Decision, to move mountains… மனமிருந்தால்... மலையும் வணங்கி வழிவிடும்

The Power of ONE - Dashrath Manjhi

http://www.truecolorsoflife.com/Stories_Dashrath_Manjhi.html

On August 21, last Friday, the film, “Manjhi – The Mountain Man” was released. It is a biopic of a man called Dashrath Manjhi, a poor labourer from the state of Bihar. This film is getting quite a bit of media attention right now. It may also get some awards. But, the person on whom this film is based, has left this world without any recognition or reward.

The following is a write-up from www.thebetterindia.com on Dashrath Manjhi:

This is the story of an ordinary man. This is the story of Dashrath Manjhi: the man who moved a mountain, so that his people could reach a doctor in time.

It was 1960. Landless laborers, the Musahars, lived amid rocky terrain in the remote Atri block of Gaya, Bihar, in northern India. In the community of Gehlour, they were regarded the lowest of the low in a caste-ridden society, and denied the basics: water supply, electricity, a school, a medical center. A 300-foot tall mountain loomed between them and all the basic facilities that they had always longed for.

Like all the Musahar men, Dashrath Manjhi worked on the other side of the mountain. At noon, his wife Phaguni would bring his lunch. He would watch and wait for Phaguni. That day, she would come to him empty handed, injured. As the harsh sun beat down, Phaguni tripped on loose rock, and was badly injured. Her water pot shattered. She slid down several feet, injuring her leg. Hours past noon, she limped to her husband. He was angry at her for being late. But on seeing her tears, he made a decision. He decided that he was not going to wait for anyone to solve his problems, he was going to do-it-himself.

Dashrath bought a hammer, chisel, and crowbar. He had to sell his goats, which meant a lower income for his family. He climbed to the top, and started chipping away at the mountain. Years later, he would recount, “That mountain had shattered so many pots and claimed so many lives. I could not bear that it had hurt my wife. If it took all my life now, I would carve us a road through the mountain.”

He would start early in the morning, chip the mountain for a few hours, then work on the fields, and come back to work on the mountain again. He would hardly sleep. The villagers gradually began to respect him, and started donating food to his family. He eventually quit his wage job, and started spending as much time as he could, breaking the mountain.

Then, Phaguni fell ill. The doctor was in Wazirganj, which stood just on the other side of the mountain, but the road leading to it was 75 kilometers long. Unable to make the journey, she passed away. Her death not only enraged him more, it spurred him on.

It was not an easy task. He would often get hurt by the rocks falling from the unyielding mountain. He would rest and then start again. After 10 years, as Manjhi chipped away, people saw a cleft in the mountain and some came to help. Manjhi broke through that last thin wall of rock, and walked into the other side of the mountain. After 22 years, Dashrath Das Manjhi, the common man, the landless laborer, had broken the mountain: he had carved out a road 360 feet long, 30 feet wide. Wazirganj, with its doctors, jobs, and school, was now only 5 kilometers away. People from 60 villages in Atri could use his road. Children had to walk only 3 kilometers to reach school. Grateful, they began to call him ‘Baba’, the revered man.

But Dashrath did not stop there. He began knocking on the Government’s doors, asking for the road to be tarred and connected to the main road. He did the unthinkable to get the government’s attention. He walked along the railway line all the way to New Delhi, the capital. He submitted a petition there, for his road, for a hospital for his people, a school and water. In July 2006, Dashrath went to the then Bihar Chief Minister Nitish Kumar’s ‘Junta Durbar’. The minister, overwhelmed, got up and offered ‘Baba’ his chair, his minister’s seat; a rare honor for a man of Manjhi’s social status.

The government rewarded his efforts with a plot of land; Manjhi promptly donated the land back for a hospital. They also nominated him for the ‘Padma Shree’, but the forest ministry officials fought the nomination, calling his work illegal. “I do not care for these awards, this fame, the money,” he said. “All I want is a road, a school, and a hospital for our people. They toil so hard. It will help their women and children.” It would take the government 30 years more to tar the road. On August 17, 2007, Dashrath Manjhi, the man who had conquered a mountain lost his battle with cancer. All his life – spanning 73 years – he had toiled for his people and for no personal gain.

