Learning from COVID-19 COVID-19 பாடங்களைக் கற்க...

Temptations of Jesus

https://revivenations.org

First Sunday of Lent

With hearts filled with anxiety, we come to this Sunday’s Liturgy. COVID-19 is occupying our minds and hearts ever since December 2019, when it emerged in Wuhan, China, under the initial label – Corona Virus. Worldwide, a number of countries are facing this virus in recent days.

Along with the spread of this virus, there have been free, sometimes, very irresponsible spreading of news and views by the mainstream media, and, more especially, by the social media about the origin of this virus and the way governments have responded to this ‘pandemic’.

Whenever there is a natural disaster or a calamity, the media tends to focus more often on what happens to the market economy. COVID-19 is no exception. The headlines of some leading papers (on Feb.28) go like this: Markets fall as virus spreads around the world – BBC; Stocks Plunge in Worst Loss Since 2011 Over Coronavirus Fears – The New York Times; COVID-19 | Dow drops 1,000 points as pandemic fears heighten – The Hindu.

When tragedies around the world are constantly measured in terms of ‘stock market’, we need to make a serious examination of consciousness to check what is really happening to our ways of thinking. Lent is a special moment to ‘take stock’ of what is happening within us.

Kevin Perrotta, a Catholic journalist working for Catholic News Service (CNS), has presented his reflections for the First Sunday of Lent with the title: A starter question for Lent. Kevin says that the First Reading (Gn 2:7-9; 3:1-7) presents a symbolic story in which a basic human question is posed, namely, How will I live -- God’s way or my way?

Here are some excerpts from Kevin’s reflections: In the story, the woman and the man are presented with the option not just of committing a simple little sin but of going wrong in the most fundamental way. They are tempted to decide for themselves, against God’s instruction, what will be good or bad for them. In that sense, they face the choice of whether to take on the role of God for themselves. And they do. They go their own way, away from God. The story shows us ourselves. This is what all of us tend to do.

The Gospel (Mt 4:1-11) then shows us the man who refused to go this way. Jesus is confronted with temptations to displace God as the center of his life. But he holds on to God. He prefers what God wants even if it is not what he wants. A hungry man wants to eat, but Jesus, even though he is very hungry, insists that God’s word is more important than bread.

Lent is an opportunity to ask ourselves the question raised in the Genesis story. Who is God in my life -- God or me?... Our inclination to go our own way is deep-rooted… Jesus lived and died in obedience to God. His loving, trusting relationship with God has now become accessible to us, as we are united with him in baptism. With Jesus, we can learn to say, "The Lord, your God, shall you worship and him alone shall you serve." (Mt. 4:10)

The firm affirmation of Jesus to ‘worship and serve God alone’ drives the devil away. When such an affirmation is missing, other forces tend to occupy the centre of our human heart. We replace God with many other options and, finally, replace God with our Self! Disasters and diseases can teach us who we really are!

In the present situation of the COVID-19 crisis, the human race is forced to learn quite a few lessons. Here are some thoughts and sentiments expressed by some leaders of the Catholic Church:

Cardinal Charles Maung Bo of Myanmar says, “Disasters are a time for humanity’s fellowship. Likewise, they are also time for introspection… Atheistic assertions, displaced arrogance in invincibility of arms and technological superiority have put many leaders in delusion of unbridled power. The only super power over our lives is God. Natural disasters, pandemics are grim reminder of our restricted existence. We are powerless in the face of an invisible microbe attack despite stockpiling lethal arsenal of arms. Weapons of death are available but no antidote so far for this virus! Life becomes a commodity. Sacredness of human life is superseded by economic interests.”

The Patriarch of Venice, Archbishop Francesco Moraglia, in his letter to the Diocese for the beginning of Lent has written: The situation we live in these days awakens us abruptly from the illusion of being the generation that, thanks to its technical-scientific knowledge, had put everything under control. It is not so and today, we see it in a traumatic way because our life as creatures remains fragile and vulnerable. Fragility, in fact, is proper to man / creature and, therefore, is not something outdated that concerned only the past centuries. And to think of doing without God, Creator and Father, is an empty illusion.

One of the direct consequences of this COVID-19 crisis is the cancellation of liturgical celebrations in various parts of the world. Lent is a special liturgical season for Christians. It began with the Ash Wednesday on February 26. In a few countries the Ash Wednesday Masses were cancelled. In quite a few dioceses around the world, Masses have been suspended until further notice. At this moment, we join Christians the world over to pray for all those affected by COVID-19.

Pope Francis, speaking on Ash Wednesday during the General Audience in St. Peter’s Square, said, “I wish, to express my closeness to those who are ill with corona virus and to health-care workers who are caring for them.” He also turned his thoughts to civil authorities and to all those who are involved in assisting patients and in containing the spread of the virus. Very often, in a situation like this, our thoughts naturally turn to the patients and, very rarely, to the health-care workers who risk their lives in saving others.

We bring all the persons affected by COVID-19, as well as the health-workers who are fighting against this virus. We also bring all the victims of the Delhi riots and pray that peace and good sense will prevail over the capital of India. We are also sadly aware of the violence that erupted in New Delhi, the capital of India, last Sunday – February 23. The clash between the Hindus and the Moslems is a sad reminder of the riots that took place during the India – Pakistan separation, the 1992 nationwide riots following the demolition of the Babri mosque in Ayodhya, as well as the Gujarat riots that took place in 2002, when Narendra Modi was the Chief Minister in Gujarat.

When we hear of bad news day after day, our hearts tend to say: “Lord, enough of these trials and temptations”. When we make such a plea to God, we seem to imply that God sends us these trials and temptations.

Does God send temptations? Every now and then we feel that way. When we are deep in trouble, we raise our eyes to heaven and blurt out something like this: Oh, God, why do you send me such trials and temptations? The opening verse of today’s Gospel gives us some sort of a ‘solution’ as to who sends us temptations. Then Jesus was led up by the Spirit into the wilderness to be tempted by the devil. (Mt. 4:1)

The devil tempted Jesus and the Holy Spirit led Jesus into this situation, probably prompting him with words of encouragement and support. This seems to explain what we experience! The devil is ever ready to tempt us. In such a situation, it is God who stays close and seems to ‘permit’ the evil one to tempt us. This is the theme of the Book of Job. This is what we see in the Garden of Eden.

If we go through Chapters 2 and 3 of Genesis (Our first reading is taken from these chapters), God created a lovely garden; planted all sorts of trees; placed Adam (and later Eve) in that garden. Till then the story is a fairy tale. Then came the commandment that they should not touch a particular tree in the garden. It also looks odd that he created the serpent (we assume that this was the devil) more cunning than other creatures (Gn. 3:1) and allowed the serpent to interact with Eve. Why plant a tree in the first place and then forbid the First Parents from even touching it?

If only God had not planted that particular tree…

If only God had not created the serpent more cunning…

If only God had not allowed the serpent to interact with Eve…

If only… Well, we are generous in our counsels to God.

Sometimes we feel that we have better ideas than God as to how things should have been done.

This is exactly the beauty of God’s love. While he gave all the other living beings the simple command – “Be fruitful and multiply…”, he gave the human beings the special command ‘to make proper choices’. If only God had not given this capacity to human beings, we would all be ‘programmed’ to follow God’s will to the minutest detail. No choices, no problems, no evil… No Original Sin… Wow! If the whole world functioned as a well-oiled machine, there would be no factions, no frictions, no failures… But that would be the world of the ‘robots’. God created human beings and not pre-programmed robots. God placed human beings, including His beloved Son, in the midst of trials and temptations.

All the three synoptic gospels talk of this experience of Jesus. The temptation-event in the life of Jesus is different from the other events. While there were quite a few witnesses to the other events, Jesus was the only eyewitness to this event. Why did Jesus, who shunned all publicity, tell His disciples about this experience he had alone in the desert? Perhaps He wanted us to learn some lessons from this most common of all human experiences.

All the three temptations that Jesus faced were ‘good’ temptations, very logical. This is an important lesson we need to learn about temptations – that they are very logical. Jesus was hungry; therefore He was asked to turn the stones into bread. Jesus wanted to begin his public ministry; therefore He was asked to begin his ministry with a bang… by jumping off the pinnacle of the Temple. Jesus wanted to gain the whole world for His Father; therefore He was asked to make compromises with the devil. All the three ‘therefore’s sound very logical.

Satan also uses an opening salvo to ‘hook’ Jesus into doing his bidding. “If you are the Son of God, tell these stones to become bread.” “If you are the Son of God, throw yourself down.” Satan was trying to define what the Son of God must be like. If Jesus was the Son of God, He must use His powers to gratify himself, to make a spectacular entry into human history, to make compromises with evil forces even to the point of total surrender to them… In short, this is a short cut… a path of least resistance… an unholy compromise. 

Jesus tries to respond to these challenges in his own style. He rewrites the definition of the Son of God. If someone uses his / her special powers to satiate one’s own needs or to seek popularity, he or she is a magician and not the Son of God. Jesus, who refused to use his power to satiate his own hunger in the desert, used his special powers to feed thousands in another ‘deserted’ place. Jesus, who refused to surrender to the Satan with a strong rebuttal: “Away from me, Satan!”, was willing to surrender to the Father while He was in his most vulnerable moment on the Cross. These are some of the lessons Jesus tries to teach us about temptations. Are we listening? Lenten season is a good time to learn from the desert-school of Jesus.

May we learn from this ‘desert-school’, how to interpret our trials like COVID-19. May we learn from Jesus how to enthrone God as the centre of our lives!

UPDATE OF THE COVID-19 VIRUS

https://pkhype.com

தவக்காலம் முதல் ஞாயிறு

இஞ்ஞாயிறு வழிபாட்டில் கலந்துகொள்ள வந்திருக்கும் நம் இதயங்களை, COVID-19 என்ற தொற்றுக்கிருமியைப்பற்றிய செய்திகள், ஏதோ ஒருவகையில் கவலைகொள்ளச் செய்துள்ளன. கடந்த ஆண்டு, டிசம்பர் மாதம், சீனாவில் துவங்கிய இந்த தொற்றுக்கிருமி, தற்போது உலகின் பல நாடுகளில் பரவியுள்ளதை அறிவோம்.

இந்நோயைக் குறித்து ஊடகங்களிலும், சமூக வலைத்தளங்களிலும், பல்வேறு செய்திகள் பரவி வருகின்றன. வழக்கம்போல், ஒரு சில ஊடகங்களும், சமூக வலைத்தளங்களும், பொறுப்பற்ற முறையில், வதந்திகளையும் பரப்பி வருகின்றன.

