The tsunami of violence வன்முறை எனும் சுனாமி

Thousands of refugees stream across the Tigris River from Syria into Iraq. Photo: Galiya Gubaeva/UNHCR

http://www.umcor.org/umcor/resources/news-stories/2014/december/holyfamiliessyria

The Feast of the Holy Family and the Feast of the Holy Innocents

Norman Vincent Peale, a great preacher and the author of many inspiring books, including the famous ‘The Power of Positive Thinking’ describes Christmas in these words: "Christmas waves a magic wand over this world, and behold, everything is softer and more beautiful."

This ‘softer and more beautiful world’ turned into a tragic mess in Asia exactly one day after Christmas on December 26, 2004. Ten years back Christmas occurred on a Saturday and the next day, December 26, was a Sunday, the Feast of the Holy Family. The tsunami that occurred on December 26th, the Feast of the Holy Family, left thousands and thousands of families completely or partially uprooted.

If a family was uprooted completely, it looked like a blessing, since all the members of the family were gone and no painful memories lingered. But there were thousands of other families where the tsunami had taken away some members while the rest were left in agony and despair. On the Feast of the Holy Family why should this happen? Is there anything soft or beautiful about the Christmas Season of 2004? Those were the questions left with us. The members of the Holy Family - Mother Mary, St Joseph and the Child Jesus - would have asked a similar question: Was there anything soft or beautiful about the First Christmas? Was there anything to celebrate about the Holy Family?

The history of the Feast of the Holy Family tells us that it was precisely at critical moments in history that this Feast was thought of.

The History: The feast of the Holy Family was more of a private devotion popularised by some religious congregations for many centuries. The Church made this feast more ‘official’ in the year 1921. The reason behind such a move, as I see, was the First World War. This war was over in 1918. One of the casualties of this war was the family. The tragic death of dear ones killed on the battlefield, orphaned children, destroyed ‘homes’… Wishing to infuse some hope in the hearts of people devastated by this war, the Church officially integrated the Feast of the Holy Family in the liturgical cycle.

The feast of the Holy Family as we have today is a gift of the Second Vatican Council which took place in the 60s. What was so special about the 60s? Although there was no major political war, people had to face other types of wars. The world was experiencing quite a few changes. One of the major crises was the ‘rebellion’ of the youth. Young people were very disillusioned with the way the world was shaping up. Some of them tried to set things right; many others tried to ‘escape’ reality, since it was too hard to face. Many of them sought peace and love outside families. The Church, in an attempt to restore family as the locus of a healthy Christian life, included the Feast of the Holy Family as part of the Octave of Christmas – the Sunday after Christmas. Thus, the history of this feast tells us that the Church was not a silent spectator to the destruction caused to the basic foundation of human society – namely, family – but made the family the locus of hope!

Something similar occurred during the tsunami that destroyed families in 14 Asian countries. Nothing soft and nothing beautiful about the tsunami in 2004 one would tend to say. But, wait… In the days and months and even years that followed, many soft and beautiful things did happen. They are still happening. Among the various incidents that I have read, one incident is etched deep in my mind and heart – the incident about Parameswaran and Sudamani of Nagapattinam. Here is an extract from the daily called ‘The Hindu’:

SEA OF LOVE: The tsunami-affected couple, K. Parameswaran and Sudamani of Nagapattinam, with their adopted children

Even as tsunami `swallowed' all their three children and washed away their happiness once and for all, it could not wipe out humanism and confidence from the minds of the couple, K. Parameswaran and Sudamani of Nagapattinam. The couple, suffering from irrevocable loss, adopted 16 child survivors of tsunami aged between three and 14 years.

Mr. Parameswaran's emotion-soaked outpouring of reactions moved a huge gathering. "It happened on my birthday," said Mr. Parameswaran. “First, my last son saw a giant wave, higher than many trees. I alerted my son to run. I could see my kid's two little legs moving at pace. In a few seconds, I could see thousands of bodies floating in water. I lost all my three children, my father and mother and 10 of my relatives from Karnataka”, he recalled.

"We have crores of rupees, but did not have a piece of cloth to cover my children's bodies before burial. With confidence instilled by my wife, we went to a fishermen hamlet near coastline the next day where many destitute children were roaming without parents. I have a bungalow without children. They have no parents and house. We brought four children home for providing shelter. Later, the number rose to 16," he said.

© Copyright - The Hindu

The News Minute website of December 4, 2014, carries a more recent article on Parameswaran and Sudamani with the title: He lost 3 children in the Asian Tsunami, today he is Appa to 37

“We never planned for this,” says Parameswaran, a central government employee of the Oil and Natural Gas Corporation, as he spoke about Nambikkai (Hope), a trust registered under the Juvenile Justice Act which has over the years taken in children orphaned by the tsunami. He began the trust to take care of three children. Every year since then, the numbers swelled; today Nambikkai is home to 37 children.

The tsunami plucked away three children of Parameswaran and Sudamani. But at the same time, it had planted many more children in their family. When we think of the Holy Family, we are also painfully aware that the incidents that happened around this family were not holy in any sense. They were asked to run for their life over night. The children in Bethlehem were massacred. Still, the Holy Family survived and this family opened its heart to include the whole human family. In this sense, we can say with some assurance: "Christmas waves a magic wand over this world, and behold, everything is softer and more beautiful."

As we are reflecting on the 10^th anniversary of the tsunami that devastated Asia, we are painfully aware of the tsunami of violence that destroys the world, over and over again. Due to this tsunami of violence, the problems of refugees and massacre of children continue unabated in the 21^st century. Pope Francis, on the eve of Christmas this year, spoke over the phone with the refugees of Ankawa camp, near Erbil, Iraq. Over the telephone line, the Pope told refugees that he is “close to them with all of his heart” and assured them of his prayers. “You are like Jesus on the night of his birth when he had been forced to flee. You are like Jesus in this situation, and that means we are praying even harder for you. Dear brothers and sisters, I am very, very close to you with all of my heart. May the Lord caress you with His tenderness”

In his special message ‘Urbi et Orbi’ delivered on Christmas Day, Pope Francis expressed his special concern for children massacred around the globe, including the senseless shooting of school children in Peshawar, Pakistan on December 16.

“May Jesus save the vast numbers of children who are victims of violence, made objects of trade and trafficking, or forced to become soldiers; children, so many abused children. May he give comfort to the families of the children killed in Pakistan last week… My thoughts turn to all those children today who are killed and ill-treated, be they infants killed in the womb, deprived of that generous love of their parents and then buried in the egoism of a culture that does not love life; be they children displaced due to war and persecution, abused and taken advantage of before our very eyes and our complicit silence.

I think also of those infants massacred in bomb attacks, also those where the Son of God was born. Even today, their impotent silence cries out under the sword of so many Herods. On their blood stands the shadow of contemporary Herods. Truly there are so many tears this Christmas, together with the tears of the Infant Jesus.”

In the battle of Herod vs a helpless child, the child triumphed. That is the reason for us to celebrate! In the battle against tsunami, people like Parameswaran and Sudamani triumphed. That is the reason for us to celebrate!

We hope that in the battle against the tsunami of violence, good-willed persons like Pope Francis will speak up and the senseless violence will end. That will be a reason for us to celebrate!

Tsunami affected couple Parameswaran and Sudamani with their children of ‘Nambikkai’

http://www.thenewsminute.com/lives/547

குடும்பத்தில் பிறந்த ஒரு குழந்தையை மையப்படுத்திக் கொண்டாடப்படும் கிறிஸ்துபிறப்புப் பெருவிழாவைத் தொடர்ந்து, குடும்பத்தையும், குழந்தைகளையும் கொண்டாடும் இரு திருநாள்கள் இடம்பெறுகின்றன. இயேசுவின் பிறந்தநாளைத் தொடரும் ஞாயிறு, திருக்குடும்பத் திருநாள் என்றும், டிசம்பர் 28, மாசற்றக் குழந்தைகள் திருநாள் என்றும் கொண்டாடப்படுகின்றன. இவ்வாண்டு, டிசம்பர் 28ம் தேதி, ஞாயிற்றுக் கிழமை என்பதால், இவ்விரு திருநாள்களும் இணைந்து வந்துள்ளன. குடும்பங்களையும், குடும்பங்களின் அடித்தளமாக, எதிர்காலமாக விளங்கும் குழந்தைகளையும் இணைத்து எண்ணிப்பார்க்க ஒரு வாய்ப்பு நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளது.

கடந்த பத்தாண்டுகளாக கிறிஸ்மஸ் காலத்தில் ஒரு சோகமும் நம்மைத் தொடர்ந்த வண்ணம் உள்ளது. அதுதான், எதிர்பாராமல் நம்மைத் தாக்கிய சுனாமியின் நினைவு. சரியாக பத்தாண்டுகளுக்கு முன்னர், 2004ம் ஆண்டு டிசம்பர் 25, கிறிஸ்து பிறப்பு விழா, சனிக் கிழமையன்று வந்தது. அதற்கடுத்த நாள் டிசம்பர் 26, ஞாயிறன்று, திருக்குடும்பத் திருவிழா வந்தது.

