறு பல பாலஸ்தீனியர்கள் மகிழ்ந்திருப்பர். Ishmael, Ablah என்ற இந்த பாலஸ்தீனிய பெற்றோர் உலகோடு ஒத்துப் போகாதவர்கள், நடைமுறைக்கு ஒத்துவராத சிந்தனையுடன் செயல்பட்டவர்கள். குஜராத் கலவரத்தின்போது, இந்து முஸ்லிம் என்ற பாகுபாடுகள் இல்லாமல் இரத்த தானம் செய்த இளையவர்கள் உலகோடு ஒத்துப்போகாதவர்கள், நடைமுறைக்கு ஒத்துவராத சிந்தனையுடன் செயல்பட்டவர்கள்.
கொஞ்சம் நிறுத்துங்கள்... தயவு செய்து கட்டுக்கடங்காது செல்லும் உங்கள் கற்பனைக்குக் கடிவாளம் போடுங்கள்... என்று இறைவாக்கினர் எசாயாவிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட இன்றைய முதல் வாசகத்தை நிறுத்தத் தோன்றுகிறது. மணலில் கயிறு திரிப்பவர்களைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். ஆனால், காற்றில் கயிறு திரிக்க முயன்றிருக்கிறார் இறைவாக்கினர் எசாயா.
நம் திருவழிபாட்டில் திருவருகைக் காலத்தின் மூன்றாம் ஞாயிறு Gaudete ஞாயிறு, அதாவது, மகிழும் ஞாயிறு என்று அழைக்கப்படுகிறது. எனவே, எசாயாவின் இந்த அற்புதமான கற்பனையுடன் இன்றைய வாசகங்கள் ஆரம்பமாகின்றன.
அற்புதம் இருக்க வேண்டியதுதான். அதற்காக, அபத்தமான கற்பனைகளை அற்புதம் என்று எப்படி சொல்வது? பாலை நிலம் லீலி மலர்களுடன் பூத்துக் குலுங்கும் என்று இயற்கைக்கு முரணானவைகளைக் கூறுவது கொஞ்சம் 'ஓவர்' தானே...
அன்பர்களே, இப்படி நாம் பேசுவதற்கு என்ன காரணம்? எந்த மன நிலை இப்படி நம்மைப் பேச வைக்கிறது என்பதைச் சிந்திப்பது நல்லது. வாழ்வின் எதார்த்தங்களைப் பார்த்துப் பார்த்து, பயந்து, பயந்து அடுத்த அடி எடுத்து வைத்தால் எவ்விதம் அடிபடுவோமோ என்று கணக்குப் பார்க்கும் ‘practical’ சிந்தனை - நடைமுறைக்கு ஏற்றவைகளையே எண்ணிப்பார்க்கும் சிந்தனை - இது போன்ற கேள்விகளை நம்மில் எழுப்புகிறது. இப்படிப்பட்ட கற்பனைகள் உண்மையாகவே நடக்கக் கூடாதா என்று ஆழ்மனதில் ஆசை எழுந்தாலும், நமது ‘practical’ நடைமுறை அறிவு, இந்த ஆவலின் மேல் தண்ணீரை, மணலைக் கொட்டி அணைத்து விடுகிறது.
நடைமுறைக்கு ஒத்து வருவதையே நாம் நாள் தோறும் எண்ணி வந்தால்...
நடக்கும் ஒவ்வொன்றுக்கும் காரண, காரியங்களை நாம் அலசி வந்தால்...
எடுத்து வைக்கும் ஒவ்வொரு அடியையும் கவனத்துடன் எடுத்து வைத்தால்...
செய்யும் ஒவ்வொரு செயலுக்கும் நாம் கணக்குப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தால்...
உலகில் கணக்குகள் எழுதப்பட்டப் புத்தகங்கள் மட்டுமே நிறைந்திருக்கும். கவிதைகளை, கனவுகளைச் சொல்லும் புத்தகங்கள் இருக்காது. மனித குலத்தில் ஆயிரம் பேர் கணக்கெழுதிய போது, ஓரிருவர் கவிதை எழுதியதால்தான் இவ்வுலகம் இவ்வளவு அழகாக இன்றும் உள்ளது.
கற்பனை செய்து பாருங்கள்... இல்லை, இல்லை, மன்னிக்கவும்... கணக்குப் போட்டுப் பாருங்கள்... கலை வடிவங்கள் ஒன்றுமே இவ்வுலகில் இல்லை என்றால், இவ்வுலகம் எப்படி இருக்கும்? உலகம் இருந்திருக்காது. இவ்வளவு காலம் இந்த உலகம் வாழ்ந்திருக்காது. கவிதை, கனவு, கலை இவைகள் தரும் நம்பிக்கையாலேயே இந்த உலகம் இது நாள் வரை வாழ்ந்திருக்கிறது.
