Lessons to cherish LIFE உயிர்களைப் பேணும் பாடங்கள்

Lazarus Is Resurrected

https://www.jw.org/en

5th Sunday of Lent

As most of us are locked up within our houses, and, as the number of people getting sick or dying due to COVID-19, is making us alarmed every day, we are in need of hearing the reassuring words spoken by the Sovereign Lord in the book of Prophet Ezekiel. Fortunately, these words are given to us in the first reading of today’s liturgy:

This is what the Sovereign LORD says: My people, I am going to open your graves and bring you up from them; I will bring you back to the land of Israel. Then you, my people, will know that I am the LORD, when I open your graves and bring you up from them. I will put my Spirit in you and you will live, declares the LORD. (Ez. 37: 12-14)

Prophet Ezekiel records these words of hope after his famous vision of the valley, in which, dry bones get clothed in flesh and skin and rise up as a mighty army. (Ez. 37: 1-11)

Let us pray that the Lord of all Life opens the grave created by COVID-19 and bring us all back to live in a more humane, more just and more loving world. The theme of this Sunday is LIFE. We begin our reflections with the story of Jeremy, a ‘special child’!

Jeremy was born with a twisted body, a slow mind and a chronic, terminal illness that had been slowly killing him all his young life. Still, his parents had tried to give him as normal a life as possible and had sent him to St. Theresa's elementary school. At the age of 12, Jeremy was only in second grade, seemingly unable to learn.

His teacher, Doris Miller, often became exasperated with him.  He would squirm in his seat, drool and make grunting noises. At other times, he spoke clearly and distinctly, as if a spot of light had penetrated the darkness of his brain. Most of the time, however, Jeremy irritated his teacher.

One day, she called his parents and asked them to put Jeremy in a special school. While the mother was trying to hold back her tears, the father spoke: "Miss Miller," he said, "there is no school of that kind nearby.  It would be a terrible shock for Jeremy if we had to take him out of this school. We know he really likes it here." Doris let Jeremy stay on in the school.

Spring came, and the children talked excitedly about the coming of Easter. Doris told them the story of Jesus, and then to emphasize the idea of new life springing forth, she gave each of the children a large plastic egg. "Now," she said to them "I want you to take this home and bring it back tomorrow with something inside that shows new life.  Do you understand?"

"Yes, Miss Miller!" The children responded enthusiastically - all except for Jeremy.  He just listened intently; his eyes never left her face. He did not even make his usual noises. Had he understood what she had said about Jesus' death and resurrection?  Did he understand the assignment?

The next morning, 19 children came to school, laughing and talking as they placed their eggs in the large wicker basket on Miss Miller's desk. After they completed their math lesson, it was time to open the eggs. In the first egg, Doris found a flower. "Oh yes, a flower is certainly a sign of new life," she said. A small girl in the first row waved her arms. "That's my egg, Miss Miller," she called out.  The next egg contained a plastic butterfly, which looked very real.  Doris held it up.  "We all know that a caterpillar changes and turns into a beautiful butterfly. Yes, that is new life, too" little Judy smiled proudly and said, "Miss Miller, that one is mine"

Then Doris opened the next egg.  She gasped. The egg was empty!  Surely it must be Jeremy 's, she thought, and, of course, he did not understand her instructions. Because she did not want to embarrass him, she quietly set the egg aside and reached for another.

Suddenly Jeremy spoke up. "Miss Miller, aren't you going to talk about my egg?" Flustered, Doris replied, "But Jeremy - your egg is empty!"  He looked into her eyes and said softly, "Yes, but Jesus' tomb was empty too!"  Time stopped.  When she could speak again, Doris asked him, "Do you know why the tomb was empty?"  "Oh yes!" Jeremy exclaimed.  "Jesus was killed and put in there.  Then his Father raised him up!"  The recess bell rang.  While the children excitedly ran out to the school yard, Doris cried. The cold inside her melted completely away.

Three months later Jeremy died.  Those who paid their respects at the mortuary were surprised to see 19 eggs on top of his casket, ….. all of them empty!

