Giver… Gift… in that order பரிசளிப்பவர்... பரிசு...

Thankful for the Gift or the Giver

http://www.vergenetwork.org/2013/11/26/thankful-for-the-gift-or-the-giver/

Last Sunday and this Sunday we have passages form John’s Gospel – the farewell discourse of Jesus. It is worth spending some time on the word ‘farewell’. The expressions we use while parting, are quite meaningful. The word ‘Goodbye’ implies ‘God be with you’. The word ‘Farewell’ implies that we wish the person leaving us to fare well in life. Jesus, in his goodbye-farewell discourse expresses all these sentiments. He wishes the presence of God for his disciples and he also wishes that they fare well in the days to come – the days of his Passion. (Remember this farewell discourse was given during the Last Supper!) Last Sunday Jesus promised God’s home for all of them. In today’s gospel he promises the Holy Spirit, the Comforter, the Counsellor… the Paraclete (a special Greek word that combines ideas of protection, defence, guidance, counsel etc.)

Promising good things while on the point of departure reminds me of a common experience most of us would have had at home. Here is a common scene of this experience. It is morning time. Dad or Mom need to go to the office. The child is sad that she has to miss them for the day. Parents make a promise that when they come home that evening, they would get an ice cream, or a doll or … something that would make the child happy. Once this promise is given, the child gives a reluctant green signal for the parent to proceed to work.

It is good to analyse this promise a bit. What makes this promise a happy expectation for the child? The things promised or the return of the person who promised such things? I guess it is the combination of both. Imagine if the parent is unable to return home as promised, but instead sends the promised ice cream or a doll through some one else. I doubt whether this would make the child happy. On the other hand, imagine the parent returning home carrying the promised stuff. The joy of the child is doubled. I would like to draw a parallel between this common experience and the farewell discourse of Jesus. Jesus promises not only a place in the Father’s house (last week’s gospel) but a life where they would all be together. In today’s gospel too he promises the Holy Spirit and follows this up with the famous sentence: “I will not leave you as orphans; I will come to you.” (John 14: 18)

Father James Gilhooley, in his homily on today’s gospel, talks of Jesus coming home to us with the gifts. He uses a lovely imagery. “Then He will come and ring our bell loudly with His elbow. His hands will be filled with gifts.” Jesus is not a Santa Claus who leaves the gifts under the Christmas Tree and disappears. He would be more like the parent who comes home in the evening carrying the promised gifts. We shall have the gift as well as the giver… double bonus! It is quite significant that Jesus made these promises during the Last Supper where, as we know well, He was more than happy to give himself as a gift.

When we talk of gift and giver, I am reminded of the famous proverb: ‘Don’t look a gift horse in the mouth’. Many of us do pay lots of attention to the gifts. Some of us even spend – rather, waste – lots of time in how our gifts are wrapped. Gift-wrappers distract us from appreciating the gift. In the same way, gifts distract us from appreciating the giver. Hope we have the wisdom to appreciate the giver and the gifts… in that order!

நாம் வீட்டை விட்டு வெளியே கிளம்பும்போது, அம்மா, அப்பா அல்லது குடும்பத்தினரிடம் சொல்வது என்ன? "அம்மா, போயிட்டு வரேன்." என்பதே நம் வழக்கமான சொற்கள். யாராவது "நான் போறேன்" என்று சொன்னால், அவற்றை, அமங்கலமான, அபசகுனமான வார்த்தைகள் என்று சொல்கிறோம், அல்லது அப்படி சொல்பவர் கோபத்தில் இருக்கிறார் என்பதைப் புரிந்து கொள்கிறோம். நமது தமிழ் இலக்கியங்களில், போருக்குப் புறப்படும் மகனிடமும், தாய் "சென்று வா மகனே, வென்று வா." என்று சொல்லியே அனுப்பி வைத்ததாகக் காண்கிறோம். யாரும் நம்மைவிட்டுப் பிரிந்து செல்லும்போது, அவர்கள் திரும்பி வருவர் என்று எண்ணத்தில் அனுப்பி வைப்பதே நம்பிக்கையைத் தரும் ஒரு மனநிலை.

"போயிட்டு வரேன்" என்ற தமிழ் சொற்களைப்போல், ஆங்கிலத்திலும், அழகான வார்த்தைகள் உள்ளன. ஆங்கிலத்தில் 'Goodbye' அல்லது 'Farewell' என்ற வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துகிறோம். Goodbye என்ற வார்த்தையில் பொதிந்திருக்கும் சொற்கள், எண்ணங்கள் 'God be with you' என்று சொல்வார்கள். பிரிந்து செல்பவர் நலமாக, மகிழ்வாக இருக்கும்படி ஆசீர்வதிக்கும் வார்த்தைகள் Farewell என்ற வார்த்தையில் உண்டென்று நாம் உணரலாம்.

தமிழில் நாம் 'பிரியாவிடை' என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்துகிறோம். 'நான் உன்னைவிட்டு இப்போதைக்கு விடை பெறுகிறேன். ஆனால், உன்னைவிட்டு, இந்த வீட்டைவிட்டு நான் பிரியவில்லை' என்பனவற்றைச் சொல்லாமல் சொல்வது, 'பிரியாவிடை' என்ற அந்தச் சொல். இயேசு தன் சீடர்களுக்கு இறுதி இரவுணவில் சொன்ன பிரியாவிடையை சென்ற வாரமும் இந்த வாரமும் நாம் நற்செய்தியாக வாசிக்கிறோம்: "நான் உங்களைத் திக்கற்றவர்களாக விடமாட்டேன். உங்களிடம் திரும்பி வருவேன்." (யோவான் 14: 18) என்ற வார்த்தைகளை இன்றைய நற்செய்தியில் கேட்கிறோம்.

"நான் போய் உங்களுக்கு இடம் ஏற்பாடு செய்தபின் திரும்பி வந்து உங்களை என்னிடம் அழைத்துக் கொள்வேன். அப்போது நான் இருக்கும் இடத்திலேயே நீங்களும் இருப்பீர்கள்." (யோவான் 14: 3) என்ற வார்த்தைகளை சென்ற வாரம் நற்செய்தியில் கேட்டோம். சென்ற வாரம் தன் சீடர்களுடன் தான் நிரந்தரமாய்த் தங்கப்போகும் தந்தையின் இல்லத்தைப் பற்றி இயேசு பேசினார். இந்த வாரம் தான் சென்றபின் அவர்கள் பெறப்போகும் துணையாளரைப் பற்றி இயேசு பேசுகிறார்: "உங்களோடு என்றும் இருக்கும்படி மற்றொரு துணையாளரை உங்களுக்குத் தருமாறு நான் தந்தையிடம் கேட்பேன். தந்தை அவரை உங்களுக்கு அருள்வார்." (யோவான் 14: 16)

இயேசு தன் சீடர்களுக்குக் கூறிய இந்தப் பிரியாவிடை நமது இல்லங்களில் நடைபெறும் ஒரு காட்சியை என் மனக்கண் முன் கொண்டு வருகிறது. அப்பா, அல்லது அம்மா வேலைக்குக் கிளம்புகிறார்கள், அல்லது ஊருக்குக் கிளம்புகிறார்கள். ஓரளவு விவரம் தெரிந்த தங்கள் குழந்தைகளைத் தாத்தா, அல்லது பாட்டியிடம் விட்டுவிட்டுச் செல்லும் ஒரு காட்சி இது. அவர்கள் கிளம்பும்போது குழந்தை அழுதால், பெற்றோர் அந்தக் குழந்தைக்கு சில வாக்குறுதிகளைத் தருவார்கள். திரும்பி வரும்போது மிட்டாய், சாக்லேட், பொம்மை வாங்கி வருவதாக இந்த வாக்குறுதிகள் இருக்கும். பல நேரங்களில் குழந்தைகள் இந்த வாக்குறுதிகளால் சமாதானம் அடைந்து பெற்றோருக்குப் பிரியாவிடை அளிப்பார்கள்.

பெற்றோர் தந்த வாக்குறுதிகளில் குழந்தைக்கு எது மிகவும் பிடித்த பகுதியாக இருக்கும் என்று சிந்திக்கலாம். அவர்கள் வாங்கி வரப்போகும் பொருட்கள் குழந்தைக்கு மகிழ்ச்சியைத் தருமா, அல்லது அந்தப் பொருட்களுடன் தாயோ தந்தையோ மீண்டும் வீட்டுக்கு வருவார்கள் என்பது குழந்தைக்கு மகிழ்ச்சியைத் தருமா? ஒருவேளை, தாயோ தந்தையோ திரும்பி வராமல், அந்தப் பொருட்களைத் தபால் மூலமோ அல்லது வேறொவர் மூலமோ அனுப்பிவைத்தால், குழந்தைகள் முழு மகிழ்ச்சி அடைவார்களா என்பது சந்தேகம்தான். ஆனால், பரிசுப் பொருட்களைத் தாங்கியவண்ணம் தாயோ, தந்தையோ மீண்டும் வீடு திரும்புவதைக் காணும் குழந்தைகளின் மகிழ்ச்சி பல மடங்காகும். இந்த வாரமும், சென்ற வாரமும் இயேசு கனிவு மிகுந்த ஒரு பெற்றோரைப் போல், நண்பரைப் போல் தன் சீடர்களுக்கு இது போன்ற வாக்குறுதிகளை அளிக்கிறார்.

என் தந்தையின் இல்லத்தில் நான் உங்களுக்கு இடம் ஏற்பாடு செய்வேன் என்றும், தூய ஆவியாரைத் தருவேன் என்றும் மட்டும் இயேசு சொல்லியிருந்தால், சீடர்களின் மனங்கள் மகிழ்ந்திருக்குமா என்பது தெரியவில்லை. ஆனால், இவ்விரு வாக்குறுதிகளோடு, தான் திரும்பி வந்து அவர்களை அழைத்துச் செல்வதாகவும், அவர்களோடு என்றும் இருப்பதாகவும் இயேசு சொன்ன சொற்களே சீடர்களின் மனதில் இன்னும் அதிகமான நிறைவை, நம்பிக்கையைத் தந்த சொற்கள்.

பரிசுகள் பலவற்றை ஏந்திக்கொண்டு, இயேசு நம் இல்லம் தேடி, உள்ளம் தேடி வருவதை ஓர் ஆன்மீக எழுத்தாளர் அழகாக விவரிக்கிறார்.... நம் இல்லம் தேடி வரும் இயேசு, தன் முழங்கையை வைத்து நம் இல்லத்தின் அழைப்பு மணியை அழுத்துவாராம். காரணம் என்ன? அவரது இரு கைகளிலும் பரிசுகள் குவிந்திருப்பதால், அவரது கரமோ, விரல்களோ அழைப்பு மணியை அழுத்தும் நிலையில் இல்லை என்பதே காரணம் என்று அந்த ஆன்மீக எழுத்தாளர் அழகாக விவரிக்கிறார். அற்புதமான கற்பனை இது.

