26 November, 2017

“Our King is truly hungry and thirsty!” "நம் அரசர் உண்மையிலேயே பசியாய் இருக்கிறார்!"


A traditional image of Christ the King.

The Feast of Christ the King

On November 21, 2017, 93 year old Mr Robert Mugabe, stepped down from his supreme pedestal – where he had enthroned himself  for 37 years as the unassailable leader of Zimbabwe. It would be more appropriate if we can say that Mr Mugabe was made to step down. Otherwise, he would have been toppled from the pedestal. When the announcement of his resignation was read in the Parliament, the house erupted in a loud cheer. That cheer must have created a ripple effect in the political sphere.

We can be sure that many leaders around the world would have felt a tremor below their chairs or thrones. Giving up one’s throne is not an easy task for our leaders and members of the royalty. In the context of power-grabbing and power-maintenance-at-all-costs, which is growing in the world, the Church today invites us to reflect on true leadership or kingship. The last Sunday of the Liturgical Year is marked as the Feast of Christ the King! Next Sunday we begin the Advent and with it, a new Liturgical Year.

The figure of Christ the King leaves me uncomfortable. I assume that quite many of you may share these sentiments of discomfort with me. Christ the Shepherd, Christ the Saviour, Christ the Son of David, Christ the crucified, Christ the Lord…. So many other images of Christ as Light, Way, Vine, Living Water… all these do not create problems for me. Christ the King? Hmm… ‘Christ’ and ‘King’ seem to be two opposite, irreconcilable poles. Why do I feel so uncomfortable with the title Christ the King? I found some explanation for my discomfort.
My image of a ‘king’ was the cause of the problem. The moment I think of a king, pomp and power, glory and glamour, arrogance and avarice… these thoughts crowd my mind. Christ would be a king this way? No way… Christ does talk about a kingdom. A Kingdom not bound by a territory, a Kingdom not at war with other kingdoms created by human endeavour. A Kingdom that can be established only in human hearts. Is such a Kingdom possible? If this is possible, then Christ the King is possible. This is the King we are presented with in today’s Feast!

The Gospel passages prescribed for the Feast of Christ the King in all the three Liturgical Years - A, B, and C, give us a clear picture of what this feast is all about. Today’s Gospel (Year A) talks of the Last Judgement from the Gospel of Matthew (25: 31-46). Next year’s Gospel (Year B) will be the trial scene of Jesus with Pilate, taken from John (18: 33-37). The year after the next (Year C), the Gospel describes a scene taken from Calvary (Luke 23: 35-43), where one of the criminals crucified along with Jesus, recognizes Him as a king! In all the three Gospel passages, there is hardly a hint of pomp and glory. That is the core of this Feast.

There is a story about an Irish king.  He had no children to succeed him on the throne.  So he decided to choose his successor from among the people.  The only condition set by the king, as announced throughout his kingdom, was that the candidate must have a deep love for God and neighbour.  In a remote village of the kingdom lived a poor but gentle youth who was noted for his kindness and helpfulness to all his neighbours.  The villagers encouraged him to enter the contest for kingship.  They took up a collection for him so that he could make the long journey to the royal palace.  After giving him the necessary food and a good overcoat, they sent him on his way.  As the young man neared the castle, he noticed a beggar sitting on a bench in the royal park, wearing torn clothes.  He was shivering in the cold while begging for food.  Moved with compassion, the young man gave the beggar his new overcoat and the food he had saved for his return journey.  After waiting for a long time in the parlour of the royal palace, the youth was admitted for an interview with the king.  As he raised his eyes after bowing before the king, he was amazed to find the king wearing the overcoat he had given to the beggar at the park. The king led him to the throne and crowned him as the new king of the country.
We have heard such feel-good stories that remind us over and over again that God comes in the disguise of the poor. One of the famous stories written by Leo Tolstoy in this vein is - ‘Martin the Cobbler’. God meets Martin in the guise of people in need. Today’s gospel talks of a similar situation. The only difference is that in the two stories we have considered above, God comes in the ‘guise’ of the poor. In the Gospel today, God identifies with the poor. This is the parable of the Final Judgement, where the King would bless those on his right with the words: 'Come, O blessed of my Father, inherit the kingdom prepared for you from the foundation of the world; for I was hungry and you gave me food… etc.' (Mt. 25: 34-40)

Every year, during the final weeks of the Liturgical year, we are reminded of the final moments of our life on earth. Last week we were told to keep our accounts ready to submit to the king. Today we are told what type of account we need to keep ready. This is an account of how we have put to use our talents, abilities and opportunities, not for our own self-aggrandisement but for the betterment of our neighbour’s life. Especially the neighbours who are in dire needs – like food, shelter and clothing, as well as those who are deprived of their freedom (prisoner), health (the sick) and their identity (stranger)! 

This gospel is given to us on the Feast of Christ the King. For our King, taking care of the least privileged is a sure way to ‘inherit the Kingdom’. Taking care of those in need is THE ONLY guarantee for our salvation, nothing else. This Gospel passage hammers home, once again, the theme of the previous Sunday - the World Day of the Poor!

‘Option for the Poor’ is a phrase that is being used in the Church circles for quite many years. This phrase is usually associated with the Liberation Theology developed in Latin America. Liberation Theology as well as Option for the Poor have their roots in the Parable of the Final Judgement. One of the great ambassadors of the Option for the Poor is Archbishop Oscar Romero. Blessed Romero was initiated into this line of thinking by Fr Rutilio Grande, a Jesuit, who fought against injustice in El Salvador.

Here is a write up on Blessed Romero’s idea on the ‘Option for the Poor’ from the website - http://www.catholicsocialteaching.org.uk:

Oscar Romero – Option for the Poor

Parallels have been drawn between Romero’s three years as Archbishop and the three years of the public life of Jesus. The preaching, the teaching, the prayer and solitude. The closeness to the poor, the tender love of the vulnerable and destitute, the courage and resolution, the insults hurled, the pharisaic plotting against him, the doubts and the fears, the death threats and the public execution.

In 1977 there was a Gethsemane experience for Romero. As he prayed beside the body of the murdered priest, Rutilio Grande, he realised that if he were to follow this through to its final consequences, it would, as he wrote, “put me on the road to Calvary”. And he assented; he made a fundamental option for the poor and it took him to his martyrdom.

Romero was once asked to explain that strange phrase, ‘option for the poor’. He replied: “I offer you this by way of example. A building is on fire and you’re watching it burn, standing and wondering if everyone is safe. Then someone tells you that your mother and your sister are inside that building. Your attitude changes completely. You’re frantic; your mother and sister are burning and you’d do anything to rescue them even at the cost of getting charred. That’s what it means to be truly committed. If we look at poverty from the outside, as if we’re looking at a fire, that’s not to opt for the poor, no matter how concerned we may be. We should get inside as if our own mother and sister were burning. Indeed it’s Christ who is there, hungry and suffering.”

Our ‘option for the poor’ is necessarily tied up with the fire-fighting exercise, since we find Jesus burning along with millions of people. This is the invitation extended to us by Christ the King!

Whatsoever you do to the least…

கிறிஸ்து அரசர் பெருவிழா

சிம்பாப்வே நாட்டின், பிரதமராகவும், பின்னர், அரசுத்தலைவராகவும் கடந்த 37 ஆண்டுகள் பதவி வகித்த இராபர்ட் முகாபே அவர்கள், நவம்பர் 21, கடந்த செவ்வாயன்று தன் 93வது வயதில் பதவி விலகினார். அவர் பதவி விலகினார் என்று சொல்வதைவிட, பதவியிலிருந்து விலக்கப்பட்டார் அல்லது நீக்கப்பட்டார் என்று சொல்வதே பொருந்தும்.
முகாபே அவர்களுக்கு ஏற்பட்ட நெருக்கடி, பல நாட்டு மன்னர்கள், அரசுத்தலைவர்கள், பிரதமர்கள், மந்திரிகள் ஆகியோரின் அரியணைகளுக்குக் கீழ் நிலநடுக்கத்தை உருவாக்கியிருக்கும் என்பது உறுதி. அரியணைகள் பறிபோய்விடுமோ என்ற அச்சத்தில் வாழும் மன்னர்களும், மந்திரிகளும் மலிந்துள்ள இன்றையச் சூழலில், இயேசுவை ஒரு மன்னராக எண்ணிப்பார்க்க தாய் திருஅவை நம்மை அழைக்கிறது. இஞ்ஞாயிறன்று, கிறிஸ்து அரசர் பெருவிழாவைக் கொண்டாடுகிறோம்.

