23 November, 2014

“Long live Christ, the REAL King!” "உண்மையான அரசராம் கிறிஸ்து என்றென்றும் வாழ்க!"

Christus Rex Cross - Christ the King - The Risen Christ

November 23, this Sunday, we celebrate the Feast of Christ the King. 87 years back, on this same date – November 23 – a young priest was shot to death for the sake of Christ the King. Just before he was shot, he shouted out: “Long live Christ the King!” He was the Mexican Jesuit Priest by name, Miguel Augustin Pro. On November 23, 1927, Fr Pro was condemned to death without a proper trial. The President of Mexico, Plutarco Calles, wanted the execution of Fr Pro to be photographed and filmed. Hence, he had invited the media personnel to the place of execution. There are two versions for this decision of Mr Calles. One version says that the President had mistakenly assumed that Fr Pro, on reaching the place of execution and seeing the firing squad, would give up his faith and beg for mercy. Mr Calles wanted that moment of defeat to be recorded for posterity! The other version says, that the graphic details of Fr Pro’s execution, when published next day on the front page of every newspaper, would deter the other Christian ‘rebels’ from pursuing their rebellion against the government.
In any case, neither of these wishes of President Calles was fulfilled. Fr Pro, on reaching the place of execution, refused the blindfold offered to him. He simply asked for some moments of prayer as his final wish. Then, he kissed the crucifix which he was carrying. After this, he stretched out his hands in the form of a cross, his right hand holding the crucifix and the left holding the rosary. Then, Fr Miguel Augustin Pro raised his voice and said: “Viva Cristo Rey!” - “Long Live Christ the King!” The shots rang out and he collapsed on the ground. Since Fr Pro did not die of these shots, another man came close to him and shot him at point blank. Thus, Fr Pro met his glorious end, shattering the petty dream of President Calles that he would give up his faith and beg for mercy.
Since the whole execution took place in the full glare of the media, the next day all the papers carried this as the front page news with pictures of Fr Pro standing as the Crucified Christ. This, once again, did not deter the other rebels, but only inspired them to carry on their struggle against the repressive government. Many more martyrs of Mexico walked to their execution, holding the pictures of Fr Miguel Pro’s execution!
“Viva Cristo Rey!” was the defiant cry of ‘Cristores’, the group that fought against the Mexican government trying to suppress the Catholic Church in Mexico at the beginning of the 20th century. Fr Miguel Pro was a member of this group and an enormous inspiration to hundreds of members of ‘Cristores’. The figure of Christ the King has inspired not only Fr Miguel Pro, but thousands of others down the centuries!

The figure of Christ the King leaves me uncomfortable. Christ the Shepherd, Christ the Saviour, Christ the Son of David, Christ the crucified, Christ the Lord…. So many other images of Christ as Light, Way, Vine, Living Water… all these do not create problems for me. Christ the King? Hmm… ‘Christ’ and ‘King’ seem to be two opposite, irreconcilable poles. Why do I feel so uncomfortable with the title Christ the King? I began thinking… I found some explanation for my discomfort.
My image of a ‘king’ was the cause of the problem. The moment I think of a king, pomp and power, glory and glamour, arrogance and avarice… these thoughts crowd my mind. Christ would be a king this way? No way… Christ does talk about a kingdom. A Kingdom not bound by a territory, a Kingdom not at war with other kingdoms created by human endeavour. A Kingdom that can be established only in human hearts. Is such a Kingdom possible? If this is possible, then Christ the King is possible. This is the King we are presented with in today’s Feast!

The Gospel passages prescribed for the Feast of Christ the King in all the three Liturgical Years - A, B, and C give us a clear picture of what this feast is all about. Today’s Gospel talks of the Last Judgement from the Gospel of Matthew (25: 31-46). Last year’s Gospel was a scene taken from Calvary (Luke 23: 35-43), where one of the criminals crucified along with Jesus, recognizes Him as a king! Next year’s Gospel will be the trial scene of Jesus with Pilate, taken from John (18: 33-37). In all the three Gospel passages, there is hardly a hint of pomp and glory. That is the core of this Feast.

There is a story about an Irish king.  He had no children to succeed him on the throne.  So he decided to choose his successor from among the people.  The only condition set by the king, as announced throughout his kingdom, was that the candidate must have a deep love for God and neighbour.  In a remote village of the kingdom lived a poor but gentle youth who was noted for his kindness and helpfulness to all his neighbours.  The villagers encouraged him to enter the contest for kingship.  They took up a collection for him so that he could make the long journey to the royal palace.  After giving him the necessary food and a good overcoat, they sent him on his way.  As the young man neared the castle, he noticed a beggar sitting on a bench in the royal park, wearing torn clothes.  He was shivering in the cold while begging for food.  Moved with compassion, the young man gave the beggar his new overcoat and the food he had saved for his return journey.  After waiting for a long time in the parlour of the royal palace, the youth was admitted for an interview with the king.  As he raised his eyes after bowing before the king, he was amazed to find the king wearing the overcoat he had given to the beggar at the park, and greeting him as the new king of the country.
We have heard such feel-good stories that remind us over and over again that God comes in the disguise of the poor. One of the famous stories written by Leo Tolstoy in this vein is - ‘Martin the Cobbler’. God meets Martin in the guise of people in need. Today’s gospel talks of a similar situation set in the context of the Final Judgement, where the King would bless those on his right with the words: 'Come, O blessed of my Father, inherit the kingdom prepared for you from the foundation of the world; for … as you did it to one of the least of these my brethren, you did it to me.' (Mt. 25: 34-40)

This is the last week of the Liturgical year. Next week we begin a new Liturgical year with the First Sunday of Advent. Every year, during these final weeks of the Liturgical year, we are reminded of the final moments of our life on earth. Last week we were told to keep our accounts ready to submit to the king. Today we are told what type of account we need to keep ready. This is an account of how we have put to use our talents, abilities and opportunities, not for our own self-aggrandisement but for the betterment of our neighbour’s life. Especially the neighbour who is in dire needs.

This gospel is given to us on the Feast of Christ the King. For this King, taking care of the least privileged is a sure way to ‘inherit the Kingdom’. Taking care of those in need is THE ONLY guarantee for our salvation, nothing else. This Sunday happens to follow November 20th which, once again, draws our attention to one of the most needy groups – the Children. November 20 is the Universal Children’s Day as well as the Universal Children’s Rights Day. 

Instead of crowding our minds with statistics on the hungry, the imprisoned, the orphaned, the alienated people, women and children, let us prepare to stand before our King, hanging on the Cross – his throne – begging him to make us worthy enough to stand at his right and be blessed by him. Taking right actions for those who are left out will place us at the right hand of the King. Only when we see the truly needy persons and help them, we would be able to recognize our King even when he is hanging on the Cross!


The execution of Bl.Miguel Pro

நவம்பர் 23, இஞ்ஞாயிறன்று, கிறிஸ்து அரசர் பெருவிழாவைக் கொண்டாடுகிறோம். 87 ஆண்டுகளுக்கு முன், இதே நவம்பர் 23ம் தேதி, ‘கிறிஸ்து அரசர் வாழ்க என்று சொல்லியபடி, ஓர் இளம் அருள் பணியாளர் மறைசாட்சியாக, தன் உயிரை வழங்கினார். 1927ம் ஆண்டு, நவம்பர் 23ம் தேதி. மெக்சிகோ நாட்டில் ஓர் இளம் இயேசு சபை அருள் பணியாளருக்கு மரணதண்டனை வழங்கப்பட்டது. அதுவும், ஒரு பொதுவான இடத்தில், காவல் துறையினரால் அவர் சுட்டுக் கொல்லப்படவேண்டும் என்று மெக்சிகோ அரசுத் தலைவர் Plutarco Calles ஆணையிட்டார். காவல் துறையினர் அவரைச் சுடுவதற்கு துப்பாக்கிகளை உயர்த்தியதும்,  அந்த இளம் குரு அச்சமுற்று, தன் கிறிஸ்தவ நம்பிக்கையை கைவிட்டு, மன்னிப்பு கேட்பார் என்று அரசுத் தலைவர் எதிர்பார்த்தார். இளம் குரு மன்னிப்பு வேண்டுவதை செய்தித்தாள் நிருபர்கள் காணவேண்டும் என்று எண்ணி, மரணதண்டனை நிறைவேற்றும் இடத்திற்கு அவர்களை அரசுத்தலைவர் அழைத்திருந்தார்.
இளம் குருவை ஒரு சுவருக்கருகே நிறுத்தினர் காவல் துறையினர். அவர்களில் ஒருவர் அவர் கண்களைக் கட்டவந்தபோது, அந்த இளம் குரு அதை மறுத்தார். அவருடைய இறுதி ஆவல் என்ன என்று கேட்ட காவல் துறை அதிகாரியிடம், தான் சிறிது நேரம் செபிக்கவேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டார். அதன்படி, அவ்விடத்திலேயே முழந்தாள் படியிட்டு, செபித்தார். தான் கொண்டுவந்திருந்த சிலுவையை எடுத்து, ஆழ்ந்த அன்புடன் அதை முத்தமிட்டார். பின்னர், அந்தச் சிலுவையைத் தன் வலது கரத்திலும், செபமாலையை இடது கரத்திலும் ஏந்தியபடி, இரு கரங்களையும் விரித்து நின்று, "கிறிஸ்து அரசர் என்றென்றும் வாழ்க!" என்று உரத்த குரலில் முழங்கினார். அந்நேரம், காவல் துறையினரின் குண்டுகள் அவர் மீது பாய அந்த இளம் இயேசு சபை அருள் பணியாளர் தன் உயிரை கிறிஸ்து அரசர் பாதங்களில் அர்ப்பணம் செய்தார். 36 வயது நிறைந்த அந்த இளம் இயேசு சபை அருள் பணியாளரின் பெயர், மிகுவேல் அகஸ்டின் ப்ரோ (José Ramón Miguel Agustín Pro Juárez).

20ம் நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் மெக்சிகோ நாட்டில் கத்தோலிக்கத் திருஅவைக்கு எதிராக அடக்குமுறைகள் மேற்கொள்ளப்பட்ட வேளையில், "கிறிஸ்து அரசர் என்றென்றும் வாழ்க!" என்ற அறைகூவலுடன் 'Cristeros' என்ற குழுவினர் போராடிவந்தனர். இக்குழுவின் ஒரு முக்கிய வழிகாட்டியாகச் செயல்பட்டவர், மிகுவேல் ப்ரோ. கிறிஸ்துவின் அரசு மெக்சிகோவில் மீண்டும் தழைத்து வளர, தன்னையே ஒரு விதையாக பூமியில் புதைத்தார் மிகுவேல் ப்ரோ.
இவரைப் போல பல்லாயிரம் வீர உள்ளங்கள் கிறிஸ்து அரசருக்காகத் தங்கள் உயிரை அர்ப்பணித்துள்ளனர். நாம் வாழும் இந்த 21ம் நூற்றாண்டிலும் கிறிஸ்தவர்கள் பலர், தங்கள் மதநம்பிக்கைக்காக கொல்லப்படுகின்றனர். இந்த ஞாயிறு நாம் கொண்டாடும் கிறிஸ்து அரசர் திருநாளன்று இந்த வீர உள்ளங்களை எண்ணி இறைவனுக்கு நன்றி சொல்கிறோம்.

