Demolishing the grave of doubt சந்தேகக் கல்லறையைத் தகர்த்து...

  

St Thomas Day

https://english.newstracklive.com

Feast of St Thomas, the Apostle of India

Ever since an unknown virus emerged in China, the predominant feelings that have ravaged the world are FEAR and DOUBT. For the past two and half years, the mainstream media as well as the social media are feeding us with numbers, theories and stories about this virus. The cloud of fear and doubt hangs heavily over most of the world. At this moment, the Church presents to us the Feast of St Thomas, a disciple who dealt with his fear and doubt through his encounter with the Risen Saviour.

Any Tom, Dick and Harry, the moment he/she begins to doubt, becomes only a Tom - Doubting Tom! Unfortunately, Tom seems to hold a monopoly over one of the most common human experiences called doubting. Kindly spare a thought for Tom, I mean St Thomas, the Apostle. He was not the only one to doubt the Resurrection of Jesus. All the disciples were struggling with doubt and fear. This is repeatedly mentioned in the synoptic Gospels (Matthew 28:17; Mark 16:13-14; and Luke 24:37-39). Only Thomas verbalised their collective doubt. “Unless I see…” was his demand! Jesus acceded to this demand. And, my God, did Thomas ‘see’!

Some of us may have already taken the judgement seat, trying to pass judgement on Thomas: “What a pity! After having lived with Jesus so closely for three years, this guy still doubted Jesus!” Well, after having listened to hundreds of treatises on Resurrection, I still have my moments of hesitation. How can I judge Thomas, who came from the Jewish background, where, the idea of Resurrection was not that strong? Also, who am I to throw a stone at Thomas, when, my own cupboard is filled with skeletons of doubts and uncertainties? If I were present in Jerusalem on the last few days of Jesus’ life, I would have had more doubts than Thomas, especially after having seen those last few hours on Calvary. So, I dare not take the judgement seat. Let me see whether I can stand along with the ‘accused’ Thomas and the other disciples and try to understand their doubts.

The disciples left their trade, their parents, their everything... to follow Jesus. In those three years, Jesus became everything to them. He was their world. This world was brutally uprooted and nailed to the cross. The vacuum created by the absence of Jesus, was filled by doubts and fears. Their doubts were very real. One of them betrayed the Master and another denied ever knowing Him. They could no longer believe one another, nor could they believe in themselves. The way most of them ran away from the scene of the arrest of Jesus was still very raw. Probably most of them did not even attend the funeral of Jesus, since they had buried Him the moment He was captured (meaning, they gave no chance for Him against the Romans and the religious leaders). Instead of burying their Master, the disciples were buried in their own fears and worries. They decided to lock themselves up and wait for the inevitable… the certainty of their own execution by the Romans. They had built their tomb with bricks of despair in the upper room. On the First Easter, when their Master was breaking open the grave, his Disciples were building their graves with doubts and fears. This is the power doubts have over our spirits, leading us to despair quickly.

When we are in doubt, what do we do? We usually dig our own graves; we bury ourselves in self-pity. Love and mercy are required to lift us out of this grave. Jesus tried to clear the doubts of Thomas not only by words but also by a solid physical proof. If only we could learn to talk when clouds of doubt gather over our relationships! If only we could step out of our graves in a gesture of self-gift, there would be lot more graves - open and empty!

Jesus did not want his loved ones see decay. He wanted to open their graves and bring them alive. Hence, He entered their ‘tomb’ – the upper room – and stood among them. “Put your finger here, and see my hands; and put out your hand, and place it in my side; do not be faithless, but believing… Have you believed because you have seen me? Blessed are those who have not seen and yet believe.” (John 20: 27,29) – This is the gentle invitation given by Jesus to his disciple Thomas. This invitation is extended to all of us during the Holy Mass on this Feast Day.

Although this invitation rings out on this Feast as well as on the 2^nd Sunday of Easter – the Divine Mercy Sunday – every year, for the past three years, it takes on a special significance. Since the arrival of the ‘virus’, most of the churches were closed and we were confined to our homes ‘participating’ in the Holy Mass via the media. Through that ‘remote’ experience, Jesus wanted us to touch him more deeply through spiritual communion. He had also added his last beatitude, as it were, before his departure. This was a beatitude addressed to all of us: Blessed are those who have not seen and yet believe.” (John 20: 29) Blessed are all of us who have not had a direct sacramental experience of Jesus during the past two and half years, and yet continue to nourish our faith!

It is not clear whether Thomas accepted the invitation of Jesus and really ‘touched’ Him, although many paintings depict the scene as such. It does not matter, whether Thomas ‘touched’ his Master physically. But, it is certain that he was ‘touched’ by the Master deep down in his heart. Hence, he made the most profound declaration of faith: “My Lord and my God!” (John 20:28). Thomas was the first human person to acknowledge Jesus as ‘God’! Obviously, he had ‘seen’ more than he had bargained for. The mercy of Jesus worked this miracle. This faith energized Thomas to take up the perilous journey to India and sow the seeds of faith in our country.

As Jesus had invited Thomas to touch his wounded body, God is inviting us to touch the wounded humanity – wounded by COVID-19. May the Risen Christ who defeated death and restored the faith of Thomas, help us defeat this virus and restore our faith in the human family. May Christ help us lead a better life in the future, respecting human beings as well as the planet earth!

Doubting Thomas

https://www.pinterest.it/pin

இந்தியாவின் திருத்தூதரான புனித தோமா – திருநாள்

2019ம் ஆண்டின் இறுதியில் சீனாவில், தோன்றிய கிருமியொன்று, கடந்த 30 மாதங்களாக, உலகின் பல நாடுகளில், மக்களை, அவ்வப்போது, அவரவர் வீடுகளில் சிறைப்படுத்தியுள்ளது. இந்தக் கிருமியைப்பற்றிய, உறுதியான, முழுமையான, அறிவியல் விவரங்கள் இல்லாத நிலையில், இக்கிருமியைக் குறித்த பல்வேறு வதந்திகள் வலம் வருகின்றன. இந்தக் கிருமியின் தாக்குதல்களைக் குறித்து, செய்திகள் என்ற பெயரில், ஊடகங்கள், ஒவ்வொருநாளும் வெளியிட்டு வரும் தகவல்கள், நமக்குள் அச்சத்தையும், சந்தேகத்தையும் வளர்த்து வருகின்றன.

அச்சம், கலக்கம், சந்தேகம் ஆகிய உணர்வுகளுடன் நாம் போராடிவரும் இச்சூழலில், இயேசுவின் சீடர்களில் ஒருவரான தோமா, சந்தேகத்தின் பிடியில் சிக்கித்தவித்த நிகழ்வை, தாய் திருஅவை, நமக்கு நற்செய்தியாக (யோவான் 20:24-29) வழங்கி, நம்மை சிந்திக்க அழைக்கிறார். புனித தோமாவின் திருநாளாகிய இன்று, நாம் நற்செய்தியில் காண்பது, சந்தேகம் கொண்டிருந்த தோமாவை இயேசு சந்தித்த அழகான நிகழ்ச்சி.

