Vacuum in Vatican வத்திக்கானில் வெற்றிடம்

The Burning Bush

http://www.fpcmuskegon.org/photoalbums/photoalbum5371.htm

On February 28th, Thursday, at 05.07 p.m. Pope Benedict XVI left the Papal Residence at Vatican for the last time. He arrived at Castel Gandolfo, the summer residence of the Popes, at 5.23 p.m. He greeted the people there briefly, speaking to them without any prepared text. He withdrew from the balcony around 5.30 p.m., finishing, perhaps, his final public appearance to the people.

At the stroke of 8 in the evening, the front door of Castel Gandolfo was closed and locked. The Swiss Guards, who usually give protection to the reigning Pope, handed over their duty to the Vatican police and left for Vatican. They will resume their duties once the new Pope takes over. The ring worn by Benedict XVI was broken. All these ‘rituals’ were carried out to declare to the world that the Holy See is vacant, empty! ‘Sede vacante’ (Vacant Chair) are the words now used in Vatican circles to denote that there is no one occupying the Chair of St Peter!

Whenever I use the words ‘sede vacante’, I feel a sense of unease. Two streams of thought are the cause for this uneasiness – the idea of ‘vacuum’ and the strategies employed by the media during these ‘vacuum’ days.

We know that there would be a rush of wind to fill up any vacuum. In weather forecast we are familiar with the term ‘depression’ and ‘low pressure’. We also know that when such a situation arises, the surrounding elements like air and water would rush in and form clouds, resulting in rain and even a cyclone. In a figurative way we can say that a vacuum invites trouble!

There is a vacuum in Vatican. This vacuum was forecast on February 11^th and came into effect on February 28^th. This vacuum, I am afraid, has invited media trouble. This is the reason for my uneasy feelings.

This is not the first time that there is ‘sede vacante’. It occurred in 2005 when Pope John Paul II passed away in April. It occurred when Pope John Paul I died in a matter of thirty three days after becoming the Pope. The main difference between those and the present one is that when the Holy See became empty with the death of a Pope, there were ceremonies surrounding the deceased Pope. The media was busy covering the days when the Pope’s body was laid in state.

At present, no such ‘distractions’ are available for the media and hence there are many opinions and ideas trying to fill in the vacuum in Vatican. We are aware that most of the media firms have pitched their tent in Rome to dish out stories after stories from February 11. The Cardinals, like you and me, are also reading, hearing and sometimes, speaking various aspects of the vacuum in Vatican. Are they filling up their minds with all these ‘stories’? That is my concern!

The Chair of St Peter will be filled up with due process by the Cardinals. On Monday, March 4^th, the College of Cardinals will meet at 9.30 a.m. to decide on the date of the Conclave (the official group of Cardinals that would elect the next Pope – 115 of them). Once the Cardinals gather in the famous Sistine Chapel for the Conclave they would spend some sessions reflecting on the world and the Church before going in for the voting on the next Pope. All these require time and, more importantly, PATIENCE.

The present day world which is always on the run does not seem to have patience. Not accustomed to patience, prayer and even penance in the process of electing a leader, the media is trying to make the Vatican process similar to other elections held for presidents and political leaders. This is the real danger of the media trying to fill up the vacuum of Vatican.

On the part of the Church, there are very precise procedures to make sure that this election takes place in the best spiritual atmosphere. The Conclave will take place in the famous Sistine Chapel. The Cardinals attending this Conclave will stay together in St Martha’s House very close to the Sistine Chapel. Once the date of the Conclave is announced, work will begin on St Martha’s House and in the Sistine Chapel. The television and telephone connections in these buildings will be removed. An electro magnetic shield will be installed around these buildings to cut off any mode of communication with the outside world. The Cardinals and those who will be helping out in the Conclave, once inside the Sistine Chapel, will take an oath that they will not communicate anything to the outside world. Anyone who breaks this oath, will be excommunicated!

When we read such precautions taken by the Church, we feel that the Conclave is a sacred duty of the Cardinals. It is true that the Church wishes to shield the Cardinals from any outside influence. The Church wishes to make sure that the Holy Spirit becomes the main influence in electing the successor to Benedict XVI.

Although I felt ‘safe’ when I read about the precautions taken for the process of the Conclave, my feeling of uneasiness continued. As human beings like you and me, if the Cardinals fill up their minds with all the ideas that they read, hear and speak these days prior to the Conclave, there would hardly be any space for the Holy Spirit to operate. Hence, it becomes imperative that we pray for our Cardinals that they step into the Sistine Chapel with an unbiased, non-prejudiced, non-filled up mind, open to the Holy Spirit.

The first reading from Exodus for this Sunday seems like a ‘God-sent’ in this situation. It is the famous incident of the ‘Burning Bush’, where Moses meets God for the first time. The bush was on fire and was not burnt. And Moses said, “I will turn aside and see this great sight, why the bush is not burnt.” (Ex. 3:3) Once Moses became interested in the burning bush and came closer to it, he was invited by God. God was present in the burning bush and God was there as a representative of the suffering people.

This is an excellent symbol for the Conclave. Can there be a better symbol than the burning bush to represent the present world and the Church? The world and the Church are constantly burning with problems without being consumed. Our Cardinals will begin the exercise of the Conclave reflecting on the world and the Church – the burning bush! Once they pay a closer, more careful attention to this burning bush as Moses did, they are sure to hear the call of God from there, right among the burning problems.

Another parallel I would like to draw between the incident of Exodus and the Conclave is the first condition God laid down to Moses – ‘to put off his shoes’. (Ex. 3:5) Similarly, our Cardinals need to enter the Sistine Chapel putting off their baggage of accumulated thoughts, prejudices gathered from the pre-conclave days.

We pray that our Cardinals meet the Lord in the burning issues of the world and the Church, listen to the promptings of the Holy Spirit and thus choose a Moses according to God’s will! When Moses was chosen, he felt hesitant since he was preoccupied with his limitations. God told him to go ahead with the assurance that He would be with Moses. We also pray that the new Moses chosen by the Conclave does not get preoccupied with his assets or limitations, but take up the Leadership Mission with the assurance that God will accompany him!

Sede Vacante 2013

http://papastronsay.blogspot.it/

பிப்ரவரி மாதத்தின் இறுதிநாள், 28ம் தேதி, வியாழனன்று உரோம் நேரம் 8 மணிக்கு திருத்தந்தையரின் கோடைவிடுமுறை இல்லமான Castel Gandolfoவின் தலைவாசல் கதவு மூடப்பட்டது. அதுவரை அவ்வில்லத்தைக் காவல் காத்த Swiss காவல் வீரர்கள், வத்திக்கான் காவல் வீரர்களிடம் தங்கள் பணியை ஒப்படைத்துவிட்டு, அங்கிருந்து கிளம்பி வத்திக்கானைச் சென்றடைந்தனர். முன்னாள் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள் தலைமைப்பொறுப்பில் இருந்தபோது அணிந்திருந்த மோதிரம் உடைக்கப்பட்டது.

இச்சடங்குகள் எல்லாம் உலகிற்கு ஒரு முக்கியமான உண்மையை எடுத்துரைத்தன. அதாவது, கடந்த எட்டு ஆண்டுகள் உரோம் மறைமாவட்டத்தின் ஆயராகவும், கத்தோலிக்கத் திருஅவையின் தலைவராகவும் இருந்த 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள் தன் தலைமைப் பொறுப்பைத் துறந்ததால், திருஅவையின் தலைமைப் பீடம் காலியானது என்பதே அந்த உண்மை. Sede Vacante என்ற இத்தாலியச் சொற்களின் பொருள், வெற்றிடமான தலைமைப் பீடம் அல்லது திருப்பீடம். தலைமைப் பீடம் காலியானது அல்லது வெற்றிடமானது என்ற சொற்களை பயன்படுத்தும்போது, மனதில் சிறிது பதைபதைப்பு உருவானதை உணர்ந்தேன்.

அறிவியலின்படி, வெற்றிடம் ஒன்று உருவானால், அவ்விடத்தை நிரப்ப காற்று பல திசைகளிலிருந்தும் வரும். காற்றழுத்தத் தாழ்வு மண்டலத்தைப்பற்றி அடிக்கடி வானிலை அறிக்கையில் கேட்கிறோம். காற்றழுத்தம் குறைந்தாலோ, அல்லது காற்றில்லாமல் ஓரிடம் வெற்றிடமானாலோ, அவ்விடத்தை நோக்கி மேகங்கள் திரண்டு வந்து மழையும், புயலும் உருவாகும். திருஅவைத் தலைமைப்பீடத்தில் வெற்றிடம் உருவாகியுள்ளது என்பதை எண்ணியபோது, இந்த எண்ணங்களும் உள்ளத்தில் எழுந்தன. இனம்புரியாத ஒரு சங்கடத்தை உருவாக்கின.

கத்தோலிக்கத் திருஅவையின் தலைமைப் பீடத்தில் உருவாகியுள்ள வெற்றிடத்தை நிறைக்கும் பணிகள் விரைவில் ஆரம்பமாகும். அடுத்தத் தலைவரைத் தேர்ந்தெடுக்கும் தகுதிபெற்ற கர்தினால்களின் சிறப்பு Conclave அவை துவங்குவதற்கு இன்னும் சில நாட்கள் ஆகும். அப்படியே அவர்கள் கூடி வந்தபின், செபத்திலும், ஆழ்ந்த விவாதங்களிலும் சில மணி நேரங்கள், அல்லது சில நாட்கள் செலவிட வேண்டியிருக்கும்.

கத்தோலிக்கத் திருஅவை வரைமுறைகளின்படி, தலைமைப் பீடம் மீண்டும் நிறைவடைய காலம் தேவை, பொறுமை தேவை. அந்த அளவுக்குப் பொறுமையுடன் காத்திருக்கும் பக்குவம் நம் உலகிற்கு இருக்குமா என்பது சந்தேகம்தான். வெகுவேகமாக இயங்கிவரும் உலகம் இது. கேள்வி என்ற ஒன்று எழுந்த ஒரு சில நொடிகளில் பதில் கிடைக்கவேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கும் கணணி வேக உலகம் இது. அவ்விதம் உடனுக்குடன் பதில்கள் கிடைக்கவில்லையெனில், அதற்குக் காரணம் ஏதோ ஒரு பிரச்சனைதான் என்று முடிவுகட்டும் உலகம் இது. பொறுமையின்றி கேள்விகளை எழுப்பும் ஊடக உலகம், அது எதிர்பார்க்கும் பதில்கள் கிடைக்காதபோது,  தனக்கே உரிய பாணியில், கதைகளை உருவாக்கிவிடும். இத்தகைய பொறுமையற்ற உலகம், இப்போது வத்திக்கானை வலம் வந்துகொண்டிருக்கிறது.