கிறிஸ்து அரசர் திருநாளைப் பற்றி நினைக்கும்போது எனக்குள்ளே ஒரு சங்கடம். அதை முதலில் உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன். கிறிஸ்துவைப் பலகோணங்களில் நினைத்துப் பார்த்திருக்கிறேன், தியானித்திருக்கிறேன். நல்லாயனாக, நல்லாசிரியராக, மீட்பராக, நண்பராக, வழியாக, ஒளியாக, வாழ்வாக, .... இவ்வாறு பல கோணங்களில் கிறிஸ்துவை எண்ணிப்பார்க்கும்போது மன நிறைவு கிடைத்திருக்கிறது.
ஆனால் கிறிஸ்துவை அரசராக எண்ணும்போது மனதில் சங்கடங்கள் எழுகின்றன. கிறிஸ்து, அரசர், இரண்டும் நீரும் நெருப்பும் போல ஒன்றோடொன்று பொருந்தாமல் இருப்பது போன்ற ஒரு சங்கடம். ஏன் இந்த சங்கடம் என்று சிந்திக்கும்போது, ஓர் உண்மை தெரிந்தது. சங்கடம், கிறிஸ்து என்ற வார்த்தையில் அல்ல, அரசர் என்ற வார்த்தையில்தான்.

அரசர் என்றதும் மனத்திரையில் தோன்றும் உருவம் எது? பட்டும், தங்கமும், வைரமும் மின்ன உடையணிந்து, பலரது தோள்களை அழுத்தி வதைக்கும் பல்லக்கில் அமர்ந்துவரும் ஓர் உருவம்... சுருங்கச் சொல்ல வேண்டுமெனில், ஆடம்பரமாக வாழப் பிறந்தவர்... அரசர் என்றதும் மனதில் தோன்றும் இந்தக் கற்பனைக்கும், இயேசுவுக்கும் எள்ளளவும் தொடர்பில்லையே. பின், எப்படி இயேசுவை அரசர் என்று சொல்வது? சங்கடத்தின் அடிப்படையே இதுதான்.
அரசர் என்ற சொல்லுக்கு நாம் தரும் வழக்கமான, ஆனால், குறுகலான இந்த இலக்கணத்தை வைத்துப் பார்த்தால், இயேசு கட்டாயம் ஓர் அரசர் அல்ல. ஆனால், மற்றொரு கோணத்தில் இயேசுவும் ஓர் அரசர். அவர் நிறுவிய அரசுக்கு நிலபரப்பு கிடையாது... அப்பாடா, பாதி பிரச்சனை இதிலேயேத் தீர்ந்துவிட்டது. நிலம் இல்லை என்றால், போர் இல்லை, போட்டிகள் இல்லை, இதைப் பாதுகாக்கக் கோட்டை, கொத்தளங்கள் தேவையில்லை, படைபலம் தேவையில்லை, உயிர்பலி தேவையில்லை... எதுவுமே தேவையில்லை. ஆம், இயேசு கொணர்ந்த அரசுக்கு எதுவுமே தேவையில்லை.
இன்னும் ஆழமான ஓர் உண்மை இதில் என்னவென்றால், இறைவன் ஒருவரே தேவை, வேறெதுவுமே தேவையில்லை, என்று சொல்லக்கூடிய மனங்கள் மட்டுமே இந்த அரசுக்குச் சொந்தமான நிலம். அத்தகைய மனங்களில் தந்தையை அரியணை ஏற்றுவதுதான் இயேசுவின் முக்கிய பணி. இயேசுவுக்கு அரியணை இல்லையா? உண்டு. தந்தைக்கும், இயேசுவுக்கும் அரியணைகளா? ஆம். யார் பெரியவர் என்ற கேள்வி இல்லாததால், இந்த அரசில் எல்லாருக்குமே அரியணை, எல்லாருக்குமே மகுடம் உண்டு. எல்லாரும் இங்கு அரசர்கள்... இந்த அரசர்கள் மத்தியில் இயேசு ஓர் உயர்ந்த, நடுநாயகமான அரியணையில் வீற்றிருப்பார் என்று கற்பனை செய்துகொண்டு, தலையை உயர்த்தி, உயர்வான இடத்தில் அவரைத் தேடினால், ஏமாந்துபோவோம். உயர்ந்திருக்கும் நம் தலை தாழ்ந்தால்தான் அவரைக் காணமுடியும். காரணம்?... அவர் நமக்குமுன் மண்டியிட்டு, நம் காலடிகளைக் கழுவிக்கொண்டு இருப்பார். மக்கள் அனைவரையும் அரியணை ஏற்றி, அதன் விளைவாக, அம்மக்களின் மனம் எனும் அரியணையில் அமரும் இயேசு என்ற மன்னரைக் கொண்டாடவே இந்த கிறிஸ்து அரசர் திருநாள்.

குழந்தைப்பேறு இல்லாமல் தவித்த அயர்லாந்து நாட்டு அரசர் ஒருவர், தனக்குப் பின் அரியணையில் ஏறும் தகுதியுடைய வாரிசு ஒருவரை தேடுவதாக நாட்டு மக்களுக்கு அறிவித்தார். வாரிசாக விரும்புகிறவர்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட நாளன்று அரண்மனைக்கு வரவேண்டும் என்றும் அறிக்கை வெளியிட்டார். தனது வாரிசாக விரும்புகிறவர் கடவுள் மீதும், அயலவர் மீதும் ஆழ்ந்த அன்பு கொண்டவராக இருக்கவேண்டும் என்பது மட்டுமே அரசர் விதித்திருந்த நிபந்தனை. பல இளையோர் அரசரின் இந்த அறிக்கையைக் கேட்டு மிக்க மகிழ்ச்சி அடைந்தனர். அரண்மனையை நோக்கிப் பயணம் மேற்கொண்டனர்.
அந்நாட்டின் ஏதோ ஒரு மூலையில் இருந்த ஒரு சிற்றூரில் ஏழ்மையில் வாழ்ந்து வந்த ஓர் இளைஞன், கடவுள் பக்தி மிக்கவர், அயலவர் மீதும் அதிக அன்பு கொண்டவர். ஊர் மக்கள் அனைவரும் அந்த இளைஞனை அரசரின் வாரிசாகும்படி தூண்டினர். ஊர்மக்களிடையே நிதி திரட்டி, அந்த இளைஞன் உடுத்திக்கொள்ள ஓர் அழகான மேலாடையை அவருக்குப் பரிசளித்தனர். அரண்மனைக்குச் செல்லும் நாள் வந்ததும், பயணத்திற்குத் தேவையான உணவையும் தந்து, அவரை வழியனுப்பி வைத்தனர்.
இளைஞன் அரண்மனையை நெருங்கியபோது, அதிகக் குளிராக இருந்தது. பனி பெய்து கொண்டிருந்தது. அரண்மனைக்கு அருகில், வழியோரத்தில், கொட்டும் பனியில் ஒருவர் கிழிந்த ஆடைகளுடன் குளிரில் நடுங்கியவாறு பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருந்தார். இளைஞன் உடனே தான் அணிந்திருந்த அந்த அழகிய மேலாடையை அவருக்கு அணிவித்தார். தன்னிடம் எஞ்சியிருந்த உணவையும் அவருக்குக் கொடுத்தார்.
அரண்மனைக்குள் நுழைந்ததும், அங்கு காத்திருந்த ஆயிரக்கணக்கான இளையோரில் ஒருவராக, ஓர் ஓரத்தில் இவர் அமர்ந்தார். அப்போது அரசர் அவைக்குள் நுழைந்தார். அவரைக் கண்ட இளைஞனுக்கு அதிர்ச்சி. தான் வழியில் அந்தப் பிச்சைக்காரருக்கு கொடுத்திருந்த மேலாடையை அரசர் அணிந்திருந்தார். அரசர் நேரடியாக இளைஞனிடம் வந்து, அவரைக் கரம் பற்றி அழைத்துச் சென்றார். அவரைத் தன் அரியணையில் அமர வைத்து, "இவரே என் வாரிசு" என்று அறிவித்தார்.

மனதிற்கு நிறைவையும், மகிழ்வையும் தரும் பல கதைகளில் இதுவும் ஒன்று. எவ்விதப் பலனையும் எதிர்பாராமல் ஏழைகளுக்கு நாம் செய்யும் உதவிகள் ஏதோ ஒரு வகையில் நம்மை வந்தடையும் என்பதையும், அந்த ஏழைகளின் வடிவில் இறைவனையே நாம் சந்திக்கிறோம் என்பதையும் கதைகளாக கேட்டிருக்கிறோம். இக்கருத்துடன் சொல்லப்பட்டுள்ள பல கதைகளில் மிகவும் புகழ்பெற்றது லியோ டால்ஸ்டாய் அவர்கள் எழுதிய 'காலணிகள் செய்யும் மார்ட்டின்' - 'Martin the Cobbler' என்ற கதை.
இறைவன் மார்ட்டினைச் சந்திக்க வருவதாகச் சொல்லியிருந்ததால், அவர் வருவார் என்று நாள் முழுவதும் காத்திருக்கிறார் மார்ட்டின். அவர் காத்திருந்தபோது, தேவையில் இருந்த மூவருக்கு உதவிகள் செய்கிறார். மாலைவரை இறைவன் வராததால் மனமுடைந்த மார்ட்டின், 'கடவுளே, நீர் என் வரவில்லை?' என்று கேள்வி எழுப்புகிறார். கடவுளோ தான் அந்த மூவர் வழியாக அவரை அன்று மூன்று முறை சந்தித்ததாகச் சொல்கிறார்.
இன்றைய நற்செய்தியில் நமக்குச் சொல்லப்படும் பாடமும் இதேதான்: "பசியாக, தாகமாக, ஆடையின்றி, அன்னியராக இருக்கும் மிகச் சிறியோராகிய என் சகோதரர் சகோதரிகளுள் ஒருவருக்கு நீங்கள் செய்ததையெல்லாம் எனக்கே செய்தீர்கள் என உறுதியாக உங்களுக்குச் சொல்லுகிறேன்’ " (மத்தேயு 25:40) என்று இறைவன் நம்மிடம் சொல்கிறார்.