“I started this work out of love for my wife, but continued it for my people. If I did not, no one would,” Manjhi’s words reflect the reality of India and many other poor countries, where people expect the government to make decisions for them. If only each of us decide to do something – big or small – to change our present condition… this world would become a far better place!

I am speaking of Dashrath Manjhi at such length for two reasons:

Reason 1:  This is my way of paying respect to this noble person. We are sadly aware that the title ‘Padma Shree’ was denied to him, since he broke through a mountain without the government permission. After his death, the politicians from Bihar were making suggestions that he could be considered for ‘Bharat Ratna’. In case, the Indian Government decides to honour him with this title (which is very unlikely), it would be a true honour to the title rather than to Shri Manjhi. Whether the Government decides to honour him with titles or not, I am certain, that Shri Manjhi is already revered in the hearts of thousands of persons all over the world. My first reason is, therefore, to add to the number of persons paying respect to Shri Manjhi – from among you!

Reason 2: Dashrath Manjhi gives us a lesson in one of the basic human capacity – the capacity to decide! Decision making is one of the features of this Sunday’s liturgical readings.

Today’s readings talk about Joshua and Simon Peter making decisions under difficult circumstances. “As for me and my house, we will serve the LORD” (Joshua 24: 15) was the decision of Joshua. When he speaks of his house, it can be taken as not only his close family but also his kith and kin… and even his domestic employees! In the Gospel of John, Simon Peter makes a similar decision for the twelve disciples when Jesus asks the poignant question: “Do you also wish to go away?” Simon Peter answered him in one of the oft-quoted Bible verses: “Lord, to whom shall we go? You have the words of eternal life; and we have believed, and have come to know, that you are the Holy One of God.” (John 6: 68-69) Peter spoke on behalf of his friends!

Two aspects of these decisions struck me. The first aspect is the ‘collective’ tone of the decision. Both Joshua and Peter make use of the ‘we’ word! They were speaking on behalf of the whole group. The word ‘we’ seems to be receding from our vocabulary in subtle ways. I wish we become aware of this trend and take the necessary precautions. When crucial decisions have to be made in families, collective responsibility seems to take the backseat.

When an individual speaks for the group, we can assume that that person has a good knowledge of the group and has gained the confidence of the group as well. Such healthy knowledge and trust will be a great help in families, especially when they are going through tough times.

The second aspect of these decisions is the tough situation in which they were made. When life moves smoothly, there is hardly any need for decisions. Even if there are a few tiny decisions to be made, they can be made easily. It is during times of crisis that we need to make major decisions – as in the case of Joshua, Peter and … Manjhi.

Let me close these reflections with an email I received long time back. It contained photographs with the title: Pictures to Help You Restore Your Faith In Humanity.

All the photographs were packed with positive energy. These pictures depicted small or big decisions – acts of kindness – performed by individuals for those in need. There was the picture of a person who removes his sandals and gives it to a poor girl who is bare-footed, and this takes place on the pavement on a hot, sunny day (presumably).

Another picture showed a young girl holding an umbrella over an older man unable to walk and crawling on a wooden board to cross the road in drenching rain… There were quite a few people on the road witnessing this, which meant that only the young girl took the decision to help the older person.

Two pictures in this collection, touched me deeply. They depicted how decision and dedication go hand in hand as in the case of Shri Dashrath Manjhi. The first picture showed a 97 years old woman, who is bent almost double by hunchback, feeding a man lying on a cot. When I read the caption for this picture, I choked… A mother (97 years old) in China, feeding and taking care of her paralysed son (60 years old) everyday for more than 19 years. A reminder of the amazing spirit of human compassion and, more importantly, motherly love. The mother could have decided to send her son to the care centre, especially when she herself required assistance. But, she had taken a decision and followed it with dedication for more than 19 years!

Another picture in this collection that tugged at my heart was taken in a hospital. It showed a young father and a mother kissing goodbye to their dying child, while the hospital staff stand around the bed and pay their respects. The caption written under the picture, once again, moistened my eyes…

A father and mother kissing their dying little girl goodbye. If you are wondering why all the medic people are bowing: in less than an hour, two small children in the next room will be able to live, thanks to the little girl's kidney and liver.