உரோமையில் தற்போது தங்கியுள்ள கர்தினால்கள், ஆயர்கள், குருக்கள், அருள்சகோதரிகள், பொதுநிலையினர்... யாராக இருப்பினும், அவர்கள் கூறும் வார்த்தைகளைப் பதிவுசெய்வதில் ஊடக உலகம் மும்முரமாக உள்ளது. இவர்களது கூற்றுகளில் எவை சுவையான, பரபரப்பான எண்ணங்களாக உள்ளனவோ, அவையே தலைப்புச் செய்திகளாகி வருகின்றன. இவ்விதம் வெளியாகும் எண்ணங்களுக்கு அரசியல் வண்ணங்களும் பூசப்படுகின்றன. ஊடகத் துறைக்குத் தேவையானதெல்லாம் செய்தித்தாள்களின் பக்கங்கள் விறுவிறுப்பான செய்திகளால் நிறையவேண்டும்... தொலைக்காட்சி அல்லது வானொலி இவற்றின் 24 மணி நேரமும் சுவையான நிகழ்ச்சிகளால் நிரப்பப்பட வேண்டும். இவை மூலம் ஊடக நிறுவனங்களின்  விற்பனைத்தர புள்ளிகள் (Rating Points) கூடுதலாக வேண்டும்.

இத்தகைய வழிகளில் சிந்திக்கும் ஊடகங்கள், அடுத்தத் திருத்தந்தையின் தேர்வை ஏறத்தாழ ஓர் அரசுத் தலைவரின், அல்லது அரசியல் தலைவரின் தேர்தலைப் போல் காட்ட மேற்கொண்டுவரும் முயற்சிகள் வேதனையைத் தருகின்றன. திருஅவையின் தலைமைப் பீடத்தில் உருவாகியுள்ள வெற்றிடத்தை ஊடகங்களிலிருந்து வரும் ஆதாரமற்ற கதைகள் நிறைத்துவிடும் என்ற பதைபதைப்பைத்தான் முதலில் குறிப்பிட்டேன். ஊடகங்கள் தொடர்ந்து கூறிவரும் இவ்வகை எண்ணங்கள் நம் மனங்களை நிறைப்பதுபோல், அடுத்தத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுக்கச் செல்லும் கர்தினால்களின் மனங்களையும் நிறைக்கும் என்ற எண்ணம் என் பதைபதைப்பை அதிகரிக்கிறது.

Conclave அவை என்பது கர்தினால்கள் மேற்கொள்ளவிருக்கும் ஒரு புனிதமான பணி. இந்த அவை வத்திக்கானில் உள்ள புனிதமான, உலகப்புகழ்பெற்ற Sistine சிற்றாலயத்தில் நடைபெறும். இச்சிற்றாலயத்திற்கு அருகே அமைந்திருக்கும் புனித மார்த்தா இல்லத்தில் அனைத்து கர்தினால்களும் தங்க வேண்டும். Conclave அவை ஆரம்பமாகும் தேதிக்கு முந்தைய மாலையில் மட்டுமே இவர்கள் இவ்வில்லத்திற்குள் செல்ல அனுமதிக்கப்படுவர். அதற்கு முன், இவ்வில்லத்தைச் சுற்றி பல பாதுகாப்பு வளையங்கள் அமைக்கப்படும். புனித மார்த்தா இல்லத்தில் உள்ள தொலைக்காட்சி, தொலைபேசி தொடர்புகள் துண்டிக்கப்படும். அவ்வில்லத்தைச் சுற்றி மின்காந்த அலைகளால் ஆன அரண் ஒன்று அமைக்கப்படும். அங்கு தங்குபவர்கள் வெளி உலகுடன் எவ்வகையிலும் தொடர்பு கொள்ள முடியாமல் தடுக்கும் பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் இவை.

கர்தினால்களின் எண்ணங்களும், விவாதங்களும், அவற்றின் முடிவில் அடுத்தத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் அவர்களின் முடிவுகளும் வெளி உலகின் தாக்கங்கள் எதுவுமின்றி நடைபெறவேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் இந்த பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் செய்யப்படும். இவற்றை மீறி, Conclave அவையில் பங்கேற்கும் கர்தினால்களில் ஒருவரோ, அல்லது இந்த அவையில் உதவிகள் செய்யும் ஒருவரோ வெளி உலகுடன் தொடர்பு கொண்டால், அவர் திருஅவையிலிருந்து விலக்கி வைக்கப்படுவார் என்ற கடுமையான சட்டமும் உண்டு.

இந்த ஏற்பாடுகள் பற்றிய செய்திகளைக் கேட்கும்போது, மனதில் ஒரு பாதுகாப்பான உணர்வு எழுகிறது. இத்தகைய பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் இருந்தாலும், Conclave அவைக்குள் செல்வதற்கு முன், கர்தினால்களின் மனம் தற்போது சுற்றிவரும் வதந்திகள், கருத்துக்கள் ஆகியவற்றால் நிறைந்துவிட்டால், அங்கு புதிய எண்ணங்கள் நுழைய வழியில்லாமல் போகும். எனவே, Conclave சிறப்பு அவை ஆரம்பமாகும் முன்னர் கர்தினால்கள் தங்கள் சிந்தனைகளைத் தேவையற்ற எண்ணங்களால் நிறைத்துவிடக் கூடாது; முற்சார்பு எண்ணங்களுடன் அவர்கள் Conclave அவைக்குள் காலடி எடுத்துவைக்கக் கூடாது என இந்நாட்களில் தூய ஆவியாரிடம் நாம் சிறப்பாக வேண்டிக்கொள்வோம். திறந்த, தூய, வெற்றிடமான மனதோடு கர்தினால்கள் இந்தச் சிறப்பு அவையில் பங்கேற்கும்போதுதான், தூய ஆவியாரின் வழிநடத்துதல் அங்கே இருக்கும்.

மேலே குறிப்பிட்ட மனநிலை கர்தினால்கள் மத்தியில் உருவாகும் என எதிர்பார்ப்பது  இன்றைய உலகில் சாத்தியமா என்ற கேள்வி நம்மில் பலருக்கு எழலாம். இத்தகையச் சந்தேகங்களை நமக்குள் ஆழமாகப் பதித்துவிட்ட இந்த உலகப் போக்குகளிலிருந்து விடுதலை பெற்று, திருஅவையின் தலைவர்கள் செயல்பட முடியும் என்ற நம்பிக்கையுடன் நாம் வேண்டுவோம்.

தூய ஆவியார் நமது கர்தினால்களை வழிநடத்துவார் என்ற  நம்பிக்கையை உறுதிப்படுத்த, இன்றைய முதல் வாசகத்தை இறைவன் நமக்கு வழங்கியுள்ளார் என எண்ணிப் பார்க்கலாம். ஆடுகளை மேய்த்துக்கொண்டிருந்த மோசேயை, எரியும் புதர் வழியாக ஆண்டவர் அழைத்த அற்புதமான நிகழ்வை இன்று நாம் சிந்திப்பது, நம் அனைவருக்கும், சிறப்பாக, நமது கர்தினால்களுக்கு இறைவன் விடுக்கும் புதியதோர் அழைப்பைப் போல் தெரிகிறது.

நாம் வாழும் இன்றைய உலகைப் படம்பிடித்துக் காட்ட, எரியும் புதரைவிடச் சிறந்த அடையாளம் இருக்கமுடியுமா? அந்தப் புதர் தொடர்ந்து எரிந்தாலும், அது தீய்ந்து போகவில்லை என்றும், அதனால் மோசே அதிகம் வியப்படைந்து அந்தப் புதரை அணுகினார் என்றும் இன்றைய வாசகம் கூறுகின்றது. “ஏன் முட்புதர் தீய்ந்து போகவில்லை? இந்த மாபெரும் காட்சியைப் பார்ப்பதற்காக நான் அப்பக்கமாகச் செல்வேன்” (விடுதலைப்பயணம் 3: 3) என்று மோசே தனக்குள் பேசிக்கொண்டே எரியும் புதரை அணுகினார். இன்றைய உலகின் பிரச்சனைகளும் தொடர்ந்து முடிவின்றி எரிந்துகொண்டிருப்பதைப் போல் நாம் உணர்கிறோம். எரிந்துகொண்டிருக்கும் புதரில் இறைவன் இருந்தார். அவர் வேறெங்கும் செல்லவில்லை. எகிப்தின் அடிமைத் தனத்தில் துன்புறும் மக்களின் சார்பாக, எரியும் புதரில் நின்று இறைவன் மோசேயை அழைத்தார்.

இன்றைய உலகிலும், திருஅவையிலும் தீராமல் எரிந்துகொண்டிருக்கும் பிரச்சனைகளின் நடுவில் நின்று, திருஅவைத் தலைவர்களான கர்தினால்களை இறைவன் அழைக்கிறார். Conclave அவையின் துவக்கத்தில் இன்றைய உலகின் நிலை, இன்றையத் திருஅவையின் நிலை ஆகியவற்றை கர்தினால்கள் ஆழ்ந்து சிந்திக்கவேண்டும் என்பது இந்த அவைக்கென வகுக்கப்பட்டுள்ள விதிமுறை. தீராமல் எரிந்துகொண்டிருப்பதாய்த் தோன்றும் இவ்வுலகின் பிரச்சனைகளையும், முக்கியமாக, திருஅவையின் பிரச்சனைகளையும் இன்னும் நெருங்கிப் பார்க்க கர்தினால்கள் செல்லும்போது, அங்கு இறைவனின் அழைப்பு ஒலிக்கும்.

எரியும் புதரை நெருங்கிய மோசே, மிதியடிகளைக் கழற்றிவிட்டு வரவேண்டும் என்பது இறைவன் தரும் முதல் நிபந்தனை. அதேபோல், Conclave அவையில் நுழையும்போது, அதுவரை கர்தினால்கள் சுமந்துச்செல்லும் பல்வேறு முற்சார்பு எண்ணங்களைக் கழற்றிவைத்துவிட்டு, தாங்கள் ஒரு புனித இடத்திற்குள், ஒரு புனித பணிக்கென அழைக்கப்பட்டவர்கள் என்ற எண்ணத்துடன் இந்த அவையில் அவர்கள் காலடி எடுத்துவைக்க வேண்டும் என்று இறை ஆவியாரைச் சிறப்பாக வேண்டுவோம்.

  

Open the Windows… to let the Spirit in… தேற்றுகின்ற, மாற்றுகின்ற ஆவியாரே வருக

Transfiguration

http://www.fministry.com/2012/08/st-anastasius-of-sinai-on.html

Temptation and transfiguration. These are the themes of the first and second Sundays of Lent. Except that both these words begin with ‘T’, there seems nothing much common between these two terms. I wish to find something common, though… Both these are related to Jesus. Jesus underwent temptations; he also underwent transfiguration. Last week we said that temptations are an integral part of human life. We can safely say that transfiguration, in the sense of change, is an integral, essential part of human life. Call it transfiguration, transformation, trans-something, change is the fundamental sign of life. In fact, even lifeless objects do change.

Talking of  change… The attention of most of the world is now turned to the changes that have happened and would happen in Vatican. We turn our Sunday reflections, this week too, on Vatican and on the Catholic Church. A historic change will take place in Vatican in five days time. The Holy See, the leadership of the Church, will become vacant on February 28^th, when a Pope is still alive. As I had mentioned last week, none of us, including the Pope himself, has had a prior experience of such a situation.

