Ignored Invitations… அலட்சியப்படுத்திய அழைப்புக்கள்

Pulitzer award winning photograph – Kevin Carter (1994)

http://www.choura2yak.com/2011/07/27/suicide-memorial-of-kevin-carter-27-july-1994/

When John Kennedy was president of the United States, he invited a number of accomplished artists to a White House banquet. Among those invited was the then aging William Faulkner. He was an American writer. Faulkner worked in a variety of media; he wrote novels, short stories, poetry, essays and screenplays.  Faulkner turned down the invitation, saying, "I'm too old to make new friends."

Faulkner must have been out of his mind to refuse such an opportunity, one would say. And the reason given by him to turn down the invitation may portray him as a snobbish old person. As always, when we point a finger at the other, there are three more pointing at us. The readings from this Sunday’s liturgy invite us to think of the various invitations each of us have received in our lives and also the very many ways we had turned down these invitations.

In the first reading, Prophet Isaiah describes a dream banquet spread by God (Isaiah 25: 6-10) and in the gospel (Matthew 22: 1-14) we hear Jesus giving us a warning as to how easy it is to immerse ourselves in our own lives and refuse invitations extended to us from God and others.

To understand the full implication of the dream banquet described by Isaiah, we need to look into the background of the Israelites. Food as well as the ambience in which it is served are a matter of choice only for the rich. For the poor, food - any food - is fine, provided there is something to fulfil their basic need. A pleasant ambience? A very distant and remote dream for the poor.

Israelites reeling under the yoke of slavery in a foreign soil can only DREAM of banquets and dinners. In reality, their food was nothing to write home about. (Home, if it existed at all?) This food was not ‘served’ but ‘thrown’ in a heap for them to feed on like animals. For the Israelites sitting at table and eating a proper food with wine was a very distant dream. Against such a pathetic background, Isaiah paints a dream banquet spread by God.

Isaiah 25: 6-10

On this mountain the LORD Almighty will prepare a feast of rich food for all peoples, a banquet of aged wine— the best of meats and the finest of wines.

On this mountain he will destroy the shroud that enfolds all peoples, the sheet that covers all nations; he will swallow up death forever.

The Sovereign LORD will wipe away the tears from all faces; he will remove his people’s disgrace

from all the earth. The LORD has spoken.

In that day they will say, “Surely this is our God; we trusted in him, and he saved us. This is the LORD, we trusted in him; let us rejoice and be glad in his salvation.”

The hand of the LORD will rest on this mountain; but Moab will be trampled in their land as straw is trampled down in the manure.

Wine, which was a matter of pride in the Israelite banquet, is mentioned twice in the opening line itself… aged wine, finest of wines! As we all know, it takes a lot of time and patience to produce good wine, aged wine and finest of wines. It is a matter of pride for any one to serve the best wine in banquets. (Remember the anxiety of Mother Mary during the wedding feast in Cana when the wine was running out?) Isaiah’s account of this dream banquet must have lifted the spirit of his people and given them hope that they would get back to their days of glory enjoying finest wines and best of meats.

A banquet is not just an occasion to fill one’s stomach and go home. It is a place where one can build relationships, a place where we can learn how to look into the needs of others. A real good banquet – not the type where the host wishes to show off – can create family spirit and equality. From this point of view, Jesus tells us in today’s parable how the persons who were invited to expand the horizons of their lives, turned down the invitation and went back to their own little shells of personal lives. But they paid no attention and went off—one to his field, another to his business. The rest seized his servants, mistreated them and killed them. (Matthew 22: 5-6)

I feel that these readings have come our way for a special reason. As in the days of slavery and starvation suffered by the Israelites, we witness quite a few countries suffer in this 21^st century. Last Wednesday, October 5, the Holy Father, Benedict XVI made a special appeal to all Christians that we need to respond to the famine that is prevalent in Africa.

Famine in Africa is not anything new to many of us. We have seen and heard so much about this that it no longer disturbs us. The appeal by the Holy Father is an invitation to all of us - an invitation not to be slighted or ignored as was done by the invitees in today’s gospel. They ignored the invitation and went back to their usual personal commitments.

