13th Sunday in Ordinary Time
In December 2019 it was a ripple in Wuhan, China and
today it is a tsunami that has devastated many countries in the world. That is
the story of COVID-19, in brief! What began as an unknown virus attacking
‘some’ people unknown to us, has reached the inner circles of our families. All
of us has had a close encounter with death, courtesy COVID!
Even after 18 months, no clear theories have emerged
as to how this virus erupted and what are the adverse effects of this virus in
our body. There have been at least 18 various theories in these 18 months.
We know that those working in the medical field are
not models of humility. There are exceptions, of course, but they are only that
- EXCEPTIONS! The normal doctor, or, the so-called medical expert, hardly
accepts that his/her knowledge of this virus, as well as all the other diseases
is limited. Instead of accepting this obvious truth, they tend to propose
various interpretations as to what is happening to our body. In order to make
this sound impressive, they propose a battery of tests, most of which are not
necessary at all.
Similar to these ‘medical experts’ who propose
half-baked theories and hit-and-go solutions, there have been ‘spiritual
experts’ who have tried to explain the why of this deadly virus. Their easy
theory is that God has sent this virus into the world as a punishment for our
misdeeds. Amidst all the cacophony of these spiritual experts, today’s First Reading
from the Book of Wisdom clearly states that God is only on the side of life and
not of death:
Wisdom 1: 13-15; 2: 23-24
God did not make death, nor does he rejoice in the
destruction of the living. For he fashioned all things that they might have
being, and the creatures of the world are wholesome; There is not a destructive
drug among them nor any domain of Hades on earth, for righteousness is undying.
For God formed us to be imperishable; the image of his own nature he made us.
But by the envy of the devil, death entered the world, and they who are allied
with him experience it.
In the past 18 months, at least one truth has been
nailed into us. Our insatiable selfish aggression of nature has brought about
not only the dangerous climate changes, but, also this destructive virus. It is
‘by the envy of the devil (called selfishness) death entered the world’! As if
the scourge of death brought about by this virus is not enough, we have
witnessed the selfish world leaders engaged in various types of massacres
throughout the world even during this pandemic.
The most recent massacre was carried out by the Israel
government against hapless Palestinians in Gaza. An outbreak of violence in the
Israeli–Palestinian conflict commenced on 10 May 2021, and continued until a
ceasefire came into effect on 21 May. Israel began a campaign of airstrikes
against Gaza; by 16 May, some 950 targeted attacks had demolished, completely
or partially: 40 schools and four hospitals. In addition, at least 19 medical facilities
have been damaged or destroyed by Israeli bombardment. By 17 May, the United
Nations estimated that Israeli airstrikes destroyed 94 buildings in Gaza,
comprising 461 housing and commercial units. As a result of the violence, at
least 256 Palestinians, including 66 children, have been killed. (Wikipedia)
Just two days before the ceasefire came into effect,
19 May, BBC website published an article titled: Israel-Gaza violence: The children who
have died in the conflict. The opening lines of this article goes like
this: When an Israeli strike hit al-Wihda street in central Gaza City early on
Sunday, at least 13 members of the extended al-Kawalek family are believed to
have been killed, buried in the rubble of their own home. Many of the victims
were children, with one said to be as young as six months.
The article then goes on to explain the children
killed in that airstrike, with their photos – all innocent and charming. One of
the photos published in this article pained me a lot. It was a picture
circulating online. It showed 10-year-old Aziz al-Kawalek, the only surviving
member of his direct family, sitting by his mother's body. Aziz was looking at
his mother’s body, wrapped in a white cloth. There was no emotion in his face,
only a blank, forlorn look!
This picture, to me is a sample of what our present
world is doing to children. For no fault of theirs, they have to face an
agonizing future. I am thinking of the hundreds of thousands of children who
have lost their parents and loved ones due to this pandemic and due to the
various conflicts raging in Gaza, Myanmar, Syria (for more than 10 years) and
many countries in Africa.
