The Feast of God’s Family… கடவுளின் குடும்பத் திருநாள்...

 

The Family of the Trinity

https://www.newcitycr.org

 

The Feast of the Most Holy Trinity

Many of the deep realities of our personal life and of the world are to be accepted as gifts to be admired and mysteries to be contemplated, rather than ideas to be dissected and labelled into packages. As children, each of us possess the capacity to ‘contemplate’. Unfortunately, as we grow older, we are schooled into other forms of thinking that narrow down our capacity to fly in fantasies and dreams. Here is a story to demonstrate how children are far more imaginative in their thinking:

The English teacher of a high school class put a small chalk dot on the blackboard. He then asked the class what it was. A few seconds passed and then someone said, "That is a chalk dot on the blackboard." The rest of the class seemed relieved that the obvious had been stated, and no one else had anything to say. "I'm surprised at you," the teacher told the class. "I did the same exercise yesterday with a group of kindergartners and they thought of 20 different things the chalk mark could be: a bird's eye, a star, a pebble, a drop of rain, and so on." The older students had learned how to find a right answer, but had lost the ability to look for more than one right answer.

The Feast of the Most Holy Trinity which we celebrate today, is a special invitation extended to each of us to get back to the ‘contemplative’ mode of our childhood. Fr Robert Ombres of the Order of Preachers helps us to consider the wonder and mystery of God.

The Holy Trinity is difficult to understand, and that is how it should be. The phenomenal increase in scientific knowledge has perhaps made us over-confident about that sort of knowledge in other areas of our lives. Wisdom, not just knowledge, has always combined reason and calculation with other paths to knowing who we are and how we are to live and love. Today’s marvellous first reading from the book of Proverbs (Proverbs 8:22-31) gives us a good starting point. The Wisdom of God cries aloud:

“Then was I beside him as his craftsman, and I was his delight day by day, playing before him all the while, playing on the surface of his earth; and I found delight in the human race." (Proverbs 8:30-31)

Today’s solemnity is chiefly a celebration of the wonder of God, and of our delight in having revealed to us some of the depths involved in the life of Father, Son, and Holy Spirit and our share in that divine life.

The Holy Trinity is a mystery to be contemplated and celebrated than a concept to be discussed. Most of us remember a very old and much-repeated story about St. Augustine, one of the intellectual giants of the Catholic Church. Augustine was walking by the seashore one day, attempting to conceive of an intelligible explanation for the mystery of the Trinity. As he walked along, he saw a small boy on the beach, pouring seawater from a shell into a small hole in the sand. "What are you doing, my child?" asked Augustine. "I am trying to empty the sea into this hole," the boy answered with an innocent smile. "But that is impossible, my dear child,” said Augustine. The boy stood up, looked straight into the eyes of Augustine and replied, “What you are trying to do - comprehend the immensity of God with your small head - is even more impossible.” Then he vanished. The child was an angel sent by God to teach Augustine a lesson. Later, Augustine wrote: "You see the Trinity if you see love."…

In his younger days, St Augustine tried to ‘conceptualize’ the Triune God in his mind, but in his later years, he learnt to ‘contemplate’ the Triune God with his heart. We can understand something of the mystery of the Holy Trinity more readily with the heart than with our feeble mind. Evagrius of Pontus, a Greek monk of the 4th century said: “God cannot be grasped by the mind. If God could be grasped, God would not be God.” Vallalar, a Tamil poet and a devotee of God Shiva, talks of how God can be ‘grasped’ by love. ‘Anbenum pidiyul agappadum malaiye…’ – which, when translated, reads: God, the mountain, can be enveloped by the hands of love. Most of the holy persons make it clear that God is not an object to be grasped by the mind, but a subject that can be grasped by the heart, that can be bound by a relationship.

Albert Einstein, one of the greatest scientists of our times, had dissected almost anything and everything under the sun and gave plausible explanation. It was he who made the famous statement: “The most beautiful and deepest experience a man can have is the sense of the mysterious... He who never had this experience seems to me, if not dead, then at least blind.”

Many of us, insist on following ‘the blind alley of rigid reason’ as a sign of our maturity, while, some of us, somehow, maintain a streak of the ‘child’ in us all our lives. An incident from the life of Franklin D. Roosevelt (FDR), the well-known president of the U.S., is worth remembering here. FDR and one of his close friends, Bernard Baruch, talked late into the night one evening at the White House. At last, President Roosevelt suggested that they go out into the Rose Garden and look at the stars before going to bed. They went out and looked into the sky for several minutes, peering at a nebula with thousands of stars. Then the President said, “All right, I think we feel small enough now to go in and go to sleep.”

