Cleansing our minds and hearts! கழுவப்பட வேண்டிய மனங்கள்!

Jesus Cleansing the Temple

https://www.crosswalk.com

3^rd Sunday of Lent

Keeping ourselves clean is one of our basic needs. ‘Cleanliness is next to Godliness’ is a wise saying we are familiar with. One of the key themes of the Season of Lent is the need to cleanse our minds and hearts. The Gospel, given to us this Sunday, talks of Jesus cleansing the Temple of Jerusalem. This event is recorded in all the four Gospels. The passage given to us as today’s Gospel, is taken from John (John 2:13-25). While the Gospel of John places this event at the beginning of the public ministry of Jesus, the other three (synoptic) Gospels talk about this event just before the Passion (Matthew 21:12-17; Mark 11:15-19; Luke 19:45-48).

‘Cleansing the temple’ reminds me of a short story:

In South Africa (when it was suffering from racial segregation), a Black man was trying to enter a church. A policeman saw him and rushed to him shouting, "Stop! That church is only for the Whites." The Black man turned around and explained: "But I'm only going in to clean the church." "Well, in that case, go ahead," answered the man of the law. "But don't let me catch you praying.”

We are sadly aware that our churches, temples, mosques and synagogues need lot of cleaning, more than ever, especially in the context of political leaders, like Narendra Modi, using the places of worship as theatres to promote themselves as gods. We have accumulated way too much ‘rubbish’ in our places of worship by making them reasons to whip up division, discord and violence. Hence, the event of Jesus cleansing the Jerusalem Temple can teach us quite a few lessons.

Let us begin our lessons from the picture of Jesus painted by today’s Gospel passage: In the temple courts Jesus found people selling cattle, sheep and doves, and others sitting at tables exchanging money. So, he made a whip out of cords, and drove all from the temple courts, both sheep and cattle; he scattered the coins of the money changers and overturned their tables. To those who sold doves he said, “Get these out of here! Stop turning my Father’s house into a market!” (John 2:14-16)

This picture of Jesus is ‘too disturbing’ for us. We are accustomed to seeing statues or paintings of Jesus on the cross, Jesus the Shepherd or Jesus the King installed on the altar. But, it is hard for us to imagine any church opting for the painting of Jesus cleansing the temple as the picture to adorn the main altar.

Most of us may have seen a painting by Warner Sallman called ‘The Head of Christ’ (1940) - Jesus with flowing blond hair and saccharine blue eyes. 

Dan Clendenin, the founder of the webzine ‘Journey with Jesus’, in his homily ‘Lenten Disruption’ refers to this picture and goes on to say: “This portrait has been reproduced 500 million times around the world. Sallman's Jesus stares into space. He is clean, safe, and passive. It's hard to imagine why such a harmless looking citizen would be arrested, beaten to a pulp, and crucified by Rome; he wouldn't hurt a flea. Sallman's painting is only one example of the many ways that we domesticate the deity, how we create Jesus in our own image, and co-opt him for our own purposes. The ‘cleansing of the temple’ in John's Gospel this week challenges all such self-serving projections. The story warns us of what Donald McCullough calls ‘the dangerous illusion of a manageable deity’."

We know that God is a great ‘iconoclast’ (one who destroys images) who cannot be locked up into ‘convenient images’. The Season of Lent is a good opportunity to examine ourselves and see whether we have fixed images of God that do not challenge or disturb us. If we suffer from such a ‘fixation’, then the Crucified Christ will be a disturbance for us. This is what St Paul talks about in the Second Reading today: We preach Christ crucified: a stumbling block to Jews and foolishness to Gentiles, but to those whom God has called, both Jews and Greeks, Christ the power of God and the wisdom of God. (1 Cor. 1:23-24).

From the First Sunday of Lent, we have been meeting Jesus in different situations and in very different locations. On the First Sunday, we met Him in the desert, hungry, tired and tempted by the Satan. On the Second Sunday, we met Him on the mountain, in a moment of glory. Today, the Third Sunday of Lent, we meet Him in the temple of Jerusalem chasing away the traders. It is interesting and helpful to reflect on the three locations: the desert, the mountain and the temple. All these are special places where one can meet God. In the desert and the mountain, one needs to search for God, while the temple is the place, we humans have built to meet God easily.

Paradoxically, when the Son of God went to the Temple of Jerusalem, He could not meet God. He could also sense that thousands who had come there could not meet God. Naturally, the next logical question was: What was the use of that temple when it had lost its prime purpose of helping people meet God? We hear Jesus saying that the temple had been turned into a ‘market’ (John) and a ‘den of robbers’ (the other three gospels). Jesus took up the cleaning in full earnest.

Usually we go to a place of worship - a Church, a Temple or a Mosque - to purify ourselves. Here we see Jesus going to purify the Temple. It is good to reflect on what prompted Jesus to take up this mission. Those factors which made the Jerusalem temple unclean, may as well be present in our places of worship today. If so, it is all the more reason to delve deeper into this episode. Suppose Jesus walks into our places of worship, especially our famous shrines, today, what would be his reactions? Will he need a whip, once again?

Jesus’ encounter with the Temple began when He was 12 years old. Even at that time, the Boy Jesus must have seen some anomalies in His Father’s House. Every year as He went to the Temple for His annual obligations, He must have come back with lots of questions… painful questions. This year, He wanted to find an answer to His questions… Rather, He decided to become an answer to His questions.

Among all the anomalies, what must have pained Jesus most was the way the poor and the gentiles were treated in the temple. The Passover of the Jews was at hand, and Jesus went up to Jerusalem. (John 2:13) These are the opening words of today’s gospel. Every Jew was looking forward to going to Jerusalem at the time of the Passover. Having come from a humble carpenter’s family Himself, Jesus knew how hard it was for the poor people to put aside something for the temple each year. They brought to Jerusalem all that they had set aside for God throughout the year. Going to Jerusalem was considered a peak experience for the Jews (cf. Psalm 122). The happy anticipation of going to ‘God’s House’ was becoming more and more of a nightmare for the poor Jews since, year after year, the temple was becoming more and more of a market place.

The Passover was a ‘peak season’ for Jerusalem. (You can see that I have begun speaking in ‘commercial’ terms.) The poor Jews had to face a two-pronged attack from the ‘market forces’ that have grown around the Temple. The oxen, sheep and pigeons that the poor had brought with them became ‘unacceptable’ by the Priests. They found some little blemish in them. Hence, the poor had to buy these offerings from the temple market at a much higher price. The second attack came in the form of the annual temple tax they had to pay. This tax could not be paid in the Roman coins since they had the image of Caesar on them. Hence, they had to change those coins into the ‘temple coins’. Here again, the poor were cheated royally.

When it comes to money matters, it is the poor who suffer the most – be it in terms of wages, payments etc. The Pilgrimage to Jerusalem which was supposed to fill the poor with graces and replenish them for the next year, became a journey that fleeced them and left them exhausted. They must have felt that God was becoming ‘costlier’ every year and receding from them year after year and that they could never measure up to the temple requirements. They must have also questioned how their God had become the ‘property’ of the Priests and other temple merchants.

There was another group of people who were raising similar questions. They were the gentiles. The temple market was established in the outer court of the Jerusalem temple, known as the ‘Court of the Gentiles’. The gentiles were permitted only up to this outer court and no further. Since this court had become a noisy, unruly market place, the gentiles could not pay their homage to the God of Israel, whom they were very keen to meet. Many of them must have returned home quite disgusted with what they saw and would have decided never again to go back to Jerusalem.

Jesus identified himself with these two groups – the poor and the Gentiles – who had agonizing questions about God, who was locked up inside the Temple of Jerusalem by the selfish Priests and merchants. He sought a solution. He began cleansing the Temple. Some commentators would call this act of Jesus a miracle. How did He undertake such a daring act and still not get killed on the spot is a miracle indeed! What made Him do this? The Gospel says: “Zeal for the House of God consumed Him.” (John 2:17; Ps. 69:9)

The temple authorities could see this zeal and they had no answer to this. Still, putting up a brave front, they questioned Jesus: “What sign have you to show us for doing this?” Jesus did not answer them directly but threw a challenge at them: “Destroy this temple, and in three days I will raise it up.” (John 2: 19) A temple that took 46 years to be built, can be built in three days? What a childish way of speaking!

