BEATIFICATION OF ARCHBISHOP OSCAR ROMERO அருளாளராக உயர்த்தப்பட்ட பேராயர் ரொமேரோ

Quote from Arch.Oscar Romero

https://cuslar.files.wordpress.com

As I begin this Sunday’s reflection, hundreds of thousands of people (media estimation is between  250,000 and 500,000) have gathered in San Salvador, the capital of El Salvador, to witness their beloved Archbishop Oscar Romero being raised to the altar as a Blessed! Both the names of the City as well the nation, namely, San Salvador – Holy Saviour and El Salvador – The Saviour did not make any sense to the people living in El Salvador 30, or 40 years back. The nation looked anything but saved or, even, ‘savable’! During those dark years of oppression, there were flashes of light, one of them being - Archbishop Romero.

Pope Francis has sent a message to the His Excellency José Luis Escobar Alas, Archbishop of San Salvador, for this Beatification Ceremony. In his message, the Holy Father says: 

In this beautiful Central American country, bathed by the Pacific Ocean, the Lord granted to his Church a zealous bishop who, by loving God and serving his brethren, became an image of Christ the Good Shepherd. In times of difficult coexistence, Mons. Romero knew how to lead, defend and protect his flock, remaining faithful to the Gospel and in communion with the entire Church. His ministry was distinguished by a special attention to the poorest and most marginalized. And in the moment of his death, while celebrating the Holy Sacrifice of Love and Reconciliation, he received the grace of fully identifying with the One who have His life for His sheep.

For those of us who may not know enough about this great martyr of our times, here is a mosaic of thoughts and events spanning from 1977, when Romero assumed his role as the Archbishop of San Salvador, until his death in 1980. (I am borrowing heavily from the article “Honoring Oscar Romero of El Salvador” written by Rev. John Dear, an internationally known author, lecturer and peace activist - published in Huffington Post on May 20.)

Oscar Romero is the epitome of what it means to be a Christian -- a prophet of peace, justice and nonviolence. He was just like the nonviolent Jesus. Romero vigorously denounced the U.S. backed death squads and U.S. military aid, defended the poor and oppressed, stood with all those being threatened and killed, and was eventually killed himself, standing at the altar. His martyrdom attracted the love and devotion of millions upon millions of poor people and nonviolent activists in El Salvador and Latin America.

Romero spent his years up until 1977 as a pious, conservative cleric who quietly sided with the rich, the military, and the powerful. When he became the Archbishop of San Salvador, the Jesuits at the UCA (The Cenral American University) in San Salvador were crushed. They immediately wrote him off -- all but one, Rutilio Grande, who reached out to Romero in the weeks after his installation and urged him to learn from the poor and speak on their behalf.

Grande himself was a giant for social justice. He organized the rural poor in Aguilares, and paid for it with his life on March 12, 1977. Standing over Grande's dead body that night, Romero was transformed into one of the world's great champions for the poor and oppressed. From then on, he stood with the poor, and denounced every act of violence, injustice and war. He became a fiery prophet of justice and peace, "the voice of the voiceless."

The day after Grande's death, Romero preached a sermon that stunned El Salvador. With the force of Martin Luther King, Jr., Romero defended Grande, demanded social and economic justice for the poor, and called everyone to take up Grande's prophetic work. To protest the government's participation in the murders, Romero closed the parish school for three days and cancelled all masses in the country the following week, except for one special mass in the Cathedral. Over one hundred thousand people attended the Cathedral Mass that Sunday and heard Romero's bold call for justice, disarmament and peace. Grande's life and death bore good fruit in the heart and soul of Romero. Suddenly, the nation had a towering figure in its midst.

Oscar Romero and Rutilio Grande

http://www.aleteia.org

Within months, priests, catechists and church workers were regularly targeted and assassinated, so Romero spoke out even more forcefully. He even criticized the president, which no Salvadoran bishop had ever done before, and few in the hemisphere ever did. As the U.S.-backed government death squads attacked villages and churches and massacred campesinos, Romero's truth-telling became a veritable subversive campaign of nonviolent civil disobedience.