All of us keep taking decisions in life – big, small, crucial, casual, tough, easy… At this moment, we pray especially for those who are at crossroads in their lives – in terms of making proper decisions on job, life-partner, way of life etc. May Dashrath Manjhi, the 97 years old Mom, the young parents of the dying child, as well as Joshua and Simon Peter help us make the right decisions! Human-centred decisions relying on God!

-------------------------------------------

For those of you who are interested, here is another story of a noble lady from West Bengal, who decided to turn her tragic experience towards helping others – as in the case of Shri Dashrath Manjhi:

Subhasini Mistry is the founder of the ‘Humanity Hospital’ in Hanspukur, West Bengal – a hospital dedicated to the poor. I came to know of this lady through an email sent by one of my friends with the title: ‘A hospital story’. While searching more on this lady, I came across the other article in the Weekend Leader written by Anita Pratap – ‘Humanity Hospital was built by a woman whose husband died for want of medical help’ (24 Aug 2012)

Subhasini herself made a decision about forty years back when she lost her husband due to medical negligence. Through her tears and fears, Subhasini made an oath that fateful day. No one should suffer her fate. Basic medical attention could easily have saved her husband who had nothing more than a bout of gastro enteritis. But poverty and callous hospital staff had killed her husband. She vowed she would do what it takes to spare people of this nightmare. She would build a hospital for the poor. (Anita Pratap)

When people heard of her decision, they laughed at her. But she was determined. She made her son Ajoy pursue medicine. In 1993, the foundation stone for the Humanity Hospital was laid… The rest is history! How did she achieve all this? She says: “Inner Strength.” She adds with rustic wisdom: “God in his infinite grace gave me a vision at the darkest moment in my life. From then on, my life had a purpose. I used whatever strength God gave me to make sure other poor people did not lose their loved ones for lack of medical attention.” (Anita Pratap)

Subhasini Mistry and the Humanity Hospital

http://www.savethedemocracy.org/inspirational-notions/subhashini-mistry-built-hospital-by-selling-vegetables/ 

"மான்ஜி - மலை மனிதர்" (Manjhi - The Mountain Man) என்ற திரைப்படம் கடந்த வெள்ளியன்று (ஆகஸ்ட் 21) வெளியானது. 'தஷ்ரத் மான்ஜி' (Dashrath Manjhi) என்ற தனியொரு மனிதர், 22 ஆண்டுகளாக ஒரு குன்றை வெட்டியெடுத்து, அதன் நடுவே பாதையொன்றை அமைத்த வரலாறு, திரைப்படமாக உருவாகியுள்ளது. இத்திரைப்படம், வசூலையும், விருதுகளையும் பெறக்கூடும். ஆனால், இத்திரைப்படம் உருவாக அடித்தளமாக இருந்த தஷ்ரத் மான்ஜி அவர்கள், எவ்வித விருதும் பெறாமல், தன் 73வது வயதில் இவ்வுலகிலிருந்து விடைபெற்றுச் சென்றார்.

1959ம் ஆண்டு தஷ்ரத் மான்ஜி அவர்களின் துணைவியார், ஃபால்குனி தேவி (Falguni Devi) அவர்கள், சரியான நேரத்தில், மருத்துவ உதவி பெறாததால் மரணமடைந்தார். அவர்கள் வாழ்ந்த கிராமத்திற்கு அருகிலிருந்த மருத்துவமனையை அடைய ஒரு கிலோமீட்டர் தூரமே என்றாலும், நடுவே ஒரு குன்று வழிமறித்து நின்றதால், அவர்கள் அந்தக் குன்றைச் சுற்றி, ஏறத்தாழ 70 கி.மீட்டர் பயணம் செய்து மருத்துவமனையை அடையவேண்டியிருந்தது. அந்த நீண்ட பயணத்தை மேற்கொள்ள முடியாமல், ஃபால்குனி தேவி இறந்தார்.

