Let us Create a New World புதியதோர் உலகம் செய்வோம்

"Have you anything here to eat?"

https://thelordismyshepherd.medium.com

3^rd Sunday of Easter

‘The Power of Positive Thinking’ is a famous book written by Rev. Norman Vincent Peale, a minister of the Methodist Church. This book contains 17 chapters. Here are the titles of some of the chapters found in this book: Believe in Yourself, A Peaceful Mind Generates Power, Try Prayer Power, Stop Fuming and Fretting, Expect the Best and Get It, Don’t Believe in Defeat, How to Use Faith in Healing… etc. For us living in the 21^st century, struggling with doubts and delusion, this book, published in 1952, seems quite relevant.

According to Rev. Peale, if one expects great things from God, one will receive great things from God. Rev. Peale asserts that if we train ourselves to have faith in depth, it will release an astonishing power in our life to produce miracles. According to the author, there are some people who are figuratively swimming in a sea of troubles. They are so discouraged and dismayed by so many things that it is impossible for them to believe that a life-giving miracle could ever happen in their lives.

The disciples of Jesus who were devastated by the events of their Lord’s passion and death were similarly swimming in a sea of troubles fighting with the waves of doubts, fears and despair. An Easter apparition was necessary to assure them of the reality of a stupendous miracle – the Lord’s Resurrection. Last Sunday – the Divine Mercy Sunday – we reflected on how Jesus (mercy personified) came to meet Thomas (doubt personified). We saw how Thomas, overwhelmed by the invitation extended by the Master to touch Him, makes one of the greatest proclamations of faith: “My Lord and my God!” (John 20:28)

Extreme joy and extreme sadness leave us stunned in disbelief. “Oh, my God, I can’t believe this” is the cry of a person bursting with joy or burning in agony. We see both these extremes in Thomas. We hear of a similar situation in today’s Gospel (Luke 24:35-48): They (the disciples) still disbelieved for joy, and wondered… What Jesus did with the stupefied disciples was more stupefying. The same verse talks about this: And while they still disbelieved for joy, and wondered, Jesus said to them, "Have you anything here to eat?" (Luke 24:41)

The idea of the Resurrection was not a clear concept for the disciples, born and brought up in the Jewish tradition. Jesus could have easily taught them about the Resurrection by showing himself in all his glory as he had done earlier on Mount Tabor. Such a revelation would have cleared the doubts of the disciples once and for all. Jesus had other ideas. A brilliant manifestation of his glory would have surely dazzled the disciples; but, whether such a dazzling display would have left a lasting impression on them? I wonder! Jesus, the master-par-excellence, chose to reveal the great mystery of the Resurrection in a subtle, simple way that left lasting impressions on the disciples and changed their life entirely.

“Have you anything here to eat?” was the way Jesus began his lessons on the Resurrection. In most of the post-resurrection encounters of Jesus with his disciples, food became a central element. Jesus sharing a meal with them can be seen from two perspectives.

The first perspective is drawn from our own life situations. When a family loses a dear one, especially if it is the sudden death of a younger person, the family would be devastated. The family members will neither eat nor sleep. Those who are close to this family will somehow force the family members to eat something. I see Jesus doing something similar among his disciples. The disciples of Jesus as well as Mother Mary must have stopped eating after the tragedy at Calvary. So, Jesus came to them to force them to eat by sharing a meal with them.

The second perspective comes from the way Jesus and his disciples had been sharing food during their life together. Since their life had become very hectic, private moments of sharing a meal must have become rare. When such ‘private moments’ arrived, they were moments of deep sharing – not only sharing of food, but also sharing of their inner selves. The peak moment of such a sharing occurred three days back when Jesus shared the Paschal meal – the Last Supper – with his disciples. It was during that meal that he had assured them of his continued presence in the form of food – bread and wine… “Take and eat; this is my Body” (Mt. 26:26; Mk. 14:22). When Jesus met them after the Resurrection, he wanted to remind them of that Special Supper. He also wanted to tell them that nothing had changed. By sharing another meal with them, he assured them that his presence continued with them.

Sharing of food, a very common feature in daily life is not simply a filling of one’s stomach with some edible stuff. It is filled with so many other aspects of human life. Especially, when a meal is shared among those who are very close, food assumes a sacramental meaning.

Before sharing this meal, Jesus did another simple thing among his disciples. Here is the first part of today’s gospel: As they were saying this, Jesus himself stood among them. But they were startled and frightened, and supposed that they saw a spirit. And he said to them, "Why are you troubled, and why do questionings rise in your hearts? See my hands and my feet, that it is I myself; handle me, and see; for a spirit has not flesh and bones as you see that I have." And when he had said this, he showed them his hands and his feet. And while they still disbelieved for joy, and wondered, he said to them, "Have you anything here to eat?" (Luke 24:36-41)

Jesus showed them his pierced hands and feet as proof of his Resurrection, rather than the torn screen of the Temple or the empty tomb. Once again, Jesus made the experience of his Resurrection much more personal than a grand exhibition of his power and majesty. His pierced hands and feet were a deeper testimony of his power of love than any other public manifestation.

I am reminded of a lovely story from Tolstoy that talks about ‘hands’: Tolstoy once told a story of a Czar and Czarina who wished to honour the members of their court with a banquet. They sent out invitations and requested that the guests come to the banquet carrying the invitations in their hands. When they arrived at the banquet hall, the guests were surprised to discover that the guards did not look at their invitations at all. Instead, they examined their hands. The guests wondered about this. They were also curious to see who the Czar and Czarina would choose as the ‘guest of honour’ to sit between them at the banquet. They were astonished to see that it was the old scrub woman who had worked to keep the palace clean for years. The guards, having examined her hands, declared, "You have the proper credentials to be the guest of honour. We can see your love and loyalty in your hands."

The Risen Lord, sharing a meal, and showing His wounded hands and feet had such a lasting impact on the disciples that they became messengers of the Resurrection even to the point of laying down their lives. The Risen Christ is not a magician who dazzles us momentarily by his brilliance, but a Saviour who accompanies us in the day-to-day events of our lives making a great difference!

Our closing thoughts today revolve around April 14. Today, April 14, people belonging to the Tamil culture celebrate the New Year Day. Every New Year helps us to begin anew with new resolutions. These resolutions are usually linked to the betterment of one’s personal life. But, there have been great thinkers and poets who have also dreamt of the betterment of the human society in general. One such Tamil poet, Bharathi Thasan, dreamt of a world where selfishness and war are to be weeded out. In his poem ‘Puthiya Ulagam Seyvom’ meaning, ‘We shall create a new world’, Bharathi Thasan says: “Let us uproot the obnoxious desire of war from the world and create a new world order… Let us soak all our hearts in the river of love and wash away the filth of selfishness” 

These lines of Bharathi Thasan sound all the more relevant, since, April 14, is also observed as the ‘Global Day of Action on Military Spending (GDAMS)’. Each year, the Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI) releases a report on global military spending. The recent report released by SIPRI on 24 April 2023 says: Total global military expenditure increased by 3.7 per cent in real terms in 2022, to reach a new high of $2240 billion. Military expenditure in Europe saw its steepest year-on-year increase in at least 30 years. The three largest spenders in 2022—the United States, China and Russia—accounted for 56 per cent of the world total... India’s military spending of $81.4 billion was the fourth highest in the world (after the United States, China and Russia). It was 6.0 per cent more than in 2021.

“A World Without War – The history, politics and resolution of conflicts”, published in 2022, is a powerful book written by Sundeep Waslekar, the President of Strategic Foresight Group (SFG), a think-tank based in India that advises governments and institutions around the world on managing future challenges. The author says that we may survive terrorist attacks, climate change and pandemics, but humankind cannot survive a global war that uses nuclear weapons. The threat of a nuclear war may seem distant to many, but the truth is that in many countries a single leader (a dangerous and deranged person like Xi Jinping, Vladimir Putin, Kim Jong Un) or a small group of leaders (like BJP, RSS, VHP, ISIS) has the power to set off a nuclear attack. The risk of a war is very real, and has the potential to end human civilization.