Soon Romero was greeted with applause everywhere he went. Thousands wrote to him regularly, telling their stories, thanking him for his prophetic voice and sharing their new found courage. His Sunday homilies were broadcast nationwide on live radio. The country came to a standstill as he spoke. Everyone listened, even the death squads.

As the arrests, torture, disappearances and murders continued, Romero made two radical decisions which were unprecedented. First, on Easter Monday, 1978, he opened the seminary in downtown San Salvador to welcome any and all displaced victims of violence. Hundreds of homeless, hungry and brutalized people moved into the seminary, transforming the quiet religious retreat into a crowded, noisy shelter, make-shift hospital, and playground.

Next, he halted construction on the new Cathedral in San Salvador. When the war is over, the hungry are fed, and the children are educated, then we can resume building our cathedral, he said. Both historic moves stunned the other bishops, cast judgment on the Salvadoran government, and lifted the peoples' spirits.

On one of my visits, a Salvadoran told me how Romero would drive out to city garbage dumps to look among the trash for the discarded, tortured victims of the death squads on behalf of grieving relatives. "These days I walk the roads gathering up dead friends, listening to widows and orphans, and trying to spread hope," he said.

When President Jimmy Carter announced, in February 1980, that he was going to increase U.S. military aid to El Salvador by millions of dollars a day, Romero was shocked. He wrote a long public letter to Carter, asking the United States to cancel all military aid. Carter ignored Romero's plea, and sent the aid. (Between 1980 and 1992, the U.S. spent $6 billion to kill 75,000 poor Salvadorans.)

In the weeks afterwards, the killings increased. So did the death threats against Romero. He made a private retreat, prepared for his death, discovered an even deeper peace, and mounted the pulpit. During his March 23, 1980, Sunday sermon, Romero let loose and issued one of the greatest appeals for peace and disarmament in church history:

I would like to make an appeal in a special way to the men of the army, to the police, to those in the barracks. Brothers, you are part of our own people. You kill your own campesino brothers and sisters. And before an order to kill that a man may give, the law of God must prevail that says: Thou shalt not kill! No soldier is obliged to obey an order against the law of God. No one has to fulfill an immoral law. It is time to recover your consciences and to obey your consciences rather than the orders of sin. The church, defender of the rights of God, of the law of God, of human dignity, the dignity of the person, cannot remain silent before such abomination. We want the government to take seriously that reforms are worth nothing when they come about stained with so much blood. In the name of God, and in the name of this suffering people whose laments rise to heaven each day more tumultuously, I beg you, I ask you, I order you in the name of God: Stop the repression!

The next day, March 24, 1980, Romero presided over a small evening mass in the chapel of the hospital compound where he lived. He read from John's Gospel: "Unless the grain of wheat falls to the earth and dies, it remains only a grain. But if it dies, it bears much fruit "(12:23-26). Then he preached about the need to give our lives for others as Christ did. Just as he concluded, he was shot in the heart by a man standing in the back of the church. He fell behind the altar and collapsed at the foot of a huge crucifix depicting a bloody and bruised Christ. Romero's vestments, and the floor around him, were covered in blood. He gasped for breath and died in minutes.

In his article “Romero died before he was killed”, Fr Ron Rolheiser makes some very insightful observations on the changes that came about in Archbishop Romero:

Romero changes, changes as he begins to deal more directly with the poor. His simple honesty and his refusal to distort the truth he sees lead him to see how the struggle for justice and the struggle for the Gospel are inextricably linked. As his vision clarified, his courage grew. However, his conversion is not, as many suppose, a conversion to ideology, or violence, or anger, or to any one-sided compassion. He continues to love all, poor and rich. When he is accused by the rich of being overly concerned for the poor he protests by saying he is painfully concerned for everyone. He condemns violence, by the poor as much as by the rich.