இயற்கைப் பேரிடர்கள், தோற்று நோய்கள், கலவரங்கள், போர்கள், என்று, உலகில் எந்த ஒரு துயர நிகழ்வு இடம்பெற்றாலும், அவற்றைக்குறித்து ஊடகங்கள் பதிவு செய்யும் செய்திகளில், பங்குச்சந்தையின் மதிப்பு உயர்ந்துள்ளதா, தாழ்ந்துள்ளதா என்ற கணிப்பும் ஒரு முக்கிய இடம் பெறுகிறது. COVID-19 குறித்த செய்திகளை, பிப்ரவரி 28, வெள்ளியன்று, இரு செய்தி நிறுவனங்கள் தலைப்புச் செய்தியாக வெளியிட்டுள்ளன:

"தொற்றுக்கிருமி உலகெங்கும் பரவியதால், மார்க்கெட் சரிவு" என்பது பிபிசியின் தலைப்புச் செய்தியாகவும், "கொரோனா தொற்றுக்கிருமி அச்சத்தால், 2011ம் ஆண்டுக்குப்பின், பங்குச் சந்தையில் பெரும் வீழ்ச்சி" என்பது, நியூ யார்க் டைம்ஸ் தலைப்புச் செய்தியாகவும் வெளியாயின.

உலகில் நிகழும் அனைத்தையும், மார்க்கெட், பங்குச்சந்தை என்ற இரு கண்ணாடிகளை அணிந்து பார்ப்பது நமக்குப் பழக்கமாகிவிட்டதென்றால், நம் அகப்பார்வையில் குறை உள்ளது என்பதை முதலில் உணரவேண்டும். அந்தக் குறையை நீக்க, நாம் ஓர் ஆன்ம ஆய்வை மேற்கொள்வது நல்லது. ஆன்மாவை ஆய்வு செய்வதற்கும், அங்குள்ள குறைகளை நீக்குவதற்கும், தவக்காலம், தகுந்ததொரு காலம்.

நாம் ஆன்ம ஆய்வு மேற்கொள்ளத் தேவையான கேள்விகளை, CNS (Catholic News Service) கத்தோலிக்க இதழில் பணியாற்றும், கெவின் பெர்னோத்தா (Kevin Pernotta) என்ற எழுத்தாளர், தன் ஞாயிறு சிந்தனைக் கட்டுரையில் வழங்கியுள்ளார். "தவக்காலத்தைத் துவக்க ஓர் ஆரம்பிக் கேள்வி" (A starter question for Lent) என்ற தலைப்பில் அவர் பகிர்ந்துள்ள கருத்துக்களில் ஒரு சில இதோ:

"இன்றைய முதல் வாசகம் (தொ.நூ. 2:7-9, 3:1-7) ஒவ்வொரு மனிதரும் வாழ்வில் சந்திக்கும் ஒரு முக்கியக் கேள்வியை, ஒரு கதையின் வடிவில் வழங்குகிறது. 'நான் எவ்வழியில் வாழப்போகிறேன் - கடவுள் வழியிலா, என் வழியிலா' என்பதே அக்கேள்வி.

இவ்வாசகம் கூறும் நிகழ்வில், பெண்ணும், மனிதனும் பழத்தை உண்ணுதல் என்ற சிறிய தவறை மட்டும் செய்யவில்லை. மாறாக, பழத்தை உண்ணலாம் என்ற முடிவை எடுத்ததன் வழியே, இன்னும் அடிப்படையான தவறைப் புரிகின்றனர். கடவுள் தந்த கட்டளைக்கு எதிராக, எது நல்லது, தீயது என்று தீர்மானிக்கும் அதிகாரத்தை, தங்களுக்குத் தாங்களே வழங்கிக்கொள்கின்றனர். சுருங்கச் சொன்னால், கடவுளைப்போல் செயல்பட விழைகின்றனர். கடவுள் வகுத்த வழியை விட்டு விலகி, தங்கள் வழியில் செல்கின்றனர். இது நம் அனைவரின் கதை.

இத்தகைய வழியைப் பின்பற்றாத ஒரு மனிதரை, இன்றைய நற்செய்தி (மத். 4:1-11) நமக்குக் காட்டுகிறது. கடவுளாக மாறுவதற்கு, அலகை, இயேசுவைத் தூண்டுகிறது. ஆனால், இயேசுவோ, கடவுள் மட்டுமே தன் மையம் என்பதை, உறுதியாக நிலைநாட்டுகிறார்" என்று, பெர்னோத்தா அவர்கள் கூறியுள்ளார்.

கடவுள் நம் வாழ்வின் மையமாக இல்லாதபோது, ஏனையப் போலிக்கடவுள்கள் நம் வாழ்வை நிறைத்துவிட வாய்ப்புண்டு. இறுதியில், உண்மையான கடவுளுக்குப் பதில், 'நான்' என்ற போலிக்கடவுளை நாம் பீடமேற்றி வைக்கிறோம். இத்தகைய மாயையிலிருந்து, நம்மை விழித்தெழச் செய்வதற்கு, பேரிடர்களும், பெரும் நோய்களும், எச்சரிக்கை மணிகளாக ஒலிக்கின்றன.

COVID-19 நோய்க்கிருமி, பங்குச் சந்தையை எவ்விதம் வீழ்த்தியுள்ளது என்பதில் உலகின் கவனம் திரும்பியுள்ள வேளையில், இந்த நோய்க்கிருமி, மனித சமுதாயத்தில் பீடமேற்றப்பட்டிருக்கும் பல்வேறு போலிக் கடவுள்களை வீழ்த்தியுள்ளது என்பதைச் சிந்திக்க, திருஅவைத் தலைவர்கள் உதவி வருகின்றனர். அவர்களில் இருவர், தங்கள் தவக்கால மடல்களில் பகிர்ந்துகொண்ட கருத்துக்களில் ஒரு சிலவற்றை, நாம் உள்ளத்தில் பதிக்க முயல்வோம்.

ஆசிய ஆயர் பேரவையின் தலைவரான, கர்தினால் சார்ல்ஸ் மாங் போ (Charles Maung Bo) அவர்கள் கூறியுள்ள கருத்து: "மனிதகுலம் இணைந்து வருவதற்கு, பேரிடர்கள் தகுந்ததொரு தருணம். அதேவேளை, நம் உள்ளங்களை ஆய்வு செய்வதற்கும் இதுவே தருணம். தொழில் நுட்பங்கள், ஆயுதக் குவிப்பு ஆகியவற்றின் துணைகொண்டு, உலகின் பல தலைவர்கள், கடவுளை அகற்றிவிட்டு, தங்கள் ஆதிக்கத்தை நிலைநாட்ட முயல்கின்றனர். இவ்வுலகில் உண்மையான, உயர்ந்த சக்தி, கடவுள் மட்டுமே.

மனிதர்களாகிய நாம், அனைத்து சக்திகளும் கொண்டவர்கள் அல்ல என்பதை, நாம் சந்திக்கும் இயற்கை பேரிடர்களும், தொற்று நோய்களும் உணர்த்துகின்றன. இவ்வுலகம், சக்திமிக்கப் போர்க்கருவிகளைக் குவித்து வைத்தாலும், மிக நுண்ணிய கிருமியின் தாக்குதலை, இந்த ஆயுதங்கள், தடுக்க இயலாமல் போனது. மக்களைக் கொல்வதற்கு எண்ணற்ற ஆயுதங்கள் உள்ளன. ஆனால், இந்தத் தொற்றுக்கிருமியிலிருந்து மனிதரைக் காப்பாற்ற, நம்மிடம் மருந்து இல்லை" என்று கர்தினால் போ அவர்கள், வெளியிட்டுள்ள தவக்கால மடல் கூறுகிறது.

அண்மைய நாள்களில், இத்தாலியின் வடப்பகுதியில், COVID-19 தொற்றுக்கிருமி வெகு விரைவாகப் பரவியதையடுத்து, அப்பகுதியில், ஒரு சில மறைமாவட்டங்களில், திருநீற்றுப் புதன் திருப்பலி உட்பட, தவக்கால வழிபாடுகள் அனைத்தும், ஒரு சில வாரங்கள் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டுள்ளன. இச்சூழலில், வெனிஸ் பெரு மறைமாவட்டத்தின் பேராயராகப் பணியாற்றும் முதுபெரும்தந்தை பிரான்செஸ்கோ மொராலியா (Francesco Moraglia) அவர்கள் வெளியிட்டுள்ள தவக்காலச் செய்தியில், இந்நோய் நமக்குச் சொல்லித்தரக்கூடிய பாடங்களைக் குறித்து, தன் கருத்துக்களைப் பகிர்ந்துள்ளார்:

"அறிவியல் தொழிநுட்பங்களின் பெருக்கத்தால் சக்தி பெற்றதைப்போல் உணர்ந்துவரும் நம் தலைமுறையினர், அனைத்திற்கும் உரிய தீர்வுகளை நாமே கண்டுபிடிக்கமுடியும் என்ற இறுமாப்பில் வாழ்கின்றனர். இந்த மாயையிலிருந்து நமது தலைமுறை விழித்தெழுவதற்கு வழங்கப்பட்டுள்ள ஒரு வாய்ப்பு, நாம் தற்போது சந்தித்துவரும் கொரோனா தொற்றுக்கிருமி நெருக்கடி.

நாம் சக்தியற்றவர்கள் என்ற உணர்வு, பழைமைத்தனம் கொண்ட மூட உணர்வு என்று எண்ணி, ஏளனம் செய்தவர்களுக்கு, நாம் சக்தியற்றவர்கள்தான் என்பதை, இந்நோய், மீண்டுமொருமுறை நினைவுறுத்தியுள்ளது. நம்மைப் படைத்தவரான கடவுள் இல்லாமல் வாழமுடியும் என்ற எண்ணம், வெறும் மாயை என்பதை இந்நெருக்கடி நமக்கு உணர்த்தியுள்ளது" என்று முதுபெரும்தந்தை மொராலியா அவர்கள் தன் மடலில் கூறியுள்ளார்.

வழிபாட்டுக் காலத்தின் முக்கியமானதொரு பகுதியாகக் கருதப்படும் தவக்காலத்தில், COVID-19 தொற்றுக்கிருமி நெருக்கடியால், ஒரு சில நாடுகளில், திருப்பலிகள் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டுள்ளன. எனவே, இத்தவக்காலத்தில், வழிபாடுகளில் கலந்துகொள்ள இயலாத மக்களோடு நம்மையே இணைத்துக்கொண்டு, அவர்களை நம் செபங்களில் ஏந்திச் செல்வோம்.