2004ம் ஆண்டு திருக்குடும்பத் திருவிழாவன்று, பல ஆசிய நாடுகளின் கடற்கரைப் பகுதிகளைத் தாக்கிய சுனாமி, 2,30,000க்கும் மேற்பட்ட உயிர்களைப் பறித்துச் சென்றது. பல இலட்சம் குடும்பங்கள் சிதைக்கப்பட்டன. ஆசியாவின் 14 நாடுகளுக்கு, அழிவையும், கண்ணீரையும் கொண்டு வந்தது.

ஆயினும், அந்த அழிவை, கண்ணீரைத் தொடர்ந்து வந்த நாட்களில் பல்லாயிரம் புதுமைகளும் நடந்தன. இந்தப் புதுமைகளில் ஒரு சில, ஊடகங்களில் வெளி வந்தன. ஆனால், பல்லாயிரம் புதுமைகள், வார்த்தைகளாய், செய்திகளாய் வெளிவராமல், மௌனமாகச் செயல் வடிவம் பெற்றதும் உண்மைதான்.

திருக்குடும்பத் திருநாள், சுனாமிப் பேரழிவு என்ற இரண்டையும் இணைத்துச் சிந்திக்கும்போது, கத்தோலிக்கத் திருஅவையில் திருக்குடும்பத் திருநாள் உருவானதற்கு, அழிவுகளே முக்கிய காரணமாயின என்ற வரலாறு, நம் நினைவில் நிழலாடுகிறது.

பல நூற்றாண்டுகளாக, திருக்குடும்பத் திருநாள் தனிப்பட்ட ஒரு பக்தி முயற்சியாக துறவற சபைகளால் வளர்க்கப்பட்டு வந்தது. 1893ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை 13ம் லியோ அவர்களால் திருஅவையின் திருநாளாக இது அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. ஒரு சில ஆண்டுகளில், திருவழிபாட்டிலிருந்து நீக்கப்பட்ட இத்திருநாள், 1921ம் ஆண்டு, திருத்தந்தை 11ம் பயஸ் அவர்களால், மீண்டும் திருவழிபாட்டின் ஓர் அங்கமாக இணைக்கப்பட்டது. இதற்கு முக்கிய காரணம் ஒன்று உண்டு. அதுதான், அப்போது நடந்து முடிந்திருந்த முதல் உலகப்போர். 1918ல் நடந்து முடிந்த உலகப்போரில் ஆயிரமாயிரம் குடும்பங்கள் சிதைக்கப்பட்டன. வீட்டுத் தலைவனையோ, மகனையோ போரில் பலிகொடுத்த பல குடும்பங்கள் ஆழ்ந்த துயரத்தில், அவநம்பிக்கையில் மூழ்கியிருந்தன. இக்குடும்பங்களுக்கு ஆறுதலும், நம்பிக்கையும் தரும் வகையில் திருக்குடும்பத் திருநாளை மீண்டும் அறிமுகப்படுத்தி, குடும்பங்களில் நம்பிக்கையைக் கட்டியெழுப்ப திருஅவை முயன்றது.

1962ம் ஆண்டு துவங்கிய இரண்டாம் வத்திக்கான் பொதுச்சங்கத்தின்போது மீண்டும் திருக்குடும்பத்தைப் பற்றிய எண்ணங்களைத் திருஅவை புதுப்பித்தது. இதற்கு முக்கிய காரணம் அன்றைய உலகின் நிலை. முதலாம், இரண்டாம் உலகப் போர்களால், கட்டிடங்களைவிட, குடும்பங்கள் அதிகமாகச் சிதைந்திருந்தன... வேறு பல வடிவங்களில் குடும்பங்கள் தினசரி போர்களைச் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. தொழில் மயமான உலகம், அறிவியல் முன்னேற்றங்கள் என்று பல வழிகளில் உலகம் முன்னேறியதைப் போலத் தெரிந்தது. ஆனால், அதேவேளை, குடும்பம் என்ற அடித்தளம் நிலை குலைந்தது. ஹிப்பி கலாச்சாரம், போதைப் பொருட்களின் பரவலான பயன்பாடு என்று, மக்கள் வீட்டுக்கு வெளியே நிம்மதியைத் தேடி அலைந்தனர். அந்த அமைதியை, அன்பை வீட்டுக்குள், குடும்பத்திற்குள் தேடச்சொன்னது திருஅவை. குடும்ப உணர்வுகளை வளர்க்கும் கிறிஸ்மஸ் பெருவிழாவுக்கு அடுத்துவரும் ஞாயிறை, திருக்குடும்பத் திருநாளாக, திருஅவை அறிவித்தது.

பகைமை உணர்வுகள் போர்களாக வெடித்தபோது, மனிதர்கள் கட்டியெழுப்பிய பல கட்டிடங்கள் தரைமட்டமாயின. அவற்றிற்கும் மேலாக, அவர்கள் கட்டியெழுப்பிய குடும்பங்கள் சிதைந்துபோயின. இந்த அழிவுகளை, கைகட்டி நின்று வேடிக்கை பார்ப்பதற்குப் பதிலாக, எல்லாம் அழிந்தது என்று மனம் தளர்ந்து போவதற்குப் பதிலாக, கத்தோலிக்கத் திருஅவை, மனித சமுதாயத்தை மீண்டும் கட்டியெழுப்பும் முயற்சிகளுக்கு வழிகாட்டியது. அந்த வழிகாட்டுதலின் ஒரு பகுதிதான், நாம் இன்று கொண்டாடும் திருக்குடும்பத் திருநாள்.

பத்தாண்டுகளுக்கு முன், நாம் அனுபவித்த சுனாமி என்ற பேரழிவும், ஆக்கப்பூர்வமான வழிகளை உருவாக்கியது என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. கடந்த பத்தாண்டுகளில் வெளிவந்த நம்பிக்கை தரும் பல செய்திகளில், என் மனதில் ஆழமாய்ப் பதிந்த ஒரு செய்தி... நாகப்பட்டினத்தைச் சேர்ந்த பரமேஸ்வரன், சூடாமணி தம்பதியரைப் பற்றியச் செய்தி.

தங்கள் குழந்தைகள் மூவரையும் சேர்த்து, குடும்பத்தில் பத்து பேரை, சுனாமியில் இழந்தவர்கள், பரமேஸ்வரன், சூடாமணி தம்பதியர். டிசம்பர் 26, பரமேஸ்வரனின் பிறந்த நாள். நாகப்பட்டினம் கடற்கரையில் தன் பிறந்தநாளைக் கொண்டாட, மூன்று குழந்தைகளுடனும், ஏழு உறவினர்களுடனும் சென்றார் பரமேஸ்வரன். அவ்வேளையில் வந்த சுனாமி, அவரது மூன்று குழந்தைகளையும் மற்ற உறவினர்களையும் கடலுக்கு இரையாக்கியது.

குழந்தைகளை இழந்த பின்னர் வாழ்வதில் பொருளில்லை என்று பரமேஸ்வரன் அவர்கள், தற்கொலை செய்துகொள்ள முடிவெடுத்தபோது, சூடாமணி அவர்கள் மாற்றுவழியைக் காட்டினார். நம்பிக்கை இழந்து, வெறுப்புடன் இவ்வுலகிலிருந்து விடை பெறுவதற்குப் பதில், ஒரு புதுமையை அவர்கள் ஆரம்பித்தனர்.

அந்தச் சுனாமியால் பெற்றோரை இழந்து தவித்த 16 அனாதை குழந்தைகளைத் தத்தெடுத்து வளர்க்க ஆரம்பித்தனர். குழந்தைகளின் மதம், இனம், இவற்றையெல்லாம் கடந்து மனித நேயம் என்ற அடிப்படையில் மட்டுமே குழந்தைகளைத் தத்தெடுத்தார்கள். 3 வயது முதல் 14 வயது வரை உள்ள 16 குழந்தைகளுடன், 'நம்பிக்கை' என்ற பெயருடன் ஆரம்பமான இக்குடும்பத்தில், இன்று 37 குழந்தைகள் உள்ளனர். ஒரு கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கும் போது, இதுவும் ஒரு திருக்குடும்பம் தானே!

இயேசு, மரியா, யோசேப்பு என்ற திருக்குடும்பத்தைப் பற்றி இப்போது பெருமையாக, புனிதமாக நாம் கொண்டாடி வருகிறோம். ஆனால், அவர்கள் வாழ்ந்த நேரத்தில் அக்குடும்பத்தைச் சுற்றி நிகழ்ந்தது எதுவும் புனிதமாக, பெருமை தருவதாக இல்லையே! பச்சிளம் குழந்தை இயேசு பிறந்ததும், இரவோடிரவாக அவர்கள் வேறொரு நாட்டிற்கு அகதிகளாய் ஓட வேண்டியிருந்தது. நாட்டிற்குள்ளும், அடுத்த நாடுகளுக்கும், இரவோடிரவாக ஓடும் அகதிகளின் நிலை, இன்றும் தொடரும் துயரம்தானே!