At one stage, he confronts one of his priests who has taken to carrying a machine gun and suggests that, by carrying a weapon, he is putting himself on the same level as the oppressors. The priest counters by suggesting that Romero’s non-violence, while idealistic, is ineffective.

Romero then asks the priest: “Do you still pray?”

“Yes, I do,” was the reply.

“Then why,” questions Romero, “are you carrying a gun?”

As Romero understood more the need to struggle for justice, he understood, in a way that the machine gun carrying priest never did, how Good Friday and Easter Sunday, not terrorism and gun fire, are the paths to justice and the kingdom. Sister Mary Jo Leddy recently commented that, in any situation dominated by fear, you need people who have died before they die, people who, before death, already live the resurrection. In this is fear, timidity, overcome.

Too often, however, we just want to survive. Then we choose not to die, but that, as she points out, is not the same thing as choosing to live. We need to die before we die to live in the freedom of the resurrection already now.

Romero’s real witness consisted in precisely that, long before an assassin’s bullet ended his life, he had already died. The great courage he had during his last months came from this, as a dead man, he had nothing left to lose. In an interview with the Mexican journalist Jose Calderon Salazar, Excelsior Journal correspondent in Guatemala, two weeks before his death he said:

“I have often been threatened with death. Nevertheless, as a Christian, I do not believe in death without resurrection. If they kill me I will rise in the Salvadoran people. I say so without meaning to boast, with the greatest humility. As a pastor I am obliged by divine mandate to give my life for those I love – for all Salvadorans, even those who may be going to kill me… Martyrdom is a grace of God that I do not believe I deserve. But if God accepts the sacrifice of my life, let my blood be a seed of freedom, and the sign that hope will soon be a reality….You may say, if they succeed in killing me, that I pardon and bless those who do it… A bishop will die, but the Church of God, which is the people, will never perish”

Romero's funeral became the largest demonstration in Salvadoran history, some say in the history of Latin America. The government was so afraid of the grieving people that they threw bombs into the crowd and opened fire, killing some thirty people and injuring hundreds more. The Mass of Resurrection was never completed and Romero was hastily buried. This weekend, (May 23,2015) El Salvador will complete that Mass of Resurrection.

It is significant that the Beatification of Archbishop Romero takes place between two pivotal events of our faith – The Ascension and the Pentecost. The Gospel for the Feast of the Pentecost talks of one of the functions of the Holy Spirit, namely: When the Spirit of truth comes, he will guide you into all the truth. (John 16:13)

Guided by the Spirit of truth, Bl. Romero as well as thousands of modern-day prophets have spoken the hard and bitter truth and paid the price by their lives. May we, through the intercession of Bl. Oscar Romero, continue to seek and find truth and be guided by the Spirit of truth!

A large canvas depicting Archbishop Oscar Romero (Photo - CNS)

http://www.catholicherald.co.uk  

எல் சால்வதோர் நாடு உள்நாட்டுப் புரட்சியில் சிக்கித் தவித்த காலத்தில், அந்நாட்டின் தலைநகர் சான் சால்வதோரில், இரவு நேரத்தில், கார் ஒன்று ஊரைச் சுற்றி வந்தது. ஊரில் இருந்த ஒவ்வொரு குப்பைத் தொட்டிக்கும் அருகே அந்தக் கார் நின்றது. குப்பைத் தொட்டிகளில் யாரும், பிணமாகவோ, அல்லது இறக்கும் நிலையிலோ கிடக்கின்றனரா என்று காரின் உரிமையாளர் தேடினார். அவர் அவ்விதம் தேடி வந்தவர்கள், அந்நாட்டு அரசின் 'கொலைப்படை'யால் சித்திரவதை செய்யப்பட்டவர்கள், கொல்லப்பட்டவர்கள். குப்பைத் தொட்டிகளில் குற்றுயிராகவோ, பிணமாகவோ கிடப்பவர்களை தன் காரில் ஏற்றிக்கொண்டார். அந்தக் கார், நேராக, அவ்வூரின் ஆயர் இல்லத்திற்குச் சென்றது. ஏறத்தாழ, ஒவ்வொரு இரவும் இந்தத் தேடல் நடந்து வந்தது.