நம் வாழ்வை ஆட்டிப்படைக்கும் உணர்வுகளிலேயே அதிக ஆபத்தானது எது தெரியுமா? சந்தேகம். சந்தேகம் ஒரு தனி உணர்வு அல்ல, மாறாக, அதை ஒரு கூட்டு உணர்வு என்று நாம் எண்ணிப்பார்க்கலாம். சந்தேகம், பல உணர்வுகளின் பிறப்பிடம். சந்தேகம் குடிகொள்ளும் மனதில், கூடவே, பயம், கோபம், வருத்தம், விரக்தி என்ற பல உணர்வுகள், கூட்டுக்குடித்தனம் செய்யும்.

உண்மை பேசும் எவரையும், "அரிச்சந்திரன்" என்றும், தாராள மனதுடையவரைப் "பாரி வள்ளல்" என்றும் அழைக்கிறோமே, அதேபோல், சந்தேகப்படும் யாரையும், “சந்தேகத் தோமையார்” என்று அழைக்கிறோம். அவ்வளவு தூரம், தோமா, சந்தேகத்தின் மறுபிறவியாக, அடையாளமாக மாறிவிட்டார்.

தோமா, இயேசுவின் உயிர்ப்பைச் சந்தேகப்பட்டார் என்று கேட்டதும், நம்மில் பலர், (என்னையும் சேர்த்துதான் சொல்கிறேன்) உடனே, ஒரு நீதியிருக்கை மீது அமர்ந்துகொள்கிறோம். "என்ன மனிதர் இவர்? இயேசுவோடு மூன்று ஆண்டுகள் நெருக்கமாய் பழகிவிட்டு, எப்படி இவரால் சந்தேகப்பட முடிந்தது?" என்ற கேள்வியை கேட்டு, "தோமா இப்படி நடந்துகொண்டது தவறு" என்ற தீர்ப்பையும் எழுதிவிடுகிறோம். நீதியிருக்கைகளில் ஏறி அமர்வதும், அடுத்தவர் மீது தீர்ப்பை எழுதுவதும் எளிது. ஒரு விரலை நீட்டி, தோமாவை, குற்றவாளி என்று சுட்டிக்காட்டும்போது, மற்ற மூன்று விரல்கள் நம்மை நோக்கித் திரும்பியுள்ளதை எண்ணி, கொஞ்சம் நிதானிப்போம்.

இயேசுவின் உயிர்ப்பைப்பற்றி தலைமுறை, தலைமுறையாய், ஆயிரமாயிரம் விளக்கங்களை வழங்கிவரும் கிறிஸ்தவப் பாரம்பரியத்தில் பிறந்து வளர்ந்துள்ள நமக்கே, அந்த உயிர்ப்பு குறித்த விசுவாசத்தில் அவ்வப்போது தடுமாற்றம் ஏற்படுகிறது. அப்படியிருக்க, உயிர்ப்பைப்பற்றி தெளிவற்ற எண்ணங்கள் கொண்டிருந்த யூத சமுதாயத்தில், 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன் பிறந்து வளர்ந்த சீடர்களில் ஒருவர், இயேசுவின் உயிர்ப்பைச் சந்தேகித்தார் என்பதற்காக, அவரைக் கண்டனம் செய்வது தவறு. தீர்ப்பிடுவது தவறு.

கல்வாரியில், இயேசு இறந்ததை, நீங்களோ, நானோ நேரடியாகப் பார்த்திருந்தால், ஒருவேளை, தோமாவை விட இன்னும் அதிகமாய் மனமுடைந்து போயிருப்போம். அந்த கல்வாரி பயங்கரத்திற்குப் பின் ஒன்றுமே இல்லை என்ற முடிவுக்கும் வந்திருப்போம். எனவே, தீர்ப்பு வழங்க நாம் அமர்ந்திருக்கும் நீதி இருக்கைகளிலிருந்து முதலில் எழுவோம். குற்றவாளிக் கூண்டில் நாம் நிறுத்தியுள்ள தோமாவின் நிலையில் நம்மை நிறுத்தி, இந்த நிகழ்வைச் சிந்திப்போம்.

உயிர்த்த இயேசுவைக் கண்டதும், ஏனையச் சீடர்களுக்கும் கலக்கம், குழப்பம், சந்தேகம் எழுந்தன என்பதை நற்செய்திகள் கூறுகின்றன (காண்க. மத்தேயு 28:17; மாற்கு 16:13-14; லூக்கா 24:37-39). இயேசுவிடம் கேட்கமுடியாமல், மற்ற சீடர்கள் மனதுக்குள் புதைத்து வைத்திருந்த சந்தேகத்தைத்தான் தோமா வாய்விட்டுச் சொன்னார். எனவே தோமாவை மட்டும் சந்தேகப் பேர்வழி என்று கண்டனம் செய்யாமல், எல்லாச் சீடர்களுமே சந்தேகத்தில், பயத்தில் வாழ்ந்துவந்தனர் என்பதை முதலில் புரிந்து கொள்ளவேண்டும். சீடர்களின் பயம், சந்தேகம் எல்லாவற்றிற்கும் காரணம் இருந்தது. அதையும் புரிந்து கொள்ள முயல்வோம்.

தங்கள் குடும்பங்களையும், மீன் பிடிக்கும் தொழிலையும் விட்டுவிட்டு, இயேசுவை நம்பி, மூன்றாண்டுகள் வாழ்ந்தவர்கள், இச்சீடர்கள். இந்த மூன்று ஆண்டுகளில், இயேசுதான் தங்களது உலகம் என்று, நம்பிவந்தனர். அவர்கள், கண்ணும், கருத்துமாய் வளர்த்துவந்த நம்பிக்கை மரம், ஆணி வேரோடு பிடுங்கப்பட்டு, சிலுவையில் தொங்கவிடப்பட்டது. இயேசுவை அடித்தளமாய் வைத்து, அவர்கள் கட்டியிருந்த கனவுக் கோட்டைகளெல்லாம், தரை மட்டமாக்கப்பட்டன. எருசலேமில், கல்வாரியில், அவர்கள் கண்ட காட்சிகள், அவர்களை முற்றிலும் நிலைகுலையச் செய்துவிட்டன. இயேசுவின் கொடுமையான மரணம், அவர்கள் வாழ்வில் விட்டுச்சென்ற வெற்றிடத்தை, சந்தேகமும் பயமும் நிரப்பிவிட்டன. யாரையும், எதையும் சந்தேகப்பட்டனர். உரோமைய அரசும், மதத் தலைவர்களும் தங்களைத் தாக்கக்கூடும் என்ற அச்சத்தில் அவர்கள் வாழ்ந்து வந்தனர்.