பரிசுகளைப்பற்றி, கை நிறைய பரிசுகளைச் சுமந்து வரும் இயேசுவைப்பற்றி பேசும்போது, ஒரு சிறு கற்பனைக் கதை நினைவுக்கு வருகிறது. பரிசுப் பொருள் வந்திருந்தது. பரிசு வந்திருந்த 'பார்சல்' மிக அழகாக இருந்தது. தங்க இழைகளால் ஆன 'ரிப்பனால்' கட்டப்பட்டு, மானும், குருவியும் போட்ட வண்ணக் காகிதத்தில் சுற்றப்பட்டு... பரிசுப் பொருள் வந்திருந்தது. "சார், பரிசு என்ன சார்?" என்று அருகிருந்தவர் கேட்டார். பார்சலை வைத்திருந்தவர், "கொஞ்சம் பொறப்பா! இந்தக் காகிதத்தைப் பாத்தியா? மானும், குருவியும்... அடடே மயிலும் இருக்கே... அதுவும் எத்தனை 'கலர்'ல இருக்கு..." என்று அவர் ‘பார்சலை’ வியந்து கொண்டேயிருந்தார். அருகிலிருந்தவர் பொறுமை இழந்தார். பரிசு வந்தால், உள்ளிருப்பதைப் பார்ப்பாரா, வெளி ‘பார்சலை’யே பார்த்து நேரத்தை வீணாக்கிக் கொண்டிருக்கிறாரே என்று அவர் நினைத்தார். பல நேரங்களில் பரிசுகளை விட பரிசுகள் சுற்றப்பட்டுள்ள காகிதங்கள் நம் கவனத்தை ஈர்த்துள்ளன என்பது உணமைதானே! அதேபோல், பரிசுகளைத் தாங்கி வரும் இயேசுவை விட பரிசுகள் நமது கவனத்தை அதிகம் கவர்ந்த நேரங்களும் உண்டல்லவா? 

பரிசுகள் தாம் முக்கியம் என்றால், கைநிறைய பரிசுகளை அள்ளிவரும் இறைவன், அவற்றை நம் இதயத்தின் வாசலில் விட்டுவிட்டு, மறைந்திருக்கலாம் கிறிஸ்மஸ் தாத்தாவைப் போல்... கதவைத் திறக்கும் நமக்கு ஆச்சரியமான பரிசுகள் மட்டும் காத்திருக்கும். பரிசுகளின் நாயகன் இருக்கமாட்டார். இயேசுவின் பாணி வேறு. பரிசுகளுடன் அவரும் நம் இல்லத்தில், உள்ளத்தில் நுழைவதையே பெரிதும் விரும்புகிறார்.

பரிசுகள் வழங்குவதை விட, தன்னை வழங்குவதையே அதிகம் விரும்பும் இயேசு சென்ற வாரமும், இந்த வாரமும் இதே கருத்தை வலியுறுத்திக் கூறியுள்ளார். இதில் மற்றொரு அழகிய அம்சம் என்னவென்றால், இந்தப் பிரியாவிடை உரையை இயேசு தன் இறுதி இரவுணவின்போது கூறினார். அந்த இரவுணவின்போது தன்னை இன்னும் அழகிய, ஆழமான வகையில், அப்ப இரச வடிவில், சீடர்களிடம் பகிர்ந்தளித்தார் என்பதை நாம் அறிவோம்.

இயேசுவின் வார்த்தைகள் அந்தரத்தில் ஒலித்த வெறும் வார்த்தைகள் அல்ல, அவர் வாழ்வில் நடைமுறையாக்கப்பட்ட உண்மைகள் என்பது சீடர்களுக்கு நன்கு தெரியும். எனவேதான், துயரும், கலக்கமும் நிறைந்த அந்த இறுதி இரவுணவில் "நான் உங்களைத் திக்கற்றவர்களாக விடமாட்டேன்..." என்று அவர் சொன்னபோது, அவர்களால் ஓரளவு உறுதி பெற முடிந்தது. மிகவும் கடினமானச் சூழலில் தங்கள் தலைவன் எப்படியும் தங்களோடு இருப்பார் என்பதை அவர்கள் நம்பினார்கள்.

நம் வாழ்வுப் பயணத்தில் நாம் எதை நம்பி பயணத்தை மேற்கொள்கிறோம் என்பதை அவ்வப்போது ஆராய்ந்து பார்ப்பது நல்லது. 20 ஆண்டுகளுக்கு முன், 1991ம் ஆண்டு, நடுவானில் பறந்து கொண்டிருந்த ஒரு விமானத்தின் இயந்திரங்கள் திடீரென செயலிழக்க ஆரம்பித்தன. எரிபொருள் முற்றிலும் இல்லை என்பதைக் கண்டுபிடித்தனர். தலைமை விமானி பல ஆண்டுகள் விமானம் ஒட்டியவர் என்பதால், அவரால் அந்த பயங்கரமானச் சூழலை சமாளிக்க முடிந்தது. அவசரமாகத் தரையிறங்கவும் முடிந்தது. யாருக்கும் எந்த சேதமும் இல்லை. இந்நிலை உருவாகக் காரணம் என்ன என்பது ஆராயப்பட்டது. மிகவும் உயர்ந்த தொழில்நுட்பம் கொண்டு செய்யப்பட்டிருந்த விமானத்தில், எரிபொருளின் அளவைக் காட்டும் கருவி பழுதடைந்திருந்தது. எனவே அது விமானத்தில் எரிபொருள் முழுமையாக உள்ளதென்று எப்போதும் காட்டிக்கொண்டே இருந்தது. 2000 கி.மீ. பயணத்திற்குரிய எரிபொருள் உள்ளதென்ற நம்பிக்கையில் விமானம் கிளம்பியது. 200 கி.மீ. கடப்பதற்குள் எரிபொருள் சுத்தமாகத் தீர்ந்துவிட்டது. அத்தனை பெரிய விமானத்தை வழிநடத்திச் செல்வதற்கு ஒரு சிறு கருவியே ஆதாரமாய் இருந்தது. அந்தக் கருவி பழுதடைந்து போனால், அதை நம்பிச் செல்லும் அத்தனை உயிர்கள் என்னாவது?

"திக்கற்றவர்களாய் உங்களை விடமாட்டேன்" என்று கூறும் இயேசுவை நம்பி நாம் வாழ்வுப் பயணத்தைத் தொடர்கிறோமா அல்லது வேறு பல கொள்கைகளை, கருவிகளை நம்பித் தொடர்கிறோமா என்பதை ஆராய்வது பயனளிக்கும். திசை புரியாமல், வழி தெரியாமல் கலங்கும் பலரை இந்த நேரத்தில் நினைத்துப் பார்ப்போம். இறைமகன் இயேசுவின் மேல் இவர்களுக்கு நம்பிக்கை பிறக்கும்படி மன்றாடுவோம்.

சென்ற வாரம் நாம் வேண்டிக்கொண்டதன் தொடர்ச்சியாக, தங்கள் வாழ்வின் முக்கியமான முடிவுகளை எதிர்நோக்கியிருக்கும் இளையோரை இறைவனின் வழி நடத்துதலுக்கு ஒப்படைப்போம். புதிதாகப் பொறுப்பேற்றிருக்கும் அரசு, இந்தியாவை வளமான பாதையில் நடத்த இறைவன் நம் புதியப் பொறுப்பாளர்களுக்கு நல்லறிவை வழங்குமாறு வேண்டுவோம்.

I am the way, and the truth, and the life… வழியும், உண்மையும், வாழ்வும் நானே...

I am the Way

http://deepintoscripture.com/2012/04/07/in-which-im-the-tortoise/

The long awaited results of the Indian Elections were announced on Friday, May16. Predictions were doing the rounds in pre-poll and exit-poll calculations. Now that one single party has taken hold of the Indian Parliament, we can only hope and pray that this party helps India to stand tall in the eyes of the world.

For the past ten months India has been drowning in the sea of noise. I was reminded of the famous words of Shakespeare: “Life's but a walking shadow, a poor player that struts and frets his hour upon the stage and then is heard no more: it is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing.” I was rephrasing these lines as “Indian democracy is a tale told by politicians, full of sound and fury, signifying nothing.”

While the Indian voters have put their trust in Mr Modi to show them the way for the next five years (hopefully), it is significant that the Church has invited us to think of Jesus as “the way, and the truth, and the life.”

There are a few lines in the Bible that have been used in-context and out-of-context… in-season and out-of-season. One such line is part of today’s gospel: “I am the way, and the truth, and the life.” There are seven occasions in John’s Gospel where Jesus has spoken the famous ‘I am’ lines. All these lines are self-defining lines, not as a person blowing one’s own trumpet, but as someone trying to dispel darkness and doubts. All the ‘I am’ statements of Jesus, recorded in John’s Gospel, were statements of clarification and assurance in the midst of doubts and debates.

Life’s trials can either break or make us… During trials, our true convictions come to light. These moments, as it were, give us an opportunity to learn about ourselves better. We also admire those who, due to their self-assurance (and not fake arrogance), remain calm during trials.

This stands in stark contrast to what happens to politicians who, while on stage, can speak eloquently on the ‘utopia’ they would be creating once they come to power. But, when they step out of their comfort zones and are challenged, they back away from their convictions and speak contrary to what they had ‘thundered’ on the stage, just minutes earlier. It is not the comfort zones, but the conflict zones that bring out the true colours of a person.

Real gold and fake gold glitter while they are placed in the showcase. But, when they are placed in fire, the true ‘colours’ of the real and the fake gold come to light. For Jesus, the tougher the challenges he faced, the stronger were his convictions. In times of trials He defines and re-defines his true colours!

We see this happening in Jesus’ life over and over again. Out of the seven occasions when Jesus defined himself with ‘I am’ statements, the first five were spoken in public, the last two were part of the private farewell discourse of Jesus to his disciples. Today’s gospel is part of this farewell discourse. This passage begins with Jesus trying to instil some hope in his disciples. The mood at the Last Supper must have been quite depressing. Jesus had just predicted that one of them would betray him and another would deny him. In a close knit group, such as the one around Jesus, betrayal and denial must have sounded very shocking.

To dispel the gloom, Jesus speaks about the future. Here is the fist part of today’s Gospel:

John 14: 1-6

“Do not let your hearts be troubled. You believe in God; believe also in me. My Father’s house has many rooms; if that were not so, would I have told you that I am going there to prepare a place for you? And if I go and prepare a place for you, I will come back and take you to be with me that you also may be where I am. You know the way to the place where I am going.”

Thomas said to him, “Lord, we don’t know where you are going, so how can we know the way?” Jesus answered, “I am the way and the truth and the life. No one comes to the Father except through me.”  

Most of our trials arise out of conflicts between two worlds that we live in. The first chapter of ‘Living a Life That Matters’ written by my favourite author Harold S.Kushner talks about these two worlds – the world of work and commerce as well as the world of faith. The world of work and commerce honours people for being attractive and productive. It reveres winners and scorns losers, as reflected in its treatment of devoted public servants who lose an election or in the billboard displayed at the Atlanta Olympic Games a few years ago: ‘You don’t win the silver medal, you lose the gold.’ As in many contests, there are many more losers than winners, so most of the citizens of that world spend a lot of time worrying that they don’t measure up.

But, fortunately, there is another world … the world of faith, the world of the spirit. Its heroes are models of compassion rather than competition. In that world, you win through sacrifice and self-restraint. You win by helping your neighbour and sharing with him rather than finding his weakness and defeating him. And in the world of the spirit, there are many more winners than losers. (Kushner)

Jesus, during the Last Supper was talking to a bunch of disciples who felt themselves to be losers. Jesus was trying to tell them that they were winners of the Father’s house and that He was the way leading to this great house.

A parting thought: This is the month of May… Quite many people would be at cross-roads, choosing a career or a course, facing a transfer. We remember especially the youth who will need lot more light to choose the proper way for their future. We pray that the Good Shepherd, who is the Way and the Truth, will lead them towards abundant Life.  

We also pray for the Indian people who have chosen a government. May the new government to be formed in a few days lead the billion plus people, especially millions of poor people towards a better future!