When we read this story of FDR, we can well imagine that as FDR stood in the garden looking at the stars, he may have mumbled ‘Twinkle, twinkle little star’ within himself. Perhaps what FDR was doing must have seemed ‘childish’ to his friend Bernard. But we can understand that this ‘childish streak’ in FDR kept him sane in spite of being the president of the U.S. Being the President of the U.S. can easily turn an individual into a megalomaniac (as is evident in many present-day world leaders, like Vladimir Putin, who think that they are gods themselves). FDR must have stayed sane by seeing himself in the proper perspective. The ‘child’ in him helped maintain that sanity.

I guess this is why Jesus spoke of all of us gaining entry into the Kingdom only by becoming children. In his own inimitable style, Jesus introduced the concept of the Holy Trinity to the Jews and to us. When He spoke of God in terms of relationships, many were surprised and many other ‘grown-up, important persons’ were furious. The God of the Israelites was ONLY ONE. Jesus did not change this fundamental idea, but presented this ONE GOD as a THREE-IN-ONE GOD. Basically, what Jesus wanted to tell his listeners (and us) was that God does not exist in isolated individualism but in a community of relationships. In other words, God is not a loner or a recluse. This means that a Christian in search of Godliness (Matthew 5:48) must shun every tendency to isolationism and individualism. The ideal Christian spirituality is not that of flight from the world like that of certain Buddhist monastic traditions where the quest for holiness means withdrawal to the Himalayas away from contact with other people and society. (Fr Munachi Ezeogu CSSp)

Jesus spoke about the Holy Trinity through simple imageries and stories. We have wrapped that gift in very sophisticated treatises. On many occasions in the history of the Church, the ‘gift-wrapper’ was so ornamented and attractive that it made the experts spend more time on the ‘gift-wrapper’ and thus, the original gift was lost.

The Triune God who is the life-giving force of all our relationships, is mostly locked up in well-built cathedrals and churches. The ‘God Family’ presented to us by Jesus needs to be living with us in our daily lives and not ‘treasured’ in magnificent churches as an object of mere adoration. The best way to respond to a lovely gift is to put that gift into day-to-day use and not keep it as a show-piece. This reminds us of a story told by Mark Link about a missionary, gifting his people with a sun-dial!

A missionary from Africa, on his home-leave, came across a beautiful sundial. He thought to himself, “That sundial would be ideal for my villagers in Africa. I could use it to teach them to tell the time of the day.” The missionary bought the sundial, crated it and took it back to Africa. When the village chief saw it, he insisted that it be set up in the centre of the village. The villagers were thrilled with the sundial. They had never seen something so beautiful in their lives. They were even more thrilled when they learned how it worked. The missionary was delighted by everyone’s response to his sundial. He was totally unprepared for what happened a few days later. The people of the village got together and built a roof over the sundial to protect it from the rain and the sun!

Well, I think the sundial is a lot like the Holy Trinity, and we Christians are a lot like the African villagers. The most beautiful revelation of our faith is the teaching about the Holy Trinity, namely, the Father, Son and the Holy Spirit. But instead of putting the teaching to work in our daily lives, we have built a roof over it, just as the villagers did over their sundial. For many of us the Trinity seems of little practical value, when it comes to our daily lives. We treat it more like an ornament of our Faith. (Mark Link in Sunday Homilies; quoted by Fr. Botelho).

The Feast of the Most Holy Trinity, the Feast of God’s Family, calls us to examine our attitude to relationships in general. Due to pressures coming from different directions in our daily life, family relationships become a casualty.

Ever since December 2019, a virus – apart from affecting our lives in very many areas – has been dictating terms and conditions to how we relate to our family, friends and relatives. Some of us did not have the opportunity to say proper goodbye to our family members who were victims of this pandemic. Perhaps the lockdown days have given us an opportunity to reflect on the priorities of our lives, especially our relationships. May this Feast of the Triune God give us a fresh impetus to re-arrange our priorities and give due place to God, whose very essence is ‘relationship’, as well as to our own relationships. 