It is painful to learn that military spending increased even during the pandemic. Unfortunately, it increased after Ukraine was invaded. When Vladimir Putin, the Russian President began invading Ukraine as a result of his madness to extend his power, instead of condemning his actions or stopping this senseless aggression, quite a few countries have allotted more funds to buy military equipment. If the total global military expenditure (more than 2 trillion dollars) is spent to ‘wage war’ against poverty, our world will become a safer place for everyone.

Pope Francis, on his return flight from Malta (2,3 April, 2022), spoke to the journalists about the war in Ukraine and how we seem to love war and spend money to buy more war weapons. Here are his words:

Every war stems from an injustice, always, because that is the pattern of war. This is not a pattern for peace. For example, making investments to buy weapons. Some people say: ‘But we need them to defend ourselves.’ This is the pattern of war. When World War II ended everyone breathed "never more war". There began a wave of work for peace with the goodwill not to give weapons, atomic weapons, after Hiroshima and Nagasaki. There existed a great goodwill.

Seventy years later we have forgotten all that. That's how the pattern of war imposes itself. There was so much hope in the work of the United Nations then. But the pattern of war has imposed itself again. We cannot imagine another pattern. We are not used to thinking of the pattern of peace anymore.

We pray on the New Year Day of the Tamil speaking world that peace may be restored in Gaza, Ukraine, Syria and all the countries, dying, day after day, under constant bombardment. We also pray that the Elections in India, beginning on April 19 and ending on June 1, may be conducted with fairness and that sensible leaders be elected to govern the greatest democracy in the world!

A World Free from Wars

https://www.study24x7.com

உயிர்ப்புக்காலம் 3ம் ஞாயிறு

‘The Power of Positive Thinking’, அதாவது, 'நேர்மறை சிந்தனைகளின் சக்தி' என்ற புகழ்பெற்ற நூல், 1952ம் ஆண்டு வெளியானது. மெத்தடிஸ்ட் சபையின் போதகரான நார்மன் வின்சென்ட் பீல் (Norman Vincent Peale) அவர்கள் உருவாக்கிய இந்நூலில், 17 பிரிவுகள் உள்ளன. ஒரு சில பிரிவுகளின் தலைப்புக்கள் இதோ: 'உன்னையே நீ நம்பு', அமைதி நிறைந்த சிந்தனை சக்தியை உருவாக்குகிறது, இறைவேண்டலின் சக்தியை முயன்று பார், புலம்புவதை கைவிடு, தோல்வியை நம்பாதே... 21ம் நூற்றாண்டில், சந்தேகத்தோடு போராடிக்கொண்டிருக்கும் நமக்குத் தேவையான பல பாடங்கள் இந்நூலில் காணக்கிடக்கின்றன.

போதகர் பீல் அவர்கள் கூறும் ஒரு சில எண்ணங்கள் இதோ: கடவுளிடமிருந்து பெரிய செயல்களை எதிர்பார்த்தால், கடவுளிடமிருந்து பெரிய செயல்கள் நம்மை வந்து சேரும். நம் உள்ளத்தின் ஆழத்தில் நம்பிக்கையை வளர்த்துக்கொண்டால், அது, நம் வாழ்வில் புதுமைகளை உருவாக்கும். பிரச்சனைகள் என்ற கடலில் தத்தளிக்கும் பலரை நாம் காண்கிறோம். தங்கள் வாழ்வில் புதுமைகள் நிகழப்போவதில்லை என்ற முடிவுக்கு வந்தவர்கள் இவர்கள்.

கல்வாரிக் கொடுமைகளைக் கண்ட இயேசுவின் சீடர்கள், இத்தகைய ஒரு மனநிலையில் இருந்தனர். அவர்களைத் தேடிவந்த இயேசு, தன் உயிர்ப்பின் சக்தியை அவர்கள் உணர்வதற்கு வழி செய்தார். கடந்த ஞாயிறு - இறை இரக்கத்தின் ஞாயிறு - சந்தேகக் கடலில் மூழ்கிக் கொண்டிருந்த சீடர் தோமாவை இயேசு சந்திக்க வந்த நிகழ்வைச் சிந்தித்தோம். அந்த சந்திப்பில், தோமாவிடம் உருவான மாற்றத்தையும் சிந்தித்தோம். இயேசுவின் உயிர்ப்பை சந்தேகத்தோடு அணுகிய தோமாவை, இயேசு, மகிழ்வின் சிகரத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார். மகிழ்வின் சிகரத்தில் அவர், "நீரே என் ஆண்டவர், நீரே என் கடவுள்" (யோவான் 20:28) என்ற மிக உன்னதமான நம்பிக்கை அறிக்கையை வெளியிட்டார்.

மகிழ்வு, துயரம் ஆகிய உணர்வுகளின் உச்சங்களில் நாம் நம்ப முடியாமல், செயலிழந்து உறைந்து போகிறோம். “Oh my God, I can't believe this” “கடவுளே, என்னால் இதை நம்பவே முடியவில்லை” என்று மகிழ்வின் உச்சத்தில் நாம் கத்தியிருக்கிறோம். இதே வார்த்தைகளை, துயரத்தின் உச்சத்திலும் நாம் சொல்லிக் கதறியிருக்கிறோம். மகிழ்வு, துயரம் இரண்டின் உச்சநிலைகளும் நம்ப முடியாத ஒரு நிலைக்கு நம்மைத் தள்ளிவிடுகின்றன. அத்தகைய ஒரு நிலையில் இருந்த தோமாவை நாம் சென்ற ஞாயிறு நற்செய்தியில் சந்தித்தோம். அதேவண்ணம், மகிழ்வின் உச்சிக்குத் தள்ளப்பட்ட இயேசுவின் சீடர்களைப் பற்றி இன்றைய நற்செய்தியில் (லூக்கா நற்செய்தி 24:35-48) நாம் இவ்வாறு வாசிக்கிறோம்: “சீடர்களோ மகிழ்ச்சி மேலிட்டு, நம்பமுடியாதவர்களாய், வியப்புக்குள்ளாகி இருந்தார்கள்.” (லூக்கா 24:41)

தனது உயிர்ப்பை நம்பமுடியாத அளவு வியப்பும், மகிழ்வும் அடைந்த சீடர்களை இன்னும் அதிகமாய் வியப்பில் ஆழ்த்தி, உயிர்ப்பின் வல்லமையை இயேசு அவர்களுக்குக் காட்டியிருக்கவேண்டும். அதற்குப் பதிலாக, தன் உயிர்ப்பை நிரூபிக்க இயேசு செய்தது மிகவும் எளிமையான, சர்வ சாதாரணமான ஒரு செயல். இது நம்மை மேலும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்துகிறது. “உண்பதற்கு இங்கே உங்களிடம் ஏதேனும் உண்டா?” என்று இயேசு கேட்கிறார். உயிர்த்தபின் இயேசு தன் சீடர்களைச் சந்தித்த பல நிகழ்வுகளில் உணவு ஒரு முக்கிய அங்கமாகிறது. தன் உயிர்ப்பை நிரூபிக்க, சீடர்களின் நம்பிக்கையை வளர்க்க, இயேசு, உணவை ஒரு கருவியாகப் பயன்படுத்தியதை, நாம் இரு கோணங்களில் சிந்திக்கலாம்.

முதல் கோணம்: பொதுவாக எந்த ஒரு குடும்பத்திலும் நிகழ்வது. ஒரு வீட்டில் மரணம் நிகழ்ந்தால், அதுவும் வாழவேண்டிய வயதில் ஒருவர் மரணம் அடைந்தால், அந்தக் குடும்பத்தில் இருக்கும் மற்றவர்கள் தாங்கமுடியாத துயரத்தில் மூழ்குவர். அவர்களின் எண்ணங்களிலிருந்து உணவும், உறக்கமும் விடைபெறும். இப்படிப்பட்ட ஒரு சூழலில், அக்குடும்பத்தினர் மீது ஆழ்ந்த அக்கறை கொண்டவர்கள், எப்பாடு பட்டாவது அவர்கள் உண்பதற்கு வழிவகை செய்வர்.

இந்தக் கோணத்தில் நாம் இயேசுவின் செயலைச் சிந்திக்கலாம். கல்வாரி நிகழ்வுகளுக்குப்பின் மனமுடைந்து போயிருக்கும் சீடர்களும், அன்னை மரியாவும் கடந்த மூன்று நாட்களாக உண்ணாமல் இருந்ததால், அவர்களை மீண்டும் உண்ணும்படி வற்புறுத்தவே இயேசு உணவைப் பற்றிப் பேசுகிறாரோ என்று நான் எண்ணிப்பார்க்கிறேன். பரிவுள்ள ஒரு தாயின் அன்பு, உயிர்த்த இயேசுவில் தொடர்வதைக் காணலாம்.