திருஅவை கொண்டாடும் அனைத்துத் திருநாள்களில், இந்த ஒரு திருநாள், நமக்குள் சங்கடங்களை உருவாக்க வாய்ப்புண்டு. அந்தச் சங்கடத்தை முதலில் தீர்த்துக்கொள்வது நல்லது. கிறிஸ்துவை, நல்லாயனாக, நல்லாசிரியராக, மீட்பராக, நண்பராக,.... இவ்வாறு பல கோணங்களில் எண்ணிப்பார்க்கும்போது, உள்ளம் நிறைவடைகிறது. ஆனால், கிறிஸ்துவை அரசராக எண்ணும்போது, சங்கடங்கள் எழுகின்றன.
கிறிஸ்து, அரசர், என்ற இரு சொற்கள், நீரும் நெருப்பும் போல, ஒன்றோடொன்று பொருந்தாமல் உள்ளது என்ற எண்ணமே, இந்தச் சங்கடத்தை உருவாக்குகிறது. ஆழ்ந்து சிந்திக்கும்போது, கிறிஸ்து என்ற சொல் அல்ல, அரசர் என்ற சொல்லே, நம் சங்கடத்திற்குக் காரணம் என்பதை உணர்கிறோம். குறிப்பாக, அரசர் என்றதும், மனத்திரையில் தோன்றும் காட்சிகளே, இந்தச் சங்கடத்தின் முக்கியக் காரணம்.

அரசர் என்றால், மனதில் தோன்றும் உருவம் எது? பட்டும், தங்கமும், வைரமும் மின்னும் உடையணிந்து, பலரது தோள்களை அழுத்தி வதைக்கும் பல்லக்கில் அமர்ந்துவரும் ஓர் உருவம்... அரசர் என்றதும் மனதில் தோன்றும் இந்தக் கற்பனைக்கும், இயேசுவுக்கும் எள்ளளவும் தொடர்பில்லையே. பின், எப்படி, இயேசுவை, அரசர் என்று சொல்வது? இதுதான் நம் சங்கடத்தின் அடிப்படை.
அரசர் என்ற சொல்லுக்கு நாம் தரும் வழக்கமான, ஆனால், குறுகலான இந்த இலக்கணத்தை வைத்துப் பார்த்தால், இயேசு கட்டாயம் ஓர் அரசர் அல்ல. ஆனால், மற்றொரு கோணத்தில், இயேசுவும் ஓர் அரசர். ஓர் அரசை உருவாக்கியவர். அவர் நிறுவிய அரசுக்கு நிலப்பரப்பு கிடையாது... அப்பாடா, பாதி பிரச்சனை இதிலேயேத் தீர்ந்துவிட்டது. நிலம் இல்லை என்றால், எல்லைகள் இல்லை, எல்லையைப் பாதுகாக்க, படைபலம் தேவையில்லை, போர் இல்லை, உயிர்பலி தேவையில்லை... எதுவுமே தேவையில்லை. ஆம், இயேசு கொணர்ந்த அரசுக்கு இவை எதுவுமே தேவையில்லை.

இன்னும் ஆழமான ஓர் உண்மை இதில் என்னவென்றால், இறைவன் ஒருவரே தேவை, வேறெதுவுமே தேவையில்லை, என்று சொல்லக்கூடிய மனங்கள் மட்டுமே இந்த அரசுக்குச் சொந்தமான நிலம். அத்தகைய மனங்களில், தந்தையை அரியணை ஏற்றுவதுதான் இயேசுவின் முக்கிய பணி. இயேசுவுக்கு அரியணை இல்லையா? உண்டு. தந்தைக்கும், இயேசுவுக்கும் அரியணைகளா? ஆம். யார் பெரியவர் என்ற கேள்வி இல்லாததால், இந்த அரசில், எல்லாருக்குமே அரியணை, எல்லாருக்குமே மகுடம் உண்டு. எல்லாரும் இங்கு அரசர்கள்... இந்த அரசர்கள் மத்தியில், இயேசு, ஓர் உயர்ந்த, நடுநாயகமான அரியணையில் வீற்றிருப்பார் என்று கற்பனை செய்துகொண்டு, தலையை உயர்த்தி, உயர்வானதோர் இடத்தில் அவரைத் தேடினால், ஏமாந்துபோவோம். உயர்ந்திருக்கும் நம் தலை தாழ்ந்தால்தான் அவரைக் காணமுடியும். காரணம்?... அவர் நமக்குமுன் மண்டியிட்டு, நம் காலடிகளைக் கழுவிக்கொண்டு இருப்பார். மக்கள் அனைவரையும் அரியணை ஏற்றி, அவர்கள் காலடிகளைக் கழுவியவண்ணம் அமர்ந்திருக்கும் இயேசு என்ற மன்னரைக் கொண்டாடவே, இந்த கிறிஸ்து அரசர் திருநாள்.

கிறிஸ்து அரசர் திருநாள், திருஅவையில் உருவாக்கப்பட்டதன் பின்னணியை நாம் சிந்திக்கும்போது, இன்னும் சில தெளிவுகள் கிடைக்கின்றன. முதலாம் உலகப்போர் முடிந்திருந்தாலும், உலகத்தில் இன்னும் பகைமை, பழிவாங்கும் வெறி ஆகியவை அடங்கவில்லை. இந்த உலகப்போருக்கு ஒரு முக்கிய காரணமாய் இருந்தது, அரசர்கள், மற்றும் தலைவர்களின் பேராசை. நாடுகளின் நிலப்பரப்பை விரிவாக்கவும், ஆசிய, ஆப்ரிக்க நாடுகளில் தங்கள் காலனிய ஆதிக்கத்தின் வழியே, இன்னும் பல கோடி மக்களைக் கட்டுப்படுத்தவும் வேண்டுமென்ற வெறி, ஐரோப்பிய நாடுகளை ஆட்டிப்படைத்தது. மன்னர்களும், தலைவர்களும் கொண்டிருந்த அதிகார வெறியைக் கண்ட திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ் அவர்கள், இந்த அரசர்களுக்கு ஒரு மாற்று அடையாளமாக, 1925ம் ஆண்டு, கிறிஸ்துவை, அரசராக அறிவித்தார். கிறிஸ்துவும் ஓர் அரசர்தான், அவரது அரசத்தன்மையையும், அவர் நிறுவ வந்த அரசையும், மக்கள், குறிப்பாக, தலைவர்கள் கண்டு பாடங்கள் கற்றுக்கொள்ள வேண்டுமென இந்தத் திருநாள் ஏற்படுத்தப்பட்டது. இந்தத் திருநாளின் உதவியோடு, தலைவர்கள் பாடங்களைப் பயில்வார்களா என்பது தெரியவில்லை. நாம் பாடங்களை பயில முன்வருவோமே!

குழந்தைப்பேறு இல்லாமல் தவித்த அயர்லாந்து நாட்டு அரசர் ஒருவர், தனக்குப் பின் அரியணையில் ஏறும் தகுதியுடைய வாரிசு ஒருவரைத் தேடுவதாக நாட்டு மக்களுக்கு அறிவித்தார். வாரிசாக விரும்புகிறவர்கள், ஒரு குறிப்பிட்ட நாளன்று, அரண்மனைக்கு வரவேண்டும் என்றும் அறிக்கை வெளியிட்டார். தனது வாரிசாக விரும்புகிறவர், கடவுள் மீதும், அயலவர் மீதும், ஆழ்ந்த அன்பு கொண்டவராக இருக்கவேண்டும் என்பது மட்டுமே, அரசர் விதித்திருந்த நிபந்தனை. அரசரின் அறிக்கையைக் கேட்ட பல இளையோர், மிக்க மகிழ்ச்சியோடு அரண்மனையை நோக்கிப் படையெடுத்தனர்.
அந்நாட்டின் ஏதோ ஒரு மூலையில் இருந்த ஒரு சிற்றூரில், ஏழ்மையில் வாழ்ந்து வந்த ஓர் இளைஞன், கடவுள் பக்தி மிக்கவர், அயலவர் மீதும் அதிக அன்பு கொண்டவர். ஊர் மக்கள் அனைவரும், அந்த இளைஞனை, அரசரின் வாரிசாகும்படி தூண்டினர். ஊர்மக்களிடையே நிதி திரட்டி, அந்த இளைஞன் உடுத்திக்கொள்ள ஓர் அழகான மேலாடையை அவருக்குப் பரிசளித்தனர். அரண்மனைக்குச் செல்லும் நாள் வந்ததும், பயணத்திற்குத் தேவையான உணவையும் தந்து, அவரை வழியனுப்பி வைத்தனர்.
இளைஞன் அரண்மனையை நெருங்கியபோது, பனி பெய்துகொண்டிருந்தது. அரண்மனைக்கு அருகில், வழியோரத்தில், கொட்டும் பனியில், ஒருவர், கிழிந்த ஆடைகளுடன், குளிரில் நடுங்கியவாறு, பிச்சை எடுத்துக்கொண்டிருந்தார். இளைஞன், உடனே, தான் அணிந்திருந்த அந்த அழகிய மேலாடையை அவருக்கு அணிவித்தார். தன்னிடம் எஞ்சியிருந்த உணவையும் அவருக்குக் கொடுத்தார்.
அரண்மனைக்குள் நுழைந்ததும், அங்கு காத்திருந்த ஆயிரக்கணக்கான இளையோரில் ஒருவராக, ஓர் ஓரத்தில் இவர் அமர்ந்தார். அப்போது அரசர் அவைக்குள் நுழைந்தார். அரசரைக் கண்ட இளைஞனுக்கு அதிர்ச்சி. வழியில், அந்தப் பிச்சைக்காரருக்கு, தான் கொடுத்திருந்த மேலாடையை அரசர் அணிந்திருந்தார். அரசர், நேராக இளைஞனிடம் சென்று, அவரை, தன்னுடன் அழைத்துச்சென்றார். தன் அரியணையில் அமரவைத்து, "இவரே என் வாரிசு" என்று அறிவித்தார்.