Jesus spoke of a different temple – His own Body! In the course of history, the Temple of Jerusalem was destroyed at least twice and was not re-built in its original glory, whereas the Body of Jesus, which was destroyed on the Cross, was built up again in three days in all its glory! In this temple, there would be no more problems about meeting God; in this temple, God cannot be bought or sold; there will be no inner and outer courts in this temple to segregate people… All are welcome to meet God in this temple – Jesus Christ!

We pray that the real Church / Temple / Mosque (which is the community of believers) is built on the firm foundation of equality, with no dividing walls. May this Season of Lent help us to cleanse our minds and hearts to become the temple of the Holy Spirit. We also pray that our human family gets purified of the attempts to make God and religion as commodities sold to the highest bidders!

Jesus cleansing the temple

https://ctrendsmag.com

தவக்காலம் 3ம் ஞாயிறு

தன்னையே சுத்தம் செய்துகொள்வது மனிதர்களின் அடிப்படைத் தேவைகளில் ஒன்று. மனிதர்கள் மட்டுமல்ல, நம்மைச் சுற்றியுள்ள இயற்கையும், தன்னைத் தானே சுத்தம் செய்துகொள்வதை நாம் அறிவோம். தன்னையே சுத்தம் செய்துகொள்ளும் இயற்கையை மீண்டும் குப்பையாக்குவதில் மனிதர்களாகிய நம் பங்கு மிக அதிகம் என்பதையும் வெட்கத்துடன், வேதனையுடன் நாம் ஒத்துக்கொள்ள வேண்டும்.

'சுத்தப்படுத்துதல்' என்பது தவக்காலத்தின் மைய இலக்குகளில் ஒன்று. புறத் தூய்மையைவிட, அகத் தூய்மையை வலியுறுத்தும் காலம், தவக்காலம். இத்தருணத்தில், இயேசு எருசலேம் கோவிலைச் சுத்தம்செய்யும் நிகழ்வு, இன்றைய நற்செய்தியாகத் (யோவா. 2:13-25) தரப்பட்டுள்ளது. 'இயேசு கோவிலைத் தூய்மையாக்குதல்' என்ற இந்நிகழ்வு, நான்கு நற்செய்திகளிலும் சொல்லப்பட்டுள்ளது (மத். 21:12-17; மாற். 11:15-19; லூக். 19:45-48; யோவா. 2:13-22). 'கோவிலைத் தூய்மையாக்குதல்' என்ற சொற்றொடரைக் கேட்டதும், ஒரு குட்டிக் கதை நினைவுக்கு வருகிறது:

தென் ஆப்ரிக்கா, இனவெறியில் மூழ்கியிருந்த காலம் அது. கருப்பினத்தைச் சேர்ந்த ஒருவர் ஒரு கோவிலில் நுழைய முயன்றார். அருகிலிருந்த ஒரு காவல்துறை அதிகாரி, அவரைத் தடுத்து நிறுத்தி, "நில்! வெள்ளையினத்தவர் மட்டுமே இக்கோவிலுக்குள் நுழையமுடியும். நீ உள்ளே போகக்கூடாது!" என்று கூறினார். கறுப்பின மனிதர் அவரிடம், "ஐயா, நான் இந்தக் கோவிலைச் சுத்தம் செய்யவே போகிறேன்" என்று கூறினார். உடனே, அந்தக் காவல்துறை அதிகாரி, "அப்படியென்றால் நீ உள்ளே போகலாம். ஆனால், அங்கு நீ செபித்துக் கொண்டிருப்பதை நான் பார்த்தால், பின்னர், உனக்குத் தொல்லைதான்!" என்று எச்சரித்து உள்ளே அனுப்பினார்.

நமது ஆலயங்கள், கோவில்கள், மசூதிகள் மற்றும் யூத தொழுகைக்கூடங்கள் ஆகியவை, முன்னெப்போதும் தேவைப்படாத அளவு சுத்தம் செய்யப்பட வேண்டியுள்ளது. நரேந்திர மோடியைப் போல பல்வேறு அரசியல்வாதிகள், கோவில்களை நாடக மேடைகளாக்கி, அதன் வழியே, தங்களையே தெய்வங்களாக விளம்பரப்படுத்தும் அவல முயற்சிகளை நாம் அறிவோம். வழிபாட்டுத் தலங்களைப் பயன்படுத்தி, பிரிவினை, வன்முறை, மோதல்கள் போன்ற உணர்வுகளை வளர்த்துவருவது நமக்கு வேதனையைத் தருகிறது. இவ்வாறு, நமது வழிபாட்டுத் தலங்களில் அளவுக்கு அதிகமாக ‘குப்பைகளை’ குவித்துள்ளோம். இத்தகையைச் சூழலில், இயேசு எருசலேம் கோவிலை சுத்தப்படுத்திய நிகழ்வு நமக்கு சில பாடங்களைக் கற்றுத்தர முடியும்.

இன்றைய நற்செய்தி வாசகத்தின் வழியே சித்திரிக்கப்பட்டுள்ள இயேசுவின் உருவம் நமக்குள் உருவாக்கும் உணர்வுகளிலிருந்து நம் பாடங்களைத் துவங்குவோம்.

இயேசு, கோவிலில் ஆடு, மாடு, புறா விற்போரையும் அங்கே உட்கார்ந்திருந்த நாணயம் மாற்றுவோரையும் கண்டார்; அப்போது கயிறுகளால் ஒரு சாட்டை பின்னி, அவர்கள் எல்லாரையும் கோவிலிலிருந்து துரத்தினார்; ஆடு மாடுகளையும் விரட்டினார்; நாணயம் மாற்றுவோரின் சில்லறைக் காசுகளைக் கொட்டிவிட்டு மேசைகளையும் கவிழ்த்துப் போட்டார். அவர் புறா விற்பவர்களிடம், “இவற்றை இங்கிருந்து எடுத்துச் செல்லுங்கள்; என் தந்தையின் இல்லத்தைச் சந்தை ஆக்காதீர்கள்” என்று கூறினார். (யோவான் 2:14-16)

இந்த வரிகளில் சித்திரிக்கப்பட்டுள்ள இயேசு நமக்குள் நெருடல்களை உருவாக்குகிறார்.

இந்த ஞாயிறையும் சேர்த்து, தவக்காலத்தின் முதல் மூன்று ஞாயிறு வழிபாட்டிலும் இயேசுவை வெவ்வேறு சூழல்களில், வெவ்வேறு கோணங்களில் சந்தித்துவருகிறோம். தவக்காலத்தின் முதல் ஞாயிறு, பசியோடு, களைப்போடு இருந்த இயேசுவை, நாம் பாலைநிலத்தில் சந்தித்தோம். இரண்டாவது வாரம், தோற்றமாற்றம் அடைந்து, ஒளிவெள்ளத்தில் தோன்றிய இயேசுவை, நாம் மலைமீது சந்தித்தோம். மூன்றாவது ஞாயிறான இன்று, இயேசுவை, எருசலேம் கோவிலில் சந்திக்கிறோம். கோபக்கனல் தெறிக்க, சாட்டையைச் சுழற்றும் இந்த இயேசு, நம்மை அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்துகிறார்.

தவக்காலத்தின் மூன்று ஞாயிறுகளிலும் நாம் சிந்தித்த இக்காட்சிகளை ஓவியங்களாகப் பார்த்திருக்கிறோம். இந்த மூன்று ஓவியங்களில், பாலை நிலத்திலும், மலைமீதும் நாம் சந்தித்த இயேசுவை, கோவில்களில் பீடமேற்ற தயங்கமாட்டோம். ஆனால், எருசலேம் கோவிலில் சாட்டையைச் சுழற்றி வியாபாரிகளை விரட்டும் இயேசுவின் ஓவியத்தை, நம் ஆலயங்களில் வைத்து வழிபடமுயுமா என்பது பெரும் கேள்விக்குறிதான்.