இரண்டாவது கோணம்: இயேசுவும் அவரது சீடர்களும் கடந்த மூன்று ஆண்டுகள் பணிவாழ்வில் அதிகம் மூழ்கிப் போயிருந்தவர்கள். பலநாட்கள் பணியில் அதிக நேரம் செலவழித்ததால், உண்பதற்கு நேரமோ, சூழலோ சரிவர அமையாமல் தவித்துள்ளனர். அவர்களது பணியால், இறுதி சில மாதங்கள் பகையும் சூழ்ந்தது. எனவே, நிம்மதியாக ஓர் இடத்தில் அமர்ந்து உணவு உண்ட நேரங்கள் மிகக் குறைவே. அப்படி அவர்கள் சேர்ந்து உணவு உண்ட அரிய நேரங்களில், அவர்கள் மத்தியில் உணவு மட்டும் பகிரப்படவில்லை, உணர்வுகளும் பகிரப்பட்டன. இந்த ஆழமான பரிமாற்றங்களின் உச்சமாக மூன்று நாட்களுக்கு முன் அவர்கள் உண்ட அந்த இறுதி பாஸ்கா இரவுணவு அமைந்தது. அந்த இறுதி இரவுணவின் தாக்கம் இன்னும் அவர்கள் மனதில் ஆழமாய்ப் பதிந்திருந்தது. ஆழ்ந்த உறவுகளை, உண்மைகளை வெளிப்படுத்திய அந்த இரவுணவை மீண்டும் அவர்களுக்கு நினைவுறுத்த, இயேசு உயிர்த்தபின்பும் அவர்களோடு உணவருந்த வந்திருந்தார் என்றும் எண்ணிப் பார்க்கலாம்.

தன் பிரசன்னத்தை உலகில் தொடர்ந்து நிலைநிறுத்த, இறுதி இரவு உணவின்போது இயேசு உணவைப் பயன்படுத்தினார். உயிர்ப்புக்குப் பின் தனது பிரசன்னம் தொடர்கிறது என்பதை மீண்டும் அவர்களுக்கு வலியுறுத்திக் கூறுவதற்காக இயேசு உணவை மீண்டும் பயன்படுத்துகிறார். உயிர்ப்பு என்பது நம்மை வியப்பிலும் பிரமிப்பிலும் ஆழ்த்தும் ஒரு பெரிய மந்திரச் செயல் அல்ல. அது வெகு சாதாரண அன்றாட வாழ்வில் நம்முடன் இணைந்த ஓர் அற்புதம் என்ற ஓர் உண்மையை இந்த உணவுப் பகிர்தலில் இயேசு சொல்லித்தந்தார். இந்த நிகழ்வின் வழியே, இயேசு, தன் சீடர்களிடம் சொல்லாமல் சொன்னது இதுதான்: "கல்வாரிச் சிலுவையும், கல்லறையும் நம் உறவை அறுத்துவிட்டதென நீங்கள் எண்ணுகிறீர்கள். சிலுவையும், கல்லறையும் நம் உறவை அழித்துவிட முடியாது.  உங்களுடன் இத்தனை ஆண்டுகள் வாழ்ந்த நான், இதோ உங்களோடு வாழ்வைத் தொடர வந்துள்ளேன். எனவே, உண்பதற்கு இங்கே உங்களிடம் ஏதேனும் உண்டா?" என்று இயேசு கேட்டார். உணவின் வழியாக, உயிர்ப்பைப்பற்றி, தொடரும் தன் உறவைப்பற்றி இதைவிட அழகான பாடங்கள் சொல்லித்தர முடியுமா என்பது சந்தேகம்தான்.

உணவின் வழியாக உயிர்ப்பின் பெரும் உண்மையைக் கூறிய இயேசு, அதற்கு முன்னதாக, காயப்பட்ட தன் கரங்களையும், கால்களையும் சீடர்களுக்குக் காட்டுகிறார். இதை இன்றைய நற்செய்தியின் துவக்கத்தில் நாம் காண்கிறோம். (லூக்கா 24:36-40)   காயப்பட்ட இயேசுவின் கரங்களும், கால்களும் அவரது உயிர்ப்பின் எளிமையான அடையாளங்கள். Tolstoy அவர்கள் எழுதிய ஒரு சிறுகதை நினைவுக்கு வருகிறது.

ஒரு நாட்டின் அரசன் தன் அவையில் பணிபுரியும் அனைவருக்கும் விருந்தொன்றை ஏற்பாடு செய்தார். அனைவருக்கும் அழைப்பிதழை அனுப்பினார். விருந்துக்கு வருபவர்கள் தங்கள் அழைப்பிதழைக் கையோடு கொண்டு வரவேண்டும் என்றும் வேண்டுகோள் விடுத்தார். அந்த விருந்தில் அரசனுக்கு அருகில் அமரும் வாய்ப்பு யாருக்குக் கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அனைவரும் அழைப்பிதழைக் கொண்டு வந்திருந்தனர். விருந்து மண்டபத்தில் நுழைந்தபோது, அவர்களுக்கு ஆச்சரியம் ஒன்று காத்திருந்தது. வாயில் காப்பவர்கள் அவர்கள் கொண்டு வந்திருந்த அழைப்பிதழைப் பார்க்கவில்லை, மாறாக, அவர்கள் உள்ளங்கைகளைப் பார்த்தனர். ஒவ்வொரு நாளும் அரண்மனையைக் கூட்டி, கழுவி சுத்தம் செய்யும் பணிப்பெண்ணின் கைகளைப் பார்த்த வீரர்கள், "அரசரின் சிறப்பு விருந்தினராக அமரும் வாய்ப்பு உங்களுக்கே உள்ளது. அரசர் மீது நீங்கள் கொண்டுள்ள விசுவாசமும், அன்பும் உங்கள் கைகளில் தெரிகிறது" என்று சொல்லி, அவரை அழைத்துச் சென்று அரசனுக்கு அருகே அமரவைத்தனர்.

வெடித்துச் சிதறிய கல்லறை, மேலிருந்து கீழ்வரை இரண்டாகக் கிழிந்த திருக்கோவிலின் திரை என்ற அடையாளங்களைவிட, ஆணிகள் அறைந்த இயேசுவின் காயப்பட்ட கரங்களும், கால்களும் சீடர்களின் மனங்களில் உயிர்ப்பின் அடையாளங்களாய் ஆழமாய்ப் பதிந்தன.

உயிர்ப்பு என்ற ஆழமான ஓர் உண்மையை வெகு வெகு எளிதான வாழ்வு அனுபவங்களின் வழியாக இயேசு எடுத்துரைத்ததால், சீடர்களின் உள்ளங்களில் இந்த மறையுண்மை வெகு ஆழமாகப் பதிந்தது. இந்த மறையுண்மைக்காக தங்கள் உயிரையும் தியாகம் செய்யும் அளவுக்கு அவர்கள் வாழ்வு மாறியது. உயிர்ப்பை ஒரு மாயச் சக்தியாக இறைமகன் இயேசு காட்டியிருந்தால், ஒரு நொடிப்பொழுது வியப்பில் சீடர்கள் பரவசம் அடைந்திருக்கலாம். ஆனால், அவர்கள் வாழ்வு மாறியிருக்குமா என்பது சந்தேகம்தான். வாழ்வை மாற்றும் ஒரு சக்தியாக இயேசு உயிர்ப்பைக் காட்டியதால், அதன் தாக்கம், சீடர்களின் வாழ்வு முழுவதும் தொடர்ந்தது.

மனித உறவுகளை அறுப்பதில் மிகவும் உறுதியான, முடிவான துண்டிப்பு சாவு என்று நாம் நம்புகிறோம். அந்தச் சாவும் உண்மையிலேயே ஒரு முடிவு அல்ல, கல்லறைக்குப் பின்னும் உறவுகள் தொடரும் என்பதைக் கூறும் மறையுண்மையே உயிர்ப்பு. அந்த மறையுண்மையை உணவு, காயப்பட்ட கரங்கள், கால்கள் போன்ற எளிதான மனித நிகழ்வுகளின் மூலம் இயேசு இன்று நமக்குச் சொல்லித் தந்ததற்காக அவருக்கு நன்றி சொல்வோம்.