அந்தக் காரின் உரிமையாளர், பேராயர் ஆஸ்கர் ரொமேரோ அவர்கள். எல் சால்வதோர் நாட்டின் தலைநகர், சான் சால்வதோரில் 1977ம் ஆண்டு, பேராயராகப் பொறுப்பேற்று, 1980ம் ஆண்டு, மார்ச் 24ம் தேதி கொல்லப்பட்ட பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், மே 23, இச்சனிக்கிழமை, அருளாளராக உயர்த்தப்பட்டார். திருஅவையால், அருளாளர் என்று அதிகாரப் பூர்வமாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ள பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், கடந்த 35 ஆண்டுகளாக மக்கள் மனம் என்ற பீடத்தில் ஏற்றி வணங்கப்பட்டு வருபவர்.

அருளாளர் Óscar Arnulfo Romero y Galdámez அவர்களை மையப்படுத்தி, இன்றைய ஞாயிறு சிந்தனையை மேற்கொள்வோம். பேராயர் ரொமேரோ அவர்களைப் பற்றி அதிகம் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்ற காரணத்தால், அவர் தன் வாழ்க்கையில் கடந்துவந்த ஒரு சில மைல்கற்களை, குறிப்பாக, அவர் வாழ்வின் இறுதி மூன்று ஆண்டுகளை உங்களுடன் பகிர்ந்துகொள்கிறேன்.

1917ம் ஆண்டு பிறந்த ஆஸ்கர் அவர்கள், தன் 25வது வயதில் அருள்பணியாளராகவும், 53வது வயதில் ஆயராகவும் அருள்பொழிவு பெற்றவர். 1977ம் ஆண்டு, தன் 60வது வயதில், சான் சால்வதோர் உயர் மறைமாவட்டத்தின் பேராயராக அவர் நியமனம் பெற்றபோது, அந்நகரின் செல்வந்தர்கள் மகிழ்ச்சி அடைந்தனர். பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், கோவில், மதம் சார்ந்த பணிகளை மட்டுமே ஆற்றுவார், சமுதாயப் பிரச்சனைகளில் தலையிடமாட்டார் என்று அவர்கள் எண்ணியதால் மகிழ்ந்தனர்.

1970, 80களில், எல் சால்வதோர் நாட்டில் நிகழ்ந்த அக்கிரமங்கள், குறிப்பாக, செல்வம் நிறைந்த கத்தோலிக்கர்களால் வறியோர் அடைந்த இன்னல்கள் ஏராளம். இந்த சமுதாய அநீதிகளுக்கு எதிராகக் குரல் கொடுத்தவர்கள், அரசின் 'மரணப்படை'யால் (death squad) கொன்று குவிக்கப்பட்டனர். அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டு அரசின் ஆதரவும், நிதி உதவியும் இருந்ததால், இந்தக் மரணப்படையின் அக்கிரமங்கள் அத்துமீறிச் சென்றன.

சான் சால்வதோர் நகரில், 1965ம் ஆண்டு முதல், 'மத்திய அமெரிக்கப் பல்கலைக்கழக'த்தை (Central American University) நடத்திவந்த இயேசு சபையினர், நாட்டில் நிலவும் அநீதியை எதிர்த்து குரல் எழுப்பி வந்தனர். அவர்களுக்கு ஒவ்வொரு நாளும் கொலை மிரட்டல்கள் வந்தவண்ணம் இருந்தன. இருப்பினும், அவர்கள் துணிவுடன் தங்கள் சமூகநீதிப் பணிகளைத் தொடர்ந்தனர்.

ஆஸ்கர் ரொமேரோ அவர்கள் பேராயராக நியமனம் பெற்றபோது, இயேசு சபையினர் மனம் உடைந்துபோயினர். அவர்களைப் பொருத்தவரை, பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், நாட்டில் நிலவும் அநீதிகளுக்கு எதிராகக் குரல் கொடுக்கமாட்டார் என்று எண்ணியதால், இந்த மனநிலை அவர்களுக்குள் உருவானது.