கவிதை சொல்பவர்கள், கனவு காண்பவர்கள் மென்மையானவர்கள்; உலகின் முரட்டுப் போக்கிற்கு ஈடுகொடுக்க முடியாதவர்கள் என்று தவறான முடிவெடுக்கிறோம். கனவுகள், கவிதைகள் இவைகளும் கனலான மனங்களில் இருந்து உருவாகும்; பிற மனங்களிலும் கனலை உருவாக்கும் என்பதற்கு பாரதி ஓர் எடுத்துக்காட்டு.
நேற்று, டிசம்பர் 11, இந்தக் கவிஞரின் பிறந்தநாளை நினைவு கூர்ந்தோம். வாழ வழியில்லாமல் தான் இருந்தாலும், பல கோடி மக்கள் வாழ நம்பிக்கை வரிகளைச் சொன்ன பாரதி போன்ற கவிஞர்களுக்காக இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வோம். பாரதி போலவே, தன் வாழ்வில் துன்பங்களைத் தாங்கினாலும், மக்களின் நம்பிக்கைக்கு வழி வகுத்த திருமுழுக்கு யோவானைக் குறித்து இன்றைய நற்செய்தி பேசுகிறது.
இவரைக் குறித்து இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு பேசும் போது, யோவான் வாழ்ந்த கடினமான வாழ்வை நினைவு படுத்துகிறார். இறைவாக்கு உரைக்கும் பலருக்கும் இதே கதிதான் என்பதை விவிலியம் மீண்டும் மீண்டும் நமக்குச் சொல்கிறது. இறைவாக்கினர்கள் மெல்லிய ஆடை அணிந்து, மாளிகையில் வாழ்பவர்கள் அல்ல... பாலை நிலத்தில் பாறைகளோடு ஒரு பாறையாய் மாறி, இயற்கையின் கருணைக்கு விடப்பட்டவர்கள் இவர்கள் என்று இயேசு நினைவு படுத்துகிறார்.
“மனிதராய்ப் பிறந்தவர்களுள் திருமுழுக்கு யோவானைவிடப் பெரியவர் எவரும் தோன்றியதில்லை.” என்று இயேசுவால் புகழப்பட்டவர் திருமுழுக்கு யோவான். பாலை நிலத்தில் ஒலித்த அவரது குரலைக் கேட்க மக்கள் ஓடிச் சென்றனர். மக்களை வரவழைத்து, அவர்களுக்கு நம்பிக்கையையும், நற்செய்தியையும் கூறிய யோவான், மதத் தலைவர்களையும் உரோமைய அரசையும் கடுமையாகச் சாடினார். இதனால் கதி கலங்கிய மதத் தலைவர்களும், ஏரோதும் அவரைச் சிறையில் அடைத்தனர். அந்தச் சிறையும், சங்கிலிகளும் யோவானின் உடலைக் கட்டிப் போட்டன. ஆனால் அவரது மனதில் கொழுந்து விட்ட கனலை அடக்க முடியவில்லை.
யோவானின் உடல் சிறையில் அடைபட்டிருந்தாலும், அவர் மனம் தனது மக்களின் விடுதலையைப் பற்றியே எண்ணிக் கொண்டிருந்தது. அந்த விடுதலை இயேசுவின் வழியே வருமா என்ற கேள்வியை ஏக்கத்துடன் கேட்கிறார் இன்றைய நற்செய்தியில்: “வரவிருப்பவர் நீர்தாமா? அல்லது வேறு ஒருவரை எதிர்பார்க்க வேண்டுமா?”
இந்தக் கேள்வியும், இதற்கு இயேசு தந்த பதிலும் இரு வேறு கண்ணோட்டங்களை நமக்குத் தெளிவுபடுத்துகின்றன. முதலில் யோவானின் கண்ணோட்டம்: தான் சிறையில் அடைக்கப்பட்டதும், தனக்குப் பின்னர் இயேசு, அதாவது, தான் சுட்டிக்காட்டிய உலகின் செம்மறி, முழு வீச்சில் தான் செய்துவந்த பணியில் இறங்கியிருப்பார்... மதத் தலைவர்களையும், உரோமைய அரசையும் இந்நேரம் கதிகலங்கச் செய்திருப்பார் என்பது யோவானின் எதிர்பார்ப்பாக இருந்தது.