தன் மனைவியைப் பறிகொடுத்த தஷ்ரத் மான்ஜி அவர்கள், அடுத்த ஆண்டுமுதல் (1960), ஒவ்வொருநாளும், அந்த குன்றைத் தகர்க்கத் துவங்கினார். ஒரு உளியையும், சுத்தியலையும் கொண்டு அவர் அந்தப் பணியைத் துவக்கியபோது, கிராமத்து மக்கள் அனைவரும் அவரை மதியிழந்தவர் என்று கேலி செய்தனர். மான்ஜி அவர்கள் மதியிழக்கவில்லை, மனமும் தளரவில்லை. 22 ஆண்டுகளுக்குப் பின், 1982ம் ஆண்டு, அவர் அந்தப் பணியை முடித்தபோது, குன்றின் சிகரத்திலிருந்து 25 அடி ஆழத்தில், 360 அடி நீளம், 30 அடி அகலம் கொண்ட ஒரு பாதையை மான்ஜி அவர்கள் தனியொருவராக உருவாக்கியிருந்தார். அவர் அமைத்தப் பாதையால், அடுத்த ஊருக்குச் செல்லும் தூரம், 70 கி.மீ.லிருந்து, 1 கி.மீ.ஆகக் குறைந்தது. தன் சொந்த நலனையும், குடும்பத்தையும் மறந்து, மனம் தளரும்படி ஊர் மக்கள் சொன்ன கேலிப் பேச்சுக்களைப் புறந்தள்ளி, தஷ்ரத் மான்ஜி அவர்கள், 22 ஆண்டுகள், அதாவது, 8000த்திற்கும் அதிகமான நாட்கள், ஒரு உளியையும், சுத்தியலையும் கொண்டு அந்தக் குன்றைக் கரைத்ததற்குக் காரணம்... அவர் தன் மனைவியின் மீது கொண்டிருந்த ஆழ்ந்த அன்பு.

தஷ்ரத் மான்ஜி அவர்களின் மரணத்திற்குப் பிறகு, பீகாரில் நடைபெற்ற பொதுக் கூட்டங்களில், மான்ஜி அவர்கள் உருவாக்கிய பாதையை, உலகப் புகழ்பெற்ற தாஜ்மஹாலுடன் ஒப்பிட்டுப் பேசியவர்கள் உண்டு. இந்த ஒப்புமைக்கு ஒரு முக்கியக் காரணம், அந்த மலைப்பாதையும், தாஜ்மஹாலும் உருவாக, அடிப்படைக் காரணம்... மனைவி மீது கொண்ட ஆழ்ந்த அன்பு.

மன்னர் ஷாஜஹான், தன் கனவில் உருவாக்கியிருந்த காதல் சின்னத்தை, பெருமளவு செல்வத்தைக் கொண்டு, பல்லாயிரம் தொழிலாளர்களைப் பயன்படுத்தி, நனவாக்கினார். மான்ஜி அவர்களோ, தன் கனவில் கண்ட அந்தப் பாதையை, தன் இரு கைகளைக் கொண்டு நனவாக்கினார். அந்தக் குன்றைக் குடைவதற்கு, அவர் சுத்தியலும், உளியும் வாங்க, தன் ஒரே சொத்தான ஆட்டுக் குட்டியை விற்றார் என்றும் சொல்லப்படுகிறது.

தஷ்ரத் மான்ஜி அவர்களைப் பற்றி நான் இவ்வளவு விரிவாகப் பேசுவதற்கு இரு காரணங்கள் உண்டு. "தனி மனித சக்தியை, குறைத்து மதிப்பிட வேண்டாம்" என்ற தலைப்பில், ஆறு மாதங்களுக்கு முன், என்னை வந்தடைந்த ஒரு மின்னஞ்சல் வழியே, மான்ஜி அவர்கள் எனக்கு அறிமுகமானார். வாய்ப்பு கிடைத்தபோதெல்லாம், அவரைப் பற்றி கூடுதலாக அறிந்துகொள்ள முயன்றேன். 'பாரத இரத்னா' என்ற விருதுக்கு இவர் தகுதியானவர் என்று பீகார் மாநில அதிகாரிகள் சொன்னபோது, அதை முழுமையாக ஆதரித்தேன். மான்ஜி அவர்களுக்கு, இந்தியக் குடியரசு இந்த விருதை வழங்கினால், அது அந்த விருதுக்குக் கிடைக்கும் கூடுதல் மதிப்பு என்பது என் கருத்து. மான்ஜி அவர்களுக்கு இந்திய அரசு விருதுகள் வழங்கவில்லையெனினும், அவர் பல்லாயிரம் மக்களின் மனங்களில் தனியொரு அரியணையில் வீற்றிருப்பார் என்பதை நான் உணர்கிறேன். அந்த மாமனிதருக்கு இந்த ஞாயிறு சிந்தனை வழியாக நான் செலுத்தும் அஞ்சலியே என் பகிர்வு. இதன் வழியாக, அவர் உங்கள் உள்ளங்களிலும் அரியணை பெற்றால் மகிழ்வேன். இது, இவரைக் குறித்து நான் பேசுவதற்கு, முதல் காரணம்.