From “An Emotional Easter Egg Story” (Abridged)

As we approach Easter, we are given a glimpse into the life after. Jeremy’s lesson is highlighted in today’s Gospel – John 11: 1-45. This Gospel passage talks of one of the most popular miracles of Jesus – the Raising of Lazarus from the dead. Jesus had raised quite many people from the dead; but the case of Lazarus was special. In the other cases (the son of Nain’s widow or the daughter of Jairus) Jesus was present, soon after the person died. In the case of Lazarus, Jesus came to Bethany after four days. Among the Jews, there was a belief that the soul of the buried person lingered on for three days in the grave, and, on the fourth day, it departed forever, and the body began to decay. So, when Jesus arrived at Bethany, it was really too late. Lazarus had begun to decay.

How many times in our lives we have felt that God came too late, or did not come when required! Mary and Martha expressed this to Jesus… “If you had been here, my brother would not have died.” (John 11: 21, 32) We expect God to come in a particular way and in a particular time; but God comes at an unexpected time, and, in the most unexpected way. One of the most beautiful aspects of God is… Surprise… the God of Surprises!

We can pay attention to the words of Jesus spoken in front of the tomb of Lazarus. The first command of Jesus was: “Take away the stone.” (Jn. 11:39) Rolling away the stone was not a big deal for Jesus. A word or, even a thought from him would have accomplished the task. But, Jesus wanted the people around him to do that. God would like us to do what we can, and not expect God’s intervention at every moment in our lives. The faith proclaimed by Martha began the process of this miracle. “Lord,” Martha said to Jesus, “if you had been here, my brother would not have died. But I know that even now God will give you whatever you ask.” (Jn. 11: 21-22)

Jesus wanted to instill such a trust in the people standing around the tomb, who had given up on Lazarus, since it was already the fourth day. Jesus wanted to tell them, “Whether it is four days or four thousand years, God can open the graves and bring out miracles, if only we trust.”

Opening the grave or rolling away the tomb stone is our job and giving life is God’s work. But, there was a problem in rolling the stone away. Martha expressed this problem directly to Jesus: “But, Lord,” said Martha, the sister of the dead man, “by this time there is a bad odour, for he has been there four days.” (Jn. 11: 39) Martha, although a very practical lady, was still living in the past and Jesus invited her to live in the present and in the future. Martha is an example for many of us who wish to live in the past, especially with the past hurts, unpleasant memories… We tend to carry around the dead weight of the past.

I am reminded of a story… a repulsive story, perhaps… but one with a very good lesson. In Virgil, there is an account of an ancient king, who was so unnaturally cruel in his punishments that he used to chain a dead man to a living criminal. It was impossible for the poor wretch to separate himself from his disgusting burden. The carcass was bound fast to his body -- its hands to his hands; its face to his face; the entire dead body to his living body. Then he was put into a dungeon to die suffocated by the foul emissions of the stinking dead body…

(Fr. Anthony Kadavil - http://frtonyshomilies.com) The story is surely very repulsive. But quite many of us live with such repulsive habits… the habit of carrying the past with us… especially past hurts!

The second command of Jesus was: “Lazarus, come out!” (Jn. 11: 43) Lazarus who was buried for four days came out just as he was buried. We can surely learn to believe that many of our dreams buried deep within, can come alive if only we could hear God’s call. We need to be sensitive to hear this call echoing in the tombs we ourselves have built over our dreams and hopes.

In the context of the pandemic, COVID-19, let these words of Jesus ring out once again. May Jesus call out to the world ‘to come out’!

The third command of Jesus was: “Take off the grave clothes and let him go.” (Jn. 11: 44) Even though Lazarus could walk out of the tomb, he still needed the help of others to set him completely free. We need to learn how to untie the knots and chains people are bound with. If we fail to do so, there is every possibility that these persons would not be able to emerge out of their graves.

For the past three months the whole world seems to resemble a vast graveyard with the relentless onslaught of COVID-19. Many scientists and sociologists have tried to find a reason to this pandemic. One clear answer lies in the fact that we human beings have lost respect for all forms of life, be it the planet earth or our fellow human beings. When we tamper with nature beyond limits, we have to pay the price. COVID-19 is a grim reminder to us that we are not the masters, but stewards of creation.