கிறிஸ்து அரசர் பெருவிழாவிற்கு ஏன் இப்படி ஒரு நற்செய்தி வழங்கப்பட்டுள்ளது என்று எனக்குள் கேள்வி எழுந்தது. இன்றைய நற்செய்தியின் ஆரம்ப வரிகள் கிறிஸ்துவை ஒரு அரசர் என்று நினைவுபடுத்தும் வரிகள். தொடர்ந்து வரும் வரிகள் அந்த அரசர் எவ்விதம் மற்ற அரசர்களிடமிருந்து மாறுபட்டவர், இந்த அரசருக்கே உரிய ஒரு முக்கிய பண்பு என்ன என்பதையெல்லாம் விளக்குகின்றன.
அரசருக்கு உரிய பண்புகளில் ஒன்று, நன்மை, தீமை இவற்றைப் பிரித்து, நல்லவற்றை வாழ வைப்பது, தீமைகளை அழிப்பது. கிறிஸ்து அரசரைப் பொருத்தவரை நன்மை, தீமை இரண்டையும் பிரிக்கும் ஒரே அளவுகோல்... அயலவர். அவர் மீது நாம் காட்டும் அன்பு.
பசியாய், தாகமாய், ஆடையின்றி இருக்கும் அயலவர்;
சொந்த நாட்டிலும், வேலைதேடி சென்ற நாட்டிலும் உரிமைகள் மறுக்கப்பட்டிருக்கும் அன்னியர், கைம்பெண்கள், அனாதைகள்;
காரணத்தோடும், காரணமின்றியும் சிறைகளில் வாடும் மக்கள்;
உடல் நலம் குன்றி, அடுத்தவரை அதிகம் நம்பியிருக்கும் நோயுற்றோர்;....
இப்படி கிறிஸ்து அரசரைப் பொருத்தவரை இந்த அயலவர் பட்டியல் நீளமானது.

தேவைகள் அதிகம் உள்ள இந்த அயலவர் பட்டியல், வெறும் பட்டியலா? அல்லது, நமக்குள் சங்கடங்களையும், கேள்விகளையும் ஆணிகளாக அறையும் சுத்தியலா?  
முட்களால் பின்னப்பட்ட மகுடம் தாங்கி, சிலுவை என்ற சிம்மாசனத்தில் உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருக்கும் கிறிஸ்து அரசருக்கு முன் இன்று சிறிது நேரம் நிற்க முயல்வோம்.
இந்த அரசருக்கு முன் நிற்க, முக்கியமாக அவரது வலது பக்கம் நிற்க நாம் தகுதியுள்ளவர்களாய் இருக்கிறோமா? இந்த அரசனால் ஆசீர்பெறப் போகிறோமா? அல்லது விரட்டி அடிக்கப்படுவோமா?
தேவைகள் உள்ள மக்களில் இந்த அரசனின் உருவைக் கண்டு, உதவிக்கரம் நீட்டியிருந்தால், வலது பக்கம் நிற்கும் வாய்ப்பு பெறுவோம். கிறிஸ்து அரசர் வழங்கும் ஆசீரையும் பெறுவோம்.

இறுதியாக, இந்த ஞாயிறன்று, புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலய வளாகத்தில், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், முத்திப்பேறு பெற்ற ஆறு பேரை புனிதர்களாக அறிவிக்கிறார். இந்தியாவைச் சேர்ந்த, முத்திப்பேறு பெற்ற Kuriakose Elias Chavara என்ற அருள் பணியாளர், முத்திப்பேறு பெற்ற Euphrasia Eluvathingal என்ற அருள் சகோதரி ஆகியோர் உட்பட, முத்திப்பேறு பெற்ற Giovanni Antonio Farina, Casoriaவின் Ludovico, Nicola Saggio, Amato Ronconi ஆகியோரை திருத்தந்தை புனிதர்களாக உயர்த்துகிறார். புதிய புனிதர்களின் பரிந்துரையால், நாம் அனைவரும் கிறிஸ்து அரசருக்கு உகந்த அரியணையாக நம் உள்ளங்களை மாற்ற முயல்வோம்.


Some shots from the execution of Bl.Miguel Pro

16 November, 2014

Like a thief in the night எல் சால்வதோர் அடக்குமுறைக்கு எதிர் சாட்சிகள்

Paintings of Salvadoran Jesuit Martyrs by Mary Pimmel

In the second reading of this Sunday’s Liturgy (33rd Sunday in Ordinary Time), St Paul gives a warning: “For you yourselves know well that the day of the Lord will come like a thief in the night” (1 Thes. 5:2). This warning was so true in case of the six Jesuits and the two ladies massacred in the Central American University in San Salvador (Universidad Centroamericana). The Jesuits knew that their life was not secure in the hands of the repressive government of El Salvador. Still they did not leave the university campus…and faced ‘the day of the Lord’ coming in the wee hours of November 16, 1989. This Sunday marks the 25th Anniversary of this massacre. Here are a few excerpts from an article –
THE SIX JESUIT MARTYRS OF EL SALVADOR
written by M C-J SJ

In the early hours of the 16th of November 1989 the Jesuits were dragged out of their beds by a detachment of soldiers from the crack Atlacatl Batallion trained in and funded by the United States. The soldiers made them lie on the ground in our university campus and were then ordered to shoot them in cold blood by Lieutenant José Ricardo Espinosa who had been a student of one of them at our Jesuit high school, the Externado San José. They then went and shot the two women who were sleeping in a parlour attached to the residence so that there would be no witnesses.
Who were these Jesuits? There was the university rector Ignacio Ellacuría, an internationally known philosopher and tireless in his efforts to promote peace through his writings, conferences and travels abroad; Segundo Montes, dean of the sociology department and director of the University Institute of Human Rights which tried to help the families and relatives of those who had been assassinated, disappeared or imprisoned; Ignacio Martín Baró, a pioneering social psychologist who headed the Psychology Department; theology professors Juan Ramón Moreno and Amando López; and Joaquin López y López, the only native Salvadoran of the group and founding head of the Fe y Alegría network of schools for the poor. Julia Elba Ramos, wife of the caretaker at the UCA and her daughter Celina were sleeping that night at the UCA since they felt it would be safer than their cottage on the edge of the campus.
Why were they killed ? The reason was no different from that of the martyrdom in 1977 of the Jesuit Rutilio Grande, or the assassination three years later of Archbishop Romero or of the four American sisters Dorothy Kazel, Ita Ford, Maura Clarke and Jean Donovan. They all shed their blood with tens of thousands of lesser-known civilian victims of El Salvador’s civil war of 1981 to 1992. They were looking for peace, but the peace they longed for was not peace at any price. They were one with Archbishop Romero who, shortly before his martyrdom, declared: “Let it be quite clear that if we are being asked to collaborate with a pseudo-peace, a false order, based on repression and fear, we must recall that the only order and the only peace that God wants is one based on truth and justice”………………

Shortly after the Wednesday night meeting of the High Command, and with the apparent approval of the President, the Atlacatl Unit returned to the UCA to murder the Jesuits and the two women. The soldiers simulated a military confrontation, leaving over 200 spent cartridges, to make it look as if the Jesuits had fallen in combat. But they also split open Ellacuría’s head and spread his brains on the grass to make it clear why he had been killed.
Why were they killed ? Like many others, the UCA martyrs were killed for the way they lived, that is, for how they lived their religious faith, how they expressed their faith in love. They stood for a new kind of university, a new kind of society, a ‘new’ church. Together with their lay colleagues, they wrestled with the ambiguities of their university in a country where only a tiny minority finished elementary school and still fewer could meet the required academic standards to enter university and to pay the tuition fees. The Jesuits and their colleagues concluded that they could not limit their mission to teaching and innocuous research. They did their best to steeply scale tuition charges according to students’ family income. More importantly, they sought countless ways to unmask the lies that justified the pervasive injustice and the continuing violence, and they made constructive proposals for a just peace and a more humane social order. As a university of Christian inspiration, they felt compelled to serve the truth in this way. That is what got them killed.

Jon Sobrino, who would have been killed with them had he not been away giving a Scripture course in Thailand, expresses this very clearly in their new understanding of what a university should be and do in a situation of chronic injustice. He says: “The University should become incarnate among the poor, it should become science for those who have no science, the clear voice of those who have no voice, the intellectual support of those whose very reality makes them true and right and reasonable, even though this sometimes takes the form of having nothing, but who cannot call upon academic reasons to justify themselves”. This is precisely what the Salvadoran Jesuits did and it led to their death. Sobrino again: “They murdered these Jesuit academics because they made the university an effective instrument in defence of the mass of the people, because they had become the critical conscience in a society of sin and the creative awareness of a future society that would be different, the utopia of God’s kingdom for the poor. They were killed for trying to create a truly Christian university. They were killed because they believed in the God of the poor and tried to produce this faith through the university”. And he adds: “Truth told, analysed and presented in a university and Christian way, this is a kind of university that the idols will not tolerate”.


The Jesuits were dragged out in the yard in front of their campus home and were shot in the head, on November 16, 1989.

1989ம் ஆண்டு, நவம்பர் 16ம் தேதி விடியற்காலையில், எல் சால்வதோர் நாட்டுத் தலைநகர், சான் சால்வதோரில் இயேசு சபையினர் நடத்திவரும் 'மத்திய அமெரிக்கப் பல்கலைக்கழகத்'தில் (UCA) Atlacatl Batallion என்ற அதிரடிப் படையினர் நுழைந்தனர். இயேசு சபை இல்லத்தில் உறங்கிக்கொண்டிருந்த ஆறு துறவிகளை வெளியே இழுத்துவந்து, அவர்களைக் குண்டுகளால் துளைத்துக் கொன்றனர். சேரியில் இருக்கும் தங்கள் இல்லத்தில் தங்கினால், இராணுவத்தினர் தங்களைத் தாக்கக்கூடும் என்ற அச்சத்தினால், அன்றிரவு, இயேசு சபை இல்லத்தின் வரவேற்பறையில் தங்கியிருந்த இல்லப் பணியாளரான ஒரு பெண்ணையும், அவரது 16 வயது மகளையும் அதிரடிப் படையினர் கொன்றனர். இந்த எட்டு பேரின் படுகொலையை அறிந்த நாடு அதிர்ச்சி அடைந்தது.
எல் சால்வதோர் நாட்டில் இராணுவத்தின் துணையுடன் நடைபெற்றுவந்த சர்வாதிகார ஆட்சியை எதிர்த்துப் போராடிய பலருள், இயேசு சபை அருள் பணியாளர் Rutilio Grande அவர்கள் 1977ம் ஆண்டு கொல்லப்பட்டார். அவரது நண்பரும், சான் சால்வதோர் பேராயருமான Oscar Romero அவர்கள், 1980ம் ஆண்டு திருப்பலி நிகழ்த்தியபோது பீடத்திலேயே கொல்லப்பட்டார். இக்கொலைகளைத் தொடர்ந்து, எல் சால்வதோர் நாட்டில், 1981ம் ஆண்டு உள்நாட்டுப் புரட்சி வெடித்தது. இந்தப் புரட்சியின்போது, மத்திய அமெரிக்கப் பல்கலைக்கழகத்தை நடத்திவந்த இயேசு சபையினர், அப்பாவி மக்கள் படுகொலை செய்யப்படுவதை எதிர்த்து குரல் எழுப்பியதோடு, நீதியை நிலைநாட்டும் முயற்சிகளை மேற்கொண்டனர்.
இயேசு சபையினரின் முயற்சிகளை முறியடிக்க, Atlacatl Batallion என்ற அதிரடிப் படையினர், ஆறு இயேசு சபையினரையும், இரு பெண்களையும் கொலை செய்தனர். இந்த அதிரடிப் படையினர், அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டு அரசு இராணுவத்தால் பயிற்சி பெற்றவர்கள். இக்கொலைகளுக்கு ஆணைவிடுத்த இப்படையினரின் தலைவர், Jose Ricardo Espinosa, இயேசு சபையினர் நடத்திவந்த பள்ளியில் படித்தவர்.
இந்தப் படுகொலைகள் உலக மக்களின் மனசாட்சியை விழித்தெழச் செய்தது. கொலை செய்யப்பட்ட 8 பேரும் நீதியின் சாட்சிகள் என்று மக்களால் வணங்கப்படுகின்றனர். 1989ம் ஆண்டு நடைபெற்ற இக்கொலையைத் தொடர்ந்து மேற்கொள்ளப்பட்ட பல்வேறு முயற்சிகளால், 1992ம் ஆண்டு புரட்சி நீங்கி, நாட்டில் அமைதி நிலவியது.
கொல்லப்பட்ட ஆறு இயேசு சபையினரின் பெயர்கள்: Ignacio Ellacuría, Segundo Montes, Ignacio Martín Baró, Juan Ramón Moreno, Amando López, மற்றும் Joaquin López y López.  கொல்லப்பட்ட இரு பெண்களின் பெயர்கள்: Julia Elba Ramos, Celina Ramos. இவர்கள் கொல்லப்பட்ட, நவம்பர் 16ம் தேதியின் (1989) 25ம் ஆண்டு நினைவு, இஞ்ஞாயிறன்று  கடைபிடிக்கப்படுகிறது.