பொதுவாக, கோவில்களில் நாம் பீடமேற்றும் இயேசுவின் திரு உருவங்கள், சாந்தம் நிறைந்த உருவங்கள், வெற்றிவாகை சூடிய உருவங்கள், அல்லது சிலுவையில் துன்புறும் உருவங்கள். கிறிஸ்தவ மறையின் துவக்ககாலத்தில், சிலுவையில் அறையப்பட்ட இயேசுவும் சவாலாக இருந்தார் என்பதை இன்றைய இரண்டாம் வாசகத்தில் புனித பவுல் அடியார் இவ்வாறு கூறுகிறார்: நாங்கள் சிலுவையில் அறையப்பட்ட கிறிஸ்துவைப்பற்றிப் பறைசாற்றுகிறோம். அச்சிலுவை யூதருக்குத் தடைக்கல்லாகவும் பிற இனத்தாருக்கு மடமையாயும் இருக்கிறது. (1 கொரி. 1:23-24)

இந்த மூன்று நிகழ்வுகளில், மற்றோர் அம்சத்தையும் நாம் சிந்திப்பது பயனுள்ள முயற்சி. பாலைநிலம், மலை, கோவில் ஆகிய மூன்று இடங்களும் இறைவனைச் சந்திக்கக்கூடிய இடங்கள் என்பது நமக்குத் தெரிந்த உண்மை. இவற்றில், பாலைநிலத்திலோ, மலையிலோ, இறைவனை, நாம் தேடிச்செல்ல வேண்டும். அவ்வளவு எளிதில் நம் கண்களுக்கு அவர் தெரிவதில்லை. இறைவனை எளிதில் காண்பதற்கென மனிதர்கள் உருவாக்கிய இடம்தான், கோவில். அந்தக் கோவிலுக்குச் சென்ற இறைமகனாகிய இயேசு, அங்கு, இறைவனைக் காணமுடியாததால், கோபமுற்று, சாட்டையைக் கையில் எடுக்கிறார்.

கோவிலுக்குச் சென்றால் நாம் தூய்மை பெறலாம் என்ற எண்ணம் நம்மில் பலருக்கு உண்டு. ஆனால், இங்கோ, இயேசு, கோவிலைத் தூய்மைப்படுத்துகிறார். இஸ்ரயேல் மக்களின் உயிர்நாடியாக விளங்கிய எருசலேம் கோவிலில், இயேசு, ஏன் கோபத்துடன் நடந்துகொண்டார் என்பதன் காரணத்தைப் புரிந்துகொள்வது பயனளிக்கும்.

எருசலேம் கோவிலில், அன்று நடந்த நிகழ்வுகளுக்கும், இன்று நம் திருத்தலங்களில் காணும் பல நிகழ்வுகளுக்கும் நெருங்கிய ஒப்புமைகள் இருந்தால், நாம் கேள்விகளை எழுப்பவும், பதில்களைத் தேடவும் கடமைப்பட்டுள்ளோம். எருசலேம் கோவிலைச் சந்தையாக மாற்றியவர்களை, சாட்டை கொண்டு விரட்டியடித்த இயேசு, இன்று, நம் கோவில்களுக்கு வந்தால், என்ன நினைப்பார், எப்படி நடந்துகொள்வார் என்பதைச் சிந்தித்துப்பார்க்க, இந்த ஞாயிறு, நமக்கு ஒரு வாய்ப்பை அளித்துள்ளது.

யூதர்களுடைய பாஸ்கா விழா விரைவில் வரவிருந்ததால் இயேசு எருசலேமுக்குச் சென்றார் (யோவான் 2: 13) என்று இன்றைய நற்செய்தி துவங்குகிறது. இஸ்ரயேல் மக்கள் அனைவரும் பாஸ்கா விழாவையொட்டி எருசலேமுக்குச் செல்லவேண்டும், அந்த ஆண்டுக்குரியக் காணிக்கையை, கோவிலில் செலுத்தவேண்டும். இது இஸ்ரயேல் மக்களுக்கு விதிக்கப்பட்ட கட்டளை. இயேசுவும் ஒரு யூதருக்குரிய கடமைகளை நிறைவேற்ற கோவிலுக்குச் சென்றார். அங்கு சென்றவர், அதிர்ச்சியும், ஆத்திரமும் அடைந்தார்.

ஏற்கனவே, 12 வயது சிறுவனாக, முதல்முறை, எருசலேம் கோவிலுக்குச் சென்றபோது, அங்கு அவர் கண்ட ஒரு சில காட்சிகள், அவரைப் பாதித்திருக்க வேண்டும். அதன்பின், ஒவ்வோர் ஆண்டும், அவர் அங்கு சென்றபோதெல்லாம், அவர் உள்ளத்தை வேதனையும், கேள்விகளும் நிறைத்திருக்க வேண்டும். இத்தனை ஆண்டுகள் அந்த வேதனைகளுக்கும், கேள்விகளுக்கும் விடைதேடி வந்த இயேசு, இன்று தானே விடையாக மாறத் துணிந்தார்.

இயேசுவுக்குள் இத்தனைக் கேள்விகளும் வேதனைகளும் உருவாகக் காரணம் என்ன? ஏழைகளும், பிற இனத்தாரும் அடைந்த துன்பங்கள். இயேசு, ஓர் எளியக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர் என்பதால், ஏழை யூதர்கள் அடைந்த வேதனைகளை, அவரும் அடைந்திருப்பார். இறைவனைக் காணும் ஆர்வத்தோடு, வறியோர், ஆண்டு முழுவதும் சிறுகச் சிறுகச் சேமித்து, எருசலேம் கோவிலுக்கு சென்றபோது, அவர்கள் அங்கு சந்தித்தப் பிரச்சனைகள் பல. ஆண்டவனுக்குக் காணிக்கை செலுத்தவேண்டும் என, ஆண்டு முழுவதும், தங்கள் வீடுகளில், கண்ணும் கருத்துமாய், அவர்கள் வளர்த்து வந்த ஆடு, மாடு, புறா போன்ற காணிக்கைகளைக் குருக்களிடம் கொண்டு சென்றபோது, அந்தக் காணிக்கைகளில் ஏதாவது ஒரு குறை கண்டனர் குருக்கள். குறையுள்ள காணிக்கைகளை அவர்கள் ஏற்க மறுத்தனர். சரியான காணிக்கையைச் செலுத்தவில்லையெனில், கடவுள் அவர்களைப் புறக்கணித்துவிடுவார் என்ற அச்சத்தை, வறியோர் மீது, குருக்கள் திணித்தனர். எனவே, அந்த ஏழைகள், கோவிலில், அநியாய விலைக்கு விற்கப்பட்ட ஆடு, மாடு, புறா இவற்றை வாங்கவேண்டிய கட்டாயத்திற்குத் தள்ளப்பட்டனர். ஆண்டு முழுவதும் அவர்கள் சேமித்து வைத்த பணமெல்லாம் ஒரு காணிக்கை வாங்குவதற்கே பற்றாமல் போயிற்று.

அடுத்ததாக, கோவிலுக்குச் செலுத்தவேண்டிய காணிக்கைப் பணமும் பிரச்சனைகளை எழுப்பியது. இஸ்ரயேல் மக்கள், அன்றாட வாழ்வில் பயன்படுத்திய நாணயம், உரோமைய நாணயம். அந்த நாணயத்தில் சீசரின் உருவம் பொறிக்கப்பட்டிருந்ததால், அதைக் கோவில் காணிக்கையாகச் செலுத்தக்கூடாது. எனவே, காணிக்கை செலுத்தும் அனைவரும், கோவில் சந்தையில் இருந்த நாணயம் மாற்றுமிடங்களில், தாங்கள் சேமித்து வைத்திருந்த உரோமைய நாணயங்களைக் கொடுத்து, கோவிலுக்கு ஏற்ற நாணயங்களை வாங்கவேண்டும். இந்த வர்த்தகத்திலும் ஏழைகள் அதிகம் ஏமாற்றப்பட்டனர். எருசலேம் கோவிலில் நடந்த காணிக்கைப் பொருட்களின் வியாபாரம், நாணயம் மாற்றும் வியாபாரம் அனைத்திலும், கோவில் குருக்களுக்குப் பங்கு இருந்தது.