I am reminded of a news item I heard a few years ago. This has all the ingredients of what we are reflecting on. This news is about Africa – Sudan, in particular. It is about famine; it is about how one young man was so busy with doing his ‘business’ in the midst of the famine that he ignored or slighted the invitation given to him. Here is the account of what happened in Sudan in 1993…

The brilliant Sudanese photographer Kevin Carter won the Pulitzer Prize with a photograph, taken in a small village in Sudan in the region of Ayod. The picture has toured the world. It shows a hopeless little girl, totally emaciated, lying on the floor, exhausted by hunger and dying, while in the background, the black silhouette of a vulture watching and waiting for her death. The destitution shown in the photograph is the direct result of the continuous meddling of Western foreign powers in Sudan in order to grab its riches. As a result of this and the inefficiency and corruption of the local government, Sudanese die of starvation in a country considered to be the richest in Africa in terms of agriculture.

In March 1993, while on a trip to Sudan, Carter was preparing to photograph a starving toddler trying to reach a feeding center when a vulture landed nearby. Carter later said that he waited 20 minutes to see if the vulture would flare its wings. He finally took a picture and then chased off the vulture. However, he came under criticism for failing to help the girl. The St. Petersburg Times in Florida said this of Carter: "The man adjusting his lens to take just the right frame of her suffering, might just as well be a predator, another vulture on the scene."

In 1994, the photograph won the Pulitzer Prize for Feature Photography. Four months later, overwhelmed by guilt and driven by a strong dependence on drugs, Kevin Carter committed suicide. Portions of Carter's suicide note read: "I am depressed ... I am haunted by the vivid memories of killings and corpses and anger and pain ... of starving or wounded children, of trigger-happy madmen, often police, of killer executioners."

http://en.wikipedia.org/wiki/Kevin_Carter

For Kevin Carter, the starving child was, perhaps, only an object to be photographed and not a human being to be helped. What about us? What does starvation in Africa mean to us? Statistics? One more news item? One more photo in the morning papers to be browsed, with a cup of coffee in the other hand? Or, an invitation from God which we cannot ignore in good conscience? In the answer to these questions, we may find our salvation!

அமெரிக்க அரசுத்தலைவர் ஜான் கென்னடி வெள்ளை மாளிகையில் ஒரு முறை சிறப்பு விருந்தொன்றை ஏற்பாடு செய்திருந்தார். அமெரிக்காவில் கலைத்துறையில் மிகவும் புகழ் பெற்றவர்களை மட்டும் அந்த விருந்துக்கு அழைத்திருந்தார். அவர்களில் ஒருவர் வயதில் முதிர்ந்த William Faulkner. இவர் ஒரு தலை சிறந்த எழுத்தாளர். கதைகள், கவிதைகள், கட்டுரைகள், நாடகங்கள் என்று பல வடிவங்களில் எழுதி புகழ் பெற்றவர். அரசுத்தலைவர் கென்னடியிடமிருந்து வந்திருந்த அந்த அழைப்பைக் கண்டதும் வில்லியம், "எனக்கு அதிக வயதாகிவிட்டது. எனவே, புது நண்பர்களை உருவாக்க எனக்கு விருப்பமில்லை" என்று பதில் சொல்லி, அந்த அழைப்பை மறுத்துவிட்டார்.

இப்படி ஓர் அரிய வாய்ப்பை வில்லியம் மறுத்துவிட்டாரே என்று நாம் எண்ணலாம். அழைப்பை ஏற்க மறுத்ததற்கு அவர் சொன்ன காரணம் நமக்கு எரிச்சல் மூட்டலாம். வில்லியத்தைப் பற்றி நம் தீர்ப்புகளை எழுதுவதற்கு முன், நம்மைப் பற்றி கொஞ்சம் சிந்திப்போமே. வாழ்வில் நமக்கு வந்துள்ள அழைப்புக்கள், அந்த அழைப்புக்களுடன் நமக்குக் கிடைத்த வாய்ப்புக்கள் எத்தனை, எத்தனை... இந்த  அழைப்புக்களையும் வாய்ப்புக்களையும் ஏற்க மறுத்து, நாம் கூறிய சாக்கு போக்குகள் எத்தனை, எத்தனை... இவைகளைச் சிந்திக்க இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்கள் நம்மை அழைக்கின்றன. இந்த அழைப்பை ஏற்போமா?

விருந்துண்ண அழைக்கும் இறைவன், அழைப்பை ஏற்க மறுக்கும் நாம் ஆகியவை இன்றைய வாசகங்கள் வழியே நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள மையக் கருத்துக்கள். இறைவாக்கினர் எசாயா இறைவன் தரும் இந்த விருந்தை விவரிக்கும்போது, முதலில் அங்கு பரிமாறப்படும் உணவு வகைகளைப் பட்டியலிடுகிறார். மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், இவை வெறும் உணவுப் பொருட்களின் பட்டியலைப் போல் தெரிகிறது. ஆனால், இஸ்ரயேல் மக்கள் வாழ்ந்து வந்த அடிமை வாழ்வை நினைத்துப் பார்த்தால், இந்தப் பட்டியல் அவர்கள் ஏங்கித் தவித்த ஒரு விடுதலை வாழ்வின் அடையாளங்கள் என்பது புரியும்.