The Holy Trinity

https://beyerstudio.com

மூவொரு இறைவன் பெருவிழா

வாழ்வின் மிக, மிக ஆழமான உண்மைகள், நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள கொடைகள் என்பதை உள்ளத்தால் உணர்ந்து, வியந்து, நன்றியோடு ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டும். அதற்குப் பதிலாக, அந்த உண்மைகளைக் கூறுபோட்டு, பெயரிட்டு, நம் அறிவுக்குள் அடைக்க முற்படுகிறோம். குழந்தைகளாய் இருந்தபோது, நமக்குள் இந்த ஆழ்மன வியப்பு அதிகம் இருந்தது. அதன் விளைவாக, மகிழ்வும் இருந்தது. ஆனால், வயதில் வளர, வளர, சரியான, துல்லியமான வழிகளில் சிந்திக்கவேண்டும் என்ற கட்டாயங்கள் நம்மீது திணிக்கப்படுகின்றன. அதன் விளைவாக, கனவு காணுதல், கற்பனை செய்தல், வியந்து மகிழ்தல் போன்ற பண்புகள் நமக்குள் குறைந்துவிடுகின்றன. நம்மைவிட, குழந்தைகள் கற்பனை செய்வதில் உயர்ந்தவர்கள் என்பதைக் கூறும் ஒரு கதை இது:

கல்லூரி ஒன்றில் வகுப்பு ஆரம்பமானது. ஆசிரியர் கரும்பலகையில் ஒரு புள்ளியை வரைந்தார். பின்னர் மாணவர்களிடம், "இது என்ன?" என்று கேட்டார். மாணவர்கள் கொஞ்சம் கேலியாகச் சிரித்தனர். ஒருவர் எழுந்து, "அது ஒரு புள்ளி" என்றார். ஆசிரியர், "அவ்வளவுதானா?" என்று கேட்டதும், மாணவர் கொஞ்சம் சிந்தித்தார். பின்னர், "ஓகே, அது, கரும்பலகையில், ‘சாக்பீஸ்’கொண்டு வரையப்பட்ட ஒரு புள்ளி" என்று கூறினார். சரியான பதிலைச் சொல்லிவிட்ட பெருமையுடன் மாணவர் புன்னகை செய்தார்.

ஆசிரியர் மாணவர்களிடம், "இது மிகவும் சரியான, தெளிவான, பொருத்தமான பதில். ஆனால், நேற்று, இதே புள்ளியை கரும்பலகையில் வைத்துவிட்டு, இதே கேள்வியை குழந்தைகள் வகுப்பில் கேட்டேன். உடனே அங்கிருந்த குழந்தைகள், 'இது ஒரு சிட்டுக் குருவியின் கண், மழைத்துளி, விண்மீன், தூரத்தில் வரும் இரயிலின் முன் விளக்கு' என்று 20க்கும் மேற்பட்ட பதில்களைச் சொன்னார்கள்" என்றார். ஆசிரியர் இவ்வாறு சொன்னதும், கல்லூரி மாணவர்களிடையே அமைதி நிலவியது. ஆசிரியர் வைத்த புள்ளிக்கு மிகச் சரியான, பொருத்தமான பதிலை மட்டுமே தங்களால் தரமுடிந்தது. ஆனால், குழந்தைகளோ, கண்முன் தெரிந்த அந்தப் புள்ளியைத் தாண்டி, பல உண்மைகளைக் கண்டனர் என்பதை, அந்த மாணவர்கள் உணர்ந்திருக்க வேண்டும்.

சரியான, தெளிவான, பொருத்தமான பதில்கள், நம் அறிவுத்திறனால் உருவாகின்றன. ஆனால், அவற்றையும் தாண்டி, பொருளுள்ள பல உண்மைகள், நம் ஞானத்திலிருந்து உருவாகின்றன. அத்தகைய ஞானத்தைப் பெறுவதற்கு, நமக்கு, குழந்தை உள்ளம் தேவை. இந்த ஞாயிறு நாம் நினைவுகூரும் மூவொரு இறைவன் பெருவிழாவைக் கொண்டாட, குழந்தை உள்ளமும், ஞானமும் தேவை.