இன்று, நமது நிலை என்ன? இவ்வுலகையே முற்றிலும் ஆள்வதாக எண்ணிக்கொண்டிருந்த நாம், இன்று, கண்ணுக்குத் தெரியாத ஒரு கிருமியினால், எப்போது, எவ்வகையில் தாக்கப்படுவோம் என்பதை அறியாமல், அவ்வப்போது, அச்சத்திலும், சந்தேகத்திலும் சிறைப்பட்டு கிடக்கிறோமே!

தங்களில் ஒருவர் இயேசுவைக் காட்டிக்கொடுத்ததால், தங்களில் ஒருவர் இயேசுவை மறுதலித்ததால், இயேசுவின் சீடர்கள் நடுவே, அதுவரை, ஒருவர் மீது ஒருவர் வைத்திருந்த நம்பிக்கை தொலைந்து போனது. சிலுவையில் கந்தல் துணிபோல் தொங்கிக் கொண்டிருந்த இயேசுவை, உடலோடு புதைப்பதற்கு முன்பே, அவரால் இனி நடக்கப்போவது ஒன்றுமில்லை என்று, மனதால் அவரைப் புதைத்துவிட்டனர் சீடர்கள்.

நம் வாழ்வையும் சந்தேகம் ஆட்டிப் படைக்கும்போது நாம் செய்வது என்ன? உள்ளத்தையும், சிந்தனையையும், இறுகப் பூட்டிவிட்டு, இருளில் புதையுண்டு போகிறோம். உறவுகளில் ஏற்படும் சந்தேகங்களைத் தீர்க்கும் சிறந்த வழி என்ன? மனம் விட்டுப் பேசுவது. இதைத்தான் இயேசு செய்துகாட்டினார். மனதில் துளிர்க்கும் சந்தேகத்தை வேரறுக்க, வாய் வார்த்தைகள் மட்டும் போதாது. ஆங்கிலத்தில் சொல்வதுபோல், சில வேளைகளில், 'physical proof', அதாவது, உடலளவு நிரூபணங்கள் தேவைப்படலாம். உயிர்த்தபின் இவை அனைத்தையும் இயேசு வழங்கினார் என்பதை இன்றைய நற்செய்தி தெளிவாக்குகிறது.

வாய் வார்த்தைகளாலும், தன் உடலையே நிரூபணமாக அளித்ததாலும், தோமாவையும், ஏனையச் சீடர்களையும், அவர்கள் எழுப்பியிருந்த விரக்தி என்ற கல்லறையிலிருந்து வெளியே வருமாறு அழைத்தார், இயேசு. சீடர்களின் சந்தேகங்களுக்கு, தோமாவின் சந்தேகங்களுக்கு, இயேசு விடுத்த அழைப்பு: "இதோ! என் கைகள். இங்கே உன் விரலை இடு. உன் கையை நீட்டி என் விலாவில் இடு. ஐயம் தவிர்த்து நம்பிக்கைகொள்... நீ என்னைக் கண்டதால் நம்பினாய். காணாமலே நம்புவோர் பேறுபெற்றோர்" (யோவான் 20:27,29).

இயேசு மலைமீது வழங்கிய பல பேறுகளை நாம் அறிவோம். ஒருவேளை, தன் பணிவாழ்வின்போது, இன்னும் பல பேறுகளை ஆசிமொழிகளாக அவர் வழங்கியிருக்கக் கூடும். உயிர்த்தெழுந்தபின், இறுதியாக, அவர் வழங்கிய மற்றுமொரு பேறு, "காணாமலே நம்புவோர் பேறுபெற்றோர்" (யோவான் 20:29) என்ற அந்த இறுதி பேறு.

காயங்களும், தழும்புகளும் இயேசுவின் வாழ்வில் வகித்த முக்கியமான இடத்தை, இயேசுவுக்கும், தோமாவுக்கும் இடையே நிகழ்ந்த சந்திப்பு நமக்கு உணர்த்துகிறது. சிலுவையில் அவர் பெற்ற ஆழமான காயங்களின் தழும்புகளை, அவர், தன் உயிர்த்த உடலிலும் பதித்திருந்தார். இயேசுவின் உயிர்ப்பு, அவரது வாழ்வு, பாடுகள், மற்றும் மரணம் ஆகியவற்றுடன் பிரிக்க இயலாதவண்ணம் பிணைக்கப்பட்டுள்ளது என்பதை, அவர், தன் உயிர்த்த உடலில், தொடர்ந்து தாங்கி நின்ற தழும்புகள் உணர்த்துகின்றன. கிறிஸ்துவின் உடலான திருஅவை, வரலாற்றில் தொடர்ந்து காயங்கள் அடையும் என்பதையும், இயேசுவின் உடலில் இருந்த தழும்புகள் நமக்கு உணர்த்துகின்றன.

தன் காயங்களைத் தொடுவதற்கு இயேசு விடுத்த அழைப்பை ஏற்று, தோமா இயேசுவைத் தொட்டாரா என்பதில் தெளிவில்லை. உடலால், தோமா, இயேசுவைத் தொட்டிருக்கலாம், தொடாமல் போயிருக்கலாம். ஆனால், இந்த அழைப்பின் வழியே, தோமாவின் மனதை, இயேசு, மிக ஆழமாகத் தொட்டார். எனவே மிக ஆழமானதொரு மறையுண்மையை தோமா கூறினார் - "நீரே என் ஆண்டவர்! நீரே என் கடவுள்!" (யோவான் 20: 28). இயேசுவை, கடவுள் என்று கூறிய முதல் மனிதப்பிறவி தோமாதான். தன்னை இயேசு இப்படி ஆழமாய்த் தொட்டதால், அவர் உணர்ந்த அற்புத உண்மையை, உலகெங்கும், சிறப்பாக, இந்திய மண்ணிலும் பறைசாற்றினார், புனித தோமா.

இறைவனின் பேரன்பும், இரக்கமும் எத்தனையோ அற்புதங்களை ஆற்றவல்லது. அறிவுத்திறனுக்கு எட்டாத இறைவனை நம்பும்போது, இறைவனின் இரக்கத்தை நம்பும்போது, நம் வாழ்வில் உருவாகும் சந்தேகப் புயல்கள் தானாகவே அடங்கும்; சந்தேக சுவர்களால் நாம் உருவாக்கிக்கொள்ளும் கல்லறைகளிலிருந்து உயிர் பெறுவோம். மரணமும், கல்லறையும் நிரந்தர முடிவுகள் அல்ல என்பதைப் பறைசாற்ற உயிர்த்தெழுந்த கிறிஸ்துவின் வெற்றியை, நாம் மீண்டும் ஒருமுறை, இத்திருநாளில், கொண்டாடி மகிழ்கிறோம். கொரோனா தொற்றுக்கிருமி உருவாக்கியுள்ள மரணங்களையும், கல்லறைகளையும் முடிவுக்குக் கொணரும் புதுமையை, உயிர்த்த ஆண்டவரிடமிருந்து எதிர்பார்த்து காத்திருக்கிறோம். இந்த அற்புதங்களை ஆற்றும் இறை இரக்கத்தை நாம் ஒவ்வொருவரும் வாழ்வில் உணர, சந்தேகத் தோமாவின் பரிந்துரை வழியாக இறைவனை மன்றாடுவோம்.