அவரது எதிர்பார்ப்பு ஏமாற்றம் அடைகிறது. எந்தப் புரட்சியும் நடக்கவில்லை. தான் ஒருவேளை தவறானவரைச் சுட்டிக்காட்டி விட்டோமோ என்று யோவான் கலக்கம் கொள்கிறார். தம் சீடர்கள் வழியே இயேசுவிடமே தன் கலக்கத்தை வெளிப்படுத்துகிறார்.
தன் எதிர்பார்ப்புகளை ஏமாற்றிவிட்ட ஒருவரைப் பற்றி ஊரெல்லாம் சொல்லி சலித்துக் கொள்வதை விட, ஏமாற்றிய அவரிடமே அதைப் பற்றி சொல்வதற்கு தனிப்பட்ட துணிச்சல் வேண்டும். அந்த துணிச்சல் யோவானிடம் ஏகப்பட்ட அளவு இருந்தது. வெட்டு ஒன்று துண்டு இரண்டாக எழுகிறது அவரது கேள்வி: தெளிவாகச் சொல்லுங்கள்... வேறு யாரையாவது நாங்கள் எதிர்பார்க்க வேண்டுமா?
யோவானின் எதிர்பார்ப்புகளும், தனது கண்ணோட்டம், பணி வாழ்வு இவைகளும் வேறுபட்டவை என்பதைச் சொல்ல இயேசுவும் தயங்கவில்லை. யோவான் எதிர்பார்த்த புரட்சி, ஆள்பவர்களை விரட்டி அடித்து, ஆட்சியைப் பிடித்து, மக்கள் வாழ்வை முன்னேற்றுவது என்ற வரிசையில் அமைந்திருந்தது.
இயேசுவின் புரட்சி இதற்கு நேர்மாறான, தலைகீழான புரட்சி. இந்தப் புரட்சி மக்கள் வாழ்வை முன்னேற்றுவதிலிருந்து ஆரம்பிக்கிறது. அதுவும் குறையுள்ள மக்களுக்கு முதலில் நிறைவை வழங்கி, அதன் மூலம் தன் புரட்சியை ஆரம்பிக்கிறார் இயேசு. இந்த புரட்சியைக் குறித்து இன்றைய முதல் வாசகத்தில் இறைவாக்கினர் எசாயாவும் கூறியுள்ளார்: திடன் கொள்ளுங்கள், அஞ்சாதிருங்கள்: இதோ, உங்கள் கடவுள் பழிதீர்க்க வருவார்; அநீதிக்குப் பழிவாங்கும் கடவுளாக வந்து உங்களை விடுவிப்பார். (எசாயா 35: 4) என்று எசாயா முழங்குகிறார். இப்படி அவர் கூறியதும், இறைவன் எப்படி பழிதீர்ப்பார் என்ற விவரம் அடுத்த வரிகளில் அடங்கியிருக்கும் என்று வாசிக்கத் தொடர்ந்தால், பெருத்த ஏமாற்றம் அங்கு நமக்குக் காத்திருக்கும். பழிதீர்ப்பது என்ற வார்த்தைகளைக் கேட்டதும் நம் மனங்களில் ஓடும் வழக்கமான, குறுகிய எண்ணங்களைக் கொண்டு வாசிப்பதால் வரும் ஏமாற்றம்.
அடுத்த வரிகளில் எசாயா கூறுவது இதுதான்: அப்போது பார்வையற்றோரின் கண்கள் பார்க்கும்; காது கேளாதோரின் செவிகள் கேட்கும். அப்பொழுது, காலூனமுற்றோர் மான்போல் துள்ளிக்குதிப்பர்; வாய்பேசாதோர் மகிழ்ந்து பாடுவர்; ஆண்டவரால் விடுவிக்கப்பட்டோர் திரும்பி வருவர்; மகிழ்ந்து பாடிக் கொண்டே சீயோனுக்கு வருவர்; அவர்கள் முகம் என்றுமுள மகிழ்ச்சியால் மலர்ந்திருக்கும்; அவர்கள் மகிழ்ச்சியும் பூரிப்பும் அடைவார்கள்; துன்பமும் துயரமும் பறந்தோடும். (எசாயா 35: 5-6அ, 10)
பழிதீர்க்கும் இறைவன் இப்படித்தான் செயல் படுவார். இறைவனின் இந்த 'பழிதீர்க்கும் படலத்தை' இயேசு தொடர்கிறார். பழிதீர்ப்பது என்றால், பழிக்குப் பழியைச் செய்வது என்பது ஒரு பொருள். ஆனால், பழிதீர்ப்பது என்றால் பழியை, குறையைத் தீர்ப்பது என்றும் பொருள் கொள்ளலாம் இல்லையா? அப்படி பழியைத் தீர்க்க, பழியைத் துடைக்க வந்தவர் இயேசு.