It is ironic that this situation has arisen at the start of the spring season, when we are invited to celebrate life in various forms. Being cut off from our hectic activities, and confined to the four walls of the house can help us see how much we had taken our ordinary life for granted. May this moment of enforced isolation help us see the true value of life.

We may not be able to create life or raise people from the dead; that is left to God. But we can surely do our bit. We can roll the stone away; we can untie the people who have managed to come out of their graves. If in case we are buried in the graveyard of fear and doubt at this dark moment, let us try to hear God’s call and come out of our tombs.

Our final thoughts turn to the medical personnel who have been risking their lives in order to save lives. We also think of many volunteers (especially the youth) who have taken up relief works especially among the poor and the homeless during this time of ‘lock down’. We are also aware of the religious personnel (Priests, Nuns and Brothers) who have been trying to bring God’s touch to thousands of desperate persons. May God give us enough light and courage to join hands with these noble persons to bring hope to our world!

Real Hope for Your Dead Loved Ones

https://www.jw.org/en

தவக்காலம் 5ம் ஞாயிறு

உலகெங்கும், பெரும்பாலான மக்கள், இல்லங்களிலேயே தங்கியிருக்கவேண்டியச் சூழல் உருவாகியுள்ளது. கோவிட்-19 தொற்றுக்கிருமியின் தாக்கத்தால், நோயுற்றோர், மற்றும் இறந்தோரின் எண்ணிக்கை, ஒவ்வொருநாளும், நம்மை அச்சுறுத்தி வருகிறது. இந்நிலையில், இன்றைய வழிபாட்டின் முதல் வாசகத்தில், 'தலைவராகிய ஆண்டவர்' கூறும் சொற்களுடன் நம் சிந்தனைகளைத் துவங்குவோம்:

இறைவாக்கினர் எசேக்கியேல் 37: 12-14

தலைவராகிய ஆண்டவர் கூறுவது இதுவே: என் மக்களே! இதோ நான் உங்கள் கல்லறைகளைத் திறக்கப் போகிறேன். உங்களை உங்கள் கல்லறைகளினின்று மேலே கொண்டுவருவேன். உங்களுக்கு இஸ்ரயேல் நாட்டைத் திரும்பக் கொடுப்பேன். அப்போது, என் மக்களே! நான் உங்கள் கல்லறைகளைத் திறந்து உங்களை அவற்றிலிருந்து வெளிக்கொணர்கையில், நானே ஆண்டவர் என்பதை அறிந்து கொள்வீர்கள். என் ஆவியை உங்கள்மீது பொழிவேன். நீங்களும் உயிர் பெறுவீர்கள்.

பாபிலோனிய அடிமைத்தனத்தில், ஒவ்வொரு நாளும், இறந்து கொண்டிருந்த இஸ்ரயேல் மக்களுக்கு, கடவுள், வாழ்வை வழங்குவார் என்ற நம்பிக்கையை, இறைவாக்கினர் எசேக்கியேல் நூலில் நாம் காண்கிறோம். எலும்புக்கூடுகள் பரவிக்கிடந்த ஒரு நிலத்தில், இறைவனின் ஆவி வீசியபோது, அந்த எலும்புக்கூடுகள், படிப்படியாக, தசையும், தோலும் பெற்று, உயிருள்ள மனிதர்களாய், ஒரு பெரும் படையாய் எழுந்த அற்புத காட்சியை, 37ம் பிரிவில், முதல் 11 திருவசனங்களில் விவரிக்கும் இறைவாக்கினர், அதைத் தொடர்ந்து, இன்றைய வாசகத்தில் நாம் கேட்கும் ஆறுதலும், நம்பிக்கையும் தரும் இந்த வார்த்தைகளைக் கூறுகிறார்.

வாழ்வு தரும் இறைவன், இன்றைய வழிபாட்டின் மையமாக அமைகிறார். இறைவன் இருக்கும் இடத்தில், கல்லறைகள் காலியாகும், வாழ்வு மலரும் என்ற எண்ணத்தைக் கூறும் ஒரு கதையுடன் நம் சிந்தனைகளைத் தொடர்வோம்.