Indian Election which way – Cartoon by Paresh

http://www.allvoices.com/cartoons/c/104570180-indian-election-which-way

அன்பு நெஞ்சங்களே, இவ்வெள்ளியன்று இந்தியத் தேர்தல் முடிவுகள் அறிவிக்கப்பட்டன. கணிப்புக்கள், கணக்குகள் அனைத்தையும் தாண்டி, உண்மைகள் வெளிவந்தபோது, அதிர்ச்சிகளும், ஏமாற்றங்களும் ஒருபுறம், அளவற்ற ஆனந்தம் மறுபுறம்.

கடந்த சில ஆண்டுகளாக இந்தியத் தாயின் கழுத்தை நெரிக்கும் கேள்விகள் பல எழுந்துள்ளன. அரசிலும், தனியார் துறைகளிலும் புரையோடிப் போயிருக்கும் ஊழல், பெண்களுக்கு இழைக்கப்படும் வன்கொடுமைகள், விலைவாசி உயர்வு, அந்நிய நாடுகளில் பதுக்கப்பட்டுள்ள கறுப்புப் பணம் என்று பல கேள்விகள் இந்தியத் தாயின் கழுத்தை இறுகப் பற்றியுள்ளன. கடந்த பத்தாண்டுகள் ஆட்சியில் இருந்து தற்போது தோல்வியைத் தழுவியுள்ள அரசு, இக்கேள்விகளுக்குப் பதில் சொல்லமுடியாமல், திகைத்தது. அமையவிருக்கும் புதிய அரசு, இக்கேள்விகளுக்கு பதில் அளிக்கும் என்ற நம்பிக்கையுடன் நம் வாழ்வைத் தொடர்வோம்.

வெள்ளி, சனி, ஞாயிறு என்று ஒன்றன்பின் ஒன்றாக வரும் வார இறுதி நாட்களை நான் இதுவரை மூவாயிரம் முறைகளுக்கும் மேலாகக் கடந்து வந்திருக்கிறேன். ஆனால், இந்தவாரம் மட்டும் இந்த மூன்று நாட்கள் எனக்குள் ஒரு சில சிந்தனைகளை எழுப்பின. இதற்குக் காரணம், இவ்வெள்ளியன்று நாம் கடந்த வந்த தேர்தல் முடிவுகள்.

'வெள்ளி' என்ற வார்த்தை, நல்ல நேர்மறையான உணர்வுகளை எழுப்பும் ஒரு வார்த்தை. விடிவெள்ளி என்றால், விடியலை முன்னறிவிக்கும் ஒர் அறிகுறி என்று கூறுகிறோம். இவ்வெள்ளியன்று வெளிவந்த தேர்தல் முடிவுகள், இந்தியாவிற்கு விடியலைத் தருமா என்பதைக் காத்திருந்து பார்க்கவேண்டும்.

வெள்ளியைத் தொடர்வது சனி. பொதுவாக, சனி என்றதும் எதிர்மறை உணர்வுகள் உள்ளத்தில் எழும். தேர்தல் முடிவுகள் வெளிவந்த வெள்ளியைத் தொடரும் சனி போல, யார்தான் ஆட்சிக்கு வந்தாலும் சரி, இந்தியாவைப் பீடித்துள்ள சனி நீங்குமா அல்லது, துயரங்கள் தொடருமா என்ற கேள்விகளும் எழத்தான் செய்கின்றன.

வெள்ளி, சனி இரண்டையும் தொடர்ந்து ஞாயிறு வருவதுபோல், இந்த அரசியல் மாற்றங்களைத் தொடர்ந்து, உண்மையான ஞாயிறு, உண்மையான ஒளி இந்திய மண்ணில் உதிக்கவேண்டும் என்ற வேண்டுதலுடன் இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனைக்குள் அடியெடுத்துவைப்பொம்.

கடந்த 10 மாதங்களுக்கும் மேலாக, வாக்குறுதிகளும், வசைகளும் ஒலிப்பெருக்கிகள் வழியாகவும், ஊடகங்கள் வழியாகவும் இந்திய மக்களின் செவிப்பறைகளைக் கிழித்துவந்தன. கட்சி மேடைகளில் பேசியவர்கள், கற்பனை இந்தியாவை உருவாக்கி, அங்கு, தாங்கள் வானத்தை வில்லாக வளைப்பதாகவும், கடல் மணலில் கயிறு திரிப்பதாகவும் பேசினர்.

மேடைகளை விட்டு கீழிறங்கிவந்த இத்தலைவர்களை, கேள்விகளும், சவால்களும் சந்தித்தபோது, தாங்கள் மேடையில் முழங்கியதற்கு முற்றிலும் மாற்றான கருத்துக்களைக் கூறினர். அரசியல் என்றாலே, அங்கு கொள்கைகளும், நிலைப்பாடுகளும் விலைபேசப்படும் என்பதை நாம் அறிவோம்.

இத்தகைய ஒரு சூழலில், "வழியும், உண்மையும், வாழ்வும் நானே" என்று இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்வதும், அவர் அந்த வார்த்தைகளைச் சொன்னச் சூழலும் நமக்கு பாடங்களாக அமைகின்றன. குறிப்பாக, போராட்டச் சூழலில், கொள்கைகளை விலைபேசி, நேரத்திற்கு ஒரு நிறம் மாறும் பச்சோந்திகளான அரசியல் தலைவர்களை எண்ணிப் பார்க்கும்போது, இயேசு சொல்லித் தரும் பாடம், ஆழமான ஓர் எச்சரிக்கை பாடமாக நம் மனதில் பதிகின்றது.

இயேசுவின் வார்த்தைகளில் பல, மதம், வழிபாடு என்ற எல்லைகளைத் தாண்டி, நினைவில் பதியக்கூடிய வார்த்தைகளாகப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. அப்படி, தலைமுறை, தலைமுறையாக மிகவும் பிரபலமான இயேசுவின் வாக்கியங்களில் ஒன்று இன்றைய நற்செய்தியில் ஒலிக்கும் "வழியும், உண்மையும், வாழ்வும் நானே..." என்ற வார்த்தைகள்.

யோவான் நற்செய்தியில், இயேசு, ஏழு முறை தன்னைப்பற்றி "நானே..." என்ற வாக்கியங்களைக் கூறியுள்ளார். இயேசு கூறிய "நானே..." வாக்கியங்களை ஆராய்ந்தால், அவை, எதிர்ப்புகள், குழப்பங்கள் மத்தியில் இயேசு கூறிய வார்த்தைகள் என்பதை உணரலாம். தன்னைச் சுற்றி போராட்டமும், குழப்பமும் நெருக்கும்போது ஒருவர் 'நான் இப்படிப்பட்டவன்' என்று கூறுவதில் நல்ல பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்ள முடியும். இயேசு இன்று அத்தகையப் பாடங்களை நமக்குச் சொல்லித் தருகிறார்.

நம்முடைய வாழ்வைக் கொஞ்சம் திரும்பிப் பார்ப்போம். நமது உண்மையான இயல்பு எப்போது அதிகம் வெளிப்படுகின்றது? எதிர்ப்பு, குழப்பம், போராட்டம் இவை பெருகும்போது நமது உண்மை இயல்பு வெளிப்படும். வாழ்க்கை மிகச் சீராக, சுமுகமாகச் செல்லும்போது, நாம் எதை நம்புகிறோம், எதை நம்புவதில்லை, எது நமது வாழ்வின் அடிப்படை என்ற கேள்விகளெல்லாம் எழாது. ஆனால், போராட்டங்களில், சங்கடங்களில் நாம் சிக்கிக் கொள்ளும்போது, நமது நிலைப்பாடு என்ன, நாம் எப்படிப்பட்டவர்கள் என்பதெல்லாம் முதலில் நமக்குத் தெரிய வரும், பின்னர் இவை பிறருக்கும் தெரிய வரும்.

உண்மைத் தங்கமும், போலித் தங்கமும் பார்வைக்காக, பத்திரமாக அழகியதொரு கண்ணாடிப் பேழைக்குள் வைக்கப்பட்டிருக்கும்போது, இரண்டும் ஒரேவிதமாய் மின்னும். வேறுபாடு தெரியாது. தீயில் இடப்பட்டால் தான் உண்மைத் தங்கமும், போலித் தங்கமும் உண்மை நிலைகளை வெளிப்படுத்தும்.

"வழியும், உண்மையும், வாழ்வும் நானே"... என்ற இந்த வார்த்தைகளை, இயேசு, அமைதியாக, பெருமை கலந்த ஒரு புன்முறுவலுடன் சொல்லவில்லை. இயேசு இந்த வார்த்தைகளைக் கூறுவதற்கு காரணம்... சீடர்கள் கொண்டிருந்த பயம், கலக்கம், சந்தேகம்... இயேசு, தம் சீடர்களுடன் இறுதி இரவு உணவு உண்டபோது, கலக்கம் கொண்டிருந்த சீடர்களிடம் இயேசு இந்த வார்த்தைகளைச் சொல்கிறார்.

யோவான் நற்செய்தி 14: 1-6

இயேசு  தன் சீடர்களிடம் கூறியது: “நீங்கள் உள்ளம் கலங்க வேண்டாம். கடவுளிடம் நம்பிக்கை கொள்ளுங்கள். என்னிடமும் நம்பிக்கை கொள்ளுங்கள். தந்தை வாழும் இடத்தில் உறைவிடங்கள் பல உள்ளன. அப்படி இல்லையெனில், ‘உங்களுக்கு இடம் ஏற்பாடு செய்யப்போகிறேன்’ என்று சொல்லியிருப்பேனா? நான் போய் உங்களுக்கு இடம் ஏற்பாடு செய்தபின் திரும்பி வந்து உங்களை என்னிடம் அழைத்துக் கொள்வேன். அப்போது நான் இருக்கும் இடத்திலேயே நீங்களும் இருப்பீர்கள். நான் போகுமிடத்துக்கு வழி உங்களுக்குத் தெரியும்” என்றார். தோமா அவரிடம், “ஆண்டவரே, நீர் எங்கே போகிறீர் என்றே எங்களுக்குத் தெரியாது. அப்படியிருக்க நீர் போகுமிடத்துக்கான வழியை நாங்கள் எப்படித் தெரிந்து கொள்ள இயலும்?” என்றார். இயேசு அவரிடம், “வழியும் உண்மையும் வாழ்வும் நானே”என்றார்.

இறுதி இரவு உணவின்போது சீடர்களின் உள்ளக் கலக்கத்திற்குக் காரணம் என்ன? இயேசு அப்போதுதான் அவர்களிடம் இரு பெரும் கசப்பான உண்மைகளைப் பகிர்ந்துகொண்டார். இயேசுவின் மிக நெருக்கமான சீடர்களில் ஒருவர் அவரைக் காட்டிக்கொடுப்பார். அவர்களுக்குத் தலைவன் என்று கருதப்படும் மற்றொரு சீடர், இயேசுவைத் தனக்குத் தெரியாது என்று மறுதலிப்பார். இயேசு கூறிய இரு கசப்பான உண்மைகள் இவை.

உண்மைகள் பொதுவாகவே கசக்கும், அதுவும் நம்பிக்கைத் துரோகம், மறுதலிப்பு என்ற உண்மைகள் பெரிதும் கசக்கும். இந்த உண்மைகளை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமல் தவித்த சீடர்களின் மனஉறுதியைக் கட்டியெழுப்பும் நோக்கத்தில் இயேசு வருங்காலத்தைப்பற்றி, வருங்காலத்தில் அவர்கள் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து மீண்டும் வாழப்போகும் தந்தையின் இல்லத்தைப்பற்றி, அந்த இல்லத்திற்கு, தானே வழி என்பதைப்பற்றி பேசுகிறார். இதுதான் இன்றைய நற்செய்தியாக ஒலிக்கிறது.