Comments on this historic decision of the Pope are literally ‘flooding’ the Vatican offices. Most of these are comments of praise for the Holy Father for showing courage and humility in taking this step. There are also comments of surprise… that Pope Benedict XVI, known as very conservative and traditional, has broken a deep-rooted tradition of the Catholic Church.

One of these comments which came from a human rights activist from India, Lenin Raghuvanshi, caught my attention. Raghuvanshi has received quite a few awards from India and other countries for championing the cause of human rights, especially of the Dalits. He has praised the Holy Father heartily for his contribution to the human family. Four days back he gave an interview in Asia News. I have chosen to quote him at length since he talks of ‘change’ that he has seen in the Holy Father and the change that has come about in his own life because of the Holy Father. Here is the news item as given by AsiaNews on Feb.20^th:

Lenin Raghuvanshi, Benedict XVI’s witness vital to the future of the world

Mumbai (AsiaNews) - " For the future of humanity it is vital, that the world heeds the teachings of this great Spiritual Leader, which indicate the path we all need to follow for the good of all peoples and nations".  Lenin Raghuvanshi, director of the People's Vigilance Committee on Human Rights in Varanasi, speaks to AsiaNews about the contribution of Benedict XVI to the international community. The activist terms himself an "agnostic" rather than an atheist, because, thanks to the Pope's witness, he has deepened his knowledge of Christ and the love of God

"When he was elected in 2005 - the activist recalls - the whole world saw Benedict XVI as a traditional man. Contrary to expectations, in continuity with Pope John Paul II who was very outspoken about poverty and hunger and social injustice, he gave meaning to spiritual leadership, through his doctrine and teachings, he focused mainly about the grass root level problems. He spoke about the importance of working for the poor, Human rights violations. He spoke about the widening gap between the rich and the poor."

For Raghuvanshi, this pope was "a courageous defender of human rights and a great advocate for the dignity of man, in his address to the United Nations, he said  respect for human rights key to solving problems.  He expressed an enlightening concept: the pre-eminence of the common good. Equality cannot exist without fairness: this cannot be limited only to the just distribution of resources, but must also be reinforced by concrete and daily actions carried out by all. "…

Of his Hindu origins, Raghuvanshi first became an atheist "because the religion into which I was born and raised created the caste system, in which the Dalits are considered 'untouchables.' How can a religion that defines another human being as such?" However, the figure of Benedict XVI has led the Indian activist to become interested in Christianity. Today, he says he is agnostic, because "it is because of the teachings of the Holy father I have come to understand and realise, that I am not against God- this God of Pope Benedict XVI- Jesus Christ speaks of Love and Compassion, human dignity and rights for all, has kindness for the poor and speaks out against injustice and through charity looks after the weak and oppressed."

Raghuvanshi does not stand to gain anything by saying such lofty things about the Pope. That is one of the reasons why this feature attracted my attention. These words seem to have come forth from his heart. This reads almost like a ‘confession’ – acknowledging the change brought about in him by the Pope. He also alludes to how the ‘traditional’ Pope came across to him as a non-traditional man.

As Cardinal Ratzinger, Pope Benedict XVI has been thought of as a very conservative, traditional person. When such a person broke a 600 year old tradition of the Church, it was truly a moment of surprise as well as revelation about another side of the Pope. Moreover, the Pope also belied our usual thinking that the older a person gets, the more ‘unchangeable’ he or she becomes. Pope Benedict will be 86 this April and he has shown that he can still change!

This brings us back to the theme of our Sunday’s liturgy, namely, CHANGE. Any one can change at any moment. When we close our minds with prejudiced notions of persons, we are the poorer for it. Surely Pope Benedict will go down in the history of the Church as a person initiating changes in the Church, as a response to the challenges of the world.

The Vatican TV house has promised live-coverage of the Pope’s farewell from Vatican. The media world has already begun to talk about the next Pope… While the world turns its attention to the external changes that will take place in Vatican, the Church will turn a new page of her history quietly. We pray that as a fresh leaf of the Church history is turned, the Holy Spirit will hover over that page and imprint the face of God on it before other forces of the world… like politics makes inroads!

The prayer to the Holy Spirit, although a traditional one, is still very relevant:

Come Holy Spirit, fill the hearts of your faithful and kindle in them the fire of your love.

Send forth Your Spirit, and they shall be created.

And You shall renew the face of the earth.

May this be our prayer for the Cardinals who would begin to write the new chapter of the Church history.

It is also remarkable that such a change is happening when we are celebrating the golden jubilee of the Second Vatican Council as well as the Year of Faith! Fifty years ago, when Pope John XXIII initiated the Second Vatican Council, he said it was time to “throw open the windows of the church and let the fresh air of the Spirit blow through.” It’s time to throw open the windows again! The word ‘windows’ will now bring in notions of the computer as well… So, we pray that in every way the Church opens herself to all the realities around, and change accordingly.

The Pope’s Fearless Decision

http://lifeteen.com/

  

இன்று தவக்காலத்தின் இரண்டாம் ஞாயிறு. இஞ்ஞாயிறன்றும் நம் எண்ணங்களை வத்திக்கானை நோக்கி, திருஅவையை நோக்கித் திருப்புவோம். வரலாறு காணாத மாற்றங்கள் வத்திக்கானில் நடைபெறுவதாகச் சொல்லி வருகிறோம். இது உண்மை. ஆனால், இந்த மாற்றங்களை வெறும் வெளிப்படையான கண்காட்சிப் பொருளாக மட்டும் பார்க்காமல், இந்த மாற்றங்களால் திருஅவையின் வாழ்வில் உருவாகியுள்ள, உருவாகவேண்டிய ஆழமான மாற்றங்களைப் பற்றியும் சிந்திப்பது நல்லது.

ஒவ்வோர் ஆண்டும் தவக்காலத்தின் முதல் ஞாயிறன்று இயேசு சந்தித்த சோதனைகளைப் பற்றி சிந்திக்கவும், இரண்டாம் ஞாயிறு இயேசுவின் தோற்றம் மாறும் நிகழ்வைச் சிந்திக்கவும் நமது வழிபாட்டில் வாய்ப்புக்கள் தரப்படுகின்றன. தவக்காலத்தில் சோதனைகளைப் பற்றி சிந்திப்பது பொருத்தமாகத் தெரிகிறது. ஆனால், இயேசு தோற்றம் மாறும் நிகழ்வை ஏன் தவக்காலத்தில் சிந்திக்க வேண்டும் என்ற நெருடல் எழலாம். கண்ணைப் பறிக்கும் ஒளியில் இயேசு மலைமீது தோற்றம் மாறி நின்ற காட்சியை உயிர்ப்பு காலத்தில் சிந்திப்பது பொருத்தமில்லையா என்ற கேள்வி எழுகிறது.

சோதனைகள் மனித வாழ்வின் இணைபிரியாத ஓர் அனுபவம் என்றால், உருமாற்றமும் மனித வாழ்வின் மையமான ஓர் அனுபவம். பிறந்த எவ்வுயிரும் மாற்றமின்றி இருக்க முடியாது. இன்னும் சொல்லப்போனால், உயிருள்ள, உயிரற்ற அனைத்துமே மாற்றம் பெறும். எதுவுமே இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. எனவே அடிப்படையான உலக நியதியான மாற்றத்தைப் பற்றி சிந்திக்க முயல்வோம்.

'இயேசு தோற்றம் மாறுதல்' என்ற இந்நிகழ்வு, ஒரு மலைமீது குறுகிய நேரமே நடந்தது. அதைத் தொடர்ந்து, சீடர்களும் இயேசுவும் மீண்டும் தங்கள் வழக்கமான உலகத்திற்கு இறங்கி வந்து, தங்கள் பணிகளைத் தொடர்ந்தனர். ஆனால், அந்த மலையில் ஏற்பட்ட அனுபவம், சீடர்களின் மனதில் ஆழமாய்ப் பதிந்து, அவர்கள் வாழ்வில் நல்ல பல மாற்றங்களை உருவாக்கியது என்பதை வரலாறு சொல்கிறது. வத்திக்கானில் இப்போது ஒரு வரலாற்று மாற்றம் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

2013ம் ஆண்டு பிப்ரவரி 11ம் தேதி முதல் அடுத்தத் திருத்தந்தையின் அறிவிப்பு வெளிவரும் வரையில் திருஅவை வரலாற்றில் 40 அல்லது 50 நாட்கள் செல்லக்கூடும். இந்தக் கால அளவு திருஅவை வரலாற்றில் மிகக் குறுகிய ஒரு காலம்... இயேசு மலைமீது தோற்றம் மாறிய காலத்தைப் போல். ஆனால் இந்த 50 நாட்கள் அனுபவம் திருஅவையில் ஆழமான மாற்றங்களை உருவாக்க வேண்டும் என்பதே நமது செபமாக இந்த நாட்களில் அமையவேண்டும்.

திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் திருஅவைத் தலைமைப் பொறுப்பிலிருந்து விலக இன்னும் ஐந்து நாட்கள் உள்ளன. பல தலைவர்கள் அவர் அறிவித்த முடிவைப் பற்றி கருத்துக்கள் கூறியவண்ணம் உள்ளனர். அவர் இந்த முடிவை எடுப்பதற்கு மிகுந்த துணிவும், அதேநேரம் பணிவும் கொண்டிருந்தார் என்பதே பரவலான கருத்து. மாற்றங்களை அதிகம் விரும்பாதவர் என்று கூறப்பட்ட 16ம் பெனடிக்ட், புரட்சிகரமான இந்த மாற்றத்தை அறிவித்ததைக் குறித்தும் கருத்துக்கள் கூறப்படுகின்றன.

இக்கருத்துக்களில் ஒன்று, இறை பக்தியோ, மத நம்பிக்கையோ இல்லாத ஒரு மனிதநேயப் பணியாளரிடமிருந்து வந்தது. இந்தியாவின் வாரணாசி நகரில் People's Vigilance Committee on Human Rights, அதாவது, மனித உரிமைபற்றிய மக்களின் கண்காணிப்புக் குழு என்ற அமைப்பை நடத்தி வருபவர் Lenin Raghuvanshi. மனித உரிமைக்குப் பாடுபடும் இவரது பணியை பாராட்டி, இந்தியாவிலும், இன்னும் சில நாடுகளிலும் இவருக்கு விருதுகள் வழங்கப்பட்டுள்ளன. இவர் நான்கு நாட்களுக்கு முன் Asia News என்ற செய்தி நிறுவனத்திற்கு அளித்த பேட்டியில் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்களை மனதாரப் புகழ்ந்திருந்தார். தன் சொந்த வாழ்வில் திருத்தந்தை ஏற்படுத்திய மாற்றங்களைப் பற்றியும் அழகாகக் கூறியிருந்தார்.