The present generation with its atrocious selfishness,
have sacrificed children on the altar of greed. As against this situation, the
Gospel passage invites us to reflect on how to respect life. For the
Israelites, blood is a source of life and energy as long as it runs within the
human body. Once blood oozes out of human beings in the form of disease, then
that person is considered impure, almost ‘untouchable’. This is the case
presented to us in today’s Gospel.
All the three synoptic gospels talk of the two events
we read in today’s Gospel. (Mt. 9: 18-26; Mk. 5: 21-43; Lk. 8: 40-56) A casual
reading of this passage, makes us feel as if the evangelists have artificially
contrived to put these two events together. But, a closer analysis would show
us quite a few insights.
Both the persons cured by Jesus are female figures,
one, a lady, who was suffering from a flow of blood for TWELVE YEARS… the
other, a child, who was TWELVE YEARS old!
The lady was gradually losing her life for twelve
years, while the child, growing in life for 12 years, suddenly loses it!
The lady with a flow of blood took the effort to touch
the garment of Jesus, while Jesus took the effort to go to the house of Ja'irus
to touch and raise the child from her deathbed.
When I was reading this passage, I found another
important reason why these two events were put together. To me, these events,
considered together, teach us an important lesson about how God acts in our
lives and in the world. God can… and, usually, does make fringes the centre and
vice versa!
Today’s Gospel passage begins with an exciting news… Then
came one of the rulers of the synagogue, Ja'irus by name; and seeing Jesus, he
fell at his feet, and besought him, saying, "My little daughter is at the
point of death. Come and lay your hands on her, so that she may be made well, and
live." (Mk. 5: 22-23)
Ja'irus falling at the feet of Jesus was headline news.
This news must have spread like wild fire in the town. More than the news of a
dying child, the ruler of a synagogue falling at the feet of Jesus must have
been the talk of the town. Naturally a large crowd gathered, and, hence we
read: And a great crowd followed him and thronged about him. (Mk. 5:
24)
Ja'irus falling at the feet of Jesus and Jesus being
followed by a large crowd are great ‘centre-stage’ events. But, if we read this
passage carefully, we can see that these were not the key events. The incident
of the woman with the flow of blood becomes more important.
A lady…
A sick lady…
A lady with a flow of blood… was thrice discriminated
in the Jewish society. And she was in the crowd trying to touch Jesus… She knew
full well that she was taking a great risk. All those whom she touched, were,
according to the law, becoming defiled. If this came to light, she would be
stoned to death. Knowing the implications of all these, still, she went ahead
and broke the law. She knew that for Jesus these rigid laws were meaningless.
She was confident that the whole person of Jesus was a source of healing,
including the hem of his garments! With all the trust she had built up, she
approached Jesus, touched his garments and was instantly healed!
Jesus, who shunned all publicity, acted strangely in
this case. He could have easily allowed the lady to go home healed, but
unnoticed. But, He had other ideas. He did not wish to leave her in the
fringes, and wanted to bring her to the centre of the crowd. Bringing this lady
to the centre was a big risk. The crowd could have easily turned hostile and
stoned her to death for defiling all of them. Jesus knew this risk. Still, he
wanted to do this!
He wanted the lady to be healed, not only physically
but also emotionally. Through her healing, he also wanted her to heal the
crowd. Hence, Jesus brought the lady to the centre and made her speak the whole
truth… the truth of her 12 years of agony suffered at the hands of society.
When Jesus told her: "Daughter, your faith has made you well; go in
peace, and be healed of your disease" (Mk. 5:34), we can easily
imagine that he also told her, “Daughter, you have also healed this society.
Go in peace!” Jesus had the consummate art of bringing the fringe-people to
the centre of the human society!
After this event, the original story continues –
namely, the healing of Ja'irus’ daughter. This ‘news-worthy’ event began with a
bang, with a great thronging crowd. But, when the real miracle took place,
there were very few people around Jesus. Even these few were strictly forbidden
to speak about the event. And he strictly charged them that no one should
know this (Mk. 5:43). The evangelists of the synoptic Gospels,
by putting these two events together, tell us clearly that God’s way of looking
at events are very different from ours!