தன் அரியணையில் ஏறும் தகுதியுடைய வாரிசைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்காக ஒரு வறியோரைப் போல வேடமணிந்த மன்னனைப் பற்றிய கதை இது. இறையரசில் தன்னுடன் அரசாள விரும்புவோரைத் தேர்ந்தெடுக்க வரும் கிறிஸ்து அரசர், ஓர் ஏழையாக வேடமணியாமல், ஏழையாகவே மாறுவதை, இன்றைய நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ள இறுதித் தீர்ப்பு உவமை சித்திரிக்கிறது.
மத்தேயு நற்செய்தி 25: 35-36
நான் பசியாய் இருந்தேன், நீங்கள் உணவு கொடுத்தீர்கள்; தாகமாய் இருந்தேன், என் தாகத்தைத் தணித்தீர்கள்; அன்னியனாக இருந்தேன், என்னை ஏற்றுக் கொண்டீர்கள்; நான் ஆடையின்றி இருந்தேன், நீங்கள் எனக்கு ஆடை அணிவித்தீர்கள்; நோயுற்றிருந்தேன், என்னைக் கவனித்துக் கொண்டீர்கள்; சிறையில் இருந்தேன், என்னைத் தேடி வந்தீர்கள்' என்று அரசர் சொல்கிறார்.

அரசரின் இந்தக் கூற்றைக் கேட்டதும் அங்கிருந்தோர் ஆச்சரியமடைகின்றனர். ஏழைகள் சார்பாக, ஏழைகளுக்குத் துணையாக  இறைவன் இருப்பார் என்பதை நேர்மையாளர்கள் அறிந்திருந்தனர். ஆனால், இறைவன், ஓர் ஏழையாகவே மாறி, அவர்களைச் சந்தித்தார் என்பதை அவர்களால் நம்ப முடியவில்லை. ஆச்சரியத்துடன் அவர்கள் எழுப்பிய கேள்விகளுக்கு, அரசர் சொன்ன பதில், இந்த உவமையில் இவ்விதம் கூறப்பட்டுள்ளது:
மத்தேயு நற்செய்தி 25: 40
அதற்கு அரசர், "மிகச் சிறியோராகிய என் சகோதரர் சகோதரிகளுள் ஒருவருக்கு நீங்கள் செய்ததையெல்லாம் எனக்கே செய்தீர்கள் என உறுதியாக உங்களுக்குச் சொல்லுகிறேன்" எனப் பதிலளிப்பார்.

ஏழைகள் வடிவில் இறைவன் வருவதை, அல்லது, வாழ்வதை, பல்வேறு மதங்களும், கலாச்சாரங்களும் பல வழிகளில் சொல்லித் தந்துள்ளன. மெக்சிகோவில் வாழ்ந்த Aztec என்ற பழங்குடியினர் எழுதிவைத்த ஒரு கவிதை, இறைவனை இவ்வகையில் அடையாளப்படுத்துகிறது. மண்ணோடு மண்ணாக, சிறு, சிறு துண்டுகளைப்போல் வாழும் மக்களைத் தேடினால், அங்கு அவர்களோடு தன்னையே அடையாளப்படுத்திக் கொண்டுள்ள இறைவனைக் காணமுடியும் என்பதை, இக்கவிதை கூறுகிறது. இக்கவிதையின் சுருக்கம் இதோ:
"வாழ்வுப் பாதையில் நீங்கள் நடந்து செல்லும்போது, உங்கள் வாழ்வை வழிநடத்தும் ஒரு சக்தியை, கடவுளின் ஒரு சிறு பகுதியை நீங்கள் தேடினால், கீழ்நோக்கி நீங்கள் பார்க்கவேண்டியிருக்கும். நீங்கள் தேடும் கடவுள், சின்ன விடயங்களில் இருப்பார், பூமிக்கு மிக நெருக்கமாக இருப்பார். ஒருவேளை, பூமிக்கு அடியிலும் அவர் இருக்கலாம். கடவுளைத் தேடுவோர், தலையைத் தாழ்த்தி, கீழ்நோக்கிப் பார்க்கவேண்டும், கீழ்நோக்கிப் பார்க்கவேண்டும்"
படைப்பு அனைத்தும் இறைவனின் ஒரு பகுதி என்று பல மதங்கள் கூறுகின்றன. துன்புறும் மனித சமுதாயம், தன்னில் ஒரு பகுதி என்றும், இறைவன் ஏழையாகவே இவ்வுலகில் வாழ்ந்து வருகிறார் என்றும், இறுதி தீர்ப்பு உவமை ஆணித்தரமாகக் கூறுகிறது.

'ஏழைகள் சார்பில் முடிவெடுப்பது' (‘option for the poor’) என்ற சொற்றொடர், கடந்த 50 ஆண்டுகளாக கத்தோலிக்கத் திருஅவையில் அடிக்கடி பயன்படுத்தப்படுகிறது. இந்தச் சொற்றொடரின் ஆரம்பமாகக் கருதப்படுவது, இலத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளில் உருவான 'விடுதலை இறையியல்'. விடுதலை இறையியலுக்கும், ஏழைகள் சார்பில் முடிவெடுத்தல் என்ற நிலைப்பாட்டிற்கும் அடித்தளமாக அமைந்தது, 'இறுதித் தீர்ப்பு உவமை' என்று சொல்வது மிகையல்ல. இந்த நிலைப்பாட்டின்படி வாழ்ந்து காட்டிய ஓர் இயேசு சபை அருள்பணியாளர், ருத்திலியோ கிராந்தே (Rutilio Grande) அவர்கள்.
அருள்பணி கிராந்தே அவர்கள், ஏழைகள் மீது காட்டிய ஈடுபாட்டைக் கண்டு, பேராயர் ஆஸ்கர் ரொமேரோ அவர்களும் ஈர்க்கப் பெற்றார். அவ்வேளையில், அருள்பணி கிராந்தே அவர்கள், செல்வம் மிகுந்த முதலாளிகளால் அநியாயமாகக் கொல்லப்பட்டார். அந்த அநீதமான கொலைபேராயர் ரொமேரோ அவர்களை, ஏழைகள் சார்பில் போராடத் தூண்டியது. அந்தப் போராட்டத்தின் விளைவாக, பேராயர் ரோமெரோ அவர்களும், 1980ம் ஆண்டு, தன் உயிரைத் தியாகம் செய்தார். ஒரு முறை அவரிடம், 'ஏழைகள் சார்பில் முடிவெடுப்பது' என்றால் என்ன என்ற கேள்வி கேட்கப்பட்டது. அதற்குப் பதிலளித்த அருளாளர் ரொமேரோ அவர்கள், ஓர் உருவகத்தைப் பயன்படுத்தி, இவ்வாறு விளக்கமளித்தார்:
"ஒரு கட்டடம் தீப்பற்றி எரிகிறது என்றும் அதை நீங்கள் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள் என்றும் வைத்துக்கொள்வோம். கட்டடத்தின் உள்ளே இருப்பவர்களுக்கு என்ன ஆனதோ என்ற பதைபதைப்பு, உங்களுக்குள் அவ்வப்போது எழுகிறது. அப்போது, அருகிலிருந்து யாரோ ஒருவர், உங்கள் அம்மாவும், சகோதரியும் கட்டடத்தின் உள்ளே இருக்கின்றனர் என்று சொல்கிறார். உங்கள் மனநிலை உடனடியாக, முழுமையாக மாறுகிறது. உங்கள் அம்மாவையும், சகோதரியையும் வெளியேக் கொணர்வதற்கு நீங்கள் முயற்சிகள் எடுக்கிறீர்கள். அந்த முயற்சி, உங்கள்மேல் தீக்காயங்களை உருவாக்கினாலும், அதிலிருந்து பின்வாங்க மறுக்கிறீர்கள். 'ஏழைகள் சார்பில் முடிவெடுப்பது' என்பது இதுதான். வறுமை என்ற நெருப்பை வெளியிலிருந்து வேடிக்கை பார்ப்பது ஒன்று, அந்த நெருப்புக்குள் கிறிஸ்து சிக்கியிருக்கிறார் என்று எண்ணி, செயல்களில் இறங்குவது வேறு."