"நான் பிறந்தது இந்து மதத்தில்... அங்கு நிலவிய சாதியப் பிரிவுகளையும், தலித் மக்கள் தீண்டத்தகாதவர்கள் என்ற நிலைப்பாட்டையும் கண்டு, மதத்தையும், இறைவனையும் நான் வெறுத்து ஒதுக்கினேன். திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள் இறைவன், மதம் என்ற எண்ணங்களை மீண்டும் என் மனதில் விதைத்தார்.

2005ம் ஆண்டு 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்றபோது, இவரைப் பழமைவாதி, மாற்றங்களை விரும்பாதவர் என்றே முத்திரை குத்தினர். ஆனால், அவரோ அந்த முத்திரைகளைப் பொய்யாக்கினார். திருத்தந்தை 2ம் ஜான்பாலைப் போலவே, இவரும் வறுமை, பட்டினி, சமூக அநீதி ஆகியவற்றைப் பற்றி துணிவுடன் பேசினார். இவர் ஐ.நா.பொது அவையில் (18 April, 2008) ஆற்றிய உரையைக் கேட்டேன். உலகில் நிலவும் பல பிரச்சனைகளின் ஆணிவேர்... மனித உயிர்களுக்கு நாம் வழங்க மறுக்கும் மதிப்பு என்றும், மனித மதிப்பும் மனித உரிமையும் நிலைநாட்டப்பட்டால, பல பிரச்சனைகள் தீரும் என்றும் அவர் சொன்னது என்னை அதிகம் கவர்ந்தது.

அவர் தன் உரைகளில் கடவுளைப்பற்றி பேசியபோது, அந்தக் கடவுளை நான் வெறுத்து ஒதுக்கவில்லை என்பதைப் புரிந்துகொண்டேன். எனவே, கடவுள் மறுப்பாளி (Atheist) என்ற நிலையிலிருந்து பகுத்தறிவாளி (Agnostic) என்ற நிலைக்கு நான் மாறக் காரணம் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்களே! இன்று நான் கிறிஸ்துவ மறையில் ஒருவித ஈடுபாடு கொண்டிருப்பதற்குக் காரணம், இயேசு கிறிஸ்துவைப் பற்றி திருத்தந்தை கூறிய கருத்துக்களே" என்று திருத்தந்தையைப்பற்றி புகழ்ந்து பேசியுள்ள Raghuvanshi, அழுத்தந்திருத்தமாய் கூறிய ஒரு கருத்து இன்னும் என் மனதில் எதிரொலித்து வருகிறது: "மனிதம் எதிர்காலத்தில் வாழவேண்டுமெனில், ஆன்மீகத் தலைவரான இந்தத் திருத்தந்தை சொல்லித்தந்த பாடங்களை இவ்வுலகம் கேட்பது மிகவும் அவசியம்" என்று தன் பேட்டியில் கூறியுள்ளார்.

Raghuvanshiயின் கூற்றில் இருவருக்கு ஏற்பட்ட மாற்றங்களைக் குறிப்பிடுகிறார். இறைவனையும் மதத்தையும் ஒதுக்கி வாழ்ந்த தனக்குள் திருத்தந்தையின் உரைகள் உருவாக்கிய மாற்றங்களைக் குறிப்பிடுகிறார். அதேபோல், திருத்தந்தையிடமும் காணப்பட்ட மாற்றங்களைக் குறிப்பிடுகிறார். 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள் திருத்தந்தையாகப் பொறுப்பேற்பதற்கு முன், அவர் பழமை எண்ணங்களில் ஊறிப்போனவர் என்ற கருத்தே பரவலாக இருந்தது. தலைமைப் பொறுப்பில் இருந்தபோதும் இந்தக் கருத்து ஆழப்பட்டது.

எனவே, பிப்ரவரி 11ம் தேதி அவர் தன் தலைமைப் பொறுப்பைப்பற்றிய முடிவை வெளியிட்டதும், அனைவரும் ஆச்சரியம் அடைந்தனர். பழமையில் ஊறிப்போய், பாரம்பரியங்களுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் இவரா, 600 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக நிலவி வந்துள்ள ஒரு பாரம்பரியத்திலிருந்து விலகிச் சென்றார் என்பதே இந்த ஆச்சரியத்தின் அடிப்படைக் காரணம்.

பொதுவாகவே வயதானவர்களிடம் மாற்றங்களை எதிர்பார்ப்பது அரிது. 85 வயதைத் தாண்டிவிட்ட திருத்தந்தை தன் வாழ்வில் மட்டுமல்ல, திருஅவையின் வாழ்விலும் ஒரு மாற்றத்தை உருவாக்கியிருப்பது நமக்கு நல்ல பாடம். யாரும், எந்நிலையிலும், எந்நேரத்திலும் மாறக்கூடும் என்பது நாம் அனைவருமே கற்றுக்கொள்ளக் கூடிய, ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டிய ஒரு பாடம். இது இப்படித்தான் அல்லது இவர் இப்படித்தான் என்று முற்சார்பு எண்ணங்களுடன் மனதையும், அறிவையும் மூடிவிடாமல் வாழ்வது நலமான மனநிலை என்பதை கடந்த இரு வாரங்களாய் நான் அடிக்கடி எண்ணிப் பார்க்கிறேன்.

திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் வத்திக்கானிலிருந்து விடைபெற்றுச் செல்வது வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்க நிகழ்வு என்பதால், அதனைப் பதிவு செய்வதற்கு வத்திக்கான் தொலைக்காட்சி நிலையம், 26 ‘காமிரா’க்கள் கொண்டு பிப்ரவரி 27, 28 ஆகிய நாட்களை நேரடி ஒளிபரப்பு செய்யும் என்று அறிவித்துள்ளது. இந்த மாற்றங்களை நமக்கு மட்டுமல்ல, அடுத்தத் தலைமுறைகளுக்கெனவும் பதிவு செய்கிறோம் என்று தொலைக்காட்சி நிலைய இயக்குனர் கூறியுள்ளார்.

வெளிப்புறமாக நடைபெறும் மாற்றங்களைப் பதிவு செய்யலாம் படங்களாய். ஆனால், உள்ளுக்குள் நிகழும் மாற்றங்கள் என்ற அதிசயங்கள் வாழ்வில் பாதிப்புக்களை உருவாக்கும். அவ்வகையில், வரலாற்றில் பலருடைய வாழ்வில் திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் மாற்றங்களை உருவாக்கலாம். இவை வெளியே விளம்பரப்படுத்தப்படாமல் நீண்ட கால தாக்கங்களை உருவாக்கலாம்.

திருத்தந்தை வத்திக்கானிலிருந்து விடைபெற்றதும் ஊடகங்கள் அடுத்த நிகழ்வுக்குத் தயாராகிவிடும். அதுதான், புதியத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் Conclave எனப்படும் கர்தினால்கள் அவையின் துவக்கம். அந்த அவையில் நடப்பது வெளி உலகிற்குத் தெரியக்கூடாது என்பது திருஅவையின் தீர்க்கமானச் சட்டம். இருந்தாலும், பரபரப்பை விரும்பும் ஊடகங்கள் அமைதிகாக்கப் போவதில்லை. ஏதோ ஒரு கதையை, நாடகத்தை அரங்கேற்றிய வண்ணம் இருக்கும்.

வெளி உலகின் இந்த ஆர்ப்பாட்டங்களுக்கு மத்தியில், திருஅவை வரலாற்றில் ஒரு புதிய பக்கம் அமைதியாகத் திருப்பப்படும்; அந்தப் புதியப் பக்கத்தில் தூய ஆவியாரின் நிழலாடுதல் முதலில் பதியவேண்டும் என்பதே இந்நாட்களில் நமது செபமாக அமையவேண்டும். படைப்பின் துவக்கத்தில் நீர்த்திரளின் மேல் கடவுளின் ஆவி அசைந்தாடிக் கொண்டிருந்ததால், உயிர்கள் தோன்ற ஆரம்பித்தன என்று நாம் தொடக்கநூலில் (தொ.நூ.1: 2) வாசிக்கிறோம். அதேபோல், பிப்ரவரி 28ம் தேதிக்குப் பின், திருஅவை மீதும் தூய ஆவியாரின் அசைவுகளை நாம் அனுமதித்தால், திருஅவை தொடர்ந்து உயிர் வாழ முடியும். கிறிஸ்துவின் உயிர்ப்புக்குப் பின் மேலறையில் கூடியிருந்த சீடர்கள் மீது ஆவியார் இறங்கி வந்ததுபோல், வத்திக்கானில் கூடவிருக்கும் கர்தினால்கள் மீதும் ஆவியானவர் இறங்கி வரவேண்டும் என்றும் நாம் வேண்டுவோம்.

மாற்றங்கள் பலவற்றிற்கும் ஈடுகொடுத்து, திருஅவை வாழ்வு தொடரும். பிப்ரவரி 11ம் தேதி துவங்கி, புதியத் திருத்தந்தையின் அறிவிப்புநாள் முடிய உள்ள திருஅவை வரலாற்றின் ஒரு குறுகிய பகுதி, இயேசுவின் தோற்றம் மாறுதல் போல் கண்ணையும், கருத்தையும் கவரும் ஒரு காட்சியாக அமையலாம். ஆனால், சீடர்களும், இயேசுவும் பிரமிப்பை உருவாக்கிய தோற்றம் மாறுதல் என்ற காட்சியிலேயே சுகம்கண்டு தங்கிவிடாமல், உள்ளூர உருவான மாற்றங்களுடன் தங்கள் வாழ்வைத் தொடர்ந்ததுபோல், திருஅவையின் வாழ்வும் உண்மையான, உள்ளார்ந்த மாற்றங்களுடன் தொடரவேண்டும் என்று தூய ஆவியாரிடம் மன்றாடுவோம்.

Serving… not being served பணி பெறுவதைவிட, புரிவதே மேல்...

Pope Benedict XVI reads a document in Latin as he announces his resignation. 

(AP Photo/L’Osservatore Romano)

http://www.washingtonpost.com

Last Monday was very special for Vatican, for Rome, for Italy and for the world… surely, at least for the Catholic world. Yes, on February 11^th Pope Benedict XVI made history by announcing his decision to step down from his position as the Head of the Catholic Church (Bishop of Rome). This was indeed a historic moment, since no one living today, including the Pope himself, would have experienced anything like this. There are claims that such an event took place 600 years ago. Newspapers have reported that there have been four other instances of Popes’ resignation in the last 1000 years, each under different – very different – circumstances. I would like to focus on this important event for this Sunday’s reflection, since this gives us an opportunity to look at authority in general and, specially, at authority in the Catholic Church.

Let me begin with my reactions, since, I presume, that many of us would have had similar reactions. The moment I heard this news, around noon time on February 11^th, my first reaction was surprise. Since I am old enough, I don’t wish to use the word ‘shock’ that easily. The first question was ‘Really?’ Then, naturally, the next question popped up… ‘Why?’… Why did the Holy Father decide to step down? The Holy Father had formally answered this question when he made the announcement before a group of Cardinals. In case, some of you have not seen the full text of the Pope’s statement, which he read out in Latin, here is the official English translation:

Dear Brothers,

I have convoked you to this Consistory, not only for the three canonizations, but also to communicate to you a decision of great importance for the life of the Church.

