30 June, 2018

God rejoices in giving life வாழ்விப்பதில் மகிழும் கடவுள்


The Biblical Woman With Issue Of Blood
Nigerian Biomedical Science Journal

13th Sunday in Ordinary Time

Respect for life has diminished considerably in our present world. On very flimsy reasons, human life is trampled and trashed so easily. While chemical wars, nuclear disasters, poisonous factory emissions take away human lives in hundreds, homicides and suicides take away individual lives almost every minute. All these are done without any rhyme or reason or for very silly reasons. Recently a 30 year old man in India committed suicide when his favourite soccer team lost one of the preliminary matches in the ongoing World Cup. What is painful in this episode is that this team had later qualified to enter the next round, while the young man cannot be brought back to life.
In the context of life losing its sacredness and meaning, this Sunday’s liturgy invites us to reflect on life – more especially on blood and life. The first reading, taken from the Book of Wisdom, emphasizes that God is always on the side of life:
Wisdom 1: 13-15; 2: 23-24
God did not make death, nor does he rejoice in the destruction of the living. For he fashioned all things that they might have being, and the creatures of the world are wholesome; There is not a destructive drug among them nor any domain of Hades on earth, for righteousness is undying. For God formed us to be imperishable; the image of his own nature he made us. But by the envy of the devil, death entered the world, and they who are allied with him experience it.

Blood is a great biblical symbol. This symbol played a key role in the lives of the Israelites. Blood became a symbol of death, as in the case of the river Nile turning into blood. It also became a symbol of protection, as the blood of the lamb, smeared on the doorsteps of the Israelites, on the exodus night.
For the Israelites, blood is a gift from God and, therefore, only to God can blood be offered - the blood of animals. Blood, especially human blood, shed in any other way will cry out to God. We see this in the very first book of the Bible, Genesis, when Cain kills Abel.
Genesis 4: 10-11
And the LORD said, “What have you done? The voice of your brother's blood is crying to me from the ground. And now you are cursed from the ground, which has opened its mouth to receive your brother's blood from your hand.”

For the Israelites, blood is a source of life and energy as long as it runs within the human body. Once blood oozes out of human beings in the form of disease, then that person is considered impure, almost ‘untouchable’. This is the case presented to us in today’s Gospel.
All the three synoptic gospels talk of the two events we read in today’s Gospel. (Mt. 9: 18-26; Mk. 5: 21-43; Lk. 8: 40-56) A casual reading of this passage, makes us feel as if the evangelists have artificially contrived to put these two events together. But, a closer analysis would show us quite a few insights.
Both the persons cured by Jesus are female figures, one, a lady, who was suffering from a flow of blood for TWELVE YEARS… the other, a child, who was TWELVE YEARS old! The lady was gradually losing her life for twelve years, while the child, gaining life for 12 years, suddenly loses it!
The lady with a flow of blood took the effort to touch the garment of Jesus, while Jesus took the effort to go to the house of Ja'irus to touch and raise the child from her deathbed.

When I was reading this passage, I found another important reason why these two events were put together. To me, these events, considered together, teach us an important lesson about how God acts in our lives and in the world. God can… and, usually, does make fringes the centre and vice versa!
Today’s Gospel passage begins with an exciting news… Then came one of the rulers of the synagogue, Ja'irus by name; and seeing Jesus, he fell at his feet, and besought him, saying, "My little daughter is at the point of death. Come and lay your hands on her, so that she may be made well, and live." (Mk. 5: 22-23)
Ja'irus falling at the feet of Jesus was headline news. This news must have spread like wild fire in the town. More than the news of a dying child, the ruler of a synagogue falling at the feet of Jesus must have been the talk of the town. Naturally a large crowd gathered, and, hence we read: And a great crowd followed him and thronged about him. (Mk. 5: 24)
Ja'irus falling at the feet of Jesus and Jesus being followed by a large crowd are great ‘centre-stage’ events. But, if we read this passage carefully, we can see that these were not the key events. The incident of the woman with the flow of blood becomes more important.

A lady…
A sick lady…
A lady with a flow of blood… was thrice discriminated in the Jewish society. And she was in the crowd trying to touch Jesus… She knew full well that she was taking a great risk. All those whom she touched, were, according to the law, becoming defiled. If this came to light, she would be stoned to death. Knowing the implications of all these, still, she went ahead and broke the law. She knew that for Jesus these rigid laws were meaningless. She was confident that the whole person of Jesus was a source of healing, including the hem of his garments! With all the trust she had built up, she approached Jesus, touched his garments and was instantly healed!

Jesus, who shunned all publicity, acted strangely in this case. He could have easily allowed the lady to go home healed, but unnoticed. But, He had other ideas. He did not wish to leave her in the fringes, and wanted to bring her to the centre of the crowd. Bringing this lady to the centre was a big risk. The crowd could have easily turned hostile and stoned her to death for defiling all of them. Jesus knew this risk. Still, he wanted to do this!
He wanted the lady to be healed, not only physically but also emotionally. Through her healing, he also wanted her to heal the crowd. Hence, Jesus brought the lady to the centre and made her speak the whole truth… the truth of her 12 years of agony suffered at the hands of society. When Jesus told her: "Daughter, your faith has made you well; go in peace, and be healed of your disease" (Mk. 5:34), he also told her, “Daughter, you have also healed this society. Go in peace!” Jesus had the consummate art of bringing the fringe-people to the centre of the human society!

After this event, the original story continues – namely, the healing of Ja'irus’ daughter. Although this event began with a bang, with a great thronging crowd, when the real miracle took place, there were very few people around Jesus. Even these few were strictly forbidden to speak about the event. And he strictly charged them that no one should know this. The evangelists of the synoptic Gospels, by putting these two events together, tell us clearly that God’s way of looking at events are very different from ours!
God can… and, usually, does make fringes the centre, and vice versa!

The Raising of Jairus' Daughter

பொதுக்காலம் 13ம் ஞாயிறு

கடவுளின் பெயரால், மதங்களின் பெயரால், இதுவரை சிந்தப்பட்டுள்ள, இன்றும் தொடர்ந்து சிந்தப்பட்டுவரும் இரத்தத்தைப்போல், வேறு எந்த காரணத்திற்காகவும் அவ்வளவு இரத்தம் இவ்வுலகில் சிந்தப்பட்டிருக்காது என்பது நாம் அனைவரும் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய உண்மை. மனிதர்கள், வன்முறை வெறிக்கு அடிமையாகும்போது, "இந்த ஊரில் இரத்தம் ஆறாய் ஓடும்" என்று சூளுரைகள் விடுவதைக் கேட்டிருக்கிறோம். பொதுவாகவே, மனித உயிர்கள் மதிப்பிழந்து, மலிந்துவிட்டதைப்போன்ற உணர்வு உலகில் வளர்ந்துள்ளது.
எடுத்துக்காட்டாக, நடைபெற்றுவரும் உலகக் கால்பந்தாட்டப் போட்டிகளில் தனக்கு மிகவும் பிடித்த ஒரு நாட்டு விளையாட்டுக் குழு தோற்றுவிட்டதென்று 30 வயது நிறைந்த இளையவர் ஒருவர் இந்தியாவில் தற்கொலை செய்துகொண்டார் என்பதைக் கேள்விப்படும்போது, மனித உயிர்கள் எவ்வளவு மலிவாகிப் போயுள்ளது என்பதை உணர்ந்து மனம் வருந்துகிறோம். இத்தகையைச் சூழலில், இன்று, இரத்தம், உயிர் என்ற இரு இணைபிரியா உண்மைகளைச் சிந்திக்க இந்த ஞாயிறு வாசகங்கள் வழியாக நாம் அழைக்கப்பட்டுள்ளோம்.

இலாபம் ஒன்றையே குறியாகக் கொண்டுள்ள நமது ஊடகங்களுக்கு, இரத்தம் சிந்துதலும், உயிர்கள் கொல்லப்படுவதும் சுவையான, விற்பனைக்கு உகந்த செய்திகள். இவற்றை மீண்டும் மீண்டும் நாம் கேட்பதால், பார்ப்பதால், இந்த உலகை ஒரு சுடுகாடாய், கல்லறைத் தோட்டமாய் நாம் எண்ணத் தோன்றுகிறது. இந்தச் சுடுகாட்டின் மத்தியில், கல்லறைத் தோட்டத்தின் நடுவில், கவிதை வரிகளாய், இஞ்ஞாயிறு திருவழிபாட்டின் முதல் வாசகம் ஒலிக்கிறது:
சாலமோனின் ஞானம் 1: 13-15; 2: 23-24
சாவைக் கடவுள் உண்டாக்கவில்லை: வாழ்வோரின் அழிவில் அவர் மகிழ்வதில்லை. இருக்கவேண்டும் என்பதற்காகவே அவர் அனைத்தையும் படைத்தார். உலகின் உயிர்கள் யாவும் நலம் பயப்பவை; அழிவைத் தரும் நஞ்சு எதுவும் அவற்றில் இல்லை; கீழுலகின் ஆட்சி மண்ணுலகில் இல்லை. நீதிக்கு இறப்பு என்பது இல்லை.