Lambs among wolves ஓநாய்களிடையே ஆட்டுக்குட்டிகள்

  

Sending lambs among wolves

https://www.facebook.com/catenaBible

14th Sunday in Ordinary Time

On a fine day at the University of Strasbourg, a young professor sat at his desk and was browsing through that day’s mail and papers on his desk, discarding most to the wastebasket. He had earned degrees in Theology and Philosophy while at the same time serving as a curate for a small congregation. He had just published a book titled: The Quest of the Historical Jesus, in 1905 which was well received and made him more famous. He also achieved renown as an authority on the music of J.S. Bach. An organist of international repute, he produced a great edition of Bach’s works and wrote a six-hundred-page study of the composer.

As he was shuffling through the mail, he noticed a magazine, which was not even addressed to him but had been delivered to his office by mistake. His eyes fell upon an article titled “The Needs of the Congo Mission.” Casually he began to read, when he was suddenly consumed by the following words: "The need is great here. We have no one to work in the northern province of Gabon, in the central Congo. And it is my prayer, as I write this article, that God will lay His hand on one - one on whom, already, the Master's eyes have been cast - that he or she shall be called to this place to help us."

The young professor - Albert Schweitzer - closed the magazine and wrote in his diary: "My search is over." He decided to leave behind all his accomplishments and answer that call. His friends and colleagues thought he was mad.  But his mind was made up.  He devoted to the study of medicine for the next 7 years; earned a medical degree with a specialty in tropical diseases and presented himself to the Paris Missionary Society, which sent him, with his wife, to the area of Africa now called Gabon.  Within months, he had designed and built an African-village-style hospital. He spent the rest of his life… 60 years, helping the poor and the sick in Africa. Dr Albert followed strictly the guidelines for the preaching and healing mission Jesus gave to the seventy-two disciples, as described in today’s Gospel, (Luke 10: 1-12, 17-20) and he became one of the great Christian missionaries of the twentieth century.

Last week’s Gospel talked about the criteria in following Jesus. This week’s Gospel talks about the criteria of a true labourer of God’s Kingdom. Here is the first part of today’s Gospel passage:

Luke 10: 1-5

After this the Lord appointed seventy-two others and sent them two by two ahead of him to every town and place where he was about to go. He told them, “The harvest is plentiful, but the workers are few. Ask the Lord of the harvest, therefore, to send out workers into his harvest field. Go! I am sending you out like lambs among wolves. Do not take a purse or bag or sandals; and do not greet anyone on the road. When you enter a house, first say, 'Peace to this house.'…”

“The harvest is plentiful, but the workers are few. Ask the Lord of the harvest, therefore, to send out workers into his harvest field” is a stock quotation used in praying for vocations. Jesus surely asks us to pray for vocations; but not for ‘vocations’ in the narrow sense of priestly or religious vocations. Jesus wants to get as many persons as possible to sow the seeds of God’s Kingdom and harvest the fruits. The more, the merrier!

It would be interesting to reflect on the concept of ‘harvest’! Many of us may have seen the harvesting done by giant machines; but how many of us have seen harvesting done by human hands? Harvesting is an art. Some of us may have had a condescending smile at the idea of calling harvesting an art. We’ll not realize the intricacies of this art unless we get down and begin harvesting. It surely is an art and requires special skills. It is not only a pack of individual skills. The art of harvesting in a group come into play. Jesus wants his workers to have special skills – both individually and groupwise. He lists out certain criteria for his workers. Let us talk about three of them.

The first criterion: Lambs among wolves. Sending lambs among wolves seems like a sure formula for disaster. But, we know that lambs have not only walked among wolves, but have conquered them.

Remember David? When he went against Goliath, he had 1:1000 chance of surviving the duel, leave alone winning. If you read 1 Samuel 17: 4-7, you will get an idea of who this Goliath is.

Remember Gandhi? “Who is this half naked fakir?” was the derisive remark hurled against him by the British. But this docile lamb walked among the wolves and won over independence for India.

Remember Greta Thunburg? In the year 2018, at age 15, Greta began protesting outside the Swedish parliament about the need for immediate action to combat climate change and has since become an outspoken climate activist. Within a year, her protest drew support from millions of young men and women around the globe who had begun protests to save the planet.

On July 5, 2019, the media picked up the comments made by Mohammed Barkindo, the secretary general of OPEC (Organization of the Petroleum Exporting Countries) on the movement to ‘save the planet for the future generation’ initiated by Greta. Greta Thunberg and other climate activists have said it is a badge of honour that the head of the world’s most powerful oil cartel believes their campaign may be the “greatest threat” to the fossil fuel industry.

Remember Fr Stan Swamy? This soft-spoken frail warrior of justice on behalf of the tribal people was too inconvenient for the powerful wolves and hence he was murdered by the Indian Government on August 5, 2021. Coming Tuesday, we shall remember this Lamb that walked among wolves!

David, Gandhi, Martin Luther King Jr., Nelson Mandela, Mother Teresa, Greta Thunburg… Stan Swamy and many other weak human beings are lambs who walk among wolves and fulfill their mission.

Okay, now that lambs have to walk among wolves, they need to get prepared. Right? They need to protect themselves for any eventuality. Right? Wrong. We remember David once again. He refused the armour that was given to him and relied on his usual sling and stone. He relied more on his God who would save him.

When a person has faith in God, nothing else is required. This is what Jesus says in his second criterion: No preparations, just go. “Do not take a purse or bag or sandals.” Jesus seems to say: “Go on a journey, begin work, but take nothing with you.”

This proposal from Jesus sounds ridiculous to the over-smart, over-efficient, well-prepared generation, ticking all the boxes when going on a journey or when beginning a work. All over the world, we come across interesting sights of how people from various continents travel. We are often amused seeing kids tagging a suitcase along with them. This is our way of travelling, our way of getting into a job… simply our way of doing things! Hence, Jesus asking us not to take anything, sounds like a good joke, very impractical, to put it more politely.

This criterion of Jesus needs to be seen from the perspective of our final journey on earth. How many of us truly believe that we are all pilgrims on this planet? Not many. What Jesus tries to tell us in this passage will have to be followed every bit in our last journey, right? No purse, no bag, no sandals on our final journey to the graveyard… Less luggage, more comfort. No luggage, absolute comfort. Why can’t we begin practising this ‘detachment’ already now?

It is easy for Jesus to say so, since he had nothing as his own, we may say. But, there is the famous myth of Alexander, the Great… The last three wishes of Alexander also give us the perspective of a pilgrim. Alexander wanted to be buried with both his empty hands kept outside his coffin. When his general, a close friend of him, asked him for an explanation, Alexander seems to have said: “I wish people to know that I came empty handed into this world and empty handed I go out of this world.”