போராட்டமான, குழப்பமானச் சூழல்களில் முதலில் நம்மைப்பற்றியத் தெளிவு நமக்கு இருந்தால் மட்டுமே, அந்தப் போராட்டத்திற்கு, குழப்பத்திற்கு தீர்வு காணமுடியும். நம்மைப்பற்றியத் தெளிவோ, அல்லது நம்மைப்பற்றிய நம்பிக்கையோ இல்லாமல் போகும்போது, போராட்டங்கள், முதலில், நமக்குள் நம்மைப்பற்றிய அடிப்படைக் கேள்விகளை எழுப்பும். பின்னர், பிறரைப்பற்றியும், கடவுளைப்பற்றியும் கேள்விகளை எழுப்பும். இக்கேள்விகளின் பாரத்தால் நாம் உடைந்து, நொறுங்கிப்போக வாய்ப்பு உண்டு. தம்மையும், சீடர்களையும் சுற்றி எதிர்ப்பும், போராட்டமும் சூழ்ந்து வருவதை நன்கு உணர்ந்த இயேசு, தான் யார், தன் பணி என்ன என்பவை குறித்தத் தெளிவு பெற்றிருந்ததால், தன் சீடர்களிடம் அந்தத் தெளிவை உருவாக்க, இந்த வார்த்தைகளை அவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறார்.

தெளிவில்லாத, அரை குறையான வாழ்வினால் நாம் இழப்பது அதிகம். பல நேரங்களில் குழப்பங்களில் தொடர்ந்து வாழ்ந்து அதிலேயே சுகம் காணவும் ஆரம்பித்துவிடுகிறோம். நகைச்சுவையாய் சொல்லப்பட்ட ஒரு கதை இது:

சிறுவன் ஒருவன் ஒரு பெரிய பல்பொருள் அங்காடியில் தன் தாயை விட்டுப் பிரிந்து, ஒரு மூலையில் நின்று அழுது கொண்டிருந்தான். கடைக்கு வந்திருந்த பலரும் அச்சிறுவன் மேல் பரிதாபப்பட்டு, அவனுக்கு மிட்டாய்களைத் தந்து சமாதானம் செய்ய முயன்றார்கள். சிறுவனும் அந்த மிட்டாய்களைப் பெற்றுக்கொண்டான். ஆயினும், தொடர்ந்து அழுதுகொண்டிருந்தான். அப்போது, கடையில் பணி செய்யும் ஒருவர் வந்து, "தம்பி, வா... உன் அம்மா எங்கிருக்கிறார்கள் என்று எனக்குத் தெரியும்" என்றார். சிறுவன், அப்பணிப் பெண்ணைப் பார்த்து, "எனக்கும் அது தெரியும்... ஆனால், இப்போது இப்படி இருப்பதுதான் எனக்கு நல்லது. கூடுதலாய் மிட்டாய்கள் கிடைக்கும்" என்றான்.

வழி தெரியாமல் தொலைந்து விடும் நாம் சிலசமயங்களில் தொலைந்துபோன நிலையிலேயே தங்கிவிட நினைக்கிறோம். இருளுக்குப் பழகிப்போனக் கண்களுக்கு ஒளி உறுத்தலாக இருக்கும். நமக்கு முன் வழியாக, ஒளியாக இறைவன் வந்தாலும், நமக்குச் சங்கடமாகிப் போகும்.

ஒவ்வொருவரும் இரு உலகங்களில் வாழ்கிறோம். நடைமுறை உலகம் என்று நாம் கருதும் இந்த உலகம் ஒருபக்கம்... 1996ம் ஆண்டு, அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டில் Atlanta என்ற நகரில் ஒலிம்பிக் போட்டிகள் நடைபெற்றன. அப்போது வெளியான ஒரு விளம்பரத்தில், பின்வரும் வரிகள் பயன்படுத்தப்பட்டன: "நீ வெள்ளிப் பதக்கத்தை வெல்வதில்லை, தங்கப் பதக்கத்தை இழந்துவிடுகிறாய்." (You don’t win the silver medal, you lose the gold.) என்ற இந்த வார்த்தைகள் நமது நடை முறை உலகம் காட்டும் வழி. வெள்ளி போதாது, தங்கம் வேண்டும்; வேண்டும்... இன்னும் வேண்டும் என்று ஆவலைத் தூண்டும் ஓர் உலகம். இந்த ஆவலைத் தீர்க்க, போட்டிகளை உருவாக்கும் உலகம். இந்த உலகில் ஒருவர் வெற்றி அடைய, பல நூறு பேர் தோல்வி அடைய வேண்டும். அடுத்தவரது பலமற்ற நிலைகளைப் பயன்படுத்தி, அவரைத் தோல்வியடையச் செய்வதே வெற்றிக்குச் சிறந்த வழி என்று இங்கு சொல்லித் தரப்படுகிறது.

நல்ல வேளை... மற்றோர் உலகமும் இருக்கிறது. ஆன்மீகத்தை வளர்க்கும் உயர்ந்த கொள்கைகள் நிறைந்த வேறொரு உலகம் இது. இந்த உலகில் போட்டிகள் இல்லை. அடுத்தவரது பலமற்ற நிலைகளைக் கண்டு, அவருக்கு உதவிகள் செய்வதே இங்கு இயல்பாக நடைபெறும் ஒரு செயல். மாறுபட்ட இந்த உலகில், அனைவரும் வெற்றிபெற வேண்டும் என்றே எல்லாரும் பாடுபடுகின்றனர்.

வழியும், உண்மையும், வாழ்வுமாய் இருக்கும் இறைவன் காட்டும் உலகம் இது. இந்த உலகில் இறைவனின் இல்லம் உண்டு, அந்த இல்லத்தில் அனைவருக்கும் நல்ல உறைவிடங்கள் உண்டு. அதை அடைய போட்டிகள் தேவையில்லை. அனைவரும் இங்கே குழந்தைகள் என்ற உரிமையுடன் தங்க முடியும்.

இன்றையச் சிந்தனைகளை சில வேண்டுதல்களுடன் நிறைவு செய்வோம். இது மேமாதம். வாழ்வுப் பாதைகளை, பயணங்களைத் தீர்மானிக்கும் நேரம் இது. பலருக்கு வேலை மாற்றம், இடம் மாற்றம், வீடு மாற்றம் என்று பல மாற்றங்களைச் சந்திக்கும் சூழல்கள் எழுந்திருக்கலாம். பல்வேறு பாதைகள் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நம் வாழ்வில் தெரியும்போது, இறைவன் சரியான வழியை, சரியான திசையை நமக்குக் காட்டவேண்டும் என்று செபிப்போம்.

பல இளையோர் தங்கள் பள்ளிப்படிப்பை முடித்துவிட்டு, அல்லது கல்லூரிப் படிப்பை முடித்துவிட்டு தங்கள் தொடர் கல்வியை, பணியை, அல்லது வாழ்வின் நிலைகளைத் தீர்மானிக்கும் நேரத்தில் இருப்பார்கள். இந்நேரத்தில், இயேசு கூறும் "வழியும், உண்மையும், வாழ்வும் நானே" என்ற வார்த்தைகள் அவர்களை நல்வழிக்கு, ஒளிமிக்க, உண்மையான வாழ்வுக்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டுமென்று மன்றாடுவோம்.

மாற்றம் வேண்டும் என்பதை, இந்திய மக்கள், தங்கள் வாக்குகளால் சொல்லிவிட்டனர். அவர்கள் எதிர்பார்க்கும் மாற்றங்கள், அனைத்து இந்தியாவுக்கும் நலன் தரும் மாற்றங்கள் உருவாக, புதிய ஆட்சி அமைக்கும் தலைவர்களை, இறைவன், தன் வழி நடத்தவேண்டும் என்று வெகு உருக்கமாக மன்றாடுவோம்.

Called to be a ‘mothering’ Shepherd அன்னையாக, ஆயனாக அழைப்பு

Mothers+day+quotes+greetings

http://www.wordsonimages.com

May 11, this Sunday – the second Sunday in May – is celebrated as Mother’s Day in more than 80 countries around the world. The Church also invites us to celebrate this Sunday as the Good Shepherd Sunday as well as the World Day of Prayer for Vocations. There is an intrinsic connection among all these three days – namely, Mother’s Day, Good Shepherd Sunday and World Day of Prayer for Vocations!

Mother’s Day… Is it Mothers’ Day - Plural? Or Mother’s Day - Singular? Anna Jarvis, the lady who popularised this day in the U.S., answers this question: In 1912, Anna Jarvis trademarked the phrases "second Sunday in May" and "Mother's Day", and created the Mother's Day International Association. "She was specific about the location of the apostrophe; it was to be a singular possessive, for each family to honour their mother, not a plural possessive commemorating all mothers in the world." (Wikipedia)

We are not celebrating ‘Mother’ as a concept, but Mother as a concrete person – Mom – in our personal lives. We are thankful to Anna Jarvis for her efforts to popularise this lovely day. Unfortunately, Anna was appalled by the way this day was commercialised in a few years. This day, sadly, has been hijacked by the commercial world very much. We need to redeem this day from the clutches of the market people!

Reading through quite a few vignettes on the evolution of this day, I was very impressed with the "Mother's Day Proclamation" written by Julia Ward Howe… once again, from the Wikipedia:

The "Mother's Day Proclamation" by Julia Ward Howe was one of the early calls to celebrate Mother's Day in the United States. Written in 1870, Howe's Mother's Day Proclamation was a pacifist reaction to the carnage of the American Civil War and the Franco-Prussian War. The Proclamation was tied to Howe's feminist belief that women had a responsibility to shape their societies at the political level.

Mother's Day Proclamation

Arise, then, women of this day!

Arise, all women who have hearts,

Whether our baptism be of water or of tears!

Say firmly:

"We will not have great questions decided by irrelevant agencies,

Our husbands will not come to us, reeking with carnage, for caresses and applause.

Our sons shall not be taken from us to unlearn

All that we have been able to teach them of charity, mercy and patience.

We, the women of one country, will be too tender of those of another country

To allow our sons to be trained to injure theirs."

From the bosom of the devastated Earth a voice goes up with our own.

It says: "Disarm! Disarm! The sword of murder is not the balance of justice."

Blood does not wipe out dishonor, nor violence indicate possession.

As men have often forsaken the plough and the anvil at the summons of war,

Let women now leave all that may be left of home for a great and earnest day of counsel.

Let them meet first, as women, to bewail and commemorate the dead.

Let them solemnly take counsel with each other as to the means

Whereby the great human family can live in peace,

Each bearing after his own time the sacred impress, not of Caesar,

But of God…

This poem, as we see, was written as a mother’s response to wars. Our world is constantly at war and hence this poem has relevance for us today. The suggestion given by Julia towards the end of the passage got my attention. As men leave their homes to fight the war, women too must leave their homes to fight for peace.

On this special day – Mother’s Day – we shall celebrate our own Moms. It is our duty to liberate this special Day from the clutches of commercial exploitation, which heaps on us packed gifts. Instead of these ready-made gifts, we need to unpack the real gift called Mom.

It is significant that on this day the Church invites us to celebrate the Good Shepherd Sunday. Good Shepherd was probably the oldest figure by which Jesus was represented. The early Church remembered Jesus more as a Good Shepherd than by any other imagery. A good shepherd is more of a mother to the sheep.