We’ve all… Got Talent திறமைகள்... நம் அனைவருக்கும்...

The Parable of the Talents

‘Classifieds’ are a special type of advertising that dominate our newspapers especially on week-ends. 20 years back there was a classified ad in one of the U.S. newspapers which read like this: "If you are lonely or have a problem, call me. I am in a wheelchair and seldom get out. We can share our problems with each other. Just call. I'd love to talk." The author of this ad was Nancy. Tony Campolo talks of Nancy in his book: ‘Wake Up America –Answering God’s Radical Call While Living in the Real World’. Here is a write-up on Nancy and her ministry:
Her name is Nancy and she lives in Philadelphia. She is crippled and confined to a wheelchair, yet she has developed a unique ministry to hurting and lonely people. She runs ads in the personal section of the newspaper that read: If you are lonely or have a problem, call me… The results: each week at least thirty calls come in. She spends her days comforting and counselling people — and has become someone upon whom literally hundreds of people have leaned.
When Tony Campolo asked her how she became crippled, she told him, “By trying to commit suicide.” She went on: “I was living alone, had no friends, hated my job and was constantly depressed. I decided to jump from the window of my apartment. Instead of being killed, I was paralyzed from the waist down. The second night I was in the hospital, Jesus appeared to me and told me that I had a healthy body and a crippled soul, but from then on I’d have a crippled body and a healthy soul. I gave my life to Christ right there and then. When I got out of the hospital, I tried to think of how a woman like me in a wheelchair could do some good, and I came up with the idea of putting the ad in the newspaper. And the rest, as they say, is all history.”

Many persons who, although wheel-chair-bound, are a source of inspiration to thousands of people in the world. For these persons the wheel chair is not a hurdle or a ‘handicap’ but a nursery that gives birth to hope in the hearts of people. Each one of us is created with our gifts of strengths and weaknesses. Weakness… a gift? I dare say yes. For Nancy, her weakness was a gift, she was willing to share with others. If our perspective changes, then our weakness also will change.
Today’s gospel invites us to take stock of our strengths and weaknesses – God-given talents – so that we can give a proper account of our lives. Taking stock and submitting accounts are some of the usual exercises we undertake when we come to the end of a year. We are approaching the end of another Litrugical year and hence we are given a chance to reflect on ‘submitting an account’ of our talents – the parable of the Talents.

This parable is found in Matthew’s Gospel (25: 14-30) as well as in Luke’s Gospel (19:11-27). When we compare these two versions, we get an insight into what we consider as ‘talents’. Matthew’s gospel talks of unequal distribution of talents – five, two and one – ‘to each according to his ability.’ (Mt. 25:15) while Luke’s gospel talks of equal distribution: Ten persons entrusted with ten pounds. (Lk. 19:13). Luke’s version seems to give us a picture of an ideal world where everyone gets equal share and opportunity. Matthew’s version gives us a picture of the real world. We know that in the real world, talents are not equally distributed to everyone. Even among siblings in a family one seems loaded with talents while another seems to lack talents as well as opportunities.

This point of view emerges from our identifying ‘talent’ as what can be ‘shown’ to others. Most of us are aware of the famous TV show – ‘Got Talent’. This reality show which, probably, began as ‘America’s Got Talent’ and ‘Britain’s Got Talent’, has now spread over 66 countries. The ‘talent’ spoken of here is that which can be ‘exhibited’ in front of others – in terms of art, sports etc. Unfortunately, the ‘talents’ promoted by the commercial world, bring in competition and all the complexes associated with competition – like dejection, discouragement and self-pity! We are also sadly aware of some of these ‘talent’ shows where children are involved. These children go through hell and some of them end up as drug-addicts!

Most of us identify ‘talents’ with intelligence, artistry or excellence in some form that can be seen. We don’t think seriously about talents that are present in every one of us… talents that do not show off; but come to our aid when required – talents to love, to share, to care, to counsel etc. From this perspective, we feel that Luke would be closer to truth – namely, that all of us are given varied talents and in good measure.
We know the famous story of the boatman and the scholar crossing the river. The scholar was trying to prove to the boatman that he had lost much of his life by not learning great literary pieces or the scriptures. The boatman kept quiet. In midstream, the boat developed a leak and began to sink. The boatman asked the scholar whether he knew swimming and the scholar said ‘No’. Then the boatman said that the scholar had lost his whole life; jumped into the river and swam away. My own gut feeling is that the boatman would have dragged the scholar along to the other shore with him.

Talents are very many and varied. Our idea of talents is pretty narrow. Unfortunately, due to this wrong understanding of ‘talents’, we bury our own unique talents; keep brooding over what we don’t have and waste our time. When the time comes for us to submit an account of our talents, out account statement would be a long a list of excuses.  We see this pattern when we analyse how the three persons in the parable present their account.
The first two persons who were able to multiply the talents given to them, came forward and talked about the talents given to them and what they were able to achieve. The third person, however, did not talk about the talent. He talked about the one who gave the talent to him. He blamed the Master as the reason for his own inactivity: “Master, I knew you to be a hard man, reaping where you did not sow, and gathering where you did not winnow; so I was afraid, and I went and hid your talent in the ground. Here you have what is yours.” (Mt. 25:24-25) It would be helpful if we can examine ourselves and see how much of this person’s attitude has rubbed onto us. How much of our life has been wasted in ‘blame game’?

The judgement given by the master in this parable is very harsh and seems out of proportion. Part of the master’s statement is very challenging, especially in the context of the world where the divide between the ‘haves’ and the ‘have-nots’ is appalling. The challenging statement goes like this: “Take the talent from him, and give it to him who has the ten talents. For to every one who has, will more be given, and he will have abundance; but from him who has not, even what he has will be taken away.” (Mt.25:28-29) From the standpoint of social justice, this statement must be completely reversed. ‘Take a few talents from the one who has ten, and give them to this man who has only one.’ We must understand that Jesus is not giving us a lesson on social justice in this parable. His point is that each of us is accountable to what is entrusted to us… no excuses!

Herman Cain, former CEO and president of Godfather's Pizza, a candidate for the 2012 U.S. Republican Party presidential nomination, was raised in poverty. He credits his hard-working father for his success in life. In addition to his father, Herman Cain also found inspiration from Dr. Benjamin Elijah Mays, a former president of Morehouse College. Dr. Mays taught Herman a poem that has guided him through the ups and downs of life. It is as follows:
"Life is just a minute; only sixty seconds in it,
Forced upon you, can't refuse it. Didn't seek it, didn't choose it,
But it's up to you to use it. You must suffer if you lose it,
Give an account if you abuse it,
Just a tiny little minute; but eternity is in it."

The Parable of the Talents teaches us clearly that we will be held accountable for our “stewardship” of our lives, especially of our time. May the parable of the talents teach us how to look at varied ‘talents’ that are within and around us. May we have the creative courage and generosity to put to use all the god-given talents and opportunities and thus multiply happiness in the world.


Got Talent – Logo

சனி, ஞாயிறு ஆகிய வார இறுதி நாட்களில் பல செய்தித்தாள்கள் ‘Classifieds’ எனப்படும் குட்டி விளம்பரங்களைத் தாங்கிவரும். வேலைக்கு ஆட்கள் தேவை’, ‘மணமகன் அல்லது மணமகள் தேவை’, ‘வீட்டு மனை வாங்க, விற்க என்று பலவகையில் இந்த விளம்பரங்கள் இருக்கும். 20 ஆண்டுகளுக்கு முன் அமெரிக்காவில் வெளியான ஒரு குட்டி விளம்பரத்தில் இவ்வரிகள் காணப்பட்டன:
"நீங்கள் தனிமையில் இருந்தாலோ, அல்லது உங்களுக்கு ஏதேனும் பிரச்சனைகள் என்றாலோ தொலைபேசியில் என்னைக் கூப்பிடுங்கள். நான் ஒரு சக்கர நாற்காலியில் வாழ்கிறேன். அதனால், நான் எங்கும் வெளியில் செல்வதில்லை. நாம் தேவைப்பட்ட நேரம் தொலைபேசியில் பேசலாம். கூப்பிடுங்கள்" என்று அந்த விளம்பர வரிகள் இருந்தன. இந்த வரிகளை விளம்பரப்படுத்தியவர் நான்சி என்ற இளவயது பெண். இந்த விளம்பரம் பலரின் கவனத்தை ஈர்த்தது. நான்சியுடன் ஒவ்வொரு நாளும் குறைந்தது ஆறு அல்லது ஏழு பேர் தொலைபேசியில் பேசி, தங்கள் பிரச்சனைகளைப் பகிர்ந்துகொண்டனர்.
நான்சி செய்து வந்த அற்புத பணியைக் குறித்து கேள்விப்பட்ட இவாஞ்செலிக்கல் சபையின் சிறந்த போதகரும், புகழ்பெற்ற எழுத்தாளருமான, Tony Campolo அவர்கள், நான்சியைத் தேடிச்சென்றார். அவர் நான்சியிடம், "உங்களைச் சக்கர நாற்காலியில் முடக்கிப் போட்டது எது?" என்று கேட்டார். நான்சி சொன்ன பதில் அவரை அதிர்ச்சியடையச் செய்தது. "நான் தற்கொலை முயற்சி செய்தேன். அதனால் இப்போது சக்கர நாற்காலியில் வாழ்கிறேன்" என்று ஆரம்பித்த நான்சி, தொடர்ந்து தன்னைப்பற்றி கூறினார்: "சிறுவயது முதல் நான் தனிமையில் துன்புற்றேன். எனக்கென்று நண்பர்கள் இல்லை. நான் செய்து வந்த வேலை எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஒரு நாள் தற்கொலை செய்து கொள்ளும் முடிவுடன், நான் வாழ்ந்துவந்த அடுக்குமாடி கட்டிடத்திலிருந்து கீழே குதித்தேன். என் உயிர் போகவில்லை, ஆனால், அந்த விபத்தால் என் இடுப்புக்குக் கீழ் உணர்விழந்து போனேன். நான் மருத்துவ மனையில் இருந்தபோது, இயேசு எனக்குத் தோன்றி, 'நான்சி, இதுவரை நீ முழு உடலோடும், முடமான மனதோடும் வாழ்ந்து வந்தாய். இனிமேல் நீ முடமான உடலோடு வாழப்போகிறாய். ஆனால், உன் மனம் இனி முழுமையடைந்துள்ளது' என்று சொல்லிச் சென்றதை நான் உணர்ந்தேன்" என்று அவர் கூறினார்.
தன்னைப்போல் தனிமையில் வாடும் பலருக்கு, தான் எவ்வகையில் உதவிகள் செய்ய முடியும் என்பதைச் சிந்தித்த நான்சி, இந்த விளம்பரத்தை வெளியிட்டார். இன்றும் அவர் தனிமையில் துன்புறும் பலருக்கு ஒவ்வொரு நாளும் ஆலோசனைகள் வழங்கி வருகிறார். வழக்கமாக சக்கர நாற்காலியில் இருப்பவர்கள் பிறரது உதவிகளைத் தேட வேண்டியிருக்கும். தன்னைக் கவனித்துக்கொள்ள ஆட்கள் தேவை என்று அவர்கள் விளம்பரங்கள் கொடுக்க வாய்ப்புண்டு. ஆனால், நான்சியைப் பொருத்தவரை, உதவிகள் பெறுவதைவிட, தருவதையே அவர் தன் குறிக்கோளாகக் கொண்டு வாழ்ந்து வருகிறார்.
சக்கர நாற்காலியில் இருந்தபடியே சரித்திரம் படைத்துள்ள, சாதனைகள் புரிந்துள்ள பலரைப் பற்றி நாம் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். அவர்களுக்கு சக்கர நாற்காலி ஒரு சிறையோ, அல்லது குறையோ அல்ல. மாறாக, மற்றவர் குறை தீர்க்கும் ஒரு வழியாக அமைந்துள்ளது.