மூவொரு இறைவன் என்ற மறையுண்மை, அறிந்துகொள்வதற்கு கடினமான உண்மை. அறிவியலில் அற்புத முன்னேற்றங்களை அடைந்துவிட்டதாய் எண்ணிக்கொண்டிருக்கும் நாம், அனைத்து உண்மைகளையும் நம் அறிவுக்குள் அடக்கிவிட முடியும் என்ற துணிவைப் பெற்றுள்ளோம். அனைத்திற்கும், சரியான, தெளிவான, பொருத்தமான பதில்கள் நம்மிடம் உள்ளன என்பதில், அகந்தையும் கொள்கிறோம். அறிவுத்திறன் கொண்டு அறிந்துகொள்வதற்கும், ஆழ்மன ஞானம் கொண்டு புரிந்துகொள்வதற்கும் வேறுபாடுகள் உள்ளன. அறிவுத்திறனைவிட, ஞானம் இன்னும் ஆழமானது என்பதை, இந்த ஞாயிறன்று வழங்கப்பட்டுள்ள முதல்வாசகம் தெளிவாக்குகிறது. துவக்கத்திலிருந்தே, இறைவனுடன் உறைந்திருக்கும் ஞானத்தின் அழகு, முதல்வாசகத்தில் சித்திரிக்கப்பட்டுள்ளது:

நீதிமொழிகள் 8: 22-23,29-31

ஆண்டவர் தம் படைப்பின் தொடக்கத்திலேயே தொல்பழங்காலத்தில் எதையும் படைக்கும் முன்னரே, என்னைப் படைத்தார். தொடக்கத்தில், பூவுலகு உண்டாகுமுன்னே, நானே முதன்முதல் நிலைநிறுத்தப்பெற்றேன்... பூவுலகிற்கு அவர் அடித்தளமிட்டபோது, நான் அவர் அருகில் அவருடைய சிற்பியாய் இருந்தேன்; நாள்தோறும் அவருக்கு மகிழ்ச்சியூட்டினேன்; எப்போதும் அவர் முன்னிலையில் மகிழ்ந்து செயலாற்றினேன். அவரது பூவுலகில் எங்கும் மகிழ்ந்து செயலாற்றினேன்; மனித இனத்தோடு இருப்பதில் மகிழ்ச்சி கண்டேன்.

"அவருடைய சிற்பியாய் இருந்தேன்" என்ற சொற்களுக்கு, "அவருடைய செல்லப்பிள்ளையாய் இருந்தேன்" என்ற பொருளும் உண்டு. எனவே, இறைவனின் கரங்களில், மடியில், ஒரு குழந்தையாய் தவழ்ந்த ஞானம், வாழ்வின் பல ஆழமான உண்மைகளை, குறிப்பாக, நம் அறிவுத்திறனைக் கொண்டு அறிந்துகொள்ள இயலாத உண்மைகளை புரிந்து, மகிழ்வதற்கு உதவுகிறது.

படைப்பின் துவக்கத்தில், மனித வரலாற்றின் ஆரம்பத்தில், இவ்வுலகை மகிழ்வில் நிறைத்த ஞானம், அறிவியல் வளர்ச்சியின் விளைவாக மௌனமாக்கப்பட்டது. குறிப்பாக, மதம் சார்ந்த உண்மைகளை, ஆழ்மன ஞானம் கொண்டு ஏற்றுக்கொள்வதற்குப் பதில், அவற்றை அறிவியல் ஆய்வுகளுக்கு உட்படுத்தி, அவ்வுண்மைகளையும், உணர்வுகளையும் கேலிக்கு உள்ளாக்கும் போக்கு இன்று வளர்ந்துள்ளது.

இதே நிலை, நம் ஒவ்வொருவரின் தனிப்பட்ட வாழ்விலும் பிரதிபலிக்கின்றது. நாம் ஒவ்வொருவரும் குழந்தைப்பருவத்தில் கொண்டிருந்த ஞானம், வயதில் வளர, வளர நம்மிடமிருந்து விடைபெற்றுள்ளதை உணர்கிறோம்.