அப்பல்கலைக் கழகத்தில் பணியாற்றி, பின்னர், வறுமைப்பட்ட விவசாயிகள் நடுவில் உழைத்துவந்த இயேசு சபை அருள் பணியாளர், ருத்திலியோ கிராந்தே கார்சியா (Rutilio Grande García) அவர்கள், பேராயர் ரொமேரோ அவர்களின் நெருங்கிய நண்பர். சமுதாய நீதி குறித்து இருவருக்கும் காரசாரமான கருத்துப் பரிமாற்றங்கள் நிகழ்வதுண்டு.

அருள்பணி கிராந்தே அவர்கள் மேற்கொண்டிருந்த சமூக நீதிப் போராட்டத்திற்கு விலையாக, அவர், 1977ம் ஆண்டு, மார்ச் 12ம் தேதி கொல்லப்பட்டார். கொலையுண்டு கிடந்த நண்பர் கிராந்தேயின் சடலத்திற்கு முன், பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் மனம் மாறினார். தன் நண்பர் கிராந்தேயின் அடக்கச் சடங்கில் பேராயர் ஆற்றிய மறையுரை, எல் சால்வதோர் நாட்டை அதிர்ச்சியடையச் செய்தது. அரசு அதிகாரிகளும் செல்வந்தர்களும் அதிர்ச்சியும், ஆத்திரமும் அடைந்தனர். வறியோரோ அந்த மறையுரையைக் கேட்டு, ஆனந்த அதிர்ச்சி அடைந்தனர். அருள்பணி கிராந்தே அவர்களுக்குப் பதிலாக, தங்கள் சார்பில் போராட பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் கிடைத்ததை எண்ணி, வறியோர், ஆனந்தத்தில் திளைத்தனர்.

அருள்பணி ருத்திலியோ கிராந்தே அவர்களின் கொலையை, அரசு தீர விசாரிக்கவேண்டும் என்று அறிக்கை வெளியிட்ட பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், தகுந்த விசாரணை முடியும்வரை அரசு நடத்தும் எந்த விழாவிலும் தான் கலந்துகொள்ளப் போவதில்லை என்றும் அறிவித்தார். அருள்பணி கிராந்தே அவர்களின் அடக்கத் திருப்பலியில், ஒரு இலட்சத்திற்கும் மேலானோர் கலந்துகொண்ட நேரத்தில், பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், நாட்டில் நீதியும், அமைதியும் நிலைநாட்டப்படவேண்டும் என்றும், அரசு தன் ஆயுதங்களைக் களையவேண்டும் என்றும் தன் மறையுரையில் ஆணித்தரமாக வலியுறுத்தினார்.

பேராயர் ரொமேரோ அவர்களிடம் நிகழ்ந்த இந்த மாற்றத்தைத் தொடர்ந்து, அருள் பணியாளர்கள், மறைக்கல்வி ஆசிரியர்கள், கோவில் ஊழியர்கள் பலர், வரிசையாகக் கொல்லப்பட்டனர். இருப்பினும், பேராயர் தன் கருத்துக்களைத் துணிவுடன் வெளிப்படுத்தி வந்தார். அதுவரை எந்த ஓர் ஆயரும் செய்யத் துணியாத ஒரு செயலை பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் செய்தார். அதாவது, எல் சால்வதோர் அரசுத் தலைவர்  செய்த தவறை வெளிப்படையாகச் சுட்டிக்காட்டினார்.

தொடர்ந்து நடந்த கொலைகளையடுத்து, பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், இரு முக்கியமான முடிவுகளை எடுத்தார். அரசாலும், செல்வந்தராலும் வேட்டையாடப்பட்ட வறியோருக்குப் பாதுக்காப்பு தரும் புகலிடமாக, மறைமாவட்டத்தின் குருமாணவர் இல்லத்தின் கதவுகளைத் திறந்துவைத்தார். நூற்றுக்கணக்கான வறியோர் அங்கே தஞ்சம் அடைந்தனர்.