குறைகள், நிறைகள் இரண்டும் ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் தரப்பட்டுள்ள கொடைகள். குறைகள்...கொடைகளா? என்ற கேள்வி எழலாம். ஆம், குறைகளும் கொடைகள்தாம். குறைகளையும் கொடைகளாக மாற்றும் சக்தி நம் ஒவ்வொருவரிடமும் உள்ளது. நமக்குள்ள குறையைப் பெரிதுபடுத்தி, நம்மிடம் உள்ள மற்ற கொடைகளையும் பயன்படுத்தாமல் புதைத்து விடுகிறோமா என்ற கேள்வியை நமக்குள் எழுப்புகிறது இன்றைய நற்செய்தி. நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள கொடைகள் அனைத்திற்கும் நாம் கணக்கு கொடுக்க வேண்டியிருக்கும் என்றும் இன்றைய நற்செய்தி நமக்கு இடித்துரைக்கிறது.
ஒவ்வோர் ஆண்டின் இறுதியில் நாம் மேற்கொள்ளும் ஒரு முயற்சி கணக்கு வழக்குகளை முடித்து ஒப்படைப்பது. வழிபாட்டு ஆண்டின் இறுதியில் இருக்கும் நாம் கணக்கு வழக்குகளை முடித்து, கடவுளிடம் ஒப்படைக்க வேண்டும் என்பதை நினைவுறுத்த இன்றைய நற்செய்தியில் தாலந்து உவமை நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளது.

தாலந்து உவமை மத்தேயு நற்செய்தியிலும், லூக்கா நற்செய்தியிலும் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இவ்விரு நற்செய்தி பகுதிகளையும் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது, 'தாலந்து' அல்லது 'திறமை' என்பதைப் பற்றி இருவேறு கண்ணோட்டங்களைப் பார்க்க முடியும். மத்தேயு நற்செய்தியில் மூவரிடம் தாலந்துகள் தரப்படுகின்றன. ஒருவருக்கு ஐந்து, மற்றொருவருக்கு இரண்டு மூன்றாம் ஆளுக்கு ஒன்று என்று 'அவரவர் திறமைகளுக்கு ஏற்ப' (மத்.25:15) பிரித்துத் தரப்படுகின்றன. லூக்கா நற்செய்தியில் பத்து பேருக்கு ஆளுக்கு ஒரு 'மினா' நாணயம் சமமாக வழங்கப்படுகிறது. (லூக்.19:13)
ஒவ்வொருவருக்கும் சமமான வாய்ப்புக்கள், திறமைகள் வழங்கப்படுவதை லூக்கா நற்செய்தியில் கேட்கும்போது மனதுக்குத் திருப்தியாக உள்ளது. ஆனால், இது நடைமுறை வாழ்வில் நாம் காணும் எதார்த்தம் அல்ல என்றும் நம் மனம் சொல்கிறது. வாழ்வில் நாம் அடிக்கடி சந்திக்கும் எதார்த்தத்தை மத்தேயு நற்செய்தி சொல்வதுபோல் தெரிகிறது. ஒரே குடும்பத்தில் பிறந்து வளர்ந்தாலும், அவர்கள் மத்தியில் பலவகையான திறமைகள், வெவ்வேறு அளவில் உள்ளன.
America's Got Talent, Britain's Got Talent, என்று ஆரம்பித்து, இன்று உலகின் 66 நாடுகளில் 'Got Talent' என்ற தொலைக்காட்சி போட்டி நிகழ்ச்சி ஒளிபரப்பப்படுவதை நாம் அறிவோம். வர்த்தக, விளம்பர உலகம் நடத்தும் இத்தகைய போட்டிகளால், 'Talent' அல்லது, 'திறமைஎன்ற சொல்லை ஒரு குறுகிய வட்டத்திற்குள் வைத்துக் கொண்டாடும் ஆபத்து அதிகரித்துள்ளது. வர்த்தக, விளம்பர உலகம் வரையறுக்கும் இந்த 'Talent', போட்டி, பொறாமை, ஏக்கம், தன்னம்பிக்கை குறைவு ஆகிய ஆபத்தான உணர்வுகளை வளர்ப்பதிலேயே குறியாய் உள்ளது.

'Talent'' அல்லது, 'திறமை' என்ற சொல்லை வெறும் அறிவுத் திறமை, கலைத் திறமை, விளையாட்டுத் திறமை என்ற ஒரு குறுகிய கோணத்தில் பார்க்காமல், திறமை என்பதை பரந்துபட்ட கண்ணோட்டத்துடன் பார்த்தால், நம் அனைவருக்குமே பலவகைத் திறமைகள் பகிர்ந்தளிக்கப்பட்டுள்ளன என்பதைப் புரிந்துகொள்வோம். லூக்கா நற்செய்தியில் வழங்கப்பட்டுள்ள உவமை, இந்த உண்மையைத்தான் வலியுறுத்துகிறது. ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொருச் சூழலில் ஒவ்வொரு வகையில் திறமை பெற்றவர்கள் என்பதை எடுத்துச்சொல்ல நாம் அடிக்கடி பயன்படுத்தும் ஒரு கதை, படகோட்டியும், இலக்கிய மேதையும் ஆற்றில் பயணம் மேற்கொள்ளும் கதை. இலக்கியங்களைக் கரைத்துக் குடித்திருந்த மேதை, படகோட்டியின் அறியாமையைக் கண்டு பரிதாபப்பட்டார். ஆற்றின் நடுவே படகு சென்றபோது, அது சுழலில் சிக்கியது. அவ்வேளையில், நீச்சல் தெரியாமல் தத்தளித்த மேதையைக் கண்டு, படகோட்டி பரிதாபப்பட்டார். ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு வகையில் திறமை பெற்றுள்ளோம் என்பதை வலியுறுத்தும் அழகான கதை.

திறமைகள் பலவகை. வெளிப்படையாக, பலரையும் பிரமிக்க வைக்கும் வண்ணம் காட்டப்படும் திறமைகளையே நாம் பெரும்பாலும் 'திறமைகள்' என்று முத்திரை குத்தி, அதன் விளைவாக, நம்மில் பலர் துன்புறுகிறோம்.
இந்தத் திறமைகள் நம்மிடம் இல்லையே என்ற ஏக்கத்தில்,
நம்மிடம் உள்ளவை திறமைகள்தானா என்ற தயக்கத்தில்,
மற்றவர்களுக்கு இந்தத் திறமைகள் அதிகம் உள்ளனவே என்ற பொறாமையில்,
நம்மிடம் உள்ளத் திறமைகளை, நமக்கென்று இறைவன் சிறப்பாக வழங்கியுள்ள கொடைகளை நாம் சரிவர பயன்படுத்தாமல் புதைத்துவிடுகிறோம். இன்றைய நற்செய்தியை வாசிக்கும்போது, புதைக்கப்பட்ட தாலந்தைப் பற்றியே அதிகமான எண்ணங்கள் எழுகின்றன.

தாலந்தைப் பெற்றவர்கள் கணக்கு கொடுக்க வரும்போது, அவர்கள் சொல்லும் கூற்றுகள் நம் சிந்தனையைத் தூண்டுகின்றன. 5 தாலந்துகளையும், 2 தாலந்துகளையும் பெற்றவர்கள், தங்களுக்குத் தரப்பட்ட கொடைகளைப் பற்றிப் பேசுகின்றனர். அக்கொடைகளைப் பலுகச் செய்ததால் தங்களுக்கு உண்டான மகிழ்வைக் கூறுகின்றனர். ஒரு தாலந்தைப் பெற்றவரோ, தனக்கு அளிக்கப்பட்ட கொடையைப் பற்றி பேசவில்லை. மாறாக, அந்தக் கொடையைத் தந்தவரைப் பற்றி குறை கூறுகிறார்:
ஐயா, நீர் கடின உள்ளத்தினர்; நீர் விதைக்காத இடத்திலும் போய் அறுவடை செய்பவர்; நீர் தூவாத இடத்திலும் விளைச்சலைச் சேகரிப்பவர் என்பதை அறிவேன். உமக்கு அஞ்சியதால் நான் போய் உம்முடைய தாலந்தை நிலத்தில் புதைத்து வைத்தேன். இதோ, பாரும், உம்முடையது.” (மத்தேயு நற்செய்தி 25: 24-25)
என்ற வார்த்தைகளைக் கேட்கும்போது, வாழ்வில் நாம் பெற்றுள்ள பல கொடைகளை மறந்துவிட்டு, மறுத்துவிட்டு, அல்லது, புதைத்துவிட்டு, கடவுளை எத்தனை முறை குறை கூறியிருக்கிறோம் என்பதை எண்ணிப்பார்க்கலாம்.

இன்றைய நற்செய்தியின் இறுதியில் வரும் வரிகள் மிகவும் சவாலானவை. என்னைப் பொருத்தவரை, நற்செய்தியில் நான் சந்தித்துள்ள மிகப்பெரிய சவால் இது என்றே சொல்ல வேண்டும். சவாலான அந்த வரிகள் இவைதாம்:
மத்தேயு 25: 28-29
அந்தத் தாலந்தை அவனிடமிருந்து எடுத்துப் பத்துத் தாலந்து உடையவரிடம் கொடுங்கள். ஏனெனில் உள்ளவர் எவருக்கும் கொடுக்கப்படும். அவர்கள் நிறைவாகப் பெறுவர். இல்லாதோரிடமிருந்து அவரிடமுள்ளதும் எடுக்கப்படும்.