“நீங்கள் கேட்பவற்றையும் காண்பவற்றையும் யோவானிடம் போய் அறிவியுங்கள். பார்வையற்றோர் பார்வை பெறுகின்றனர்; கால் ஊனமுற்றோர் நடக்கின்றனர்; தொழுநோயாளர் நலமடைகின்றனர்; காது கேளாதோர் கேட்கின்றனர்; இறந்தோர் உயிர்பெற்று எழுகின்றனர்; ஏழைகளுக்கு நற்செய்தி அறிவிக்கப்படுகிறது.” (மத்தேயு நற்செய்தி 11: 4-5)
கண்ணுக்குக் கண், பல்லுக்குப் பல் என்பது உலக வழக்கில், நடைமுறை வழியில் 'practical' ஆகச் சிந்திப்பவர்களின் பழிதீர்க்கும் மந்திரம். இதற்கு நேர் மாறாக, பழியைத் தீர்க்கும் மந்திரங்களும் வழிகளும் உலகில் உண்டு.
பல மாதங்களுக்கு முன்பு ஒரு முறை சொன்ன ஒரு உன்னதமான உண்மைச் சம்பவத்தை மீண்டும் உங்களுக்கு நினைவுபடுத்துகிறேன். 2005ஆம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் ரமதான் பண்டிகை காலத்தில், Ahmad Khatib என்ற 12 வயது பாலஸ்தீனிய சிறுவன் ஒருவன் இஸ்ரேல் வீரர்களால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டான். அவன் வைத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த பொம்மைத் துப்பாக்கியை உண்மைத் துப்பாக்கி என்று நினைத்த வீரர்கள் Ahmadஐச் சுட்டனர். வீரர்கள் தங்கள் தவறை உணர்ந்ததும், உடனே அந்தச் சிறுவனை இஸ்ரேல் பகுதியில் இருந்த ஒரு மருத்துவ மனைக்கு எடுத்துச் சென்றனர். அவனது பெற்றோரையும் அழைத்துச் சென்றனர். Ahmadஐக் காப்பாற்ற முடியவில்லை. அந்த நேரத்தில் அந்தத் தாயும், தந்தையும் அற்புதம் ஒன்றைச் செய்தனர். அவனது தந்தையும், தாயும் Ahmadன் உடல் உறுப்புகளைத் தானம் செய்ய முன் வந்தனர். அவர்கள் அந்த உறுப்பு தானத்தை இஸ்ரேல் பகுதியில் இருந்த மருத்துவமனையிலேயே செய்ததைக் கேள்விப்பட்ட பாலஸ்தீனியர்கள் அதிர்ச்சி அடைந்தனர். பலர் கோபமடைந்தனர். ஆனால், கட்டாயம் வேறு பல பாலஸ்தீனியர்கள் மகிழ்ந்திருப்பர். Ishmael, Ablah என்ற இந்த பாலஸ்தீனிய பெற்றோர் உலகோடு ஒத்துப் போகாதவர்கள், நடைமுறைக்கு ஒத்துவராத சிந்தனையுடன் செயல்பட்டவர்கள். குஜராத் கலவரத்தின்போது, இந்து முஸ்லிம் என்ற பாகுபாடுகள் இல்லாமல் இரத்த தானம் செய்த இளையவர்கள் உலகோடு ஒத்துப்போகாதவர்கள், நடைமுறைக்கு ஒத்துவராத சிந்தனையுடன் செயல்பட்டவர்கள்.
ஆயிரத்தில், பல்லாயிரத்தில் ஒரு சிலர் இப்படி இருப்பதாலேயே இந்த உலகம் இன்னும் மனிதர்கள் வாழும் உலகமாக இருக்கிறது. அன்புக்கும், நம்பிக்கைக்கும் கணக்குப் பார்க்கும் பலரது நடுவில் கவிதையாக, நல்ல கனவாக வாழும் Ishmael, Ablah, எசாயா, யோவான், போன்ற இறைவாக்கினர்கள் தொடர்ந்து நம்மிடையே வாழ வேண்டும் என்று வேண்டுவோம். கணக்குப் பார்க்கும் உலகை விட, நல்ல கனவுகளில், கவிதைகளில் உலகம் வளர வேண்டும் என செபிப்போம்.
இந்த நிகழ்ச்சியை வத்திக்கான் வானொலியின் தமிழ் ஒலிபரப்பில் கேட்டுப் பயன் பெறவும், உங்கள் கருத்துக்களைக் கூறவும் அழைக்கிறேன். வத்திக்கான் வானொலியின் இணையதள முகவரி: www.vaticanradio.org
Subscribe to:
Posts (Atom)