டிசம்பர் 24, இப்புதன் மாலை நான்கு மணியளவில், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், ஈராக் நாட்டின் Erbil நகருக்கருகே அமைந்துள்ள Ankawa என்ற முகாமில் தங்கியுள்ள புலம் பெயர்ந்தோருடன் தொலைபேசியில் தொடர்புகொண்டு, தன் கிறிஸ்மஸ் வாழ்த்துக்களைத் தெரிவித்தார். திருத்தந்தை வழங்கியச் செய்தியில், "பிறப்பதற்கு ஓர் இடமின்றி வாடிய இயேசுவைப்போல, நாடுவிட்டு நாடு புலம் பெயர்ந்த இயேசுவின் குடும்பத்தைப் போல வாழ்ந்துவரும் நீங்கள், இந்த கிறிஸ்மஸ் காலத்தில் இயேசுவுடன் இன்னும் நெருக்கமாக ஒன்றித்திருக்கிறீர்கள்.

உங்கள் நடுவில் உள்ள குழந்தைகளைச் சிறப்பாக எண்ணிப்பார்க்கிறேன். இவர்களில் பலர் கொல்லப்பட்டுள்ளனர்; மேலும் பலர் கொடுமைகளுக்கு உள்ளாயினர். உங்கள் நடுவே வாழும் முதியோரையும் சிறப்பாக எண்ணிப்பார்க்கிறேன். குழந்தைகளுக்கும், வயதில் முதிர்ந்தோருக்கும், உங்கள் அனைவருக்கும் என் இதயத்தின் ஆழத்திலிருந்து எழும் ஆசீரை வழங்குகிறேன்" என்று திருத்தந்தை, தொலைபேசி செய்தியில், தன் உள்ளத்து உணர்வுகளை வெளியிட்டார்.

பச்சிளம் குழந்தை இயேசுவோடு, மரியாவும், யோசேப்பும் எகிப்துக்கு ஓடிப்போன நேரத்தில், அக்குழந்தையை அழித்துவிடும் வெறியில், ஏரோதின் அடியாட்கள் பல நூறு குழந்தைகளின் உயிர்களைப் பலி வாங்கினர். ஏரோதுகளின் சுயநல வெறிக்கு, குழந்தைகள் பலியாவது இன்றும் தொடரும் அவலம்தானே! பத்து நாட்களுக்கு முன், (டிசம்பர் 16), பாகிஸ்தானில், தாலிபான்களின் கண்மூடித்தனமான வெறியால், பெஷாவர் பள்ளிச் சிறுவர்கள், சுட்டு வீழ்த்தப்பட்டது இன்னும் நம் உள்ளங்களில் இரணமாக வலிக்கிறதே!

திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் கிறிஸ்து பிறப்புப் பெருவிழாவன்று, புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலய மேல்மாடத்திலிருந்து வழங்கிய 'Urbi et Orbi' எனப்படும், 'ஊருக்கும் உலகுக்கும்' சிறப்புச் செய்தியில், குழந்தைகளைப் பற்றிய தன் எண்ணங்களை அழுத்தந்திருத்தமாக வெளிப்படுத்தினார்.

“என் எண்ணங்கள் இன்று குழந்தைகள் பக்கம் திரும்புகின்றன. கொல்லப்படும், தவறாக நடத்தப்படும் குழந்தைகளை நோக்கி திரும்புகின்றன. அதேவேளை, பிறக்கும்முன்னரே இறக்கும் குழந்தைகளையும் எண்ணிப்பார்க்கிறேன். உலகின் சுயநலக் கொள்கைகளால், தங்கள் பெற்றோரின் அன்பை உணர்வதற்கு முன்னரே இவர்கள் உயிரிழக்கின்றனர். பல குழந்தைகள், போராலும், சித்திரவதைகளாலும், வேறு பல தவறான வழிகளில் பயன்படுத்தப்படுவதாலும் நம் கண்முன்னே, நம்முடைய மௌன சம்மதத்தால் உயிரிழந்துள்ளனர். இன்றும், இறைமகன் பிறந்த பாலஸ்தீன மண்ணில், குழந்தைகள் சின்னாபின்னமாகின்றனர். இந்தக் கிறிஸ்மஸ் விழாவில் எண்ணற்ற கண்ணீர்த் துளிகள் உள்ளன, குழந்தை இயேசுவின் கண்ணீர்த் துளிகளும் அதில் இணைந்துள்ளன.”

கிறிஸ்மஸ் காலம், குடும்ப உணர்வை வளர்க்கும் ஓர் அழகிய காலம் என்றாலும், குடும்பமாகக் கூடி வாழ முடியாதவர்களையும் அது நமக்கு நினைவுறுத்துகிறது. கிறிஸ்மஸைக் கொண்டாடமுடியாமல் தவிக்கும் குடும்பங்கள், திருக்குடும்பத்திலிருந்து ஆறுதல் பெறமுடியும். யோசேப்பும் மரியாவும் குழந்தை இயேசுவுடன் முதல் கிறிஸ்மஸை, கொண்டாடியதாகத் தெரியவில்லை. கொண்டாட்டங்களைவிட, கொடுமைகளையே அவர்கள் அதிகம் அனுபவித்தனர் என்பதுதான் உண்மை.

சுனாமி தந்த காயங்களை, பேரலையாய் வந்து நம் நம்பிக்கையை துடைத்துச் சென்ற அந்த ஆழிப் பேரலையை மாற்றி, அந்த அழிவு நாளை நம்பிக்கைத் தரும் நாளாக மாற்றியுள்ளது, பரமேஸ்வரனும், சூடாமணியும் உருவாக்கியிருக்கும் 'நம்பிக்கை' என்ற குடும்பம். அதேபோல், தங்களைச் சுற்றி நடந்த அத்தனை அவலங்களையும் மீறி புனிதத்தையும் பெருமையையும் நிலைநாட்டிய மரியா, யோசேப்பு, குழந்தை இயேசு, அந்தக் குழந்தைக்காக உயிர் துறந்த மாசில்லாக் குழந்தைகள், ஆகிய இவர்களால் தான் கிறிஸ்மஸ் காலம் ஒரு கொண்டாட்டமாக மாறியுள்ளது. மலை போல, அலை போல துயர் வந்தாலும், மனித குலத்தில் இன்னும் நம்பிக்கை வேரூன்ற, சில நூறு மனிதர்கள் இருப்பதாலேயே, உலகத்தில் திருவிழாக்கள் கொண்டாடப்படுகின்றன. கிறிஸ்து பிறப்புப் பெருவிழா, திருக்குடும்பத் திருவிழா, மாசற்றக் குழந்தைகள் திருவிழா ஆகிய அனைத்தும், துன்பத்திலும், இரத்தத்திலும் தோய்ந்திருந்தாலும், நம்பிக்கை தரும் விழாக்களாக நம் மத்தியில் வலம் வருகின்றன.

Iraqi Christian refugees in Ankawa, near Erbil. Photograph - Getty Images

http://www.theguardian.com/world/2014/dec/25

The First Christmas… dirty and dangerous! அழுக்கான, ஆபத்தான முதல் கிறிஸ்மஸ்

The Annunciation - Oil and Tempera Painting, The Mische Technique, 2005

http://www.brigidmarlin.com/Pages/CatholicMysteries/Annunciation.html

4^th Sunday of Advent – B cycle

Here is a story about a young professor who sat at his desk one evening working on the next day's lectures. His housekeeper had laid that day’s mail and papers on his desk, and he began to shuffle through them, discarding most to the wastebasket. He then noticed a magazine, which was not even addressed to him but had been delivered to his office by mistake. It fell open to an article titled "The Needs of the Congo Mission.” Casually he began to read when he was suddenly consumed by these words: "The need is great here. We have no one to work the northern province of Gabon in the central Congo. And it is my prayer as I write this article that God will lay His hand on one - one on whom, already, the Master's eyes have been cast - that he or she shall be called to this place to help us." Professor Albert Schweitzer closed the magazine and wrote in his diary: "My search is over." He gave himself to the Congo. That little article, hidden in a periodical intended for someone else, was placed by accident in Schweitzer's mailbox. By chance he noticed the title. It leaped out at him. Chance? No. It was one of God's surprises.