சான் சால்வதோரில் எழுப்பப்பட்டு வந்த புதிய பேராலயத்தின் பணிகளை உடனடியாக நிறுத்தச் சொன்னார். ‘உள்நாட்டுப் போர் முடியட்டும்; ஏழைகள் வயிறு நிறையட்டும்; குழந்தைகள் நல்ல கல்வி பெறட்டும்... பின்னர், நமது பேராலயத்தைக் கட்டுவோம்’ என்று பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் தெளிவாகக் கூறினார். அவர் எடுத்த இந்த இரு முடிவுகளும் தலத்திருஅவையின் புரட்சியை இன்னும் ஆழப்படுத்தின.

பேராயர் ரொமேரோ அவர்களிடம் ஏற்பட்ட மாற்றங்களும், அவர் முன்னின்று நடத்திய புரட்சியும், கண்ணுக்குக் கண் என்ற பழிவாங்கும் மாற்றமோ, புரட்சியோ அல்ல. ஏழைகள் சார்பில் போராட அவர் முடிவெடுத்தப் பின்னரும், அவர் வறியோரையும், செல்வர்களையும் சமமாக அரவணைக்க முயன்றார். வறியோரும், செல்வர்களும் ஒருவர் மீது ஒருவர் காட்டிவந்த வெறுப்பையும், வன்முறைகளையும் தன் மறையுரைகளில் கண்டனம் செய்தார்; அவர்களைக் கடிந்துகொண்டார்.

தனது மறைமாவட்டக் குரு ஒருவரை பேராயர் சந்தித்தபோது, அவர் தன்னுடன் எப்போதும் ஒரு துப்பாக்கியை வைத்திருந்தார் என்பதை அறிந்து, பேராயர் அதிர்ச்சி அடைந்தார். துப்பாக்கியைச் சுமந்து செல்லும் அவருக்கும், அரசின் 'கொலைப்படை' வீரர்களுக்கும் வேறுபாடு இல்லை என்று பேராயர் கூறினார். அந்த குரு விடைபெற்றுச் செல்லும் வேளையில், பேராயர் அவரிடம், "நீங்கள் இன்னும் செபிக்கிறீர்களா?" என்று கேட்டார். "நிச்சயமாக செபிக்கிறேன்" என்று அவர் பதில் சொன்னதும், "பிறகு, என் இந்தத் துப்பாக்கியைச் சுமந்து திரிகிறீர்கள்?" என்று கேட்டார், பேராயர். பேராயர் ரொமேரோ அவர்களைப் பொருத்தவரை, பெரிய வெள்ளியும், உயிர்ப்பு ஞாயிறும் இறையரசின் பாதைகளே தவிர, பழிக்குப் பழியும், துப்பாக்கியும் இறையரசைக் கொணராது என்பதை தீர்க்கமாக நம்பினார்.

கனடா நாட்டைச் சேர்ந்த அருள் சகோதரி, மேரி ஜோ லெட்டி (Mary Jo Leddy) என்ற எழுத்தாளர் கூறியுள்ள ஒரு கருத்து, பேராயர் ரொமேரோ அவர்களுக்கு வெகுவாகப் பொருந்தும் என்பதை உணரலாம். "அச்சத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும் ஒரு சமுதாயத்தில், உடலால் இறப்பதற்கு முன், தங்களுள் தாங்களே இறந்துவிடும் மனிதர்கள் தேவை. அவர்கள் தங்கள் மரணத்திற்கு முன்னதாகவே உயிர்ப்பை வாழ்பவர்கள்" என்பது அருள் சகோதரி லெட்டி அவர்களின் கருத்து.