அத்துடன், அண்மைய சில நாள்களாக இந்தியத் தலைநகர் டில்லியில் நடைபெற்ற கலவரங்களில் பாதிக்கப்பட்டோரையும், இஞ்ஞாயிறன்று, இறைவனின் சந்நிதிக்குக் கொணர்வோம். பிப்ரவரி 23, கடந்த ஞாயிறன்று துவங்கிய இந்த கலவரங்களில், 40க்கும் மேற்பட்டோர் கொல்லப்பட்டுள்ளனர், இன்னும், 200த்திற்கும் அதிகமானோர் காயமுற்றுள்ளனர். குடியுரிமை சீர்திருத்த சட்டம், பாராளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட்ட நாள் முதல், கடந்த 80 நாள்களில், நாடெங்கும் நடைபெற்ற பல்வேறு போராட்டங்களில், இதுவரை, 69 பேர் கொல்லப்பட்டுள்ளனர் என்று ஊடகங்கள் கூறுகின்றன.

இந்தியாவும், பாகிஸ்தானும் பிரிந்த நேரத்தில் நிகழ்ந்த கலவரங்கள், 1992ம் ஆண்டு அயோத்தியாவில் பாப்ரி மஸ்ஜித் என்ற இஸ்லாமியத் தொழுகைக்கூடம் இடிக்கப்பட்டதைத் தொடர்ந்து நிகழ்ந்த கலவரங்கள், இன்றையப் பிரதமர் நரேந்திர மோடி அவர்கள், குஜராத் மாநில முதல்வராக இருந்தபோது, அங்கு, 2002ம் ஆண்டு, நிகழ்ந்த கலவரம் என்ற பல கலவரங்களை நினைவுறுத்தும் வண்ணம், டில்லி கலவரம் நிகழ்ந்துள்ளது.

இவ்வேளையில், டில்லி பேராயர் அனில் கூட்டோ (Anil Couto) அவர்கள் உட்பட, தலைநகரில் உள்ள கிறிஸ்தவத் தலைவர்கள், இக்கலவரத்தில் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு உதவுமாறு அழைப்பு விடுத்துள்ளனர். வெறுப்பு என்ற உணர்வு, இந்தியர்களாகிய நம்மை வெற்றிகொள்ளவிடாமல் காத்துக்கொள்வோம் என்று, இத்தலைவர்கள், சிறப்பாக விண்ணப்பித்துள்ளனர்.

தவக்கால முயற்சிகளில் ஒன்றாக, கத்தோலிக்கர், இந்த வன்முறையால் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு உதவிகள் செய்யவேண்டும் என்றும், கத்தோலிக்கப் பள்ளிகளும், பங்குத்தளங்களும், பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு தங்கள் கதவுகளைத் திறந்துவைக்க வேண்டும் என்றும், பேராயர் அனில் கூட்டோ அவர்கள் அழைப்பு விடுத்துள்ளார்.

உலகையே ஆட்டிப்படைக்கும் COVID-19 தொற்றுக்கிருமி, இந்தியத் தலைநகரை காயப்படுத்தியிருக்கும் மதக் கலவரம் ஆகியவற்றை எண்ணிப் பார்க்கும்போது, "இறைவா, எங்களுக்கு ஏன் இந்தச் சோதனைகள்?" என்ற கேள்வி, நம் உள்ளங்களில் எழுவதை உணர்கிறோம்.

"சோதனை மேல் சோதனை, போதுமடா சாமி" என்ற ஒரு பழைய திரைப்படப் பாடலை நாம் அறிவோம். தீர்க்கமுடியாத பிரச்சனைகளில் சிக்கிய ஒரு வீட்டுத்தலைவன் பாடுவதாக இப்பாடல் அமைந்துள்ளது. 'சாமி, இனி எனக்குச் சோதனைகளை அனுப்பாதே' என்று கெஞ்சும் பாணியில் அமைந்துள்ள இந்தப்பாடல் வரியில், சோதனைகளை அனுப்புவது கடவுள் என்ற கருத்து மறைமுகமாகக் கூறப்பட்டுள்ளது.

சோதனைகள் கடவுளிடமிருந்து வருகின்றனவா? அப்படித்தான் நம்மில் பலர் எண்ணுகிறோம். பேசுகிறோம். பிரச்சனைகள் நம்மைச் சூழ்ந்து பயமுறுத்தும்போது, "கடவுளே, ஏன் இப்படிச் சோதிக்கிறாய்?" என்று கடவுளிடம் முறையிடுகிறோம். அல்லது, "கடவுள் ஏன்தான் இப்படி என்னைச் சோதிக்கிறாரோ, தெரியவில்லை" என்று மற்றவர்களிடம் குறை கூறுகின்றோம்.

சோதனைகள் கடவுளிடமிருந்து வருகின்றனவா? என்ற கேள்விக்கு, இன்றைய நற்செய்தியின் முதல் வரிகள் ஓரளவு பதில் தருகின்றன. "இயேசு அலகையினால் சோதிக்கப்படுவதற்காகப் பாலை நிலத்திற்குத் தூய ஆவியால் அழைத்துச் செல்லப்பட்டார்" (மத். 4:1) என்ற வரிகளை ஆய்வு செய்யும்போது, இரு எண்ணங்கள் எழுகின்றன: 1. சோதனைகளைத் தருவது, அலகை. 2. சோதனைகளைச் சந்திப்பதற்கு நம்மை அழைத்துச் செல்வது, கடவுள்.

சோதனைகளைச் சந்திக்க, கடவுள் நம்மை 'இழுத்துச் செல்வதில்லை', 'அழைத்துச் செல்கிறார்'. அலகையின் வழியாக, இயேசுவுக்கு வந்த சோதனைகளும், அவற்றை இயேசு சந்தித்த விதமும், நமக்கு, பாடங்களைச் சொல்லித்தருகின்றன.

கல்லை அப்பமாக்கி உண்ணும்படியும், எருசலேம் கோவிலின் மேலிருந்து குதிக்கும்படியும் கூறும் அலகையிடம், தன் பசியைப்போக்கும் அப்பத்தைவிட, கடவுளின் வாய்ச்சொல் முக்கியம் என்றும், தன் புகழை நிலைநாட்ட, கடவுளைச் சோதிப்பதைவிட, அவரைச் சோதிக்காமல் இருப்பதே மேல் என்றும், இயேசு திட்டவட்டமாகக் கூறுகிறார். இறுதியில், அவர், "'உன் கடவுளாகிய ஆண்டவரை வணங்கி, அவர் ஒருவருக்கே பணி செய்' என்று மறைநூலில் எழுதியுள்ளது" (மத். 4:10) என்று ஆணித்தரமாகக் கூறியதும், அலகை அவரை விட்டு அகன்றது. உடனே வானதூதர் வந்து அவருக்குப் பணிவிடை செய்தனர் (மத். 4:11) என்று இன்றைய நற்செய்தி நிறைவு பெறுகிறது.

கடவுளாகிய ஆண்டவரை வணங்கி, அவருக்குப் பணி செய்வது என்ற முடிவு, நம் வாழ்வின் மையமானால், அங்கு அலகைக்கு இடமில்லாமல் போகிறது. இதற்கு மாறாக, இன்றைய உலகம், 'நான்' என்பதை மையப்படுத்தும் பல்வேறு போலிக் கடவுள்களை உருவாக்கி, அவற்றை, ஊடகங்களின் வழியே நம்மீது திணிப்பதற்கு முயன்று வருகிறது. இந்தப் போலிக்கடவுள்களின் பெயரால், மக்களைப் பிரித்து, அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் வேட்டையாடுவதை வேடிக்கை பார்க்கவும் இவ்வுலகம் தயங்குவதில்லை. இந்தக் கொடுமைகளின் விளைவுகளைச் சீர்தூக்கிப் பார்க்க, இறைவன் ஒருசில வாய்ப்புக்களை வழங்கியுள்ளார். சுற்றுச்சூழல் சீரழிவால், உலகின் ஒருசில நாடுகளில் பற்றியெரிந்த காடுகள், COVID-19 தொற்றுநோய், சிரியா போர், ஏமன் நாட்டு பட்டினிச் சாவுகள், ஆப்ரிக்காவில் நிகழும் மதக் கலவரங்கள், புது டில்லியில் நிகழ்ந்த கலவரங்கள் என்ற இவ்வாய்ப்புக்கள் வழியே, இறைவன், நம்மை, சிந்திக்கவும், செயலாற்றவும் அழைக்கிறார்.

போலி கடவுள்களை நம் வாழ்வின் மையமாக்க, இவ்வுலகம் விரிக்கும் அழகான சோதனை வலைகளுக்கு நாம் வழங்கும் பதில் என்ன? இயேசுவிடமிருந்து ஏதாவது பாடங்களை நாம் கற்றுக்கொள்ள முடியுமா? கற்றுக்கொண்டதை செயலாக்க விருப்பமா? இக்கேள்விகளுக்குப் பதில் சொல்ல, COVID-19 தொற்றுக்கிருமி வலம் வந்துகொண்டிருக்கும் இத்தவக்காலம் நல்லதொரு நேரம்.

விவிலியத்தேடல்: சிலுவையில் அறையப்பட்டவரின் அழைப்பு 1

If an egg is broken…

https://www.pinterest.pt

விதையாகும் கதைகள் : உள்ளிருந்து உடைபடும் முட்டை

தன் வாழ்வைப் பின்னோக்கிப் பார்த்த முதியவர் ஒருவர், தன் எண்ணங்களை இவ்வாறு பதிவுசெய்துள்ளார்: நான் புரட்சிகளை அதிகம் விரும்பிய இளைஞனாய் இருந்தபோது, "கடவுளே, உலகை மாற்றும் வரம் தா!" என்று இறைவனிடம் வேண்டினேன். நடுத்தர வயதை அடைந்தபோது என் வேண்டுதல் சிறிது மாறியது: "கடவுளே, என் குடும்பத்தினரை, நண்பர்களை, என்னைச் சுற்றியுள்ளவர்களை மாற்றும் வரம் தா!" என்பது என் செபமானது. இப்போது, வயது முதிர்ந்த நிலையில், என் இறுதி நாட்கள் எண்ணப்பட்டுள்ளன என்பதை உணர்கிறேன். இப்போது, "கடவுளே, என்னையே நான் மாற்றிக் கொள்ளும் வரம் தா!" என்பதே, என் வேண்டுதலாக உள்ளது. இந்த செபத்தை, நான் ஆரம்பத்திலிருந்தே வேண்டியிருந்தால், என் வாழ்வு எவ்வளவோ மாறியிருக்கும். ஒரு வேளை, என்னைச் சுற்றியிருந்தவர்களும், இந்த உலகமும் மாறியிருக்கும். (அந்தனி டி மெல்லோ அவர்களின் கதை)

வெளியிலிருந்து வரும் சக்தியால், முட்டை உடைக்கப்பட்டால், உள்ளிருக்கும் உயிர் கொல்லப்படும். உள்ளிருந்து உருவாகும் சக்தியால் அந்த முட்டை உடைபட்டால், உயிர் வெளியே வரும். மாற்றங்களைப் பற்றி, சிந்திக்க, தகுந்ததொரு காலம், தவக்காலம். இந்த மாற்றங்கள், உள்ளிருந்து ஆரம்பமானால், உன்னத நிலையை அடையலாம்.