This was possible, not only because God came into the life of Albert, but Albert was ready to meet God. Since the mid-1890s Albert had formed the inner resolve that it was needful for him as a Christian to repay to the world something for the happiness which it had given to him, and he determined that he would pursue his younger interests until the age of thirty and then give himself to serving humanity, with Jesus serving as his example. The article about ‘Congo mission’ reached him when Albert was 30! Chance? No. It was God’s way of stamping his approval on the resolve of Albert Schweitzer.

Albert spent the next 7 years to the rigorous pursuit of medicine. He left for Africa and spent the rest of his life… 60 years, helping the poor and the sick in Africa. The invitation from God via the magazine, the response, the change of direction in Albert’s life – from Theology and Music to Medicine, the challenging life he faced for the rest of his life… all these point us towards the scene of the Annunciation that changed the life of a simple village girl, Maria!

As Christmas approaches, schools and parishes would enact the Christmas story. This story usually begins with the scene of the Annunciation, and then goes on to show the Visitation, the Nativity, Shepherds and the Magi…. all in a matter of half an hour. Usually children enact these scenes and hence they appear all the more lovely and heavenly! A few years back, when we were returning home after one such tableau, one of my friends suddenly posed this question: “Was the first Christmas this good?” This question was like a wake-up call!

What was the first Christmas like? Surely not such a happy, peaceful event. When history is transformed into pages in a book, we tend to remember the glorious moments of that history and tend to forget the real pain and misery of those events. Similarly, when reading the Gospels during our liturgical celebrations, our minds tend to ‘spiritualise’ these events. It is so easy for us to say at the end of the Gospel reading: “This is the ‘Good News’ of the Lord” and respond, “Praise to You, Lord Jesus Christ.” But, was it really ‘good news’ when this scene took place the very first time?

The original Christmas story was far from happy and holy. It was loaded with pain and misery. So many things worked against happiness and holiness. We shall consider only one aspect… namely, that Judea was an occupied territory. Army soldiers are not the best models of virtue, to say the least. The duty of army personnel, by definition, is to protect a country. But, unfortunately, there are soldiers who have joined the army for various other reasons. Such soldiers are a threat to common people. Women, especially young girls, who live around army camps, do not live! They die each day in fear. If people have to fear the soldiers of their own country, what can we say about soldiers from foreign lands? If we can talk to the people of Afghanistan or Iraq we would know what it means to live in country occupied by foreign troops.

This was the plight of Mary, who had to live through horrors enacted by Roman soldiers day after day… everyday. Not a day must have passed without Mary raising questions and prayers to God about their liberation. Her prayers, her questions were answered. God said, “I shall send my Son to save you. You will become the mother of my Son.” Mary wanted to escape the frying pan and God seemed to offer her the fire. God wanted her to become an unwed mother!

Mary knew full well what this meant. Sure death… death by being stoned! Mary must have witnessed such brutal murders. Especially, after the Roman occupation, quite a few young girls, raped by the Roman soldiers, must have faced such sentences and, hence, the frequency of such gory scenes must have increased, haunting Mary day and night. When Mary cried to God for liberation, God offered her an ‘impossible’ invitation. God invited her to become an unwed mother!

Most of us imagine the scene of the Annunciation in terms of holy light, soft music and Mary’s immediate ‘Yes’ to God. She would not have said an immediate “Yes, my Lord…” Much less would she have jumped up in joy to sing “The Magnificat”. She may have suffered sleepless nights to gather enough courage to say this ‘yes’ to God. Finally, she did say ‘yes’, relying totally on God and not thinking about all the earthly consequences… Here are the closing lines of today’s Gospel:

And the angel said to her, "The Holy Spirit will come upon you, and the power of the Most High will overshadow you; therefore the child to be born will be called holy, the Son of God. And behold, your kinswoman Elizabeth in her old age has also conceived a son; and this is the sixth month with her who was called barren. For with God nothing will be impossible." And Mary said, "Behold, I am the handmaid of the Lord; let it be to me according to your word." (Luke 1: 35-38) It is the ‘let it be’ of Mary that made the whole scene of the Annunciation ‘good news’. Without that surrender of Mary, trusting only on God, this scene would be far from ‘good news’.

Mary’s ‘let it be’ was not the complete solution for all the problems; but the starting point of the salvation history. It required great courage and trust on the part of Mary to say this ‘let it be’. Instead of filling our hearts and minds on problems, let us become part of the solution. May Mother Mary teach us this courage and trust to overcome our personal troubles and the troubles of the world around us during this Christmas.

The Annunciation, by Kim Vandapool

http://uniconoclast.com/tag/the-annunciation/

ஜெர்மனியின் Strasbourg நகரில், இளம் பேராசிரியர் ஒருவர், தன் அறையில் அமர்ந்து, அன்று தனக்கு வந்திருந்த கடிதங்களைப் பிரித்துக் கொண்டிருந்தார். இறையியலிலும், இசையிலும் மேதையாக விளங்கிய அந்த இளம் பேராசிரியருக்கு, பாராட்டுக்களும், அழைப்புக்களும் கடித வடிவில் வந்திருந்தன. அந்தக் கடிதக்கட்டில், ஒரு மாத இதழும் வந்திருந்தது. அந்த மாத இதழ், வேறு ஒருவருக்குச் செல்லவேண்டிய இதழ். தவறுதலாக, இந்த இளம் பேராசிரியரின் கைகளுக்கு வந்து சேர்ந்தது. அந்த இதழின் பக்கங்களைப் புரட்டிக் கொண்டிருந்தபோது, ஒரு கட்டுரை, இளையவரின் கவனத்தை ஈர்த்தது.

"காங்கோ பணித்தளத்தின் தேவைகள்" என்று தலைப்பிடப்பட்டிருந்த அந்த கட்டுரையை அவர் வாசித்தபோது, பின்வரும் வரிகள் அவரைக் கட்டியிழுத்தன: "இங்கு தேவைகள் மிக அதிகம். மத்தியக் காங்கோவின் கபோன் (Gabon) மாநிலத்தில் பணியாற்ற ஒருவரும் இல்லை. நான் இக்கட்டுரையை எழுதும்போது, என் மனதில் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கும் செபம் ஒன்றே... கடவுள் ஏற்கனவே தேர்ந்துள்ள ஒருவர், இந்த வரிகளை வாசிக்கவேண்டும், அதன் விளைவாக, அவர் எங்களுக்கு உதவிசெய்ய இங்கு வரவேண்டும்." கட்டுரையின் இந்த வரிகளை வாசித்த அந்த இளம் பேராசிரியர், மாத இதழை மூடினார். பின்னர் தனது நாள் குறிப்பேட்டைத் திறந்து, "என் தேடல் முடிவுற்றது" என்று எழுதினார்.

வாழ்வில் நாம் பல தேடல்களில் ஈடுபடுகிறோம். அத்தேடல்களுக்கு பல்வேறு வழிகளில் விடைகள், தீர்வுகள் வந்து சேருகின்றன. இந்தத்  தீர்வுகள், பல வேளைகளில் நாம் எதிர்பாராத நேரத்தில், எதிர்பாராத வடிவத்தில் வந்து சேருவதையும் நாம் உணர்ந்திருக்கிறோம். இளம் பேராசிரியரின் முகவரிக்கு வராத ஒரு மாத இதழ்; அவ்விதழின் ஏதோ ஒரு பக்கத்தில் வெளியான ஒரு கட்டுரை; அக்கட்டுரையில் பதிந்த அவரது கவனம்...  இவை யாவும் எதேச்சையாக நடந்தனவா? இல்லை என்றே சொல்லத் தோன்றுகிறது.

இயேசு, தன் பணிவாழ்வை 30வது வயதில் துவக்கியதுபோல், தானும் 30வது வயதில், தனக்காக அல்ல, அடுத்தவருக்காக வாழ முயற்சிகள் எடுக்கவேண்டும் என்ற தீர்மானத்துடன் வாழ்ந்து வந்தார் அந்த இளையவர். அவர் எடுத்திருந்த தீர்மானத்தின் மீது தன் முத்திரையைப் பதிக்க, இறைவன், அந்த மாத இதழ் வழியே அவரைச் சந்திக்க வந்தார். அப்போது அவருக்கு வயது 30. அந்த இளம் பேராசிரியரின் பெயர், Albert Schweitzer. அவரது வாழ்வின் எஞ்சிய 60 ஆண்டுகளை, அவர் ஆப்ரிக்காவில், வறிய மக்கள் நடுவே உழைப்பதற்கென அர்ப்பணித்தார்.

அம்மக்களின் முக்கியத் தேவை, மருத்துவ உதவி என்பதை அறிந்த Albert Schweitzer அவர்கள், அடுத்த ஆறு ஆண்டுகள் மருத்துவப் படிப்பை மேற்கொண்டார். இறையியலிலும், இசையிலும் பல புகழ் உச்சிகளை அடைந்திருந்த ஆல்பர்ட் அவர்கள், அந்தச் சிகரங்களிலிருந்து இறங்கி, யாருக்கும் தெரியாத ஆப்ரிக்கக் காட்டில் தன் மருத்துவப் பணிகளைத் துவக்கினார். இதுவே, இறைவன் தனக்குத் தந்த தனிப்பட்ட அழைப்பு என்பதை அவர் முற்றிலும் உணர்ந்தார்.