All of us – male and female – do possess motherly instincts in us. We should not hesitate to accept this. Pope Francis expressed this in a different way when he shared the homily on the day when he took up the leadership of the Church on the Feast of St Joseph last year – March 19, 2013. He spoke of how the responsibility of protection and leadership draw their inspiration from St Joseph, the protector of the Holy Family. 

“Here I would add one more thing: caring, protecting, demands goodness, it calls for a certain tenderness. In the Gospels, Saint Joseph appears as a strong and courageous man, a working man, yet in his heart we see great tenderness, which is not the virtue of the weak but rather a sign of strength of spirit and a capacity for concern, for compassion, for genuine openness to others, for love. We must not be afraid of goodness, of tenderness!” (Pope Francis)

Tenderness is usually considered as a feminine (and hence, weak) quality. How wrong! We are glad that our Holy Father has made it more than clear that we must not be afraid of goodness, of tenderness!

In the Gospel chosen for the Good Shepherd Sunday (John 10:1-10), Jesus talks of how he, the Good Shepherd, would provide safety and security to his sheep. This discourse of Jesus defines three main qualities of a good shepherd:

Calling the sheep by name.

Leading them.

Laying down one’s life for the sheep.

Being called by name is one of my favourite themes found in the Bible. Every time I reflect on this theme, my mind automatically tends to think of how our present generation is marked more by numbers than by names. Our identity is tied up very much with numbers, especially for those living in the so-called advanced countries. If a person living in one of these advanced countries loses her / his wallet with all the “cards”, it would almost erase one’s identity. It is scary to think of how much our identity is tied up to plastic cards and numbers. As against this, the idea of being called by name must define our identity and make each of us unique.

Jesus would call each of his sheep by name and lead them to green pastures. Legend has it that Napolean knew all his soldiers by name and not simply by their designated number. I guess that a phenomenal memory alone is not enough to register names in one’s mind. True involvement with each person guarantees this. This is the hallmark of a true leader – being truly interested and involved with each individual!

True interest and involvement may demand from a true leader the ultimate test of his leadership, namely, to risk one’s life for the followers, as illustrated by the Jesuit Priest, Fr Frans van der Lugt who decided to stay on in Homs, Syria, with the suffering people. Both Christians and Moslems benefitted by his courageous decision. He paid the price of his decision by his death on April 7, 2014. His good friend, another Jesuit, Fr Paolo dall Oglio, also remained with the people although both of them were given a choice to leave the country. Fr Oglio who was kidnapped in July 2013 and nothing is known of him yet.

As we celebrate Mother’s Day, we also celebrate maternal instincts manifested by the Good Shepherd. These tender instincts are planted in each of us. Only with motherly care can we sustain this world in peace! The World Day of Prayer for Vocations is specifically directed towards young men and women to heed the call of Christ to follow Religious, Priestly life. We know that May and June are the months when young men and women make important decisions in their life – in terms of further studies, choosing a job, a way of life, choosing a partner etc. Personally I consider all the choices we make to lead a meaningful life of service to others can be called a ‘Vocation’! Jesus called only family persons to follow him and carry forward his mission!

May ‘Mother’s Day’ and the ‘Good Shepherd Sunday’ inspire us to follow our call to serve others with ‘goodness and tenderness’!

Good Shepherd – tinted pencil

http://www.chapelonthehill.net/images/Good_Shepherd_Tinted_Pencil.jpg

இன்று அன்னை தினம். உலகின் 80க்கும் மேற்பட்ட நாடுகளில் ஒவ்வோர் ஆண்டும் மே மாதம் இரண்டாம் ஞாயிறு அன்னை தினமாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. இந்தியா, இலங்கை, பாகிஸ்தான், பங்களாதேஷ், ஆஸ்திரேலியா, அமெரிக்க ஐக்கிய நாடுகள் என்று பல நாடுகளில் இவ்வாண்டு மே மாதம் 11ம் தேதி கொண்டாடப்படும் அன்னை தினத்தை நம் ஞாயிறு சிந்தனையின் முதல் பகுதியாக்குவோம்.

அன்னைக்கென வருடத்தின் ஒரு நாளை அர்ப்பணிக்கும் எண்ணம் 19ம் நூற்றாண்டில் ஆரம்பமானது. சமூக ஆர்வலரும், கவிஞருமான Julia Ward Howe, 1870ம் ஆண்டு சக்திவாய்ந்த ஒரு கவிதையை எழுதினார். "அன்னைதின அறைகூவல்" (Mother's Day Proclamation) என்ற பெயரில் வெளியான இக்கவிதை, உலகெங்கும் அன்னை தினத்தைக் கொண்டாடுவதற்கு வித்திட்டது. இக்கவிதை விவரிக்கும் பெண்மை, தாய்மை, தலைமைத்துவம் ஆகியப் பண்புகள் நமது இன்றைய உலகிற்கு மிகவும் தேவையான பாடங்களைச் சொல்லித்தருகின்றன. இதோ இக்கவிதையின் வரிகள்:

மகளிரே, இன்று எழுந்து நில்லுங்கள்! இதயமுள்ள மகளிரே எதிர்த்து நில்லுங்கள்!

உங்களது திருமுழுக்கு, தண்ணீரால் நடந்திருந்தாலும், கண்ணீரால் நடந்திருந்தாலும் சரி... இப்போது எழுந்து நில்லுங்கள், எதிர்த்து நில்லுங்கள்.

உறுதியாகச் சொல்லுங்கள்:

“வாழ்வின் மிக முக்கியக் கேள்விகளின் விடைகளைத் தீர்மானிக்கும் உரிமையை குடும்பத்துடன் சிறிதும் தொடர்பற்ற நிறுவனங்களுக்கு விட்டுக்கொடுக்க மாட்டோம்.

சண்டைகளில் உயிர்களைக் கொன்று குவித்த கொலை நாற்றத்துடன் வீடு திரும்பும் கணவர்கள், எங்கள் அரவணைப்பையும், ஆரவார வரவேற்பையும் பெறுவதற்கு நாங்கள் இணங்கமாட்டோம்.

பிறரன்பு, கருணை, பொறுமை என்று நாங்கள் சொல்லித்தரும் பாடங்களை மாற்றி, அவற்றிற்கு எதிரான பாடங்களைச் சொல்லித் தருவதற்காக, அரசோ, வேறெந்த நிறுவனமோ எங்கள் குழந்தைகளை எங்களிடமிருந்து பறிப்பதற்கு நாங்கள் விடமாட்டோம்.

ஒரு நாட்டைச் சேர்ந்த பெண்களாகிய நாங்கள், மற்றொரு நாட்டுப் பெண்கள் மீது கனிவு கொண்டவர்கள். எனவே, எங்கள் மகன்கள் அப்பெண்களின் மகன்களைக் காயப்படுத்த விடமாட்டோம்.

நிர்மூலமாக்கப்பட்ட இந்தப் பூமியின் அடிவயிற்றிலிருந்து எழும் ஓர் ஓலம் எங்கள் குரல்களுடன் இணைகிறது. அது சொல்வது இதுதான்: "ஆயுதங்களைக் களையுங்கள்! ஆயுதங்களைக் களையுங்கள்! உயிர் குடிக்கும் வாள் ஒருநாளும் நீதியை நிலைநாட்டும் தராசு ஆகாது!" என்பதே பூமியின் அடிவயிற்றிலிருந்து எழும் அந்த ஓலம்.

போர்க்கள அழைப்பைக் கேட்டு, தங்கள் நிலங்களையும், தொழிற்சாலைகளையும் விட்டுச் சென்றுள்ள ஆண்களைப் போல், பெண்களும் தங்கள் இல்லங்களை விட்டு வெளியேறட்டும். போரில் ஈடுபடும் ஒவ்வொரு நாட்டிலும் நல்ல முடிவுகள் உருவாக, பெண்களும் தங்கள் வீடுகளை விட்டு வெளியேறட்டும். போரில் இறந்தோரை நினைவுகூர, அவர்களுக்காக அழுது புலம்ப, பெண்கள் ஒன்று சேரட்டும். இந்த மனிதக் குடும்பம் அமைதியில் வாழ்வதற்குரிய வழிமுறைகளைப் பெண்கள் கலந்து பேசட்டும்.

தாய், அல்லது அன்னை என்றதும் வீட்டுக்குள், அடுப்படியில் முடங்கிக் கிடக்கும் பெண்ணாக அவர்களை எண்ணிப்பார்த்த காலத்தைக் கடந்து, சமுதாயத்தில் நல்ல முடிவுகளை எடுக்க, பெண்கள் வீட்டைவிட்டு வெளியேற வேண்டும்; அவர்களது மென்மை கலந்த உறுதி உலகின் பிரச்சனைகளைத் தீர்க்கும் வழிகளை உருவாக்கும் என்று 19ம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட இக்கவிதை முழங்குகிறது. அமெரிக்காவில் உள்நாட்டுப் போர் நடந்த காலத்தில் இக்கவிதை எழுதப்பட்டது. அப்போரின் விளைவுகளைக் கண்ட Julia Ward Howe அவர்கள் எழுதிய இவ்வரிகள், இன்றும் நம்மைச் சூழ்ந்துள்ள அவலங்களைக் கூறுகின்றன. அத்துடன், அன்னையர் இவ்வுலகிற்குத் தேவையான பல முக்கிய முடிவுகளை எடுக்க, பலத் துறைகளில் தலைமைப் பொறுப்பை மேற்கொள்ள முன்வரவேண்டும் என்பதையும் இக்கவிதை முழங்குகிறது.

பல வடிவங்களில் வன்முறையைச் சந்தித்து காயப்பட்டிருக்கும் இவ்வுலகிற்கு, தாய்மை, பெண்மை ஆகிய குணமளிக்கும் குணங்கள் அதிகம் தேவைப்படுகின்றன. எனவே, இந்த அன்னை தினம் வெறும் வியாபாரத் திருநாளாக இல்லாமல், நம் ஒவ்வொருவரிலும் உள்ள தாய்மையை வெளிப்படுத்தும் ஒரு நாளாக, அதன் வழியாக உலகின் அமைதிக்கு உறுதியான அடித்தளமிடும் ஒரு நாளாக இருக்க வேண்டுமென்று சிறப்பாக வேண்டிக்கொள்வோம்.

அன்னை தினத்தைக் கொண்டாடும்போது, பெண்மை, தாய்மை என்ற மென்மையான பண்புகளை இவ்வுலகம் உணர வேண்டும் என்று மன்றாடுகின்றோம். இப்பண்புகள் பெண்களுக்கு மட்டுமே உரியன என்பது தவறான கருத்து. அனைத்து மனிதர்களிடமும் இந்த மென்மையான பண்புகள் காணப்படவேண்டும். குறிப்பாக, இவ்வுலகின் முக்கிய முடிவுகளை எடுக்கும் தலைவர்கள் மத்தியில் இந்தப் பண்புகள் மேலோங்கி வளர வேண்டும்.

திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், சென்ற ஆண்டு தலைமைப் பணியை ஏற்ற புனித யோசேப்பு திருநாளன்று (2013, மார்ச் 19), தலைமைப் பணி, பாதுகாக்கும் பணி ஆகியவற்றைக் குறித்து அவர் பேசியது  நம் கவனத்தை இப்போது ஈர்க்கிறது:

பாதுகாவல் என்ற பணிக்கு, தலைமைப் பணிக்கு, நன்மைத்தனமும், மென்மையும் கொண்டிருப்பது அவசியம். புனித  யோசேப்பு, உடலளவில் உறுதிவாய்ந்த தொழிலாளியாக இருந்தார் எனினும், மனதில் மென்மை உணர்வுகள் கொண்டிருந்ததால், அவர் பாதுகாவலராக இருக்க முடிந்தது. மென்மையான மனது கொண்டிருப்பதை வலுவிழந்த நிலையாகக் காண்பது தவறு. மென்மை உணர்வுகள் கொண்டோரிடமே, கனிவு, கருணை, பிறரின் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளிப்பது போன்ற நற்பண்புகள் காணப்படும். எனவே, நன்மைத்தனத்தையும், மென்மையான உணர்வுகளையும் கண்டு நாம் அஞ்சக்கூடாது.

புனித யோசேப்பின் கண்காணிப்பில் வளர்ந்த இயேசு, நன்மைத்தனமும், மென்மையான உணர்வுகளும் கொண்ட ஒரு நல்ல ஆயனாக தன்னை உருவகித்துப் பேசிய வார்த்தைகள் மக்கள் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்தன. எனவேதான், கிறிஸ்துவை ஓவியமாகத் தீட்ட முனைந்த பலர், துவக்கத்தில் அவரை ஒரு நல்ல ஆயனாகவே வடித்தனர். தாய்மை உணர்வுகளும், தலைமைப் பண்பும் கொண்ட அந்த நல்ல ஆயனுக்கு இந்த ஞாயிறு அர்ப்பணிக்கப் பட்டுள்ளது.

இஞ்ஞாயிறை நல்லாயன் ஞாயிறென்றும், இறையழைத்தல் ஞாயிறென்றும் கொண்டாட தாய் திருஅவை நம்மை அழைக்கிறார். தாயாக நம்மைக் காத்து, தலைவராக நம்மை வழி நடத்தும் நல்லாயனை எண்ணிப் பார்க்கும்போது, மாவீரன் அலெக்சாண்டரைப் பற்றிய ஒரு கதை நினைவுக்கு வருகிறது.

மாவீரன் அலெக்சாண்டர் தன் படையுடன் மக்ரான் என்ற பாலை நிலத்தைக் கடக்க வேண்டியிருந்தது. கொளுத்தும் வெயிலும், எரிக்கும் மணலும் வீரர்களின் உயிரைக் குடிக்கும் தீயாய் மாறின. அலெக்சாண்டரும் தாகத்தால் துடித்தார். அவர் தாகத்தைத் தணிக்க, இரு தளபதிகள் நீண்ட தூரம் நடந்து, தங்கள் கவசத்தில் சிறிது தண்ணீர் கொண்டு வந்தனர். அலெக்சாண்டர் அத்தளபதிகளின் விசுவாசத்தைப் பாராட்டினார். பின்னர், அவர்களிடம், "வீரர்களுக்கும் தண்ணீர் கிடைக்க வழி உண்டா?" என்று கேட்க, அவர்கள், "இல்லை மன்னா. உங்கள் ஒருவருக்கு மட்டுமே தண்ணீர் கிடைத்தது." என்று சொன்னார்கள். வீரர்களுக்குத் தண்ணீர் இல்லாதபோது, தனக்கும் தண்ணீர் தேவையில்லை என்று கவசத்தில் இருந்த நீரை மணலில் ஊற்றினார் அலெக்சாண்டர். சூழ இருந்த வீரர்கள், தங்கள் தலைவனைப் பெருமையுடன் எண்ணி, ஆர்ப்பரித்தனர்.

தன்னைப் பின் தொடர்பவர்களின் இன்ப, துன்பங்களில்... முக்கியமாக, அவர்களின் துன்பங்களில் தன்னையே இணைத்துக் கொள்பவரே உண்மைத் தலைவர். உண்மை ஆயர். தன்னை நல்ல ஆயனாக உருவகித்து இயேசு கூறும் வார்த்தைகள் இன்றைய நற்செய்தியாக ஒலிக்கின்றன. அத்துடன், ஆடுகளின் நலனில் அக்கறை கொள்ளாமல், தங்கள் சுயநலனுக்காக, சுய ஆதாயத்திற்காக ஆடுகளைப் பலியாக்கும் திருடர், கொள்ளையர், கூலிக்கு மேய்ப்பவர் ஆகியோருடன் தன்னை ஒப்பிட்டு இயேசு பேசியுள்ள வார்த்தைகள் நம் மனதில் பல கேள்விகளை ஏக்கங்களை உருவாக்குகின்றன.

இந்தியாவில், இன்னும் சில நாட்களில் தேர்தல் முடிவுகள் வெளியாகவுள்ளன. நல்ல தலைவர்களைத்தான் நாம் தேர்ந்தேடுத்திருக்கிறோமா என்ற கேள்வியும், ஏக்கமும் இந்நாட்களில் மனதை நிறைக்கின்றன.

நல்ல ஆயனுக்கு, நல்ல தலைவனுக்கு உரிய பண்புகளை இன்றைய நற்செய்தியில் இயேசு குறிப்பிட்டுள்ளார். பெயர் சொல்லி பாசமாய் அழைத்தல், முன்னே சென்று ஆடுகளை வழி நடத்துதல் ஆகிய நற்பண்புகளுடன் ஆயனின் மற்றொரு முக்கியமான குணத்தையும் யோவான் நற்செய்தி 10ம் பிரிவில் இயேசு குறிப்பிடுகிறார்.

நல்லாயனின் ஒரு முக்கியமான குணம்... ஆடுகளுக்காகத் தன் உயிரையேத் தருவது. எந்த ஒரு சூழலிலும் தன்னைப் பற்றி சிந்திக்காமல், மற்றவர்களையே எண்ணி வாழ்வதைப் போன்ற ஓர் உயர்வான வாழ்வு உலகில் இல்லை. மனித வரலாற்றில் தங்களையே மறந்து, பிறருக்காக வாழ்ந்த பலரைப்பற்றி கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம்.

கடந்த ஈராண்டுகளாக முற்றுகையாலும், வன்முறைகளாலும் துன்புற்றுவரும் சிரியாவின் ஹோம்ஸ் நகர் மக்களைவிட்டுப் பிரியாமல், அவர்களுடனேயே தங்கியவர் 76 வயது நிறைந்த இயேசு சபை அருள் பணியாளர் Frans van der Lugt அவர்கள். கிறிஸ்தவர்கள் மட்டுமல்லாமல், இஸ்லாமியரும் இவரது பாதுகாப்பைத் தேடிவந்தனர். இவர், ஏப்ரல் 7ம் தேதி அடையாளம் தெரியாத ஒருவரால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார்.

தாய்மை, தலைமைத்துவம் ஆகிய உன்னதப் பண்புகளை வளர்க்கும் நாற்றங்கால், நமது குடும்பங்கள். குடும்பங்களில்தான் இறை அழைத்தலின் விதைகளும் ஊன்றப்படுகின்றன.

·         எனவே, அன்னை தினம், நல்லாயன் ஞாயிறு, இறை அழைத்தல் ஞாயிறு என்ற மூன்று ஆழமான எண்ணங்களைக் கொண்டாடும் இந்த நாளில், நம் குடும்பங்களுக்காகவும் சிறப்பான செபங்களை எழுப்புவோம்.

·         பள்ளிப் படிப்பு, கல்லூரி படிப்பு ஆகியவற்றை முடித்துவிட்டு, வாழ்வில் சில முக்கிய முடிவுகளை எடுக்கக் காத்திருக்கும் இளையோரை இன்று சிறப்பாக இறைவனின் திருப்பாதம் கொணர்வோம். நல்லாயனாம் இயேசுவின் அழைத்தலை ஏற்று, மக்கள் பணிக்குத் தங்களையே வழங்க முன் வரும் இளையோரை இறைவன் வழிநடத்த வேண்டுமென்று இறையழைத்தல் ஞாயிறன்று மன்றாடுவோம்.

·         மக்கள் மீது உண்மையான அக்கறை கொண்ட தலைவர்களை இந்தியத் தாய் இந்த தேர்தல் வழியே பெற்றெடுக்க வேண்டும் என்று உருக்கமாக மன்றாடுவோம்.

Messengers of Mercy கருணையின் தூதர்கள்

West Michigan Catholic priest has connection to canonization of two popes this weekend

http://michiganradio.org

Ever since Pope Benedict XVI announced his renunciation as the Head of the Catholic Church, on Feb.11, 2013, Vatican has become, as it were, the ‘centre’ of the world – especially the media world. The Catholic Church, seems to be going on a roller-coaster ride … Renunciation, Conclave, Election of Pope Francis and all that followed in the past one year, including the World Youth Day in Rio de Janeiro.

April 27, this Sunday, once again, Vatican becomes the eye of the media storm as well as the focus of the world in general. Bl.John XXIII and Bl.John Paul II are canonised at St Peter’s Square at 10.00 a.m. by Pope Francis. What a combination… Pope John XXIII, Pope John Paul II and Pope Francis – all, very popular Popes… all of them, people’s Popes! This day will be a VERY, VERY SPECIAL DAY in the history of the Catholic Church. TWO LIVING POPES TAKE PART IN THE CANONISATION MASS OF TWO FORMER POPES!

Although at every special Mass we recite the creed in which we say that we believe in the ‘One HOLY, Catholic, Apostolic’ Church, the history of the Catholic Church has not always been that ‘holy’. There have been many occasions when the Church was buried by the unholy adventures of unholy persons. But, God has raised the Church from its grave as often as she was buried! The Church, down these 20 centuries, have shown the world holy persons from different walks of life and helped us see holiness from various angles. This Sunday, when Pope Francis declares Pope John XXIII and Pope John Paul II as Saints, it gives us one more opportunity to reflect on holiness.

Fr Thomas Rosica, the Chief Executive Officer of Salt and Light Media in Canada, has recently written a book titled: John Paul II – A Saint for Canada. In his “Introduction: Santo Subito!”, he talks of what a ‘canonization’ signifies:

That a person is declared “Blessed” or “Saint” is not a statement about perfection. It does not mean that the person was without imperfection, blindness, deafness or sin. Nor is it a 360-degree evaluation of the pontificate or of the Vatican.

Beatification and canonization mean that a person lived his or her life with God, relying totally on God’s infinite mercy, going forward with God’s strength and power, believing in the impossible, loving enemies and persecutors, forgiving in the midst of evil and violence, hoping beyond all hope, and leaving the world a better place. That person lets those around him or her know that there is a force or spirit animating his or her life that is not of this world, but of the next. Such a person lets us catch a glimpse of the greatness and holiness to which we are all called, and shows us the face of God as we journey on our pilgrim way on earth.

When Pope Francis was returning to Rome from Rio, he spoke of the canonization of the two Popes that would send a clear message to the Church and the world at large. This ‘message’ would be that the world needs many more ‘merciful’ persons like Good Pope John and the Great John Paul! Pope Francis, when asked about the date he selected for the canonization of Popes John XXIII and John Paul II, said it signified that a new “age of mercy” is needed in the Church and the world. Both these saintly Popes have been, unquestionably, ‘messengers of mercy’!

The Sunday after Easter, is called the Divine Mercy Sunday. It was very appropriate that late Pope John Paul II was beatified on the Divine Mercy Sunday. In the year 2000 John Paul II established the Sunday after Easter as the Divine Mercy Sunday. Five years later, in 2005, he passed away on April 2, the Eve of the Divine Mercy Sunday. After another six years, he was beatified and now, after nine years, getting canonized on the Divine Mercy Sunday.