விவிலியத்தில், இரத்தம், ஓர் ஆழமான அடையாளம். இஸ்ரயேல் மக்களைப் பொருத்தவரை, உயிர்களுக்கெல்லாம் ஊற்றான இறைவனுக்கு மட்டுமே இரத்தம் சொந்தமாக வேண்டும். எனவே, அவருக்கு அளிக்கப்படும் பலிகளில் மட்டுமே இரத்தம் சிந்தப்பட வேண்டும். மற்ற வழிகளில் சிந்தப்படும் இரத்தம் நமக்கு எதிராக இறைவனிடம் முறையிடும். தொடக்க நூல் 4ம் பிரிவில், காயின் ஆபேலைக் கொன்றதும், இறைவன் காயினிடம் சொன்ன சொற்கள், இந்தக் கருத்தை வலியுறுத்துகின்றன:  நீ என்ன செய்துவிட்டாய்! உன் சகோதரனின் இரத்தத்தின் குரல் மண்ணிலிருந்து என்னை நோக்கிக் கதறிக் கொண்டிருக்கிறது.(தொ.நூ. 4: 10)  சிந்தப்படும் மிருகங்களின் இரத்தம் இறைவனுக்கு உகந்த பலியாக மாறும். ஆனால், சிந்தப்படும் மனிதர்களின் இரத்தம் நம்மீது பழியாக சுமத்தப்படும்.
இரத்தத்தைப்பற்றி இஸ்ரயேல் மக்கள் கொண்டிருந்த மற்றொரு முக்கியமான எண்ணம்... இரத்தம் நம் உடலில் இருக்கும்வரை அது உயர்வாக, வாழ்வாகக் கருதப்படும். நோயின் காரணமாக, நமது உடலிலிருந்து இரத்தம் வெளியேறினால், அந்த இரத்தம் களங்கமாக, தீட்டாக மாறிவிடும். இந்த எண்ணங்களை, இன்றைய நற்செய்தி நமக்கு வழங்குகிறது.

மத்தேயு, மாற்கு, லூக்கா ஆகிய மூன்று நற்செய்திகளிலும் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ள இப்பகுதியில் இரு புதுமைகள் நிகழ்கின்றன. மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்போது, தொடர்பற்ற இருவேறு புதுமைகளை நற்செய்தியாளர்கள் இணைத்துள்ளதைப்போல் தோன்றலாம். ஆனால், ஆழமாகச் சிந்திக்கும்போது, அழகான ஒப்புமைகளும், வேற்றுமைகளும் வெளியாகும்.
இருபெண்கள் குணமடைகின்றனர். நோயுள்ள ஒரு பெண்ணும், நோயுற்று இறந்த ஒரு சிறுமியும் இயேசுவால் வாழ்வு பெறுகின்றனர். நோயுள்ள அந்தப் பெண் பன்னிரு ஆண்டுகளாய் இரத்தப்போக்கினால் தன் உயிரை, கொஞ்சம், கொஞ்சமாய் இழந்து வந்தவர். சிறுமியோ, அதே பன்னிரு ஆண்டுகளாய் சுகமாக, மகிழ்வாக வாழ்ந்து, திடீரென உயிரிழந்தவர்.
இரத்தப்போக்கு நோயுள்ள பெண், தானே வலியவந்து, இயேசுவைத் தொடுகிறார். அதுவும், பிறருக்குத் தெரியாமல் கூட்டத்தோடு, கூட்டமாய் வந்து, அவரது ஆடையின் விளிம்புகளைத் தொடுகிறார். குணமடைகிறார். உயிரிழந்த சிறுமியையோ, இயேசு, தேடிச் சென்று, தொட்டு உயிரளிக்கிறார்.

இவ்விரு நிகழ்வுகளையும் நற்செய்தியாளர்கள் இணைத்து சொல்லியிருப்பது, நம் வாழ்வுக்குத் தேவையான ஒரு முக்கியமானப் பாடத்தைச் சொல்லித்தருகின்றது. நாம் மையம் என்று கருதுபவை ஓரமாகவும், ஓரங்கள் மையமாகவும் மாறும் என்பதே, அந்தப் பாடம். இந்த எண்ணத்தை சிறிது ஆழமாகச் சிந்திப்பது பயனளிக்கும்.

இறக்கும் நிலையில் இருக்கும் தன் மகளைக் காக்க வரும்படி, தொழுகைக் கூடத்தின் தலைவன் யாயிர், இயேசுவின் கால்களில் விழுந்தார் என்று இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது. இது சாதாரண செய்தி அல்ல, தலைப்புச் செய்தி. நமது ஊடகங்கள் அன்று இருந்திருந்தால், இந்நிகழ்வைப் பலவாறாகத் திரித்துச் சொல்லியிருக்கும். ஒரு சிறுமி சாகக்கிடக்கிறார் என்ற முக்கிய செய்தியைவிட, தொழுகைக் கூடத்தின் தலைவன் யாயிர், இயேசுவின் கால்களில் விழுந்தார் என்ற செய்தியைப் பெரிதுபடுத்தி, அதை, முதல் பக்கத்தில், படமாக வெளியிட்டு, யார் பெரியவர் என்ற விவாதத்தைக் கிளறியிருக்கும்.
ஒருவேளை, இயேசுவின் காலத்திலும் இந்தக் கேள்வி எழுந்திருக்கலாம்... யாருக்கு? இயேசுவுக்கா? யாயிருக்கா? இல்லை. குழந்தையின் நலனில் அக்கறை கொண்ட யாயிருக்கும், இயேசுவுக்கும் இந்த எண்ணமே எழுந்திருக்காது. இவ்விருவரையும் சுற்றி இருந்தவர்களுக்கு அந்தக் கேள்வி எழுந்திருக்கும். தொழுகைக் கூடத்தின் தலைவன், இயேசுவின் கால்களில் விழுந்த செய்தி, காட்டுத் தீபோல் எருசலேம்வரை பரவி, மதத்தலைவர்களை ஆத்திரப்பட வைத்திருக்கும்.

யாயிரின் வேண்டுதலைக் கேட்டதும், இயேசு புறப்பட்டபோது, 'பெருந்திரளான மக்கள் அவரை நெருக்கிக்கொண்டே பின்தொடர்ந்தனர்' என்று நற்செய்தி சொல்கிறது. இந்த ஊர்வலமும் முக்கியச் செய்திதான். ஆனால், இதுவரை நாம் சிந்தித்த எதுவும் இன்றைய நற்செய்தியின் முக்கியச் செய்தி அல்ல. பார்ப்பதற்கு மையமாகத் தெரியும் இவை அனைத்தும் ஓரங்களாகிவிட்டன. ஓர் ஓரத்தில் ஆரம்பித்த கதை, மையமாக மாறியது. அதுதான், பன்னிரு ஆண்டுகளாய் இரத்தப்போக்கினால் துன்புற்ற பெண், குணமடையும் அந்த நிகழ்வு.

பெயரற்ற அந்தப் பெண் கூட்டத்தில் இருந்தார். அவர் முண்டியடித்து, முன்னேறிக் கொண்டிருந்தார். ஒரு பெண்... நோயுள்ள பெண்... அதுவும் இரத்தப்போக்கு நோயுள்ள பெண்... கூட்டத்தில் இருந்தார் என்பது, யூத சமுதாயத்திற்கு அதிர்ச்சியைத் தந்திருக்கும். இரத்தப்போக்கு நோயுள்ள பெண், சமூகத்தினின்று விலக்கி வைக்கப்படவேண்டும் என்பது, இஸ்ராயலர்களின் விதி. ஆனால், இவரோ, கூட்டத்தின் மத்தியில் முண்டியடித்து முன்னேறிக் கொண்டிருந்தார். அவர் மனமெங்கும் ஒரே மந்திரம்: "நான் அவருடைய ஆடையைத் தொட்டாலே நலம் பெறுவேன்." (மாற்கு 5:28) என்ற அந்த மந்திரத்தோடு அப்பெண் முன்னேறிக் கொண்டிருந்தார். இயேசுவுக்கு முன்னால் சட்டங்களும், சம்பிரதாயங்களும் சாம்பலாகிப்போகும் என்று அந்தப் பெண்ணுக்குத் தெரியும். வேலிகள் கட்டுதல், வேறுபாடுகள் காட்டுதல், விலக்கிவைத்தல் போன்ற இதயமற்ற போலிச்சட்டங்கள் இயேசுவிடம் பொசுங்கிப்போகும் என்று அவருக்கு நன்றாகத் தெரியும். அந்தத் துணிவில்தான் அவர் முன்னேறிக் கொண்டிருந்தார்.
இருந்தாலும், அவருக்குள் ஒரு சின்ன பயம். முன்னுக்கு வந்து, முகமுகமாய்ப் பார்த்து, இயேசுவிடம் நலம் வேண்டிக்கேட்க ஒரு சின்ன பயம். அவருடைய பயம், இயேசுவைப்பற்றி அல்ல. அவரைச் சுற்றியிருந்த சமூகத்தைப்பற்றி... முக்கியமாக இயேசுவைச் சுற்றியிருந்த ஆண்களை, மதத்தலைவர்களைப்பற்றி.
கூட்டத்தில், அந்தக் குழப்பத்தின் மத்தியில், இயேசுவை அணுகுவதைத் தவிர, வேறு வழி அந்தப் பெண்ணுக்குத் தெரியவில்லை. கூட்டத்தில் நுழைந்தார், இயேசுவை அணுகினார். அவர்மீது தான் வளர்த்திருந்த நம்பிக்கையை எல்லாம் திரட்டி, அவரது ஆடையின் விளிம்பைத் தொட்டார். குணம்பெற்றார்.