சமூகநீதி என்ற கண்ணோட்டத்திலிருந்து பார்த்தால், உள்ளவர்களிடமிருந்து செல்வங்களைப் பறித்து, இல்லாதவர்களுக்கு கொடுக்கவேண்டும். ஆனால், நற்செய்தியின் இக்கூற்று உள்ளவர்-இல்லாதோருக்கு இடையே உள்ள இந்த அநீதியை இன்னும் அதிகரிப்பதைப் போல் ஒலிக்கிறது. இயேசுவின் இந்த உவமை சமூக நீதியை நிலைநாட்ட சொல்லப்பட்ட உவமை அல்ல. சமூகநீதி பற்றி இயேசு வேறு பல இடங்களில் உவமைகளும், பாடங்களும் சொல்லித்தந்துள்ளார். இந்த உவமையில் இயேசு நமக்குக் கூற விழையும் ஒரே பாடம்... நம் ஒவ்வொருவருக்கும் தரப்பட்டுள்ள கொடைகளை எவ்விதம் பயன்படுத்துகிறோம் என்பதற்கு நாம் முழு பொறுப்பையும் ஏற்கவேண்டும், வேறு சாக்குப்போக்குகள் சொல்லக்கூடாது என்ற ஒரே பாடம். இந்தக் கண்ணோட்டத்திலிருந்து பார்க்கும்போது உவமையின் இறுதி வரிகள் எனக்குச் சொல்லித்தந்த விளக்கம் இதுதான்: கொடைகளில் கவனம் செலுத்தி, அவற்றில் மகிழ்வும், நிறைவும் அடைவோர் அந்தக் கொடைகளைப் பலுகிப் பெருகச்செய்து மேலும் மேலும் நிறைவடைவர். இதைத்தான் "உள்ளவர் எவருக்கும் கொடுக்கப்படும்" என்ற வார்த்தைகள் சொல்வதாக நான் உணர்கிறேன்.
இதற்கு எதிர் துருவமாக இருப்பவர்கள் தங்கள் கொடைகளைப்பற்றி சிந்திக்காமல், குறைகளைப் பெரிதுபடுத்துபவர்கள். அந்தக் குறைகளை இறைவனே தந்தார் என்று குற்றம் சாட்டுபவர்கள். நிறைகளை மறந்துவிட்டு, குறைகளிலேயே கவனம் அனைத்தையும் செலவிடுவதால், இவர்களது நிறைகளும் கொடைகளும் புதையுண்டு போகின்றன. இதைத்தான், "இல்லாதோரிடமிருந்து அவரிடமுள்ளதும் எடுக்கப்படும்" என்று கூற்று சொல்வதாக நான் நினைக்கிறேன்..

நாம் ஒவ்வொருவரும் தனித் திறமை உடையவர்கள். நமது குறைகளையும் திறமைகளாக மாற்றும் வழிகள் உண்டு. நம் திறமைகளையும், கொடைகளையும் புதைத்து விடாமல், பலருக்கும் பல மடங்காகப் பயன்தரும் வகையில் வாழவே நாம் அழைக்கப்பட்டுள்ளோம். பயன்படுத்தாமல், புதைத்துவிடும் நம் கொடைகளுக்கு நாம் வாழ்வின் இறுதியில் கணக்கு கொடுக்க வேண்டும். 'தாலந்து உவமை' வழியே, உன்னதமான இவ்வுண்மைகளை நமக்குச் சொல்லித்தரும் இயேசுவுக்கு நாம் நன்றி சொல்வோம். இவ்வுண்மைகளை வாழ்வாக்க முயல்வோம்.



09 November, 2014

The Mother of all Christian Churches on earth கத்தோலிக்கத் திருமறையின் தாய் ஆலயம்

St John Lateran Basilica and Palace - Wikipedia

As we grow older, we wish to get into the time machine and fly back-to-the-past. If possible, we take an actual trip to visit our childhood home, our first school etc. This desire is all the more intense if we have left these places and gone to another country. Living through our first birthday, the first day in school, the first swim in a pond, the first picnic with the family… is precious and at times sacred. Our first conscious visit to the Church may rank high in this list of ‘firsts’.

Today, the Catholic Church celebrates her first visit to a church. It took more than 300 years for this ‘first’ to happen. Christianity, as a new born child, received a cold welcome, rather, a ‘cold-blooded welcome’ into this world. After the cruel death of Jesus on Calvary, the Jews and the Romans began hunting the disciples and other followers of Christ. Roman emperors Nero, Domitian, Trajan, Hadrian, Valerian, Diocletian and others unleashed waves of violence against the Christians. Hence, Christians had to lead a hidden life. Their worship was done in secret, in underground caves.

When Constantine became the Roman Emperor in 306 A.D., things changed. By the persuasion of his saintly mother, Helena, Constantine issued the Edict of Milan in 313, giving religious freedom for Christians within the Roman Empire. As a result of this, Christians built their first Church. It was built on the property given to the Church by Emperor Constantine. On November 9, 324 A.D., Pope St. Sylvester consecrated the first public Christian church erected in the ancient City of Rome, with the name - “The Church of the Most Holy Saviour.” Centuries later, this Church was re-dedicated, to include the names of St John, the Baptist and St John, the Evangelist. At present the Basilica bears the Latin inscription : Archibasilica Sanctissimi Salvatoris et Sanctorum Iohannes Baptista et Evangelista in Laterano, which translates in English as Archbasilica of the Most Holy Saviour and Saints John the Baptist and the Evangelist at the Lateran.

When we celebrate the Feast of the Dedication of St John Lateran Basilica, we are celebrating not only the material edifice of the Basilica, but also the spiritual edifice, namely, the Christian Community built around the name of Christ. This Basilica, which is the first fruit of the religious freedom given to Christians, also invites us to celebrate this day as the victory of religious freedom. But, our present situation is far from a celebratory mood. Religious freedom is chained in many countries. Among all the religious groups suffering discrimination and persecution, Christians are more in number than any other group. It seems, as it were, the first three centuries of Christianity is being re-enacted without the Colosseum and hungry lions tearing Christians to pieces.

On November 4, a news item from Zenit ran a headline like this: New Global Religious Freedom Report Shows 116 of 196 Nations Curtail Liberty. It goes on to say: The survey - conducted by journalists and scholars (of Aid to the Church in Need) and covering the years 2012-2014 - shows that in 116 of the world’s 196 nations, freedom of worship is obstructed to one degree or another, ranging from mild harassment and discrimination to outright persecution and violence. The Report classifies 20 countries as manifesting a “high” degree of religious intolerance or active persecution.
The report also documents “aggressive atheism” alongside a rise in anti-Semitism in Western Europe, as well as “religious illiteracy” on the part of Western policy-makers that gravely complicates the conduct of foreign policy. (Zenit, November 4)
On the same day there were other Christian news agencies like Fides and AsiaNews which carried headlines to confirm that religious freedom is becoming a distant dream.
  • Bishop of Islamabad: Couple burned alive, barbaric act shrouded by a guilty silence (AsiaNews)
  • PAKISTAN - Married couple burned alive: Christians protest in Lahore, calling for the UN to intervene (Fides)
  • Iraqi Prime Minister Tells Patriarch He'll Do More for Christians (Zenit)
  • INDIA - The Bishops: "With silence, the government becomes an accomplice in the attacks on minorities" (Fides)
Historically, November 9, the Day when the Christian family consecrated its first Church, two other events drew my attention. Two historical events that are poles apart, demonstrate that human beings are capable of the depths of insanity and the heights of sanctity. On November 9, 1938, the holocaust of the Jewish race began in Germany. On November 9, 1989, the Wall of Berlin was brought down and Germany was reunited. This year Germany is celebrating the Silver Jubilee of this unification. As human beings, with the basic thirst for peace, we can surely take part in this celebration!

The Readings for the Feast of the Dedication of St John Lateran Basilica, focus on the theme of ‘the temple’. Prophet Ezekiel paints a picture of hope to the people enslaved in Babylon, that they will be able to go back to worship in the temple and the water proceeding from the temple is life-giving and productive. This assurance of the Prophet must have enkindled the hope of freedom in the hearts of the slaves.
While reflecting on the hope of the Israelites, I was drawn to a particular passage from the Encyclical ‘Lumen Fidei’ (The Light of Faith) of Pope Francis (and Pope Benedict) where he portrays beautifully and practically what Christian faith means:
Faith is not a light which scatters all our darkness, but a lamp which guides our steps in the night and suffices for the journey. To those who suffer, God does not provide arguments which explain everything; rather, his response is that of an accompanying presence, a history of goodness which touches every story of suffering and opens up a ray of light. (Lumen Fidei, No. 57)

The Gospel passage given for this Feast of the Dedication seems to be out of place. Why talk of the cleansing of the Jerusalem Temple on the day of Dedication of the Basilica? Our simple faith tells us that we need to go to the church or the temple to cleanse ourselves. But, here, Jesus cleanses the temple. This brings to our attention that even the holiest of places can become a market place (John 2:16) due to the uncontrollable avarice of human beings.

Jesus’ encounter with the Temple began when He was 12 years old. Even at that time, the Boy Jesus must have seen some anomalies in His Father’s House. Every year as He went to the Temple for His annual obligations, He must have come back with lots of questions… painful questions. This year He wanted to find an answer to His questions… Rather, He decided to become an answer to His questions.
Jesus identified himself with the poor who had agonising questions about God, who was locked up inside the Temple of Jerusalem by the selfish Priests and merchants. He sought a solution. He began cleansing the Temple. Some commentators would call this act of Jesus a miracle. How did He undertake such a daring act and still not get killed on the spot is a miracle indeed! What made Him do this? The Gospel says: "Zeal for the House of God consumed Him."
    
The temple authorities could see this zeal and they had no answer to this. Still, putting up a brave front, they questioned Jesus: "What sign have you to show us for doing this?" Jesus did not answer them directly but threw a challenge at them: "Destroy this temple, and in three days I will raise it up." A temple that took 46 years to be built can be built in three days? What a childish way of speaking!
Jesus spoke of a different temple – His own Body! The Body of Jesus, which was destroyed on the Cross, was built up anew in three days. In this temple there would be no more problems of meeting God; in this temple God cannot be bought; there will be no inner and outer courts in this temple to segregate people… All are welcome to meet God here!  

The head-on collision Jesus had with Jerusalem Temple leaves us with some pertinent questions:
If Jesus were to visit our churches, especially some ‘important’ (meaning ‘lucrative’) shrines, will he take up the whip again?
Are our visits to churches and shrines tied up with some business negotiations? Is our relationship to God, an indirect, give-and-take contract? Why do most of us stop going to church, when there seems to be ‘no gain’ going there? 