God can… and, usually, does make fringes the centre,
and vice versa!
We hope and pray that in the post-pandemic world we learn to appreciate the gift of life God has given to each of us
and cherish this gift. May God teach us the difference between what is truly
essential (centre) and what is superfluous (fringes). May God help us to care
for our children and leave a hope-filled world for them.
A Flow of Blood and a
Raising from the Dead
பொதுக்காலம் 13ம் ஞாயிறு
2019ம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம், உலகின் ஏதோ ஒரு மூலையில், யாரோ ஒரு சிலர் நடுவே பரவியிருந்த ஒரு தொற்றுநோய், அடுத்த சில நாள்களில், வாரங்களில், பல நாடுகளில் பரவியது. 2020ம் ஆண்டின்
துவக்கத்தில், இந்த நோய்க்கு ஒரு பெயர்
சூட்டி, தற்போது, 'கோவிட்-19' என்ற பெருந்தொற்று, அனைவரும் பயந்து ஒதுங்கும் நோயாக மாறிவிட்டது.
எங்கோ, யாருக்கோ என்று ஆரம்பமான
ஒரு நோய், நமக்கு மிக அருகில், நம் உறவினர் நடுவே பரவியபோது, மரணத்தை நாம் மிக அருகில் சந்திக்க ஆரம்பித்தோம்.
18 மாதங்கள் கடந்தபின்னரும், இந்த நோயின் ஆரம்பம், இது நமக்குள் உருவாக்கும் தாக்கங்கள் ஆகியவற்றைக்
குறித்து, மருத்துவ உலகம் வெவ்வேறான
கருத்துக்களை வெளியிட்டுவருகிறது. பொதுவாகவே, ஒரு நோயைக்குறித்து, அதுவும், புதிதாகத் தோன்றியுள்ள ஒரு நோயைக்குறித்து,
தெளிவான ஆய்வுகளும், முடிவுகளும் வெளிவராத
வேளையிலும், மருத்துவர்கள், தங்களுக்கு இந்நோயைப்பற்றித் தெரியாது என்பதை,
அவ்வளவு எளிதில் ஏற்றுக்கொள்ளமாட்டார்கள். அதற்குப் பதிலாக, தங்களுக்குத் தெரிந்த அரைகுறை கருத்துக்களை, கோட்பாடுகளாக, உண்மைகளாக சொல்ல முற்படுவர்.
உடல் மருத்துவர்களைப்போலவே, உள்ள மருத்துவர்களான, ஆன்மீகவாதிகளும், மதத்தலைவர்களும், உலகில் நிகழும் பல்வேறு நிகழ்வுகளைப்பற்றி,
தங்களுக்கு சரிவரத் தெரியவில்லை என்றாலும், அவற்றை, கடவுளோடு தொடர்புபடுத்தி, அரைகுறையான, அவசரமான, சிலவேளைகளில், தவறான கோட்பாடுகளை,
மக்கள்மீது திணிக்க முயல்வதைக் காணலாம். மரணத்தைக் கொணர்ந்துள்ள கோவிட்-19 பெருந்தொற்று, கடவுளிடமிருந்து தண்டனையாக வந்துள்ளது என்று,
ஆன்மீகவாதிகள் எழுப்பிவரும் குரல்களுக்கு மத்தியில், இன்றைய முதல் வாசகம், கடவுளுக்கும், மரணத்திற்கும் தொடர்பில்லை என்ற உண்மையை
உரக்கக்கூறுகிறது. அரைகுறை ஆன்மீகவாதிகளுக்கு செவிமடுப்பதற்குப் பதில், சாலமோனின் ஞான நூல் வழியே, இறைவன் உணர்த்தும்
உண்மைக்கு செவிமடுப்போம்:
சாலமோனின் ஞான நூல்
1: 13-15; 2:
23-24
சாவைக் கடவுள் உண்டாக்கவில்லை;
வாழ்வோரின் அழிவில் அவர்
மகிழ்வதில்லை. இருக்கவேண்டும் என்பதற்காகவே அவர் அனைத்தையும் படைத்தார். உலகின் உயிர்கள்
யாவும் நலம் பயப்பவை; அழிவைத்
தரும் நஞ்சு எதுவும் அவற்றில் இல்லை; கீழுலகின் ஆட்சி மண்ணுலகில் இல்லை. நீதிக்கு
இறப்பு என்பது இல்லை.