தேவைகள் என்ற நெருப்பில் தினம், தினம் தீக்கிரையாகும் மனிதருக்கு உதவிகள் செய்வதற்கு, கடந்த வாரம் சிறப்பித்த வறியோரின் உலக நாள் நமக்கொரு வாய்ப்பை வழங்கியது. இந்த வாரம் நாம் சிறப்பிக்கும் கிறிஸ்து அரசர் திருநாளன்று, அந்த அரசருக்கு முன் நாம் நிற்கும் வேளையில், அவர் ஒரே ஒரு கேள்வியை மட்டுமே நம்மிடம் கேட்பார்: உன் வாழ்வைக்கொண்டு, உனக்கு வழங்கப்பட்டச் செல்வங்களை, திறமைகளை, வாய்ப்புக்களைக்கொண்டு அடுத்தவருக்கு என்ன செய்தாய்? முக்கியமாக, செல்வம், திறமை, உரிமை, வாய்ப்புக்கள் இவை யாவும் மறுக்கப்பட்டுள்ள வறியோருக்கு என்ன செய்தாய்? என்பது ஒன்றே, இறைவனாக, அரசனாக, நம் முன் தோன்றும் இயேசு கேட்கும் கேள்வி. அவருக்கு நாம் வழங்கப்போகும் பதில்கள், இன்று முதல் செயல்வடிவம் பெறட்டும்!


22 November, 2017

விவிலியத்தேடல் : வேதனை வேள்வியில் யோபு – பகுதி 47


Saint Cecilia in a church in Little Wymondley

பாசமுள்ள பார்வையில் - ஒலி அலைகள் வழியே உறவுகள்

தன் தாயை இழந்த 6 மாதக் குழந்தையைப் பற்றிய ஒரு காணொளி குறும்படம், 'வாட்ஸப்' வழியே, வலம் வந்தவண்ணம் உள்ளது. அக்குழந்தையின் தாய் பாடிவந்த ஒரு பாடலை, வேறொருவர் பாடும்போது, அக்குழந்தையின் கண்கள், கண்ணீரால் நிறைகின்றன. அதே நேரம், குழந்தையின் உதடுகளில், ஓர் இனம் புரியாத புன்னகையும் தெரிகிறது. இந்தக் காணொளியைக் காண்போரின் கண்கள், கட்டாயம் ஈரமாகும்.
கருவில் வளரும் குழந்தைக்கு கேட்கும் திறன் முதலில் உருவாகிறது என்றும், குழந்தைக்கும், தாய்க்கும் இடையே, ஒலி அலைகள் வழியே உறவுகள் உருவாகின்றன என்றும் ஆய்வுகள் உறுதி செய்கின்றன. பிறந்தபின், குழந்தைக்கும், தாய்க்கும் இடையே உருவாகும் நெருக்கமானப் பிணைப்பிற்கு, இசை, குறிப்பாக, தாலாட்டுப் பாடல், ஒரு முக்கிய கருவியாக அமைகிறது என்பதும், உலகறிந்த உண்மை. அதே வண்ணம், இறைவனுக்கும், மனிதருக்கும் இடையே உறவை வளர்க்கவும், இசை, ஒரு பாலமாக அமைகிறது. "இசையால் வசமாகா இதயம் எது, இறைவனே இசை வடிவம் எனும்போது" என்ற பக்திப் பாடலின் வரிகள் நினைவுக்கு வருகின்றன.
நவம்பர் 22, இப்புதனன்று, புனித செசிலியா திருநாளைச் சிறப்பிக்கின்றோம். தெய்வீக இசையின் பாதுகாவலர் என்று கத்தோலிக்கத் திருஅவையால் போற்றப்படுபவர் புனித செசிலியா. 3ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த இளம்பெண் செசிலியா, உரோமைய உயர்குடி மகனான வலேரியன் என்பவரை மணம் புரிந்து, அவரையும் கிறிஸ்தவ மறையைத் தழுவச் செய்தார். மதம் மாறிய வலேரியன், மறை சாட்சியாக உயிர் நீத்தார். இதைத் தொடர்ந்து, இளம்பெண் செசிலியாவின் கழுத்து, மும்முறை வாளால் வெட்டப்பட்டாலும், தலை துண்டிக்கப்படவில்லை என்றும், வாளால் காயப்பட்ட நிலையில் மூன்று நாள்கள் வாழ்ந்த செசிலியா, இறைவனைப் புகழ்ந்து பாடியவண்ணம் தன் உயிரை நீத்தார் என்றும் பாரம்பரியக் கதைகள் கூறுகின்றன.


God's refining fire - Reflections by Mike Gisondi

வேதனை வேள்வியில் யோபு – பகுதி 47

வேதனை வேள்வியில் புடமிடப்பட்ட யோபைக் குறித்து நாம் மேற்கொண்டுவரும் தேடல்களில், கடந்த சில வாரங்களாக, துன்பத்தையும், குறிப்பாக, மாசற்றவர் துன்புறுவதையும் புரிந்துகொள்ளும் முயற்சியை மேற்கொண்டு வருகிறோம். அந்த முயற்சியின் தொடர்ச்சியாக, இன்று நாம் மேற்கொள்ளும் தேடலை ஒரு கற்பனைக் கதையுடன் துவக்குவோம்.
இக்கதையின் நாயகன், பக்தியும், ஒழுக்கமும் நிறைந்த ஒரு கிறிஸ்தவ குடும்பத்தில் பிறந்தவர். குழந்தைப் பருவம் முதல், அவரது பெற்றோர், தங்களுக்குள்ளோ, தங்கள் குழந்தையிடமோ, குரலை உயர்த்தி, கடினமாகப் பேசியதேயில்லை. பொதுவாக, குழந்தைகளுக்கு வரும் சளி, காய்ச்சல், வயிற்றுவலி என்ற எந்த நோயும் இக்குழந்தைக்கு வந்ததேயில்லை. அவரது பற்கள் அனைத்தும், வரிசையாக, எவ்வித குறையுமின்றி வளர்ந்ததால், அவர் பல் மருத்துவரிடம் சென்றதேயில்லை. பள்ளிப்பருவத்தில், நம் நாயகன், எப்போதும் முதல்தர மாணவராக இருந்தார். படிப்பு, விளையாட்டு, கலைத்திறன் என்ற அனைத்துத் துறையிலும் அவருக்கே முதலிடம். பள்ளியை முடித்தபோது, தலைசிறந்த மாணவர் என்ற பதக்கத்துடன் சென்றார். கல்லூரியிலும், அவரது முதலிடம் தொடர்ந்தது. ஏனைய இளையோர் நடுவே நிலவும் தீய பழக்க, வழக்கங்கள் எதுவும் நம் நாயகனை அண்டியதில்லை.
கல்லூரியில், அவர் நாயகி ஒருவரைச் சந்தித்தார். அவரும், தலைசிறந்த கிறிஸ்தவ குடும்பத்தில், அருமையான பெற்றோருக்கு, செல்லக் குழந்தையாகப் பிறந்து வளர்ந்தவர். குழந்தைப்பருவம் முதல் அவரும், சளி, காய்ச்சல், வயிற்றுவலி, பல்வலி என்ற எந்த நோயுமின்றி வளர்ந்தவர். பள்ளியில் முதலிடம் பெற்ற இவர், கல்லூரியிலும் முதலிடம் பெற்றார். நாயகனும், நாயகியும், ஒருவரையொருவர் சந்தித்து, காதலித்து, எவ்வித பிரச்சனையும் இன்றி திருமணம் புரிந்துகொண்டனர். நல்ல வேலை, வசதியான வீடு, கார் என்று, அவர்கள் வாழ்வு அழகாகச் சென்றது.
நாம் எதிர்பார்த்தது போலவே, அவர்களுக்குப் பிறந்த குழந்தைகளும் அற்புத குண நலன்களோடு அழகாக வளர்ந்தனர். அவர்களும், பள்ளி, கல்லூரி படிப்புக்களை வெற்றிகரமாக முடித்து, சிறந்த வாழ்க்கைத் துணையுடன் மகிழ்வாக வாழ்ந்தனர். நாயகனும், நாயகியும், எவ்வித உடல் நலக்குறையும் இன்றி, 100 ஆண்டுகளுக்கு மேல் வாழ்ந்து, ஒரு நாள் இவ்வுலகைவிட்டுப் பிரிந்தனர்.

இந்த அழகான கற்பனைக் கதையை, தன் மறையுரையில் பகிர்ந்துகொண்டவர், தென்னாப்ரிக்காவில் பணியாற்றிய Frank Reteif என்ற ஆங்கிலிக்கன் ஆயர். இந்தக் கற்பனைக் கதையைச் சொன்ன ஆயர் Reteif அவர்கள், சில முக்கியக் கேள்விகளை முன்வைத்தார். "இத்தகைய அற்புதமான வாழ்க்கை வாழ்ந்தவர்கள், கிறிஸ்தவர்கள் என்று யாருக்குத் தெரியப் போகிறது? ஒருவரது கிறிஸ்தவ வாழ்வு, கிறிஸ்தவ நம்பிக்கை எப்போது வெளிப்படும்? அவரது வாழ்வு எவ்வித குறையுமின்றி சீராகச் செல்லும்போதா? அல்லது, வாழ்க்கை தடம்புரண்டு தாறுமாறாகச் செல்லும்போதா?" என்ற கேள்விகளை எழுப்பிய ஆயர் Reteif அவர்கள், "ஒருவரது வாழ்வில் எதிர்பாராதத் திருப்பங்கள், புரிந்துகொள்ள முடியாதப் புதிர்கள், திரும்பிய இடமெல்லாம் துன்பங்கள் என்று சூழும் வேளையில், அவர் அவற்றை எவ்விதம் எதிர்கொள்கிறார் என்பதில்தான், அவரது கடவுள் நம்பிக்கை வெளிப்படுகிறது" என்று கூறினார்.