The Gospel of John (20:19-29) talks of the famous incident where Jesus invites Thomas to touch him and believe – an invitation to taste His mercy! Thomas, unfortunately, seems to hold an unenviable post, namely, the model of one of the most common human experiences called doubting. Kindly spare a thought for Tom, I mean St Thomas, the Apostle. He was not the only one to doubt the Resurrection of Jesus. All the disciples were caught in a web of doubt and fear. Only Thomas verbalised their collective doubt - “Unless I see…!” John’s Gospel glides over the fact that the other disciples doubted too. Luke’s Gospel makes it more explicit - (Luke 24: 36-39)

Some of us may have already taken the judgement seat trying to pronounce our judgement on Thomas: “What a pathetic man! After having lived with Jesus so closely for three years, this guy still doubted Jesus!” Those of us who have not suffered from doubts – especially doubts about those with whom we have lived closely for years – throw the first stone at Thomas.

Well, after having listened to hundreds of treatises on Resurrection, I still have my moments of hesitation about this sublime, crucial truth of Christianity. How can I judge Thomas, who came from the Jewish background where the idea of Resurrection was not that clear and strong?

If I were present in Jerusalem on the last few days of Jesus’ life, I would have had more doubts than Thomas, especially after having seen those last few hours on Calvary. So, I dare not take the judgement seat. Let me see whether I can stand along with the ‘accused’ Thomas and the other disciples and try to see this incident from their perspective.

The disciples left their trade, their parents, their everything... to follow Jesus. In those three years, Jesus became everything to them. He was their world. This world was brutally uprooted and nailed to the cross. The vacuum created by the absence of Jesus was filled by doubts and fear. Their doubts were very real. One of them betrayed Him and another denied Him. They could no longer believe in one another, neither could they believe in themselves. The way most of them ran away from the scene of the arrest of Jesus was still very raw. Probably most of them did not even attend the funeral of Jesus, since they were already buried in their own fears and worries. They decided to lock themselves up behind closed doors. They had already built their tomb in the upper room.

Jesus did not want his loved ones see decay. He wanted to open their graves and bring them alive. Hence, He entered their ‘tomb’ and stood among them. How did He come in? All the doors were locked… then, how could He? That was and, still, is the beauty of Jesus. The God of surprises! From his birth, He had surprised the Jewish world. It was the trademark of Jesus to defy expectations. He had done it once again. Closed doors and closed tomb are not a big deal for Jesus.

Closed doors have close connections with both St John XXIII and St John Paul II. When Pope John XXIII announced the Second Vatican Council, many around him, inside Vatican, were shocked and looked at him with serious doubts. But, Good Pope John was determined to open the doors of the Catholic Church, which was almost getting suffocated behind closed doors. Similarly, John Paul II opened the doors of the Communistic world and let Christ in. His efforts, once again, was looked upon with doubts and resistance!

It is appropriate that these two stalwarts of the 20^th century Catholic Church are being raised to Sainthood, on Divine Mercy Sunday, when Christ with his infinite mercy, passed through closed doors to help Thomas, and, through him, helped other disciples touch Him. We don’t know for sure whether Thomas responded to the invitation of Jesus to touch Him. But, we are very sure that Thomas was ‘touched’ by divine mercy and he made that wonderful acclamation: “My Lord and My God!” (John 20:28), the first human being to acknowledge Christ as God.  

We are thankful to Thomas since his doubt brought out one more ‘beatitude’ from Jesus – a beatitude addressed to all of us: “Blessed are those who have not seen and yet have believed."

Thank you, my Lord and my God! Thank you, Thomas!

  

அன்பு நெஞ்சங்களே, கத்தோலிக்கத் திருஅவை வலராற்றில் ஏப்ரல், 27, இந்த ஞாயிறு, பொன்னெழுத்துக்களால் பொறிக்கப்படவேண்டிய ஒரு நாள். முத்திப்பேறு பெற்ற திருத்தந்தையர், 23ம் ஜான் அவர்களும், 2ம் ஜான்பால் அவர்களும் இந்நாளில் புனிதர்களாக உயர்த்தப்படுகின்றனர். இதற்காக நாம் இறைவனுக்கு நன்றி செலுத்துவோம்.

ஏப்ரல், 27, இந்த ஞாயிறு, உலகில் பல கோடி மக்களின் கவனம் வத்திக்கானை நோக்கித் திரும்பியிருக்கும். ஞாயிறு காலை 10 மணிக்கு வத்திக்கான் புனித பேதுரு பசிலிக்காப் பேராலய வளாகத்தில் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், முத்திப்பேறு பெற்ற 23ம் ஜான் அவர்களையும், முத்திப்பேறு பெற்ற 2ம் ஜான்பால் அவர்களையும் புனிதர்களாக உயர்த்தும் திருப்பலியை நிறைவேற்றுகிறார். இந்நாள், திருஅவை வரலாற்றில் ஒரு தனியிடம் பெறும் நாள். வாழும் இரு திருத்தந்தையர் இணைந்து, மறைந்த இரு திருத்தந்தையரை புனிதர்களாக உயர்த்தும் நிகழ்வு, திருஅவை வரலாற்றில் அற்புதமான, அழகானதோர் இடம்பெறும் என்பதில் ஐயமில்லை.

திருஅவை வரலாற்றைப் புரட்டும்போது, அங்கு எல்லாமே, அழகாக, அற்புதமாக அமையவில்லை. 'திருஅவை' என்ற வார்த்தையில், 'திரு' என்பது புனிதத்தைக் குறிக்கும் வார்த்தை. நாம் பயன்படுத்தும் 'விசுவாசப் பிரமாண'த்தில், "ஏக, பரிசுத்த, கத்தோலிக்க, அப்போஸ்தலிக்கத் திருச்சபையை விசுவசிக்கிறேன்" என்று ஒவ்வொரு ஞாயிறன்றும் சொல்கிறோம்.

ஆனால், நாம் புனிதம் என்று அறிக்கையிடும் இத்திருஅவை, தன் புனிதத்தை இழந்து புதைந்துபோன நாட்கள் பல உண்டு. ஒவ்வொருமுறையும், இறைவன் அருளால் தாய் திருஅவை உயிர்பெற்று எழுந்துள்ளது. புனிதமற்ற மனிதர்களால் சிதைந்துபோன திருஅவை, ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக, புனிதமான மனிதர்களை உலகிற்கு அடையாளம் காட்டி வருகிறது. நாம் நினைத்தால், ஒவ்வொருவரும் புனிதம் அடையலாம் என்பதை நினைவுறுத்தி வருகிறது.

முத்திப்பேறு பெற்ற 23ம் ஜான், 2ம் ஜான்பால் என்ற இரு திருத்தந்தையரையும் புனிதர்களாகக் கொண்டாடும் இந்தப் பெருவிழாவில் புனிதத்தைப் பற்றியும், இவ்விரு புனிதர்களைப் பற்றியும் சிந்திப்பது நம்மை மேன்மைப்படுத்தும். நாமும் புனிதராகலாம் என்ற நம்பிக்கையை வளர்க்கும்.

கனடாவில், 'Salt and Light' என்ற ஒரு தொலைக்காட்சி மையத்தை நடத்திவரும் அருள் பணியாளர் Thomas Rosica என்பவர், ஒரு மாதத்திற்கு முன் வெளியிட்ட ஓர் அழகிய நூல் John Paul II - A Saint for Canada, கனடா நாட்டிற்கான புனிதர் - இரண்டாம் ஜான்பால். இந்நூலின் அறிமுகப் பக்கங்களில் அவர் எழுதியுள்ள சில எண்ணங்கள், புனிதத்தைப் புரிந்துகொள்ள உதவியாக உள்ளன:

"ஒருவர் 'முத்திப்பேறு பெற்றவர்' என்றோ 'புனிதர்' என்றோ அறிவிக்கப்படும்போது, அப்பழுக்கற்ற உன்னதத்தைப் பற்றிய அறிவிப்பு அல்ல அது. அந்த மனிதர் எவ்விதக் குறையும், பாவமும் அற்றவர் என்ற அறிவிப்பு அல்ல...

முத்திப்பேறு பெற்றவராக, புனிதராக ஒருவர் அறிவிக்கப்படும்போது, அவர் கடவுளின் கருணையைச் சார்ந்து, அவருடன் வாழ்ந்தார்; கடவுளின் சக்தியை நம்பி, தன் வாழ்க்கையைத் தொடர்ந்தார்; முடியாதது என்பதும், முடியும் என்ற நம்பிக்கையில் வாழ்ந்தார்; தன் பகைவர்களையும், தன்னைத் துன்புறுத்தியோரையும் மன்னித்து வாழ்ந்தார்; வன்முறைகள், தீமைகள் அவரைச் சூழ்ந்தாலும், நம்பிக்கை இழக்காமல் வாழ்ந்தார்; இறுதியில், அவர் இவ்வுலகம் விட்டுச் செல்லும்போது, அதை இன்னும் சற்று அழகுமிக்கதாய் விட்டுச் சென்றார் என்பதே அந்த அறிவிப்பில் அடங்கியுள்ளது."

அருள் பணியாளர் Thomas Rosica அவர்கள் கூறியுள்ள இந்தக் குணநலன்கள் பலவற்றையும் தங்கள் வாழ்வில் வெளிப்படுத்தியவர்கள் - திருத்தந்தை 23ம் ஜான் மற்றும், திருத்தந்தை 2ம் ஜான் பால்.

உயிர்ப்பு விழாவுக்கு அடுத்து வரும் ஞாயிறை இறை இரக்க ஞாயிறு என்று அழைக்கிறோம். இறை இரக்க ஞாயிறன்று, முத்திப்பேறு பெற்ற இரண்டாம் ஜான்பால் அவர்கள், புனிதராக உயர்த்தப்படுவது மிக,மிகப் பொருத்தமானது. ஏனெனில், இவர்தான், உயிர்ப்பு விழாவுக்கு அடுத்து வரும் ஞாயிறை இறை இரக்க ஞாயிறு என்று 2000மாம் ஆண்டு உருவாக்கினார். ஐந்து ஆண்டுகளுக்குப் பின், 2005ம் ஆண்டு இறை இரக்க ஞாயிறுக்கு முந்திய இரவு திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான்பால் இறையடி சேர்ந்தார். 6 ஆண்டுகளுக்குப் பின், அதே இறை இரக்க ஞாயிறன்று இவர் முத்திப்பேறு பெற்றவராக உயர்த்தப்பட்டார். 9 ஆண்டுகளுக்குப் பின், அதே இறை இரக்க ஞாயிறன்று இவர் புனிதராகவும் உயர்த்தப்படுகிறார்.

இவ்விரு திருத்தந்தையரையும் புனிதர்களாக உயர்த்த, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், ஏன் 'இறை இரக்கத்தின் ஞாயிறை'த் தேர்ந்தெடுத்தார் என்று கேட்டபோது, அவர் "இவ்வுலகம் என்றுமில்லாத அளவுக்கு இரக்கத்தை இழந்து தவிக்கிறது. எனவே, நாம் வாழும் உலகிற்கு 'இரக்கத்தின் காலம்' (the age of mercy) மிக அதிகமாகத் தேவைப்படுகிறது" என்று பதில் சொன்னார். 'இரக்கத்தின் கால'த்தை தங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் பறைசாற்றிய இரு திருத்தந்தையரை இறை இரக்க ஞாயிறன்று புனிதர்களாக அறிவிப்பது மிகப் பொருத்தமாகத் தெரிகிறது.