After having repeatedly examined my conscience before God, I have come to the certainty that my strengths, due to an advanced age, are no longer suited to an adequate exercise of the Petrine ministry.

I am well aware that this ministry, due to its essential spiritual nature, must be carried out not only with words and deeds, but no less with prayer and suffering.

However, in today’s world, subject to so many rapid changes and shaken by questions of deep relevance for the life of faith, in order to govern the bark of Saint Peter and proclaim the Gospel, both strength of mind and body are necessary, strength which in the last few months, has deteriorated in me to the extent that I have had to recognise my incapacity to adequately fulfill the ministry entrusted to me.

For this reason, and well aware of the seriousness of this act, with full freedom I declare that I renounce the ministry of Bishop of Rome, Successor of Saint Peter, entrusted to me by the Cardinals on 19 April 2005, in such a way, that as from 28 February 2013, at 20:00 hours, the See of Rome, the See of Saint Peter, will be vacant and a Conclave to elect the new Supreme Pontiff will have to be convoked by those whose competence it is.

Dear Brothers, I thank you most sincerely for all the love and work with which you have supported me in my ministry and I ask pardon for all my defects.

And now, let us entrust the Holy Church to the care of Our Supreme Pastor, Our Lord Jesus Christ, and implore his holy Mother Mary, so that she may assist the Cardinal Fathers with her maternal solicitude, in electing a new Supreme Pontiff. With regard to myself, I wish to also devotedly serve the Holy Church of God in the future through a life dedicated to prayer.

The ‘Why’ question has been answered clearly by the Pope in terms of the challenges of today’s world and his own declining strength. He had also made it clear that this was not a decision taken at the spur of the moment, but done with deep reflection and prayer, knowing the enormity of the situation. I don’t think there could be a clearer answer than this. Being a scholar, the Pope had worded his statement quite adequately. Still…

Still… the question of ‘why’ is making its rounds – actually merry-go-rounds – around the media. The media is trying to probe into the mind and heart of the Pope to find out the ‘real’ reason. Not only that… the media was interested in alluding to ‘heavenly signs’ like the lightning that struck the dome of St Peter’s on February 11^th.

Having taught media for a few years, I can say that for the media the statement made by the Pope was not ‘juicy’ enough for a ‘news-story’. Hence, they would go ahead with their own search for reasons for his resignation. They hope to find out something more exciting. Yes… that is their aim. To make this important event more dramatic. When I was thinking of the insatiable thirst of the media for drama, I was also painfully questioning myself whether it is the basic desire in all of us to see drama, especially in the life of others, which has encouraged the media to develop along these lines!

The first Sunday of Lent is centred around the theme of ‘temptation’. Can we, individually and collectively, control our temptations for rumours, stories, dramas especially when it involves others? That is a sure way to make the media more accountable and objective. Otherwise, the insatiable, primal desire of voyeurism will live on and the media would be the happier for it!

Once the phase of surprise and curiosity settled down, I began the process of understanding the present situation. I read some of the comments made by religious and political leaders. One of them caught my attention. It was the interview given by the former Archbishop of Canterbury, Rowan Williams, who was also the leader of the Anglican Church. He had stepped down from his leadership on December 31^st, 2012. He has acknowledged that he had spoken about his decision with the Pope. Here is an excerpt from Archbishop Williams’ interview given in Vatican Radio:

“It wasn’t a total surprise, I think because in our last conversation I was very conscious that he was recognising his own frailty and it did cross my mind to wonder whether this was a step he might think about….. it does seem to me that an act like this does something to, as you might put it, demystify the papacy, the pope is not like a sort of God King who goes on to the very end. The ministry of service that the Bishop of Rome exercises is just that, a ministry of service and it’s therefore reasonable to ask if there is a moment when somebody else should take that baton in hand.”

When I read these comments of Archbishop Williams, I could sense a waft of fresh air in my mind about authority in the Catholic Church, and a clearer picture of the position of the Holy Father. The very idea that the Pope need not be for life, makes the position closer to the human realm. The other idea, namely, that this position is primarily a ministry rather than an authority brings the Roman Pontiff closer to the people. The decision of Pope Benedict XVI has thus made the position of the Head of the Church more fragile and, hence, more beautiful.

The Conclave of Cardinals which will take place in March will elect the new Pope. Who can be elected a Pope? Any one… Yes, any man can be elected a Pope. He need not be a Cardinal, a Bishop, not even a Priest. All that is needed would be… once elected, he would be consecrated Bishop. This, as we know is only a theoretical possibility. But, it still IS a possibility! Even such a thought or a discussion liberates one’s mind from the burden of traditions and rituals of the Catholic Church! We must be thankful to Pope Benedict XVI, who by his decision, has set in motion a process of thinking on authority after quite a few years! We are taking a mental pilgrimage to our sources!

The Gospel passage (Luke 4: 1-13) for the First Sunday of Lent presents Jesus struggling with the Satan over the question of power and authority. Satan is trying to tempt Jesus to take over the world through compromises short-cuts and spectacular show of power. All of us get tempted with power. The more absolute the power, the greater the danger of ‘playing god’…

Both the decision of Pope Benedict XVI as well as the Gospel today tell us that the power of the leader is in serving and not in being served!

Pope's resignation a 'bolt from the blue'

http://en-maktoob.news.yahoo.com

  

பிப்ரவரி 11, கடந்த திங்களன்று காலை, திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள் அறிவித்த ஒரு முடிவை இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனையின் மையப்பொருளாக எண்ணிப்பார்க்க உங்களை அழைக்கிறேன். இன்று தவக்காலத்தின் முதல் ஞாயிறு. ஒவ்வோர் ஆண்டும், தவக்காலத்தின் முதல் ஞாயிறன்று இயேசு சந்தித்த சோதனைகளைப் பற்றி சிந்திக்க, திருஅவை நமக்கு வாய்ப்பளிக்கிறது. உலகில் பிறக்கும் ஒவ்வொரு மனிதரும் சந்திக்கும் ஓர் அனுபவம்... சோதனை. இயேசுவும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. இந்த அடிப்படை அனுபவத்தை இயேசுவும் சந்தித்தார் என்ற எண்ணமே, அவரை நம்மில் ஒருவராகப் பார்க்க உதவுகிறது. அதேபோல், திருத்தந்தையின் இந்த அறிவிப்பைத் தொடர்ந்து, அவரும் ஒரு மனிதப் பிறவிதான் என்ற கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கும் ஒரு வாய்ப்பு உருவாகியுள்ளது. திருத்தந்தையின் இந்த அறிவிப்புக்கும், இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்களுக்கும் நேரடித் தொடர்பு இல்லையெனினும், திருஅவை வரலாற்றின் ஒரு முக்கிய நிகழ்வாக இது இருப்பதால், இதனை அலசிப்பார்ப்பது பயனளிக்கும்.

திருத்தந்தையின் அறிவிப்பு எனக்குள் எழுப்பிய கேள்விகளிலிருந்து நம் சிந்தனைகளை ஆரம்பிப்போம். பிப்ரவரி 11ம் தேதி இச்செய்தி வெளியானதும், என் மனதில் எழுந்த முதல் கேள்விகள்: "அப்படியா? உண்மையாகவா?" எதிர்பாராத நேரத்தில் எவ்வித முன்னறிவிப்பும் இன்றி வந்த செய்தி என்பதால், இந்த ஆச்சரியக் கேள்விகள் முதலில் எழுந்தன. இவற்றைத் தொடர்ந்த மற்றொரு கேள்வி இன்றும் அவ்வப்போது எனக்குள் விழித்தெழுகிறது. அதுதான் 'ஏன்' என்ற கேள்வி. திருத்தந்தை ஏன் இந்த முடிவெடுத்தார்? இந்தக் கேள்விக்கு, திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட், பிப்ரவரி 11ம் தேதி உரோம் நேரம் 11 மணியளவில் தெளிவாகப் பதிலளித்துவிட்டார்.

இதோ, திருத்தந்தை தன் சகோதரக் கர்தினால்கள் முன் இலத்தீன் மொழியில் வாசித்த அறிக்கையின் தமிழாக்கம்:

அன்பு சகோதரர்களே,

மூன்று புனிதர்பட்ட நிலைகளைக் குறித்து விவாதிப்பதற்காக மட்டும் நான் இந்த கர்தினால்கள் கூட்டத்திற்கு உங்களை அழைக்கவில்லை, திருஅவையின் வாழ்விற்கு மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஒரு முடிவை அறிவிக்கவுமே உங்களை அழைத்தேன். இறைவனின் முன் என் மனச்சான்றை மீண்டும் மீண்டும் ஆய்வுசெய்து, நான் ஓர் உறுதியான முடிவுக்கு வந்துள்ளேன். அதாவது, என் முதுமையின் காரணமாக, என் சக்திகள், பேதுருவின் வழித்தோன்றலுக்குரிய பணிகளை ஏற்று நடத்துவதற்கு உகந்தனவாக இல்லை.

அடிப்படையில் இப்பணி ஓர் ஆன்மீகப் பணி என்பதையும், சொல்லாலும், செயலாலும் மட்டுமல்ல, மாறாக, செபத்தாலும், துன்பங்களாலும் ஆற்றவேண்டியது இப்பணி என்பதையும் நான் நன்கு உணர்ந்துள்ளேன்.

இருப்பினும், வேகமான மாற்றங்களுக்கு உட்படுத்தப்பட்டு, அதேநேரம், விசுவாச வாழ்வின் தேவை குறித்து எழும்பும் ஆழமான கேள்விகளால் அதிர்வுற்றிருக்கும் இன்றைய உலகில், புனித பேதுருவின் படகை நடத்திச்செல்லவும், நற்செய்தியைப் பறைசாற்றவும், சிந்தனையளவிலும், உடலளவிலும் சக்தி தேவை. கடந்த சில மாதங்களாக இந்தச் சக்தி எனக்குள் குறைந்து போனதை உணர்ந்து,, என்னை நம்பி ஒப்படைக்கப்பட்ட இப்பணியைச் செய்ய இயலாமையை நான் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டிய நிலைக்கு வந்துள்ளேன். இக்காரணத்திற்காக, அதேவேளை இச்செயல்பாட்டின் தீவிரத்தை உணர்ந்துள்ள நிலையில், தூய பேதுருவின் வழிவந்தவரான உரோமை ஆயர் பணியிலிருந்து விலகுவதாக முழு சுதந்திரத்துடன் அறிவிக்கிறேன்.

கர்தினால்களால் 2005ம் ஆண்டு ஏப்ரல் 19ம் நாள் என்வசம் ஒப்படைக்கப்பட்ட இப்பொறுப்பிலிருந்து 2013ம் ஆண்டு பிப்ரவரி 28ம் தேதி இரவு எட்டு மணிக்கு நான் விலகுவதால், தூய பேதுருவின் திருப்பீடமாகிய உரோமை திருப்பீடம் காலியாக இருக்கும். அடுத்தத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் பொறுப்பிலுள்ளோர் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுக்கும் கர்தினால்கள் அவையைக் கூட்டுவர்.