ஆயர் Reteif அவர்கள் தன் மறையுரையின் மையமாக அன்று எடுத்துக்கொண்ட பகுதி, பேதுருவின் முதல் திருமுகத்தின் முதல் பிரிவில் நாம் வாசிக்கும் வரிகள்:
1 பேதுரு 1:7
அழியக்கூடிய பொன் நெருப்பினால் புடமிடப்படுகிறது. அதைவிட விலையுயர்ந்த உங்கள் நம்பிக்கையும் மெய்ப்பிக்கப்படவே துயருறுகிறீர்கள். இயேசு கிறிஸ்து வெளிப்படும்போது அந்நம்பிக்கை உங்களுக்குப் புகழும் மாண்பும் பெருமையும் தருவதாய் விளங்கும்.

இந்தக் கற்பனைக் கதையில் நாம் சந்தித்த நாயகனைப் போல் யோபு வாழ்ந்துவந்தார். தலைசிறந்த குடும்பம், அழகான புதல்வர், புதல்வியர், வளமான வாழ்வு, நிறைந்த செல்வம், ஊருக்குள் பெரும் மதிப்பு என்று யோபின் வாழ்வு சீராக இயங்கிவந்தது. அவரைப்போல் மாசற்றவரும், நேர்மையானவரும் கடவுளுக்கு அஞ்சி, தீமையானதை விலக்கி நடப்பவரும் மண்ணுலகில் ஒருவரும் இல்லை (யோபு 1:8) என்று இறைவன் பெருமைப்படும் அளவு யோபு வாழ்ந்துவந்தார் என்பதை, இந்நூலின் ஆரம்பத்தில் வாசிக்கிறோம். இத்தகையதோர் அழகிய வாழ்வில், அலையலையாய் துன்பங்கள் தொடர்ந்தன. யோபு என்ற பொன், நெருப்பில் இடப்பட்டது.

பேதுருவின் முதல் திருமுகத்தில் கூறப்பட்டுள்ளதுபோல், நெருப்பில் இடப்படும் பொன்னையும், வெள்ளியையும் மனிதருக்கு ஒப்புமைப்படுத்திப் பேசும் உருவகங்கள், விவிலியத்தின் பல இடங்களில் காணப்படுகின்றன. இதோ, சில எடுத்துக்காட்டுகள்:
எசாயா 48:10
நான் உன்னைப் புடமிட்டேன்; ஆனால் வெள்ளியைப் போலல்ல; துன்பம் எனும் உலை வழியாய் உன்னைத் தேர்ந்தெடுத்தேன்.
திருப்பாடல் 12:6
ஆண்டவரின் வாக்குறுதிகள் கலப்பற்ற வாக்குறுதிகள்; மண் உலையில் தூய்மையாக்கப்பட்ட வெள்ளி போன்றவை; ஏழுமுறை புடமிடப்பட்டவை.
நீதிமொழிகள் 17:3, 27:21
வெள்ளியை உலைக்கலமும் பொன்னைப் புடக்குகையும் சோதித்துப் பார்க்கும்; உள்ளத்தைச் சோதித்துப் பார்ப்பவர் ஆண்டவர்.
வெள்ளியை உலைக்கலமும் பொன்னைப் புடக்குகையும் சோதித்துப் பார்க்கும்; ஒருவரை அவர் பெறுகின்ற புகழைக்கொண்டு சோதித்துப் பார்க்கலாம்.

நீதியின் கடவுள் இஸ்ரயேல் மக்களை புடமிட வருவார் என்பதை, இறைவாக்கினர் மலாக்கி இவ்வாறு விவரித்துள்ளார்:
மலாக்கி 3:3
அவர் புடமிடுபவர் போலும் வெள்ளியைத் தூய்மைப்படுத்துபவர்போலும் அமர்ந்திருப்பார். லேவியின் புதல்வரைத் தூய்மையாக்கிப் பொன், வெள்ளியைப்போல் அவர்களைப் புடமிடுவார்.

விவிலிய வகுப்புக்களில் பங்கேற்ற ஒரு பெண்மணி, இறைவாக்கினர் மலாக்கி கூறும் சொற்களைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சிகள் மேற்கொண்டார். எனவே, பொன், அல்லது, வெள்ளியைப் புடமிடுவது எப்படி என்பதை, நேரில் பார்த்து, புரிந்துகொள்ள, வெள்ளிக் கொல்லர் (Silversmith) ஒருவர் பணியாற்றும் இடத்திற்குச் சென்றார்.
வெள்ளியைப் புடமிடும் வழிமுறை என்ன என்று கேட்ட பெண்ணிடம், "எரியும் நெருப்பின் நடுப்பகுதியில், மிக அதிக வெப்பமான இடத்தில் வெள்ளியை வைத்தால், வெள்ளி உருகி, அதிலிருக்கும் மாசுகள் அனைத்தும் நீங்கிவிடும்" என்று கொல்லர் விளக்கமளிக்க ஆரம்பித்தார். நீதியின் கடவுள் "வெள்ளியைப் புடமிடுபவர்போல் அமர்ந்திருப்பார்" (மலாக்கி 3:3) என்று இறைவாக்கினர் மலாக்கி கூறிய சொற்கள், அப்பெண்ணின் நினைவுக்கு வரவே, அவர் கொல்லரிடம், "வெள்ளியை நெருப்பில் வைத்தபின், நீங்களும் நெருப்புக்கு முன் அமர்ந்திருக்க வேண்டுமா?" என்று கேட்டார்.
"வெள்ளியை நெருப்பில் வைப்பவர், அதனைக் கண்ணும் கருத்துமாகப் பார்த்துக்கொண்டே இருக்கவேண்டும். தேவைப்படும் நேரத்திற்குமேல் வெள்ளி நெருப்பில் இருந்தால், அது பயனற்று பாழாகிவிடும்" என்று கொல்லர் விளக்கமளித்தார். இதைக் கேட்ட அந்தப் பெண்மணி, "வெள்ளி தூய்மையாகிவிட்டது என்பது எப்படி தெரியும்?" என்று அடுத்த கேள்வியைக் கேட்டார். அதற்கு அந்த கொல்லர், "உருகி நிற்கும் வெள்ளியில், எப்போது என் உருவம் தெளிவாகத் தெரிகிறதோ, அப்போது, அது தூய்மையாகிவிட்டது என்பதைப் புரிந்துகொள்வேன்" என்று பதிலளித்தார்.

பொன்னாக, வெள்ளியாக இருக்கும் நம்மை, துன்பம் என்ற நெருப்பில் இடும் இறைவன், அவ்வாறு நம்மை நெருப்பில் எறிந்துவிட்டு அகல்வதில்லை. அவரும் அந்த நெருப்புக்கு முன் தவமிருக்கிறார். நமது அழுக்கெல்லாம் நீங்கி, ஒளிர்விடும் வேளையில், இறைவனின் உருவம் நம்மில் தெரிவதே, நாம் தூய்மையாகிவிட்டோம் என்பதன் அடையாளம்.
துன்பம் என்ற நெருப்பில் யோபு புடமிடப்பட்டபின், அவரில் இறைவனின் உருவம் வெளிப்பட்டது என்பதைக் கூறவே, அவருக்கு முன் இறைவன் நேரடியாகத் தோன்றினார் என்று யோபு நூலின் ஆசிரியர் அழகாகக் கூறியுள்ளார்.
துன்பம் என்ற நெருப்பு, நம்மைச்சுற்றி கொழுந்துவிட்டு எரியும் வேளையில், நம்மைக் கண்ணும் கருத்துமாகப் பார்த்தவண்ணம் இறைவனும் அங்கு அமர்ந்துள்ளார் என்பதையும், அவரது உருவம் நம்மில் இன்னும் ஆழமாகப் பதியவே நாம் துன்ப நெருப்பில் வைக்கப்பட்டுள்ளோம் என்பதையும், உணர்வதற்கு, இறைவன் நம் ஒவ்வொருவருக்கும் வரம் தருவாராக!


19 November, 2017

The World Day of the Poor வறியோர் உலக நாள்


Poster for the First World Day of the Poor

33rd Sunday of Ordinary Time


We begin this Sunday’s reflection with St Lawrence, the courageous deacon of the 3rd century. I am quoting extensively from the blog ‘Word on Fire’ written by Brandon Vogt, under the title - ST.LAWRENCE AND THE TRUE TREASURES OF THE CHURCH:

Persecution was a daily reality for third-century Christians in Rome. And in 258, the Emperor Valerian began another massive round. He issued an edict commanding that all bishops, priests, and deacons should be put to death, and he gave the Imperial treasury, power to confiscate all money and possessions from Christians.
In light of the news, Pope Sixtus II quickly ordained a young Spanish theologian, Lawrence, to become archdeacon of Rome. The important position put Lawrence in charge of the Church’s riches, and it gave him responsibility for the Church’s outreach to the poor. The pope sensed his own days were numbered and therefore commissioned Lawrence to protect the Church’s treasure.