Lent - 40 days of renewal

http://donorionekenya.blogspot.com

சிலுவையில் அறையப்பட்டவரின் அழைப்பு 1

பிப்ரவரி 26, சிறப்பிக்கப்படும் திருநீற்றுப் புதனுடன், தவக்காலம் ஆரம்பமாகிறது. திருஅவை வரலாற்றின் பல்வேறு காலக்கட்டங்களில், பல்வேறு கால அளவுகளில் தவக்காலம் கடைபிடிக்கப்பட்டது. நாளடைவில், அதற்கு, ஆறு வாரங்கள் என்ற கால அளவு வரையறுக்கப்பட்டது. அந்த ஆறு வாரங்களில், வரும் ஞாயிற்றுக்கிழமைகள், உண்ணாநோன்பு நாள்களாக கடைபிடிக்கப்படாததால், தவக்கால நோன்புகள் 36 நாள்களே இடம்பெற்றன. ஆனால், இயேசு பாலைநிலத்தில் தவமுயற்சிகளை மேற்கொண்டது, 40 நாள்கள் என்ற கருத்தை மனதில் கொண்டு, 36 நாள்களுடன், இன்னும் நான்கு நாள்களை இணைத்து, தவக்காலத்தின் 40 நாள்கள், என்ற நியதி, 7ம் நூற்றாண்டில், நிர்ணயிக்கப்பட்டது. இந்த 40 நாள் தவமுயற்சிகள், திருநீற்றுப் புதனுடன் ஆரம்பமாகின்றன.

இந்த வழிபாட்டு காலத்திற்கு, வழங்கப்பட்டுள்ள ‘தவக்காலம்’ என்ற தமிழ்ச்சொல், ஆங்கிலத்தில், Lent அல்லது Lenten Season என்று அழைக்கப்படுகிறது. Lent என்ற சொல், 'lente' என்ற இலத்தீன் சொல்லிலிருந்து வந்தது. இலத்தீன் மொழியில், 'lente' என்றால், ‘மெதுவாக’ என்று பொருள். Lenten என்ற சொல், Lencten என்ற ஆங்க்லோ சாக்ஸன் (Anglo Saxon) சொல்லிலிருந்து வந்தது. இதன் பொருள் 'வசந்தகாலம்'. 'மெதுவாக', 'வசந்தகாலம்' என்ற இரு சொற்களையும் இணைக்கும்போது உருவாகும், ‘மெதுவாக வரும் வசந்தகாலம்’ என்ற சொற்றொடரை, தவக்காலத்திற்கு, அழகியதோர் அடையாளமாக நாம் எண்ணிப்பார்க்கலாம்.

உலகின் பல நாடுகளில், மூன்று மாதங்கள், குளிர்காலம். குளிர்காலத்திற்கு முன்னர், மூன்று மாதங்கள், இலையுதிர் காலம். எனவே, ஏறத்தாழ, ஆறு, அல்லது, ஏழு மாதங்கள், மரங்களும், செடிகளும், தங்கள் இலைகளை இழந்து, பனியில் புதைந்துபோகும். இந்த மாதங்களில், மரங்களையும், செடிகளையும் பார்க்கும்போது, அவற்றில் உயிர் உள்ளதா, அவை பிழைக்குமா என்ற ஐயம் மேலோங்கி இருக்கும். ஆனால், அந்த பனிக்குள்ளும், சிறு துளிர்கள், கண்ணுக்குத் தெரியாதபடி வளர்ந்திருக்கும். பனிப்போர்வை, சிறிது சிறிதாகக் கரையும்போது, புதைந்துபோன துளிர்கள், தலை நிமிரும். வசந்தகாலத்தில், தாவர உலகம், மீண்டும் தழைத்துவரும்.

‘வசந்தம்’ - கேட்பதற்கு அழகான சொல், அழகான எண்ணம். உண்மைதான். ஆனால், அந்த வசந்தம் வருவதற்கு முன், சவால்கள் நிறைந்த மாற்றங்கள், பொறுமையாக நிகழவேண்டும். ஆறு மாதங்களாய், உயிரற்றதுபோலக் காட்சியளிக்கும் தாவர உலகில், திடீரென, ஓரிரவில், மாற்றங்கள் உருவாகி, அது, பூத்துக்குலுங்குவது கிடையாது. நம் கண்ணையும் கருத்தையும் ஈர்க்காதவண்ணம், மிக, மிக மெதுவாக, வசந்தகாலம் வந்துசேர்கிறது. மெதுவாக, நிதானமாக, மாற்றங்களைக் கொணரும் வசந்தகாலம், தவக்காலத்திற்கு அழகியதோர் அடையாளம்.

அடையாளங்கள், மனித வாழ்வில் முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன. தவக்காலம் என்றதும், பொதுவாக, சாம்பல், சாக்குத்துணி, என்ற கடினமான அடையாளங்கள் மனதை நிரப்பும். ஆனால், தவக்காலத்தை, ‘மாற்றங்களைக் கொணரும் வசந்தகாலம்’ என்ற கோணத்தில் பார்க்க நம்மை அழைக்கிறது, திருஅவை. மாற்றத்தை, குறிப்பாக, மனமாற்றத்தை உருவாக்க, நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள ஓர் அரிய வாய்ப்பு, தவக்காலம்.

மாற்றத்தை நமக்கு நினைவுறுத்த, தவக்காலத்தின் முதல் நாளான திருநீற்றுப் புதனன்று நாம் பயன்படுத்தும் ஓர் அடையாளம் - சாம்பல். இஸ்ரயேல் மக்கள் மேற்கொண்ட தவ முயற்சிகளுக்கு சாக்குத்துணியும், சாம்பலும், முக்கியமான அடையாளங்களாக இருந்தன என்பதை, விவிலியத்தில் ஆங்காங்கே காண்கிறோம்...

சாக்கு உடை அணிந்து, புழுதியைத் தங்கள்மேல் பூசிக்கொண்டு நோன்பிருக்குமாறு அம்மாதத்தின் இருபத்து நான்காம் நாளன்று மக்கள் ஒன்று கூட்டப்பட்டனர். (நெகேமியா 9:1)

நினிவே நகர மக்கள், கடவுளின் செய்தியை நம்பி, எல்லாரும் நோன்பிருக்க முடிவு செய்தார்கள். பெரியோர், சிறியோர் அனைவரும், சாக்கு உடை உடுத்திக் கொண்டனர். இந்தச் செய்தி, நினிவே அரசனுக்கு எட்டியது. அவன் தன் அரியணையை விட்டிறங்கி, அரச உடையைக் களைந்துவிட்டு, சாக்கு உடை உடுத்திக்கொண்டு, சாம்பல் மீது உட்கார்ந்தான். (யோனா 3:5-6)

மகளாகிய என் மக்களே! சாக்கு உடை உடுத்துங்கள்; சாம்பலில் புரளுங்கள்; இறந்த ஒரே பிள்ளைக்காகத் துயருற்று அழுவது போல், மனமுடைந்து அழுது புலம்புங்கள். (எரேமியா 6:26)

திருநீற்றுப் புதனன்று, அருள்பணியாளர், நம் நெற்றியில் சாம்பலைக் கொண்டு சிலுவை அடையாளம் வரையும்போது, "மனம் திரும்பி நற்செய்தியை நம்புவாயாக" என்ற வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துகிறார். சில ஆண்டுகளுக்கு முன், சாம்பலைப் பூசும் நேரத்தில், அருள்பணியாளர் பயன்படுத்திய வார்த்தைகள், நம் இறுதி முடிவை நினைவுறுத்தும் வார்த்தைகளாக அமைந்தன: "நீ மண்ணாக இருக்கிறாய்; மண்ணுக்கேத் திரும்புவாய்."

சாம்பலை, அழிவின் அடையாளமாக மட்டும் எண்ணிப்பார்க்காமல், புதிய மாற்றங்களைக் கொணரும் அடையாளமாகவும் காண்பதற்கு, சாம்பலிலிருந்து மீண்டும் உயிர் பெற்றெழும் ஃபீனிக்ஸ் (Phoenix) பறவையை, தவக்காலத்தின் ஓர் அடையாளமாக நாம் சிந்திக்கலாம். 500 அல்லது 1000 ஆண்டுகள் வாழ்ந்ததாய் சொல்லப்படும் இப்பறவை, தன் வாழ்நாள் முடியும் வேளையில், தனக்கென கூடு ஒன்றைக் கட்டி, அதற்குள் அமர்ந்துகொண்டு, தன் கூட்டுக்குத் தீ மூட்டும். தீயில் எரிந்து, அப்பறவை சாம்பலாகும்போது, அதன் அடுத்தத் தலைமுறையான பறவை வெளிவரும். ஃபீனிக்ஸ் பறவையைப்பற்றிய இத்தகவல், உண்மையா இல்லையா என்ற ஆராய்ச்சிகளை விலக்கிவிட்டு சிந்தித்தால், அற்புத எண்ணங்களை உருவாக்கும் ஒரு காட்சி இது. நெருப்பை, அழிவுக்கருவியாகப் பார்த்து பழகிவிட்ட நமக்கு, பல வேளைகளில், அந்நெருப்புக்குள் நிகழும் புதுமைகளை மறந்துபோக வாய்ப்புண்டு.

தீயில் இடப்படும் பொன் இன்னும் கூடுதலாக மின்னுவதைப் போல், தன்னையே தீயிட்டு கொளுத்திக்கொள்ளும் ஃபீனிக்ஸ், மறுபிறவி எடுத்துவருவது போல், இந்த தவக்காலமும், அதில் நாம் மேற்கொள்ளும் தவமுயற்சிகளும், நம்மை, புதுப்பிறப்பாக மாற்ற வேண்டும். நம்மையும் புடமிட்டு மெருகேற்ற வேண்டும்.

தவக்காலத்தின் ஆரம்பத்தில் நாம் பயன்படுத்தும் சாம்பலையும், அடிக்கடி, அழிவின் அடையாளமாகவே பார்க்கிறோம். சாம்பல், உயிர் வளர்க்கும் உரமாக பயன்படுவதையும் நினைத்துப் பார்க்கவேண்டும். பொன்னைப் புடமிட நெருப்பு பயன்படுவது போல், உலோகங்களைத் தூய்மையாக்க, சாம்பலும் பயன்படுகிறது, இல்லையா? நெருப்பு, சாம்பல், ஃபீனிக்ஸ் பறவை, வசந்தம் என்ற எண்ணங்களோடு, நம் தவக்கால முயற்சிகள் ஆரம்பமாகட்டும்.