கடவுள் மனிதர்களை அழியாமைக்கென்று
படைத்தார்; தம்
சொந்த இயல்பின் சாயலில் அவர்களை உருவாக்கினார். ஆனால் அலகையின் பொறாமையால் சாவு உலகில்
நுழைந்தது. அதைச் சார்ந்து நிற்போர் இறப்புக்கு உள்ளாவர்.
அழிவைத் தரும் நஞ்சு எதுவும்
இல்லாத உலகையும், நலம் நிறைந்த வாழ்வையும்
கடவுள் உருவாக்கினார் என்றும், அலகையின் பொறாமையால் சாவு
இவ்வுலகில் நுழைந்தது என்றும் சாலமோனின் ஞான நூல் தெளிவாகக் கூறியுள்ளது.
சாவை இவ்வுலகில் நுழைத்த
கோவிட்-19 கிருமி, நிச்சயமாக இறைவனிடமிருந்து
வரவில்லை, அது, மனிதர்களாகிய நம்மை அடிமைப்படுத்தியிருக்கும்
சுயநலம் என்ற அலகையினால் நுழைந்தது என்பது, மிக, மிக தெளிவாக நமக்கு உணர்த்தப்பட்டுள்ளது.
இத்தகையத் தெளிவான பாடங்களை உணரமறுத்து, இந்த பெருந்தொற்று காலத்திலும், தங்கள்
ஆணவத்தையும் அதிகாரத்தையும் நிலைநாட்ட, உயிர்ப்பலிகள் நிகழ்த்திவரும்
சுயநலத்தலைவர்களை இவ்வேளையில் எண்ணி வேதனையடைகிறோம். இந்த சுயநலத்தின் கோரவடிவங்களில்
ஒன்றாக, இஸ்ரேல் அரசு, புனிதபூமியின் காசாப்பகுதியில் வாழும் பாலஸ்தீன
மக்கள்மீது நடத்திய தாக்குதல்களை எண்ணிப்பார்க்கலாம்.
இவ்வாண்டு மே மாதம், இஸ்ரேல் அரசு, காசாப்பகுதியில் மேற்கொண்ட வெறித்தனமான வான்வழித்
தாக்குதல்களில், பாலஸ்தீன மக்களின் குடியிருப்புக்கள், பள்ளிகள், மருத்துவமனைகள் அழிவுற்றன. கொல்லப்பட்ட
256 பாலஸ்தீன மக்களில், 66 குழந்தைகள், 35 பெண்கள், 16 வயதுமுதிர்ந்தோர் அடங்குவர். இத்தாக்குதல்களைக்
குறித்து, பிபிசி இணையத்தளம், மே
19ம் தேதி வெளியிட்டச் செய்தி நம் உள்ளத்தை வதைத்தது. அச்செய்தியில், கொல்லப்பட்ட குழந்தைகளின் படங்கள் வெளியிடப்பட்டிருந்தன.
அத்துடன், இந்தத் தாக்குதல்களால்
தங்கள் குடும்பத்தினரை இழந்துள்ள ஒரு சில குழந்தைகளின் படங்களும் வெளியாயின. அவற்றில், 10 வயதான Aziz
al-Kawalek என்ற சிறுவனின் படம் நம்
உள்ளத்தைக் கீறி வதைக்கின்றது.