On August 6, 258, Valerian captured Pope Sixtus while he celebrated the liturgy, and had him beheaded. Afterwards, he set his sights on the pope’s young protégé, Lawrence. But before killing him, the Emperor demanded the archdeacon turn over all the riches of the Church. He gave Lawrence three days to round it up.
Lawrence worked swiftly. He sold the Church’s vessels and gave the money to widows and the sick. He distributed all the Church’s property to the poor. On the third day, the Emperor summoned Lawrence to his palace and asked for the treasure. With great aplomb, Lawrence entered the palace, stopped, and then gestured back to the door where, streaming in behind him, poured crowds of poor, crippled, blind, and suffering people. “These are the true treasures of the Church,” he boldly proclaimed. One early account even has him adding, "The Church is truly rich, far richer than the Emperor."

Unsurprisingly, Lawrence’s act of defiance infuriated the Emperor. Valerian ordered his death that same day via grilling on a rack. Hundreds of year later, Lawrence is still remembered for his final jest: while being barbecued alive, he quipped to his executioners, “I'm well done. Turn me over!”
Although his quip is how many people remember Lawrence, we shouldn't forget his insight regarding the Church’s real treasure. Many people criticize the Church for being too opulent and rich, and the criticism is true. She is unfathomably wealthy. But that wealth is bound not in buildings, art, and vessels but in her suffering and vulnerable faithful, who though poor in spirit have inherited a kingdom surpassing even the glories of Rome.

November 19, this Sunday, we are invited to recapture and re-live the famous axiom of St Lawrence that claimed that the poor people are “the true treasures of the Church”! Yes, the 33rd Sunday of Ordinary Time is celebrated as the World Day of the Poor, as wished by Pope Francis at the end of the ‘Extraordinary Jubilee of Mercy’. It is fitting that this World Day of the Poor, to be celebrated for the very first time by the Church, begins with a Vigil service held at St Lawrence Basilica in Rome.

In the famous Apostolic Letter “Misericordia et Misera”, released at the end of the Jubilee Year, Pope Francis spoke about this world day this way: “During the ‘Jubilee for Socially Excluded People’, (Nov.13, 2016)…, I had the idea that, as yet another tangible sign of this Extraordinary Holy Year, the entire Church might celebrate, on the Thirty-Third Sunday of Ordinary Time, the World Day of the Poor. This would be the worthiest way to prepare for the celebration of the Solemnity of our Lord Jesus Christ, King of the Universe, who identified with the little ones and the poor and who will judge us on our works of mercy (cf. Mt 25:31-46).”
All of us know that the Jubilee of Mercy brought many groups to Rome to celebrate their Jubilees. Starting with the Jubilee for those Engaged in Pilgrimage Work (January 2016), there were 14 different groups who celebrated their Jubilee, either in Vatican, or, as in the case of the Youth, who celebrated their Jubilee along with the World Youth Day in Krakow, Poland (26-31 July, 2016). The Canonization of St Teresa of Culcutta, was a peak event in the Jubilee Year coinciding with the Jubilee for Workers of Mercy and Volunteers (2-4 September, 2016).

For the Jubilees up to November, traditional groups were the invitees. For the Final two Jubilees, Vatican hosted ‘extraordinary’ invitees for the first time in the Church history, namely, the Prisoners (5-6 November 2016) and the Socially Excluded (11-13, November 2016). On November 11, when Pope Francis met the socially excluded people in Paul VI auditorium, there was a very moving and meaningful moment towards the end of that meeting. After the Pope had given his talk and his Blessings, the poor persons (around 10 of them) seated on either side of Pope Francis gathered close to the Pope, laid their hands on his shoulders and prayed for him. At that time the traditional hymn of the Holy Spirit - ‘Veni Creator’ - was sung.

The Supreme Pontiff of the Holy Catholic Church being prayed over by the poor people, reminded one strongly of the first encounter of Pope Francis with the people gathered in St Peter’s Square on March 13, 2013. On the day of his election, when Pope Francis appeared on the balcony of St Peter’s Basilica, before giving them the famous ‘Urbi et Orbi’ blessing, he requested the people to pray for him. Then he bowed in front of the people in a moment of silence and the whole Square fell silent, praying for the Bishop of Rome, the Supreme Pontiff. Touched by the powerful experience of the Jubilee of the Socially Excluded, Pope Francis wished to add the World Day of the Poor in the Liturgical calendar of the Catholic Church. 

Let us conclude our reflection with some extracts from the message of Pope Francis for the First World Day of the Poor. This message was titled: Let us love, not with words but with deeds

1. “Little children, let us not love in word or speech, but in deed and in truth” (1 Jn 3:18).  These words of the Apostle John voice an imperative that no Christian may disregard.  The seriousness with which the “beloved disciple” hands down Jesus’ command to our own day is made even clearer by the contrast between the empty words so frequently on our lips and the concrete deeds against which we are called to measure ourselves. Love has no alibi.

2. “…In the very first pages of the Acts of the Apostles, Peter asks that seven men, “full of the Spirit and of wisdom” (6:3), be chosen for the ministry of caring for the poor.  This is certainly one of the first signs of the entrance of the Christian community upon the world’s stage: the service of the poor.  

3. Over these two thousand years, how many pages of history have been written by Christians who, in utter simplicity and humility, and with generous and creative charity, have served their poorest brothers and sisters! The most outstanding example is that of Francis of Assisi, followed by many other holy men and women over the centuries.
If we truly wish to encounter Christ, we have to touch his body in the suffering bodies of the poor, as a response to the sacramental communion bestowed in the Eucharist.  The Body of Christ, broken in the sacred liturgy, can be seen, through charity and sharing, in the faces and persons of the most vulnerable of our brothers and sisters.  Saint John Chrysostom’s admonition remains ever timely: “If you want to honour the body of Christ, do not scorn it when it is naked; do not honour the Eucharistic Christ with silk vestments, and then, leaving the church, neglect the other Christ suffering from cold and nakedness”

4. Let us, then, take as our example Saint Francis and his witness of authentic poverty.  Precisely because he kept his gaze fixed on Christ, Francis was able to see and serve him in the poor. If we want to help change history and promote real development, we need to hear the cry of the poor and commit ourselves to ending their marginalization.

6. At the conclusion of the Jubilee of Mercy, I wanted to offer the Church a World Day of the Poor, so that throughout the world Christian communities can become an ever greater sign of Christ’s charity for the least and those most in need.  To the World Days instituted by my Predecessors, which are already a tradition in the life of our communities, I wish to add this one, which adds to them an exquisitely evangelical fullness, that is, Jesus’ preferential love for the poor.
I invite the whole Church, and men and women of good will everywhere, to turn their gaze on this day to all those who stretch out their hands and plead for our help and solidarity.

7. It is my wish that, in the week preceding the World Day of the Poor, which falls this year on 19 November, the Thirty-third Sunday of Ordinary Time, Christian communities will make every effort to create moments of encounter and friendship, solidarity and concrete assistance.  They can invite the poor and volunteers to take part together in the Eucharist on this Sunday, in such a way that there be an even more authentic celebration of the Solemnity of Our Lord Jesus Christ, Universal King, on the following Sunday.
This Sunday, if there are poor people where we live who seek protection and assistance, let us draw close to them: it will be a favourable moment to encounter the God we seek.  Following the teaching of Scripture (cf. Gen 18:3-5; Heb 13:2), let us welcome them as honoured guests at our table; they can be teachers who help us live the faith more consistently. With their trust and readiness to receive help, they show us in a quiet and often joyful way, how essential it is to live simply and to abandon ourselves to God’s providence.

9. This new World Day, therefore, should become a powerful appeal to our consciences as believers, allowing us to grow in the conviction that sharing with the poor enables us to understand the deepest truth of the Gospel.  The poor are not a problem: they are a resource from which to draw as we strive to accept and practise in our lives the essence of the Gospel.