தவக்காலத்தில் நாம் மேற்கொள்ளும் முயற்சிகளில் ஒன்றாக, நம் விவிலியத் தேடலில், கல்வாரியில், சிலுவையில் அறையுண்டிருந்த இயேசு கூறிய பொன்மொழிகளை, அவர், நம் ஒவ்வொருவருக்கும் விடுக்கும் அழைப்பாக எண்ணிப்பார்க்க முயல்வோம். தவக்காலத்தின் ஏழு விவிலியத் தேடல்களிலும் கல்வாரிக்குச் செல்வோம். அங்கு, சிலுவையில் தொங்கியபடி, நமக்குத் தேவையான வாழ்க்கைப் பாடங்களை வழங்கிய இறைமகன் இயேசுவின் காலடியில் அமர்ந்து தியானிப்போம்.

இயேசு, சிலுவையில் கூறியதாய் சொல்லப்படும் ஏழு வாக்கியங்களைச் சிந்திப்பதற்கு முன், இந்த வாக்கியங்கள் சொல்லப்பட்டச் சூழலைக் கொஞ்சம் சிந்தித்துப் பார்ப்போம். ஒரு மனிதர் சாகும் நிலையில் உள்ளார் என்பது தெரிந்தால், அந்நேரத்தில், அவர் சொல்வதை, மிகக் கவனமாகக் கேட்போம். மறு வாழ்வின் வாசலில் நிற்கும் அந்த மனிதரின் வார்த்தைகளில் ஆழமான அர்த்தங்கள் இருக்கும் என்று நம்புகிறோம். இறுதி மூச்சு போகும் வேளையில், அவர் சொல்வது, மிக முக்கியமான ஒரு செய்தியாக இருக்கும் என்று நம்புகிறோம். அதுவும், இறக்கும் நிலையில் இருப்பவர், அதிக உடல் வேதனைப்படுகிறார் என்று தெரிந்தால், அந்நேரத்தில், தன் வேதனையைப் பொறுத்துக் கொண்டு அவர் சொல்லும் வார்த்தைகள், இன்னும் அதிக மதிப்பு பெறும். இயேசு, வேதனையின் உச்சியில், அச்சிலுவையில், நம் வாழ்வுக்குத் தேவைப்படும் பாடங்களைச் சொல்லித்தருகிறார்.

இயேசுவின் வேதனையைக் கொஞ்சமாகிலும் உணர முயல்வோம். உரோமையர்கள் கண்டுபிடித்த சித்தரவதைகளின் கொடுமுடியாக, சிகரமாக, அவர்கள் கண்டுபிடித்தது, சிலுவை மரணம். சிலுவையில் அறையப்பட்டவர்கள் எளிதில் சாவதில்லை. அணு அணுவாக சித்ரவதைப்பட்டு சாவார்கள். கைகளில் அறையப்பட்ட இரு ஆணிகளால் உடல் தாங்கப்பட்டிருப்பதால், உடல் தொங்கும். தொங்கிப்போன நிலையில், மூச்சுவிட முடியாமல் திணறுவார்கள். மூச்சு விடவேண்டுமாயின், உடல் பாரத்தை, மேலே கொண்டுவர வேண்டியிருக்கும். அப்படி கொண்டு வருவதற்கு, இரு ஆணிகளால் அறையப்பட்ட கரங்களையே பயன்படுத்த வேண்டியிருக்கும். இப்படி, விடும் ஒவ்வொரு மூச்சுக்கும் மரண வேதனை அனுபவிப்பார்கள். ஒரு சிலர், இப்படி உயிரோடு போராடி எழுப்பும் மரண ஓலம், எருசலேம் நகருக்கும் கேட்கும் என்று, ஒரு சில விவிலிய ஆய்வாளர்கள் சொல்கின்றனர். இந்த மரண ஓலத்தை நிறுத்தவே, அவர்கள், மூச்சடைத்து விரைவில் இறக்கட்டும் என்பதற்காகவே, அவர்கள், மீண்டும் மேலே எழுந்து வர முடியாதபடி, அவர்கள் கால்களை முறித்துவிடுவார்கள். இதையே நாம், நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ள காட்சியில் வாசிக்கிறோம்.

இந்த மரண ஓலத்தில், வேதனைக் கதறலில், சிலுவையில் அறையப்பட்டவர்கள் சொல்லும் வார்த்தைகள், பெரும்பாலும், வெறுப்புடன் வெளிவரும். தங்களை இந்நிலைக்குக் கொண்டு வந்த மற்றவர்களையும், தங்களைக் காப்பாற்ற இயலாத கடவுள்களையும் சபித்துக் கொட்டும் வார்த்தைகளே அங்கு அதிகம் ஒலிக்கும். அப்படிப்பட்ட ஒரு வேதனையின் கொடுமுடியிலும், தான் விடும் ஒவ்வொரு மூச்சுக்கும் மரண போராட்டம் நிகழ்த்தி வந்த இயேசு, சிலுவையில் சொன்ன வார்த்தைகள், அவரது மரண சாசனம். அந்த மரண சாசனத்தின் முதல் வரிகள் இவை: "தந்தையே, இவர்களை மன்னியும். ஏனெனில் தாங்கள் செய்வது என்னவென்று இவர்களுக்குத் தெரியவில்லை" (லூக்கா 23:34)

தவக்காலத்தில் நாம் மேற்கொள்ளும் பல முயற்சிகளுக்கு, அடிப்படையாக நமக்குத் தேவையானது, மன்னிப்பு. மன்னிப்பு பெறுவது, மன்னிப்பு வழங்குவது. என்ற  கருத்துக்களை வலியுறுத்தும்  இயேசுவின் முதல் கூற்றை, அடுத்த விவிலியத் தேடலில் சிந்திப்போம். நாம் ஆரம்பித்துள்ள இந்த தவக்காலம், புதுமைகளால், புதிய வாழ்வளிக்கும் வசந்தத்தால் நம்மை நிறைக்க வேண்டுமென ஒருவர் ஒருவருக்காய் வேண்டிக்கொள்வோம்.

The core of the Sermon on the Mount மலைப்பொழிவின் மையக்கருத்து

An eye for an eye…

https://devreddyguruprakash.wordpress.com

7^th Sunday in Ordinary Time

Let us begin our reflection with a news item on Pope Francis which flashed on quite a few media channels on the New Year Day, 2020. It was a bolt (or a jolt) from the blue, saying that Pope Francis slapped a lady. Here are some of the headlines of this news item:

Worshipper gets slap from Pope Francis after yanking his hand - Metro.co.uk

Pope Francis Two Quick Slaps ... To Lady Who Clutched His Arm - TMZ (Thirty Mile Zone).com

Pope Francis smacks woman's hand to free himself from her grip - CNN

Pope Francis slaps at woman’s hand after she latches onto him – NYPost

Let us trace back our steps to the eve of December 31, 2019. After conducting the ‘Te Deum’ thanksgiving service in St Peter’s Basilica, Pope Francis went to visit the crib decorated in St Peter’s Square. As he went along, he greeted people standing in the square. One lady grabbed his hand and pulled him towards her. Pope Francis, taken aback by shock and pain freed himself from the lady’s grasp, by slapping on her hand. This video went viral on the last day of the year with headlines that almost suggested that ‘Pope Francis slapped a woman’.

The very next day, January 1, while giving his Angelus message in St. Peter’s Square, Pope Francis, going away from the written script, and speaking from his heart, said:  "We often lose our patience; me, too, and I apologize for my bad example last night."

Two days later, (Jan.4) an article appeared in the Guardian, written by Gwendolyn Smith about this incident and, more especially focusing on Pope Francis asking pardon for his ‘bad example’. The title of this article grabbed my attention first. It read: “The pope’s apology could teach other public figures about being contrite”

Smith, gives two reasons why this apology was praise-worthy: Why was it so laudable? First, it came swiftly. Less than 24 hours after the incident. There was no whiff of hoping the fuss (inevitably, the slap had sparked criticism on social media) would blow over, nor of waiting for advisers to conjure a glib, legally watertight statement. Second, it was unequivocal… They contained no attempt to excuse or diminish the wrongdoing. He merely acknowledged his human fallibility…

The author of this article then goes on to make a critical observation of our education system, failing to teach us true human values and practices: A proper apology from an adult human shouldn’t be remarkable. It’s something you’re expected to have mastered around the time you graduate from reception. In an alarming indictment of our education system, however, it seems hordes of people get through school without a basic grasp of how apologies work. While we’re discussing the best and worst trends of the last decade, I’ll venture that the 2010s were the exasperating era of the non-apology. The age in which the “I’m sorry if…” format rose to prominence, letting the wrongdoer off the hook by implying the victim had mistakenly detected offence in what was clearly an innocent act. You know, kitten slaughter, or something like that: “I’m sorry if you were offended that I murdered little Ginger. That was not my intention.”

Smith goes on to cite examples of some political leaders who were dishing out to people fake apologies in the recent past. Gwendolyn Smith concludes her article with these words:

In the face of such evasion, it’s tempting to think public figures aren’t truly sorry for what they’ve done, but just feign regret to wriggle out of trouble. But seeing as we’re at the start of a new year, a more optimistic stance seems necessary. If the 2010s were a string of crap sorries, here’s hoping the pope has set the precedent for a new decade where public apologies are heartfelt, not laughably hollow.

We have dwelt on the incident of Pope Francis at length, since it spoke of a ‘slap’, as well as a sincere apology, a sure way to bring peace in a conflict. Today’s Gospel talks of how best to respond to a wrong done to us. Today’s Gospel uses the term ‘slap’, which brought this episode to my mind. 

‘Eye for an eye’, ‘tooth for a tooth’, ‘tit for tat’ etc. are not Christian ways, says Jesus in today’s Gospel. Some commentators say that the passage we have for this Sunday’s liturgy (Matthew 5: 38-48) is the core of the Sermon on the Mount. Let us try to understand the depth of the challenge proposed by Jesus in this passage. Jesus, not only challenges us, but challenges the Law of Moses.

Moses, taking a cue from the Hammurabi codes, instructed the Israelites to follow tit-for-tat retaliation, rather than to wreak total destruction upon their enemies. That is, instead of mutilating or murdering all the members of the offender’s family or tribe, they should discover the offender and only punish him/her with an equal mutilation or harm. This was the origin of the ‘an eye for an eye’ and ‘a tooth for a tooth’ law. Jesus challenged this law. “You have heard that it was said, ‘Eye for eye, and tooth for tooth.’ But I tell you, do not resist an evil person. If anyone slaps you on the right cheek, turn to them the other cheek also. And if anyone wants to sue you and take your shirt, hand over your coat as well. If anyone forces you to go one mile, go with them two miles. Give to the one who asks you, and do not turn away from the one who wants to borrow from you.” (Matthew 5: 38-42)

In this passage, Jesus makes a specific mention of getting slapped ‘on the right cheek’. Here, Jesus is not speaking only about the physical abuse of slapping, but also the insult one suffers by getting slapped on the right cheek. This is a clear case of adding insult to injury! Most of us are right-handed. So, when a person slaps another with the right hand, the slap lands on the left cheek. Only when the person who slaps, uses the back hand, he or she could slap another on the right cheek. This was usually the treatment given to the Jews by the Romans.