அன்புச் சகோதரர்களே, என்னுடைய மேய்ப்புப்பணியில் அன்பு மற்றும் பணிகள் மூலம் எனக்கு வழங்கிய ஆதரவிற்கு நன்றி கூறுவதோடு, என்னுடைய குறைபாடுகளுக்காக மன்னிப்பையும் வேண்டுகிறேன். நாம் இப்போது நம் புனிதத் திருஅவையை உன்னத மேய்ப்பராம் நம் ஆண்டவர் இயேசு கிறிஸ்து வசம் ஒப்படைத்து, அதேவேளை, புதியத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் திருஅவைத் தந்தையர்களாம் கர்தினால்களுக்கு ஒரு தாய்க்குரிய ஆலோசனைகளை வழங்கி உதவுமாறு ஆண்டவரின் தாயாம் அன்னைமரி நோக்கி இறைஞ்சுவோம். என்னைப் பொருத்தவரையில், செபத்திற்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு வாழ்வு மூலம் வருங்காலத்தில் திருஅவைக்குச் சேவையாற்ற ஆவல் கொள்கின்றேன்.

வத்திக்கானிலிருந்து, 10 பிப்ரவரி 2013.

திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட்.

திருத்தந்தை ஏன் இந்த முடிவெடுத்தார்? என்ற கேள்விக்கு அவர் தந்த பதில் தெளிவாக இருந்தது. சவால்கள் நிறைந்த இவ்வுலக நிலை, தனக்கு அளிக்கப்பட்ட பணியின் முக்கியத்துவம், இவ்விரு உண்மைகளுக்கும் ஈடுகொடுக்க இயலாத தன் உடல், மன வலுக்குறைவு என்பனவற்றை அவர் தெளிவுபடுத்தினார். இறைவேண்டலுக்குப்பின், முழு மன சுதந்திரத்துடன் இப்பொறுப்பிலிருந்து விலகுவதாக தான் எடுத்த முடிவை அறிவித்தார்.

இது நடந்து தற்போது ஆறுநாட்கள் முடிவுற்ற நிலையிலும், ஊடகத்துறையினர் திருத்தந்தையின் இந்த முடிவுக்கு இன்னும் காரணங்களைத் தேடி வருகின்றனர். அவரது எட்டாண்டுகள் தலைமைப் பொறுப்பு காலத்தையும், அதற்கு முந்திய அவரது வாழ்வையையும் புரட்டி எடுத்து காரணங்களைத் தேடி வருகின்றனர். அது மட்டுமல்ல, இந்த முடிவு அறிவிக்கப்பட்ட பிப்ரவரி 11ம் தேதி மாலை, உரோம் நகரில் பெய்த மழையின்போது, வத்திக்கான் புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலயத்தின் கோபுரத்தைத் தாக்கிய ஒரு மின்னலைப் பற்றியும் ஊடகங்கள் பேசின. ஊடக உலகம் இன்னும் ஒரு மாதம் வத்திக்கானை வட்டமிட்டு, விறுவிறுப்பானத் தகவல்களைத் தந்தவண்ணம் இருக்கும்.

ஊடகங்கள் இவ்விதம்தான் நடந்துகொள்ளும் என்பதை ஓரளவு அறிந்தவன் என்றாலும், இந்த நிகழ்வையும் ஏனைய உலக நிகழ்வுகள் போல் ஊடகங்கள் ஏன் நடத்துகின்றன என்ற கேள்வியோடும் நான் போராடி வருகிறேன். இந்தப் போக்கில் ஊடகங்கள் வளர்வதற்கு காரணம் நாம்தானோ என்ற நெருடல் எனக்குள்... விறுவிறுப்பு என்ற பெயரில் தேவையற்ற தகவல்களில் நம்மையே மூழ்கடித்துக் கொள்ளும் பழக்கம் நம்மிடையே வளர்ந்திருப்பதால், நமது தேவையற்ற ஆர்வத்திற்குத் தீனி போடும் வகையில், விறுவிறுப்பை ஊட்டிவருகின்றன இந்த ஊடகங்கள். அடுத்தவர்களைப் பற்றி விறுவிறுப்பானத் தகவல்களைத் திரட்ட விழையும் சோதனைகளை நாம் எப்போது வெல்லப்போகிறோம்?

திருத்தந்தையின் முடிவு வெளியானதும், ஆச்சரியம், ஆர்வம் காரணமாக எழுந்த கேள்விகள் அடங்கியதும், திருஅவைத் தலைவர் பொறுப்பைப்பற்றி புரிந்துகொள்ளும் முயற்சிகளை மேற்கொண்டேன். இம்முடிவைக்குறித்து, பல சமயத்தலைவர்களும், அரசுத்தலைவர்களும் கருத்துக்களை வெளியிட்டுள்ளனர். அவற்றில் ஒன்று என் கவனத்தைக் கவர்ந்தது.

ஆங்கிலிக்கன் சபையின்  தலைவராகவும், Canterbury பேராயராகவும் பத்தாண்டுகள் பணிபுரிந்த பேராயர் Rowan Williams, 2012ம் ஆண்டு டிசம்பர் 31ம் தேதி தன் பொறுப்பிலிருந்து விலகினார். இவர் பொறுப்பிலிருந்து விலகுவதற்குமுன், தன் முடிவைப்பற்றி திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்களிடம் பேசியதாகக் கூறியுள்ளார். திருத்தந்தையின் இம்முடிவைப்பற்றி இவரிடம் கேட்டபோது, அவர் சொன்ன பதில் நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது:

"திருத்தந்தையின் இம்முடிவைக் கேட்டு நான் அதிகம் ஆச்சரியம் அடையவில்லை. இம்முடிவால், திருஅவையின் தலைவர் என்ற பொறுப்பைச் சுற்றியுள்ள ஒரு மூடுபனி விலகியுள்ளதுபோல் தோன்றுகிறது. தன்னையே கடவுள் என்று அறிவித்து, இறக்கும்வரை அரியணையிலேயே வீற்றிருந்த மன்னர்களைப்போல் திருத்தந்தையின் நிலை அல்ல என்ற தெளிவை இம்முடிவு தருகிறது. உரோம் நகரின் ஆயர் என்ற நிலை ஒரு பணியேயன்றி, அதிகாரப் பதவி அல்ல என்பதையும் திருத்தந்தையின் முடிவு தெளிவுபடுத்தியுள்ளது."

பேராயர் Rowan Williams அவர்களின் எண்ணங்களை வாசித்தபோது, எனக்குள் நல்ல பல மாற்றங்கள் உருவானதை உணர்ந்தேன். திருஅவையின் தலைமைப்பொறுப்பு என்ற நிலை ஏதொ எட்டமுடியாத உயரத்தில் உள்ள ஒரு நிலை அல்ல என்பதே மகிழ்வைத் தந்தது. திருத்தந்தையாக இதுவரைப் பொறுப்பேற்றவர்கள், இனியும் பொறுப்பேற்பவர்கள் அனைவருமே சராசரி மனிதர்கள், அவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளும் பொறுப்பும் பணியேயன்றி பதவி அல்ல போன்ற எண்ணங்கள் பெருமளவு மனச் சுதந்திரத்தை வழங்கியதாக உணர்ந்தேன்.

திருத்தந்தையர்களை, புனித பேதுருவின் வழித் தோன்றல்கள் என்று அழைக்கிறோம். புனித பேதுரு, எளிய மீன்பிடித் தொழிலாளி. அந்த எளியத் தொழிலாளியை, திருஅவையின் முதல் தலைவராக நாம் மதிக்கிறோம். வருகிற மார்ச் மாதம் கர்தினால்களின் சிறப்பான அவையான 'Conclave' கூடும்போது, புதியத் திருத்தந்தையைத் தேர்ந்தெடுப்பார்கள். யாரைத் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தேடுக்கமுடியும் என்பதைச் சிந்திக்கும்போது, மற்றொரு ஆச்சரியம் நமக்காகக் காத்திருக்கிறது. எந்த ஒரு மனிதரையும் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கலாம். ஆம்... ஒரு கர்தினாலாகவோ, ஆயராகவோ, ஏன் ஒரு குருவாகவோகூட இல்லாத ஒருவர் திருத்தந்தையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்படலாம். இதற்கு எவ்விதத் தடையும் கிடையாது. தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர், தலைமைப்பொறுப்பை ஏற்பதற்கு முன், ஆயராகத் திருநிலைப்படுத்தப்பட வேண்டும்... ஏட்டளவில் இவ்விதம் சொல்லப்பட்டிருந்தாலும், இன்றையச் சூழலில் இது நடக்கமுடியாத ஒரு காரியம் என்பதை நாம் அறிவோம். இருந்தாலும், இத்தகைய எண்ணங்களை நாம் சிந்திக்க, அதைப்பற்றி பேச திருத்தந்தையின் அண்மைய முடிவு ஒரு வாய்ப்பளித்துள்ளது.

பதவி, உயர்நிலை ஆகியவற்றைக் குறித்து சோதனைகள் எழுந்தபோது, இயேசு அவற்றை எவ்விதம் வெற்றிகண்டார் என்பது இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இத்தருணத்தில், திருஅவையின் பொறுப்புக்கள் நிரந்தரப் பதவிகள் அல்ல, காலத்தின் சவால்களுக்கு ஈடுகொடுத்துச் செல்லும் பணிகளே என்ற வழிகளில் நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டிய திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் அவர்களின் முடிவுக்கு நன்றி சொல்லவேண்டும்.

பதவி, புகழ், மக்கள் மத்தியில் பிரபலம் அடைதல், அதுவும், குறுக்கு வழிகளில் விரைவாக உச்சநிலைகளை அடைதல் போன்ற சோதனைகளை நாம் அனைவருமே சந்திக்கிறோம். மிக, மிக உயர்நிலையில் இருப்பவர்கள் இச்சோதனைகளுக்குத் தங்களையே பலியாக்கியுள்ளதை வரலாற்றிலும், நாம் வாழும் நாட்களிலும் கண்டுவருகிறோம். சீடர்களின் பாதங்களைக் கழுவியதன் வழியாக, இறைமகன் இயேசு நமக்கு விட்டுச் சென்றுள்ள பணி தலைமைத்துவம் (Servant Leadership) என்பதை மீண்டும் நமக்கு நினைவுறுத்தும் வண்ணம் அமைந்துள்ள திருத்தந்தையின் அறிவிப்பு நம் அனைவரையும் ஓர் ஆன்மச் சோதனைக்கு அழைக்கிறது.

சமயத் தலைவர்களானாலும் சரி, உலகத் தலைவர்களானாலும் சரி, அனைவருமே தலைமைப் பொறுப்பை ஒரு பணியாக ஏற்று செயல்பட்டால் இவ்வுலகின் பாதி பிரச்சனைகள் தீரும் என்பது உறுதி. அவ்வகை மனநிலையை நம் தலைவர்கள் அனைவருமே வளர்த்துக்கொள்ள இந்த தவக்காலத்தில் சிறப்பான வரங்களை வேண்டுவோம்.