சிறுவன் அஸீஸின் குடும்பத்தினர்
அனைவரும், இஸ்ரேல் அரசின் தாக்குதல்களால் உயிரிழந்துள்ளனர். ஏதோ ஒரு தற்காலிக் கூடாரத்தில், சிறுவன் அஸீஸ், கொல்லப்பட்டு, போர்வையால் மூடப்பட்டுள்ள தன் அம்மாவின்
உடலருகே, வெறித்த பார்வையுடன் அமர்ந்திப்பதை, இந்தப் படத்தில், காணமுடிகிறது. பெரியவர்களாகிய நாம் செய்துள்ள
தவறுகள், நம் அடுத்த தலைமுறையை
எவ்வளவுதூரம் பாதிக்கின்றன எனபதை உணர்த்தும் ஆயிரமாயிரம் செய்திப்படங்களில் இதுவும்
ஒன்று.
கோவிட் பெருந்தொற்றினால்
பெற்றோரை இழந்து தவிக்கும் பல்லாயிரம் குழந்தைகள், இந்நாள்களில், நம் சிந்தனைகளில் வலம்வருகின்றனர்.
இவர்களுக்கு அரசுகள் உதவித்தொகைகள் வழங்கிவருவதை நாம் அறிவோம். இந்த உதவித்தொகை ஏதோ
ஒரு வகையில் இக்குழந்தைகளுக்கு உதவியாக இருக்கும் என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. ஆனால், எவ்வித தவறும் செய்யாத அக்குழந்தைகள் இழந்துள்ள
குழந்தைப்பருவத்திற்கு என்ன உதவியை நாம் வழங்கமுடியும்? பெருந்தொற்று கொணர்ந்துள்ள மரணங்கள் போதாதென்று, இஸ்ரேல், மியான்மார், சிரியா, ஒரு சில ஆப்ரிக்க நாடுகள் ஆகியவற்றில் நடைபெறும்
தாக்குதல்களில் குழந்தைகள் பலியாவது எவ்வகையில் நியாயம்?
உயிர்களின் மதிப்பையும், குழந்தைகளின் எதிர்காலத்தையும் பற்றி
சற்றும் அக்கறை கொள்ளாத நம் தலைமுறைக்கு, இந்த உண்மைகளை உணர்த்த, இன்றைய நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ள இரு
புதுமைகள் உதவியாக இருக்கும். மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்போது, தொடர்பற்ற இருவேறு புதுமைகள் இணைக்கப்பட்டுள்ளதைப்போல்
தோன்றலாம். ஆனால், ஆழமாகச் சிந்திக்கும்போது, அழகான ஒப்புமைகளும், வேற்றுமைகளும் வெளியாகும்.
இரு பெண்கள் குணமடைகின்றனர்.
நோயுள்ள ஒரு பெண்ணும், நோயுற்று இறந்த ஒரு சிறுமியும்
இயேசுவால் வாழ்வுபெறுகின்றனர். நோயுள்ள அந்தப் பெண், பன்னிரு ஆண்டுகளாய் இரத்தப்போக்கினால்,
தன் உயிரை, கொஞ்சம், கொஞ்சமாய் இழந்து வந்தவர். சிறுமியோ, அதே பன்னிரு ஆண்டுகளாய், சுகமாக, மகிழ்வாக வாழ்ந்து, திடீரென உயிரிழந்தவர்.
இரத்தப்போக்கு நோயுள்ள
பெண், தானே வலியவந்து, இயேசுவைத் தொடுகிறார். அதுவும், பிறருக்குத் தெரியாமல், கூட்டத்தோடு, கூட்டமாய் வந்து, அவரது ஆடையின் விளிம்புகளைத் தொடுகிறார்.
குணமடைகிறார். உயிரிழந்த சிறுமியையோ, இயேசு, தேடிச்சென்று, தொட்டு உயிரளிக்கிறார்.