நாணயமற்ற முறையில், நாணய மாற்றங்கள் நிகழும் வேளைகளில், ஏழைகள் துன்புறுவது, அன்று மட்டுமல்ல, இன்றும் தொடரும் கொடுமை. சில ஆண்டுகளுக்கு முன், இந்தியாவில் நரேந்திர மோடியால் நடத்தப்பட்ட பணமுடக்கம் என்ற கொடுமை, வறியோரை எவ்வளவு தூரம் வாட்டியது என்பதை அறிவோம். அதே நேரம், கோடீஸ்வரக் கொள்ளையர்கள் அதே மோடியின் ஆசியுடன் அனுபவித்துவரும் சலுகைகளும் ஏராளம். நிச்சயம், இயேசுவை, மீண்டும் சாட்டையை எடுக்கத் தூண்டும் எதார்த்தங்கள் இவை. வருகிற தேர்தல் கண்ணியமான, நேர்மையான முறையில் நடைபெற்றால், இந்திய பாராளுமன்றம் என்ற கோவிலிலிருந்து, இயேசுவின் சாட்டையடி, கொள்ளையர்களை விரட்டும் என்ற நம்பிக்கையுடன் வேண்டுவோம்.

வறியோர், ஆண்டு முழுவதும் காத்திருந்து, கஷ்டப்பட்டு பணம் சேர்த்து, இறைவனைக் காண எருசலேம் கோவிலுக்குச் சென்றால், அங்கு இறைவனைக் காண இத்தனைத் தடைகள் இருந்தன. தாங்கள் காணவிழைந்த இறைவன், தங்களது ஒருவருட சேமிப்பையெல்லாம் தாண்டி, ஒவ்வோர் ஆண்டும் உயர, உயர விலகிச் செல்கிறாரே என்ற தவிப்பு, வறியோர் மனதை ஆக்கிரமித்தது. இறைவனின் இல்லத்தில், அவரது கண் முன்பாகவே இத்தனை அக்கிரமங்கள் நடக்கின்றனவே என்று, ஆயிரமாயிரம் ஏழைகளும், நேரிய மனத்தவரும் வெந்து, புழுங்கிக் கொண்டிருந்தனர்.

அதே வேதனை, அதே புழுக்கம், யூதர் அல்லாத பிற இனத்தவருக்கும் இருந்தது. எருசலேம் கோவிலில் வியாபாரங்கள் நடந்ததெல்லாம் கோவிலின் வெளிச் சுற்றில். இந்த வெளிச்சுற்று, பிற இனத்தவர் முற்றம் (The Court of the Gentiles) என்று அழைக்கப்பட்டது. பிற இனத்தவர், இந்த வெளிச்சுற்றில் மட்டும் நின்று இறைவனைத் தரிசிக்க அனுமதி உண்டு. இந்த வெளிச் சுற்றில், கடைகள் கூடிவிட்டதால், கடவுள் காணாமல் போய்விட்டார். சாமி வரம் கொடுத்தாலும், பூசாரி வரம் கொடுக்காதக் கதையாய், இறைவனைக் காண ஆவலாய் வந்திருந்த பிற இனத்தவர், இறைவனைக் காணமுடியாமல், ஏமாற்றம் அடைந்தனர். அவர்களுக்கெனக் குறிக்கப்பட்டிருந்த வெளிச்சுற்றை ஆக்கிரமித்திருந்த சந்தையைக் கண்டு, இறைவன் மீதே ஓரளவு வெறுப்பை வளர்த்துக்கொண்டு வீடு திரும்பவேண்டிய நிலைக்கு, பிற இனத்தவர் தள்ளப்பட்டனர்.

ஏழைகளையும் பிற இனத்தவரையும் வாட்டியெடுத்த வேதனைகள், இயேசுவையும் வாட்டியெடுத்தன. இந்த வேதனை, கோபமாக வடிவெடுத்தது. ஏழை யூதர்களும், பிற இனத்தவரும் கடவுளைச் சந்திக்க முடியாதபடி, ஒரு சந்தையாக, கள்வரின் குகையாக மாற்றப்பட்டிருந்த கோவிலைச் சுத்தம் செய்ய முடிவெடுத்தார் இயேசு.

பாஸ்கா விழா காலத்தில், எருசலேம் கோவிலுக்கு ஒரு இலட்சம் பக்தர்களாகிலும் வந்தனர் என்பது, விவிலிய ஆய்வாளர்களின் கணிப்பு. அந்த ஒரு இலட்சம் பேருக்குத் தேவையான ஆடு, மாடு, புறா என்ற காணிக்கைகள், கோவிலில் குவிந்திருக்க வேண்டும். தனியொரு மனிதராய், இந்த வியாபாரக் கோட்டையைத் தகர்க்கத் துணிந்த இளையவர் இயேசுவின் மனம், சாதாரண மனம் அல்ல..

இயேசு, எருசலேம் கோவிலில் செய்த அந்தப் புரட்சியை நாம் ஒரு புதுமையாகவே பார்க்கவேண்டும். அவ்வளவு பெரிய ஒரு நிறுவனத்தை எப்படி தனியொரு மனிதர் தலைகீழாக மாற்றத் துணிந்தார்? எப்படி அந்த நேரத்திலேயே, அவர் கொல்லப்படாமல் தப்பித்தார்? என்பதெல்லாம் புதுமையே. இந்தப் புதுமையை எண்ணிப்பார்க்க, திருஅவை, இன்று ஒரு வாய்ப்பை நமக்கு அளித்துள்ளது.

கோபக்கனல் தெறிக்க, இயேசு, அந்த வர்த்தகக் கோட்டையைத் தாக்கியபோது, அவர் எந்த அதிகாரத்தில் இவற்றைச் செய்கிறார் என்ற கேள்வி எழுந்தது. இயேசு அந்தக் கேள்விக்கு நேரடியாகப் பதில் சொல்லாமல், “இக்கோவிலை இடித்துவிடுங்கள். நான் மூன்று நாளில் இதைக் கட்டி எழுப்புவேன்”  (யோவான் 2: 19) என்ற சவாலை அவர்கள் முன் வைத்தார் என்று இன்றைய நற்செய்தியில் வாசிக்கிறோம். 46 ஆண்டுகளாகக் கட்டப்பட்ட ஆலயத்தை, மூன்றே நாட்களில் கட்டியெழுப்புவதாக இயேசு சொன்னதை, குழந்தைத்தனமான சவாலாக நாம் பார்க்கலாம்; அல்லது, கடவுளால் மட்டுமே செய்துமுடிக்கக்கூடிய ஓர் அற்புதச் செயலாகவும் கருதலாம். இயேசு கூறிய அந்தக் கோவில் அவரது உடல் என்றும் யோவான் தன் நற்செய்தியில் கூறுகிறார் - அவர் தம் உடலாகிய கோவிலைப்பற்றியே பேசினார் (யோவான் 2: 21).

இறைவனுக்கே விலைகுறித்து, வர்த்தகக் கோட்டையாக மாறிய எருசலேம் கோவில், வரலாற்றில் இரு முறை தரைமட்டமாக்கப்பட்டது. இன்றும், அந்தக் கோவில், மோதல்கள் பல உருவாக ஒரு காரணமாக இருந்து வருகிறது. இதற்கு மாறாக, முற்றிலும் தகர்க்கப்பட்டு, சிலுவையில் அறையப்பட்ட இயேசுவின் உடல் என்ற கோவிலை, கடவுள், மூன்று நாட்களில் மீண்டும் கட்டியெழுப்பினார். இந்தக் கோவில், இருபது நூற்றாண்டுகளைக் கடந்து, உறுதியுடன் நிமிர்ந்து நிற்கிறது. இந்தக் கோவிலில் வியாபாரங்கள் கிடையாது, கடவுளை விலை பேசமுடியாது, வெளிச் சுற்று, உள்சுற்று என்ற பாகுபாடுகள் கிடையாது, வறியோர், செல்வந்தர், பாவி, புண்ணியவான், யூதர், பிற இனத்தவர், ஆண், பெண் என்ற எந்தப் பாகுபாடும் இல்லாமல் அனைவரும் உள்ளே வரலாம். இறைவனை, எந்தத் தடையும் இல்லாமல், கண்ணாரக் கண்டு நிறைவடையலாம்.