Walk boldly among wolves; take nothing with you… but give. This is the third criterion for the worker. Give blessings… blessings of peace on those whom you meet. The ability to give while one has no possessions, is the highest form of giving. Kahlil Gibran talks about ‘Giving’ in his famous book – ‘The Prophet’:

You give but little when you give of your possessions.

It is when you give of yourself that you truly give…

There are those who give little of the much which they have - and they give it for recognition and their hidden desire makes their gifts unwholesome.

And there are those who have little and give it all.

These are the believers in life and the bounty of life, and their coffer is never empty.

There are those who give with joy, and that joy is their reward.

And there are those who give with pain, and that pain is their baptism.

And there are those who give and know not pain in giving, nor do they seek joy, nor give with mindfulness of virtue;

They give as in yonder valley the myrtle breathes its fragrance into space.

Through the hands of such as these God speaks, and from behind their eyes He smiles upon the earth…

You often say, "I would give, but only to the deserving."

The trees in your orchard say not so, nor the flocks in your pasture.

They give that they may live, for to withhold is to perish.

All the three criteria laid out in today’s Gospel, seem out of the world, not practical. But, only such ‘out-of-the-world’ dreams have made humanity better. Jesus does not give his workers ‘practical’ platitudes amounting to nothing. He keeps inviting his workers to go towards the ideal, the dream, even if it means going ‘out-of-the-world’! What is improbable or impossible for this world, is invaluable for the Kingdom of God! Nothing is impossible to God and to his labourers who believe!

Lambs among wolves

https://wol.jw.org/en

பொதுக்காலம் - 14ம் ஞாயிறு

ஜெர்மனியின் Strasbourg நகரில், இளம் பேராசிரியர் ஒருவர், தன் அறையில் அமர்ந்து, அன்று தனக்கு வந்திருந்த கடிதக்கட்டைப் பிரித்துக்கொண்டிருந்தார். அவர், இறையியலிலும், மெய்யியலிலும் பட்டங்கள் பெற்று பேராசிரியராகப் பணியாற்றியவர். மறையுரை வழங்குவதில் தனக்கென தனியிடம் உருவாக்கியிருந்தவர். அவர் (1906ம் ஆண்டு) வெளியிட்ட "வரலாற்று இயேசுவைத் தேடுதல்" (The Quest of the Historical Jesus) என்ற நூல், புகழின் உச்சியில் அவரை நிறுத்தியது. இசை மேதையான Johann Sebastian Bach அவர்களின் படைப்புக்களை 'ஆர்கன்' இசைக்கருவியில் வாசித்து, உலகப் புகழ் பெற்றிருந்தவர். அந்த இசை மேதையைக் குறித்த ஓர் ஆய்வை வெளியிட்டு, மக்களை வியக்கவைத்தவர்.

பல துறைகளில் தனக்கென தனியிடம் பெற்றிருந்த அந்த இளம் பேராசிரியருக்கு, பாராட்டுக்களும், அழைப்புக்களும் ஒவ்வொரு நாளும் கடித வடிவில் வந்தன. அன்று அவருக்கு வந்திருந்தக் கடிதக்கட்டில், ஒரு மாத இதழும் வந்திருந்தது. அந்த இதழின் பக்கங்களைப் புரட்டிக் கொண்டிருந்தபோது, ஒரு கட்டுரை, இளையவரின் கவனத்தை ஈர்த்தது. "காங்கோ பணித்தளத்தின் தேவைகள்" என்று தலைப்பிடப்பட்டிருந்த அந்த கட்டுரையை அவர் வாசித்தபோது, பின்வரும் வரிகள் அவரைக் கட்டியிழுத்தன: "இங்கு தேவைகள் மிக அதிகம். மத்தியக் காங்கோவின் கபோன் (Gabon) மாநிலத்தில் பணியாற்ற ஒருவரும் இல்லை. நான் இக்கட்டுரையை எழுதும்போது, என் மனதில் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கும் செபம் ஒன்றே... கடவுள் ஏற்கனவே தேர்ந்துள்ள ஒருவர், இந்த வரிகளை வாசிக்கவேண்டும், அதன் விளைவாக, அவர் எங்களுக்கு உதவிசெய்ய இங்கு வரவேண்டும்" என்று எழுதப்பட்டிருந்தது. அவ்வரிகளை வாசித்த இளம் பேராசிரியர், மாத இதழை மூடினார். பின்னர், தனது நாள் குறிப்பேட்டைத் திறந்து, "என் தேடல் முடிவுற்றது" என்று எழுதினார்.

அன்றுவரை அவர் செய்துவந்த அனைத்தையும் விட்டுவிட்டு, அவர், ஆப்ரிக்காவில் பணியாற்ற முடிவுசெய்தார். அவர் மதியிழந்துவிட்டாரோ என்று எண்ணி, அவரது உறவினர்களும், நண்பர்களும், அவர் எடுத்திருந்த முடிவை மாற்றுவதற்கு முயன்றனர். ஆனால், இயலவில்லை.

30 வயது நிறைந்த அந்த இளம் பேராசிரியரின் பெயர், Albert Schweitzer. அவர் பணியாற்ற விழைந்த ஆப்ரிக்க மக்களின் முக்கியத் தேவை, மருத்துவ உதவி என்பதை அறிந்த ஆல்பர்ட் அவர்கள், அடுத்த ஆறு ஆண்டுகள் மருத்துவப் படிப்பை மேற்கொண்டார். ஆப்ரிக்காவின் பின்தங்கியப் பகுதி ஒன்றில், தன் மருத்துவப் பணிகளைத் துவக்கினார். அவரது வாழ்வின் எஞ்சிய 60 ஆண்டுகள், அவர், ஆப்ரிக்காவில், வறிய மக்கள் நடுவே உழைத்தார். இறைவனின் அழைப்பு, ஆல்பர்ட் அவர்களின் வாழ்வை வேறு திசையில் அழைத்துச் சென்றாலும், இறைவன் மீது தன் முழு நம்பிக்கையை வைத்து, அந்த அழைப்பை ஏற்றுக்கொண்டார்.