கடவுள் மந்திர மாயங்கள் செய்யும் மந்திரவாதி அல்ல. நம் வாழ்வில் தொடர்ந்து மாற்றங்கள் செய்யும் அன்பர் அவர்.

மாயங்கள் செய்து மலைக்க வைப்பது மந்திரவாதியின் கைவண்ணம்.

வாழ்வில் மாற்றங்கள் செய்து நிலைக்க வைப்பது இறைவனின் அருள்வண்ணம்.

நம் சிந்தனைகளை, ஏப்ரல் 14ம் தேதியை நோக்கி திருப்புவோம். ஏப்ரல் 14, இஞ்ஞாயிறன்று, தமிழ் புத்தாண்டு நாளைக் கொண்டாடுகிறோம். பொதுவாக, புத்தாண்டு நாளன்று, வாக்குறுதிகள் எடுப்பது, பல கலாச்சாரங்களிலும் காணப்படும் வழக்கம். ஒவ்வொருவரும் தங்கள் தனிப்பட்ட வாழ்வை மேம்படுத்த எடுக்கப்படும் வாக்குறுதிகள் இவை. தனிப்பட்ட வாழ்வை மட்டுமல்ல, சமுதாய வாழ்வையும் மேம்படுத்த, கனவுகள் தேவை, கனவுகளை நனவாக்க மன உறுதியுடன் கூடிய வாக்குறுதிகள் தேவை. தமிழ் நாட்டுக்கு மட்டுமல்ல, இந்தியாவுக்கும், இவ்வுலகிற்கும் தேவையான கனவை, வாக்குறுதியாக முழங்கிச் சென்றுள்ளார், புரட்சிக் கவிஞர் பாரதிதாசன். அவர் முழங்கிய வாக்குறுதி இதோ:

புதியதோர் உலகம் செய்வோம் - கெட்ட

போரிடும் உலகத்தை வேரொடு சாய்ப்போம்...

இதயம் எலாம் அன்பு நதியினில் நனைப்போம்

‘இது எனது’ எனும் ஓர் கொடுமையைத் தவிர்ப்போம்

(பாரதிதாசன் கவிதைகள் 58, புதிய உலகு செய்வோம்)

பாரதிதாசனின் இவ்வரிகளை இவ்வேளையில் எண்ணிப்பார்க்க மற்றொரு முக்கியக் காரணம் உண்டு. உலகின் பல நாடுகளில், ஏப்ரல் 14ம் தேதி ஓர் உலக நாள் கடைபிடிக்கப்படுகின்றது. "இராணுவச் செலவை எதிர்க்கும் நாள்" உலகின் பல நாடுகளில் கடைபிடிக்கப்படுகின்றது. Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI) என்ற ஆய்வு நிறுவனம், ஒவ்வோர் ஆண்டும் இராணுவச் செலவைக் குறித்தப் புள்ளிவிவரங்களை வெளியிடுகிறது. இந்நிறுவனம், 2023ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் மாதம் வெளியிட்ட அறிக்கையில், 2022ம் ஆண்டு, உலக நாடுகள் இராணுவத்திற்கு செலவிட்ட மொத்தத் தொகை... 2,24,000 கோடி டாலர்கள் என்று குறிப்பிட்டுள்ளது.

2020ம் ஆண்டு, உலகின் அனைத்து நாடுகளிலும் கோவிட் 19 பெருந்தொற்று பெரும் பொருளாதாரச் சரிவை ஏற்படுத்தியதால் பல்வேறு நாடுகளில் மக்கள்நலத் திட்டங்கள் பல நிறுத்தப்பட்ட நேரத்திலும், இராணுவச் செலவில் மட்டும் அரசுகள் கூடுதல் நிதியை ஒதுக்கிவைத்தன என்பதை அறியும்போது, வேதனைப்படுகிறோம்.

2022ம் ஆண்டில் இராணுவத்திற்கு உலக நாடுகள் செலவிட்ட 2,24,000 கோடி டாலர்கள், அதாவது, 1,86,38,760 கோடி ரூபாய் என்ற தொகையில் பத்தில் ஒரு பகுதியையாகிலும், மக்களின் வறுமை, பசி ஆகியவற்றைப் போக்கும் திட்டங்களுக்குச் செலவிட்டிருந்தால், குறிப்பாக, கோவிட் பெருந்தொற்றினால் தங்கள் வாழ்வாதாரம் அனைத்தையும் இழந்திருந்த மக்களின் அடிப்படைத் தேவைகளை நிறைவேற்றும் திட்டங்களுக்குச் செலவிட்டிருந்தால், அனைவரும் பாதுகாப்பு உணர்வுடன் வாழ்ந்திருக்கமுடியும். உலகில் போர் என்ற எண்ணமே எழாமல் போயிருக்கும்... இல்லையா?

2022ம் ஆண்டு, ஏப்ரல் 2,3 ஆகிய இரு நாள்கள், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், மால்டா நாட்டில் தன் திருத்தூதுப் பயணத்தை நிறைவுசெய்து, உரோம் நகருக்குத் திரும்பி வந்த விமானப் பயணத்தில், தன் வழக்கப்படி, செய்தியாளர்களிடம் பேசினார். உக்ரைன் நாட்டில் துவங்கியிருந்த போரைப்பற்றிய கேள்வி எழுந்தபோது, அவர் சொன்ன கருத்துக்கள் நம்மைச் சிந்திக்க தூண்டுகின்றன:

"இரண்டாவது உலகப்போர் முடிவுற்றபோது, 'இனி ஒருபோதும் போர் கிடையாது' என்ற உறுதியான உள்ளத்துடன், ஐ.நா. அவையும், உலக நாடுகள் பலவும் அமைதியின் பல்வேறு முயற்சிகளை மேற்கொண்டனர். ஜப்பான் நாட்டின் ஹிரோஷிமா, நாகசாகி நகரங்களில் அணுகுண்டு உருவாக்கிய அழிவுகளைக் கண்ணுற்ற உலகத் தலைவர்கள், அணு ஆயுத ஒழிப்பு குறித்து பேசிவந்தனர். ஆனால், 70 ஆண்டுகளுக்குப் பின், மீண்டும் உலகத்தலைவர்கள், அணு ஆயுதங்களையும், வேறு இராணுவக் கருவிகளையும் வாங்கிக் குவிக்கின்றனர். போரிடுவது, இன்றைய உலகில் ஊறிப்போன ஒரு கலாச்சாரமாக மாறிவிட்டது. தன் உடன்பிறந்த ஆபேலைப் கொன்ற காயினின் கொலை வெறியே நமக்குள் ஆழப் புதைந்துள்ளது" என்று கூறினார் திருத்தந்தை.

போர்க்கருவிகள் எல்லாம் அழிக்கப்பட்டு, போரே இல்லாமல் போகும் புத்தம் புது பூமி என்ற கனவை நனவாக்க இறைமகன் இயேசு உயிர்த்தெழுந்தார். “உங்களுக்கு அமைதி உரித்தாகுக!” என்பதை தன் உயிர்ப்பிற்குப்பின் நிகழ்ந்த சந்திப்புகளில் கூறிய இயேசு, அமைதியின் அரசராய் நாம் வாழும் இல்லங்களில், ஊர்களில், நகரங்களில், இந்த உலகத்தில் நுழைய வேண்டுவோம். குறிப்பாக, உக்ரைன், காசா, சிரியா ஆகிய நாடுகளில் அமைதியின் அரசனாம் இயேசு வலம்வர வேண்டும் என்று சிறப்பாக மன்றாடுவோம்.

ஏப்ரல் 19, வருகிற வெள்ளி முதல், ஜூன் 1ம் தேதி முடிய இந்தியாவில் நடைபெறும் தேர்தல்கள், நேர்மையுடன் நடைபெறவும், நல்ல தலைவர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் தெளிவை மக்கள் பெறவும், தமிழ் புத்தாண்டில் நாம் செபிப்போம்.