"அவரது ஆடையின் ஓரங்கள் போதும் எனக்கு. குணம் பெற்றதும் கூட்டத்திலிருந்து நழுவிவிடலாம்" என்று எண்ணி வந்த பெண்ணை, இயேசு, ஓரங்களிலேயே விட்டுவிட்டுப் போயிருக்கலாம். விளம்பரங்களை விரும்பாத இயேசு, அங்கு நடந்த புதுமையைப் பெரிதுபடுத்தாமல் போயிருக்கலாம். ஆனால், அவருக்கு வேறு எண்ணங்கள் இருந்தன. கூட்டத்தில் குணமானப் பெண், கூட்டத்தையும் குணமாக்கவேண்டும் என்று இயேசு எண்ணினார். சமுதாயத்தின் விளிம்புகளில் வாழ்பவர்களை, விளிம்புகளுக்குத் தள்ளப்பட்டவர்களை, மையத்திற்குக் கொண்டுவரும் கலை, இயேசுவுக்கு நன்கு தெரிந்த கலை.

இயேசு நின்றார். கூட்டமும் நின்றது. தன் மேலுடையைத் தொட்ட பெண்ணை கூட்டத்தின் மையத்திற்குக் கொணர்ந்தார். இயேசுவின் ஆடையைத் தொட்டதால் அந்தப் பெண் உடலளவில் குணமானார். இயேசுவின் இந்த அழைப்பு, அவர் மனதையும் குணமாக்கியது. பன்னிரு ஆண்டுகளாக அந்தப் பெண்ணின் உள்ளத்தில் வேரோடியிருந்த வேதனைகள், தலைமுதல் கால்வரை புரையோடிப் போயிருந்த வெறுப்புக்கள் எல்லாம் அப்போது கரைந்தன.
பெண்ணென்றும், நோயுள்ள பெண்ணென்றும், அதிலும் இரத்தப் போக்கு நோயுள்ள பெண்ணென்றும் அடுக்கடுக்காய் தன்மீது தீட்டுக்களைச் சுமத்தி, தன்னை ஒதுக்கிவைத்த சமுதாயத்தின் மேல்... அந்தச் சமுதாயத்தை இந்நிலைக்கு உள்ளாக்கிய சட்டங்கள், மேல்... அச்சட்டங்களை இம்மியும் பிசகாமல் காப்பாற்றிய மதத்தலைவர்கள் மேல்... இப்படிப்பட்ட ஒரு மதத்தின் மையமென்று சொல்லப்பட்ட அந்தக் கடவுள் மேல்... பன்னிரு ஆண்டுகளாய் அந்தப் பெண் வளர்த்து வந்திருந்த வெறுப்புக்கள் எல்லாம் அந்தக் கணத்தில் விடைபெற்று மறைந்தன. விடுதலை பெற்றார் அவர்.

தன்னைக் கண்டதும், தன் கதையைக் கேட்டதும், அந்தக் கூட்டம் கொதித்தெழும், தங்களைத் தீட்டுப்படுத்தியப் பெண்ணைத் தீர்த்துக்கட்ட கல்லெடுக்கும் என்று அப்பெண்ணுக்குத் தெரியும். கல்லால் சமாதியே கட்டினாலும் பரவாயில்லை. தன் மீட்பைப்பற்றி அவர்களிடம் சொல்லவேண்டும் என்று அந்தப் பெண் தன் கதையைச் சொன்னார். "நிகழ்ந்தது அனைத்தையும் அவர் சொன்னார்" (மாற்கு 5: 33) என்று இன்றைய நற்செய்தி சொல்கிறது. அவரது கதையைக் கேட்ட கூட்டம், அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றது. இயேசு அந்தப் பெண்ணிடம், "மகளே, உனது நம்பிக்கை உன்னைக் குணமாக்கிற்று. அமைதியுடன் போ. நீ நோய் நீங்கி நலமாயிரு" (மாற்கு 5: 34) என்று சொன்னார். அதுமட்டுமல்ல, "உன்னால், இன்று, இக்கூட்டத்தில் பலர் குணம் பெற்றனர். சட்டங்களுக்கும், சம்பிரதாயங்களுக்கும் அடிமையாகி, மனிதரை மதிக்கத்தெரியாமல் மக்கிப்போயிருந்த பலர், இன்று, உன்னால் குணம் பெற்றனர், சமாதானமாகப் போ!" என்று அப்பெண்ணுக்கு அசீர் வழங்கி அனுப்பினார், இயேசு.

இதன்பின், யாயிரின் மகள் குணமான நிகழ்வையும் இன்று நாம் வாசிக்கிறோம். இந்த நிகழ்வின்போது அங்கிருந்தவர்களை இயேசு வெளியில் அனுப்பிவிட்டு, (மாற்கு 5: 40) இப்புதுமையைச் செய்கிறார். தனிப்பட்ட வகையில் இந்தப் புதுமை நிகழ்ந்திருந்தாலும்தொழுகைக்கூடத் தலைவனின் மகள் உயிர்பெற்ற நிகழ்வு, அடுத்தநாள் தலைப்புச் செய்தியாக வந்திருக்க வேண்டும். ஆனால், இயேசு “‘இதை யாருக்கும் தெரிவிக்கக் கூடாது' என்று அவர்களுக்குக் கண்டிப்பாய்க் கட்டளையிட்டார்" (மாற்கு 5: 43) என்று இன்றைய நற்செய்தி முடிவடைகிறது.
ஆரவாரமாக, கூட்டமாக ஆரம்பித்த ஒரு நிகழ்வு யாருக்கும் தெரியக்கூடாது என்ற கட்டளையுடன் முடிகிறது. ஆனால், யாருக்கும் தெரியக்கூடாது என்ற எண்ணத்தில் ஆரம்பித்த அந்தப் பெண்ணின் புதுமையை இயேசு ஊரறியச் செய்கிறார்.
ஓரங்கள் மையமாவதும், மையங்கள் ஓரமாவதும் இறைவனின் கணக்கு.


26 June, 2018

விவிலியத்தேடல் : புதுமைகள் – கடல் மீது கடவுள்


Mariyappan Thangavelu

இமயமாகும் இளமை இந்தியரின் தங்கக் கனவை நனவாக்கிய தமிழர்

2016ம் ஆண்டு பிரேசில் நாட்டின் ரியோ நகரில் ஒலிம்பிக் விளையாட்டுக்கள் நடைபெற்ற வேளையில், இந்திய விளையாட்டு வீரர்கள், ஒரு தங்கப்பதக்கமாவது பெறவேண்டுமென்று நூறு கோடிக்கும் மேலான இந்தியர்கள் கனவு கண்டனர். அந்தக் கனவை, மாற்றுத் திறனாளிகள் ஒலிம்பிக் விளையாட்டில் நிறைவேற்றினார், மாரியப்பன் தங்கவேலு என்ற இளையவர்.
மாற்றுத் திறனாளிகள் ஒலிம்பிக் விளையாட்டில் தங்கப்பதக்கத்தையும், பின்னர், இந்தியக் குடியரசின் பத்மஸ்ரீ விருதையும், அர்ஜுனா விருதையும் வென்ற இளையவர் மாரியப்பன், 5 வயது சிறுவனாக இருந்தபோது, பள்ளிக்குச் சென்ற வழியில், ஒரு பேருந்து அவரது வலது கால் மீது ஏறியதால், அவர் கால் ஊனமுற்றார். அந்தப் பேருந்தை ஓட்டியவர், குடிபோதையில் இருந்தார்.
குடிபோதையில் பேருந்தை ஓட்டியவர், ஒரு மரத்தின்மீது மோதி, அவருக்கு மட்டும் அடிபட்டிருந்தால், அவர் செய்த தவறுக்குத் தகுந்த விளைவைச் சந்தித்தார் என்று நமக்கு நாமே சமாதானம் சொல்லிக்கொள்ளலாம். ஆனால், சாலையின் ஓரமாக, பள்ளிக்குச் சென்ற சிறுவன் மாரியப்பனுக்கு ஏன் இவ்விதம் நிகழவேண்டும் என்ற கேள்வி, பல ஆண்டுகள் அச்சிறுவனையும், அவரது குடும்பத்தையும் வேதனையில் ஆழ்த்தியிருக்கும்.
விடை கிடைக்காத அந்த வேதனைக் கேள்விக்கு, ரியோவில் விடை கிடைத்ததைப் போல் நாம் எண்ணிப் பார்க்கலாம். அவர் ஒலிம்பிக் விளையாட்டில் தங்கப்பதக்கம் பெற்றபோது, "ஒருவேளை, மாரியப்பனுக்கு இந்த விபத்து நிகழ்ந்திராவிடில், அவரும் ஒரு சராசரி இளைஞனாக வளர்ந்திருப்பார். ஒலிம்பிக் பதக்கம் வெல்லும் அளவு, அவர் தன் திறமைகளையும், மன உறுதியையும் வளர்க்காமல் போயிருக்கலாம்" என்ற கோணத்தில் நம் சிந்தனைகள் செல்வதை உணர்கிறோம். பதிலேதும் கிடைக்காமல் பல ஆண்டுகள் மாரியப்பனும், அவரது குடும்பத்தினரும் அடைந்த துன்பத்திற்கு, ரியோ தங்கப்பதக்கம் ஒரு விளக்கமாக அமைந்தது.
1995ம் ஆண்டு, ஜூன் 28ம் தேதி பிறந்த மாரியப்பன் அவர்கள், இவ்வியாழனன்று தன் 23வது பிறந்தநாளைக் கொண்டாடுகிறார். அவரை இறைவன் அனைத்து நலன்களாலும் நிறைத்திட வாழ்த்துவோம்.