Paul Penley, a Bible scholar, has written an article titled: “Turning the Other Cheek”: Jesus’ Peaceful Plan to Challenge Injustice. Here he reflects on the words of Jesus in the cultural context of the Roman occupied Israel. Here is an extended excerpt:

In Jesus’ day Roman soldiers strutted arrogantly around Israel. The Jewish land was Roman occupied territory. There was no love lost between the occupying soldiers and the Israelite population. When a soldier decided that he needed a Jew’s goods or services, resistance was futile... If the subject could not perform the request to the soldier’s liking, then a quick backhand to the face was not far behind. This was the situation Jesus addressed in the Sermon on the Mount.

“If someone slaps you on the right cheek, turn the other cheek toward him.” … Why would Jesus indicate that the first blow will come to the right cheek? Why would he instruct someone to offer the left cheek to an attacking Roman soldier?

The answer is simple. Roman soldiers tended to be right-handed. When they struck an equal with a fist, it came from the right and made contact with the left side of the face. When they struck an inferior person, they swung with the back of their right hand, making contact with the right cheek. In a Mediterranean culture that made clear distinctions between classes, Roman soldiers backhanded their subjects to make a point. Jews were second-class.

When Jesus tells fellow Jews to expose the left cheek, he is calling for “peaceful subversion.” He does not want them to retaliate in anger nor to shrink in some false sense of meekness. He wants to force the Roman soldiers to treat them like equals. He wants the Jews to stand up and demand respect. He wants to make each attacker stop and think about how they are mistreating another human being. It is the same motivation behind his command to “go an extra mile” after a soldier forced you to carry water for the first mile (Matt 5:41). It is intended to activate the soldier’s conscience.

Jesus’ command to “turn the other cheek” is ultimately a call to peaceful resistance. It is the mantra of great men inspired by Jesus like Gandhi and Martin Luther King Jr… “Turning the other cheek” is not blanket acceptance of brutality. It is a strategy for motivating others to change. If you meet evil with evil and blow for blow, the cycle of vengeance will never end.

“Peaceful subversion” is one among many of Jesus’ plans for changing the world.

Turning a ‘stone-deaf-ear’ to the peace plans of Jesus, the ‘trigger-happy’ world leaders in human history, have gone on a war-spree mode for so many years. The painful plight of young men and women who have been sacrificed on the altar of greed built by the manufacturers of arms continue today. The two world wars do not seem to have taught any lesson to us and we fight ‘the third world war in bits and pieces’.

Let us close our reflection on a scene from the book “All Quiet on the Western Front”, written by Erich Maria Remarque which describes the horrors of World War I.  Erich not only helps us smell the blood and smoke of the battlefield, he delves into the hearts of the young soldiers grappling with fear while trying to stay alive. Dr Philip McLarty, in his sermon “The Antitheses: Part Two”, describes a scene from this book:

In one particular scene, a German soldier named Paul is hunkered down in a trench when, suddenly, a French soldier jumps into the trench on top of him.  Instinctively, Paul lashes out with his knife and mortally wounds him.  No longer a threat, Paul watches the man as he slowly dies.  In time, Paul takes pity on him and tries to make him more comfortable.

Finally, the French soldier takes his final breath and dies.  Paul gently closes his eyes and gazes at this young man who, hours before, was his worst enemy.  He goes through his wallet and looks at the picture of a young woman and child – obviously, the man’s wife and daughter.  He finds brief letters and what appear to be the names of loved ones.

He feels sick to his stomach, as he thinks of what this man’s death will mean to them and how, had things gone differently, it would be his family who would grieve.  He finds himself trying to explain to the dead soldier why he killed him.  He says to the man,

“… for the first time, I see you are a man like me.

I thought of your hand-grenades, of your bayonet, of your rifle;

now I see your wife and your face and our fellowship.

Forgive me, comrade. We always see it too late.

Why do they never tell us that you are poor devils like us,

that your mothers are just as anxious as ours,

and that we have the same fear of death,

and the same dying and the same agony—

Forgive me, comrade; how could you be my enemy?”

(All Quiet on the Western Front, p. 223)

We are aware of the famous quote: “An eye for an eye will make the whole world blind,” attributed to Gandhi. There is also a Chinese Proverb which says: “Whoever pursues revenge should dig two graves; one for the avenged and one for himself.”

An-eye-for-an-eye formula has made our world more of a graveyard than a nursery where love can be grown. Against such a formula, there are millions of us, ordinary humans, who still sow seeds of love. Here is one of us – Gladys Staines! Gladys Staines is the wife of Graham Staines who was burnt alive along with his two sons Philip and Timothy in Odissa, India (22^nd January, 1999). When Dara Singh, who was convicted of these murders, was sentenced to death, Gladys made a plea to the court and to the government to commute the death sentence. She also made a public statement that she had forgiven those who had committed this crime. She believed that only in forgiveness can hope survive. Let us grow in courage and hope to turn the other cheek and go the extra mile to win over persons suffering from hatred!

Peacemakers – Turning the other cheek

https://sermons.faithlife.com

பொதுக்காலம் 7ம் ஞாயிறு

2020ம் ஆண்டு, சனவரி முதல் தேதி, புத்தாண்டு நாளன்று, பல நாளிதழ்களில், "திருத்தந்தை பிரான்சிஸ், ஒரு பெண்மணியை அறைந்துவிட்டார்" என்ற தலைப்பில் செய்தியொன்று வெளியானது. இதோ, அச்செய்தியைக் கூற பயன்படுத்தப்பட்ட சில தலைப்புக்கள்:

Worshipper gets slap from Pope Francis after yanking his hand - Metro.co.uk

Pope Francis Two Quick Slaps ... To Lady Who Clutched His Arm - TMZ (Thirty Mile Zone).com

Pope Francis smacks woman's hand to free himself from her grip - CNN

Pope Francis slaps at woman’s hand after she latches onto him - NYPost

நடந்தது இதுதான்... 2019ம் ஆண்டின் இறுதிநாள், டிசம்பர் 31ம் தேதி மாலையில், 'தெ தேயும்' என்ற நன்றி வழிபாட்டினை புனித பேதுரு பெருங்கோவிலில் வழிநடத்திய திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், அவ்வழிபாட்டிற்குப்பின், புனித பேதுரு வளாகத்தில் வைக்கப்பட்டிருந்த குடிலைக் காண்பதற்குச் சென்றார். அவர் சென்ற வழியில், மக்கள், இருபுறமும் நின்று, அவரை வாழ்த்தினர். கூட்டத்தில் இருந்த ஒரு பெண், திருத்தந்தையின் கரங்களை இறுகப்பற்றி, அவரை தன் பக்கம் இழுத்தார். அதனால், நிலைத்தடுமாறிய திருத்தந்தை, அப்பெண்ணின் கரங்களைத் தட்டிவிட்டார். திருத்தந்தை, அப்பெண்ணின் கரங்களைத் தட்டிவிட்டதை, 'அறைதல்' என்று பொதுவாக பொருள்கொள்ளப்படும் 'slap' அல்லது 'smack' என்ற சொற்களால் ஊடகங்கள் குறிப்பிட்டன.

ஆண்டின் இறுதி நாளன்று நிகழ்ந்த இந்நிகழ்வைக் குறித்து, அடுத்த நாள், புத்தாண்டு நாளன்று, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், தன் மூவேளை செப உரையில் மன்னிப்பு கேட்டார். சனவரி 1ம் தேதி, மரியா, இறைவனின் தாய் என்ற பெருவிழாவின் திருப்பலியை நிறைவேற்றியபின், புனித பேதுரு பெருங்கோவில் வளாகத்தில் கூடியிருந்த ஆயிரக்கணக்கான விசுவாசிகளுக்கு நண்பகல் மூவேளை செப உரை வழங்கிய திருத்தந்தை, "நாம் பல வேளைகளில் பொறுமை இழக்கிறோம், என்னையும் சேர்த்துத்தான் சொல்கிறேன். நேற்று நான் இந்த வளாகத்தில் அளித்த தவறான எடுத்துக்காட்டுக்காக மன்னிப்பு கேட்கிறேன்" என்று கூறினார்.

"திருத்தந்தை மன்னிப்பு கேட்டது, மற்ற தலைவர்களுக்கு ஒரு பாடமாக அமையக்கூடும்" (The pope’s apology could teach other public figures about being contrite) என்ற தலைப்பில், இரண்டு நாள்கள் சென்று, சனவரி 4ம் தேதி, The Guardian என்ற ஆங்கில நாளிதழில் Gwendolyn Smith என்ற எழுத்தாளர், ஒரு கருத்துக் கட்டுரையை வெளியிட்டிருந்தார். செய்த தவறுகளுக்காக மனம் வருந்துவது, மற்றும், மன்னிப்பு கேட்பது ஆகிய நற்செயல்களுக்கு, ஓர் அழகிய பாடமாக, திருத்தந்தை, மக்கள் முன், பொதுவில் மன்னிப்பு கேட்டது, அமைந்துள்ளது என்று, இக்கட்டுரை ஆசிரியர் கூறியுள்ளார். இந்த மன்னிப்பை தான் உயர்த்திப் பேசுவதற்கு காரணங்கள் என்ன என்பதையும் ஸ்மித் அவர்கள், விளக்கிக் கூறியுள்ளார்.

"இந்த மன்னிப்பு, உடனடியாக, அதாவது, 24 மணி நேரங்களுக்குள் கேட்கப்பட்டது என்பது, முதல் காரணம். நாம் தவறு செய்யும்போது, குறிப்பாக, ஊடகங்களின் கவனத்தை ஈர்க்கும் வண்ணம், தலைவர்கள் தவறு செய்யும்போது, உடனடியான மனவருத்தமும், மன்னிப்பும் வெளிப்படவில்லையெனில், ஊடகங்கள், அச்செயலுக்கு, பல்வேறு காரணங்களை வழங்கி, மன்னிப்பு கேட்கமுடியாத அளவு, அதை அரசியலாக்கிவிடும். இதனால், தலைவர்களில் பலர், தாங்கள் செய்த தவறை நியாயப்படுத்தவும், பொய்யான காரணங்களை வெளியிடவும் வேண்டிவரும்" என்று ஸ்மித் அவர்கள் கூறியுள்ளார்.