மார்ச் மாதம் ஆரம்பமாகும் Conclave கர்தினால்கள் அவை, தகுதியான ஒரு பணியாளரைத் திருஅவையின் தலைமைப் பொறுப்பிற்குத் தேர்ந்தேடுக்க வேண்டுமென்று இறைவனிடம் தனிப்பட்ட முறையில் செபிப்போம்.

Proud to present Humility பணிவும் பெருமையும் இரட்டைப்பிறவிகள்

Jacopo Bassano, The Miraculous Draught of Fishes, 1545

http://www.nga.gov/feature/artnation/bassano/index.shtm

Sometimes preachers can get carried away by the heat of the moment. One such preacher was explaining the great event of the Baptism of Christ. His spoke passionately on Jesus, the Holy One of God who humbled himself in front of John the Baptist, who was much lower than Him. At the end of the homily he added a prayer which went something like this: “Father, help us to imitate Jesus in humility. Help us to bow down before people whom we know to be much inferior to us…”

This is a dangerous prayer. This is a good example of false humility. The moment one realises that the person in front of him/her is inferior, he/she has assumed the role of superiority. From this position, if the person bows down, it is only acting. To bring in Jesus into this prayer makes it much more dangerous as if implying that Jesus was acting humble in front of John the Baptist.

When we fail to grasp the true meaning of pride and humility, such wrong ideas can creep in. Today’s liturgy invites us to reflect on these two aspects of human life, namely, pride and humility, more deeply.

From our childhood we have been taught to be proud and to be humble. "Hold your head high!" "Walk tall!" "Don't be a doormat!" "Be proud of who you are!" as well as "Be gentle and humble!" "Pride goeth before a fall!" are seemingly contrasting messages we hear. There are deep differences between the East and the West about what is means to be proud or to be humble. Pride and humility seem like two opposite poles, but on deeper analysis, one can realise that true pride and true humility are two sides of the same coin. They can and do co-exist.

When looking for my reflections on pride, I came across a good article written by C.S.Lewis in his book Mere Christianity. This was actually a talk given by him on BBC. The article is titled: The Great Sin. Here are some relevant excerpts:

There is one vice of which no man in the world is free; which everyone loathes when he sees it in someone else…There is no fault that makes a man more unpopular, and no fault which we are more unconscious of in ourselves. And the more we have it ourselves, the more we dislike it in others.

The vice I am talking of is Pride or Self-Conceit: and the virtue opposite to it, in Christian morals, is called Humility… According to Christian teachers, the essential vice, the utmost evil, is Pride. Unchastity, anger, greed, drunkenness, and all that, are mere fleabites in comparison: it was through Pride that the devil became the devil: Pride leads to every other vice: it is the complete anti-God state of mind.

Pride is essentially competitive – is competitive by its very nature – while the other vices are competitive only, so to speak, by accident. Pride gets no pleasure out of having something, only out of having more of it than the next man.  We say that people are proud of being rich, or clever, or good-looking, but they are not.  They are proud of being richer, or cleverer, or better looking than others. If every one else became equally rich, or clever, or good-looking there would be nothing to be proud about. It is the comparison that makes you proud, the pleasure of being above the rest. Once the element of competition has gone, pride has gone.  

The cure for this sickness is the great virtue called Humility! Ladies and Gentlemen, I am proud to introduce Humility. Pride (the real, healthy pride) and humility are two sides of the same coin. Humility is, probably, one of the most misunderstood virtues. The moment we think of humility, our minds would, probably, picture a silent, reserved person who does not even raise his / her head, a person who will seek the corner seat in the last row… etc. This is not the true picture of humility. Such humility, more often, would be false humility. True humility overflows from a heart filled with healthy pride. Here is a sample from Sir Isaac Newton: “If I have seen further than others, it is by standing upon the shoulders of giants.”  Newton begins this quote by saying that he had seen further than others. There is a sense of pride and fulfilment in that statement. But, he acknowledges the help of others in his life. That is humility. “Humility is the foundation of all the other virtues hence, in the soul in which this virtue does not exist there cannot be any other virtue except in mere appearance.” says Saint Augustine.

True Humility is a common thread that runs through all the three readings found in this Sunday’s liturgy. To be more specific, here are the verses I am referring to:

Isaiah 6:5 – I am a man of unclean lips, and I live among a people of unclean lips.

I Cor. 15:8-10 – Last of all he (Christ) appeared to me also, as to one abnormally born. For I am the least of the apostles and do not even deserve to be called an apostle, because I persecuted the church of God. But by the grace of God I am what I am, and his grace to me was not without effect.

Luke 5:8 – When Simon Peter saw this, he fell at Jesus' knees and said, "Go away from me, Lord; I am a sinful man!"

Those who beg for alms demean themselves as nothing, nobody, etc. Such statements come out of need and desperation. The statements we heard in today’s readings do not come from desperation. On the contrary, Isaiah, Paul and Peter are making these statements after their encounter with the divine, after they have been overwhelmed by God’s presence. These statements are, in essence, what true humility is. A true, proper perspective of who we are and what we can be with God.

I am sure all of us have met truly great persons in our lives. They hardly seem great; much less, they impose their greatness on others. They don’t take any special effort to be humble or to be great. Both greatness and humility simply emanate from them. On the contrary, those who are small, need to exhibit their greatness as well as their other ‘virtues’. Here is a typical story of false humility.

One Friday afternoon, at the mosque, Nasrudin felt suddenly hit by modesty and depression for this life, so short, in a world so endless. He fell down on his knees, lifted his arms and cried out:

“Oh, Everlasting One! I’m nothing! I’m nothing!”

The Imam looked at him, saw that this was good and knelt down exclaiming in his turn:

“I’m nothing! I’m nothing!

A beggar in dregs was so impressed he threw himself down too, tears in his eyes:

“I’m nothing! Nothing!”

At this the Imam turned to Nasrudin and sneered:

“Look who thinks he’s nothing now!”

Here are the words from one of the great pillars of Christianity – St Paul:

Christ said to me, "My grace is sufficient for you, for my power is made perfect in weakness." Therefore I will boast all the more gladly about my weaknesses, so that Christ's power may rest on me. That is why, for Christ's sake, I delight in weaknesses, in insults, in hardships, in persecutions, in difficulties. For when I am weak, then I am strong. (II Cor. 12:9-10)

திருமுழுக்கு யோவானிடம் இயேசு திருமுழுக்கு பெற்ற நிகழ்வை நான்கு வாரங்களுக்கு முன் சிந்தித்தோம். இந்த நிகழ்வைக் குறித்து மக்களுக்கு மறையுரையாற்றிய ஒருவர், இறுதியில் ஒரு சிறு செபத்தைச் சொன்னார்: "இறைவா, இயேசுவைப்போல் பணிவில் நாங்கள் வளரச் செய்தருளும். எங்களுக்கு முன் நிற்பவர்கள் எங்களைவிட தாழ்ந்தவர்கள் என்பதை நாங்கள் அறிந்திருந்தாலும், அவர்களுக்கு முன் பணிவுடன் இருக்க வரம் தாரும்" என்று அவர் வேண்டினார்.

இது மிகவும் ஆபத்தான, அபத்தமான, தவறான செபம். போலித்தாழ்மைக்கு அழகானதோர் எடுத்துக்காட்டு. நமக்கு முன் நிற்பவர் நம்மைவிட தாழ்ந்தவர் என்ற எண்ணமே நம்மைத் தற்பெருமையில் சிக்கவைத்துவிடும். அந்தப் பெருமிதமான எண்ணங்களுடன் அவர்களுக்கு முன் பணிவது, நடிப்பே தவிர, உண்மையான பணிவு அல்ல. இயேசுவைப்போல் எம்மை மாற்றும் என்று சொன்ன அதே மூச்சில் போலியானத் தாழ்ச்சியையும் இணைப்பது மிகவும் ஆபத்தானது.  

பணிவைப் பற்றிய தெளிவான எண்ணங்கள் இல்லாதபோது, இவ்விதம் அரைகுறை கருத்துக்கள் வெளிவர வாய்ப்புக்கள் உள்ளன. நமது சிறுவயது முதல் நமக்கு பணிவுப் பாடங்கள் பல சொல்லித் தரப்பட்டுள்ளன. கீழை நாடுகளில் குழந்தைகளுக்குச் சொல்லித் தரப்படும் பெருமை, பணிவு என்ற பாடங்களுக்கும் மேலை நாடுகளில் குழந்தைகளுக்குச் சொல்லித் தரப்படும் பாடங்களுக்கும் வேறுபாடுகள் அதிகம் உண்டு.

பெருமை, பணிவு என்ற இரு மனித உணர்வுகளை, மனநிலைகளை ஆய்வுசெய்ய இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் நம்மை அழைக்கின்றன. மேலோட்டமாகச் சிந்திக்கும்போது, பெருமையும், பணிவும் எதிரும் புதிருமான முரண்பட்ட இரு மனநிலைகளாகத் தோன்றுகின்றன. ஒன்று இருக்கும் இடத்தில், மற்றொன்று இருக்கமுடியாது என்பதே நம்மிடையே உள்ள பரவலான கருத்து. ஆயினும், ஆழமாகச் சிந்தித்தால், உண்மையான பெருமையும், உண்மையான பணிவும் ஒரே நாணயத்தின் இருபக்கங்கள் என்பதைப் புரிந்துகொள்ளலாம்.

உண்மையான பணிவு, உண்மையான பெருமை என்பவை யாவை என்று கருத்துக்களைத் திரட்ட நான் முற்பட்டபோது, போலியான பணிவு, போலியான பெருமை என்பவைகள் பற்றிய கருத்துக்களையே அதிகம் கண்டேன். ஒளி என்றால் என்ன என்பதைப் புரிந்துகொள்ள இருளைப்பற்றி நாம் சிந்திப்பதுபோல், உண்மையான பணிவு அல்லது பெருமை ஆகியவற்றைப் புரிந்துகொள்ள போலியானப் பணிவு, போலியான பெருமை ஆகியவற்றை உருவாக்கும் அகந்தையைப் புரிந்துகொள்வது நல்லது.