அடுத்த நாள் அல்லது, அடுத்த வேளை உணவு வருமா என்பதே தெரியாமல், ஏங்கித் தவிக்கும் ஏழைகள் எப்படிப்பட்ட உணவு தங்களுக்குக் கிடைக்கும், அது எப்படி தயாரிக்கப்படுகிறது என்பதையெல்லாம் சிந்திப்பது கிடையாது. ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு பொழுதும் வகை வகையாய் உணவருந்துவோர் மனதில் இந்தச் சிந்தனைகளெல்லாம் உருவாகும்.

பல நூற்றாண்டுகளாய் அடிமைகளாய், அகதிகளாய், நாடோடிகளாய் வாழ்ந்து வந்த இஸ்ரயேல் மக்கள் உண்டதெல்லாம் பரிதாபமான ரொட்டித் துண்டுகளும், கீரைத் தண்டுகளுமே. மிருகங்களுக்குத் தரப்படுவதுபோல் பெரும் பாத்திரங்களில் அல்லது பாய்விரிப்பில் கொட்டப்படும் உணவை இந்த அடிமைகள் உண்ணவேண்டும், அதுவும் ஒருவரோடு ஒருவர் போட்டி போட்டுக் கொண்டு உண்ண வேண்டும். பொறுமையாய், நாகரீகமாய் காத்திருந்தால் ஒன்றும் கிடைக்காது. இப்படி ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு துண்டு ரொட்டிக்காக போராட வேண்டியிருந்த இஸ்ரயேல் மக்கள், ஆற அமர நாற்காலிகளில் அமர்ந்து, விருந்துண்பது எப்படி என்பதையே மறந்திருந்தனர். அவர்களிடம் இறைவன் தரும் ஒரு விருந்தைப் பற்றி இறைவாக்கினர் எசாயா இவ்விதம் கூறுகிறார்:

இறைவாக்கினர் எசாயா 25: 6

படைகளின் ஆண்டவர் இந்த மலையில் மக்களினங்கள் அனைவருக்கும் சிறந்ததொரு விருந்தை ஏற்பாடு செய்வார்: அதில் சுவைமிக்க பண்டங்களும், பழரசப் பானமும், கொழுப்பான இறைச்சித் துண்டுகளும், வடிகட்டிப் பக்குவப்படுத்திய திராட்சை இரசமும் பரிமாறப்படும்.

இறைவாக்கினர் எசாயா இந்த வாசகத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கும் திராட்சை இரசத்தைக் கொஞ்சம் சிந்தித்துப் பார்ப்போம். “வடிகட்டிப் பக்குவப்படுத்திய திராட்சை இரசம்” என்று எசாயா குறிப்பிடும் இந்த ஒரு பானத்தை உருவாக்க நேரமும், கவனமும் தேவை. நல்ல சுவையான திராட்சை இரசத்தை விருந்து நேரத்தில் பரிமாறுவதே ஒரு பெருமை. இந்தப் பெருமை பறிபோய்விடுமோ என்ற கவலையில் அன்னை மரியா கானாவூர் திருமணத்தின்போது இயேசுவை அணுகிய அந்த சம்பவம் நமக்கு நினைவிருக்கும் என்று எண்ணுகிறேன்.

நேரம் எடுத்து, கவனம் செலுத்தி உணவுப் பொருட்களையோ திராட்சை இரசங்களையோ தயாரிக்கும் அந்தப் பழக்கத்தையே பல நூற்றாண்டுகளாய் இழந்து தவித்தனர் இஸ்ரயேல் மக்கள். சுவையுள்ள திராட்சை இரசத்துடன் விருந்து கொடுத்து பெருமை கொண்ட காலங்களெல்லாம் இவர்களுக்கு தூரத்துக் கனவுகளாக இருந்தன. இவ்விதம் தவித்துக் கொண்டிருந்த இவர்களுக்கு எசாயா கூறும் இந்த உணவுப் பட்டியலே தங்கள் பாரம்பரியப் பெருமையை எண்ணிப்பார்க்க அவர்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பைத் தந்திருக்கும். அல்லது, வரப்போகும் விடுதலை வாழ்வைப் பற்றிய கனவுகளை, நம்பிக்கையை அவர்கள் உள்ளங்களில் வளர்த்திருக்கும்.