இறைவன் தந்த அழைப்பு, அந்த அழைப்பு, வாழ்வில் உருவாக்கியத் தலைகீழ் மாற்றங்கள், அந்த மாற்றங்களைத் தொடர்ந்து வந்த பல சவால்கள், துன்பங்கள்... என்ற கோணங்களில், மருத்துவர் Albert Schweitzer அவர்களின் வாழ்வை எண்ணிப்பார்க்க நம்மைத் தூண்டுவது, இன்றைய நற்செய்தி. நாசரேத்து என்ற கிராமத்தில், மரியா என்ற ஓர் இளம்பெண்ணுக்கு இறைவன் தந்த அழைப்பு, இன்றைய நற்செய்தியாகத் தரப்பட்டுள்ளது.

உலக மீட்பர் பிறக்கப்போகிறார் என்று வானதூதர் கபிரியேல் அன்று சொன்ன செய்தியும், அதற்கு இளம்பெண் மரியா ‘ஆகட்டும்’ என்று சொன்ன பதிலும் இன்று மீட்பின் வரலாறாக, நற்செய்தியாக மாறியுள்ளன. எந்த ஒரு வரலாற்று நிகழ்வும் புத்தகத்தில் பதியும்போது, அந்த நிகழ்வின் அருமை, பெருமைகள் மட்டுமே நம் கண் முன் அதிகம் தோன்றும். அங்கு உண்டான காயங்கள் பெருமளவு மறக்கப்படும்; அல்லது, மறைக்கப்படும்.

விவிலியத்தில் பதிந்துள்ள  வரலாற்று நிகழ்வுகளை நாம் திருப்பலியில் வாசகங்களாக வாசிக்கும்போது, மேன்மை, புனிதம் போன்ற உணர்வுகள் அதிகம் மேலோங்குவதால், அந்நிகழ்வுகளின் வேதனைகள், காயங்கள் ஆகியவற்றை நாம் மறந்துவிட வாய்ப்புண்டு. அதனால்தான் இன்று நாம் இப்பகுதியின் இறுதியில், துணிவோடு, "இது இறைவன் வழங்கும் நற்செய்தி" என்று சொன்னோம். ஆனால், ஆழமாகச் சிந்தித்தால், வானதூதர் கபிரியேலுக்கும் இளம்பெண் மரியாவுக்கும் இடையே இந்த நிகழ்ச்சி நடைபெற்ற வேளையில், இது நற்செய்தியாக இருந்திருக்க முடியாது என்பதை உணர்வோம்.

கிறிஸ்மஸ் நெருங்கிவரும் இந்நாட்களில், பல பள்ளிகளில், பங்குத்தளங்களில் கிறிஸ்மஸ் நாடகங்கள் அரங்கேறும். நடிப்பவர்கள் பெரும்பாலும் குழந்தைகள் என்பதால், நாம் இரசிப்போம், சிரிப்போம். இந்த நாடகங்களில், மரியாவுக்கு வானதூதர் தோன்றுவது, மரியா எலிசபெத்தைச் சந்திப்பது, பின்னர், மாட்டுத் தொழுவம், இடையர், மூவேந்தர் என்று... அரை மணி நேரத்தில் அழகழகான காட்சிகள் தோன்றி மறையும். இவற்றைப் பார்க்கும்போது மனம் மகிழும். குறிப்பாக, அந்த மங்களவார்த்தை காட்சியில், மரியாவுக்கு வானதூதர் செய்தி சொன்னதும், மரியா உடனே பணிந்து, 'ஆகட்டும்' என்று சொல்வதுபோலவும், வானதூதர் சென்றதும், அவர் தன் வீட்டிலோ, அல்லது, எலிசபெத்து வீட்டிலோ, 'என் ஆன்மா இறைவனைப் புகழ்கிறது' என்ற பாடலை நடனமாடுவது போலவும் காட்சிகள் அமைக்கப்பட்டிருக்கும். மரியாவின் புகழ்பாடலைக் கேட்டு மனம் மகிழ்வோம்.

ஒரு சில ஆண்டுகளுக்கு முன், ஒரு கிறிஸ்மஸ் நாடகம் முடிந்து திரும்பிவரும் வழியில், ஒரு நண்பர் திடீரென, "முதல் கிறிஸ்மஸ் இவ்வளவு அழகாக இருந்திருக்குமா?" என்று கேட்டார். அந்தக் கேள்வி என்னைச் சிந்திக்க வைத்தது. வரலாற்றில் நடந்த முதல் கிறிஸ்மஸ் எப்படி இருந்திருக்கும்? இவ்வளவு அழகாக, சுத்தமாக, மகிழ்வாக இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஏனெனில், அந்தச் சூழல் அப்படி. அந்தக் கொடுமையானச் சூழலைப் பற்றி பல கோணங்களில் பேசலாம். நமது இன்றைய சிந்தனைக்கு, ஒரே ஓர் அம்சத்தைப் பற்றி சிந்திப்போம்.

யூதேயா முழுவதும் உரோமைய அடக்குமுறை, அளவுக்கதிகமாக மக்களை வதைத்து வந்தது. இந்த அடக்கு முறையை நிலைநாட்ட, உரோமைய அரசு, படைவீரர்களை அதிகம் பயன்படுத்தியது. அடுத்த நாட்டை அடக்கியாளச் செல்லும் படைவீரர்களால் அதிகம் பாதிக்கப்படுவது, அந்நாட்டில் வாழும் பெண்கள். பகலோ, இரவோ எந்நேரத்திலும், இப்பெண்களுக்கு, படைவீரர்களால் ஏற்படும் ஆபத்துகள் ஏராளம்.

ஆப்கானிஸ்தானிலும், ஈராக்கிலும் அமெரிக்க, ஐரோப்பிய படைகள் ஆக்ரமித்தபோது, அந்நாட்டுப் பெண்களுக்கு ஏற்பட்ட ஆபத்துக்களை முற்றிலும் அறிய வாய்ப்பில்லை. ஒன்பது ஆண்டுகள் ஆக்ரமிப்பிற்குப் பின், அமெரிக்க, ஐரோப்பிய படைகள் ஈராக்கை விட்டு வெளியேறியபோது, அந்நாட்டுப் பெண்கள் கட்டாயம் நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டிருப்பார்கள்.

இப்படிப்பட்ட ஒரு சூழலில் வாழ்ந்தவர், இளம் கிராமத்துப் பெண் மரியா. சொந்த நாட்டிலேயே இரவும் பகலும் சிறையில் வதைக்கப்பட்டதைப்போல் உணர்ந்த மரியா, "இந்த அவல நிலையிலிருந்து தப்பிக்க ஒரு வழியைக் காட்டமாட்டாயா இறைவா?" என்று தினமும் எழுப்பி வந்த வேண்டுதலுக்கு, இறைவன் விடை அளித்தார். மணமாகாத மரியாவை, இறைவனின் தாயாகும்படி அழைத்தார்.

இது அழைப்பு அல்ல. தீர்ப்பு. மரணதண்டனைத் தீர்ப்பு. மணமாகாத இளம் பெண்கள் கருவுற்றால், அவர்களை ஊருக்கு நடுவே இழுத்துவந்து, கல்லால் எறிந்து கொல்லவேண்டும் என்பது யூதர்களின் சட்டம். இதை நன்கு அறிந்திருந்தார் மரியா. தன் தோழிகளில் ஒரு சிலர், உரோமையப் படை வீரர்களின் பாலியல் வன்முறைகளுக்கு உள்ளாகி, கருவுற்று, ஊருக்கு நடுவே கல்லால் எறியப்பட்டு இறந்ததை மரியா பார்த்திருப்பார். அதையொத்த ஒரு நிலைக்கு தான் தள்ளப்படுவதை மரியா உணர்ந்தார். மணமாகாத தன்னை, தாய்மை நிலைக்கு கடவுள் அழைத்தது, பெரும் இடியாக மரியாவின் செவிகளில் ஒலித்திருக்கும்.

இறைவன் தந்த அந்த அழைப்பிற்கு சரி என்று சொல்வதும், மரணதண்டனையைத் தனக்குத் தானே வழங்கிக் கொள்வதும், விருப்பப்பட்டு தூக்குக் கயிறை எடுத்து, கழுத்தில் மாட்டிக் கொள்வதும்.. எல்லாம் ஒன்றுதான். இருந்தாலும், அந்த இறைவன் மேல் அத்தனை அதீத நம்பிக்கை அந்த இளம் பெண்ணுக்கு. 'இதோ உமது அடிமை' என்று சொன்னார் மரியா. தன் வழியாக, தனது சமுதாயத்திற்கும், இந்த உலகிற்கும் மீட்பு வரும் வாய்ப்பு உள்ளது என்பதை அறிந்த மரியா, அந்த வாய்ப்புடன் வந்த பேராபத்தைப் பெரிதாக எண்ணாமல், இறைவன் மீது நம்பிக்கை கொண்டு, 'ஆகட்டும்' என்று பதில் சொன்னார். பெரும் போராட்டத்திற்குப் பின் வந்த பதில் அது.