"இரண்டாவது காரணம், திருத்தந்தை, தன் தவறை மறைக்காமல், பூசி மெழுகாமல், உள்ளதை உள்ளபடியே கூறி, தான் தவறான எடுத்துக்காட்டாக இருந்ததற்காக மன்னிப்பு கேட்டார். திருத்தந்தை என்ற உயர் பொறுப்பை ஏற்றதால், சாதாரண மனித நிலையிலிருந்து வெகு உயரத்திற்குச் சென்றுவிட்டதைப் போன்ற கற்பனையை உருவாக்காமல், தானும் ஒரு சாதாரண மனிதர்தான் என்பதை, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் தெளிவாக்கியதால், இந்த மன்னிப்பு, உள்ளார்ந்த, உண்மையான மனவருத்தத்துடன் ஒலித்தது" என்று, இக்கட்டுரையின் ஆசிரியர் தொடர்ந்து கூறியுள்ளார்.

அவர் இக்கட்டுரையில் வெளியிடும் மற்றொரு முக்கிய கருத்து இது: “வயதில் முதிர்ச்சி பெற்ற ஒருவர் தான் செய்த தவறுக்கு மன்னிப்பு கேட்பது, பெரும் சாதனை அல்ல, அது மனித வளர்ச்சியின் ஒரு முக்கிய அம்சம். குறிப்பாக, ஒருவர், தன் இளமையின் முக்கியமான ஆண்டுகளை, கல்விக்கூடத்தில் செலவிட்டபின், அதைவிட்டு வெளியேறும்போது கற்றுக்கொள்ளவேண்டிய பல முக்கிய பாடங்களில், மன்னிப்பு கேட்பதும் ஒன்று. ஆனால், நம் கல்விக்கூடங்கள், போட்டியிடுவது, வெற்றியடைவது, சாதனை புரிவது என்ற பாடங்களையே அதிகம் வலியுறுத்தும்போது, மனித உணர்வுகளால் நிகழும் தவறுகளை எவ்விதம் எதிர்கொள்வது என்ற பாடத்தைச் சொல்லித்தருவது மிக அரிதாக உள்ளது” என்று கூறும் இக்கட்டுரையின் ஆசிரியர் ஸ்மித் அவர்கள், தொடர்ந்து, இக்கட்டுரையில், இன்றைய தலைவர்கள் பலர் தங்கள் தவறுகளை மூடிமறைக்க மேற்கொண்டுவரும் ஒரு சில பரிதாபமான முயற்சிகளையும் வெளிச்சமிட்டுக் காட்டியுள்ளார்.

இந்நிகழ்வை இன்று எண்ணிப்பார்க்க, இந்த ஞாயிறன்று நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள நற்செய்தியே முக்கியக் காரணம். நம் கல்விக்கூடங்கள் சொல்லித்தராத பல வாழ்க்கைப் பாடங்களைப் பயில நற்செய்தி ஒரு நல்ல கல்விக்கூடம் என்பதை அறிவோம். தவறுகள் செய்வது, மனித இயல்பு. அத்தவறுகளை, நாம் செய்யும்போது, அல்லது, அத்தவறுகளால் நாம் பாதிக்கப்படும்போது, நாம் எவ்வாறு நடந்துகொள்கிறோம் என்பதை, இன்றைய நற்செய்தியின் வழியே, இயேசு விடுக்கும் ஒரு சில சவால்களுடன் இணைத்து சிந்திக்க முயல்வோம்.

உணர்வுகள், மனிதர்களுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள உன்னதமான கொடை என்பதை மறுக்க இயலாது. ஆனால், மனிதர்களுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள ஏனைய கொடைகளான அறிவுத்திறன், மனச்சான்று ஆகியவற்றை ஆக்கிரமிக்கும் வகையில், உணர்வுகளுக்கு நாம் முதலிடம் கொடுக்கும் வேளையில், தவறுகள் நேர வாய்ப்புண்டு. குறிப்பாக, 'கோபம்' என்ற உணர்வு நம்மை முற்றிலும் ஆட்டிப்படைக்கும் வேளையில், பல அழிவுகள் உருவாகின்றன. கோபத்தில் நிகழ்ந்துவிடும் ஒரு தவறுக்கு, நாம் அளிக்கும் பதில், மற்றொரு தவறாக இருக்கவேண்டுமா என்பது, இன்றைய நற்செய்தி நமக்கு விடுக்கும் ஒரு முக்கியக் கேள்வி.

'பழிக்குப் பழி', 'பல்லுக்குப் பல்' 'கண்ணுக்குக் கண்' ... இவை எதுவுமே கிறிஸ்தவ வாழ்வுமுறை அல்ல என்பதை, இன்றைய நற்செய்தி வழியே இயேசு, ஆழமாய் சொல்லித்தருகிறார். 'பழிக்குப் பழி' என்பது, இஸ்ரயேல் மக்களிடமும், அவர்களைச் சுற்றி வாழ்ந்த பல இனத்தவரிடமும் பழக்கத்தில் இருந்த வழிமுறை. பாபிலோனிய மன்னன் ஹம்முராபி உருவாக்கியச் சட்டங்கள், ஒருவர் எந்த அளவுக்கு பழிக்குப் பழி வாங்கலாம் என்பதை, நிர்ணயித்தன. மோசே வழங்கிய சட்டங்கள், மன்னன் ஹம்முராபியின் சட்டங்களை ஓரளவு எதிரொலித்தன. பழிக்குப் பழி என்ற வெறி, கட்டுக்கடங்காமல் போவதைத் தடுக்க, ஒருவருக்கு மற்றொருவர் இழைத்த தீங்கிற்கு ஈடான தண்டனைகள் வழங்கப்படலாம் என்பதை, மோசேயின் சட்டம் நிலைநாட்டியது. அதுவே, கண்ணுக்குக் கண், பல்லுக்குப் பல் என்ற மந்திரமாக இஸ்ரயேல் மக்கள் நடுவே நிலவிவந்தது (விடுதலைப் பயணம் 21:23-25).

இந்த மந்திரத்தை தலைகீழாகப் புரட்டிப்போட முன்வந்தார் இயேசு. தீமையின் அளவு, அதற்கு இணையான ஈடு என்ற எண்ணங்களை முன்னிறுத்தாமல், அளவற்ற அன்பையும், மன்னிப்பையும் முதன்மைப்படுத்தும் புதிய சட்டங்களை, இயேசு, தன் மலைப்பொழிவில் வழங்கியுள்ளார்:

மத்தேயு நற்செய்தி 5: 38-39

அக்காலத்தில் இயேசு தன் சீடர்களிடம் கூறியதாவது: “‘கண்ணுக்குக் கண், பல்லுக்குப் பல்’ என்று கூறப்பட்டிருப்பதைக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறீர்கள். ஆனால் நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்; தீமை செய்பவரை எதிர்க்க வேண்டாம். மாறாக, உங்களை வலக்கன்னத்தில் அறைபவருக்கு, மறுகன்னத்தையும் திருப்பிக் காட்டுங்கள்.” என்பது, இன்றைய நற்செய்தியின் அறிமுகச் சவால்.

"நீங்கள் கேள்விப்பட்டிருக்கிறீர்கள், ஆனால், நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்" (மத். 5:22,28,32,34,39,44) என்று, இயேசு, தன் மலைப்பொழிவில், ஆறுமுறை கூறியுள்ளார். ஒவ்வொரு முறையும், மோசே வழங்கிய சட்டங்களைக் காட்டிலும், உயர்ந்ததொரு வாழ்க்கை வாழ்வதற்கு அவர் அழைப்பு விடுத்துள்ளார்.

இயேசுவின் இக்கூற்றில், அவர், 'வலக்கன்னம்' என்று குறிப்பிட்டுச் சொன்னது, நம் சிந்தனையைத் தூண்டுகிறது. "உங்களை ஒரு கன்னத்தில் அறைபவருக்கு, மறுகன்னத்தையும் காட்டுங்கள்" என்று இயேசு சொல்லவில்லை. உங்களை வலக்கன்னத்தில் அறைபவருக்கு, மறுகன்னத்தையும் திருப்பிக் காட்டுங்கள் என்பதே, இயேசு வழங்கும் சவால்.

நம்மில் பலர், வலது கை பழக்கம் உள்ளவர்கள் என்பதை அறிவோம். இதை மனதில் வைத்து சிந்திக்கும்போது, நமக்கு முன் நிற்கும் ஒருவரை, நாம் வலது கையால் அறைந்தால், அந்த அறை, அவரது இடது கன்னத்தில் விழும். ஆனால், நமக்கு முன்னிருப்பவரை, புறங்கையால் அறையும்போது, அவரது வலது கன்னத்தில் அறை விழும். புறங்கையால் அறைவது என்பது, வெறும் உடல் வேதனையை மட்டுமல்ல, அத்துடன், அவமானத்தையும் கலந்து வழங்கும் ஓர் அறை.

Paul Penley என்ற விவிலிய ஆய்வாளர், “Turning the Other Cheek”: Jesus’ Peaceful Plan to Challenge Injustice - அதாவது, "'மறுகன்னத்தை திருப்பிக் காட்டுதல்': அநீதிக்கு சவால் விடும் இயேசுவின் அமைதி நிறைந்த திட்டம்" என்ற தலைப்பில் எழுதியள்ள கட்டுரையில், மறுகன்னத்தைக் காட்டுவதுபற்றி, ஆழமாக ஆய்வு செய்துள்ளார்.

யூதேயாவை ஆக்கிரமித்திருந்த உரோமைய அரசின் படைவீரர்கள், இஸ்ரயேல் மக்களை ஒவ்வொரு நாளும் சீண்டிப் பார்ப்பதில் மகிழ்ச்சியடைந்தனர். யூதர்கள் உடுத்தியிருந்த உடைகளையும், உடைமைகளையும், பறித்துச்செல்வது, ஏதாவது ஒரு பொருளை வீரர்கள் சுமக்கவேண்டியச் சூழலில், எதிரே ஒரு யூதர் வந்துவிட்டால், அவர் அந்த சுமையைச் சுமந்து, தன்னுடன் வருவதற்கு கட்டாயப்படுத்துவது என்று, பல அநீதிகள் அரங்கேறின. அந்நேரங்களில், யூதர்கள், உரோமைய வீரர்களை எதிர்த்தால், அவர்களிடையே கைகலப்பும் உருவானது.

பொதுவாக, ஒரு கைகலப்பு நிகழும்போது, உரோமைய வீரர்கள், தங்களுக்குச் சமமான மற்றொரு உரோமையரை அறைய வேண்டியிருந்தால், வலது கரத்தின் உள்ளங்கையால் அறையக்கூடும், எனவே, தாக்கப்பட்ட உரோமையரின் இடது கன்னத்தில் அறை விழும். ஆனால், ஒரு யூதருடன் கைகலப்பு நிகழும்போது, அந்த யூதர், தனக்குச் சமமானவர் அல்ல என்பதை நிலைநாட்டும்வண்ணம், உரோமைய வீரர், வலது கரத்தின் புறங்கையால் அவரைத் தாக்குவார், எனவே, அவரது வலக்கன்னத்தில் அறை விழும்.