இறைவனின் இரக்கம், கருணை இவற்றை வாழ்வின் பல சூழல்களில் பல நிலைகளில் நாம் உணர்ந்திருக்கிறோம். சிறப்பாக, நம் வாழ்வில் ஏற்படும் பல்வேறு சந்தேகப் புயல்களை இறைவன் அடக்கி, மனதில் அமைதியை உருவாக்கும் நேரத்தில் இந்த இறை இரக்கத்தின் சிகரத்தை நாம் தொட்டிருக்கிறோம். அப்படி ஒரு சிகரத்தைத் தன் சீடர்கள் தொடுவதற்கு இயேசு உதவிய ஒரு நிகழ்ச்சியை இன்றைய நற்செய்தியாக நாம் வாசிக்கிறோம்.

உண்மையைப் பேசுபவரை "அரிச்சந்திரன்" என்றும், தாராள மனதுடையவரை "பாரி வள்ளல்" என்றும் அழைப்பதுபோல், சந்தேகப்படும் யாரையும் “சந்தேகத் தோமையார்” என்று அழைக்கிறோம். அவ்வளவு தூரம் தோமா சந்தேகத்தின் ஓர் எடுத்துக்காட்டாக மாறிவிட்டார். இந்தச் சந்தேகத் தோமாவை இறை இரக்கத்தின் சிகரத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார் இயேசு.

தோமா இயேசுவைச் சந்தேகப்பட்டார் என்று கேட்டதும் நம்மில் பலர், என்னையும் சேர்த்துதான் சொல்கிறேன்... உடனே ஒரு நீதியிருக்கை மீது அமர்ந்து "என்ன மனிதர் இவர்? இயேசுவோடு மூன்று ஆண்டுகள் நெருக்கமாய் பழகிவிட்டு, எப்படி இவரால் சந்தேகப்பட முடிந்தது?" என்று கேள்வி கேட்கிறோம். "தோமா இப்படி நடந்துகொண்டது தவறு" என்ற தீர்ப்பையும் தந்து விடுகிறோம். நீதியிருக்கைகளில் ஏறி அமர்வது எளிது. தோமா மீது கண்டனக் கற்களை எறிவதற்கு முன், நம்மில் யார் இதுவரை சந்தேகப்படாமல் வாழ்ந்திருக்கிறோமோ அவர்கள் அவர் மீது முதல் கல் எறியட்டும். நெருங்கிப் பழகிய பலரை... நம் பெற்றோரை, வாழ்க்கைத் துணையை, நம் பிள்ளைகளை, உயிர் நண்பர்களை நாம் பல நேரங்களில் சந்தேகப்படும்போது, தோமா இயேசுவைச் சந்தேகித்ததை எவ்விதம் குறை சொல்ல முடியும்?

கல்வாரியில் இயேசு இறந்ததை நீங்களோ, நானோ நேரடியாகப் பார்த்திருந்தால், ஒரு வேளை தோமாவை விட இன்னும் அதிகமாய் மனம் உடைந்து போயிருப்போம். எதையும் நம்பமுடியாமல், சந்தேகச் சமுத்திரத்தில் மூழ்கியிருப்போம். ஆகவே, தோமாவைத் தீர்ப்பிட நாம் அமர்ந்திருக்கும் நீதி இருக்கைகளை விட்டு எழுவோம். குற்றவாளிக் கூண்டில் நாம் நிறுத்தியுள்ள தோமாவின் நிலையில் நம்மை நிறுத்தி, இந்த நிகழ்வைச் சிந்திப்போம். தோமாவை மட்டும் சந்தேகப் பேர்வழி என்று கண்டனம் செய்யாமல், எல்லா சீடர்களுமே சந்தேகத்தில், பயத்தில் தத்தளித்தார்கள் என்பதை முதலில் புரிந்து கொள்ளவேண்டும். அவர்களது பயம், சந்தேகம் எல்லாவற்றிற்கும் காரணம் இருந்தது. அதையும் புரிந்து கொள்ள முயல்வோம்.

தங்கள் மீன் பிடிக்கும் தொழில், பெற்றோர், குடும்பம், வீடு என்று எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டு இயேசுவை நம்பி மூன்றாண்டுகள் வாழ்ந்தவர்கள் இந்தச் சீடர்கள். கடந்த மூன்று ஆண்டுகளில் இயேசுதான் அவர்களது உலகம் என்று ஆகிப் போன நேரத்தில், அந்த உலகம் ஆணி வேரோடு வெட்டப்பட்டு, சிலுவையில் தொங்கவிடப்பட்டது. இயேசுவை அடித்தளமாய் வைத்து அவர்கள் கட்டியிருந்த பல மனக்கோட்டைகள் தரைமட்டமாக்கப்பட்டன. எருசலேமில், கல்வாரியில் அவர்கள் கண்ட காட்சிகள் அவர்களை முற்றிலும் நிலைகுலையச் செய்துவிட்டன. இயேசுவின் மரணம் அவர்கள் வாழ்வில் விட்டுச்சென்ற அந்த வெற்றிடத்தை, சந்தேகமும், பயமும் நிரப்பிவிட்டன.

பயத்தில், சந்தேகத்தில், பூட்டப்பட்ட அந்த அறையின் இருளில் இனி வாழ்ந்தால் போதும் என்று தீர்மானித்த சீடர்களை இயேசு அப்படியே விட்டுவிடுவதாய் இல்லை. அவர்கள் வாழ்வில் மீண்டும் நுழைந்தார். அவர்கள் வாழ்வில் மீண்டும் நுழைய, சாத்தப்பட்ட கதவுகள் இயேசுவுக்கு ஒரு தடையாய் இல்லை. தன் கல்லறையை மூடியிருந்த அந்தப் பெரும் பாறையே அவரைத் தடுக்க முடியவில்லை. இந்தக் கதவுகள் எம்மாத்திரம்.

சாத்தப்பட்ட அந்த அறைக்குள் இயேசு வந்து நின்றதை, சீடர்களால் நம்ப முடியவில்லை. கதவு, சன்னல்கள் எல்லாம் சாத்தப்பட்ட ஓர் அறைக்குள் உடலோடு ஒருவரால் வர முடியுமா? முடியாது. இயற்கை நியதிகளுக்கு, அறிவியல் கூற்றுகளுக்கு முரணான ஒரு செயல். இயற்கை நியதிகள், அறிவியல் இவை மீறப்படும்போது, சந்தேகம் எழும். அறிவு அந்தச் செயலை ஏற்க மறுக்கும்.

ஆனால், அறிவும் அறிவியலும் சொல்வதை மட்டும் வைத்து வாழ்க்கையை நடத்திவிட முடியாதே. இரண்டும் இரண்டும் நான்குதான். ஆனால், சில சமயங்களில் இரண்டும் இரண்டும் ஐந்தாகலாம் அல்லது, மூன்றாகலாம். இதைப் புரிந்துகொள்ள மனம் வேண்டும், ஆன்மா வேண்டும், வெறும் அறிவு இங்கே உதவாது. எத்தனை முறை இதுபோன்ற அனுபவங்கள் நமக்கு இருந்திருக்கின்றன! பல சமயங்களில் அறிவை விட மனம் சொல்வது மிக அழகானதாய், அற்புதமானதாய், உண்மையாய் இருந்திருக்கிறது. என்பதை நாம் மறுக்கமுடியுமா?

சீடர்களின் சந்தேகங்களுக்கு, தோமாவின் சந்தேகங்களுக்கு இயேசு கூறிய பதில்: “இதோ! என் கைகள். இங்கே உன் விரலை இடு. உன் கையை நீட்டி என் விலாவில் இடு. ஐயம் தவிர்த்து நம்பிக்கைகொள்… நீ என்னைக் கண்டதால் நம்பினாய். காணாமலே நம்புவோர் பேறுபெற்றோர்”. (யோவான் 21: 27,29) இந்தச் சொற்களை வித்தியாசமாக நினைத்துப் பார்க்க வேண்டுமெனில், இயேசு சீடர்களிடம், தோமாவிடம், நம்மிடம் சொல்வது இதுதான்: "அறிவை மட்டும் நம்பி வாழாதே. மனதை நம்பு, ஆன்மாவை நம்பு. என்னை நம்பு. நம்பிக்கையோடு என்னை நீ தொடுவதால், நீயும் தொடப்படுவாய்."

இயேசுவின் அழைப்பை ஏற்று, தோமா இயேசுவைத் தொட்டாரா என்பதை நற்செய்தி தெளிவாகச் சொல்லவில்லை. உடலால் தோமா இயேசுவைத் தொட்டிருக்கலாம், தொடாமல் போயிருக்கலாம். ஆனால், இந்த அழைப்பின் மூலம் தோமாவின் மனதை இயேசு மிக ஆழமாகத் தொட்டார். எனவே அந்த மிக ஆழமான மறையுண்மையை தோமா கூறினார். "நீரே என் ஆண்டவர்! நீரே என் கடவுள்!" (யோவான் 21: 28)

இயேசுவை கடவுள் என்று கூறிய முதல் மனிதப் பிறவி தோமாதான். இயேசு தோமாவை இப்படி ஆழமாய்த் தொட்டதால், அவர் கண்ட அந்த அற்புத உண்மையை உலகெங்கும், குறிப்பாக, இந்தியாவிலும் பறை சாற்றினார் தோமா.

அறிவைக் கடந்த இறைவனை நம்பும்போது, இறைவனின் இரக்கம் சந்தேகப் புயல்களை அடக்கும்;  சந்தேக மலைகளைத் தகர்க்கும்; சந்தேகக் கல்லறைகளைத் திறக்கும். இந்த இறை இரக்கத்தை நாம் ஒவ்வொருவரும் வாழ்வில் உணர சந்தேகத் தோமாவின் பரிந்துரையோடு வேண்டுவோம்.

இன்று புனிதராக உயர்த்தப்படும் திருத்தந்தை 23ம் ஜான் அவர்கள், இரண்டாம் வத்திக்கான் பொதுச்சங்கத்தைக் கூட்டப்போவதாக அறிவித்தபோது, சூழ இருந்தவர்கள் அதிர்ச்சி அடைந்தனர்; அவரைச் சந்தேகக் கண்களுடன் பார்த்தனர். ஆயினும், அவர் உயிர்த்த இயேசுவை நம்பி, தூய ஆவியின் தூண்டுதலுக்குச் செவிமடுத்து, இரண்டாம் வத்திக்கான் பொதுச்சங்கத்தைத் துவக்கினார். பல ஆண்டுகளாக மூடப்பட்டுக் கிடந்த திருஅவையில் புதிய காற்று வீசட்டும் என்று முழங்கியவர் 'நல்லத் திருத்தந்தை' என்று அழைக்கப்படும் 23ம் ஜான். அவர் துவக்கிய பொதுச்சங்கத்தை அவரால் முடிக்க முடியவில்லை என்றாலும், அந்த இரண்டாம் வத்திக்கான் பொதுச்சங்கம் திருஅவையில் ஒரு நிலநடுக்கத்தையே உருவாக்கியது என்று சொல்லலாம்.

அதேபோல், கம்யூனிச உலகில் பெரும் நிலநடுக்கத்தைக் கொணர்ந்தவர் திருத்தந்தை 2ம் ஜான்பால். கம்யூனிச ஆதிக்கத்தில் தளையுண்டு கிடந்த பல நாடுகளை, தலைநிமிர்ந்து வாழச் செய்தவர் இவர். இவ்விரு புனிதர்களின் பரிந்துரையால், நாமும் நல்லவை நடக்கும் என்ற நம்பிக்கையோடு, நாளைய உலகைச் சந்திப்போம்.