‘Mercy’ coming to meet ‘doubt’ சந்தேகத்தை சந்திக்க வரும் கருணை

 

Caring is sharing

https://www.bigcountryunitedchurches.ca

The Divine Mercy Sunday

India is in the grip (one can even say ‘stranglehold’) of the election campaign. We are getting saturated with the messages that reach us via the mainstream and the social media. One of the mainstream ads promoted by a party begins with the scene of an unemployed young man sitting in front of his house in a poor neighbourhood, looking at his cellular phone. Suddenly, he calls out his dad in a loud voice. The dad, who is inside the house, rushes out of the house. The young man, still looking at his phone, is shouting at the top of his voice saying that a large amount of money has been deposited in his account as well as his dad’s account, and that he has been given a job. In the next scene we see the young man sleeping on a pathetic cot with a smug little smile on his face, and shouting about getting a job. His dad wakes him up with a hard slap on his legs and asks him to stop dreaming. Each Indian getting around Rs 15 lakhs deposited in his / her bank account, the unemployed youth getting employment… were some of the dream projects promised by the political party which has been in power for the past ten years. These promises are too good to be true.

In every election campaign, fantastic promises have been made by different parties, most of which are unbelievably good. Imagine for a while, if a political party were to make a promise like this: “If our party comes to power, we shall create a society that treats every one equally. In our society, everyone will have equal amount of property and possessions. All the properties of the people will be pooled together and divided equally among all. There will not be the division of the rich and the poor anymore.”

When we hear such statements, we raise the question: whether such a society is possible or whether this is simply ‘utopian’ – meaning, a dream world where everyone is happy.

Such a utopian community existed in Jerusalem – the community of believers! The lifestyle of this community is portrayed in the first reading:

Acts 4:32-35

All the believers were one in heart and mind. No one claimed that any of their possessions was their own, but they shared everything they had. With great power the apostles continued to testify to the resurrection of the Lord Jesus. And God’s grace was so powerfully at work in them all that there were no needy persons among them. For from time to time those who owned land or houses sold them, brought the money from the sales and put it at the apostles’ feet, and it was distributed to anyone who had need.

Listening to these words from the first reading fills us with joy and, at the same time, makes us wonder (doubt) whether such a society is possible at all. When we see or hear of something which is too good to be true, we tend to say: “I can’t believe this!” As human beings, we swing between belief and doubt. Every year, on the Second Sunday of Easter, we hear the famous passage from the Gospel of John (John 20:19-31) which presents the meeting between ‘mercy’ and ‘doubt’, the meeting between the Risen Jesus and Thomas, the Apostle – the ‘doubting’ Thomas!

Here is an anecdote shared by Deacon Greg Kandra, a Roman Catholic deacon serving the Diocese of Brooklyn, New York, while sharing his reflection on this Gospel passage:

Every year on the Sunday after Easter, the greatest celebration of faith, we encounter the gospel’s most famous story of doubt:  the story of Thomas, who demands proof before he will believe.

We live in an age when we are surrounded by Thomases – not only doubters, but disbelievers. Atheists, agnostics, secularists, whatever you want to call them… More and more, atheists are seeking to challenge believers, and are making their voices heard in the public square.

One that I read recently was about a man named Patrick Greene. Greene was an avowed atheist from Henderson County, Texas, and he complained, often bitterly, about the hostility he experienced from his neighbors who were Christians.

Last year (2011), he gained some notoriety when he joined the fight against a Nativity scene that had been set up outside the courthouse in the town of Athens, Texas. Greene was angry that such an open display of religion was allowed on public property. He threatened a lawsuit to have the scene dismantled and removed.

Shortly after making the threat, however, he learned that his eyesight was deteriorating. Doctors found that he suffered from a variety of serious problems, including cataracts, glaucoma and a detached retina. Greene made his living as a cab driver, and soon had to give up his job. His legal battle began to sap his time and money. Finally, he decided that he couldn’t go forward with the lawsuit if he was blind, so he withdrew his threats and waited for the darkness to descend.

One of his neighbors, Jessica Crye, a member of the Sand Springs Baptist Church in Athens, learned about Greene’s illness. “I knew about his lawsuits,” she told a local paper, explaining, “I thought he must have never felt the love of God through Christians. This is a great opportunity to turn the other cheek and show God’s love.” She asked her pastor if there was something they could do. There was. But the results were not what anyone expected.

They did something remarkable. A Baptist church started a fund drive, raising money so that one of the most notorious atheists in town could have an operation and, maybe, recover his sight. But Greene refused the money, saying the surgery wasn’t guaranteed to succeed. Undeterred, the church asked him if there was anything else they could do. Greene said that, since he could no longer drive a taxi, he could use help with his household expenses. He expected he might get a couple of checks for ten or twenty bucks. A few days later, he got the first check: $400.

As time went on, the checks and the support and prayers continued. Patrick Greene was overwhelmed. To his amazement, he found that his faith in his own disbelief was being shaken.

Just before Easter, he gave an interview to the Christian Post. Greene said the outpouring of love had changed him… He’s now joined a local church. Greene recently said he’s thinking of studying to become a minister.

What attracted my attention to this episode was the fact that Patrick Greene was able to ‘see better’ once he began to lose his physical ability to see. Seeing with the heart is a greater blessing and Jesus called them ‘blessed’ – adding to his list of beatitudes! Jesus added this beatitude after his Resurrection, standing in the upper room, among his scared disciples. This was part of a special invitation Jesus extended to Thomas. Jesus said: "Because you have seen me, you have believed; blessed are those who have not seen and yet have believed." (John 20: 29)

It is significant that after the solemn celebration of the Resurrection of Christ which is the very core of our Christian Faith, we are given the opportunity to think of one of the close disciples doubting the Risen Christ. This Sunday – the Second Sunday of Easter – is also called the Divine Mercy Sunday, instituted by Pope St John Paul II in the year 2000. Only in the context of mercy and love, truth can shed light on those living in the darkness of doubts, as it did in the cases of St Thomas as well as Patrick Greene.

Some of us may have already taken the judgement seat trying to pronounce our judgement on Thomas: “What a pity! After having lived with Jesus so closely for three years, this guy still doubted Jesus!” Well, after having listened to hundreds of treatises on the Resurrection, I still have my moments of hesitation. How can I judge Thomas, who came from the Jewish background, where the idea of the Resurrection was not that strong? If I were present in Jerusalem on the last few days of Jesus’ earthly life, I would have had more doubts than Thomas, especially after having seen those last few hours on Calvary. So, I dare not take the judgement seat. Let me see whether I can stand along with the ‘accused’ Thomas and the other disciples and try to understand their doubts.

The disciples left their trade, their parents, their everything... to follow Jesus. In those three years, Jesus became everything to them. He was their world. This world was brutally uprooted and nailed to the cross. The vacuum created by the absence of Jesus, was filled by doubts and fear. Their doubts were very real. One of them betrayed the Master and another denied ever knowing Him. The way most of them ran away from the scene of the arrest of Jesus was still very raw. Probably most of them did not even attend the funeral of Jesus. In fact, they were busy burying themselves in their own fears and worries. They decided to lock themselves up and wait for the inevitable… the certainty of their own execution by the Romans. They had already built their tomb in the upper room.

When we are in doubt, what do we do? We usually dig our own graves; we bury ourselves in self-pity. Love and mercy are required to lift us out of this grave. Jesus tried to clear the doubts of Thomas not only by words but also by a solid physical proof. If only we could step out of our graves in a gesture of self-gift, there would be a lot more open and empty graves!

Here is a tail-piece on the incident in Athens, Texas. This happened during Christmas 2012:

The Texas papers report that in gratitude, Patrick Greene bought a star to go atop the tree that is part of the Athens, Texas Nativity display – the very display he tried to outlaw (in 2011).  Given his condition, he can’t be certain he will ever actually see that star next Christmas. But I think he would agree: he has seen something far more wondrous. And he has seen it with the eyes of faith.

Let us pray to be open to God’s tender mercies – that we might say with the joy of Easter discovery, and with the wonder of St. Thomas: “My Lord and my God.” (Deacon Greg Kandra)

Thank you, my Lord and my God! Thank you, Saint Thomas!