Jesus walking on water

புதுமைகள் கடல் மீது கடவுள்

யோவான் நற்செய்தியில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ள புதுமைகளில், ஐந்தாவது புதுமையில் நம் தேடலை இன்று மேற்கொள்கிறோம். இயேசு கடல் மீது நடந்த சென்ற இப்புதுமை, மத்தேயு, மாற்கு, யோவான் ஆகிய மூன்று நற்செய்திகளிலும் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. இயேசு 5000 பேருக்கு உணவளித்த பிறகு, அன்று மாலை, அல்லது, இரவே, இந்தப் புதுமை நடந்ததாகச் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இந்தப் புதுமையின் பின்னணியைச் சிந்திக்க, யோவான் நற்செய்தியின் துணையை நாடுவோம். இந்நற்செய்தியில் 5000 பேருக்கு உணவளித்த புதுமை நிகழ்ந்ததும், எழுதப்பட்டுள்ள வரிகள் இவை:
யோவான் நற்செய்தி 6:14-15
இயேசு செய்த இந்த அரும் அடையாளத்தைக் கண்ட மக்கள், “உலகிற்கு வரவிருந்த இறைவாக்கினர் உண்மையில் இவரேஎன்றார்கள். அவர்கள் வந்து தம்மைப் பிடித்துக் கொண்டுபோய் அரசராக்கப் போகிறார்கள் என்பதை உணர்ந்த இயேசு மீண்டும் தனியாய் மலைக்குச் சென்றார்.
வயிறார உண்டவர்கள் இயேசுவை வாயாரப் புகழ்ந்திருக்கவேண்டும். அந்தக் கூட்டத்தில் ஒருவர் திடீரென, "இவர்தாம் நாம் இத்தனை ஆண்டுகளாய் காத்து கிடந்த அரசர்" என்று உரக்கச் சொல்லியிருக்கலாம்.

பல நேரங்களில் மக்கள் கூட்டமாக இருக்கும்போது, அதுவும், கொஞ்சம் தீவிரமான உணர்வுகளுடன் கூட்டம் கூடும்போது, ஒரு சிறு பொறி போதும், பெருந்தீயை உருவாக்க. பல நூறு ஆண்டுகளாய், உரோமைய அரசின் அராஜகத்திற்குப் பலியாகி வந்த யூதர்கள் நடுவே, பல புரட்சிக் குழுக்கள் உருவாயின. ஒவ்வோர் ஆண்டும், எருசலேம் திருவிழாவுக்கென, யூதர்கள் கூட்டமாய் வந்தபோது, புரட்சிப் பொறிகள் ஆங்காங்கே தோன்றியதால், கலகங்கள் உருவாகி வந்தன. எனவே, யூதர்கள் கூட்டமாய் கூடுவதற்கு, உரோமை அரசு தடை விதித்திருந்தது.

இந்தச் சட்டத்தை ஒருவகையில் மீறிவந்தார் இயேசு. நல்லவேளை... அவரைத் தேடி வந்தவர்கள், அப்பாவி மக்கள். அதுவும் ஊருக்கு வெளியே கூடி வந்த கூட்டங்கள். எனவே, உரோமைய கவனத்தை இயேசு இன்னும் ஈர்க்கவில்லை. இயேசுவைச் சுற்றிக் கூடி வந்த கூட்டம், அவரது சொற்களால் கட்டுண்டு இருந்தனர். அவர் பேசியதைக் கேட்டபோது, அதுவும் அவர் இறை அரசு பற்றி கூறியபோது, ஏகப்பட்ட நம்பிக்கை அந்த மக்கள் மனதில் எழுந்தது. இயேசு போதித்த அரசு உடனே பிறந்துவிடும் என்று சிலர் நம்பவும் ஆரம்பித்தனர்.

மேலும், அதுவரை, இயேசுவின் சொல்லாற்றலைக் கண்டு வியந்த மக்கள், அன்று, அவரது செயல் திறமையையும் கண்டனர். 5000க்கும் அதிகமான மக்களுக்கு உணவளித்த அப்புதுமை, இயேசுவின் மீதிருந்த மதிப்பை இன்னும் பல மடங்காக உயர்த்தியது. மக்கள், அவரை, மானசீகமாக தங்கள் மனங்களில் அரியணை ஏற்றிவிட்டனர். மனதில் அரியணை கொண்ட அரசன், தங்கள் மண்ணிலும் அரசன் ஆனால் மிக நன்றாக இருக்குமே என்று எண்ணத் துவங்கினர். தன் மக்களை நன்கு புரிந்து வைத்திருந்தார் இயேசு. எனவே, அவர்களது எண்ணங்களை, அவ்வெண்ணங்களை செயல்படுத்த அவர்கள் கொண்ட வேகத்தைப் பார்த்தார். அவர்கள் மத்தியிலிருந்து நழுவிச் சென்றார்.

முன்பு ஒரு முறை, நாசரேத்தில், மக்கள் நடுவிலிருந்து நழுவிச்சென்றது இயேசுவுக்கு கட்டாயம் நினைவுக்கு வந்திருக்க வேண்டும் (லூக்கா 4: 28-30). அப்போது அவரைச் சுற்றி இருந்த கூட்டம் அவரை மலையுச்சிக்கு கொண்டு செல்ல முயன்றது, அவரை அரசராக்குவதற்கு அல்ல, அந்த உச்சியிலிருந்து அவரைத் தள்ளி கொல்வதற்கு. அவர் அன்று நாசரேத்து தொழுகைக் கூடத்தில் சொன்னது, அவர்களுக்குக் கசப்பாக இருந்தது. இன்று இந்த கூட்டமும் அவரை உச்சிக்குக் கொண்டு செல்ல விழைந்ததைக் கண்ட இயேசு மனதுக்குள் கட்டாயம் சிரித்திருப்பார்.
கூட்டத்தில் உருவாகும் நிதானமற்ற உணர்வுகள் ஒருவருக்குக் கோவில் கட்ட கற்களைத் திரட்டும். அல்லது அதே கற்களை எறிந்து அவரைக் கொன்று சமாதியும் கட்டும். அன்று நாசரேத்தூரில் தப்பித்துச் சென்றது போலவே, இன்றும் இயேசு கூட்டத்திலிருந்து கிளம்பி விட்டார். எதற்காக? தனித்திருக்க. செபிக்க.

தம்மைப் பிடித்துக் கொண்டுபோய் அரசராக்கப் போகிறார்கள் என்பதை உணர்ந்த இயேசு மீண்டும் தனியாய் மலைக்குச் சென்றார். - யோவான் 6: 15. யோவான் பதிவு செய்துள்ள இக்கூற்றில் முக்கியமான ஒரு வார்த்தை - மீண்டும். அதாவது, இயேசு அடிக்கடி செய்யும் ஒரு செயல் - தனியே மலைக்குச் செல்லுதல் என்பதை, யோவான் இங்கு மறைமுகமாகக் குறிப்பிட்டுள்ளார். தன் பணியின் நடுவில், சிறப்பாக, ஒவ்வொரு நாளும் தன் பணி முடிந்து மாலையில், இயேசு தனியே மலைக்குச் சென்றிருக்கிறார். தன் தந்தையுடன் உறவாட, உரையாட.

மின்னல் கீற்று போல சிந்தனை ஒன்று எனக்குள் பளிச்சிடுகிறது. கோஷம் போடும் மக்கள் கூறும் பொருளற்ற புகழுரைகளில் மயங்கி, கனவுகாணும் நமது தலைவர்கள், அவ்வப்போது இப்படி கூட்டத்திலிருந்து தப்பித்துப்போய், தனியே, தங்கள் வாழ்க்கையை, கொஞ்சம் அமைதியாய் சிந்தித்தால், எவ்வளவு பயன் கிடைக்கும்!