Audience of Pope Francis with Homeless and the socially excluded 11 November 2016

பொதுக்காலம் 33ம் ஞாயிறு

மூன்றாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த உரோமையப் பேரரசன் வலேரியன், கத்தோலிக்க திருமறையைச் சேர்ந்த ஆயர்கள், அருள்பணியாளர்கள், தியாக்கோன்கள் அனைவரையும் கொல்லும்படி ஆணையிட்டான். கோவில் சொத்துக்கள் அனைத்தையும் அபகரித்தான். அப்போது திருத்தந்தையாகப் பணியாற்றிய, புனித 2ம் சிக்ஸ்துஸ் அவர்கள், தன் மரணம் நெருங்கிவிட்டது என்பதை உணர்ந்து, இலாரன்ஸ் என்ற இளையவரை தியாக்கோனாக அருள்பொழிவு செய்து, திருஅவையின் உடைமைகள் அனைத்திற்கும், அவரை, பொறுப்பாளராக நியமித்தார்.
258ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் 6ம் தேதி, திருத்தந்தை 2ம் சிக்ஸ்துஸ் அவர்கள் திருப்பலி நிறைவேற்றிக்கொண்டிருந்த வேளையில், கைது செய்யப்பட்டு, பின்னர், கொல்லப்பட்டார். இளைய தியாக்கோன் இலாரன்ஸ் அவர்களும் கைது செய்யப்பட்டார். அவரே திருஅவை சொத்துக்கள் அனைத்திற்கும் பொறுப்பானவர் என்பதைக் கேள்விப்பட்ட வலேரியன், ஒரு நிபந்தனையின் பேரில் அவருக்கு விடுதலை தந்தான். மூன்று நாட்களில், இலாரன்ஸ் அவர்கள், திருஅவை சொத்துக்கள் அனைத்தையும் மன்னனிடம் ஒப்படைக்கவேண்டும் என்பதே, அந்த நிபந்தனை.
தன் இல்லம் திரும்பிய இலாரன்ஸ் அவர்கள், கோவிலுக்குச் சொந்தமான அனைத்து செல்வங்களையும் விற்று, வறியோருக்கு வழங்கினார். ஆகஸ்ட் 10ம் தேதி, பேரரசன் வலேரியன் அரண்மனைக்கு முன் நின்றார், இலாரன்ஸ். கோவில் சொத்துக்கள் எங்கே என்று மன்னன் கேட்டபோது, இலாரன்ஸ் அவர்கள், தனக்குப் பின் ஆயிரக்கணக்கில் நின்றுகொண்டிருந்த வறியோர், வியாதியுற்றோர், கைம்பெண்கள் அனைவரையும் சுட்டிக்காட்டி, "அரசே, இதோ நீங்கள் கேட்ட செல்வங்கள். இவர்களே, திருஅவையின் சொத்து, கருவூலம், எல்லாம்" என்று கூறினார். இதைக் கேட்டு வெகுண்டெழுந்த பேரரசன் வலேரியன், இளையவர் இலாரன்ஸை மிகக் கொடுமையான மரணத்திற்கு உள்ளாக்கினான்.
"வறியோரே, திருஅவையின் சொத்து, கருவூலம்" என்று, 3ம் நூற்றாண்டில் முழக்கமிட்ட புனித இலாரன்ஸ் அவர்களின் கூற்றை மீண்டும் ஒருமுறை நினைவுகூர, அந்த உண்மையை வாழ்வில் நடைமுறைபடுத்த, இந்த ஞாயிறு நாம் அழைக்கப்பட்டுள்ளோம். ஆம்... நவம்பர் 19, இஞ்ஞாயிறன்று, வறியோர் உலக நாளைச் சிறப்பிக்கின்றோம். வறியோரே திருஅவையின் சொத்து என்பதை உலகறியச் செய்த புனித இலாரன்ஸ் பசிலிக்காவில், நிகழ்ந்த திருவிழிப்பு வழிபாட்டுடன், வறியோர் உலக நாள் ஆரம்பமானது, பொருத்தமான அடையாளம்.

சென்ற ஆண்டு நவம்பர் மாதம் நிறைவுற்ற இரக்கத்தின் சிறப்பு யூபிலி ஆண்டின் இறுதியில், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், இந்த உலக நாளை, வழிபாட்டு ஆண்டின் ஒரு பகுதியாக உருவாக்கினார். ஒவ்வோர் ஆண்டும், வழிபாட்டு ஆண்டின் நிறைவாக, நாம் கொண்டாடும் கிறிஸ்து அரசர் பெருவிழாவுக்கு முந்தைய ஞாயிறு, அதாவது, பொதுக்காலம், 33ம் ஞாயிறை, வறியோர் உலக நாளாகச் சிறப்பிக்க திருத்தந்தை அழைப்பு விடுத்தார். திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் உருவாக்கிய வறியோர் உலக நாள், இவ்வாண்டு, முதல் முறையாகச் சிறப்பிக்கப்படுவதால், இன்றைய நம் சிந்தனைகளை, இந்த உலக நாளின் மீது திருப்புவோம்.

வறியோர் உலக நாளை உருவாக்கும் எண்ணம் தனக்கு எவ்விதம் தோன்றியது என்பதை, திருத்தந்தை அவர்கள், இரக்கத்தின் சிறப்பு யூபிலி ஆண்டின் இறுதியில் வெளியிட்ட 'இரக்கமும் அவலநிலையும்' (Misericordia et Misera) என்ற திருத்தூது மடலில் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
2016ம் ஆண்டு திருஅவையில் சிறப்பிக்கப்பட்ட 'இரக்கத்தின் சிறப்பு யூபிலி ஆண்டில்', பல்வேறு பிரிவினர் வத்திக்கானுக்கு வருகை தந்து, தங்கள் யூபிலியைக் கொண்டாடினர். வளர் இளம் பருவத்தினர், தியாக்கோன்கள், அருள்பணியாளர்கள் என்று, வெவ்வேறு பிரிவினர் வத்திக்கானில் கூடி யூபிலியைக் கொண்டாடினர். 2016ம் ஆண்டு, செப்டம்பர் மாதத் துவக்கத்தில், இரக்கப்பணியாளர்களின் யூபிலி கொண்டாடப்பட்டபோது, இரக்கத்தின் தூதரான, அன்னை தெரேசா அவர்களை, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் புனிதராக உயர்த்தியது, இந்த யூபிலி ஆண்டின் ஒரு சிகர நிகழ்வாக அமைந்தது.

திருஅவை வரலாற்றில், கொண்டாடப்பட்ட பல யூபிலி ஆண்டுகளை, பொதுவாக, திருத்தந்தையர், கர்தினால்கள், ஆயர்கள், அருள்பணியாளர்கள், துறவறத்தார், பக்த சபையினர், இரக்கப் பணியாளர்கள், பொதுநிலையினர் ஆகியோர் கூடிவந்து சிறப்பித்துள்ளனர். இரக்கத்தின் சிறப்பு யூபிலி ஆண்டின் இறுதி இருவாரங்கள் வத்திக்கானில் கூடியவர்களைப் பார்க்கும்போது, நாம் கொண்டாடிவந்த யூபிலி வரலாற்றில் ஒரு மாற்றம் நிகழ்ந்ததைக் காணமுடிந்தது. ஆம், 2016ம் ஆண்டு, நவம்பர் 5, 6 மற்றும் நவம்பர் 11, 12, 13 ஆகிய நாள்களில், இதுவரை, திருஅவை வரலாற்றின் யூபிலி விழாக்களில் கலந்துகொள்ளாத விருந்தினர்கள், வத்திக்கானுக்கு வரவழைக்கப் பட்டிருந்தனர். அவர்கள் – சிறைப்பட்டோர் மற்றும், சமுதாயத்தால் ஒதுக்கப்பட்டோர்.

'யூபிலி' கொண்டாட்டங்கள் ஏன் உருவாக்கப்பட்டன என்ற கேள்விக்கு விவிலியத்தில், விடை தேடும்போது, சிறைப்பட்டோர் மற்றும், சமுதாயத்தால் ஒதுக்கப்பட்டோர் அங்கு கூறப்பட்டுள்ளனர். "ஏழைகளுக்கு நற்செய்தி அறிவிப்பது, சிறைப்பட்டோர் விடுதலை அடைவது, பார்வையற்றோர் பார்வை பெறுவது, ஒடுக்கப்பட்டோரை விடுதலை செய்து அனுப்புவது" (லூக்கா 4:18-19) ஆகியவை, அருள்தரும் ஆண்டில் நிகழவேண்டிய அற்புதமானப் பணிகள் என்று இயேசு அறிவித்ததை, நாம், லூக்கா நற்செய்தி 4ம் பிரிவில் வாசிக்கிறோம். இந்தப் பட்டியலில், சிறைப்பட்டோர் மற்றும் ஒடுக்கப்பட்டோர் அல்லது, ஒதுக்கப்பட்டோர் இடம்பெற்றுள்ளனர். சிறைப்பட்டோரும், ஒதுக்கப்பட்டோரும் யூபிலியைக் கொண்டாட, அதிகாரப்பூர்வமாக, வத்திக்கானுக்கு அழைக்கப்பெறுவது, திருஅவை வரலாற்றில் இதுவே முதல் முறை என்று, இரக்கத்தின் யூபிலி ஆண்டு நிகழ்வுகளை ஒருங்கிணைத்த, புதியவழி நற்செய்தி அறிவிப்புப்பணி திருப்பீட அவையின் தலைவர், பேராயர் ரீனோ பிசிக்கெல்லா (Rino Fisichella) அவர்கள் கூறினார்.