இவ்விரு நிகழ்வுகளையும்
நற்செய்தியாளர் மாற்கு இணைத்து சொல்லியிருப்பது, நம் வாழ்வுக்குத் தேவையான ஒரு முக்கியமானப்
பாடத்தைச் சொல்லித்தருகின்றது. நாம் மையம் என்று கருதுபவை ஓரமாகவும், ஓரங்கள் மையமாகவும் மாறும் என்பதே, அந்தப் பாடம். இந்த எண்ணத்தை சிறிது ஆழமாகச்
சிந்திப்பது பயனளிக்கும்.
இறக்கும் நிலையில் இருக்கும்
தன் மகளை, காக்க வரும்படி, தொழுகைக்கூடத்தின் தலைவன்
யாயிர், இயேசுவின் கால்களில் விழுந்தார்
என்று இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது. இது சாதாரண செய்தி அல்ல, தலைப்புச் செய்தி. நமது ஊடகங்கள் அன்று இருந்திருந்தால், இந்நிகழ்வைப் பலவாறாகத் திரித்துச் சொல்லியிருக்கும்.
ஒரு சிறுமி சாகக்கிடக்கிறார் என்ற முக்கிய செய்தியைவிட, தொழுகைக்கூடத்தின் தலைவன் யாயிர், இயேசுவின் கால்களில் விழுந்தார் என்ற செய்தியைப்
பெரிதுபடுத்தி, அதை, முதல் பக்கத்தில், படமாக வெளியிட்டு, யார் பெரியவர் என்ற விவாதத்தைக் கிளறியிருக்கும்.
ஒருவேளை, இயேசுவின் காலத்திலும் இந்தக் கேள்வி எழுந்திருக்கக்கூடும்! யாருக்கு? இயேசுவுக்கா? யாயிருக்கா? இல்லை. குழந்தையின் நலனில் அக்கறைகொண்ட யாயிருக்கும், இயேசுவுக்கும் இந்த எண்ணமே எழுந்திருக்காது.
இவ்விருவரையும் சுற்றி இருந்தவர்களுக்கு, அந்தக் கேள்வி எழுந்திருக்கும்.
யாயிரின் வேண்டுதலைக்
கேட்டு, இயேசு புறப்பட்டபோது, 'பெருந்திரளான மக்கள் அவரை நெருக்கிக்கொண்டே
பின்தொடர்ந்தனர்' என்று நற்செய்தி சொல்கிறது. இந்த ஊர்வலமும்
முக்கியச் செய்திதான். ஆனால், இதுவரை நாம் சிந்தித்த
எதுவும் இன்றைய நற்செய்தியின் முக்கியச் செய்தி அல்ல. உலகின் பார்வைக்கு மையமாகத் தெரியும்
இவை அனைத்தும், ஓரங்களில் ஒதுக்கப்பட்டன. ஓர் ஓரத்தில் ஆரம்பித்த நிகழ்வு, மையமாக மாறியது. அதுதான், பன்னிரு ஆண்டுகளாய் இரத்தப்போக்கினால் துன்புற்ற
பெண், குணமடைந்த நிகழ்வு.
பெயரற்ற அந்தப் பெண் கூட்டத்தில்
இருந்தார். ஒரு பெண், நோயுள்ள பெண், அதுவும் இரத்தப்போக்கு நோயுள்ள பெண், கூட்டத்தில்
இருந்தார் என்பது, யூதர்களுக்கு அதிர்ச்சியைத்
தந்திருக்கும். இரத்தப்போக்கு நோயுள்ள பெண், சமுதாயத்தினின்று விலக்கி வைக்கப்படவேண்டும்
என்பது, இஸ்ரயேலர்களின் விதி.
ஆனால், இவரோ, கூட்டத்தின் மத்தியில் முண்டியடித்து முன்னேறிக்
கொண்டிருந்தார். "நான் அவருடைய ஆடையைத் தொட்டாலே நலம் பெறுவேன்" என்ற
ஒரே மந்திரம், அவரை உந்தித்தள்ளியது. நோயைக் காரணம்காட்டி, ஒருவரை விலக்கிவைக்கும் இதயமற்ற போலிச்சட்டங்கள்,
இயேசுவுக்கு முன்னால் பொசுங்கிப்போகும் என்று, அப்பெண்ணுக்கு நன்றாகத் தெரியும். அந்தத்
துணிவில், அவர் முன்னேறிக் கொண்டிருந்தார்.