குணமாக்க முடியாத ஒரு நோயுடன் பிறந்த ஜெரமியின் (Jeremy) உடலும், மனமும், வளர்ச்சியில் குன்றியிருந்தன. அவனது வாழ்நாட்கள் எண்ணப்பட்டிருந்தன. 12 வயதான ஜெரமி, 6 வயது குழந்தைகளுடன் படித்துவந்தான். வகுப்பு நடக்கும்போது, சில நேரங்களில் கத்துவான். அபூர்வமாக, ஒரு சில நேரங்களில், அவன் மிகத் தெளிவாகப் பேசுவான். உடலின் பல இயற்கைச் செயல்பாடுகளை, அவனால் கட்டுப்படுத்த இயலாததால், வகுப்பில் சங்கடமானச் சூழல்கள் எழுந்தன.

வகுப்பின் ஆசிரியர் டோரிஸ் (Doris) பொறுமை இழந்தார். ஜெரமியின் பெற்றோரை பள்ளிக்கு அழைத்து, அவர்கள் மகனை ஒரு சிறப்புப் பள்ளியில் சேர்க்கும்படி அவர் கூறியபோது, அவர்கள் இருவரும் கண்கலங்கி நின்றனர். அவர்கள் வாழ்ந்த பகுதியில் சிறப்புப் பள்ளிகள் ஏதும் இல்லை என்றும், ஜெரமிக்கு அந்தப் பள்ளி மிகவும் பழகிப் போய்விட்டதால், அவனை அங்கிருந்து வேறு பள்ளிக்கு மாற்றுவது, அவனை மிகவும் பாதிக்கும் என்றும் கூறி, ஆசிரியரிடம் விண்ணப்பித்தனர். அவர்கள் அனுபவிக்கும் துன்பங்களைக் கண்ட ஆசிரியர், அரைகுறை மனதோடு இணங்கினார்.

உயிர்ப்புத் திருநாள் நெருங்கி வந்தது. ஆசிரியர் டோரிஸ் அவர்கள், இயேசுவின் மரணம், உயிர்ப்பு ஆகியவற்றை குழந்தைகளுக்கு விளக்கிக் கூறினார். பின்னர், வகுப்பில் இருந்த 19 குழந்தைகளிடமும் ஆளுக்கொரு ‘பிளாஸ்டிக்’ முட்டையைக் கொடுத்தார். புது வாழ்வைக் குறிக்கும் ஏதாவது ஓர் அடையாளத்தை, அந்த முட்டையில் போட்டு கொண்டுவர வேண்டும் என்று கூறினார். குழந்தைகள் அனைவரும் மகிழ்வுடன் பிளாஸ்டிக் முட்டையைப் பெற்றுக்கொண்டனர். ஜெரமி, பிளாஸ்டிக் முட்டையை வாங்கியபோது ஒன்றும் பேசவில்லை. தான் சொன்னது அவனுக்கு விளங்கியிருக்குமா என்று ஆசிரியர் குழம்பி நின்றார்.

அடுத்தநாள், ஆசிரியர் வகுப்பிற்கு வந்ததும், அவரது மேசைமீது 19 முட்டைகள் வைக்கப்பட்டிருந்தன. அவர் முதல் முட்டையை எடுத்துப் பார்த்தபோது, அதில் ஒரு சின்னப் பூ வைக்கப்பட்டிருந்தது. புது வாழ்வுக்கு, பூத்திருக்கும் மலர், ஓர் அழகிய அடையாளம் என்று கூறிய ஆசிரியர், அந்த முட்டையைக் கொண்டு வந்த சிறுமியைப் பாராட்டினார்.

அடுத்த முட்டைக்குள் ஒரு பிளாஸ்டிக் வண்ணத்துப் பூச்சி இருந்தது. கூட்டுப் புழுவிலிருந்து வெளியேறும் வண்ணத்துப் பூச்சி, புது வாழ்வுக்கு தகுந்த அடையாளம் என்று ஆசிரியர் அடுத்த சிறுமியைப் பாராட்டினார்.