பாகுபாடுகள் ஏதுமற்ற இறைமக்களின் சமுதாயம் என்ற அழகிய கோவில்கள் உலகெங்கும் கட்டியெழுப்பப்பட வேண்டும் என்று இறைவனிடம் மன்றாடுவோம். மதத்தையும், கடவுளையும் மூலதனமாக்கி நடைபெறும் ஓட்டு திரட்டும் நாடகங்கள், அரசியல் வர்த்தகங்கள் அனைத்திலிருந்தும், உலகை, இறைவன் தூய்மையாக்க வேண்டும் என்று செபிப்போம்.

Sacrifice, transformation தியாகம், உருமாற்றம்

 

Abraham’s Sacrifice of Isaac

https://latterdaysaintmag.com

People Power Revolution

https://www.facebook.com

II Sunday of Lent

Today, on February 25, we are celebrating the Second Sunday of Lent. Nearly forty years back, (38 to be exact), in 1986, on February 25, a hope filled, historical event unfolded in the Philippines. The People Power Revolution, also known as the February Revolution brought to an end the 20-year dictatorship of Ferdinand Marcos, and restored democracy in that nation. This change or transformation was brought about by the courage, involvement and sacrifices of over two million Filipino civilians, as well as several political and military groups, and religious groups. The courage and conviction of the common men and women paved the way for a nonviolent revolution that resulted in dethroning a dictator and restoring democracy in the Philippines.

Why are we talking about this ‘Revolution’ today? Not only because February 25, the day when the People Power Revolution freed democracy from the clutches of a dictator calls for a celebration, but more because two of the largest countries that still, at least on paper, boast of democracy – India and the U.S.A., which are facing elections this year, can learn a few lessons from the people in the Philippines. The months preceding the elections seem to suggest that the people in these two countries are facing a real threat of dictatorship. Hence, the Second Sunday of Lent coinciding with February 25, can be considered as a God-given opportunity, a wake-up call for us to redeem democracy from the clutches of selfish, power-hungry autocrats. 

In the present world scenario, democracy is facing a real threat in most of the countries. Recent statistics show that between 2005 and 2021, 60 countries have decreased their levels of democratic freedom; 120 to 125 countries have either restricted or non-existent democracies. The recent murder of Alexei Navalny, a Russian opposition leader, lawyer, anti-corruption activist, and political prisoner, on 16^th February, under the tyranny of Vladimir Putin, the Russian dictator, is a grim reminder to all of us how absolute power, grabbed by an arrogant individual, will kill democracy absolutely. India and the U.S. are in danger of bringing some arrogant, mad men like Putin, to power. May this Lenten Season help us to wake up to the reality around us and guide us to bring about the transformation required. May ‘People’s Power’ save India and the U.S. from turning into ‘nations of puppets’ as in the case of Russia, China and North Korea.

For the dream of ‘People’s Power’ to win over tyrants, we, the people, must be ready to sacrifice our personal security and comforts. Sacrifice, conversion, change, and transformation, are some of the key concepts used during the season of Lent. The Second Sunday of Lent invites us to reflect especially on the concepts of sacrifice (Abraham’s sacrifice) and transformation (transfiguration of Jesus).  

Let us turn our attention to the Readings assigned for this Sunday and try to learn lessons about change and transformation which are built on sacrifice. Last Sunday, the Gospel took us to the wilderness to witness Jesus struggling with Satan (Mark 1:12-15). This Sunday, the First Reading (Genesis 22:1-2, 9a, 10-13, 15-18) and the Gospel (Mark 9:2-10) take us to two different mountains.

Mountains hold a great magical charm on human beings from time immemorial. Asian tradition talks of great monks who went to mountain tops seeking ‘enlightenment’. The thrill of reaching ‘the top of the world’, the great silence of the peaks, the pure air and water on mountain tops have been sources of attraction for human beings. The lovely aspects of silence, purity and identification with nature have prompted many religions to ascribe mountains as the abode of gods.

Today’s Liturgy invites us to reflect on two events that took place on mountain tops… two different mountain tops and two very different events. We shall spend more time on the event related to Abraham. The opening line from Genesis, that describes this event, is quite perplexing:

After these things, God tested Abraham, and said to him,… "Take your son, your only son Isaac, whom you love, … and offer him as a burnt offering upon one of the mountains of which I shall tell you." (Genesis 22: 1-2)

God tested Abraham. How many times we have questioned God saying: “Why does God test me so much?” When people pose such a question to me, a Priest, I don’t have easy answers to offer them, except the examples of Abraham, Job or Mary. “Go from your country and your kindred and your father’s house to the land that I will show you.” (Genesis 12:1) was the first invitation given by God to Abraham. From then on, Abraham was put through many trials. The test presented to us in today’s Liturgy was, probably, the greatest of them all – namely, to kill his own son and offer him as a sacrifice to God. 

God chose a mountain top for this painful sacrifice. Abraham must have grown up with the hope that God lived on mountains and a person meeting God on a mountain, would come down filled with God’s gift. Now, Abraham is asked to go up the mountain, not to be filled but, rather, to be deprived of the precious gift God had given him at the ripe old age of 100 (cf. Genesis 21:5). This was a reversal which was way beyond Abraham’s reasoning capacity. Still Abraham begins this torturous journey, relying not on his reasoning power, but the power of his faith.

The test of Abraham was more poignant in that he had to travel three days with his son Isaac to perform this sacrifice. Why would God do this? Isn’t it already cruel enough to ask Abraham to sacrifice his son? Then, why make him go through this torturous journey of three days? What would they have spoken on the way? Every time Abraham saw his beloved son, his heart must have bled.

At the end of those three days, when they reach the foot of the hill, Abraham makes his son Isaac carry the firewood meant for his own sacrifice. When Isaac poses the innocent question about the lamb, Abraham must have turned aside in order to hide his tears, and mumbled the famous line: “God will provide!” (Gen. 22:8)

Some scripture scholars explain this event as a fore-shadow of the Sacrifice of Jesus on Calvary. The Passion of Jesus was spread over three days of torture. Like Isaac, Jesus also carried the wood on which he would be sacrificed. The torture that Abraham had to undergo was an indication of what God the Father must have undergone during the Passion and Death of His beloved Son.

Abraham went up the mountain to perform a sacrifice. He met God and returned home filled with blessings. In the Gospel of today we meet the three disciples who went up the mountain and met God. This would strengthen them for later sacrifices in their lives. Trials leading up to blessings, or, blessings that strengthen us to face trials, are two sides of the coin called faith!

In today’s Gospel, we meet, once again, the impetuous Peter who wanted to prolong the glorious ‘experience’ of the Transfiguration, by erecting tents. Peter had seen an ‘ordinary’, day to day edition of Jesus up to that point. Now, he was surprised by the ‘glorious’ Jesus whose ‘garments became glistening, intensely white, as no fuller on earth could bleach them’. (Mark 9:3) Peter wished to remain there for the rest of his life.

Peter said to Jesus, “Master, it is well that we are here; let us make three booths, one for you and one for Moses and one for Eli′jah.” (Mark 9:5) Evangelist Mark is quick to add his remarks: For he did not know what to say. (Mk. 9:6) Very often we do have a similar temptation of putting God in cosy tents we have made.

God intervened and said, “This is my beloved Son; listen to him.” (Mk. 9:7) This was an indirect reminder to Peter as well as to us, not to be lost in the glory of the moment, but to keep silent and listen to the Son. What would the Son say? “It is nice to stay on like this. But, we need to get back to the people to ‘transfigure’ them.”