தந்தையோடு தனியே உறவாடச் சென்ற இயேசு, அங்கேயேத் தங்கி விடவில்லை. காற்றோடு, கடலோடு போராடிய தன் சீடர்களைத் தேடி வருகிறார். செபமும் வாழ்வும், செபமும் சேவையும் இயேசுவில் அழகாக இணைந்தன. இயேசு சீடர்களைத் தேடி வந்த போது, அவர்கள், நடுக்கடலில் போராடியதைக் கண்டார். கடல் மீது நடந்தார். இக்காட்சி, திருப்பாடல் 89ல் காணப்படும் வரிகளை நினைவுக்குக் கொணர்கின்றன:
கொந்தளிக்கும் கடல்மீது நீர் ஆட்சி செலுத்துகின்றீர்: பொங்கியெழும் அதன் அலைகளை அடக்குகின்றீர். - திருப்பாடல் 89: 9

உரோமையப் பேரரசைக் கவிழ்க்க உங்கள் சக்தியைப் பயன்படுத்துங்கள் என்ற வேண்டுதலோடு இயேசுவை அரசராக்க வந்த மக்களிடமிருந்து தப்பித்தார் இயேசு. காரணம்? அவரது அரசு, அவரது பணி, உரோமைய சக்திக்காக மட்டும் பயன்படுத்தப்படுவதை இயேசு விரும்பவில்லை. மாறாக, இவ்வுலக, மறு உலக சக்திகளுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தப்படவேண்டும் என்பது அவரது விருப்பம். புனித பவுலின் கூற்று இயேசுவின் எண்ணங்களைப் பிரதிபலிப்பதாய் உள்ளது.
எபேசியருக்கு எழுதிய திருமுகம் 6: 12
ஏனென்றால் நாம் மனிதர்களோடு மட்டும் போராடுவதில்லை. ஆட்சிபுரிவோர், அதிகாரம் செலுத்துவோர், இருள் நிறைந்த இவ்வுலகின்மீது ஆற்றல் உடையோர், வான்வெளியிலுள்ள தீய ஆவிகள் ஆகியவற்றோடும் போராடுகிறோம்.
இந்த சக்திகளைத் தன் காலடிக்குக் கொண்டு வருவதைக் காட்டும் வகையில் இயேசு கடல் மீது நடந்தார்.

தொடக்கநூலில் சொல்லப்பட்ட முதல் வரிகள் மீண்டும் இங்கு நிறைவேறுகின்றன.
தொடக்கநூல் 1: 1-2
தொடக்கத்தில் கடவுள் விண்ணுலகையும், மண்ணுலகையும் படைத்தபொழுதுமண்ணுலகு உருவற்று வெறுமையாக இருந்தது. ஆழத்தின் மீது இருள் பரவியிருந்தது. நீர்த்திரளின்மேல் கடவுளின் ஆவி அசைந்தாடிக் கொண்டிருந்தது.
படைப்பின் துவக்கத்தில், இருள் சூழ்ந்திருந்தது. நீர்த்திரளின் மீது ஆவி அசைந்தாடிக் கொண்டிருந்தது. இங்கும், இருள் சூழ்ந்திருந்தது. நீர்த்திரளின் மீது இயேசு நடந்தார்.

கடல் மீது நடந்து வருவது இயேசுதான் என்பதைச் சீடர்களால் உணர்ந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவர்களது எண்ணங்கள், பார்வைகள் எல்லாம், அவர்களைச் சூழ்ந்து பயமுறுத்திக்கொண்டிருந்த கடல் அலைகளிலும், பெரும் காற்றிலும் இருந்ததால், தங்களைத் தேடிவந்த இயேசுவை அவர்களால் பார்க்க முடியவில்லை. துன்பங்கள், போராட்டங்கள் இவை நிகழும்போது, கடவுளைப் பார்க்கமுடியாமல், கடவுள் நம்மை விட்டு தூரமாய் போய்விட்டதைப் போல் எத்தனை முறை உணர்ந்திருக்கிறோம்?

எப்போதோ வாசித்த ஓர் உவமைக் கவிதை இப்போது நினைவில் எழுகிறது. மனிதன் ஒருவன் தன் வாழ்க்கைப் பயணத்தைத் திருப்பிப்பார்க்கிறான். பயணத்தில் கடவுள் தன்னோடு நடந்து வந்ததற்கு சான்றாக பாதை முழுவதும் இரு ஜோடி காலடித் தடங்கள் பதிந்திருந்தன. அவனுக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி. ஒரு சில நேரங்களில், அந்தப் பாதையில், ஒரு ஜோடி காலடித் தடங்களே இருந்ததைப் பார்க்கிறான். நினைவுபடுத்தி பார்த்தபோது, அந்த நேரங்களெல்லாம், அவன் அதிக துன்பத்தில், போராட்டத்தில் சிக்கியிருந்த நேரங்கள் என்று கண்டுபிடிக்கிறான். உடனே கடவுளிடம், "துன்ப நேரத்தில் என்னைத் தனியே விட்டுவிட்டு போய் விட்டீர்களே. இது உங்களுக்கே நியாயமா?" என்று முறையிடுகிறான்.
"மகனே, பெரும் அலைகளாய் துன்பங்கள் வந்தபோது ஒரு ஜோடி காலடித் தடங்களே இருப்பதைப் பார்த்துவிட்டு அவசர முடிவேடுத்துவிட்டாய். அந்த நேரத்தில் உன்னைவிட்டு நான் எங்கும் போகவில்லை. உன்னைத் தூக்கிக் கொண்டு நடந்தேன்." என்றார் கடவுள்.

கடல் நடுவே, புயல் நடுவே தங்களைத் தேடி வரும் இறைவனை, இயேசுவைச் சீடர்கள் அடையாளம் கண்டு கொள்ளவில்லை. இயேசு அவர்களிடம், "அஞ்சாதீர்" என்றார். நற்செய்தியில் இயேசு அடிக்கடி பயன்படுத்தியுள்ள ஆறுதலான ஒரு சொல்: அஞ்சாதீர்கள், அல்லது கலங்காதீர்கள். இயேசுவைப் பற்றி முதல் நற்செய்தியை இடையர்களுக்கு அறிவித்த வானதூதர்கள் இதே சொல்லுடன் தங்கள் நற்செய்தியை ஆரம்பித்தனர்.
"அஞ்சாதீர்கள். இதோ மக்களுக்கெல்லாம் பெரும் மகிழ்ச்சியூட்டும் நற்செய்தியை உங்களுக்கு அறிவிக்கிறேன்." - லூக்கா. 2: 10

"நான்தான். அஞ்சாதீர்கள்" என்று இயேசு கூறியதும், சீடர்களைச் சூழ்ந்திருந்த புயல் நீங்கியது அவர்கள் கரை சேர்ந்தனர் என்று யோவான் இந்தப் புதுமையை நிறைவு செய்கிறார். வாழ்க்கைப் படகை, பல புயல்களும் அலைகளும் சூழ்ந்தாலும், இயேசு நம்முடன் இருக்கிறார் என்பதை உணரும்போது, புயல்கள் அடங்கும், கரையும் வந்து சேரும்.

விவிலியத்தேடல் : புதுமைகள் – அப்பம் பகிர்ந்தளித்த புதுமை - 5


Food stolen from the table of the poor

புதுமைகள் அப்பம் பகிர்ந்தளித்த புதுமை - 5

புனித அன்னை தெரேசா, ஒரு நாள், ஒரு பையில் அரிசி எடுத்துக்கொண்டு, ஓர் ஏழைப் பெண்ணின் இல்லத்திற்குச் சென்றார். அப்பெண்ணும் அவரது குழந்தைகளும் பல நாட்களாக பட்டினியால் துன்புற்றனர் என்பதை அன்னை அறிந்ததால், அவரைத் தேடிச் சென்றார். அன்னை கொண்டுவந்த அரிசியை நன்றியோடு பெற்றுக்கொண்ட அப்பெண், அடுத்து செய்தது, அன்னையை வியப்பில் ஆழ்த்தியது. தான் பெற்ற அரிசியை அப்பெண் சமமான இரு பங்காகப் பிரித்தார். ஒரு பங்கை, தன் வீட்டுக்கு அருகில் வாழ்ந்த மற்றொரு பெண்ணிடம் கொடுத்துவிட்டுத் திரும்பினார். அன்னை அவரிடம் காரணம் கேட்டபோது, அப்பெண், "அன்னையே, நீங்கள் தந்த அரிசியில் பாதிப் பங்கைக் கொண்டு எங்களால் சமாளிக்கமுடியும். ஆனால், அடுத்த வீட்டிலோ அதிகக் குழந்தைகள் உள்ளனர். அவர்களும் பல நாட்கள் பட்டினியால் துடிக்கின்றனர் என்பது எனக்குத் தெரியும்" என்று பதில் சொன்னார்.
அன்னை தெரேசாவின் பரிவால் தொடப்பட்ட பல்லாயிரம் வறியோர், தங்கள் வறுமையையும் மீறி, பகிர்வை தங்கள் வாழ்வாக்கியுள்ளனர். இந்த நல்ல உள்ளங்களுக்காக இறைவனுக்கு நன்றி கூறி, இன்றைய விவிலியத்தேடலைத் துவக்குகிறோம்.

இவ்வுலகில் பெருமளவு பெருகிவரும் சுயநலம், பேராசை ஆகிய நோய்களுக்கு மாற்று மருந்தான பகிர்வைக் குறித்து கடந்த இரு வாரங்களாக சிந்தித்து வந்துள்ளோம். இன்று தொடர்கின்றோம். இந்தப் புதுமையின் ஒரு சில படிகளைப் புரிந்துகொள்வது பயனுள்ள முயற்சி.