மூவொரு இறைவனைப் புரிந்துகொள்ள, குழந்தை உள்ளம் தேவை என்பதை சிந்திக்கும்போது, நம்மில் பலருக்கு புனித அகுஸ்தின் பற்றிய கதை நினைவுக்கு வந்திருக்கும். இறைவன், மூன்று ஆட்களாய், ஒரே கடவுளாய் இருப்பது எவ்விதம் சாத்தியம் என்று, புனித அகுஸ்தின், தன் மூளையைக் கசக்கிப் பிழிந்து, விடைதேடியபடி கடற்கரையில் நடந்துக் கொண்டிருந்தார். அந்தக் கடற்கரையில், ஒரு சிறுவன், ஒரு சிறிய சிப்பியில் கடல் நீரை அள்ளியெடுத்து, கரையில் இருந்த ஒரு குழியில் ஊற்றிவிட்டு, மீண்டும் கடலுக்குச் சென்று நீர் எடுத்து வந்தார். சிறுவன் இதுபோல் நான்கைந்து முறை செய்ததைப் பார்த்த அகுஸ்தின், அச்சிறுவனை நிறுத்தி, "என்ன செய்கிறாய்?" என்று கேட்டார். சிறுவன் அவரிடம், "பார்த்தால் தெரியவில்லையா? நான் இந்தக் கடல் நீர் முழுவதையும் அந்தக் குழிக்குள் ஊற்றிக்கொண்டிருக்கிறேன்" என்றார்.

அந்தக் குழந்தைத்தனமான பதிலைக்கேட்டு, இலேசாகப் புன்னகைத்த புனித அகுஸ்தின், அச்சிறுவனிடம், "இந்தக் கடல் நீர் முழுவதையும் உன்னால் எப்படி அந்தச் சிறு குழிக்குள் ஊற்றிவிட முடியும்?" என்று கேட்டார். அச்சிறுவன் அகுஸ்தினை ஆழமாகப் பார்த்து, "உங்களுடைய சிறிய அறிவைக் கொண்டு அளவு கடந்த கடவுளை எப்படி உங்களால் புரிந்துகொள்ள முடியும்?" என்று பதில் கேள்வி கேட்டுவிட்டு, மறைந்து போனார்.

குழந்தை வடிவில் வந்து புனித அகுஸ்தினுக்கு உண்மையை உணர்த்திச் சென்றது வானதூதர் என்று சொல்லப்படுகிறது. புனித அகுஸ்தீன், அக்குழந்தையிடம் கற்றுக்கொண்டது, மூவொரு கடவுளைப்பற்றிய உண்மை என்பதைவிட, தன்னைப்பற்றிய உண்மை என்று சொல்வதே பொருந்தும். அன்று, அக்குழந்தையிடம் கற்றுக்கொண்ட பாடம், புனித அகுஸ்தினை, வாழ்நாள் முழுவதும் பணிவுடன் வாழவைத்தது. முக்கியமாக, கடவுளைப்பற்றிய சிந்தனைகளைப் பணிவுடன் கற்றுக்கொள்ள வைத்தது. "அன்பைக் காணமுடிந்தால், மூவொரு இறைவனையும் காணமுடியும்" என்று, புனித அகுஸ்தின், பின்னொரு காலத்தில் சொன்னார்.

குழந்தைகளுக்குரிய பணிவான மனதை வளர்த்துக் கொள்வதால், வாழ்வின் ஆழமான உண்மைகளை உய்த்துணரலாம். இந்த எண்ணத்தைப் புரிந்துகொள்ள, அமெரிக்க அரசுத் தலைவராய் இருந்த Franklin Roosevelt அவர்களைப் பற்றி சொல்லப்படும் ஒரு கதை உதவியாக இருக்கும்.

Roosevelt அவர்களும், அவரது நெருங்கிய நண்பர் ஒருவரும், ஒருநாள், வெள்ளை மாளிகையில் சந்தித்து, நாள் முழுவதும் உலகப் பிரச்சனைகளைப்பற்றிப் பேசினார்கள். இரவு, அவர்கள் உறங்கச்செல்வதற்கு முன், Roosevelt அவர்கள், தன் நண்பரிடம், "வாருங்கள் நாம் தோட்டத்திற்குச் சென்று, விண்மீன்களைச் சிறிது நேரம் பார்த்துவிட்டு வருவோம்" என்றார். Roosevelt அவர்களின் இந்த யோசனையை நண்பர் புரிந்து கொள்ளவில்லை. இருந்தாலும், அவர் உடன் சென்றார். அவர்கள் தோட்டத்தில் நின்று, தெளிவாகத் தெரிந்த வானத்தையும் அங்கு கண்சிமிட்டிய விண்மீன்களையும் பார்த்தனர். ஒரு சில நிமிடங்கள் அமைதியாக விண்மீன்களைப் பார்த்தபின், Roosevelt அவர்கள், தன் நண்பரிடம், "சரி, நாம் எவ்வளவு சிறியவர்கள் என்பது புரிகிறது. இப்போது உறங்கச் செல்வோம்" என்று சொன்னார்.