கதாசிரியராக, கவிஞராக, இறையியல் மேதையாக, பேராசிரியாகப் பணியாற்றியவர் C.S.Lewis. இவர் 1942ம் ஆண்டுமுதல், ஈராண்டுகள் BBC வானொலியில் வழங்கிய உரைகளைத் தொகுத்து, Mere Christianity - குறைந்தபட்ச கிறிஸ்தவம் - என்ற நூலை 1952ம் ஆண்டு வெளியிட்டார். இந்நூலில் 'The Great Sin' - பெரும் பாவம் - என்ற தலைப்பில் அகந்தையைப்பற்றி ஆழமான கருத்துக்களைக் கூறியுள்ளார். அக்கட்டுரையின் ஆரம்ப வரிகளே நம்மை ஈர்க்கின்றன:

"எவ்வித விதிவிலக்கும் இல்லாமல், இந்த உலகில் வாழும் அனைத்து மனிதரிடமும் ஒரு குறை உள்ளது. மற்றவர்களிடம் இக்குறையைக் கண்டு வெறுக்கும் நாம், அதே குறை நம்மிடம் உள்ளதென்பதை ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கிறோம். இதுதான் அகந்தை" என்று அவர் தன் கட்டுரையை ஆரம்பித்துள்ளார். பின்னர், அகந்தையின் ஒரு முக்கியப் பண்பான ஒப்புமைப்படுத்துதல், போட்டிப் போடுதல் என்பவைக் குறித்து அழகாக விவரிக்கிறார்:

“ஒப்புமையும், போட்டியும் இன்றி அகந்தையால் வாழமுடியாது. ‘என்னிடம் ஒன்று உள்ளது’ என்று சொல்வதைவிட, ‘என்னிடம் உள்ளது, அடுத்தவரிடம் உள்ளதை விட அதிகம்’ என்ற கோணத்தில் நம்மைச் சிந்திக்கத் தூண்டுவதே அகந்தை. என் திறமை, அழகு, அறிவு இவற்றில் நான் பெருமை கொள்கிறேன் என்று ஒருவர் சொல்கிறார். உண்மையில் அவர் சொல்ல முனைவது வேறு... மற்றவர்களைக் காட்டிலும், அதிகத் திறமையுள்ளவராக, அழகானவராக, அறிவுள்ளவராக இருப்பதில்தான் பெருமை - அதாவது, அகந்தை - கொள்ளமுடியும். சமநிலையில் அழகு, அறிவு, திறமை உள்ளவர்கள் மத்தியில், ஒருவர் அகந்தை கொள்ளமுடியாது. ஒப்புமையோ, போட்டியோ இல்லாதச் சூழலில் அகந்தைக்கு இடமில்லை" என்று கூறும் Lewis, தொடர்ந்து அகந்தையின் மற்றொரு தவறான அம்சத்தையும் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார்.

“வேறுபல குறையுள்ள மனிதர்கள் இணைந்து மகிழ வாய்ப்புண்டு. எடுத்துக்காட்டாக, குடிப்பழக்கத்திற்கு அடிமையானவர்கள் இணைந்துவந்து மகிழும் வாய்ப்புண்டு. ஆனால், அகந்தையில் ஊறிப் போனவர்கள் சேர்ந்துவருவது இயலாதச் செயல். அப்படியே சேர்ந்துவந்தாலும், அவர்களில் யார் மிக அதிக அகந்தை உள்ளவர் என்பதை நிரூபிக்கும் போட்டி உருவாகும்.” இந்தப் போட்டியாலும், ஒப்புமையாலும், அகந்தையில் சிக்கியவர்கள் கடவுளோடும் தொடர்பு கொள்ளமுடியாது. அவர்களைப் பொருத்தவரை, கடவுளும் அவர்களுக்குப் போட்டியே.

இதற்கு மாற்றாக, சொல்லப்படும் புண்ணியம், அடக்கம், பணிவு, தாழ்ச்சி என்று பல பெயர்களால் அழைக்கப்படுகிறது. இந்த புண்ணியத்தைப் புகழ்ந்து பல பெரியோர் பேசியுள்ளனர். “தாழ்ச்சியே மற்ற அனைத்து புண்ணியங்களுக்கும் அடித்தளம், ஆதாரம்” என்று புனித அகுஸ்தின் கூறியுள்ளார். அடக்கம் அமரருள் உய்க்கும் அடங்காமை ஆரிருள் உய்த்து விடும் என்று ஆரம்பமாகும் அடக்கமுடைமை என்ற பிரிவில், அழகிய பத்து குறள்களை நமது சிந்தையில் பதிக்கிறார் திருவள்ளுவர்.

இறைவாக்கினர் எசாயா, திருத்தூதர்கள் பவுல், பேதுரு என்ற மூன்று விவிலியத்தூண்களும் உள்ளத் தாழ்ச்சியோடு தங்களைப்பற்றிக் கூறும் வார்த்தைகளை இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் தாங்கி வருகின்றன.

முதல் வாசகத்தில் இறைவனின் மாட்சியைக் கண்ணாரக் கண்டு எசாயா கூறும் வார்த்தைகள் இவை: எசாயா 6:5 - தூய்மையற்ற உதடுகளைக் கொண்ட மனிதன் நான். தூய்மையற்ற உதடுகள் கொண்ட மக்கள் நடுவில் வாழ்பவன் நான்.

இரண்டாம் வாசகத்தில், இயேசு, திருத்தூதர்கள் பலருக்குக் காட்சியளித்ததை வரிசைப்படுத்திச் சொல்லும் பவுல், இறுதியாக, தனக்கும் தோன்றினார் என்பதை இவ்வாறு கூறுகிறார்: 1 கொரி. 5:8 -10 எல்லாருக்கும் கடைசியில் காலம் தப்பிப் பிறந்த குழந்தை போன்ற எனக்கும் தோன்றினார். நான் திருத்தூதர்களிடையே மிகக் கடையவன். திருத்தூதர் என அழைக்கப்பெறத் தகுதியற்றவன். ஏனெனில் கடவுளின் திருச்சபையைத் துன்புறுத்தினேன். ஆனால் இப்போது நான் இந்த நிலையில் இருப்பது கடவுளின் அருளால்தான்.

இயேசு, பேதுருவின் படகில் ஏறி போதித்தபின், அவர்களை அந்த நடுப்பகலில் மீன்பிடிக்கச் சொன்ன அந்த நிகழ்ச்சி இன்றைய நற்செய்தியாகத் தரப்பட்டுள்ளது. பெருந்திரளான மீன்பிடிப்பைக் கண்டு, பேதுரு இயேசுவின் கால்களில் விழுந்து கூறும் வார்த்தைகள் இவை: லூக்கா 5:8: - “ஆண்டவரே, நான் பாவி, நீர் என்னை  விட்டுப் போய்விடும்”

எசாயா, பவுல், பேதுரு என்ற மூவருமே உள்ளத்தின் நிறைவிலிருந்து, தங்களைப்பற்றி கொண்டிருந்த உண்மையான பெருமையிலிருந்து பேசிய வார்த்தைகள் இவை. தன்னிரக்கத்தில், வேதனையில், இயலாமையில் தங்களையே வெறுத்து, தங்களையே தாழ்த்திச் சொன்ன வார்த்தைகள் அல்ல. இது நமக்குத் தரும் முக்கியமான பாடம்: தாழ்ச்சி அல்லது, பணிவு என்பது உள்ள நிறைவிலிருந்து, உண்மையான பெருமையிலிருந்து வரும்போதுதான் உண்மையாக இருக்கும், உண்மையாக ஒலிக்கும்.

தன்னிறைவு, தன்னைப்பற்றிய தெளிவு, தன்னைப் பற்றிய உண்மையான பெருமை இவை இல்லாதபோது, அடுத்தவர்களை எப்போதும் நமக்குப் போட்டியாக நினைப்போம். இந்தப் போட்டியைச் சமாளிக்க, ஒன்று நம்மையே அதிகமாகப் புகழ வேண்டியிருக்கும் அல்லது, மிகவும் பரிதாபமாக போலித் தாழ்ச்சியுடன், போலிப் பணிவுடன் நடிக்க வேண்டியிருக்கும்.

போலித் தாழ்ச்சிபற்றி பல கதைகள் உண்டு. அவற்றில் இதுவும் ஒன்று:

இஸ்லாமிய அறிஞர் நஸ்ருதீன் ஒருநாள் தொழுகைக் கூடத்தில் வேண்டிக் கொண்டிருந்தபோது, இவ்வுலகில் தான் எவ்வளவு சிறியவன் என்ற எண்ணம் அவரை ஆக்கிரமித்தது. அவர் உடனே தரையில் விழுந்து, கடவுளிடம், "நான் ஒன்றுமில்லாதவன்! நான் ஒன்றுமில்லாதவன்!" என்று உரக்கக் கத்தினார்.

அவ்வூரில் வாழ்ந்த ஒரு பெரும் செல்வந்தர் அந்நேரம் தொழுகைக் கூடத்தில் இருந்தார். அவர் எப்போதும் அடுத்தவர்களின் பார்வையில் உயர்ந்தவராகத் தெரியும்படி வாழ்ந்து வந்தவர். நஸ்ருதீன் உரத்தக் குரலில் சொல்லிய வார்த்தைகள் அவரது காதில் விழவே, அவர் சுற்றிலும் பார்த்தார். அங்கிருந்தோர் கவனமெல்லாம் நஸ்ருதீன் மீது திரும்பியிருந்ததைக் கண்ட அவர், உடனே விரைந்து சென்று நஸ்ருதீன் அருகில் அமர்ந்து, "நான் ஒன்றுமில்லாதவன்! நான் ஒன்றுமில்லாதவன்!" என்று உரக்கக் கத்தினார்.

அந்நேரம், தொழுகைக் கூடத்தைச் சுத்தம் செய்வதற்காக, ஓர் ஏழைப் பணியாள் அங்கே வந்தார். அவரும் நஸ்ருதீன் அருகே அமர்ந்து, "நான் ஒன்றுமில்லாதவன்! நான் ஒன்றுமில்லாதவன்!" என்று உரக்கச் சொன்னார்.  இதைக் கண்ட செல்வந்தர், நஸ்ருதீனைத் தன் முழங்கையால் இடித்து, "'நான் ஒன்றுமில்லாதவன்' என்று சொல்பவர் யார் என்று பாருங்கள். இதை யார் சொல்வது என்ற விவஸ்தையே இல்லாமல் போயிற்று" என்றார்.

அகந்தையில் சிக்கி, கிறிஸ்தவர்களை அழித்து வந்த சவுல், இறைவனால் ஆட்கொள்ளப்பட்டு, திருத்தூதர் பவுலாக மாறியபின், உண்மையான உள்ள நிறைவோடும், பெருமையோடும், அதே நேரம் பணிவோடும் சொன்ன வார்த்தைகள் நமது சிந்தனைகளை இன்று நிறைவு செய்யட்டும்.

கொரிந்தியருக்கு எழுதிய இரண்டாம் திருமுகம் 12: 9-10

கிறிஸ்து என்னிடம், “என் அருள் உனக்குப் போதும்: வலுவின்மையில்தான் வல்லமை நிறைவாய் வெளிப்படும்” என்றார். ஆதலால் நான் என் வலுவின்மையைப் பற்றித்தான் மனமுவந்து பெருமை பாராட்டுவேன். அப்போது கிறிஸ்துவின் வல்லமை என்னுள் தங்கும். ஆகவே என் வலுவின்மையிலும் இகழ்ச்சியிலும் இடரிலும் இன்னலிலும் நெருக்கடியிலும் கிறிஸ்துவை முன்னிட்டு நான் அகமகிழ்கிறேன். ஏனெனில் நான் வலுவற்றிருக்கும்போது வல்லமை பெற்றவனாக இருக்கிறேன்.