The Cleansing of the Temple

வயதில் வளர, வளர நமக்குள் மலரும் நினைவுகளும் வளரும். பொதுவாகவே, அவை மகிழ்வைத் தரும். அதுவும், நாம் பிறந்து வளர்ந்த ஊரிலிருந்து வெகு தூரத்தில், வேற்று நாட்டில் வாழ்ந்தால், இந்த நினைவுகள், நமது வேர்களைத் தேடிச்செல்லும் ஆவலைக் கூட்டும். நாம் பிறந்த வீடு, திருமுழுக்கு பெற்ற கோவில், பயின்ற பாலர் பள்ளி இவற்றைக் காண்பதற்கு மேற்கொள்ளும் பயணத்தில் குடும்பத்தையும் உடன் அழைத்துச் சென்றால், அவர்களுக்குக் கதை, கதையாய் சொல்லி மகிழ்வோம்.
இன்னும் ஒரு படி மேலே சென்று, நம் பெற்றோர் பிறந்த வீடு, அல்லது, நம் தாத்தா, பாட்டி பிறந்த வீடு என்று நமது முந்தையத் தலைமுறையினரின் வேர்களைத் தேடிச் செல்லும்போது, ஆர்வம் கூடுதலாக இருக்கும். அவ்வேளையில், நம் பெற்றோரோ, தாத்தா, பாட்டியோ உடன் இருந்தால், அந்தப் பயணம் ஒரு புனிதப் பயணமாக மாறும். 60, 70 அல்லது, 100 ஆண்டுகளுக்கு முன் அவர்கள் பிறந்து, வளர்ந்த வீட்டைக் காணும் பெற்றோர், தாத்தா, பாட்டி இவர்களின் கண்களில் தெரியும் ஒளி, கண்களின் ஓரத்தில் சின்னதாக உருவாகும் ஈரக்கசிவு இவையெல்லாம் அந்தப் பயணத்தை ஒரு புனிதப் பயணமாக மாற்றும்.
முதல் பிறந்த நாள், பள்ளியில் முதல் நாள், முதல் சைக்கிள் சவாரி, முதல் கிணற்றுக் குளியல், முதல் வெளியூர் பயணம் என்று நாம் அசைபோடும் 'முதல்' அனுபவங்கள் அனைத்துமே பெரும்பாலும் மனதை நிறைவடையச் செய்கின்றன. விவரம் தெரிந்து, நாம் முதல் முதலாகக் கோவிலுக்குச் சென்றது, இந்த முதல் அனுபவங்களில் ஒரு தனியிடம் வகிக்க வாய்ப்புண்டு.

கிறிஸ்தவ மறை என்ற குழந்தை, முதல் முதலாக, வெளிப்படையாக கோவிலுக்குச் சென்ற அற்புத அனுபவத்தைக் கொண்டாட இந்த ஞாயிறு நாம் அழைக்கப்பட்டுள்ளோம். இந்தக் குழந்தைக்கு ஏறத்தாழ முன்னூறு வயதான பிறகே இந்த அனுபவம் கிடைத்தது. அதுவரை, கிறிஸ்தவ மறை என்ற குழந்தைக்கு இவ்வுலகில் வரவேற்பு கிடைக்கவில்லை. வழிபடுவதற்கு இடமின்றி, அச்சத்துடன், அடைபட்ட அறைகளில், குகைகளில், இரகசியமாக இறைவனை வணங்கி வந்தது அக்குழந்தை.
கி.பி. 324ம் ஆண்டு, நவம்பர் 9ம் தேதி, கிறிஸ்தவ வரலாற்றில் ஒரு திருப்புமுனையாக அமைந்த பெருநாள். அன்று, திருத்தந்தை, புனித முதலாம் சில்வெஸ்டர் அவர்கள், உரோம் நகரில் எழுப்பப்பட்டிருந்த 'புனித மீட்பர் ஆலய'த்தை அர்ச்சித்தார். அந்த ஆலயம், பிற்காலத்தில், திருமுழுக்கு யோவான், நற்செய்தியாளர் யோவான் இவர்களின் பெயர்களையும் இணைத்து, புனித ஜான் இலாத்தரன் பசிலிக்காப் பேராலயம் என்று அழைக்கப்பட்டது. கிறிஸ்தவ மறையின் முதல் கோவிலாக, தாய் ஆலயமாகத் திகழும் இப்பேராலயத்தின் அர்ச்சிப்புத் திருநாளை இன்று நாம் கொண்டாடுகிறோம்.

கோவில் அர்ச்சிப்பு என்பது ஒரு சிறப்பான நாள் என்றாலும், புனித ஜான் இலாத்தரன் பசிலிக்காப் பேராலயத்தின் அர்ச்சிப்பு என்பது வரலாற்று சிறப்பு மிக்கத் திருநாள். இச்சிறப்பைப் புரிந்துகொள்ள, கிறிஸ்தவ வரலாற்றில் இரத்தம் தோய்ந்த முதல் மூன்று நூற்றாண்டுகளை நினைவில் கொணர்வது உதவும். இயேசு அடைந்த கொடுமையான கல்வாரிக் கொலைக்குப் பின், யூதர்களும், உரோமையரும் இயேசுவின் சீடர்களையும், கிறிஸ்தவர்களையும் வெறியுடன் வேட்டையாடி வந்தனர். எனவே, கி.பி. நான்காம் நூற்றாண்டின் துவக்கம் வரை, கிறிஸ்தவர்கள் தங்கள் அடையாளங்களை வெளியிடவும், வழிபாடுகளை மேற்கொள்ளவும் அஞ்சினர். நண்பர்களின் இல்லங்களில், அல்லது, பூமிக்கடியில் தோண்டப்பட்ட குகைகளில் தங்கள் வழிபாடுகளை நடத்திவந்தனர்.
306ம் ஆண்டு உரோமையப் பேரரசராகப் பதவியேற்ற கான்ஸ்டன்டைன் அவர்கள், தன் அன்னை, புனித ஹெலெனா அவர்களின் தூண்டுதலால், கிறிஸ்தவர்களுக்கு எதிராக நடைபெற்ற கொடுமைகளை முடிவுக்குக் கொணர்ந்தார். 313ம் ஆண்டு, அவர் வெளியிட்ட 'மிலான் அறிக்கை' வழியே, கிறிஸ்தவ மதம், ஏனைய மதங்களைப் போலவே உரிமைகள் பெற்ற மதம் என்றும், கிறிஸ்தவர்கள் இனி தயக்கமின்றி தங்கள் மதத்தைப் பின்பற்றலாம் என்றும் உறுதிப்படுத்தினார். மத வெறியர்களுக்கு அஞ்சி, பதுங்கிக்கிடந்த கிறிஸ்தவர்கள், இந்த அறிக்கையைத் தொடர்ந்து, துணிந்து வெளியேறி, தங்கள் இறைவனுக்கென முதல் கோவிலை எழுப்பி, அதை 324ம் ஆண்டு, நவம்பர் 9ம் தேதி அர்ச்சித்தனர். எனவே, இந்த அர்ச்சிப்புத் திருநாள், ஒரு கட்டிடமாக உயர்ந்த கோவிலின் அர்ச்சிப்பு மட்டுமல்ல, கிறிஸ்தவர்கள் என்ற சமுதாயமும் ஒரு கோவிலாக உயர்ந்து நின்றதைக் கொண்டாடும் திருநாள். மதவெறியை வென்று, மதச் சுதந்திரத்தைப் பறைசாற்றும் ஒரு திருநாள்.

கிறிஸ்தவர்களுக்குக் கிடைத்த மதச் சுதந்திரத்தைக் கொண்டாடும் இந்த நன்னாளில், நாம் வாழும் 21ம் நூற்றாண்டில் கிறிஸ்தவ அடையாளங்களை மறைத்து, அல்லது வழிபாடுகளில் ஈடுபட அஞ்சி மறைந்து வாழும் கிறிஸ்தவர்களை எண்ணிப் பார்க்கிறோம். அதேபோல், தங்கள் மத, இன, மொழி, கலாச்சார உணர்வுகளை வெளிப்படுத்த இயலாத சிறுபான்மை சமுதாயங்களையும் நினைத்துப் பார்க்கிறோம்.
உன்னதமான மதங்களின் பெயரையும், ஆண்டவன் பெயரையும் தவறாகப் பயன்படுத்திக்கொண்டு, அடிப்படைவாதிகள், வன்முறைகளை வளர்த்து வருகின்றனர். அதேபோல், மத நம்பிக்கையற்ற அரசுகளும், கம்யூனிசக் கொள்கை என்ற பெயரால், இழைத்துவரும் கொடுமைகள் கூடிவருகின்றன.
உலகில் சமயச் சுதந்திரம் எந்நிலையில் உள்ளது என்ற உலக அறிக்கையை Aid to the Church in Need என்ற ஓர் பிறரன்புப் பணி அமைப்பைச் சேர்ந்தவர்கள் நவம்பர் 4ம் தேதியன்று வெளியிட்டனர். இவ்வறிக்கையின்படி, உலகிலுள்ள 196 நாடுகளில் 116 நாடுகள் சமயச் சுதந்திரத்தைப் பல வழிகளில் இழந்துள்ளன என்றும், இவற்றில், 20 நாடுகள் மதவெறிக் கொடுமைகளை அதிகமாக அனுபவித்து வருகின்றன என்றும் தெரியவருகிறது.
ஆப்கானிஸ்தான், எகிப்து, ஈரான், ஈராக், சிரியா, பாகிஸ்தான், நைஜீரியா போன்ற நாடுகளில் சமய அடிப்படைவாதிகளாலும், மியான்மார், சீனா, வடகொரியா, போன்ற நாடுகளில் அரசினாலும் சமயச் சுதந்திரம் பறிக்கப்படுகின்றது. மதம் சார்ந்த வன்முறைகள் எழும்போது, வழிபாட்டுத் தலங்களே தாக்குதல்களின் முதல் இலக்காக அமைகின்றன.
300 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக அனுபவித்துவந்த வன்முறைகளிலிருந்து விடுதலை பெற்று, முதல் முறையாக வழிபாட்டு உரிமையைக் கொண்டாடிய கிறிஸ்தவர்களை நினைவில் கொள்ளும் இத்திருநாளன்று, சமயச் சுதந்திரத்தை இழந்து தவிக்கும் மக்களுக்கும், அவர்களைத் துன்புறுத்தும் அடிப்படைவாதிகளுக்கும், அரசுகளுக்கும் இறைவன் நல்வழி காட்டவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம்.

ஆலய அர்ச்சிப்பு என்ற புனிதமான நாளைக் கொண்டாடும் இதே நவம்பர் 9ம் தேதி, 1938ம் ஆண்டு, ஜெர்மனியில், யூத இன அழிப்பு துவங்கியது என்ற வரலாற்றுப் பதிவு மனதைப் புண்படுத்துகிறது. இதே நவம்பர் 9, 1989ம் ஆண்டு, கிழக்கு, மேற்கு என்று ஜெர்மனி நாட்டை இரண்டு துண்டுகளாக்கிய பெர்லின் சுவர் மக்கள் சக்தியால் இடிக்கப்பட்டது என்ற வரலாற்றுப் பதிவு மனதை மகிழ்விக்கிறது. பிரித்தாளும் வெறிகொண்ட மனிதர்களால் மனித வரலாறு கறைபட்டதென்பதையும், மனிதர்கள் உருவாக்கும் பிரிவினைச் சுவர்கள், மக்கள் சக்தியால் இடிந்துவிழும் என்பதையும், வெறிகொண்ட மனிதர்களை வென்று, இறைவனுக்குக் கோவில் கட்டமுடியும் என்பதையும், ஒரு சேர நினைவுறுத்தும் நவம்பர் 9ம் தேதிக்காக இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வோம்.