மூன்றாவது முட்டையை எடுத்த ஆசிரியர், திகைத்து நின்றார். அந்த முட்டையில் எதுவும் இல்லை, காலியாக இருந்தது. அதைக் கொணர்ந்தது ஜெரமியாகத்தான் இருக்கவேண்டும் என்று ஆசிரியர் கணித்தார். தான் சொன்னதை, ஜெரமி புரிந்துகொள்ளாததால், அவனை, தொந்தரவு செய்யவேண்டாம் என்று எண்ணி, ஆசிரியர் டோரிஸ், அந்த முட்டையை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, அடுத்ததை எடுக்கச் சென்றார்.

அப்போது, ஜெரமி கையை உயர்த்தி, "மிஸ், என்னுடைய முட்டையைப் பற்றி நீங்கள் எதுவும் சொல்லவில்லையே!" என்று சொன்னான். "ஜெரமி, உன் முட்டையில் எதுவும் இல்லையே, என்ன சொல்வது?" என்று ஆசிரியர் கேட்டார்.

"மிஸ், இயேசுவின் கல்லறை காலியாகத்தானே இருந்தது" என்று சிறுவன் ஜெரமி சொன்னதும், ஆசிரியர் அதிர்ந்துபோனார். வகுப்பில் ஆழ்ந்த அமைதி நிலவியது. ஆசிரியர் டோரிஸ், ஜெரமியிடம், "அது எப்படி காலியானது என்று உனக்குத் தெரியுமா?" என்று கேட்டார். ஜெரமி தொடர்ந்து, "இயேசு கொல்லப்பட்டார். ஆனால், அவரது தந்தை அவரை உயிர்ப்பித்தார். எனவே, கல்லறை காலியானது" என்று தெளிவாகக் கூறினான். ஆசிரியர் டோரிஸின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது.

மூன்று மாதங்கள் சென்று, சிறுவன் ஜெரமி இறைவனடி சேர்ந்தான். அவனை வைத்திருந்த அந்தப் பெட்டிக்கு மேல், 19 ‘பிளாஸ்டிக்’ முட்டைகள் வைக்கப்பட்டிருந்தன. அவை அனைத்தும், ஒன்றுமில்லாமல் காலியாக இருந்தன.

உயிர்ப்புத் திருநாளை நெருங்கி வந்துள்ளோம். இவ்வேளையில், கல்லறை காலியாகும், நமது வாழ்வு தொடரும் என்பதை, நமக்கு நினைவுறுத்தும் ஒரு நற்செய்தியை, இன்று நாம் கேட்கிறோம். இயேசு, இலாசரைக் கல்லறையில் இருந்து உயிருடன் எழுப்பும் புதுமையை, இன்று, நற்செய்தியாக வாசிக்கிறோம் (யோவான் நற்செய்தி 11: 1-45). இந்நிகழ்ச்சி வழியாக, ஓர் இறையியல் பாடம் நமக்கு வழங்கப்படுகிறது.

இலாசரை உயிர்ப்பிக்கும் புதுமை, இயேசு ஆற்றிய புதுமைகளிலேயே மிகப் புகழ்பெற்ற புதுமையாகக் கருதப்படுகிறது. இறந்த ஒருவரின் ஆன்மா, அவருடன், கல்லறையில், மூன்று நாள்கள் இருக்கும், மூன்றாம் நாள், அந்த ஆன்மா, உடலிலிருந்து நிரந்தரமாக பிரிந்துவிடும், அதன் பின்னர், அந்த உடல், அழுகிப்போக, அழிந்துபோக, ஆரம்பிக்கும்... இதுவே, யூதர்கள் மத்தியில் நிலவி வந்த நம்பிக்கை. இலாசர் இறந்து, நான்கு நாட்கள் ஆகிவிட்டன. எனவே, அவரது உடல், அழிய ஆரம்பித்திருக்கும். அந்நேரத்தில், இயேசு, அங்கு வந்து சேர்ந்தார். தாமதமாக வந்த இயேசுவைக் கண்டு மார்த்தா, மரியா என்ற இரு சகோதரிகளும், "ஆண்டவரே, நீர் இங்கே இருந்திருந்தால், என் சகோதரன் இறந்திருக்க மாட்டான்" (யோவான் 11: 21,32) என்ற தங்கள் ஆதங்கத்தையும், ஏக்கத்தையும் சொல்கின்றனர்.