இன்று நாம் வாசித்த நற்செய்தியின் இறுதியில், “நான் ஆண்டவரின் அடிமை; உம்சொற்படியே எனக்கு நிகழட்டும்” என்று மரியா சொல்லும் அந்த வார்த்தைகளே, இந்த முழுப் பகுதியையும் நற்செய்தியாக மாற்றியுள்ளன. இந்த நம்பிக்கை வரிகள் இல்லையெனில், இன்றைய விவிலிய வாசகத்தை ‘நற்செய்தி’ என்று சொல்வது மிகக்கடினம். மரியா சொன்ன 'அப்படியே ஆகட்டும்' என்ற இந்த அற்புத வார்த்தைகள் இத்தனை நூற்றாண்டுகளாக பலருக்கு, பல வழிகளில் நற்செய்தியாக ஒலித்துள்ளன.

உலகின் ஒவ்வொரு நாட்டிலும் பல்வேறு கொடுமைகள் நாள்தோறும் அரங்கேறிய வண்ணம் உள்ளன. அநீதிகளாலும், கொடுமைகளாலும் நொறுக்கப்பட்டுள்ள ஒரு சமுதாயத்தில், அனைவருமே, அத்துயரங்களைக் கண்டு துவண்டுபோகாமல், அவர்களில் ஒருவர் எடுக்கும் துணிவான ஒரு முடிவு, அந்த சமுதாயத்தின் வரலாற்றையே மாற்றியுள்ளது என்பதற்கு, இளம் கிராமத்துப் பெண் மரியா, ஓர் எடுத்துக்காட்டு. மரியாவுக்கு இந்தத் துணிவை அளித்தது, அவரது சொந்த சக்தி அல்ல, மாறாக, இறைவன் மட்டில் அவர் கொண்டிருந்த ஆணித்தரமான, அசைக்கமுடியாத நம்பிக்கை.

இதேபோல், தன் தனிப்பட்ட வாழ்வில் பல இன்னல்களை சந்தித்து, அதனால் மனம் வெறுத்து, கொடியப் பழக்கங்களுக்கு அடிமையாகி இருக்கும் ஒருவர், ஆண்டவன் தரும் ஆயிரம் அழைப்புக்களில் ஒரே ஓர் அழைப்பை உணர்ந்து, 'ஆகட்டும்' என்று ஆண்டவனிடம் சரண் அடையும்போது, அங்கும் புதிய சக்தியும், விடுதலையும் பிறக்கும்.

தனிப்பட்ட வாழ்வானாலும் சரி, சமுதாய வாழ்வானாலும் சரி நமக்குத் தேவை, இறைவனிடம் சரணடையும் பணிவு; தகுந்த முடிவுகள் எடுக்கும் துணிவு. வானதூதர் மரியாவைச் சந்தித்த அந்நிகழ்வில் காணப்படும் பணிவையும், துணிவையும், இந்த கிறிஸ்மஸ் காலத்திலும், புலரும் புத்தாண்டிலும், நாம் அனைவரும் பெற, அன்னை மரியாவின் பரிந்துரையோடு இறைவனை மன்றாடுவோம்.

Footprints in our hearts… பாதங்கள்... பாடங்கள்...

Boy Smiling –Christian Wall paper

http://galleryhip.com/i-will-rejoice-in-the-lord.html

The Third Sunday of Advent is called ‘Gaudete’ Sunday – ‘Rejoice’ Sunday. One of my all time favourite books is ‘The Little Prince’, written by Antoine de Saint-Exupery. The Little Prince from another planet happens to become friendly with a fox. Here is a passage from The Little Prince that talks of the good friends - the prince and the fox:

The next day the little prince came back. "It would have been better to come back at the same hour," said the fox. "If, for example, you come at four o'clock in the afternoon, then at three o'clock I shall begin to be happy. I shall feel happier and happier as the hour advances. At four o'clock, I shall already be worrying and jumping about. I shall show you how happy I am! But if you come at just any time, I shall never know at what hour my heart is to be ready to greet you...."

Joy-in-waiting is well explained here.

I have witnessed a similar experience in the Jesuit community where I live. We have in our community a few Jesuits who are beyond 90 (seven, to be precise!). Most of them are wheel-chair bound. One of them is from England, who has been working in Rome for many years. On Sundays, one of his friends comes regularly to visit him around 4 p.m. for a cup of tea. It is a special sight to see how this priest gets ready for this weekly meeting. Already by 3 O’clock he is ready! He talks about this visit and his friend already during lunch. Joy-in-waiting is a special type of joy.

The Entrance Antiphon of today’s liturgy talks of this joy-in-waiting. It is taken from Paul’s Letter to the Philippians: Rejoice in the Lord always; again I will say, Rejoice… The Lord is at hand. (Phil. 4: 4-5) Although we have a fortnight to go for Christmas, the Church invites us to rejoice. Isn’t this a bit too early, one may feel. But, look at the commercial world! They began Christmas celebrations soon after Thanksgiving, almost a month ahead. They have also been bombarding us with what would make this Christmas special and happy. From my childhood days onwards I remember that MERRY CHRISTMAS and HAPPY NEWYEAR were the usual phrases strung together for this Season. Unfortunately, in recent times, a more general term like HAPPY HOLIDAYS seem to be replacing these phrases. The trade world tries to sweep under the carpet all the terms and symbols with religious connotations. It also tries to define what type of happiness would make these ‘Happy Holidays’ worthwhile.

The Church, for its part, tries to define Christmas Joy on this Gaudete Sunday. While the commercial world tries to define happiness in terms of accumulating and hoarding things via discounts and sales, the Church and the Liturgical Readings today try to tell us that happiness consists not in directing everything towards us, as the commercial world would suggest, but towards others, especially towards the less privileged. This tone is set in the opening lines of today’s first reading from Isaiah.

Isaiah 61: 1-2

The Spirit of the Lord GOD is upon me, because the LORD has anointed me to bring good tidings to the afflicted; he has sent me to bind up the broken-hearted, to proclaim liberty to the captives, and the opening of the prison to those who are bound; to proclaim the year of the LORD's  favour, and the day of vengeance of our God; to comfort all who mourn…

 

Happiness also consists in knowing who we are and what our role is in this world. When we fail to understand and appreciate ourselves, and thus yearn to be someone else, God sends his little angels to teach us the most important lesson – namely, be yourself and you’ll be happy. Of the many stories I read while preparing for this Sunday’s reflections, one stood out. Here is that little story, narrated by Marion Doolan, in the book “A 3^rd Serving of Chicken Soup for the Soul”:

I heard a knock at the door. Two children in ragged, outgrown coats got inside as I opened the door. “Any old papers, lady?” I was busy.  I wanted to say’ no’ until I looked down at their feet. Thin little sandals, sopped with sleet. “Come in, and I’ll make you a cup of hot cocoa.”  There was no conversation.  Their soggy sandals left marks upon the hearthstone.  I served them cocoa and toast with jam to fortify them against the chill outside.  Then I went back to the kitchen and started again on my household budget… The silence in the front room struck me. I looked in. The girl held the empty cup in her hands, looking at it. The boy asked in a flat voice, “Lady, are you rich?”“Am I rich? Mercy, no!” I looked at my shabby slipcovers. The girl put her cup back in its saucer carefully. “Your cups match your saucers.” Her voice was old, with a hunger that was not of the stomach. They left then, holding their bundles of papers against the wind. They hadn’t said, “Thank you.” They didn’t need to. They had done more than that.  They told me that my plain blue pottery cups and saucers matched. I boiled the potatoes and stirred the gravy. Potatoes and brown gravy, a roof over my head and my man with a good steady job: I was lucky. I moved the chairs back from the fire and tidied the living room. The muddy prints of small sandals were still wet upon the hearthstone. Were not they the foot prints of the Lord who visited me to intensify my joy by His presence? I let the prints remain. I wanted those footprints there in case I ever forget again how very rich I am. 

Our Hindu friends have a lovely custom of drawing the footprints of Baby Krishna in the house to symbolise that through those footprints, many blessings would ‘walk’ into one’s family. At Christmas we await the footprints of the Divine Child in our human family. Let these footprints leave a lasting impression on us. May this little Child of Bethlehem teach us what true bliss is!