தன்னை நாடி மக்கள் வருவதைக் கண்டதும், இயேசு அவர்களுக்கு உணவு வழங்குவதைப் பற்றி முதலில் சிந்தித்தார் என்பதை, இப்புதுமையின் அறிமுக வரிகள் கூறியுள்ளன (யோவான் 6:5). இந்தப் பரிவுதான் புதுமையைத் துவக்கிவைத்தது.
அடுத்து, தங்களிடம் உள்ள உணவு இவ்வளவுதான் அதாவது, ஐந்து அப்பங்களும் இரண்டு மீன்களும்தான் – என்ற உண்மையை, சீடர்கள் கூறியது, புதுமையின் அடுத்தக் கட்டம். உணவை, பணமாக மாற்றும் பேராசையினால், அதைப் பதுக்கிவைத்து, பற்றாக்குறை என்று விளம்பரம் செய்து, உணவுப்பொருள்களின் விலையை உயர்த்தும் வர்த்தக உலகின் பேராசையால், பசியும், பட்டினியும் உலகில் தாண்டவமாடுகின்றன. உண்மையைக் கூறமுடியாமல் நம்மைத் தடுக்கும் பேராசையும், சுயநலமும் நீங்கினால், அனைவருக்கும் உணவு கிடைக்கும் வாய்ப்பு உண்டு என்பதை சீடர்கள் கூறிய உண்மையும், அதைத் தொடர்ந்த புதுமையும் சொல்லித் தருகின்றன.

உணவைப் பொருத்தவரை, இன்றைய உலகின் உண்மை நிலை இதுதான்: ஐ.நா. அவை வெளியிட்டுள்ள ஒரு புள்ளிவிவரத்தின்படி, ஒவ்வொரு நாளும் 3.6 நொடிக்கு ஒருவர் பட்டினியால் இறக்கின்றார். இதில் என்ன கொடுமை என்றால், இந்த மரணங்கள் தேவையற்றவை. உலகத்தின் இன்றைய மக்கள் தொகை 720 கோடி. 740 கோடி மக்கள் உண்பதற்குத் தேவையான அளவு உணவு உலகில் தினமும் உற்பத்தியாகிறது. இருந்தாலும், 130 கோடிக்கும் மேலான மக்கள் பட்டினியில் வாடுகின்றனர். கணக்கிட்டுப் பார்த்தால், 170 கோடி மக்களுக்குப் போய் சேரவேண்டிய உணவு, ஒவ்வொரு நாளும் வீணாகக் குப்பையில் எறியப்படுகிறது. இது வேதனை தரும் உண்மை. இந்த நிலையால், ஒவ்வோர் ஆண்டும் 30 இலட்சம் மக்கள் பட்டினியால் இறக்கின்றனர். இவர்களில் பெரும்பாலானோர் குழந்தைகள். இந்தத் தேவையற்ற மரணங்கள் நிறுத்தப்பட வேண்டுமானால், பகிர்வுப் புதுமை மீண்டும் உலகமெல்லாம் நடக்கவேண்டும்.

இயேசு மக்களுக்கு உணவைப் பகிர்ந்தளித்த இந்தப் புதுமை, நான்கு நற்செய்திகளிலும் கூறப்பட்டுள்ளது என்பதை அறிவோம். இப்புதுமைக்கு முன்னதாக, மத்தேயு, மாற்கு ஆகிய இரு நற்செய்திகளிலும் கூறப்பட்டுள்ள மற்றொரு விருந்து, இன்றைய உலகின் நிலையை வெளிச்சமிட்டு காட்டும் வகையில் அமைந்துள்ளது. மன்னன் ஏரோதின் அரண்மனையில் நடந்த அந்த விருந்தில், மதுவும், உணவும், அளவு கடந்து சென்றன. அதன் விளைவாக, மன்னனும் மற்றவர்களும் மதியிழந்து, திருமுழுக்கு யோவானைக் கொலை செய்தனர். இந்த விருந்தைப்பற்றி கூறிய அதே மூச்சில், இயேசு அப்பத்தைப் பகிர்ந்தளித்த அந்த விருந்தையும், மத்தேயு, மாற்கு இருவரும் குறிப்பிட்டுள்ளனர்.

தனியொருவனுக்கு உணவில்லையெனில் உலகத்தை அழிப்போம் என்று கோபத்தில் அன்று சொன்னார் பாரதி. உலகத்தை அழிப்பது எளிது. இல்லாதோர், போராட்டங்களை மேற்கொண்டு, இருப்போரின் உலகை அழிக்கமுடியும். அந்த அழிவைத் தடுக்க, இருப்பவர்கள் ஆயுதங்களை நம்பி வாழ வேண்டியிருக்கும். இருப்பவர்கள் பக்கமே பெரும்பாலும் சாயும் உலக அரசுகள், ஆயுதங்கள் வாங்க செலவிடும் தொகையில், ஆயிரத்தில் ஒருபங்கை, மக்களின் தேவைகளுக்காகச் செலவிட்டால், ஆயுதங்களே தேவையில்லாமல் போகும் என்பது, கசப்பான ஓர் உண்மை.
இருப்பவர்கள் இல்லாதவர்களிடமிருந்து தங்கள் உலகைக் காப்பதற்குப் பதில், இல்லாதவர்களோடு இந்த உலக வளங்களை பகிர்ந்து கொண்டால், அனைவருமே நலமாக, மகிழ்வாக வாழமுடியுமே! பகிர்வதால், பாசம் வளரும், பாதுகாப்பும் உலகில் பெருகும். பகிர்வுக்குப் பதில், சுயநலக் கோட்டைகள் பிரம்மாண்டமாக எழுந்தால், அந்தக் கோட்டைகளைக் காக்க இன்னும் தீவிரமான பாதுகாப்புத் திட்டங்கள் தேவைப்படும்.

தன்னிடம் இருந்த ஐந்து அப்பங்களையும் இரண்டு மீன்களையும் எவ்விதத் தயக்கமும் இன்றி, முழுவதுமாக இயேசுவிடம் கொடுத்த அச்சிறுவன், பகிர்வுப் புதுமையைத் துவக்கி வைத்தான். வானிலிருந்து இறைவன் இறங்கி வந்து புதுமை செய்தால்தான் இவ்வுலகின் பசியைப் போக்க முடியும்; என்று எதிர்பார்த்து காத்திருப்பதை விட்டுவிட்டு, பகிர்வு என்ற புதுமையை அந்தச் சிறுவனைப் போல் நம்மில் யாரும் ஆரம்பித்து வைக்கலாம். இந்தியாவின் வடகிழக்குப் பகுதியில் உள்ள ஒரு சிறு மாநிலமான மிசோராம், நமக்கு, பகிர்வுப் பாடத்தைச் சொல்லித்தருகிறது.

"Buhfai tham" அதாவது, "ஒரு கைப்பிடி அரிசி" என்ற ஒரு திட்டம், இங்கு செயல்வடிவம் பெற்றுள்ளது. இங்குள்ள மக்களில் பெரும்பாலானோர் வசதிகள் குறைந்தவர்கள். இவர்கள், ஒவ்வொரு முறையும், சோறு சமைக்கும்போது, ஒரு கைப்பிடி அரிசியை தனியே எடுத்து வைப்பர். இப்படி ஒவ்வொரு வீட்டிலும் சேர்க்கப்படும் அரிசி, ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் பங்கு கோவிலுக்குக் கொண்டு வரப்படும். கோவிலில் சேர்க்கப்படும் அரிசி, அப்பகுதியில் வாழும் மிகவும் வறியோர் மத்தியில் பகிர்ந்தளிக்கப்படும். ஒரு சிலர், அரிசியோடு, தங்கள் தோட்டங்களில் வளர்ந்த காய், கனிகளையும் காணிக்கையாகத் தருவர். இவை அனைத்துமே, ஞாயிறுத் திருப்பலியின் இறுதியில் வறியோர் மத்தியில் பகிர்ந்து தரப்படும். மிசோராம் மக்கள் சொல்லித்தரும் வழியை நாம் அனைவருமே பின்பற்ற முடியுமே! இதைத்தானே இப்புதுமையில் நாம் சந்திக்கும் சிறுவன் நமக்குச் சொல்லித் தருகிறான்?