Getting down from the cosy comfort of the Transfiguration to the ‘disfigured’ world requires lot of faith. Evidently, we know very well, that our faith is not that of Abraham, and that the road is still long. Let us get down from the mountain, along with Jesus, in order to transfigure the world! For those of us living in India and the U.S., may these days leading up to the mountain called ‘election’, be filled with courage, commitment and sacrifice to elect good leaders who will protect our democracy!

Transfiguration of Jesus

https://www.peakpx.com

தவக்காலம் 2ம் ஞாயிறு

தியாகம், மனம் திரும்புதல், மாற்றம் மற்றும் உருமாற்றம் அல்லது, தோற்றமாற்றம் ஆகியவை தவக்காலத்தில் பயன்படுத்தப்படும் சில முக்கிய கருத்துக்கள். தவக்காலத்தின் இரண்டாவது ஞாயிறன்று வழங்கப்பட்டுள்ள வாசகங்கள், தியாகம் (ஆபிரகாமின் தியாகம்) மற்றும் உருமாற்றம் (தோற்றமாற்றம்) பற்றிய கருத்துக்களைப் பற்றி சிந்திக்க நம்மை அழைக்கின்றன.

ஒவ்வோர் ஆண்டும் தவக்காலத்தில், நாம் ஒவ்வொருவரும், தனிப்பட்ட முறையில் மாற்றம் பெறுவதற்கு அழைக்கப்படுகிறோம். ஆனால், அத்துடன் நம் கடமை முடிந்துவிடுவதில்லை. நம்மைச் சுற்றியுள்ள சமுதாயத்திலும், நாட்டிலும், நல்ல மாற்றங்களை உருவாக்கவும் நாம் அழைக்கப்படுகிறோம். அத்தகைய மாற்றங்களைக் கொணர, நாம் ஒவ்வொருவரும் பல்வேறு தியாகங்களை மேற்கொள்ள முன்வரவேண்டும்.

இவ்வாண்டு, உலகின் மக்கள் தொகையில் பாதி பேர் தங்கள் தலைவர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் புனிதப் பணியில் ஈடுபடுவர் என்று புள்ளிவிவரங்கள் கூறுகின்றன. ஏட்டளவிலாவது, மக்களாட்சி நடைபெறுவதாகச் சொல்லப்படும் நாடுகளான இந்தியா மற்றும் அமெரிக்க ஐக்கிய நாடுகள் இரண்டும், 2024ம் ஆண்டு தேர்தலில் ஈடுபடவுள்ளன. இவ்விரு நாட்டு மக்களும் தங்கள் வாக்குரிமையை தகுதியான முறையில் பயன்படுத்தி, மக்களாட்சியைக் காப்பாற்றும் வகையில் மாற்றங்களை கொணர்வர் என்று நம்புவோம்.

மாற்றம், தியாகம் ஆகியவற்றைப் பற்றி சிந்திக்க அழைக்கும் தவக்காலத்தின் இரண்டாம் ஞாயிறு, பிப்ரவரி 25ம் தேதியன்று சிறப்பிக்கப்படுவதை, இறைவன் நமக்கு வழங்கியுள்ள அருள்நிறைந்த தருணமாக எண்ணிப்பார்க்கலாம். ஏறத்தாழ நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, 1986ம் ஆண்டு, பிப்ரவரி 25ம் தேதி, மக்கள் சக்தியால் உருவான புரட்சியொன்று பிலிப்பீன்ஸ் நாட்டில் மக்களாட்சியை மீண்டும் கொணர்ந்தது. 20 ஆண்டுகளாக அந்நாட்டில் ஃபெர்டினாண்ட் மார்க்கோஸ் நடத்திவந்த சர்வாதிகார ஆட்சியை விரட்டியடித்து, மக்களாட்சி கொண்டுவரப்பட்டது. ஏறத்தாழ 20 இலட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட மக்களும், அவர்களோடு இணைந்து போராடிய அரசியல் மற்றும் மத அமைப்புக்களும் கொண்டிருந்த துணிவு, மற்றும் தியாகம் ஆகியவை, இந்த மாற்றத்தைக் கொணர்ந்தது.

தற்போதைய உலகச் சூழலில் மக்களாட்சி என்ற உரிமை பெருமளவில் சிதைந்துள்ளது. அண்மைய புள்ளிவிவரங்கள் இதை உறுதி செய்கின்றன. 2005க்கும், 2021க்கும் இடைப்பட்ட ஆண்டுகளில், 60க்கும் மேற்பட்ட நாடுகளில் மக்களின் சுதந்திரம் படிப்படியாகக் குறைக்கப்பட்டுள்ளது. தற்போது, உலகில், 120 முதல் 125 நாடுகளில் மக்களாட்சி முழுமையாக, அல்லது, அரைகுறையாக உள்ளது. இந்தியாவிலும், அதைச் சுற்றியுள்ள பாகிஸ்தான், மியான்மார், நேபாளம், பங்களாதேஷ், இலங்கை ஆகிய அனைத்து நாடுகளிலும், மக்களாட்சி பல்வேறு வழிகளில் சிதைந்துள்ளது.

இரஷ்ய அரசுத்தலைவன் விளாடிமிர் புடின் கட்டுப்பாடு ஏதுமின்றி தன் நாட்டில் நடத்திவரும் அடக்குமுறைகளை நாம் அறிவோம். இந்த அடக்குமுறைகளை எதிர்த்து, உலக நாடுகள் அனைத்தும் கண்டனம் தெரிவித்தபோதிலும் தன்னை யாரும் எதுவும் செய்யமுடியாது என்ற ஆணவத்தில் புடின் ஆட்சி நடைபெறுகிறது. அந்நாட்டில், புடினுக்கு எதிராக துணிவோடு குரல் கொடுத்துவந்த எதிர்க்கட்சித் தலைவர், அலெக்ஸி நவல்னி (Alexei Navalny) அவர்கள், பிப்ரவரி 16ம் தேதி, கொல்லப்பட்டார். உலகின் வடதுருவத்தில் உள்ள ஒரு சிறையில் சித்ரவதைகளுக்கு உள்ளாக்கப்பட்டு, கொல்லப்பட்டுள்ள இவரது உடலை, இரண்டு வாரங்களுக்குப் பின்னரே தரமுடியும் என்று அரசு அறிவித்துள்ளது. இந்த இரு வாரங்களில், அவரது உடலில் நடத்தப்பட்ட சித்ரவதைகள் மற்றும், அவரது உடலில் ஏற்றப்பட்ட நச்சுப் பொருள்கள் அனைத்தின் தடயங்களும் அழிக்கப்படும் என்று கூறப்படுகிறது. உலகின் பல நாடுகள் எழுப்பிவரும் கண்டனங்களைப்பற்றி சிறிதும் அக்கறை கொள்ளாமல் விளாடிமிர் புடின் என்ற தனி மனிதன் நடத்தும் அரக்கத்தனமான ஆட்சி, நமக்கெல்லாம் நல்லதொரு பாடம்.

தனி மனிதர்கள் கட்டுக்கடங்காத சக்தியை கைப்பற்றிக்கொண்டால் என்ன நடக்கும் என்பதற்கு, இரஷ்யா, சீனா, வடகொரியா ஆகிய நாடுகளின் தலைவர்கள் நேரடியான எடுத்துக்காட்டுகள். இந்தியா போன்ற நாடுகள் மறைமுகமான எடுத்துக்காட்டுகள். மக்கள் சரிவர விழித்தெழாமல் போனால், தேர்தல்களை சந்திக்கவிருக்கும் இந்தியாவிலும், அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டிலும் இத்தகைய அரக்கர்கள் ஆட்சியைக் கைப்பற்றக்கூடும். இந்த ஆபத்தை தடுத்து நிறுத்த மக்களாகிய நமக்கு சக்தி உள்ளது என்பதை பிலிப்பின்ஸ் நாடு நமக்கு உணர்த்தியுள்ளது. மக்களின் சக்தியால் மாற்றங்கள் உருவாகும், ஆனால், அந்த மாற்றங்களைக் கொணர, நாம் ஒவ்வொருவரும் தியாகங்களைச் செய்யவேண்டும்.