விருந்தையும், உணவுப் பட்டியலையும் இவ்வளவு விரிவாக நாம் சிந்திக்க வேண்டுமா என்ற எண்ணம் உங்களுக்கு எழலாம். அதற்கு காரணம் உண்டு அன்பர்களே. அன்று தங்கள் சுய மரியாதையெல்லாம் இழந்து, உணவுக்காகப் போராடிய இஸ்ரயேல் மக்களைப் போல, நாம் வாழும் இந்த 2011ம் ஆண்டிலும் உணவுக்காகப் போராடும் பல கோடி மக்களை எண்ணிப் பார்க்க இன்றைய வாசகங்கள் நமக்கு ஒரு வாய்ப்பைத் தந்துள்ளன. ஓர் அழைப்பைத் தந்துள்ளன. உலகில், சிறப்பாக ஆப்ரிக்க நாடுகளில், பசியின் கொடுமையால் தங்கள் மனிதத்தன்மையை இழந்து, மிருகங்களைப் போல், அல்லது மிருகங்களிலும் கேவலமாக வாழ்வோரை எண்ணிப் பார்க்க... அவர்கள் மீண்டும் மனிதர்களாக வாழ்வதற்கு நாம் என்ன செய்ய முடியும் என்பதை எண்ணிப் பார்க்க அக்டோபர் 5, கடந்த புதனன்று, திருத்தந்தை 16ம் பெனடிக்ட் தன் புதன் பொது மறைப்போதகத்தில் அழைப்பு விடுத்தார். இதே அழைப்பை இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்களும் நமக்கு விடுக்கின்றன. இந்த அழைப்பை ஏற்பதும், மறுப்பதும் நம் பொறுப்பு.

ஆப்ரிக்காவில் நிலவும் வறட்சியும், வறுமையும், பட்டினிச் சாவுகளும் நாம் பல ஆண்டுகளாகக் கேட்டு வரும் ஒரு செய்தி என்பதால், அது நம் உள்ளத்தைத் தொடாமல் போக வாய்ப்பு உண்டு. இவற்றை அடிக்கடி நாளிதழ்களிலும், தொலைக்காட்சிகளிலும் பார்த்துப் பார்த்து அலுத்துப் போயிருப்போம் இல்லையா? "வறுமையும், பட்டினியும் இந்த உலகில் எல்லா இடங்களிலும் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. என்னால் என்ன செய்ய முடியும்?" என்று இந்தப் பிரச்சனையை அலட்சியப்படுத்தும் ஆபத்து அதிகம் உண்டு. இப்படி அலட்சியப்படுத்தியவர்களைப் பற்றி இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் குறிப்பிடுகிறார். அரசன் தந்த அழைப்பை ஏற்க மறுத்து, தங்கள் வயல்களிலும், கடைகளிலும் பணிகள் செய்யப்போன மனிதர்களை இன்றைய  நற்செய்தியில் நாம் சந்திக்கிறோம். அதேபோல், ஆப்ரிக்காவின் பட்டினிச் சாவுகள் மூலம் நமக்கு வரும் அழைப்புக்களையும் நாம் ஒதுக்கி வைத்து விட்டு, நம் பணிகளில், நம் சொந்த வாழ்வில் மீண்டும் மூழ்கி விடும் ஆபத்து நமக்கும் உண்டு.

ஆப்ரிக்க நாடுகளின் பட்டினிச் சாவுகளைப் பற்றிப் பேசும்போது, முன்னர் வாசித்த ஒரு செய்தி நினைவுக்கு வருகிறது. இந்தப் பட்டினி சாவுகளால் சிறிதும் பாதிக்கப்படாமல், தனக்கு விடப்பட்ட பணியை மட்டும் செய்துவிட்டுத் திரும்பிய ஒரு புகைப்படக் கலைஞரைப் பற்றிய செய்தி அது.