The forerunner of this Divine Child, the cousin of Jesus, also teaches us good lessons in today’s gospel. John the Baptist is the best example of a person who knew himself and his role well. The Gospel vouches for this:

John 1: 6-8, 19-20

There was a man sent from God, whose name was John. He came for testimony, to bear witness to the light, that all might believe through him. He was not the light, but came to bear witness to the light. And this is the testimony of John, when the Jews sent priests and Levites from Jerusalem to ask him, "Who are you?" He confessed, he did not deny, but confessed, "I am not the Christ."

Using the popularity he had already gained, John could have easily grabbed the lime-light for himself; but he did not do so. In spite of all the hardships he faced in his life, John must have lived a happy, contented life since he had a true knowledge of himself and his mission. If only we could have at least part of the clarity about self and mission that John the Baptist had, our lives would be blissful and happy.

A closing thought on John ‘bearing witness to the light’… This phrase reminds me of a lovely imagery that describes what Christmas is: There is an old story of a father who, on a dark, stormy night woke up with a start because of the lightning and claps of thunder. He thought of his small son alone in his bedroom upstairs who might be scared of it all. So he rushed upstairs with his flashlight to check on the boy to see if he was all right. He was flashing the light around the room when the boy woke up and said, with a startled cry, "Who's there? Who's in my room?" The father's first thought was to flash the light in the face of the boy, but then he thought, "No. If I do that, I will frighten him all the more." So he turned the light on his own face. And the little boy said, "Oh, it's you, Dad." The father said, "Yes, it's Dad. I'm just up here checking on things. Everything's O.K., so go back to sleep." And the little boy did. That is what the Incarnation is all about. God's shining the light on His own face so that you and I might know that everything is really O.K. The flash light that God uses to illuminate the face of Jesus is John the Baptist. That is why the gospel says that John ‘was not the light but came to bear witness to the light.’ How happy this world would be if all of us could become flashlights turning our beams on to the Divine Child!

"The Little Prince" என்பது அரிதான, அழகான கற்பனையும், கருத்தாழம் மிக்க உணமைகளும் நிறைந்த அற்புதக் கதை. ஏதோ ஒரு கோளத்திலிருந்து நம் பூமிக்கு வந்து சேரும் ஒரு குட்டி இளவரசனின் கதை. பூமிக்கு வந்த இளவரசன் ஒரு நரியைச் சந்திக்கிறான். நட்பு மலர்கிறது. ஒரேநாளில் நட்பை மலரச் செய்த அந்த சந்திப்பிற்கு பின், அடுத்த நாள் இளவரசன் வந்ததும், "நீ நேற்று வந்த நேரத்திற்கே இன்றும் வந்திருந்தால், ரொம்ப நன்றாக இருந்திருக்கும்" என்று நரி அவனிடம் உரிமையாய் சொல்கிறது. ஏன் அதே நேரத்திற்கு வரவேண்டும் என்று கேட்கும் இளவரசனுக்கு நரி சொல்லும் விளக்கம் அழகானது. "நீ தினமும் நாலு மணிக்கு வருவாய் என்று உறுதியாக எனக்குத்  தெரிந்தால், நான் மூன்று மணிக்கே மகிழ்வாக இருக்க ஆரம்பித்துவிடுவேன். நீ ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு நேரத்திற்கு வந்தால், என் மனம் தயாராக, மகிழ்வாக இருக்கமுடியாதே" என்று நரி சொல்கிறது. மனதுக்குப் பிடித்த ஒருவரை எதிர்பார்த்திருக்கும் வேளையில், நல்லதொன்று நடக்கப்போகும் வேளையில், அந்த நிகழ்வுக்காக, அந்த நண்பருக்காகக் காத்திருக்கும் நேரம் மிக ஆனந்தமானது. நிகழ்வுக்கு முன் உருவாகும் மகிழ்வு. இதை எல்லாரும் வாழ்வில் உணர்ந்திருப்போம்.

பொதுவாக, எந்தக் குடும்பத்திலும் குழந்தை ஒன்று பிறக்கப்போகிறது என்பது, மகிழ்வு கலந்த எதிர்பார்ப்பை உருவாக்கும். மனித சமுதாயம் என்ற குடும்பத்தில் இறைவன் ஒரு குழந்தையாய் பிறக்கப்போவதை மகிழ்வுடன் நாம் எதிர்பார்க்க, இன்றைய ஞாயிறு திருவழிபாடு நம்மை அழைக்கிறது.

திருவருகைக் காலத்தின் மூன்றாம் ஞாயிறு இது. இந்த ஞாயிறை, Gaudete Sunday அதாவது, மகிழும் ஞாயிறு என்று கொண்டாடுகிறோம். பிலிப்பியருக்கு எழுதிய திருமுகத்தில் புனித பவுல் அடியார் கூறியுள்ள இறை வார்த்தைகள், இன்றைய வழிபாட்டின் வருகைப் பல்லவியாக ஒலிக்கின்றன:

ஆண்டவரோடு இணைந்து என்றும் மகிழுங்கள்: மீண்டும் கூறுகிறேன், மகிழுங்கள்.... ஆண்டவர் அண்மையில் உள்ளார். (பிலிப். 4:4-5)

மகிழுங்கள், மீண்டும் கூறுகிறேன் மகிழுங்கள் என்று பவுல் அடியார் ஆணித்தரமாக வலியுறுத்திக் கூறுவது, மகிழ்வு என்றால் என்ன என்பதைச் சிந்திக்க நம்மைத் தூண்டுகிறது.

உண்மையான மகிழ்வு என்றால் என்ன என்பதைச் சொல்ல பல கதைகள் உண்டு. அவற்றில் ஒன்று அயர்லாந்தைச் சேர்ந்த ஒரு பெண்மணி சொன்ன கதை. இந்தக் கதையை, அவர் சொல்வதாகவேக் கேட்போம்:

பனி கொட்டிக் கொண்டிருந்த ஒரு நாள் மாலையில் என் வீட்டுக் கதவைத் தட்டியபடி ஒரு சிறுவனும், சிறுமியும் நின்றனர். அவர்கள் வறுமையில் இருந்தனர் என்பதை அவர்கள் அணிந்திருந்த உடையே பறைசாற்றியது. "உங்களிடம் பழையச் செய்தித்தாள்கள் உள்ளனவா?" என்று அக்குழந்தைகள் என்னிடம் கேட்டனர். அப்போதுதான் அவர்களது கால்களை நான் பார்த்தேன். உறையவைக்கும் பனியிலும் அவர்கள் அணிந்திருந்தது, மெலிதான செருப்புக்கள்.

அந்தச் செருப்புக்களைப் பற்றி நான் வாசித்தபோது, வறுமைப்பட்ட நாடுகளில், செருப்பேதும் அணியாமல் நடக்கும் பல்லாயிரம் மக்களை எண்ணிப்பார்த்தேன். குளிரிலிருந்தும், சுடும் வெயிலிலிருந்தும் காலடிகளைக் காத்துக்கொள்ள, சாக்குத் துணி, ‘பிளாஸ்டிக் பாட்டில்’, செய்தித்தாள், என்று பலவடிவங்களில் வறியோர் உருவாக்கிக் கொள்ளும் 'செருப்புக்கள்' என் நினைவுக்கு வந்தன. நம் கதையைத் தொடர்வோம்:

அக்குழந்தைகளை வீட்டுக்குள் வரச்சொன்னேன். அவர்கள் அணிந்திருந்த அழுக்கான செருப்புக்கள், பனியில் நனைந்திருந்ததால், ஈரமான, அழுக்கானச் சுவடுகளை வீட்டிற்குள் பதித்தன.

சுடச்சுட தேநீரும், சில ‘பிஸ்கட்டு’களும் தந்தேன். அவர்கள் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தபோது, வீட்டுக்குள் சென்று, பழைய நாளிதழ்கள், அதோடு அவர்கள் அணிவதற்கு சில உடைகளையும், காலணிகளையும் கொண்டு வந்தேன். தேநீரை அருந்திய சிறுவன் என்னிடம், "நீங்கள் பணக்காரரா?" என்று கேட்டான். எனக்குள் எழுந்தது சிரிப்பு. நான் எவ்வளவு ஏழை என்பது அவர்கள் அமர்ந்திருந்த அந்த ‘சோபா’வைப் பார்த்தாலே தெரியும். நடுத்தர வருமானம் உள்ள என்னைப் பார்த்து அவன் அந்தக் கேள்வியை ஏன் கேட்டான் என்று புரியாமல், "நானா, பணக்காரியா? இல்லையே. ஏன் அப்படி கேட்கிறாய்?" என்று அவனிடமே கேட்டேன். அப்போது அவனது தங்கை என்னிடம், "நீங்கள் தேநீர் கொடுத்த இந்த ‘கப்’பும் தட்டும் ஒரே நிறத்தில் உள்ளன. அதனால், நீங்கள் பணக்காரராகத்தான் இருக்கவேண்டும் என்று நினைத்தோம்." என்று பதில் சொன்னாள் அந்தச் சிறுமி.