சென்ற ஞாயிறு, நம் தலைவன் இயேசு தரும் அழைப்பைப்பற்றி சிந்தித்தோம். இந்த ஞாயிறு, அந்த அழைப்பை ஏற்பதால், மேற்கொள்ள வேண்டிய உழைப்பைப்பற்றி சிந்திப்போம். இந்த உழைப்பு எவ்வகையில் அமையவேண்டும் என்பதை, இன்றைய நற்செய்தியின் ஆரம்பத்தில் இயேசு தெளிவுபடுத்தியுள்ளார். - லூக்கா நற்செய்தி 10: 1-5

“அறுவடை மிகுதி, வேலையாள்களோ குறைவு” என்று, இன்றைய நற்செய்தியின் ஆரம்ப வரிகளில் நாம் வாசிக்கிறோம். பொதுவாக, தேவ அழைத்தலுக்காகச் செபிக்கும்போது, இச்சொற்களைப் பயன்படுத்துகிறோம். ‘தேவ அழைத்தல்’ என்றதும், குருக்கள், துறவறத்தார் என்ற குறுகிய கண்ணோட்டம் நம் மனதில் எழ வாய்ப்புண்டு. இன்றைய நற்செய்தியின் அறிமுக வரிகளை ஆய்வு செய்தால், இயேசு, 72 பேரை புதிதாக நியமித்து, தன் பணிக்கென அனுப்பிய வேளையில், இச்சொற்களைப் பயன்படுத்தினார் என்பதை உணர்கிறோம்.

இயேசுவுடன் வாழ்ந்த பன்னிருத் திருத்தூதர்கள், ஏனைய 72 சீடர்கள் அனைவருமே, குடும்ப வாழ்வில் ஈடுபட்டிருந்தவர்கள். எனவே, “அறுவடைக்கு வேலையாள்கள் தேவை” என்று இயேசு கூறியது, குருக்கள், துறவியரைக் குறித்து மட்டும் அல்ல. மாறாக, மக்களின் மனங்களில் இறையரசின் கனவுகளை விதைத்து, அதன் பலன்களை அறுவடை செய்வதற்கு துணிவுடன் முன் வரும் வேலையாள்களை நினைத்து, இயேசு, இந்த அழைப்பை விடுத்துள்ளார் என்பது உண்மை.

இவ்வழைப்பில் இயேசு குறிப்பிட்டுள்ள 'அறுவடை' என்ற செயலை இன்னும் சிறிது ஆழமாகச் சிந்திக்க முயல்வோம். அறுவடை செய்வது ஒரு தனிப்பட்டக் கலை. ஓ, இது என்ன பெரிய கலை? பயிர் வளர்ந்துள்ளது, கையில் அரிவாளை எடுத்து, அறுத்துத் தள்ளவேண்டியதுதானே என்ற ஏளன எண்ணங்கள், ஒரு சில மனங்களில் எழலாம். இத்தகைய எண்ணங்கள் கொண்டிருப்போரின் கையில் அரிவாளைக் கொடுத்து, வயலில் இறங்கி, அறுவடை செய்யச் சொன்னால் தெரியும், வெட்டப்படுவது, கதிர்களா? கைவிரல்களா? என்று.

அடுத்து, அறுவடை என்பது எப்போதும் ஒரு கூட்டு முயற்சி. அறுவடை செய்பவர்கள், தனித்துச் செயல்படுவதில்லை. எல்லாரும் சேர்ந்து, ஒரே வரிசையில், அறுத்தபடியே முன்னேறுவர்.

இறையரசின் கனவுகளை விதைக்க, பலன்களை அறுவடை செய்ய, தனித் திறமைகள் பெற்றிருக்கவேண்டும். அதேநேரத்தில், பிறரோடு இணைந்து உழைக்கும் திறமையும் பெற்றிருக்கவேண்டும். இறையரசுக்காக உழைப்பவர்கள் பெற்றிருக்கவேண்டிய திறமைகளை, இன்றைய நற்செய்தியில், ஒரு சில நிபந்தனைகளாகச் சொல்கிறார் இயேசு.

முதல் நிபந்தனை: "ஓநாய்களிடையே செல்லக்கூடிய ஆட்டுக்குட்டிகள்" இயேசுவுக்குத் தேவை. ஓநாய்களிடையே ஆட்டுக்குட்டிகளை அனுப்புவதா? இது விபரீதமான முயற்சியாகத் தெரிகிறதே என்று நாம் தயங்கலாம். ஆனால், வரலாற்றில் இத்தகைய விபரீதங்கள், வீரக்கதைகளாகத் தொடர்ந்து நடந்துவருகின்றன என்பது நமக்குத் தெரியும்.

அளவுக்கதிகமாய் வளர்ந்திருந்த கோலியாத்து என்ற மனித மலையோடு (காண்க. 1 சாமுவேல், 17: 4-7) மோத புறப்பட்ட தாவீது, நம் நினைவுக்கு வருகிறார். அந்த மோதலில் யார் வென்றது, ஓநாயா, ஆட்டுக்குட்டியா என்பது நாமறிந்த வரலாறு.

"யார் இந்த அரை நிர்வாணப் பரதேசி?" என்று, ஆங்கில அரசு ஏளனமாகப் பார்த்த காந்தியடிகள் நம் நினைவுக்கு வருகிறார். அரை நிர்வாணமாய், நிராயுத பாணியாய் சென்ற அந்த ஆட்டுக்குட்டி, ஓநாய்களாய் வலம்வந்த ஆங்கில அரசை எவ்வளவு தூரம் ஆட்டிப் படைத்ததென்பது உலகறிந்த வரலாறு.

2018ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம், சுவீடன் நாட்டில், 15 வயது இளம்பெண் கிரேட்டா துன்பர்க் (Greta Thunberg) அவர்கள், பள்ளிக்குச் செல்லாமல், 'காலநிலைக்காக பள்ளி புறக்கணிப்பு' என்ற சொற்கள் எழுதப்பட்ட அறிவிப்பு பலகையுடன், சுவீடன் பாராளுமன்றத்திற்கு முன் அமர்ந்தார். இவரைத் தொடர்ந்து, பல நாடுகளில், இலட்சக்கணக்கான மாணவ, மாணவியர், வெள்ளிக்கிழமைகளில், “Fridays for Future’’, அதாவது, "வருங்காலத்திற்காக வெள்ளிக்கிழமைகள்" என்ற விருதுவாக்குடன், வகுப்புக்களைப் புறக்கணித்து, சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பை மையப்படுத்தி, போராட்டங்களில் ஈடுபட்டனர்.

சுற்றுச்சூழலுக்கு அழிவை உருவாக்கும் தொழில் நிறுவனங்களின் பெரும் செல்வந்தர்கள், பள்ளி மாணவ, மாணவியரியரின் போராட்டம் பெரிதாக எதையும் சாதிக்கப்போவதில்லை என்று எண்ணி வந்தனர். ஆனால், இளையோரின் போராட்டம் இன்று பல தொழில் நிறுவனங்களின், குறிப்பாக, நிதி ஒதுக்கீடு செய்யும் வங்கிகளின் கவனத்தைப் பெற்றுள்ளது.