வாழ்வின் இக்கட்டான சூழல்களில், இறைவன் தாமதிப்பதாக, எத்தனை முறை நாம் உணர்ந்திருக்கிறோம்! எதிர்பார்க்கும் நேரத்தில், எதிர்பார்க்கும் விதத்தில், எதிர்பார்க்கும் இடத்தில், கடவுள் வருவதில்லை. எதிர்பாராத வகையில், நம் வாழ்வில் நுழைவதுதான் கடவுளின் அழகு. தாமதமாய் வந்த இயேசுவிடம், தன் ஆதங்கத்தைக் கூறிய மார்த்தா, உடனேயே, இயேசுவின் மீது தான் கொண்டிருந்த அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையையும் எடுத்துரைத்தார்.

யோவான் நற்செய்தி 11: 21-22

மார்த்தா இயேசுவை நோக்கி, “ஆண்டவரே, நீர் இங்கே இருந்திருந்தால் என் சகோதரன் இறந்திருக்க மாட்டான். இப்போது கூட நீர் கடவுளிடம் கேட்பதை எல்லாம் அவர் உமக்குக் கொடுப்பார் என்பது எனக்குக் தெரியும்” என்றார். மார்த்தாவின் இந்த நம்பிக்கை அறிக்கை, அவருக்குப் பின் வந்த பலருக்கு வழி காட்டியது.

இயேசு, இலாசரைக் கல்லறையிலிருந்து எழுப்பிய இந்தப் புதுமை, ஒவ்வொரு நாளும் செத்துப் பிழைத்த ஆதி கிறிஸ்தவர்களது நம்பிக்கையை வளர்ப்பதற்கு பெரிதும் உதவியது என்று விவிலிய ஆய்வாளர்களும், திருஅவை வரலாற்று அறிஞர்களும் சொல்கின்றனர். ஆதி கிறிஸ்தவர்கள் எதிர்கொண்ட பிரச்சனைகளை நாம் அறிவோம். அடுத்த நாள், அடுத்த மணி நேரம், உயிருடன் இருப்போமா என்ற கேள்வி, இவர்கள் கழுத்தைச் சுற்றிக்கொண்ட ஒரு கருநாகத்தைப் போல், எப்போதும் இவர்களை நெருக்கிக்கொண்டே இருந்தது. இறந்து, புதையுண்ட தங்களையும், தங்கள் திருஅவையையும், இறைவன், உயிருடன் வெளியே கொண்டுவருவார் என்ற நம்பிக்கையை வளர்க்க, இயேசு, இலாசரை உயிருடன் கொணர்ந்த புதுமை உதவியது.

உயிரற்ற பிணமோ, உருவும், உணர்வுமற்ற களிமண்ணோ, எதுவாக இருந்தாலும், கடவுள் கைபட்டால், புதுமைகளாய் உயிர்பெறும். ஆனால், இப்புதுமையை நிகழ்த்த, கடவுள் நம் ஒத்துழைப்பை விரும்புகிறார். “இப்போதுகூட (அதாவது, நம்பிக்கையற்ற இச்சூழலிலும் கூட) நீர் கடவுளிடம் கேட்பதை எல்லாம் அவர் உமக்குக் கொடுப்பார் என்பது எனக்குக் தெரியும்” என்று மார்த்தா கூறிய அந்த நம்பிக்கை வரிகளில், இந்த ஒத்துழைப்பு ஆரம்பமானது. இயேசு இதே நம்பிக்கையை, ஒத்துழைப்பை, இலாசர் கல்லறையைச் சுற்றி நின்றவர்களிடமும் உருவாக்க நினைத்தார். எனவே, மூன்று கட்டளைகள் இடுகிறார். முதல் கட்டளை அங்கிருந்த யூதர்களுக்கு.