Believing is Seeing

https://jasonmicheli.substack.com

இறை இரக்கத்தின் ஞாயிறு

இந்தியாவில், அதிலும் குறிப்பாக, தமிழகத்தில் தேர்தல் பரப்புரைகள் (பிரச்சாரங்கள்) சூடு பிடித்துள்ளன. கோடை வெயிலின் வெப்பத்தையும் சேர்த்து, தேர்தல் களம் கொதி நிலையை அடைந்துள்ளது என்று சொன்னால், அது மிகையல்ல. தேர்தலையொட்டி, ஒவ்வொரு கட்சியும், ஊடகங்களையும், சமுதாய வலைத்தளங்களையும் விளம்பரங்களால் நிறைத்து வருகின்றன. அண்மையில், தமிழக கட்சியொன்று வெளியிட்ட விளம்பரம், வேலையில்லாத ஏழை இளையவரை மையப்படுத்தியுள்ளது. அந்த இளைஞர் வறியதொரு சூழலில் இருக்கும் தன் வீட்டின் முன் அமர்ந்து, கைப்பேசியைப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பதுபோல் காட்சி அமைக்கப்பட்டுள்ளது. திடீரென அந்த இளைஞர், உரத்தக் குரலில், வீட்டினுள் இருக்கும் தந்தையை அழைக்கிறார். ஆவலுடன் வெளியே வரும் தந்தையிடம், தன் வங்கிக்கணக்கிலும், தந்தையின் வங்கிக்கணக்கிலும் பல இலட்சம் ரூபாய் வைப்பு நிதியாக சேர்க்கப்பட்டுள்ளது என்று கூறுகிறார் இளைஞர். அத்துடன், தனக்கு வேலையும் கிடைத்துவிட்டதாகக் கூறுகிறார்.

இதைத்தொடர்ந்து, அடுத்த காட்சியில், அந்த இளைஞர், பரிதாபமான ஒரு கட்டிலில் புரண்டபடி, 'தனக்கு வேலை கிடைத்துவிட்டது' என்று தூக்கத்தில் உளறிக்கொண்டிருப்பதாகக் காட்டப்பட்டுள்ளது. இளைஞரின் தந்தை, அவரை தட்டியெழுப்பி, இப்படி கனவு கண்டு வாழ்க்கையை வீணாக்கவேண்டாம் என்று எச்சரிக்கை விடுக்கிறார்.

ஒவ்வொரு இந்தியரின் வங்கிக்கணக்கிலும் 15 இலட்சம் ரூபாய் செலுத்தப்படும் என்றும், இளையோருக்கு வேலை வாய்ப்புக்கள் வழங்கப்படும் என்றும் வாக்குறுதிகளை அடுக்கிய அரசியல் கட்சி, கடந்த பத்தாண்டுகளில் எதுவும் செய்யாமல் இருப்பதை நாம் அறிவோம். தேர்தல் வந்ததும், 'வானத்தை வில்லாக வளைப்பதாகவும், கடல் மணலில் கயிறு திரிப்பதாகவும்' வாக்குறுதிகளை கொடுத்து மக்களை ஈர்ப்பது, அரசியல் கட்சிகள் பின்பற்றும் பொதுவான ஒரு யுக்தி.

அரசியல் கட்சியொன்றை நாம் கற்பனை செய்துகொள்வோம். அந்த கட்சியினர் பின்வருமாறு கூறுவதாகவும் கற்பனை செய்து பார்ப்போம்: "எங்களுடைய கட்சி ஆட்சிக்கு வந்தால், சமுதாயத்தில் உள்ள ஏற்ற தாழ்வுகள் அனைத்தும் நீக்கப்படும். மக்களிடையே உள்ள சொத்துக்கள் அனைத்தும் பொதுவில் சேர்க்கப்பட்டு, அவரவருக்குத் தேவையான அளவு பிரித்து கொடுக்கப்படும். ஏழை, பணக்காரர் என்ற பாகுபாடு இனி இராது" என்று அந்த கட்சியின் அறிக்கை கூறினால், அதை, ஒரு கனவுலகம் என்று நாம் கூறுவோம்.

இத்தகைய கனவுலகம் அன்று எருசலேமில் உருவாக்கப்பட்டிருந்தது. இயேசுவின் வழியை நம்பினோர் இணைந்து உருவாக்கிய சமுதாயம் எவ்வாறு இருந்தது என்பதை இன்றைய முதல் வாசகம் இவ்வாறு கூறுகிறது:

திருத்தூதர் பணிகள் 4:32-35

அந்நாள்களில், நம்பிக்கை கொண்ட மக்கள் அனைவரும் ஒரே உள்ளமும் ஒரே உயிருமாய் இருந்தனர். அவர்களுள் எவரும் தமது உடைமைகளைத் தம்முடையதாகக் கருதவில்லை; எல்லாம் அவர்களுக்குப் பொதுவாய் இருந்தது. திருத்தூதர் அனைவரும் ஆண்டவர் இயேசு உயிர்த்தெழுந்தார் என மிகுந்த வல்லமையோடு சான்று பகர்ந்து வந்தனர். அவர்கள் அனைவரும் மக்களின் நல்லெண்ணத்தை மிகுதியாகப் பெற்றிருந்தனர்.

தேவையில் உழல்வோர் எவரும் அவர்களுள் காணப்படவில்லை. நிலபுலங்களை அல்லது வீடுகளை உடையோர் அவற்றை விற்று அந்தத் தொகையைக் கொண்டுவந்து திருத்தூதருடைய காலடியில் வைப்பர்; அது அவரவர் தேவைக்குத் தக்கவாறு பகிர்ந்து கொடுக்கப்படும்.

இந்த வாசகம் கத்தோலிக்க உலகின் ஆலயங்கள் அனைத்திலும் இந்த ஞாயிறன்று ஒலிக்கும். இந்த வாசகத்தைக் கேட்கும்போது, உள்ளம் மகிழ்வால் நிறைவடைகிறது. அதே நேரம் 'இப்படிப்பட்ட ஒரு சமுதாயம் இருந்திருக்க முடியுமா?' என்ற சந்தேகமும் எழுகிறது. மனித உள்ளம் மகிழ்வில் நிறையும்போதும், வேதனையில் வீழும்போதும், சந்தேகங்கள் எழுகின்றன. தங்கள் தலைவரும், போதகருமான இயேசு உயிர்த்துவிட்டார் என்ற மிக அற்புதமான செய்தியைக் கேட்டதும், சீடர்களில் ஒருவரான தோமா அதை நம்ப மறுத்ததும், அவரது சந்தேகத்தைத் தீர்க்கும் வண்ணம் இயேசு தோமாவைச் சந்தித்ததும் இன்றைய நற்செய்தியாக (யோவான் 20:19-31) வழங்கப்பட்டுள்ளது.

இந்த நற்செய்தியை மையப்படுத்தி நாம் சிந்தனைகளை மேற்கொள்ள,  அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டின் டெக்ஸாஸ் (Texas) மாநிலத்தில் நிகழ்ந்த ஒரு நிகழ்வு உதவியாக இருக்கும்.

அமெரிக்காவின் டெக்ஸாஸ் மாநிலத்தில் ஏதென்ஸ் (Athens) என்ற நகரில் வாடகைக் கார் ஓட்டிவந்தவர் பாட்ரிக் கிரீன் (Patrick Greene). இவர் இறை நம்பிக்கையற்றவர். தன் இல்லத்தைச் சுற்றி வாழும் கிறிஸ்தவர்கள் தங்கள் மத உணர்வுகளை வெளிப்படையாகக் காட்டும் முயற்சிகளை வன்மையாக எதிர்த்து வந்தார். கிறிஸ்மஸ் விழாவையொட்டி ஏதென்ஸ் நகரின் நீதி மன்றத்திற்கு வெளியே குடில் ஒன்று அமைக்கப்பட்டபோது, பாட்ரிக் அவர்கள், சிறு கூட்டம் ஒன்றைத் திரட்டி, போராட்டம் நடத்தினார். நகராட்சிக்கு எதிராக வழக்கு தொடர்ந்தார்.