இருந்தாலும், அவருக்குள் ஒரு சின்ன பயம். முன்னுக்கு வந்து, முகமுகமாய்ப் பார்த்து, இயேசுவிடம் நலம் வேண்டிக்கேட்க ஒரு சின்ன
பயம். அவருடைய பயம், இயேசுவைப்பற்றி அல்ல.
அவரைச் சுற்றியிருந்த ஆண்களை, மதத்தலைவர்களைப்பற்றி.
கூட்டத்தின் மத்தியில், இயேசுவை அணுகுவதைத் தவிர, வேறு வழி அந்தப் பெண்ணுக்குத் தெரியவில்லை.
கூட்டத்தில் நுழைந்தார், இயேசுவை அணுகினார். அவர்மீது
தான் வளர்த்திருந்த நம்பிக்கையை எல்லாம் திரட்டி, அவரது ஆடையின் விளிம்பைத் தொட்டார். குணம்பெற்றார்.
"அவரது ஆடையின் ஓரங்கள்
போதும் எனக்கு. குணம் பெற்றதும் கூட்டத்திலிருந்து நழுவிவிடலாம்" என்று எண்ணி
வந்த பெண்ணை, இயேசு, ஓரங்களிலேயே விட்டுவிட்டுப் போயிருக்கலாம்.
விளம்பரங்களை விரும்பாத இயேசு, அங்கு நடந்த புதுமையைப்
பெரிதுபடுத்தாமல் போயிருக்கலாம். ஆனால், அவருக்கு வேறு எண்ணங்கள் இருந்தன. கூட்டத்தில்
குணமானப் பெண், கூட்டத்தையும் குணமாக்கவேண்டும்
என்று இயேசு எண்ணினார். சமுதாயத்தின் விளிம்புகளுக்குத் தள்ளப்பட்டவர்களை, மையத்திற்குக் கொண்டுவரும் கலை, இயேசுவுக்கு நன்கு தெரிந்த கலை.
இயேசு நின்றார். கூட்டமும்
நின்றது. தன் மேலுடையைத் தொட்ட பெண்ணை கூட்டத்தின் மையத்திற்குக் கொணர்ந்தார். இயேசுவின்
ஆடையைத் தொட்டதால் அந்தப் பெண் உடலளவில் குணமானார். இயேசுவின் இந்த அழைப்பு, அவர் மனதையும் குணமாக்கியது. பன்னிரு ஆண்டுகளாக,
அந்தப் பெண்ணின் தலைமுதல் கால்வரை புரையோடிப் போயிருந்த வேதனைகள், வெறுப்புக்கள் எல்லாம் அப்போது கரைந்தன.
இரத்தப்போக்கு நோயுள்ள
பெண்ணென்று தன்மீது தீட்டுக்களைச் சுமத்தி, தன்னை ஒதுக்கிவைத்த சமுதாயத்தின் மேல், அந்தச்
சமுதாயத்தை சட்டங்களால் கட்டிப்போட்ட மதத்தலைவர்கள் மேல், இப்படிப்பட்ட ஒரு மதத்தின்
மையமென்று சொல்லப்பட்ட அந்தக் கடவுள் மேல், பன்னிரு ஆண்டுகளாய் அந்தப் பெண் வளர்த்து
வந்திருந்த வெறுப்புக்கள் எல்லாம், அந்தக் கணத்தில் விடைபெற்று மறைந்தன. விடுதலை பெற்றார்
அவர்.
தன்னைக் கண்டதும், தன் கதையைக் கேட்டதும், அந்தக் கூட்டம் கொதித்தெழும், தங்களைத் தீட்டுப்படுத்தியப் பெண்ணைத் தீர்த்துக்கட்ட
கல்லெடுக்கும் என்று அப்பெண்ணுக்குத் தெரியும். கல்லால் சமாதியே கட்டினாலும் பரவாயில்லை.