இதைச் சொன்னபின், நான் தந்தவற்றை எடுத்துக்கொண்டு அவர்கள் இருவரும் சென்றனர். அவர்கள் சென்றபின், அந்த ‘கப்’பையும் தட்டையும் பார்த்தேன். அவை ஒரே நிறத்தில் இருந்தது, அவர்கள் கண்களில், ஒரு பணக்காரியாக என்னைக் காட்டியது. ஆனால், என் கண்களில், என் எண்ணத்தில், நான் என் வறுமையைப்பற்றி மட்டுமே எண்ணி வருந்துகிறேனே என்று வெட்கப்பட்டேன். உண்ண உணவு, உடுத்த உடை, நான் வாழ ஒரு வீடு இவற்றைத் தந்த இறைவனை அப்போது நன்றியோடு எண்ணிப் பார்த்தேன்.
வீட்டைச் சுத்தம் செய்ய ஆரம்பித்தேன். அப்போது, அக்குழந்தைகளின் நனைந்த, அழுக்கான பாதங்கள் விட்டுச்சென்ற சுவடுகளைச் சுத்தம் செய்யாமல் விட்டுவைத்தேன். நான் பணக்காரி இல்லையே என்று ஏங்கும்போதெல்லாம், அந்தப் பாதச் சுவடுகள், நான் எவ்வளவு பணக்காரி என்பதை மீண்டும் மீண்டும் எனக்கு நினைவுறுத்த வேண்டும் என்பதற்காக அந்தச் சுவடுகளை துடைக்காமல் விட்டுவைத்தேன்.

அன்று அவ்வீட்டில் பதிந்தன, இரு குழந்தைகளின் பாதங்கள்; அப்பெண்ணின் மனதில் பதிந்ததோ, அற்புதப் பாடங்கள்.

குழந்தை வடிவில் வரும் கண்ணனின் பாதங்களை வரைந்தால், வீட்டுக்குள் நல்லவை நடந்துவரும் என்று எண்ணுவது இந்திய மண்ணில் ஓர் அழகிய மரபு. குழந்தை வடிவில் இறைவன் வரும் இந்த கிறிஸ்மஸ் நேரத்திலும், அவரது பாதங்கள் நம் இல்லங்களிலும், உள்ளங்களிலும் பல அழகிய பாடங்களைப் பதி்த்துச்செல்ல வேண்டும். அந்தப் பாடங்களை நம் உள்ளங்களில் பதிக்க இந்த மகிழும் ஞாயிறு தரப்பட்டுள்ள வாசகங்கள் நமக்கு உதவியாக இருக்கும்.

“உள்ளதை அனுபவித்து மகிழ்பவரே உண்மையில் செல்வந்தர்கள்” (The truly rich are those who enjoy what they have) என்பது ஒரு யூதப் பழமொழி. இல்லாத தேவைகளையெல்லாம் உருவாக்கி, இன்னும் அதிகம், அதிகமாய் பெறுவதில் மட்டுமே நமது கிறிஸ்மஸ் மகிழ்வு உள்ளது என்று வர்த்தக உலகம் சொல்கிறது. 'நான்' என்ற உலகை நிறைப்பதே மகிழ்வு என்று சொல்லும் வர்த்தக, விளம்பர உலகின் பாடங்களுக்கு முற்றிலும் நேர் மாறான பாடங்களை, உண்மையான கிறிஸ்மஸ் மகிழ்வைப்பற்றிய பாடங்களை இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் நமக்குச் சொல்லித் தருகின்றன. நமது வாழ்வின் பொருளும், மகிழ்வும் நம்மிடமிருந்தல்ல, அடுத்தவரிடமிருந்து ஆரம்பமாகவேண்டும் என்பதை இறைவாக்கினர் எசாயா அவர்களின் வார்த்தைகள் முழங்குகின்றன:

இறைவாக்கினர் எசாயா 61: 1-3

ஆண்டவராகிய என் தலைவரின் ஆவி என்மேல் உளது: ஏனெனில், அவர் எனக்கு அருள் பொழிவு செய்துள்ளார்: ஒடுக்கப்பட்டோருக்கு நற்செய்தியை அறிவிக்கவும், உள்ளம் உடைந்தோரைக் குணப்படுத்தவும், சிறைப்பட்டோருக்கு விடுதலையைப் பறைசாற்றவும், கட்டுண்டோருக்கு விடிவைத் தெரிவிக்கவும் என்னை அனுப்பியுள்ளார். ஆண்டவர் அருள்தரும் ஆண்டினை முழங்கவும், நம் கடவுள் அநீதிக்குப் பழிவாங்கும் நாளை அறிவிக்கவும், துயருற்று அழுவோர்க்கு ஆறுதல் அளிக்கவும் என்னை அனுப்பியுள்ளார்.  

தங்களையே மறந்து, மற்றவருக்காக உழைப்பவர்கள் பெறும் மகிழ்வு, 'நான்' என்ற சிறைக்குள் சிக்கிக்கொள்ளாது. இத்தகைய மகிழ்வுக்குத் தலைசிறந்த ஓர் எடுத்துக்காட்டு, திருமுழுக்கு யோவான். தன்னைத் தேடி மக்கள் வந்தபோது, அத்தருணத்தைத் தனக்குச் சாதகமாக்கிக்கொண்டு, பேரும், புகழும் பெறுவதற்குப் பதில், தான் உலக மீட்பர் அல்ல, அந்த மீட்பர் வரும் வழியைக் காட்டும் கைகாட்டி மட்டுமே தான் என்பதை, திருமுழுக்கு யோவான் வெளிப்படையாகச் சொன்னார். இதைத்தான் இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் வாசிக்கிறோம்:

யோவான் நற்செய்தி 1: 6-8, 19-20

கடவுள் அனுப்பிய ஒருவர் இருந்தார்; அவர் பெயர் யோவான். அவர் சான்று பகருமாறு வந்தார்... அவர் அந்த ஒளி அல்ல; மாறாக, ஒளியைக் குறித்துச் சான்று பகர வந்தவர்... “நீர் யார்?” என்று கேட்டபோது அவர், “நான் மெசியா அல்ல” என்று அறிவித்தார். இதை அவர் வெளிப்படையாகக் கூறி, மறுக்காமல் ஒப்புக்கொண்டார்.

தான் ஒளி அல்ல; அந்த ஒளியை மக்களுக்கு அடையாளம் காட்ட வந்தவர் என்று யோவானைப் பற்றி சொல்லப்பட்டுள்ள இவ்வரிகள், கிறிஸ்மஸைப்பற்றிய ஓர் உருவகத்தை எனக்கு நினைவுபடுத்துகிறது. என் மனத்தைக் கவர்ந்த உருவகம் இது. நள்ளிரவில் இடி, மின்னலுடன் கூடிய புயல் ஒன்று வீட்டைச் சூழ்ந்தபோது, தனி அறையில் படுத்திருக்கும் தன் சிறுவயது மகன் பயந்துவிடுவானே என்று அவனைப் பார்க்கச் செல்கிறார் ஒரு தந்தை. அங்கு, இருளில் படுத்திருக்கும் மகனைக் காண ஒரு ‘டார்ச்’ விளக்கை எடுத்துச் செல்கிறார். அவர் கதவைத் திறந்து ‘டார்ச்’ விளக்கை அடித்ததும், சப்தம் கேட்டு, எழுந்த மகன் பயத்தில் "யாரது?" என்று கேட்கிறான். தந்தை உடனே அந்த ‘டார்ச்’ விளக்கை அவன் மீது அடித்து, அவனை இன்னும் பயத்தில் ஆழ்த்தாமல், அந்த டார்ச் ஒளியைத் தன் மீது திருப்பி, "மகனே, நான்தான்!" என்று சொல்கிறார். மகனும் அந்த ஒளியில் தந்தையைக் கண்டு பயம் தெளிகிறான். மகிழ்கிறான். இருள் சூழ்ந்த உலகில் தன் மீது ஒளியைத் திருப்பி, இதோ நான் வருகிறேன் என்று இறைவன் சொன்னதே கிறிஸ்மஸ் பெருவிழா. அந்த ஒளியை இறைவன் மீது திருப்பிய ‘டார்ச்’ விளக்கு திருமுழுக்கு யோவான்.

கிறிஸ்து பிறப்பு விழாவுக்கு நம் வீடுகளில் உயர்த்திக் கட்டும் விண்மீன்களைப் போல, நம்மிடம் ஒளிரும் இந்த உண்மையான மகிழ்வு, அனைவருக்கும் இறைவனை அடையாளம் காட்டும் மகிழ்வாக அமையட்டும். மகிழும் ஞாயிறு, இந்த உண்மையான, நிறைவான மகிழ்வை நமக்குத் தரும்படி குழந்தை இயேசுவிடம் மன்றாடுவோம்.