இவர் இந்த வழக்கை ஆரம்பித்த ஒருசில வாரங்களில், பாட்ரிக் அவர்களின் கண் பார்வை மங்க ஆரம்பித்தது. மருத்துவ ஆய்வில், இவருக்கு அறுவைச் சிகிச்சை தேவை என்றும், அச்சிகிச்சைக்குப் பிறகும் கண் பார்வை முற்றிலும் திரும்புமா என்பது உறுதியில்லை என்றும் சொல்லப்பட்டது. அவரால் வாடகைக் கார் ஓட்ட முடியாமல் வீட்டில் தங்க வேண்டியதாயிற்று. அவர் தொடுத்திருந்த வழக்கினால், வங்கியிலிருந்த அவரது சேமிப்பும் கரையத் துவங்கியது. எனவே, சில வாரங்களில் அவர் தன் வழக்கை 'வாபஸ்' பெற்றுக்கொண்டு வீட்டுக்குள்ளேயே அடைபட்டார்.

அவருடைய அயலவர்களில் ஒருவர், ஜெஸிக்கா என்ற பெண். இவர் பாப்டிஸ்ட் கிறிஸ்தவ சபையைச் சேர்ந்தவர். பாட்ரிக் அவர்களின் உடல்நிலையைப்பற்றி ஜெஸிக்கா கேள்விப்பட்டார். அவர் தொடுத்திருந்த வழக்கைப் பற்றியும் அவருக்குத் தெரியும். இருப்பினும், அவர் பாட்ரிக்கிற்கு உதவ முன்வந்தார். "இறைவன் அன்பை கிறிஸ்தவர்கள் வழியாக பாட்ரிக் அனுபவித்ததில்லை என்று நினைக்கிறேன். தன் வழக்குகள் வழியே, அவர் எங்களை ஒரு கன்னத்தில் அறைந்துள்ளார். மறு கன்னத்தை அவருக்குக் காட்டும் தருணம் இது" என்று ஜெஸிக்கா அவர்கள், ஒரு நாளிதழுக்கு அளித்த பேட்டியில் கூறியுள்ளார். பாட்ரிக்கின் உடல் நிலையைப் பற்றி அவர் தன் கோவிலில் எடுத்துக்கூறினார்.

ஊரே அறிந்த கடவுள் நம்பிக்கையற்ற ஒருவரின் மருத்துவச் செலவுக்கு அக்கோவிலைச் சேர்ந்தவர்கள் நிதி திரட்ட ஆரம்பித்தனர். பாட்ரிக் அந்த நிதியை வாங்க மறுத்தார். தன் அறுவைச் சிகிச்சை மூலம் நல்ல பலன் கிடைக்கும் என்று மருத்துவர்கள் உறுதி கூறாததால், பாட்ரிக் அறுவைச் சிகிச்சை மீதும் நம்பிக்கையற்று போனார்.

அவரது மறுப்பையும் பொருட்படுத்தாது, பாப்டிஸ்ட் ஆலய உறுப்பினர்கள் வேறு எவ்வகையில் அவருக்கு உதவமுடியும் என்று பாட்ரிக்கிடம் கேட்டனர். தனக்கு எந்த வேலையும் இல்லாததால், தன் இல்லத்திற்குத் தேவையான பொருட்களை வாங்க ஏதாவது நிதி உதவி செய்யும்படி அவர்களிடம் கேட்டுக்கொண்டார். அந்தக் கோவிலைச் சேர்ந்தவர்கள் தன் தேவைகளுக்காக ஒருவேளை பத்து அல்லது 20 டாலர்கள் தருவார்கள் என்று எதிர்பார்த்தார் பாட்ரிக். சில நாட்கள் சென்று, பாப்டிஸ்ட் ஆலயத்திலிருந்து அவருக்கு 400 டாலர்கள் வந்து சேர்ந்தன.

நாட்கள் செல்லச் செல்ல, அவருக்கு இன்னும் அதிக உதவிகள் வந்தன. அவர் இல்லத்தைச் சுற்றி வாழ்ந்த கிறிஸ்தவக் குடும்பங்கள் அவர் இல்லத்திற்கு வந்து நேரம் செலவழித்தனர், அவருக்காகச் செபங்கள் செய்தனர். அவர்கள் அன்பில் அவர் தினமும் மூழ்கினார். கடவுள் மறுப்பு என்ற அடித்தளத்தின் மீது கட்டப்பட்டிருந்த அவரது பெருமையும், ஆணவமும் அடியோடு சரிந்தன. உயிர்ப்புத் திருவிழாவன்று அவர் ஒரு கிறிஸ்தவ சபையில் சேர்ந்தார். அச்சபையின் பணியாளர்களில் ஒருவராக மாற அவர் பயிற்சிகள் மேற்கொண்டார்.

பாட்ரிக் கிரீன் அவர்கள், தன் வாழ்வில், இறைவனைத் தொட்டுணர்ந்தது, நமக்கெல்லாம் நல்லதொரு பாடம். இறைவனை நேரில் சந்திப்பதோ, இறை அனுபவத்தை நேரடியாகப் பெறுவதோ நடக்காத காரியம் என்பதால், இறைவனை நம்ப மறுத்தவர் பாட்ரிக். இறை நம்பிக்கை கொண்டவர்களை ஏளனமாகக் கருதினார்; வாய்ப்பு கிடைத்தபோதெல்லாம் அவர்களுக்குத் தன் எதிர்ப்பைத் தெரிவிப்பதில் பெருமைகொண்டார். அவரை இறைவன் சந்தித்தார். அவர் எதிர்பார்த்த நேரடி அனுபவத்தில் அவரைச் சந்திக்கவில்லை, மறைமுகமாக, ஒரு கிறிஸ்தவ சமுதாயத்தின் வழியாக இறைவன் அவரைச் சந்தித்தார்.

இறை நம்பிக்கையற்றவர் என்று சொல்லிக் கொள்வதில் பெருமை அடைந்த பாட்ரிக், தன் பார்வையை இழக்க ஆரம்பித்தபோது வேறு பல உண்மைகளைக் காணமுடிந்தது. உடலளவில் பார்வை இழந்து, உள்ளத்தில் பார்வை பெற்ற பாட்ரிக் போன்றவர்களை மனதில் எண்ணி, இயேசு கூறும் அழகியச் சொற்களை இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் இவ்வாறு கேட்கிறோம்: "காணாமலே நம்புவோர் பேறுபெற்றோர்" (யோவான் 20:29)

சந்தேகமும், இரக்கமும் சந்திக்கும் ஞாயிறு இது. உயிர்ப்புப் பெருவிழாவுக்கு அடுத்த ஞாயிறை, 'இறை இரக்கத்தின்' ஞாயிறு என்று கொண்டாடுகிறோம். இறை இரக்கம் அல்லது இறைவனின் பேரன்பு என்ற கதிரவன் எழும்போது, சந்தேக மேகங்கள் கலைந்துவிடும் என்பதை இன்றைய நற்செய்தி எடுத்துரைக்கிறது.

கிறிஸ்தவ மறையின் ஆணிவேராக விளங்குவது, இயேசு கிறிஸ்துவின் உயிர்ப்பு. இந்த மறையுண்மை இல்லையெனில், கிறிஸ்தவ மறை அர்த்தமில்லாமல் போய்விடும். (காண்க. 1 கொரிந்தியர் 15:14) நம் கிறிஸ்தவ நம்பிக்கையின் அடித்தளமான உயிர்த்த கிறிஸ்துவை மீண்டும் ஒருமுறை இஞ்ஞாயிறன்று சந்திக்க வந்திருக்கிறோம்.

சென்ற வாரம், எரியும் மெழுகுதிரிகளை ஏந்தி, பாஸ்காப் புகழுரையைப் பாடி, இயேசுவின் உயிர்ப்பை அறிக்கையிட்டபோது, நமக்குள் ஒரு நிறைவும் மகிழ்வும் தோன்றியதை உணர்ந்தோம். உயிர்த்த இயேசு இன்று நமக்கு முன் தோன்றினால், உடனே அவர் திருவடி பணிந்து நம் விசுவாசத்தையும், நம்பிக்கையையும்  வெளியிட எவ்விதத் தயக்கமும் இருக்காது.

முதல் உயிர்ப்புத் திருவிழாவில் இத்தகைய மகிழ்வு, நிறைவு, உற்சாகம் இருந்ததாகத் தெரியவில்லை. அது ஒரு திருவிழாவாக இருந்ததா என்பதே சந்தேகம்தான். சந்தேகம்... உயிர்த்த இயேசுவைச் சீடர்கள் சந்தித்த நிகழ்வுகள் அனைத்திலும் அடிப்படையில் இழையோடிய ஓர் உணர்வு... சந்தேகம். இந்த நிகழ்வுகள் அனைத்தின் சிகரமாக இன்று நாம் நற்செய்தியில் காண்பது, சந்தேகம் கொண்டிருந்த தோமாவை இயேசு சந்தித்த அழகான நிகழ்ச்சி.