நிலத்தடி எரிசக்திகளை ஏற்றுமதி செய்யும், பெட்ரோலிய நாடுகளின் கூட்டமைப்பான OPEC, கிரேட்டா துன்பர்க் அவர்களின் போராட்டத்தைக் குறித்து தற்போது, கலக்கமடைந்துள்ளது. OPEC நிறுவனத்தின் தலைமைச் செயலர், மொஹம்மத் பார்கிண்டோ (Mohammad Barkindo) அவர்கள், இளம்பெண் கிரேட்டா அவர்களின் போராட்டம், நிலத்தடி எரிசக்தியை மூலதனமாகக் கொண்டு இயங்கும் நிறுவனங்களுக்கு பெரும் சவால் என்று, கூறினார். அவரது கூற்றைக் கேட்ட இளம்பெண் கிரேட்டா துன்பர்க் அவர்கள், எதிர்காலத்திற்காகப் போராடி வரும் தனது தலைமுறைக்குக் கிடைத்த சிறந்ததொரு பாராட்டு இது என்று கூறியுள்ளார்.

பல இலட்சம் கோடி டாலர்கள் மதிப்புள்ள OPEC கூட்டமைப்பு, 16 வயது இளம்பெண்ணின் போராட்டத்தால் நிலை தடுமாறி இருப்பது, ஓநாய்கள் நடுவே ஆட்டுக்குட்டிகள் தலைநிமிர்ந்து சென்றால் என்ன நடக்கும் என்பதை நினைவுறுத்துகிறது.

சென்ற ஆண்டு ஜூலை 5ம் தேதி இறையடி சேர்ந்த இயேசு சபை அருள்பணியாளர் ஸ்டான் சுவாமி அவர்கள், பழங்குடியினரை வதைத்து வந்த ஓநாய்களுக்கு நடுவே, தன் நீதிப் போராட்டத்தை மேற்கொண்ட ஆட்டுக்குட்டியாக வாழ்ந்தவர். உண்மையை உரக்கக் கூறிய அவரை சிறையில் அடைத்து, இந்திய அரசு கொலை செய்தது. வருகிற செவ்வாயன்று, இந்த போராளியின் முதலாம் ஆண்டு நினைவைச் சிறப்பிக்கிறோம்.

ஓநாய்களிடையே ஆட்டுக்குட்டிகள் போகவேண்டும் என்பது உறுதியாகிவிட்டது. சரி. அதற்குத் தகுந்ததுபோல், எல்லா ஏற்பாடுகளும் செய்துகொள்ள வேண்டாமா? மீண்டும் தாவீது நம் நினைவுக்கு வருகிறார். கோலியாத்தை எதிர்த்துச் செல்லும்போது, தற்காப்புக்காக, அவருக்கு கவசம் தேவைப்படும் என்று மற்றவர்கள் நினைக்க, தாவீதோ, தன் மீது போடப்பட்ட கவசங்களையெல்லாம் கழற்றிவைத்துவிட்டு, ஒரு கவணையும், கல்லையும் எடுத்துக்கொண்டு புறப்பட்டார். அவருக்கு எங்கிருந்து வந்தது இந்த வீரம்? ஆயனாக இருந்த தாவீது, ஆண்டவனை அதிகம் நம்பியவர். தன்னையும், தன் ஆடுகளையும், விலங்குகளிடமிருந்து காத்த இறைவன், இந்த இரத்த வெறி பிடித்த மனித மிருகத்திடமிருந்து தன்னையும், தன் மக்களையும் காப்பார் என்ற அசைக்கமுடியாத நம்பிக்கையால் விளைந்த வீரம் அது (1 சாமுவேல், 17: 37). நம்பிக்கை இருந்தால் போதும், நம் கையில் வேறெதுவும் வேண்டாம் என்று, இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் கூறுகிறார். "பணப்பையோ, வேறு பையோ, மிதியடிகளோ எதுவும் நீங்கள் எடுத்துச் செல்லவேண்டாம்" என்று ஒலிக்கிறது, இயேசுவின் இரண்டாவது நிபந்தனை.

எவ்வித ஏற்பாடும் இல்லாமல் பயணம் மேற்கொள்வதா? பணியாற்றச் செல்வதா? சரியாகப்படவில்லையே. இப்படிச் சொல்ல வைக்கிறது, நாம் வாழும் காலம். உண்பதற்கு, உடுத்துவதற்கு, உடல் பயிற்சி செய்வதற்கு, ஏன்?... உறங்குவதற்கும் கூட திட்டங்கள் தீட்டவேண்டும் என்று கட்டாயப்படுத்தும் 'management' காலத்தில் நாம் வாழ்கிறோம்.

நமது பயணங்களை எண்ணிப் பார்ப்போம். பயணம் என்று சொன்னதும், நாம் சுமந்து செல்லும், அல்லது, இழுத்துச் செல்லும் பெட்டிகள் நம் மனக்கண்களில் அணிவகுத்து நிற்கும். இதற்கு நேர் மாறாக, நமது பயணங்களுக்கு எதுவுமே எடுத்துச் செல்லவேண்டாம் என்று இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் கூறுவது, நடைமுறைக்கு ஒத்துவராத ஆலோசனையாகத் தெரிகிறது. ஆனால், ஆழமாக சிந்தித்தால், இயேசுவின் இந்தக் கூற்றில் உள்ள ஆழமான உண்மைகள் புரியும்.

நாம் எல்லாருமே இவ்வுலகில் வழிபோக்கர்கள்தாம். போகும் வழியில், நாம் பொருள்களை சேகரித்துக்கொண்டே போனால், இறுதியில், என்ன செய்யப் போகிறோம்? நம் இறுதிப் பயணத்தின்போது, இயேசுவின் இந்த ஆலோசனையை முற்றிலும் பின்பற்ற வேண்டியிருக்குமே. ஒன்றுமே எடுத்துச் செல்லமுடியாத அந்த இறுதிப் பயணத்திற்கு முன்னேற்பாடாக, இப்போதிருந்தே, திரட்டுதல், குவித்தல், சேர்த்து வைத்தல் போன்ற நோய்களிலிருந்து, கொஞ்சம், கொஞ்சமாய், விடுதலை பெறலாமே!

இயேசுவுக்கு இது எளிதாக இருந்திருக்கும். ஏனெனில், அவரிடம் சொத்து என்று ஒன்றுமே இல்லை. ஆனால், உலகத்தில் பல நாடுகளை வென்று, ஏராளமாய் பொருள்களைத் திரட்டிவைத்திருந்த மாவீரர் அலெக்சாண்டரும், இதே கருத்தைத்தானே தன் இறுதி மூன்று ஆசைகளில் ஒன்றாக சொல்லிச் சென்றார். தனது சவ ஊர்வலத்தில், திறந்தபடி இருந்த வெறும் கைகளை, சவபெட்டிக்கு வெளியில், மக்கள் பார்க்கும்படி அவர் வைக்கச் சொன்னார். அதற்கு காரணம் கேட்ட தளபதியிடம், வெறுங்கையோடு வந்தோம், வெறுங்கையோடு செல்வோம் என்ற பாடத்தை மக்கள் உணரவேண்டும் என்று சொன்னார், மாவீரர் அலெக்சாண்டர்!