இப்புதுமையின் இறுதியில், இயேசு தன் சீடர்களுக்குக் கூறும் ஓர் அறிவுரை, ‘தூக்கியெறியும் கலாச்சாரத்தைத் தூக்கிப்பிடிக்கும் இன்றைய உலகிற்கு, ஒரு சாட்டையடியாக விழுகிறது. பகிர்வது எவ்வளவு முக்கியமோ, அதேபோல், உணவை வீணாக்காமல் பாதுகாப்பதும் நம் கடமை என்பதை இயேசு சொல்லித்தருகிறார். நற்செய்தியாளர் யோவான், இப்புதுமையை, இவ்வாறு நிறைவு செய்துள்ளார்: மக்கள் வயிறார உண்டபின், "ஒன்றும் வீணாகாதபடி, எஞ்சிய துண்டுகளை சேர்த்து வையுங்கள்" என்று (இயேசு) தம் சீடரிடம் கூறினார். மக்கள் உண்டபின் ஐந்து வாற்கோதுமை அப்பங்களிலிருந்து எஞ்சியத் துண்டுகளைச் சேர்த்துச் சீடர்கள் பன்னிரண்டு கூடைகளில் நிரப்பினார்கள். (யோவான் 6:12-13)

தூக்கியெறியும் கலாச்சாரத்தில் ஊறிப்போயிருக்கும் இன்றைய உலகிற்கு, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், அவ்வப்போது கூறிவரும் அறிவுரையும் இதுதான். திருஅவையின் தலைமைப் பொறுப்பேற்ற நான்காம் மாதம், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், புனித பேதுரு வளாகத்தில் வழங்கிய புதன் மறைக்கல்வி உரையில், ஜூன் 5ம் தேதி சிறப்பிக்கப்படும் உலக சுற்றுச்சூழல் நாளை மையப்படுத்தி, கருத்துக்களைப் பகிர்ந்துகொண்டார். "வீணாக்கும் கலாச்சாரம் உலகில் பெருகியுள்ளது. உணவை வீணாக்குவது, பெரும் வேதனையைத் தருகிறது. குறிப்பாக, உலகில் பல கோடி மக்கள் உண்ண உணவின்றி துன்புறும்போது, உணவை வீணாக்குவது, பெரும் குற்றம்" என்று கூறிய திருத்தந்தை, தன் உரையின் முடிவில் சொன்ன வார்த்தைகள், உலக ஊடகங்களின் கவனத்தை ஈர்த்தன: "உணவைத் தூக்கி எறிவது, வறியோரிடமிருந்து உணவைத் திருடுவதாகும்" என்று திருத்தந்தை தன் மறைக்கல்வி உரையை நிறைவு செய்தார்.

இயேசு 5000த்திற்கும் அதிகமான மக்களுக்கு அப்பத்தைப் பகிர்ந்தளித்த புதுமை, நான்கு நற்செய்திகளிலும் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ள ஒரே புதுமை என்ற தனித்துவத்தைப் பெற்றது. தனித்துவம் மிக்க இப்புதுமை நமக்குச் சொல்லித்தரும் பாடங்களை மீண்டும் ஒருமுறை அசைபோடுவோம்:
1. இந்தப் புதுமை, இயேசு, தன் இறைத்தன்மையின் அருளைக் கொண்டு அப்பத்தைப் பலுகச் செய்த புதுமை என்று சிந்திப்பதைக் காட்டிலும், அங்கிருந்த மக்களைப் பகிரச் செய்த புதுமையாக சிந்திப்பது சிறந்தது.
2. இந்தப் பகிர்வுப் புதுமையை நாம் ஒவ்வொருவரும் ஆற்ற முடியும் என்பதையே, இப்புதுமையில் கூறப்படும் சிறுவன் நமக்குச் சொல்லித் தருகிறார்.
3. இயேசு, இப்புதுமையில், இறைவனுக்கு நன்றி கூறி, அப்பத்தைப் பிட்டு, பகிர்ந்த அழகு, அவர் இறுதி இரவுணவில் நமக்கு விட்டுச்சென்ற மிக உன்னதமான அவரது பிரசன்னத்தை நினைவுறுத்துகிறது. எங்கெல்லாம் பகிர்வு இடம்பெறுகின்றதோ, அங்கெல்லாம், இயேசுவின் பிரசன்னம் நிச்சயம் இருக்கும்.
4. இவ்வுலக நலன்களை, பகிர்வதுடன் நமது கடமை முடிந்துவிடுவதில்லை. அவற்றை, பாதுகாப்பதும் நம் கடமை.


இப்புதுமை சொல்லித்தரும் பாடங்கள் நம் வாழ்வில் ஆழப் பதியவேண்டும் என்றும், இவை ஒவ்வொருநாளும் நம் வாழ்வில் செயல்வடிவம் பெறவேண்டும் என்றும் மன்றாடுவோம்.

22 June, 2018

திருமுழுக்கு யோவானின் பிறப்புப் பெருவிழா

 "His name is John" - Circumcision of St John the Baptist

திருஅவையின் பாரம்பரியத்தில் ஆயிரக்கணக்கான புனிதர்களின் திருநாட்களை நாம் கொண்டாடுகிறோம். இப்புனிதர்களின் திருநாள்களெல்லாம் அவர்கள் விண்ணுலகில் பிறந்தநாளை மையப்படுத்தியே கொண்டாடப்படுகின்றன. திருஅவையில் மூவருக்கு மட்டும் மண்ணுலகில் அவர்கள் பிறந்தநாட்கள் கொண்டாடப்படுகின்றன. இயேசுவின் பிறந்தநாள், அன்னை மரியாவின் பிறந்தநாள், திருமுழுக்கு யோவானின் பிறந்தநாள். இன்று திருமுழுக்கு யோவானின் பிறந்தநாளைக் கொண்டாடுகிறோம். இப்பிறந்தநாளன்று நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள முதல் வாசகத்திலும், நற்செய்தியிலும் பெயர் சூட்டுதல், பெயர் சொல்லி அழைத்தல் ஆகிய எண்ணங்கள் கூறப்பட்டுள்ளன. இவ்வெண்ணங்களை மையப்படுத்தி, நமது ஞாயிறு சிந்தனைகளைத் தொடர்வோம்.

What’s in a name? that which we call a rose, By any other name would smell as sweet”
"பெயரில் என்ன பெரிதாக உள்ளது? ரோசா என்று நாம் அழைக்கும் அந்த மலருக்கு, வேறு எந்தப் பெயர் இருந்தாலும், அந்த மலரின் மணம் மாறப்போவதில்லை."
'ரோமியோ அண்ட் ஜூலியட்' என்ற நாடகத்தில் ஷேக்ஸ்பியர் எழுதியுள்ள வார்த்தைகள் இவை. இந்த வார்த்தைகளை மேலோட்டமாக, ஒரு மேற்கோளாகப் பார்க்கும்போது, ஒருவருக்கு வழங்கப்படும் பெயர் ஒன்றும் முக்கியமல்ல என்ற எண்ணம் உருவாகும். ஆனால், நாடகத்தில் இந்த வரிகள் சொல்லப்படும் சூழலைச் சிந்தித்தால், வேறுபட்ட எண்ணங்கள் தோன்றும். இந்த எண்ணங்கள் இன்றும் நம் உலகை ஆட்டிப் படைக்கின்றன என்ற துயரமும் விளங்கும்.

நாடகத்தில் இந்த வரிகளை ஜூலியட் பேசுகிறார். ரோமியோவும் ஜூலியட்டும் ஒருவரை ஒருவர் மனதாரக் காதலிக்கிறார்கள். ஆனால் இவர்கள் இணைந்து வாழ்வதற்குத் தடையாக உள்ளவை இவ்விருவரும் பிறந்த குடும்பங்கள். பகைமையில், வெறுப்பில் நீண்டகாலமாய் வாழ்ந்துவரும் குடும்பங்கள் இவை. தாங்கள் இணைந்து வாழ்வதற்கு Capulet, Montague என்ற குடும்பப் பெயர்களே தடையாக உள்ளன என்று எண்ணும் ஜூலியட், "ரோமியோ, உன் குடும்பப் பெயர்தான் என்னுடைய எதிரி. நம் குடும்பப் பெயர்களை நீக்கிவிட்டால், பகையும், வெறுப்பும் இல்லாமல் நாம் இணைந்து வாழ முடியும்... பெயரில் என்ன பெரிதாக உள்ளது?" என்ற பாணியில் பேசுகிறார். பகையுள்ள இரு குடும்பப் பெயர்களைத் தாங்கியதால், ரோமியோவும் ஜூலியட்டும் இவ்வுலகில் இணையமுடியாமல், மரணத்தில் இணைந்தனர் என்று ஷேக்ஸ்பியரின் இந்த நாடகம், துயரத்தில் முடிகிறது. பெயர்கள், வாழவும் வைக்கும், வன்முறைகளையும் தூண்டும் என்பதை, நாம் வாழும் காலத்திலும் கண்டுவருகிறோம்.

இஸ்ரயேல் மக்கள் மத்தியில் பெயர்களுக்குத் தனி மதிப்பு இருந்தது. ஒருவருக்கு மற்றொருவர் பெயர் சூட்டினால், அந்தப் பெயரைத் தாங்கியவர்மீது பெயர் சூட்டியவருக்கு அதிகாரம் உண்டு என்ற நம்பிக்கை அவர்கள் மத்தியில் இருந்தது. எனவேதான், இறைவனைப் பெயர் சொல்லி அழைக்க அவர்கள் தயங்கினார்கள். இறைவனுக்கு மக்கள் பெயர் சூட்டினால், அவர் தங்கள் சக்திக்கு உட்பட்டவராகிவிடுவார் என்ற தயக்கம் அது.