நம் வாழ்வை ஆட்டிப்படைக்கும் உணர்வுகளிலேயே அதிக ஆபத்தானது எது தெரியுமா? சந்தேகம். சந்தேகம் ஒரு கூட்டு உணர்வு; பல உணர்வுகளின் பிறப்பிடம் அது. சந்தேகம் குடிகொள்ளும் மனதில் கூடவே பயம், கோபம், வருத்தம், நம்பிக்கையின்மை என்ற பல உணர்வுகள் கூட்டுக் குடித்தனம் செய்யும். தோமா இயேசுவின் உயிர்ப்பைச் சந்தேகப்பட்டார் என்று கேட்டதும், நம்மில் பலர், உடனே ஒரு நீதியிருக்கை மீது அமர்ந்து, "என்ன மனிதர் இவர்? இயேசுவோடு மூன்று ஆண்டுகள் நெருக்கமாய் பழகிவிட்டு, எப்படி இவரால் சந்தேகப்பட முடிந்தது?" என்ற கேள்வியை கேட்டு, "தோமா இப்படி நடந்துகொண்டது தவறு." என்ற தீர்ப்பையும் தந்துவிடுகிறோம். நீதியிருக்கைகளில் அமர்ந்து தீர்ப்பு எழுதுவது எளிது.

இயேசுவின் உயிர்ப்பைப்பற்றி தலைமுறை, தலைமுறையாய் ஆயிரமாயிரம் விளக்கங்களைக் கேட்டு வந்துள்ள கிறிஸ்தவப் பாரம்பரியத்தில் இன்று வாழும் நமக்கே அந்த உயிர்ப்பு குறித்த நம்பிக்கையில் அவ்வப்போது தடுமாற்றம் ஏற்படுகிறது. அப்படியிருக்க, உயிர்ப்பு பற்றிய எண்ணங்களில் தெளிவில்லாத யூத சமுதாயத்தில் 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன் பிறந்து வளர்ந்த சீடர்களில் ஒருவர் இயேசுவின் உயிர்ப்பைச் சந்தேகித்தார் என்பதற்காக அவரைக் கண்டனம் செய்வது தவறு. தீர்ப்பிடுவது தவறு.

கல்வாரியில் இயேசு இறந்ததை நீங்களோ, நானோ நேரடியாகப் பார்த்திருந்தால், ஒரு வேளை தோமாவை விட இன்னும் அதிகமாய் மனம் உடைந்து போயிருப்போம். அந்த கல்வாரி பயங்கரத்திற்குப் பின் ஒன்றுமே இல்லை என்ற முடிவுக்கும் வந்திருப்போம். ஆகவே, தீர்ப்புகளை வழங்க நாம் அமர்ந்திருக்கும் நீதி இருக்கைகளிலிருந்து முதலில் எழுந்து வருவோம். குற்றவாளிக் கூண்டில் நாம் நிறுத்தியுள்ள தோமாவின் நிலையில் நம்மை நிறுத்தி, இந்த நிகழ்வைச் சிந்திப்போம். எல்லா சீடர்களுமே சந்தேகத்தில், பயத்தில் வாழ்ந்து வந்தார்கள் என்பதை முதலில் புரிந்து கொள்ளவேண்டும். அவர்களது பயம், சந்தேகம் எல்லாவற்றிற்கும் காரணம் இருந்தது. அதையும் புரிந்து கொள்ள முயல்வோம்.

தங்கள் குடும்பங்களையும், மீன் பிடிக்கும் தொழிலையும் விட்டுவிட்டு இயேசுவை நம்பி மூன்றாண்டுகள் வாழ்ந்தவர்கள் இந்தச் சீடர்கள். இந்த மூன்று ஆண்டுகளில் இயேசுதான் அவர்களது உலகம் என்ற நிலை உருவாகியிருந்த நேரத்தில், அந்த உலகம், ஆணி வேரோடு வெட்டப்பட்டு, சிலுவையில் தொங்கவிடப்பட்டது. எருசலேமில், கல்வாரியில், அவர்கள் கண்ட காட்சிகள், அவர்களை முற்றிலும் நிலைகுலையச் செய்துவிட்டன. இயேசு அவர்கள் வாழ்வில் விட்டுச்சென்ற வெற்றிடத்தை, சந்தேகமும் பயமும் நிரப்பிவிட்டன. யாரையும், எதையும் சந்தேகப்பட்டனர். தங்களில் ஒருவரே இயேசுவைக் காட்டிக்கொடுத்ததால், இதுவரை அவர்கள் ஒருவர் மீது ஒருவர் வைத்திருந்த நம்பிக்கை தொலைந்து போனது. சிலுவையில் கந்தல் துணிபோல் தொங்கிக் கொண்டிருந்த இயேசுவை உடலோடு புதைப்பதற்கு முன்பே, மனதால் அவரைப் புதைத்துவிட்டனர் சீடர்கள்.

நம் வாழ்வையும் சந்தேகம் ஆட்டிப் படைக்கும்போது நாம் செய்வது என்ன? உள்ளத்தையும் சிந்தனையையும் இறுகப் பூட்டிவிட்டு, இருளில் புதையுண்டு போகிறோம். உறவுகளில் ஏற்படும் சந்தேகங்களைத் தீர்க்கும் சிறந்த வழி என்ன? மனம் விட்டுப் பேசுவது. இதைத்தான் இயேசு செய்து காட்டினார். மனதில் துளிர்க்கும் சந்தேகத்தை வேரறுக்க வாய் வார்த்தைகள் மட்டும் போதாது, சில வேளைகளில் ஆங்கிலத்தில் சொல்வதுபோல் 'physical proof', உடலளவு நிரூபணங்கள் தேவைப்படலாம். இவை அனைத்தையும் இயேசு வழங்கினார் என்பதை இன்றைய நற்செய்தி தெளிவாக்குகிறது. வாய் வார்த்தைகளாலும், தன் உடலையை நிரூபணமாக அளிப்பதாலும் தோமாவை, நம்பிக்கையற்ற சந்தேகக் கல்லறையிலிருந்து இயேசு உயிர்ப்பிக்கிறார்.

இயேசுவின் அழைப்பை ஏற்று, தோமா இயேசுவைத் தொட்டாரா இல்லையா என்பது உறுதியாகத் தெரியவில்லை. உடலால் தோமா இயேசுவைத் தொட்டிருக்கலாம், தொடாமல் போயிருக்கலாம். ஆனால், இந்த அழைப்பின் மூலம் அவர் மனதை இயேசு மிக ஆழமாகத் தொட்டார். எனவே அந்த மிக ஆழமான மறையுண்மையை தோமா கூறினார். "நீரே என் ஆண்டவர்! நீரே என் கடவுள்!" (யோவான் 20:28) இயேசுவை, கடவுள் என்று கூறிய முதல் மனிதப்பிறவி தோமாதான். தன்னை இயேசு இப்படி ஆழமாய்த் தொட்டதால், அவர் கண்ட அந்த அற்புத உண்மையை, உலகெங்கும், சிறப்பாக, இந்திய மண்ணிலும் பறைசாற்றினார் தோமா.

இறைவனின் பேரன்பும், இரக்கமும் எத்தனையோ அற்புதங்களை ஆற்றவல்லது. அறிவுத்திறனுக்கு எட்டாத இறைவனை நம்பும்போது, அவரது இரக்கத்தை நம்பும்போது, நம் வாழ்வில் உருவாகும் சந்தேகப் புயல்கள் தானாகவே அடங்கும்; சந்தேகத்தில் புதையுண்ட நாம், கல்லறைகளிலிருந்து உயிர் பெறுவோம். இந்த அற்புதங்களை ஆற்றும் இறை இரக்கத்தை நாம் ஒவ்வொருவரும் வாழ்வில் உணர, சந்தேகத் தோமாவின் பரிந்துரை வழியாக இறைவனை மன்றாடுவோம்.