வெறுங்கையோடு செல்லுங்கள், எதையும் எடுத்துச் செல்லவேண்டாம் என்று கூறும் இயேசு, கொடுக்கச் சொல்கிறார். நீங்கள் நுழையும் இல்லங்களில் எல்லாம் அமைதி என்ற ஆசீரைக் கொடுங்கள் என்கிறார். இது தன் பணியாளர்களுக்கு இயேசு தரும்  மூன்றாவது நிபந்தனை.

ஒன்றுமில்லாத நிலையிலும் கொடுப்பது, உயர்ந்த கொடை. அத்தகைய 'கொடுத்தலை'ப்பற்றி சிந்திக்கும்போது, கவிஞர் கலீல் கிப்ரான் (Khalil Gibran) அவர்கள் எழுதிய ‘கொடுப்பது’ (On Giving) என்ற கவிதை நினைவுக்கு வருகிறது. 'இறைவாக்கினர்' (The Prophet) என்ற கவிதைத்தொகுப்பில், காணப்படும் அக்கவிதையின் சில வரிகள்...

நீ சேர்த்துவைத்துள்ள உடைமைகளிலிருந்து நீ கொடுக்கும்போது, வெகு குறைவாகவே கொடுக்கிறாய். எப்போது நீ உன்னையே கொடுக்கிறாயோ, அப்போதுதான் உண்மையிலேயே கொடுக்கிறாய்.

தங்கள் உடைமைகளிலிருந்து சிறிது கொடுப்பவர்கள் உண்டு. பேரும், புகழும் தேடி அவர்கள் தரும் அக்கொடை, முழுமையானதல்ல.

வேறுசிலர், தங்களிடம் உள்ளது மிகக் குறைவேயானாலும், அனைத்தையும் கொடுக்கின்றனர். இவர்கள், வாழ்வின் மீது நம்பிக்கை கொண்டவர்கள்; இவர்களது கருவூலம், காலியாவதே கிடையாது.

சிலர் மகிழ்வோடு தருவர்; அந்த மகிழ்வே, அவர்கள் பெறும் வெகுமதி.

சிலர் வேதனையோடு தருவர்; அந்த வேதனையே, அவர்கள் பெறும் திருமுழுக்கு.

இன்னும் சிலர், மகிழ்வோ, வேதனையோ இன்றி தருவர்; புண்ணியம் செய்கிறோம் என்ற எண்ணம் ஏதுமின்றி தருவர்.

தான் மணம் தருகிறேன் என்பதை உணராமல், தன் நறுமணத்தைப் பரப்பும் மலரைப் போல் தருபவர் இவர்கள்.

இவ்வாறு தருபவரின் கரங்கள் வழியே, கடவுள் பேசுகிறார்; இவர்கள் கண்கள் வழியே கடவுள் இவ்வுலகைப் பார்த்து, புன்னகைக்கிறார்.

"தகுதியானவருக்கு மட்டுமே நான் தருவேன்" என்று நீ அடிக்கடி சொல்கிறாய். உன் தோட்டத்தில் உள்ள மரங்களோ, உன் பண்ணையில் இருக்கும் விலங்குகளோ அவ்வாறு சொல்வதில்லையே. அவை தருகின்றன; அதனால், வாழ்கின்றன. அவை தராமல் பதுக்கி, சேர்த்து வைத்தால், அவை அழிந்துவிடும்.

தன் சீடர்களுக்கு இயேசு வழங்கியுள்ள இந்த மூன்று நிபந்தனைகளுமே நடைமுறை வாழ்வுக்கு ஒத்துவராதவை என்ற தயக்கம் எழுகிறது. மனித இயல்பு, உலக வழக்கு என்ற குறுகிய வட்டங்களை நம்மைச் சுற்றி வரைந்துகொண்டு சிந்திப்பதால் நமக்குள் எழும் தயக்கம் இது. இவ்வுலகைச் சார்ந்த வழிகளில் மட்டுமே சிந்திப்பதால், உயர்ந்த கனவுகள் சிறகடித்துப் பறக்கமுடியாமல், சிறைப்படுத்தப்படுகின்றன.

"ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும் ஒருமித்து மேயும்" (எசாயா 65:25) என்ற கனவை, இறைவாக்கினர் எசாயா மொழிந்தார். இயேசு அந்தக் கனவையும் தாண்டி, இன்றைய நற்செய்தியின் வழியே சொல்வது இதுதான்: "எவ்வித பாதுகாப்பு ஏற்பாடுமின்றி, ஓநாய்களிடையே செல்லும் ஆட்டுக்குட்டிகள், ஓநாய்களுக்குச் சமாதான ஆசீரை வழங்கட்டும்" என்பது, இயேசு நம்முன் வைக்கும் கனவு, அழைப்பு.

இயேசு கூறிய நிபந்தனைகளைக் கேட்டு, அவரது சீடர்களின் உள்ளங்களில், 'இது நடைமுறைக்கு ஒத்து வருமா?' என்ற கேள்வி எழுந்திருக்கும். இருப்பினும், அவர்கள், தங்கள் தலைவனை நம்பி பயணித்தனர். பலன் அடைந்தனர். அவர்கள் புறப்பட்டுச் சென்றபோது, ஒன்றுமில்லாத நிலையில் சென்றனர், திரும்பி வந்தபோது, நிறைவுடன் வந்தனர். தங்கள் நிறைவைக் குறித்து, அவர்கள் வியந்து பேசும்போது, இயேசு அவர்களுக்கு மீண்டும் ஒரு சவாலை முன்வைக்கிறார்.

நீங்கள் அடைந்த வெற்றியைக் குறித்து ஆரவாரம் செய்யாதீர்கள், "தீய ஆவிகள் உங்களுக்கு அடிபணிகின்றன என்பதுபற்றி மகிழவேண்டாம். மாறாக, உங்கள் பெயர்கள் விண்ணகத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன என்பது பற்றியே மகிழுங்கள்" (லூக்கா 10:20) என்று இயேசு வழங்கும் சவாலுடன், இன்றைய நற்செய்தி நிறைவடைகிறது.

“திட்டமிடத் தவறுகிறவர், தவறுவதற்குத் திட்டமிடுகிறார்.” (He who fails to plan, plans to fail) என்பன போன்ற மேலாண்மைப் பாடங்கள் வழியே, திட்டங்கள் தீட்டுதல், அவற்றைத் திறம்பட முடித்தல், செல்வங்களைச் சேர்த்தல் என்ற வழிகளை நம் வாழ்வில் திணிக்கும் இன்றைய உலகின் அளவுகோல்களை ஒதுக்கிவைக்கும் துணிவை இறைவன் நமக்கு வழங்கவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம். மறு உலகில் நம் பெயர்கள் நிரந்தரமாக எழுதப்பட்டிருக்கின்றன என்ற நம்பிக்கையோடு, அவரது பணியில் ஈடுபடும் தாராள உள்ளத்தை, நமக்கு அருளவேண்டும் என்று இறைவனை இறைஞ்சுவோம்.