அதேவேளையில், இறைவன் அவர்களுக்குப் பெயர் சூட்டியதைப் பெருமையாக அவர்கள் எண்ணிவந்தனர். விவிலியத்தில் கூறப்பட்டுள்ள அனைத்து முக்கியமான பெயர்களும் இறைவன் தந்த பெயர்கள்தாம். ஆபிரகாமில் துவங்கி, ஈசாக்கு, யாக்கோபு, யோசேப்பு, மோசே என்று தொடர்ந்து, யோவான், இயேசு என்று அனைத்து பெயர்களும் இறைவன் தந்த பெயர்கள். ஒவ்வொரு பெயருக்கும் ஓர் அர்த்தமும் உண்டு. வயதுமுதிர்ந்த காலத்தில், செக்கரியா, எலிசபெத்து இருவருக்கும் இறைவனின் கருணையால் குழந்தை பிறந்ததால், இக்குழந்தைக்கு 'யோவான்' என்று பெயரிடும்படி தலைமைத் தூதர் கபிரியேல் பணித்திருந்தார். இறைவன் இக்குழந்தைக்கு தந்த 'யோவான்' என்ற பெயருக்கு 'யாவே அருள் வழங்கினார்' "Graced by Yahweh" என்று பொருள்.

குழந்தைக்குப் பெயர்சூட்டுவது இஸ்ரயேல் மக்கள் மத்தியில் முக்கியமான ஒரு நிகழ்வு. திருமுழுக்கு யோவான் வாழ்வில் நடந்த அந்த முக்கியமான நிகழ்வு இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இந்த நிகழ்வும் நமக்குள் சிந்தனைகளை எழுப்புகின்றது. பெயர்சூட்டும் விழாவுக்கு வந்திருந்த அக்கம் பக்கத்தினர் குழந்தைக்குத் செக்கரியா என்ற தந்தையின் பெயரையேச் சூட்டவேண்டும் என்று கூறினர். அதுவே அங்கு நிலவிய பாரம்பரியம். பாரம்பரியத்திற்கு மாறாக, கடவுள் தந்த 'யோவான்' என்ற பெயர், குழந்தைக்குச் சூட்டப்பட்டது. யோவான் பிறந்ததே இயற்கையின் நியதிகளைத் தாண்டிய ஒரு செயல்... அவருக்குத் தரப்பட்ட பெயர் பாரம்பரியத்திற்குப் புறம்பான ஒரு பெயர். 'இக்குழந்தை எப்படிப்பட்டதாக இருக்குமோ' என்று ஊர் மக்கள் அனைவரும் வியந்ததற்கு ஏற்ப, யோவான் வாழ்ந்த வாழ்க்கையும் வழக்கத்திற்கு மாறாக இருந்தது. இப்படி பாரம்பரியங்களையும், பழக்க வழக்கங்களையும் தாண்டி, யோவானின் வாழ்க்கை இறைவனின் அருளால் முற்றிலும் வழிநடத்தப்பட்ட வாழ்க்கையாக அமைந்தது.

உலகில் பிறக்கும் நம் ஒவ்வொருவருக்கும் பிறப்பில் தரப்படும் ஒரு முக்கிய அடையாளம்... நமது பெயர். நாம் அனைவரும் வாழ்நாள் முழுவதும் தாங்கிச்செல்லும் அடையாளம் இது. பெயர் சொல்லி அழைப்பதிலேயே, இரு விதங்கள்... இரு பக்கங்கள் உள்ளன. ஒருவருக்குரிய உண்மை மதிப்பளித்து, பெயர் சொல்லி அழைக்கும் ஒளிமயமான பக்கம். ஒருவர் அவமானத்தால் குறுகிப்போகும் வண்ணம், பெயர் சொல்லி அழைக்கும் இருள்சூழ்ந்த பக்கம்.

பிறக்கும்போது, வளரும்போது, படிக்கும்போது, பலவிதமானப் பெயர்கள் நமது அடையாளங்களாகச் சூட்டப்படும். நம்மில் பலருக்கு நாம் செய்யும் தொழிலே நமது அடையாளங்களாக மாறிவிடும். செய்யும் தொழில் உயர்வானதாகக் கருதப்பட்டால், அந்த அடையாளங்களை நாம் மகிழ்வோடு ஏற்றுகொள்வோம். உதாரணமாகமருத்துவர், ஆசிரியர், பேராசிரியர், அருள்பணியாளர் ஆகியோரைப் பெயர் சொல்லி அழைப்பதைவிட, doctor, teacher, professor, Father,  சாமி என்றெல்லாம் அழைக்கும்போது, சொல்வதற்கும் பெருமையாக இருக்கும், கேட்பதற்கும் பெருமையாக இருக்கும். இன்று நாம் கொண்டாடும் யோவான் என்ற குழந்தை, இயேசுவுக்குத் திருமுழுக்கு வழங்கியதால், திருமுழுக்கு யோவான் என்று திருஅவையால் தனிப்பட்ட மரியாதையுடன் அழைக்கப்படுகிறார்.

இதுவரை நாம் சிந்தித்தது, பெயர் சொல்லி அழைப்பதன் ஒளிமயமான பக்கம். இனி சிந்திக்க இருப்பது... இருளான பக்கம். நாம் வாழும் சமுதாயத்தில், தெருக்களைச் சுத்தம் செய்வோர், காலணி தைப்பவர், வீட்டுவேலை செய்பவர்... இவர்களை நாம் எப்படி அழைக்கிறோம்? இவர்களை நாம் அழைக்கும் தொனியில் மரியாதை ஒலிக்காது. பல ஆண்டுகள் இவர்களை நமக்குத் தெரிந்திருந்தாலும்இவர்களின் பெயர்களை நாம் கற்றுக்கொள்வதில்லை. அதற்குப் பதிலாக, "ஏய், டேய், அடியே, இவளே..." என்ற ஏக வசனங்களே அவர்கள் பெயர்களாக மாறும் அவலம் நம்மிடையே உள்ளது. மனித சமுதாயத்தில் மட்டுமே காணக்கிடக்கும் மற்றொரு சாபம்... நமது இன வேறுபாடுகள், சாதி வேறுபாடுகள். இவற்றின் அடிப்படையில் ஒரு சிலர் அவர்கள் பிறந்த குலத்தின் பெயரிடப்பட்டு கேவலமாக அழைக்கப்படுகின்றனர். இவை இருள் சூழ்ந்த பக்கங்கள்... நம்மைக் குருடாக்கும் பழக்கங்கள்.

நான் பணி செய்து வந்த ஒரு அலுவலகத்தில் எங்களுக்குக் காபி கொண்டுவரும் ஓர் இளைஞர் என் நினைவுக்கு வருகிறார். மற்ற எல்லாரும் அவரைக் கூப்பிட்ட ஒரே பெயர் "டேய்". நான் அவரது பெயரைக் கற்றுக்கொண்டு, "சங்கர்" என்று அழைத்தேன். என்னைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் அந்த இளைஞர் முகத்தில் புன்னகை ஒளிரும். என்னைத் தனிப்பட்ட விதத்தில் கவனித்துக்கொள்வார். அவரிடம் அந்த சலுகையைப் பெறுவதற்காக நான் அவரைப் பெயர் சொல்லி அழைக்கவில்லை. "சங்கர்" என்று அவரை அழைக்கும்போது, அவர் தோள்களை உயர்த்தி சிரித்தது எனக்கு முக்கியமாகப் பட்டது. அதேபோல், நான் தங்கியிருந்த அருள்பணியாளர்கள் இல்லங்களில் எளிய பணிசெய்யும் எல்லாருடைய பெயரையும் கற்றுக்கொள்வதற்கு முயற்சி செய்வேன். அவர்களைப் பெயர் சொல்லி அழைப்பதனால், நான் எந்த வகையிலும் குறைந்துவிடவில்லை. மாறாக, அவர்கள் நிமிர்ந்து நின்றதை, நிறைவாகச் சிரித்ததை இரசித்துப் பார்த்திருக்கிறேன்.

திருமுழுக்கு யோவானின் பிறந்தநாளன்று, அவருக்குப் பெயர் சூட்டும் நிகழ்வைச் சிந்திப்பதன் பயனாக, தனி மனிதர்களுக்கு தரப்படும் தனித்துவமான அடையாளமான பெயர்களின் உண்மைப் பொருளைக் கற்றுக்கொள்ள முயல்வோம். நாம் மற்றவர்களை ஏகவசனத்தில், அல்லது தரம் குறைந்த அடைமொழிகளால் அழைப்பதை நிறுத்திவிட்டு, அவர்களுக்கு உரிய மரியாதைத் தரும் பெயர்களால் அழைப்பதற்கு முயற்சிகள் எடுப்போம். ஒருவரது உண்மை அழகைப் பார்க்க வேண்டுமானால், அவர்மீது நாம் வழக்கமாகச் சுமத்தும் ஏகவசனங்களையும், அடைமொழிகளையும் கிழித்துவிட்டு அவரது பெயர் சொல்லி அழைப்போம். அவர் உருமாறும் அழகை, புதுமையைக் காண்போம்.

'யாவே அருள் வழங்கினார்' என்ற பொருள்படும் 'யோவான்', தன் பெயருக்கேற்ப வாழ்ந்தார். அவர் மட்டும் அருளால் நிறையவில்லை. அவர் பணிகளால், நாம் அனைவரும் அருளுக்கு மேல் அருள் பெற்றுள்ளோம் (யோவான் 1:16). இறையருளை மக்களுக்கு அள்ளித்தந்த திருமுழுக்கு யோவான், நமக்கும் இறைவனிடமிருந்து அருள்வளங்களைப் பெற்றுத்தர மன்றாடுவோம்.