இந்த அநீதிகள் அனைத்தையும் உணர்ந்திருந்த இயேசு, அநீதிகளை ஒழிப்பதற்குத் தேவையான வழிகளை இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்லித்தருகிறார். உரோமையர்களுக்கு மட்டுமல்ல, தங்களை, தாழ்ந்தவர்கள் என்று கருதி, புறங்கையால் அறைபவர்கள் அனைவருக்கும், யூதர்கள், தங்கள் மறுகன்னத்தைக் காட்டுவதால், சொல்லித்தரக்கூடிய பாடத்தை, வார்த்தைகளில் வடித்தால், இவ்விதம் இருக்கும் என்று இயேசு சொல்லாமல் சொல்கிறார்: "என்னை இரண்டாம் தர மனிதராக எண்ணி, புறங்கையால் அறைந்துவிட்டீர். இதோ, என் மறுகன்னம். முடிந்தால், இங்கு அறையும். அப்படி அறைவதால், என்னை உமக்குச் சமம் என்று நீர் ஏற்கவேண்டியிருக்கும். உம்மால் முடியுமா?" என்று, சவால் விடுக்கும் செயல் இது.

அதேபோல், தன் அங்கியைப் பறிப்பவருக்கு, மேலாடையையும் சேர்த்து வழங்குவது; ஒரு கல் தொலை, சுமை சுமக்க வற்புறுத்துபவருடன், இரு கல் தொலை நடப்பது என்ற வழிகளைப் பின்பற்றினால், அநீதமாக நடந்துகொள்பவர்கள், நீதியை உணர்வதற்கு அது வழி வகுக்கும் என்பதை, "ஆனால், நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்" என்ற சொற்கள் வழியே, இயேசு, உயர்ந்த சவால்களாக நம்முன் வைக்கிறார்.

மறுகன்னத்தைக் காட்டுவது, மேலாடையையும் சேர்த்துத் தருவது, கூடுதல் ஒரு மைல் நடப்பது ஆகிய நற்செயல்கள், புண்ணியத்தில் நாம் வளர்வதற்குச் சிறந்த வழிகள் என்ற கோணத்திலும் எண்ணிப்பார்க்கலாம். ஆனால், அது, இயேசுவின் கண்ணோட்டம் அல்ல. மறுகன்னத்தைக் காட்டுவதால், நமக்குள் நல்ல மாற்றங்கள் உருவாகும் நேரத்தில், நம்மைத் தாக்கும் பகைவரிடம் மாற்றம் எதுவும் நிகழவில்லையெனில், நாம் மறுகன்னத்தைக் காட்டுவதில் அர்த்தமில்லை. நாம் மறுகன்னத்தைக் காட்டுவதால், நமது பகைவரிடமும் மாறுதல்கள் வரவேண்டும். அந்த மாறுதல்கள், திரைப்படங்களில் வருவதுபோல், ஒரு நொடியிலோ, ஒரு நாளிலோ வராது என்பதை, நாம் அனைவரும் அறிவோம். இருந்தாலும், அம்மாறுதல்கள் வரும்வரை, நாம் இந்த நற்செயல்களை, நம்பிக்கையோடு தொடரவேண்டும். இதுதான் இயேசு நமக்கு முன் வைக்கும் சவால்.

இயேசுவின் சவாலை ஏற்பதற்குப் பதில், பழிக்குப் பழி என்ற உணர்வை வளர்ப்பது மிக எளிது என்பதை இவ்வுலக வரலாறு பல முறை உணர்த்தியுள்ளது. அவற்றில் மிக அதிகமாகப் பேசப்படுவது, ஐரோப்பிய நாடுகளில் நடைபெற்ற முதல் மற்றும் இரண்டாம் உலகப்போர்கள். இந்த உலகப்போர்கள் நிகழ்ந்த வேளையிலும், அவற்றை எதிர்த்து, பலர், தங்கள் மாற்றுக்கருத்துக்களை, ஓவியங்களாக, நெடுங்கதைகளாக, திரைப்படங்களாக உருவாக்கினர்.

1918ம் ஆண்டு முடிவுற்ற முதல் உலகப்போரின் கோரங்களை விளக்கும் நெடுங்கதையொன்று "All Quiet on the Western Front" என்ற பெயரில் 1929ம் ஆண்டு வெளியானது. இதன் ஆசிரியர், Erich Maria Remarque அவர்கள், இளம் ஜெர்மன் வீரர்கள் போர்க்களத்தில் கண்ட கொடுமைகளையும், அவற்றின் விளைவாக, எஞ்சிய நாளெல்லாம் அவர்கள் அனுபவித்த வேதனைகளையும், இந்த நெடுங்கதையில் விவரித்துள்ளார்.

இக்கதையில் வரும் ஒரு காட்சியில், பதுங்குக் குழியில் இருக்கும் ஜெர்மன் வீரர் ஒருவரை, ஒரு பிரெஞ்சு வீரர் திடீரென பாய்ந்து தாக்குகிறார். ஜெர்மன் வீரர், தன் கையிலிருந்த கத்தியால், பிரெஞ்சு வீரரைக் குத்திவிடுகிறார். அந்தத் தாக்குதலில் ஆழமாகக் காயமுற்ற பிரெஞ்சு வீரர், இறக்கும் நிலையில் இருக்கிறார். இறந்துகொண்டிருக்கும் அவரைக் காணும் ஜெர்மன் வீரர் மனதில் ஒருவகை பாசம் பிறக்கிறது. அந்த பிரெஞ்சு வீரர் அமைதியான முறையில் மரணமடைய, ஜெர்மன் வீரர், அந்த பதுங்குக் குழியில், முடிந்த அளவு வசதிகள் செய்து கொடுக்கிறார். பிரெஞ்சு வீரர் அமைதியாக மரணமடைகிறார்.

சில நிமிடங்களுக்கு முன், தன்னுடைய எதிரி என்று மட்டுமே அவரைக் கண்ட ஜெர்மன் வீரர், இப்போது, அவரும் தன்னைப்போன்ற ஓர் இளைஞர்தான் என்பதை உணர்ந்து, வேதனையடைகிறார். இறந்த வீரரின் சட்டைப்பையிலிருந்து, அவரது 'பர்ஸ்'ஸை எடுத்துப் பார்க்கிறார், ஜெர்மன் வீரர். அதில், ஓர் இளம்பெண்ணும், குழந்தையும் உள்ள ஒரு 'போட்டோ' இருக்கிறது. கண்களில் கண்ணீர் மல்க, ஜெர்மன் வீரர், அந்த பிரெஞ்சு வீரரிடம் மன்னிப்பு கேட்கிறார்:

"முதல் முறையாக நீயும் என்னைப்போல் ஒரு மனிதன் என்பதைக் காண்கிறேன். நீ வைத்திருந்த துப்பாக்கி, அதில் பொருத்தப்பட்டிருந்த கத்தி, உன் கையிலிருந்த வெடிகுண்டு, இவற்றை மட்டுமே நான் எண்ணியிருந்தேன். இப்போதோ, உன் மனைவியை, குழந்தையைப் பார்க்கிறேன். உறவுகளை பொருத்தவரை நீயும் நானும் ஒன்று என்பதைப் பார்க்கிறேன்.

என்னை மன்னித்துவிடு தோழா! நாம் மிகத் தாமதமாகவே பார்க்கிறோம். நீங்கள் எல்லாருமே, உங்களைப்போன்ற பரிதாபமான மனிதர்கள் தாம் என்பதை, நம் அதிகாரிகள் ஏன் நம்மிடம் சொல்வதில்லை? உங்களுடைய அம்மாக்கள், எங்கள் அம்மாக்களைப்போலவே கவலையுடன் இருப்பர்; நீங்களும், எங்களைப்போலவே சாவைக்கண்டு பயப்படுவீர்கள் என்பதையெல்லாம் அதிகாரிகள் நமக்குச் சொல்வதில்லை.

என்னை மன்னித்துவிடு தோழா! நீ எப்படி எனக்கு எதிரியாக இருக்க முடியும்?"

இரண்டு உலகப்போர்கள் போதாதென்று, இன்று, நம்மிடையே, மூன்றாம் உலகப்போர், சிறு சிறு துண்டுகளாக நிகழ்ந்தவண்ணம் உள்ளன. நமது ஊடகங்கள், ஒவ்வொருநாளும் தரும் பெரும்பாலான செய்திகள், "கண்ணுக்குக் கண், பல்லுக்குப் பல்" என்ற, பழிவாங்கும் செய்திகளே. பழிக்குப் பழி என்று, மனித வரலாற்றை, இரத்தத்தில் எழுதுவோரைப்பற்றி, ஒரு சீனப் பழமொழி இவ்வாறு சொல்கிறது: "பழிக்குப் பழி வாங்க நினைப்பவர், இரு சவக் குழிகளைத் தோண்ட வேண்டும். ஒன்று மற்றவருக்கு, மற்றொன்று தனக்கு."

இவ்வுலகை, ஒரு கல்லறைக்காடாக மாற்றிவரும் பழிக்குப் பழி என்ற உலக மந்திரத்திற்கு எதிராக, இந்தியாவில் நடந்த ஒரு நிகழ்வு, அனைவர் மனதிலும் அழியாமல் பதிந்திருக்கும் என்பது, என் நம்பிக்கை. ஒடிஸ்ஸா மாநிலத்தில் பழங்குடியினரிடையே, குறிப்பாக, தொழுநோயாளர்கள் மத்தியில் உழைத்து வந்த Graham Staines என்ற கிறிஸ்தவப் போதகரையும், Philip, Timothy என்ற, அவரது இரு மகன்களையும் 1999ம் ஆண்டு சனவரி மாதம் உயிரோடு எரித்துக்கொன்ற தாரா சிங்கிற்கு மரணதண்டனை விதிக்கப்பட்டது. அந்தத் தீர்ப்பை இரத்து செய்யுமாறு, கொல்லப்பட்ட போதகரின் மனைவி, Gladys Staines அவர்கள் கேட்டுக்கொண்டார் என்ற செய்தியை நாம் அறிவோம். “மன்னிப்பில் மட்டுமே நம்பிக்கை வளரும்” என்று கிளாடிஸ் அவர்கள் சொன்னதும் நமக்கு நினைவிருக்கலாம்.

மன்னிப்பதால், மறுகன்னத்தைக் காட்டுவதால், இவ்வுலகம் நம்பிக்கையில் வளரும் என்பதை அனைவரும் உணரும் நாள் விரைவில் வரவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம். மறுகன்னத்தை நாம் காட்டும்போது, அக்கன்னத்தில் அறையும் நம் பகைவர்களின் மனங்களை மாற்றும் கனிவையும், துணிவையும் இறைவன் நமக்கு வழங்கவேண்டும் என்றும் மன்றாடுவோம்.