பேராயர் ரொமேரோ அவர்களின் உயிரை ஒரு துப்பாக்கி குண்டு பறிப்பதற்கு முன், மரணத்தைப் பற்றிய அச்சம் அவரைவிட்டு நீங்கியிருந்தது; உயிர்ப்பின் நம்பிக்கை அவரை வெகுவாக ஆட்கொண்டிருந்தது. தான் எந்த நேரத்திலும் இறக்கக்கூடும் என்ற எண்ணம், அவருக்கு, துணிவையும், அதேநேரம், இறைவன் பேரில் அளவற்ற நம்பிக்கையையும் தந்தது. 1980ம் ஆண்டு மார்ச் மாதம், பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், ஹோசே கால்தெரோன் (Jose Calderon Salazar) என்பவருக்கு எழுதிய ஒரு மடலில், பின்வரும் பகுதியைக் காணலாம்:

"அடிக்கடி எனக்குக் கொலை மிரட்டல்கள் வந்தவண்ணம் உள்ளன. ஒரு கிறிஸ்தவனான என்னால், உயிர்ப்பு இல்லாத மரணத்தை எண்ணிப் பார்க்க முடியவில்லை. அவர்கள் என்னைக் கொன்றால், நான் சால்வதோர் மக்களில் மீண்டும் உயிர்பெற்று எழுவேன். இதை நான் தற்பெருமையோடு சொல்லவில்லை; மாறாக, அதிகப் பணிவுடன் சொல்கிறேன்... எல் சால்வதோரின் உயிர்ப்பிற்காக என் இரத்தத்தைக் காணிக்கையாக்குகிறேன்... ஓர் ஆயர் இறப்பார்; ஆனால், மக்களைக் கொண்டு உருவான இறைவனின் திருஅவை என்றும் அழியாது."

1980ம் ஆண்டு, மார்ச் 23, ஞாயிறன்று, பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் வழங்கிய மறையுரை, வரலாற்றில் தனியிடம் பிடித்துள்ளது. அதுவே, பேராயர் வழங்கிய இறுதி மறையுரை என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. அன்று பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் ஆற்றிய மறையுரை, வானொலி வழியே நாடெங்கும் செல்வதை உணர்ந்த பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், ஆயுதம் தாங்கி, மக்களை வதைத்துவந்த மரணப்படை வீரர்களுக்கு தன் மறையுரையின் இறுதியில், ஒரு சிறப்பான அறிவுரை வழங்கினார்:

“சகோதர வீரர்களே, இந்நாட்டு மக்கள் மத்தியில்தான் நீங்கள் பிறந்து வளர்ந்தீர்கள். இவர்கள் உங்கள் சகோதரர்கள். உங்கள் சகோதரர்களையே நீங்கள் கொன்று வருகிறீர்கள். மக்களைக் கொல்லும்படி உங்களுக்குத் தரப்படும் எந்த ஆணையும், இறைவன் தந்துள்ள 'கொலை செய்யாதே' என்ற அந்த கட்டளைக்கு உட்பட்டதே. இறை கட்டளையை மீறி, உங்களுக்குத் தரப்படும் நெறியற்ற ஆணைகளுக்கு நீங்கள் கீழ்படியத் தேவையில்லை. இந்த நெறியற்ற ஆணைகளுக்குக் கீழ்படிவதைவிட, உங்கள் மனசாட்சிக்குக் கீழ்படியுங்கள். இந்த அராஜகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டு திருஅவை மௌனமாய் இராது. கடவுளின் பெயரால், தினமும் விண்ணை நோக்கிக் குரல் எழுப்பும் இந்த மக்கள் பெயரால், நான் உங்களைக் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன், உங்கள் ஆயர் என்ற முறையில் ஆணை இடுகிறேன், உங்கள் அடக்குமுறையை உடனடியாக நிறுத்துங்கள்.” என்று உணர்ச்சி பொங்க கூறினார்.