"கல்லறை வாயிலை மூடியிருக்கும் கல்லை அகற்றுங்கள்." இது இயேசு வழங்கிய முதல் கட்டளை. "கல்லே அகன்று போ" என்று இயேசு சொல்லியிருந்தால், ஏன்... நினைத்திருந்தாலே போதும், அந்தக் கல், தானாகவே அகன்று போயிருக்கும்! இயேசு, தன் வல்லமையால், கல்லறையின் கல்லை அகற்றியிருந்தால், சூழ நின்றிருந்தவர்கள், அவரை, இன்னும் அதிகம் நம்பியிருப்பார்கள். இந்தப் புதுமைக்கு, இன்னும் அதிக மெருகு கூடியிருக்கும்... இப்படி எண்ணத் தோன்றுகிறது நமக்கு.

இயேசுவின் எண்ணங்களுக்கும், நமது எண்ணங்களுக்கும், அதுதான் வேறுபாடு. தன் கடவுள் தன்மையைக் காட்சிப்பொருளாக்கி, மக்களை வியப்பில் ஆழ்த்துவதற்கு, இயேசு புதுமைகள் செய்யவில்லை. புதுமைகளின் வழியே மக்களின் வாழ்வில் மாற்றங்களை உண்டாக்கவேண்டும் என்பதே, அவர் எண்ணம். அந்தக் கல்லறையைச் சுற்றி நின்றவர்கள், நான்காம் நாளில், ஒன்றும் நடக்காது என்ற, அவநம்பிக்கையுடன் அங்கு வந்தவர்கள். இயேசு, அவர்களது அவநம்பிக்கையை உடைக்க விரும்பினார். நான்கு நாட்கள் என்ன, நாலாயிரம் ஆண்டுகள் ஆனாலும், கடவுளால் இயலாதது ஒன்றுமில்லை (லூக்கா 1:37) என்பதை, இயேசு, அவர்களுக்கு உணர்த்த விரும்பினார்.

கல்லறையை மூடியிருந்த கல்லை நகர்த்துவதில் மற்றொரு பிரச்சனை இருந்தது. அதை மார்த்தா நேரடியாகவே இயேசுவிடம் கூறுகிறார். நான்கு நாட்கள் ஆகிவிட்டன. நாற்றம் எடுக்குமே என்ற பிரச்சனை. மார்த்தா இறந்த காலத்தில் வாழ்ந்தார். இயேசு அவரை நிகழ் காலத்திற்கு, எதிர் காலத்திற்கு அழைத்தார். இறந்த காலம் அழிந்து, அழுகி நாற்றம் எடுக்கும். அங்கேயே இருப்பது நல்லதல்ல. அந்த இறந்த காலத்தை மூடியிருப்பது பெரும் கல்லானாலும், மலையே ஆனாலும், அதை அகற்றி, அடுத்த அடி எடுத்துவைக்க இயேசு அழைக்கிறார்.

இயேசு கொடுத்த இரண்டாவது கட்டளை இலாசருக்கு: "இலாசரே, வெளியே வா." இறந்த பிணமாய், கட்டுண்டு கிடந்த இலாசர், இயேசுவின் குரல்கேட்டு, கட்டுகளோடு வெளியே வந்தார். எல்லாம் முடிந்துவிட்டது, அழிந்துவிட்டது என்று புதைக்கப்பட்டுள்ள நம் கனவுகளும், கடவுளின் குரல் கேட்டால், மீண்டும் உயிர்பெறும். இறைவனின் குரல் கேட்டும், கல்லறைகளில் தங்களையே மூடிக்கொள்ளும் பலரை, இந்நேரத்தில் நினைத்துப் பார்ப்போம். அல்லது, நம்மை நாமே, இவ்விதம் புதைத்துக் கொண்ட நேரங்களை, நினைத்துப் பார்ப்போம்.