ஒவ்வோர் ஆண்டும் மனித சமுதாயத்தின் மனசாட்சியை உலுக்கி எடுக்கும் புகைப்படங்கள் அவ்வப்போது நாளிதழ்களில் வெளிவந்த வண்ணம் உள்ளன. இவற்றில் சிறந்த படத்திற்கு Pulitzer என்ற விருது வழங்கப்படும். 1994ம் ஆண்டு இந்த விருதைப் பெற்ற புகைப்படம் சூடான் நாட்டில் எடுக்கப்பட்ட ஒரு புகைப்படம். அங்கு நிலவிய பட்டினிக் கொடுமையை விளக்கும் ஒரு படம். இந்தப் படத்தில் எலும்பும் தோலுமான ஒரு நான்கு வயது பெண் குழந்தை தரையில் ஊர்ந்து செல்வதாகக் காட்டப்பட்டிருந்தது. பல நாட்கள் பட்டினி கிடந்ததால், எழுந்து நடக்கும் சக்தியை இழந்திருந்த அந்தக் குழந்தை, அருகிலிருந்த ஒரு உணவுதரும் மையத்திற்கு ஊர்ந்து சென்று கொண்டிருந்தது. அந்தக் குழந்தைக்குப் பின்புறம் பத்தடி தள்ளி ஒரு பிணம்தின்னும் கழுகு அமர்ந்திருந்தது. அந்தக் குழந்தை எப்போது இறந்து விழும், தன் விருந்தை ஆரம்பிக்கலாம் என்று அந்தக் கழுகு காத்திருந்தது. சூடானில் மனிதர்கள் உணவின்றி இறந்து வந்ததால், பிணம் தின்னும் கழுகுகளுக்கு பெருமளவு உணவு கிடைத்தது என்பதை அந்தப் படம் சொல்லாமல் சொன்னது.

விருது பெற்ற இந்தப் படத்தை எடுத்தவர் Kevin Carter என்ற 33 வயது இளைஞர். ஐ.நா.அமைப்பு சூடானில் மேற்கொண்ட பணிகளைப் படம் எடுப்பதற்காகச் சென்றவர் அவர். அவருக்கு Pulitzer விருது கிடைத்த அன்று, பலர் அவரிடம் “அந்தக் குழந்தைக்கு என்ன ஆனது?” என்று கேட்டார்கள். அவர் பதிலுக்கு, "நான் அந்தப் படத்தை எடுத்தபின், கழுகை விரட்டிவிட்டு அந்த இடத்தை விட்டுச் சென்றுவிட்டேன். அந்தக் குழந்தைக்கு என்ன ஆனது என்று எனக்குத் தெரியாது." என்று சொன்னார். அவர் சொன்ன இந்தப் பதிலைக் கேட்டபின், ஒரு நாளிதழ் Kevin Carterஐப் பற்றி பின்வருமாறு எழுதியிருந்தது: "குழந்தைக்கு இந்தப் பக்கம் அமர்ந்து படம் எடுத்த இவருக்கும், குழந்தைக்கு அந்தப்பக்கம் அமர்ந்திருந்த அந்தப் பிணம் தின்னும் கழுகுக்கும் வித்தியாசம் எதுவுமில்லை." விருது பெற்ற இந்தப் புகைப்படத்தினால் அவர் பெற்ற கண்டனங்கள் Kevin Carterன் மனதை உடைத்தன. விருதுபெற்ற அதே ஆண்டு அவர் தற்கொலை செய்துகொண்டார்.

பசி, பட்டினி, வறுமை இவைகளை நாம் எவ்விதம் நோக்குகிறோம்? பட்டினிச் சாவுகள் நமக்கு வெறும் புள்ளி விவரங்களா? தினசரி செய்திகளா? காட்சிப் பொருள்களா அல்லது இவை அனைத்தும் இறைவன் நமக்குத் தரும் சிறப்பான அழைப்புக்களா? நான், எனது என்ற சிறைகளிலிருந்து வெளியேறுவதற்கு இறைவன் நமக்குத் தரும் அழைப்புக்களை ஒதுக்கிவிட்டு, மறுத்துவிட்டு, நம் அன்றாட வாழ்வில் மட்டும் கவனம் செலுத்துவது வலியச் சென்று நம்மையே மீண்டும் தன்னலச் சிறைகளுக்குள் அடைத்துக் கொள்ளும் வழிகள். இறைவன் தரும் இந்த அழைப்பைவிட நம் தனிப்பட்ட, தினசரி வாழ்வே பெரிது என்று எத்தனை முறை நாம் வாழ்ந்திருக்கிறோம்? அந்த அழைப்பின் வழி வந்த நல்ல எண்ணங்களை எத்தனை முறை கொன்று குழிதோண்டி புதைத்திருக்கிறோம்? இந்தக் கேள்விகளுக்கு இன்றும், இனி வரும் நாட்களிலும் பதில்கள் தேடுவது நமக்கு மீட்பைத் தரும்.