இந்த ஞாயிறு வழிபாட்டுக்கென தரப்பட்டுள்ள வாசகங்கள் வழியே, மாற்றம், உருமாற்றம் மற்றும் அதற்குத் தேவையான தியாகம் ஆகியவற்றை சிந்திக்க அழைக்கப்பட்டுள்ளோம். இயேசு தோற்றம் மாறிய நிகழ்வு வழியாகவும் (மாற்கு 9:2-10), ஆபிரகாம், தன் மகனையேப் பலியிடத் துணிந்த தியாகத்தின் வழியாகவும் (தொடக்க நூல் 22:1-2, 9a, 10-13, 15-18) நம் வாழ்க்கைக்குத் தேவையான பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்ள முயல்வோம்.

தொடக்க நூலிலிருந்து வழங்கப்பட்டுள்ள முதல் வாசகத்தின் அறிமுக வரிகள், நாம் வாழ்வில் அடிக்கடி கேட்கும் ஓர் ஆழமான கேள்வியை நினைவுபடுத்துகின்றன:

தொடக்க நூல் 22:1-2

அக்காலத்தில், கடவுள் ஆபிரகாமைச் சோதித்தார். அவர் அவரை நோக்கி, “ஆபிரகாம்!” என, அவரும் “இதோ! அடியேன்” என்றார். அவர், “உன் மகனை, நீ அன்பு கூரும் உன் ஒரே மகனான ஈசாக்கை அழைத்துக் கொண்டு, மோரியா நிலப்பகுதிக்குச் செல். அங்கு நான் உனக்குக் காட்டும் மலைகளில் ஒன்றின் மேல் எரிபலியாக அவனை நீ பலியிடவேண்டும்” என்றார்.

‘கடவுள் ஆபிரகாமைச் சோதித்தார்’ என்று இன்றைய முதல் வாசகத்தில் காண்கிறோம். வாழ்வில் நாம் அவ்வப்போது, அல்லது, அடிக்கடி கேட்பது: "ஏன்தான் கடவுள் என்னை இவ்வளவு சோதிக்கிறாரோ?" என்ற வேதனை நிறைந்த கேள்வி. இப்படி ஒரு கேள்வியை மற்றவர் என்னிடம் எழுப்பும்போது, ஓர் அருள்பணியாளர் என்ற முறையில், பல வேளைகளில் பதில் சொல்லமுடியாமல் தவித்திருக்கிறேன். நான் சொல்ல முயன்ற பதில்களில் எனக்கு ஓரளவு தெளிவைத் தந்த பதில் இதுதான்: "கடவுள் யாரை அதிகம் நேசிக்கிறாரோ, அவர்களுக்கு அதிகம் சோதனைகள் தருகிறார்... விசுவாசத்தில் யார் அதிகம் வேரூன்றியிருக்கிறார்களோ, அவர்களுக்கு மிகவும் சக்திவாய்ந்த சவால்களை அனுப்புகிறார். அந்தச் சோதனைகளை, சவால்களை வெல்வதன் வழியே, மற்றவர்களுக்கு நம்பிக்கைத் தரும் ஒரு பாடமாக அவர்கள் வாழ்வு அமையவேண்டும் என்பது கடவுளின் விருப்பமாக இருக்கலாம்" என்ற பதிலே, எனக்கும், பிறருக்கும், ஓரளவு தெளிவைத் தந்த பதில்.

வாழ்க்கையோடு போராடும் பலரை நாம் சந்தித்திருக்கிறோம். அந்தப் போராட்டங்களில் அவர்கள் வெற்றி கண்டனரா, இல்லையா, என்பதைவிட, அவர்கள் அந்தப் போராட்டங்களை எதிர்கொண்ட பக்குவம், நமக்குப் பாடமாக அமைகின்றது. விவிலியத்தில் நாம் சந்திக்கும் பல எடுத்துக்காட்டான மனிதர்களின் வாழ்வில் இது நடைபெற்றுள்ளது. ஆபிரகாமில் ஆரம்பித்து, மோசே, யோபு, இறைவாக்கினர்கள், மரியா, இயேசு, சீடர்கள் என்று, பலரும், இறைவன் மீது கொண்டிருந்த அசைக்கமுடியாத நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் தங்கள் போராட்டங்களை வென்றனர் என்பதை நாம் பார்க்கிறோம்.

ஆபிரகாமை இறைவன் சோதித்த நிகழ்வின் வழியே நாம் பயிலக்கூடிய பாடங்கள் பல உள்ளன. இறைவன் ஆபிரகாமுக்குத் தந்தது, ஒரு கொடுமையான சோதனை. குழந்தைப்பேறு இல்லாமல் தவித்த ஆபிரகாமுக்கு, ஈசாக்கு பிறந்தபோது, அவரது வயது 100 (காண்க. தொ.நூல் 21:5). ஈசாக்கு வழியாக, ஆபிரகாமின் சந்ததி, வானில் உள்ள விண்மீன்கள் போலவும், கடற்கரை மணலைப் போலவும் பெருகும் என்று கூறிய அதே இறைவன், இப்போது அந்த நம்பிக்கையை வேரறுக்கும் வண்ணம், ஈசாக்கைப் பலியிடச் சொல்கிறார்.

"உன் நாட்டிலிருந்து... புறப்பட்டு நான் உனக்குக் காண்பிக்கும் நாட்டிற்குச் செல்" (தொ.நூல் 12:1) என்பதில் ஆரம்பித்து, இறைவன் வழங்கிய கட்டளைகள் அனைத்திற்கும் மறுப்பு ஏதும் சொல்லாமல் பணிந்து பழகிப்போன ஆபிரகாமுக்கு, மகனைப் பலிதரவேண்டுமென இறைவன் கொடுத்த கட்டளை பேரதிர்ச்சியைத் தந்திருக்கும். இந்தக் கொடுமையை நிகழ்த்த இறைவன் ஓர் இடத்தையும் தேர்ந்தெடுக்கிறார். அது ஒரு மலை.

மலைகள் இறைவனின் இருப்பிடம்; அங்கு இறைவனைச் சந்திக்கலாம், இறைவனின் அருள்கொடைகளால் நிறைவடையலாம் என்ற நம்பிக்கையில் வளர்ந்தவர் ஆபிரகாம். நிறைவடைவதற்குப் பதில், தன்னிடம் உள்ளதை பறித்துகொள்வதற்கு இறைவன் தன்னை ஒரு மலைக்கு அழைக்கிறார் என்ற எண்ணம், ஆபிரகாமுக்குப் பெரும் சவாலாக இருந்திருக்கும். இருந்தாலும் புறப்படுகிறார். அவர் புறப்பட்டுச் சென்ற அந்தப் பயணம் அணு, அணுவாக அவரைச் சித்ரவதை செய்த பயணம். இந்தப் பயணத்தைக் கொஞ்சம் ஆழமாகச் சிந்திப்பது நல்லது.

ஒரு நொடியில் உயிர் துறப்பதற்கும், நாள்கணக்கில், அல்லது, மாதக்கணக்கில், சித்ரவதை செய்யப்பட்டு உயிர் துறப்பதற்கும் உள்ள வேறுபாட்டை எண்ணிப் பார்க்கலாம். அத்தகையச் சித்ரவதைக்கு, ஆபிரகாம் உள்ளாக்கப்பட்டார். இந்தப் பலியை, ஆபிரகாம் தன் வீட்டுக்கருகில், நிறைவேற்றியிருக்கலாம். ஆனால், அந்தப் பலியை நிறைவேற்ற இறைவன் வேறோர் இடத்தைக் குறிப்பிட்டார். இறைவன் சொன்ன அந்த மலையை அடைய ஆபிரகாம் மூன்று நாள் பயணத்தை மேற்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. அந்த மூன்று நாட்களும், அந்தத் தந்தையின் மனம், எவ்வளவு சித்ரவதை அடைந்திருக்கும் என்பதை நாம் கற்பனை செய்து பார்க்கலாம். வழியில் தந்தையும், மகனும் என்ன பேசியிருக்க முடியும்? தன் மகனைக் கண்டபோதெல்லாம், ஆபிரகாமின் உள்ளம், இரணமாகி, இரத்தம் சிந்தியிருக்கும்.