நவம்பர் 6ம் தேதி, ஞாயிறு, புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலயத்தில் சிறைப்பட்டோரின் யூபிலித் திருப்பலியை திருத்தந்தை நிறைவேற்றியபோது, இத்தாலி, இங்கிலாந்து, மலேசியா, மெக்சிகோ, தென்னாப்ரிக்கா உட்பட, 12 நாடுகளிலிருந்து வத்திக்கானுக்கு வருகை தந்த கைதிகள், அவர்களது குடும்பத்தினர், சிறைக்காவலர்கள், சிறைகளில் ஆன்மீகப் பணியாற்றும் அருள்பணியாளர்கள் என, 4000த்திறகும் அதிகமானோர், இந்த யூபிலித் திருப்பலியில் கலந்துகொண்டனர். அதேவண்ணம், நவம்பர் 13ம் தேதி, ஞாயிறு, புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலயத்தில், திருத்தந்தை ஆற்றிய திருப்பலியில், சமுதாயத்தால் ஒதுக்கப்பட்டோர் 6000த்திற்கும் அதிகமாகக் கலந்துகொண்டனர். பல நூற்றாண்டுகளாக கத்தோலிக்கத் திருஅவையின் தலைமைச் சின்னமாக விளங்கும் புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலயத்தில், சிறைக்கைதிகளும், சமுதாயத்தால் ஒதுக்கப்பட்டோரும் பங்கேற்ற திருப்பலிகள் முதன்முறையாக நிகழ்ந்தன என்பது, நம் திருஅவைக்கு, மாறுபட்டதோர் இலக்கணத்தை வகுக்கிறது.

எந்த ஒரு நிகழ்விலும், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், மக்களைச் சந்திக்கும் வேளைகளில், அவராகச் சென்று மக்களை அணைத்து ஆசீரளிப்பதும், அல்லது, மக்கள் தாங்களாகவே வந்து திருத்தந்தையை அணைப்பதும், குறிப்பாக, குழந்தைகளும், சிறுவர், சிறுமியரும் தயக்கமேதுமின்றி அவரிடம் தாவிச்செல்வதும் நாம் அடிக்கடி பார்த்துவரும் காட்சிகள். நவம்பர் 11, வத்திக்கானில் நிகழ்ந்த ஒரு காட்சி, கட்டாயம் பலரின் மனதில் முதல் முறை பதிந்த ஓர் அற்புத அனுபவமாக அமைந்திருக்கும்.

நவம்பர் 11, வெள்ளியன்று, திருத்தந்தை அருளாளர் 6ம் பவுல் அரங்கத்தில், சமுதாயத்தால் ஒதுக்கப்பட்டோர், ஆயிரக்கணக்கில் கூடியிருந்தனர். அச்சந்திப்பில், தன் உரையின் இறுதியில், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், கூடியிருந்த அனைவருக்காகவும் செபித்தபின், மேடையில் ஓர் அற்புத நிகழ்வு இடம்பெற்றது. அதாவது, மேடையில், திருத்தந்தைக்கு இருபுறமும் அமர்ந்திருந்த அனைத்து வறியோரும் திருத்தந்தையைச் சூழ்ந்து நின்று, அவரது தோள்களில் கரங்களை வைத்து செபித்தனர். அந்நேரம், "படைத்திடும் தூய ஆவியாரே இறங்கிவாரும்" என்ற பாரம்பரிய பாடலும், அதைத்தொடர்ந்து ஒரு சிறு செபமும் சொல்லப்பட்டது. வறியோரின் கரங்கள், திருத்தந்தையின் தோள்மீது பதிந்திருக்க, திருத்தந்தை கண்களை மூடி செபித்தது, பலருக்கு, 2013ம் ஆண்டு மார்ச் 13ம் தேதி, புனித பேதுரு வளாகத்தில் நிகழ்ந்ததை நினைவுக்குக் கொணர்ந்திருக்கும்.
2013ம் ஆண்டு, மார்ச் 13ம் தேதி, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் தலைமைப்பணிக்கெனத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு, புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலயத்தின் மேல் மாடத்தில் முதல்முறையாக மக்களைச் சந்திக்க வந்தார். அப்போது, உரோமைய ஆயராகிய தான், மக்களுக்கு ஆசீர் வழங்குவதற்கு முன், மக்கள் தனக்காக செபிக்கும்படி விண்ணப்பித்து, வளாகத்தில் கூடியிருந்தோர் முன்னிலையில், திருத்தந்தை தலைவணங்கி நின்றார். அத்தருணத்தில், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், தன் தலைமைப் பணிக்கு, தனிப்பட்ட ஒரு முத்திரையை, பதித்தார் என்று, இன்றளவும் பலர் கூறிவருகின்றனர்.
2013ம் ஆண்டு மார்ச் 13ம் தேதி மாலை மக்களின் செபங்களுக்காகத் தலைவணங்கி நின்ற திருத்தந்தை அவர்கள், 2016ம் ஆண்டு நவம்பர் 11ம் தேதி, வறியோர் நடுவில் மீண்டும் தலைவணங்கி நிற்க, அவர்கள், அவரது தோள் மீது கரங்களை வைத்து செபித்தனர். வறியோரின் கரங்களால் ஒரு திருத்தந்தை ஆசீர்பெற்றது, திருஅவை வரலாற்றில், பல நூற்றாண்டுகளாக, வெளிப்படையாக இடம் பெறாத ஒரு நிகழ்வு என்று நிச்சயம் சொல்லலாம்.

இரக்கத்தின் சிறப்பு யூபிலி ஆண்டின் இறுதிமாத விருந்தினர்களாக வத்திக்கானுக்கு அழைக்கப்பட்டிருந்த வறியோர் வழியே கிடைத்த அருள் நிறைந்த அனுபவங்கள், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்களின் உள்ளத்தில் ஆழமாகப் பதிந்திருக்கவேண்டும். அந்த அனுபவங்களே, வறியோர் உலக நாள் உருவாக காரணமாக அமைந்தன என்று, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், 'இரக்கமும் அவலநிலையும்' (Misericordia et Misera) என்ற தன் திருத்தூது மடலில் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

வறியோர் உலக நாளுக்கென, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், சிறப்புச் செய்தியொன்றை, இவ்வாண்டு, சூன் 13ம் தேதி, பதுவை நகர் புனித அந்தோனியார் திருநாளன்று வெளியிட்டார். "சொற்களால் அல்ல, செயல்களால் அன்புகூருவோம்" என்ற தலைப்பில், திருத்தந்தை வெளியிட்ட செய்தியின் சில வரிகள், நம் சிந்தனைகளை நிறைவு செய்யட்டும்:
எண் 3:
வறுமையுற்ற சகோதர, சகோதரிகளுக்கு, எளிமையுடன், பணிவுடன், தாராள மனதுடன் பணியாற்றிய கிறிஸ்தவர்களால், கடந்த 2000 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக, பல வரலாற்றுப் பக்கங்கள் எழுதப்பட்டுள்ளன. அவர்களில் தலைசிறந்த எடுத்துக்காட்டாக விளங்குபவர், அசிசி நகர், புனித பிரான்சிஸ்.
நாம் கிறிஸ்துவை உண்மையிலேயே சந்திக்கவேண்டுமெனில், அவரது உடைபட்ட உடலைத் தொடவேண்டும். நமது திருவழிபாட்டில் உடைக்கப்படும் கிறிஸ்துவின் உடலை, நலிவுற்ற நம் சகோதர, சகோதரிகளின் முகங்களில் காணமுடியும். புனித ஜான் கிறிசொஸ்தம் கூறிய சொற்கள், இன்றும் பொருளுள்ளதாக விளங்குகின்றன: "கிறிஸ்துவின் உடலுக்கு மதிப்பு செலுத்த விழைந்தால், அது ஆடையின்றி கிடக்கும்போது, அலட்சியப்படுத்தக்கூடாது; நற்கருணையில் உள்ள கிறிஸ்துவை, பட்டுத் துணிகளால் மூடி, மரியாதை செலுத்திவிட்டு, குளிரில், ஆடையின்றி கிடக்கும் மறு கிறிஸ்துவை புறக்கணியாதே."

எண் 6
இரக்கத்தின் யூபிலி நிறைவுற்ற வேளையில், வறியோரின் உலக நாளை, திருஅவைக்கு ஒரு காணிக்கையாக வழங்க நினைத்தேன். வறியோருக்குக் காட்டும் சிறப்பான விருப்பத்தேர்வு, நற்செய்தியின் சிகரமான மதிப்பீடுகளில் ஒன்று என்பதை நாம் உணரவேண்டும் என்று விரும்பினேன்.

எண் 7
வறியோரை நமது இல்லங்களுக்கு, மதிப்பு மிக்க விருந்தினர்களாக அழைப்போமாக. நமது கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தை, தகுந்த முறையில் வாழ்வதற்கு, அவர்கள் நமது ஆசிரியர்களாக இருப்பர். உதவிகள் பெறுவதற்கு அவர்கள் காட்டும் தயார் நிலையும், நம்பிக்கையும், கடவுளின் பராமரிப்பிற்கு நம்மையே கையளிக்கவேண்டும் என்ற அடிப்படைப் பாடத்தைச் சொல்லித்தருகின்றன.

எண் 9
இந்த உலக நாள், நம் மனசாட்சிக்கு சக்தி மிகுந்த ஒரு விண்ணப்பமாக அமையவேண்டும். வறியோருடன் பகிர்ந்துகொள்வதே, நற்செய்தியின் ஆழமான உண்மைகளைப் புரிந்துகொள்ளும் வழி. வறியோர், பிரச்சனைகள் அல்ல; நற்செய்தியின் அடிப்படை சாரத்தை ஏற்று, அதை வாழ்வில் கடைபிடிக்கச் சொல்லித்தரும் ஆசான்களே, வறியோர்."