அமெரிக்க அரசுத்தலைவராக இருந்ததால், இவ்வுலகம் முழுவதும், தனது கட்டுப்பாட்டிற்குள் இருப்பதுபோல், Roosevelt அவர்கள் உணர்வதற்கு வாய்ப்புக்கள் அதிகம் இருந்தன. ஆனால், இரவில் அவர் மேற்கொண்ட இந்த சிறு பழக்கத்தின் வழியே, தன்னைப்பற்றிய உண்மையை அவரால் உணரமுடிந்தது. மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், அரசுத்தலைவர் Roosevelt அவர்கள் செய்தது, குழந்தைத்தனமான ஒரு செயலாக நமக்குத் தெரியலாம். ஆனால், பரந்து விரிந்த வானத்தை ஓர் ஆழ்நிலை தியானமாய்ப் பார்த்தது, Roosevelt அவர்களுக்கு அவரது உண்மை நிலையைத் தெளிவாக உணர்த்தியிருக்க வேண்டும். அத்தகைய மனநிலையோடு Roosevelt அவர்கள் உறங்கச்சென்றது, அவர் தனக்குத்தானே சொல்லித்தந்த ஓர் அழகியப் பாடம்.

கடவுளுக்கு முன், அவரது அளவற்ற படைப்புக்கு முன், நாம் யார் என்பதை உணர்ந்தால், அவரை நம் அறிவுக்குள் அடக்கிவிடும் முயற்சிகளும், அடக்கிவிட முடியும் என்ற மமதைக் கனவுகளும் விலகி, உண்மைக் கடவுளை உய்த்துணர முடியும். மூவொரு இறைவனின் பெருவிழாவன்று இத்தகையதொரு குழந்தை மனதுடன் இறைவனை நாடிவரும் வரத்தை வேண்டுவோம்.

குழந்தை மனதுடன் மூவொரு இறைவனை நாடிவரவேண்டும் என்ற உண்மையை உணர்த்த, அந்த மூவொரு இறைவனை ஓர் உறவாக காண்பதற்கு இயேசு கதைகள் சொன்னார். நாமோ, அவரை, ஒரு கருத்தாக மாற்றி, நூல்களிலும், கோவில்களிலும் பாதுகாத்துவருகிறோம். இக்கோணத்தில் சிந்திக்கும்போது, ஆப்ரிக்காவில் சொல்லப்படும் கதையொன்று நினைவுக்கு வருகிறது.

ஆப்ரிக்காவின் பழங்குடியினரிடையே மறைபரப்புப்பணியாற்றிவந்த அருள்பணியாளர் ஒருவர், விடுமுறைக்கு, தன் தாயகம் திரும்பிச்சென்றார். அங்கு அவர், சூரிய சக்தியைப் பயன்படுத்தி இயங்கும் 'சூரிய மணிகாட்டி' (Sun dial) என்ற அற்புதப் படைப்பைக் கண்டார். அதன் பயனை, தன் மக்கள் புரிந்து, பயன்படுத்தவேண்டும் என்ற ஆவலுடன், அருள்பணியாளர், விடுமுறை முடிந்து திரும்பியபோது, சூரிய மணிகாட்டி ஒன்றை வாங்கிச்சென்றார்.

அவர் கொண்டுவந்திருந்த சூரிய மணிகாட்டியைக் கண்ட பழங்குடியினர், ஆச்சரியமும், ஆனந்தமும் அடைந்தனர். சூரிய மணிகாட்டியின் பயனை, தன் மக்கள் புரிந்துகொண்டனர் என்ற மகிழ்வில், அருள்பணியாளர், அதை அவ்வூருக்கு நடுவே ஒரு திறந்தவெளித் திடலில், சூரிய ஒளி தடையின்றி விழும் இடத்தில் பொருத்திவைத்தார்.