புகழ்பெற்ற உரோமையக் கவிஞர் வெர்ஜில் அவர்கள், ஓர் அரசரைப்பற்றிக் கூறும் கதை இது. கொஞ்சம் அருவருப்பூட்டும் கதை என்றாலும், சொல்லியாக வேண்டும். ஏனெனில், இங்கு ஒரு நல்ல பாடம் நமக்காகக் காத்திருக்கிறது. இந்த அரசர், பல பயங்கரமான சித்ரவதைகளைக் கண்டுபிடித்தவர். அந்தச் சித்ரவதைகளில் ஒன்று இது: மரணதண்டனை பெற்ற குற்றவாளியை, ஒரு பிணத்தோடு கட்டிவிடுவார்கள். அதுவும், முகத்துக்கு நேர் முகம் வைத்து, குற்றவாளியையும், பிணத்தையும் கட்டி, ஓர் இருண்ட குகையில் தள்ளிவிடுவார்கள். குற்றவாளி, அந்த பிணத்தோடு, தன் எஞ்சிய வாழ்நாட்களைக் கழிக்கவேண்டும். இதற்கு மேல் இத்தண்டனையை விவரிப்பது நல்லதல்ல.

அதிர்ச்சியூட்டும், அருவருப்பூட்டும் இந்தச் சித்ரவதையை, நம்மில் பலர் நமக்கே கொடுத்துக்கொள்கிறோம்.. இறந்த காலம், பழையக் காயங்கள் என்ற பிணங்களைச் சுமந்து வாழும் எத்தனை பேரை நாம் அறிவோம். அல்லது, எத்தனை முறை, இது போல், பிணங்களுடன், இருளில் நாம் வாழ்ந்திருக்கிறோம். நாமாகவே நமக்கு விதித்துக்கொண்ட இந்தச் சித்ரவதைகளிலிருந்து, இந்த இருளான கல்லறைகளிலிருந்து "வெளியே வாருங்கள்" என்று, இயேசு, இன்றைய நற்செய்தி வழியாக நம்மை அழைக்கிறார்.

வெளியே வரும் இலாசரைக் கண்டதும், இயேசு மீண்டும் மக்களுக்குத் தரும் மூன்றாவது கட்டளை: "கட்டுகளை அவிழ்த்து அவனைப் போக விடுங்கள்." உயிர் பெற்று வந்துள்ள இலாசரால், தன் கட்டுகளைத் தானே அவிழ்த்துக் கொள்ளமுடியாது. அந்த நல்ல காரியத்தை, அவரைச் சுற்றி இருப்பவர்களே செய்யமுடியும். நடைப்பிணங்களாக வாழும் பலரை, நாம் பார்த்திருக்கிறோம். அந்நிலையில், நாமும், அவ்வப்போது இருந்திருக்கிறோம். இந்த நடை பிணங்களைக் கட்டியிருக்கும் கட்டுகளை அவிழ்க்க, இறைவன் நமக்குக் கட்டளையிடுகிறார்.

இவ்வுலகையும், அதில் வாழும் அனைத்து உயிர்களையும், மதித்து, போற்றி, காக்க மனிதர்களாகிய நாம் மறந்துவிட்டோம். நாம் மறந்துபோன பாடங்களை மீண்டும் நமக்குக் கற்றுத்தர, கோவிட்-19 தொற்றுக்கிருமி நம்மிடையியே வலம்வருகிறதோ என்று எண்ணிப்பார்க்கத் தோன்றுகிறது. கொரோனா கிருமியின் கோரப்பிடியிலிருந்து இறைவன் நம்மை விடுவிக்கவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம். இக்கிருமியின் தாக்குதலில் சிக்கியிருப்போரை விடுவிக்கும் பணிகளில் ஈடுபட்டிருக்கும் மருத்துவப்பணியாளர்களை, இறைவன், நிறைவாக ஆசீர்வதிக்குமாறு மன்றாடுவோம். அவர்களுடன் இணைந்து, நம்மால் முடிந்த அளவு, நலப்பணிகளில் ஈடுபட, இறைவன், நமக்குத் தெளிவையும், துணிவையும் வழங்குவாராக.