தான் அடைந்த மீட்பைப்பற்றி அவர்களிடம் சொல்லவேண்டும் என்று அப்பெண் தன் கதையைச் சொன்னார்.
"நிகழ்ந்தது அனைத்தையும் அவர் சொன்னார்" (மாற்கு 5:33) என்று இன்றைய
நற்செய்தி சொல்கிறது. அவரது கதையைக் கேட்ட கூட்டம், அதிர்ச்சியில் உறைந்துநின்றது. இயேசு, அந்தப்
பெண்ணிடம், "மகளே, உனது நம்பிக்கை உன்னைக் குணமாக்கிற்று. அமைதியுடன்
போ. நீ நோய் நீங்கி நலமாயிரு" (மாற்கு 5:34) என்று சொன்னார். அவர் அவ்வாறு
சொன்னபோது, "உன்னால், இன்று, இக்கூட்டத்தில் பலர் குணம்பெற்றனர். சட்டங்களுக்கும், சம்பிரதாயங்களுக்கும் அடிமையாகி, மனிதரை மதிக்கத்தெரியாமல் இறுகிப்போயிருந்த
பலர், இன்று, உன்னால் குணம்பெற்றனர், சமாதானமாகப் போ!" என்று, இயேசு, ஆசீர்
வழங்கி அனுப்பினார் என்று நாம் கற்பனைசெய்து பார்க்கலாம்.
இதன்பின், யாயிரின் மகள் குணமான நிகழ்வையும் இன்று
நாம் வாசிக்கிறோம். இந்த நிகழ்வின்போது, அவ்வில்லத்தில் கூடியிருந்த அனைவரையும் இயேசு
வெளியில் அனுப்பிவிட்டு, (மாற்கு
5:40) இப்புதுமையைச் செய்கிறார். தனிப்பட்ட வகையில் இந்தப் புதுமை நிகழ்ந்திருந்தாலும், தொழுகைக்கூடத் தலைவனின்
மகள் உயிர்பெற்ற நிகழ்வு, அடுத்தநாள் தலைப்புச்செய்தியாக
வந்திருக்கவேண்டும். ஆனால், இயேசு “‘இதை யாருக்கும்
தெரிவிக்கக்கூடாது' என்று
அவர்களுக்குக் கண்டிப்பாய்க் கட்டளையிட்டார்" (மாற்கு 5:43) என்று இன்றைய நற்செய்தி முடிவடைகிறது.
ஆரவாரமாக ஆரம்பித்த ஒரு நிகழ்வு யாருக்கும் தெரியக்கூடாது
என்ற கட்டளையுடன் முடிகிறது. ஆனால், யாருக்கும் தெரியக்கூடாது
என்ற எண்ணத்தில் ஆரம்பமான அந்தப் பெண்ணின் புதுமையை இயேசு ஊரறியச் செய்கிறார்.
ஓரங்கள் மையமாவதும், மையங்கள் ஓரமாவதும் இறைவனின் கணக்கு.
மரணம் என்ற நஞ்சை
இவ்வுலகில் புகுத்திய பெருந்தொற்றின் தாக்கம் குறைந்தபின், நாம் தொடரப்போகும்
காலத்தில், இறைவன் வழங்கியுள்ள வாழ்வு என்ற மிக உயர்ந்த கொடையை, நாம் ஒவ்வொருவரும்
இன்னும் அதிகமாகப் பேணிக்காக்கும் அருளை இறைவனிடம் வேண்டுவோம். இந்த வாழ்வை, நாமும், நம்மைச் சுற்றியுள்ள உயிர்களும்,
குறிப்பாக, வருங்காலத் தலைமுறையினரும் முழுமையாக அனுபவிக்கும் வண்ணம், நமது
தலைமுறையினரின் வாழ்வுமுறை, குறிப்பாக, அரசியல் தலைவர்களின் ஆணவ வழிமுறைகள்
மாறவேண்டுமென மன்றாடுவோம்.