அடுத்தநாள் காலை, அருள்பணியாளர் அவ்விடம் சென்றபோது, அதிர்ச்சி அடைந்தார். அவ்வூர் மக்கள், சூரிய மணிகாட்டிக்கு மேல், கூரை ஒன்றை அமைத்திருந்தனர். வெயில், மழை இவற்றின் பாதிப்புக்களிலிருந்து சூரிய மணிகாட்டியை காக்கும்பொருட்டு, அந்தக் கூரையை அமைத்ததாக, அம்மக்கள், அருள்பணியாளரிடம் கூறினர்.

மூவொரு இறைவன் என்ற மறையுண்மையை சூரிய மணிகாட்டியாகவும், நம்மை, அந்தப் பழங்குடியினராகவும் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கலாம். தந்தை, மகன், தூய ஆவியார் என்ற மூவொரு இறைவனின் மறையுண்மை, நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள அற்புதமான கொடை. இக்கொடையைப் பெற்றுள்ள நாம், இம்மறையுண்மையை நம் வாழ்வில் ஒவ்வொரு நாளும் பயன்படுத்துவதற்குப் பதிலாக, இதைப் பாதுகாப்பாக வைக்கவேண்டுமென்ற ஆர்வத்தில், பிரம்மாண்டமானக் கோவில்களை எழுப்பி, அல்லது, மூவொரு இறைவனை, இறையியல் கருத்துக்களாக நூல்களில் எழுதி, அவற்றில், இம்மறையுண்மையை ஒரு காட்சிப்பொருளாக வைத்து, அழகுபார்க்கிறோம். இம்மறையுண்மையை, வழிபாட்டிற்குரிய ஓர் உண்மையாக வணங்குகிறோமே தவிர, நம் வாழ்வின் ஆதாரமாகப் பயன்படுத்தத் தயங்குகிறோம்.

தானாக இருப்பவர், தனித்திருப்பவர், அணுகமுடியாத ஒளியில் வாழ்பவர், பெயரிட்டு அழைக்கமுடியாதவர் என்றெல்லாம் இஸ்ரயேல் மக்களுக்கு அறிமுகமான இறைவனை, தந்தை, மகன், தூய ஆவியார் என்ற கூட்டுக்குடும்பமாக இயேசு அறிமுகம் செய்துவைத்தார். உறவில் வாழ்வது ஒன்றே, இயேசு அறிமுகம் செய்துவைத்த மூவொரு இறைவனின் இலக்கணம். நம் இறைவன், உறவுகளின் ஊற்றாக இருப்பதால், நாமும் உறவுகளுக்கு முதன்மையான, முக்கியமான இடம் தரவேண்டும் என்பதே மூவொரு இறைவன் பெருவிழா சொல்லித்தரும் உன்னதப் பாடம்.

கடந்த ஓராண்டுக்கும் மேலாக, குடும்ப உறவுகள், நட்பு வட்டங்கள், உறவினர்களின் கூட்டம் என்ற அனைத்து நிலைகளிலும், கோவிட் 19 பெருந்தொற்று பல்வேறு தடைகளையும், கட்டுப்பாடுகளையும் சுமத்தியுள்ளது. நம் நெருங்கிய உறவுகள், இவ்வுலகைவிட்டுப் பிரிந்துசென்ற சூழலிலும், அவர்களுக்குத் தகுதியான இறுதி மரியாதை வழங்க முடியாமல் தவித்தோம். இந்தப் பெருந்தொற்றைத் தொடர்ந்துவரும் காலங்களில், நாம், உறவுகளுக்கு முதன்மை இடத்தை தரப்போகிறோமா என்ற கேள்வியை, மூவொரு இறைவன் பெருவிழா மீண்டும் நமக்கு முன் வைக்கிறது.

உறவுகளை வளர்ப்பதைவிட, செல்வம் சேர்ப்பது, புகழ் தேடுவது, அறிவியலின் உதவியோடு, இவ்வுலகை வெல்வதாக எண்ணி, இயற்கையைச் சீரழிப்பது என்ற மற்ற அம்சங்களுக்கு நாம் வாழ்வில் முதன்மை இடங்களைக் கொடுத்திருந்தால், மீண்டும், மனித உறவுகளுக்கும், ஏனைய உயிரனங்களுடன் கொள்ளவேண்டிய உறவுகளுக்கும், முதலிடம் வழங்கும் வழிகளை, மூவொரு இறைவன் நமக்குச் சொல்லித்தர வேண்டும் என்று, இன்று சிறப்பாக மன்றாடுவோம்.