அவர்கள் மலையை அடைந்தபின், ஆபிரகாம், சிறுவன் ஈசாக்கின் தோள் மீது விறகுகட்டைகளை சுமத்துகிறார். சிறுவனும், அந்தக் கட்டைகளைச் சுமந்துகொண்டு மலைமீது ஏறுகிறான். போகும் வழியில்,  தந்தையிடம், "அப்பா, இதோ நெருப்பும் விறகுக் கட்டைகளும் இருக்கின்றன. எரிபலிக்கான ஆட்டுக்குட்டி எங்கே?" (தொ.நூல் 22:7) என்று கேட்கிறான். கள்ளம் கபடமற்ற அந்தச் சிறுவனின் கேள்வி, ஆபிரகாமின் நெஞ்சை ஆயிரம் வாள் கொண்டு கீறியிருக்கும். கண்களில் பொங்கியக் கண்ணீரை மறைப்பதற்கு, தலையை வேறுபக்கம் திருப்பிக்கொண்டு, ஆபிரகாம், "கடவுளே பார்த்துக்கொள்வார் மகனே" என்று, ஏதோ ஒரு பதிலை, ஒப்புக்காகச் சொல்லி, சமாளிக்கிறார்.

மகனைப் பலிதருவது என்பதே, மிக, மிக அரக்கத்தனமான கட்டளை. அந்தக் கட்டளையை ஆபிரகாம் உடனடியாக நிறைவேற்ற விடாமல், இறைவன் அவருக்குக் கூடுதலாக ஏன் மூன்று நாள் நரக வேதனையையும் தந்தார்? எளிதில் பதில் சொல்லமுடியாத ஒரு கேள்வி இது. விவிலிய விரிவுரையாளர்கள் இதற்குக் கூறும் விளக்கம் இது: இந்த நிகழ்வு, பல வழிகளில், கல்வாரிப் பலியை நினைவுறுத்துகிறது. இயேசுவின் பாடுகள் மூன்று நாட்கள் தொடர்ந்தன. சிறுவன் ஈசாக்கு, பலிக்குத் தேவையான கட்டைகளைச் சுமந்து, மலைமீது ஏறியதுபோல், இயேசுவும் சிலுவையைச் சுமந்து, கல்வாரி மலைமீது ஏறினார். ஈசாக்கு கேட்ட கேள்விகளுக்குப் பதில்சொல்ல இயலாமல், ஆபிரகாம் துன்புற்றார். பாடுகளின்போது, இயேசு கேட்ட கேள்விகளுக்கு, விண்ணகத் தந்தை பதில் ஏதும் தரவில்லை. இந்த நிகழ்வில் ஆபிரகாம் மூன்று நாட்கள் நரக வேதனை அடைந்ததைப் போல, தந்தையாம் இறைவனும், இயேசுவின் பாடுகளின்போது, கொடூர வேதனை அடைந்தார். இப்படி பல ஒப்புமைகள் வழியே, இந்த நிகழ்வு, கல்வாரிப் பலியை நினைவுறுத்துகிறது என்று, விவிலிய விரிவுரையாளர்கள் விளக்கமளித்துள்ளனர்.

மகனைப் பலி கேட்ட இறைவன், இறுதியில், ஆபிரகாமுக்கு, மலையுச்சியில், இறையனுபவத்தை அளிக்கிறார். நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டுள்ள மற்றொரு மலையுச்சியில், இயேசுவின் தோற்ற மாற்றம் என்ற இறையனுபவம் பெற்ற சீடர்களிடம், இறைவன், பலியை எதிர்பார்க்கிறார். வேதனைகள் மற்றும் தியாகங்களின் உச்சக்கட்டமாக இறையனுபவத்தைப் பெறுவதும், இறையனுபவத்தின் உச்சக்கட்டமாக, வேதனைகளையும், தியாகங்களையும் மேற்கொள்ள துணிவு கொள்வதும், நம்பிக்கை என்ற நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள்.

இயேசுவின் தோற்ற மாற்ற நிகழ்வின் இறுதியில், நற்செய்தியாளர் மாற்கு பதிவு செய்துள்ள வரிகள், நமக்கு ஒரு முக்கியப் பாடத்தைச் சொல்லித் தருகின்றன. இயேசுவின் தோற்ற மாற்றத்தைக் கண்ட பேதுரு, தன்னிலை மறந்து, பரவசத்தில் மூழ்கினார். பேதுரு இயேசுவைப் பார்த்து, "ரபி, நாம் இங்கேயே இருப்பது நல்லது. உமக்கு ஒன்றும் மோசேக்கு ஒன்றும் எலியாவுக்கு ஒன்றுமாக மூன்று கூடாரங்களை அமைப்போம்" என்றார். (மாற்கு 9:5).

அதுவரை இயேசுவை சாதாரண மனித நிலையில் கண்டு பழகிப் போயிருந்த பேதுருவுக்கு, 'வெள்ளை வெளேரென ஒளி வீசிய' இயேசுவின் தோற்றம், பேரானந்தத்தை அளித்திருக்க வேண்டும். அந்த இயேசுவை விட்டுவிட மனமின்றி, பேதுரு, கூடாரம் அமைக்க முன்வந்தார். பேதுருவின் இந்த ஆலோசனையைத் தொடர்ந்து, நற்செய்தியாளர் மாற்கு, தாம் சொல்வது என்னவென்று அவருக்குத் தெரியவில்லை. (மாற்கு 9:6) என்ற கூற்றை இணைத்துள்ளார்.

இது நமக்கு ஓர் எச்சரிக்கையாக ஒலிக்கிறது. ஆழமான இறையனுபவங்கள் நம்மை நிறைக்கும் வேளையில், சுயநல எண்ணங்கள் பிறந்தால், கடவுளுக்கு ஒரு கூடாரம் அமைத்து, அவரை அங்கேயே பூட்டிவைத்து, அவர்மீது தனிப்பட்ட உரிமை கொண்டாடும் தவறான முடிவுக்கு வந்துவிடுவோம்.

சொல்வது என்னவென்று அறியாது, பேசிய பேதுருவுக்கு மேகங்களின் வழியாக இறைவன் சொன்ன பதில்: "என் அன்பார்ந்த மைந்தர் இவரே; இவருக்குச் செவிசாயுங்கள்" (மாற்கு 9:7) என்பதே. அந்த அன்பு மகன் இயேசு என்ன கூறுவார்? “இங்கே தங்கியது போதும். வாருங்கள் மலையை விட்டிறங்கி நம் பணியைத் தொடர்வோம்” என்று இயேசு கூறுவார்.

கடவுள் அனுபவங்கள் வாழ்க்கைக்குத் தேவை. கடவுள் தங்குவதற்கு, கடவுளோடு தங்குவதற்கு கூடாரங்கள், கோவில்கள் அமைப்பது நல்லதுதான். ஆனால், கடவுளை, கோவில்களிலேயே தங்கவைப்பதோ, அங்கேயே நாம் தங்கிவிடுவதோ தவறு. இறை அனுபவம் பெற்ற அந்த அற்புத உணர்வோடு, மீண்டும் மலையைவிட்டு இறங்கி, சராசரி வாழ்வுக்குத் திரும்பவேண்டும். அங்கே, மக்கள் மத்தியில் இறைவனைக் காணவும், அப்படி காண முடியாதவர்களுக்கு இறைவனைக் காட்டவும் நாம் கடமை பட்டிருக்கிறோம்.

தோற்றமாற்றம் அடைந்த இயேசு, சீடர்களை அழைத்துக்கொண்டு, மலையிலிருந்து இறங்குகிறார். எதற்காக? மக்களை உருமாற்ற. மக்களை உருமாற்றும் பணியில் நாமும் இணைவோம் வாருங்கள்! குறிப்பாக, தேர்தலை சந்திக்கவிருக்கும் நாடுகளில், மக்களாட்சியைக் காப்பதற்கு நாம் அணி திரள்வோம், தியாகங்கள் செய்வதற்கு தயாராக இருப்போம்.