நவம்பர் 9, இஞ்ஞாயிறு நாம் கொண்டாடும் பெருவிழாவுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள மூன்று வாசகங்களும் ஆலயம் என்ற கருத்தை மையப்படுத்தியுள்ளன. அடிமைத்தனத்தில் துன்புறும் மக்களுக்கு, ஆலயத்தையும், அங்கிருந்து புறப்படும் நதியையும், இறைவாக்கினர் எசேக்கியேல், நம்பிக்கை தரும் அடையாளங்களாக காட்டுகிறார். இறைவன் வாழும் இல்லம், கற்களால் கட்டப்படும் ஆலயம் மட்டுமல்ல, நமது உடலும் அவர் வாழும் இல்லம் என்று திருத்தூதர் பவுல் கூறுகிறார். இறைவனைத் துரத்தும் அளவுக்கு வர்த்தகங்கள் பெருகிவிட்ட எருசலேம் ஆலயத்திலிருந்து, இயேசு வர்த்தகர்களைத் துரத்தும் காட்சி, இன்றைய நற்செய்தியாக வழங்கப்பட்டுள்ளது.

பாபிலோனிய அடிமைத்தனத்தில் துன்புற்ற இஸ்ரயேல் மக்களுக்கு இறைவாக்கினர் எசேக்கியேல் தரும் ஆறுதல் வார்த்தைகள், முதல் வாசகத்தில் ஒலிக்கின்றன. அடிமைத்தனத்தில் இருப்போர், மீண்டும் விடுதலைபெற்று, தங்கள் கோவிலுக்குச் செல்ல முடியும் என்றும், அக்கோவிலிலிருந்து புறப்படும் நீர் அனைத்தையும் வாழச்செய்யும் என்றும், இறைவாக்கினர் கூறுவது, நிறைவுதரும் வார்த்தைகள்:
இறைவாக்கினர் எசேக்கியல் 47: 1-2, 8-9, 12
ஆண்டவரின் தூதர் என்னைக் கோவிலின் நுழைவாயிலுக்கு மீண்டும் அழைத்து வந்தார். அங்கு நான் கோவிலின் வாயிற்படியின் கீழிருந்து கிழக்கு நோக்கித் தண்ணீர் வருவதைக் கண்டேன். இந்த ஆறு பாயுமிடமெல்லாம் திரளான உயிரினங்கள் வாழும். பலவகையான பழமரங்கள் ஆற்றின் இருமருங்கிலும் வளரும்: அவற்றின் இலைகள் உதிரா: அவற்றில் கனிகள் குறையா.
மதவெறியால் இன்றைய உலகில் பெருக்கெடுத்து ஓடும் இரத்த ஆறுகள் காய்ந்து, அங்கு அமைதி ஆறாகப் பெருகவேண்டும்; மதவெறிச்செயல்களுக்கு உள்ளாகிவரும் அப்பாவி மக்கள் இறைவாக்கினர் கூறும் இந்த வார்த்தைகளால் ஓரளவு நம்பிக்கை பெறவேண்டும் என்று இறைவனை மன்றாடுவோம்.

அப்பாவி மக்கள் கொள்ளும் நம்பிக்கையால், உலகம் முற்றிலும் மாறிவிடும் என்று கற்பனை செய்வது நடைமுறை வாழ்வாகாது. வெறுப்பு என்ற இருள் சூழ்ந்திருந்தாலும், அதன் நடுவே நம்பிக்கை நம்மை வழிநடத்த வேண்டும் என்று திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், 'நம்பிக்கையின் ஒளி' (Lumen Fidei) என்ற சுற்றுமடலில் கூறியுள்ள வார்த்தைகள், நடைமுறை வாழ்வுக்குத் தேவையான நம்பிக்கையைத் தருகின்றன:
நம்பிக்கை என்பது, அனைத்து இருளையும் துரத்தியடிக்கும் ஒளி அல்ல. மாறாக, இரவில் நாம் மேற்கொள்ளும் பயணத்தில், நமது காலடிகளுக்கு வழிகாட்டுவதற்குப் போதுமான ஒளி இது. துன்புறுவோருக்கு, அனைத்தையும் விளக்கும் வகையில் கடவுள் பதில் சொல்வதில்லை; துன்புறுவோருடன் தானும் இருக்கிறேன் என்ற உணர்வைத் தருவதே, கடவுள் தரும் பதில். (Pope Francis - Lumen Fidei, No. 57)

இயேசு கோவிலைச் சுத்தம் செய்யும் கடுமையான காட்சி கோவில் அர்ச்சிப்புத் திருநாளன்று, நமக்கு நற்செய்தியாகத் தரப்பட்டுள்ளது புதிராகத் தெரிகின்றது. கோவிலுக்குச் சென்றால் நாம் தூய்மை பெறலாம் என்ற எண்ணம்தான் நம்மில் பலருக்கு உண்டு. ஆனால், இங்கோ இயேசு கோவிலைத் தூய்மைப்படுத்துகிறார்.
"என் தந்தையின் இல்லத்தைச் சந்தை ஆக்காதீர்கள்" என்று இயேசு அன்று விடுத்த கட்டளை, இன்றும் நம் கிறிஸ்தவ சமுதாயத்தின் மீது விழும் ஒரு சாட்டையடி என்பதை உணர்வது நல்லது. கோவில், கடவுள் என்ற புனித அம்சங்களை வியாபாரப் பொருள்களாக மாற்றுவது, அன்று மட்டுமல்ல, இன்றும் பல கோவில்களில், சிறப்பாக, புகழ்பெற்றத் திருத்தலங்களில் நிகழ்ந்துவருகின்றது. வர்த்தகச் சந்தைகளாக மாறியுள்ள இத்திருத்தலங்களில் இறைமகன் சாட்டையுடன் நுழைந்து, அங்கு செழித்துவரும் வர்த்தகத்தை விரட்டியடித்து, புனிதத்தை மீண்டும் நிலைநாட்டவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம்.
தனிப்பட்ட வாழ்வில், நாம் ஏன் கோவிலுக்குச் செல்கிறோம் என்ற கேள்வியை இன்று எழுப்புவது அவசியம். 'நான் இதைச் செய்கிறேன், நீர் இதைச் செய்யும்' என்ற வர்த்தக ஒப்பந்தங்களாக நமது செபம், வழிபாடு ஆகியவை மாறி வருகின்றனவா என்பதை ஓர் ஆன்ம ஆய்வாக மேற்கொள்ளலாம். வர்த்தக, வியாபார மனநிலைகளை ஒதுக்கிவைத்துவிட்டு, இறைவனை அவரது இல்லத்தில் சென்று சந்தித்து, மன நிறைவு பெற்று வருவதை நம் வழிபாடுகளின், செபங்களின் முதன்மை நோக்கமாக மாற்ற முயல்வோம்.

பாஸ்கா விழா காலத்தில் எருசலேம் கோவிலுக்கு ஒரு இலட்சம் பக்தர்களாகிலும் வந்தனர் என்பது விவிலிய ஆய்வாளர்களின் கணிப்பு. அந்த ஒரு இலட்சம் பேருக்குத் தேவையான ஆடு, மாடு, புறா என்ற காணிக்கைகள் குறைந்தது பல ஆயிரங்களாக கோவிலில் குவிந்திருக்க வேண்டும். தனியொரு மனிதராய் இந்த வியாபாரக் கோட்டையைத் தகர்க்கத் துணிந்த இயேசுவின் மனம் சாதாரண மனம் அல்ல... எருசலேம் கோவிலில் அவர் செய்த அந்தப் புரட்சியை நாம் ஒரு புதுமையாகவே பார்க்கவேண்டும். அவ்வளவு பெரிய ஒரு நிறுவனத்தை எப்படி தனியொரு மனிதர் தலைகீழாக மாற்றத் துணிந்தார்? எப்படி அந்த நேரத்திலேயே அவர் கொல்லப்படாமல் தப்பித்தார்? என்பதெல்லாம் புதுமைதான். இந்தப் புதுமையை எண்ணிப் பார்க்க நமக்கு திருஅவை இன்று ஒரு வாய்ப்பை அளித்துள்ளது.
கோபக்கனல் தெறிக்க இயேசு இந்தக் கோட்டையைத் தாக்கியபோது, அவர் எந்த அதிகாரத்தில் இவற்றைச் செய்கிறார் என்ற கேள்வி எழுந்தது. இயேசு அந்தக் கேள்விக்கு நேரடியாகப் பதில் சொல்லாமல், “இக்கோவிலை இடித்துவிடுங்கள். நான் மூன்று நாளில் இதைக் கட்டி எழுப்புவேன் (யோவான் 2:19) என்ற சவாலை அவர்கள் முன் வைத்தார். இதைக் குழந்தைத்தனமான சவாலாக நாம் பார்க்கலாம்; அல்லது, கடவுள் மீது இயேசு கொண்டிருந்த அசைக்கமுடியாத நம்பிக்கையாகவும் கருதலாம்.

இயேசு கூறிய அந்தக் கோவில் அவரது உடல் என்றும் யோவான் தன் நற்செய்தியில் கூறுகிறார். (யோவான் 2:21) முற்றிலும் தகர்க்கப்பட்டு, சிலுவையில் அறையப்பட்ட இந்தக் கோவிலை கடவுள் மூன்று நாட்களில் மீண்டும் கட்டியெழுப்பினார். கடவுள் கட்டியெழுப்பிய இந்தக் கோவிலில் வியாபாரங்கள் கிடையாது; கடவுளை விலை பேச முடியாது; வறியோர், செல்வந்தர், பாவி, புண்ணியவான், யூதர், புற இனத்தவர், ஆண், பெண் என்ற எந்தப் பாகுபாடுகளும் இல்லாமல் அனைவரும் உள்ளே வரலாம்; இறைவனை எந்தத் தடையும் இல்லாமல் கண்ணாரக் கண்டு நிறைவடையலாம். இத்தகைய அழகியக் கோவில், இயேசுவின் உயிர்த்த உடல். அதேபோல், இந்த அழகிய அம்சங்கள் கொண்ட கோவிலாக நம்மையும் இறைவன் உயிர்ப்பிக்க வேண்டும் என்று மன்றாடுவோம்.

மனித வரலாற்றில் மதச் சுதந்திரத்தைப் பொன்னெழுத்துக்களால் பொறித்த புனித ஜான் இலாத்தரன் பசிலிக்காப் பேராலய அர்ச்சிப்புத் திருநாளன்று, இவ்வுலகில் அனைவரும், அனைத்துச் சுதந்திரமும் பெற்று மகிழும் புத்தம் புது பூமி ஒன்றை இறைவன் உருவாக்கவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம். மனிதர்கள் மனம் வைத்தால், பிரிவுச் சுவர்களைத் தகர்த்து, இந்தப் புத்தம் புது பூமியை உருவாக்கமுடியும் என்று பெர்லின் சுவர் தகர்ப்பின் வழியே நமக்குச் சொல்லித்தந்த இறைவனுக்கு நன்றி சொல்வோம்.
The Fall of the Berlin Wall - 1989