பேராயர் ரொமெரோ அவர்கள் கூறிய சொற்கள், எடுத்துரைத்த உண்மைகள் மிகவும் கசந்திருக்க வேண்டும். அதனால், அவர் அந்த மறையுரையை வழங்கியதற்கு அடுத்த நாள், மார்ச் 24ம் தேதி, பேராயர் திருப்பலி நிறைவேற்றிக்கொண்டிருக்கும்போது, மரணப்படையைச் சேர்ந்த ஒரு கூலியாள், கோவிலின் பின்புறம் வந்து, குறிவைத்து சுட்டான். ஒரே ஒரு குண்டு. பேராயரின் இதயத்தில் பாய்ந்தது. திருப்பலியை நிறைவு செய்யாமலேயே, பீடத்தின் மீது சாய்ந்து, பலியானார் பேராயர் ரொமேரோ.

இருபதாம் நூற்றாண்டில் மனித சமுதாயத்தை நல் வழி நடத்திய பல தலைவர்களில் ஒருவராக பேராயர் ரொமேரோவைக் கருதுகின்றனர். பேராயர் ரொமேரோ ஓர் இறைவாக்கினர். இறைவனின் வார்த்தையை, அது கூறும் உண்மைகளைக் கலப்படமில்லாமல், எவ்வித அலங்காரமும் இல்லாமல் எடுத்துச் சொன்னவர். மனித வரலாற்றில் பல்லாயிரம் இறைவாக்கினர்கள் இதையேச் செய்தனர். உண்மையைச் சொன்னார்கள், உயிரைத் தந்தார்கள். உண்மைக்கும், உயிர்பலிக்கும் அப்படி ஒரு நெருங்கிய உறவு.

உண்மை கசக்கும், உண்மை எரிக்கும், உண்மை சுடும் என்று உண்மையின் பல விளைவுகளைச் சொல்கிறோம். உண்மையின் பின் விளைவுகளை இப்படி நாம் பட்டியலிடும்போது, ஒரு முக்கியமான அம்சத்தையும் நினைத்துப்பார்க்க வேண்டும். உண்மை விடுவிக்கும். உண்மை மீட்பைத்  தரும். உண்மை தரும் சங்கடத்தை சமாளிக்க முடியாமல், பல நேரங்களில் உண்மையை மறைத்துவிட, அழித்துவிட முயற்சிகள் நடக்கின்றன. இந்த முயற்சிகளின் ஒரு பகுதியாகத்தான் உண்மை பேசும் இறைவாக்கினர்களின் முயற்சிகளைப் பல வகைகளில் நிறுத்த முயன்று, எல்லாம் தோல்வி கண்ட பின் இறுதியில் அந்த இறைவாக்கினரின் வாழ்வையே நிறுத்த வேண்டியதாகிறது.

தூய ஆவியாரின் வருகைப் பெருவிழாவைக் இன்று கொண்டாடுகிறோம். அந்த ஆவியானவரின் ஒரு முக்கிய பணியாக இயேசு தன் சீடர்களுக்குக் கூறுவது இதுதான்:

உண்மையை வெளிப்படுத்தும் தூய ஆவியார் வரும்போது அவர் முழு உண்மையை நோக்கி உங்களை வழிநடத்துவார். (யோவான் 16:13)

தூய ஆவியாரின் வழி நடத்துதலால் உண்மைகளை உணர்ந்த, உண்மைகளைப் பகர்ந்த இறைவாக்கினர்கள், சராசரி மனிதர்கள் அல்ல. கூட்டத்தோடு சேர்ந்து கோஷம் போடுபவர்கள் அல்ல. தனித்து நின்று, இறையரசின் உண்மைகளை அச்சமின்றி முழங்குபவர்கள். அருளாளர் பேராயர் ஆஸ்கார் ரொமேரோ அவர்கள் 80களில் இறைவார்த்தையை முழங்கினார். குண்டடிபட்டு இறந்தார்.

உண்மையின் ஆவியானவர், நம்மையும், நாம் வாழும் உலக சமுதாயத்தையும் முழு உண்மை நோக்கி வழிநடத்த, அருளாளராக உயர்த்தப்பட்டுள்ள மறைசாட்சி ரொமேரோ அவர்களின் பரிந்துரை வழியாக, மன்றாடுவோம்.