இரண்டாவது காரணம்... இன்றைய ஞாயிறு வழிபாட்டின் வாசகங்கள் வழியே நமக்கு உணர்த்தப்படும் ஒரு மனிதத் திறமை... அதுதான், முடிவெடுக்கும் திறமை. மனித குலத்திற்கு மட்டுமே வழங்கப்பட்டுள்ள இந்தத் திறமையை நமக்கு நினைவுறுத்துவது... இன்றைய வாசகங்களில், யோசுவா, மற்றும் புனித பேதுரு ஆகியோர் கூறும் இரு கூற்றுகள்:

"நானும் என்  வீட்டாரும் ஆண்டவருக்கே ஊழியம் செய்வோம்" (யோசுவா 24: 15) என்று யோசுவா சொல்வதை இன்றைய முதல் வாசகத்தில் கேட்கிறோம். யோவான் நற்செய்தியில், "நீங்களும் போய்விட நினைக்கிறீர்களா?" என்று கேட்கும் இயேசுவிடம், "ஆண்டவரே நாங்கள் யாரிடம் போவோம்? நிலைவாழ்வு அளிக்கும் வார்த்தைகள் உம்மிடம்தானே உள்ளன" (யோவான் நற்செய்தி 6: 68) என்ற புகழ்பெற்ற வார்த்தைகளைப் பதிலாகச் சொல்கிறார், சீமோன் பேதுரு. உறுதிகொண்ட நெஞ்சுடன் இருவர் எடுத்த முடிவைப்  பறைசாற்றும் கூற்றுகள் இவை.

நமது பகுத்தறியும் திறனைப் பயன்படுத்தி, காரண, காரியங்களை அலசி, ஆராய்ந்து, கணக்குப் பார்த்து முடிவெடுப்பது ஒரு வகை. வர்த்தக உலகிலும், அரசியல் உலகிலும், எடுத்து வைக்கும் ஒவ்வோர் அடிக்கும், இந்த யுக்தி பயன்படுத்தப்படுவதை நாம் அறிவோம்.

பகுத்தறியும் திறனையும் தாண்டி, பரிதவிக்கும் மனதையும், பரந்து விரிந்த ஒரு கண்ணோட்டத்தையும் அடிப்படையாகக் கொண்டு, முடிவெடுப்பது, மற்றுமோர் உயர்ந்த வகை. இத்தகைய முடிவுகள் அறிவிலிருந்து பிறப்பதைக் காட்டிலும், ஆழ்மனதிலிருந்து பிறக்கும். இத்தகையதோர் முடிவை செயல்படுத்தியவர், தஷ்ரத் மான்ஜி அவர்கள். யோசுவாவும், பேதுருவும் கூறும் வார்த்தைகள், உள்ளத்திலிருந்து எழும் முடிவுகளாக ஒலிக்கின்றன.

முடிவுகள் எடுக்கப்படும் சூழலைச் சிந்திக்கவும், இன்றைய வாசகங்கள் வாய்ப்பு தருகின்றன. வாழ்வில் எல்லாமே நலமாகச் செல்லும் வேளைகளில், முடிவுகள் எடுக்கும் தேவையே எழுவதில்லை. அந்நேரங்களில் சிறு, சிறு முடிவுகள் தேவைப்பட்டால், அவை எளிதாக எடுக்கப்படும். ஆனால், நிர்ப்பந்தங்கள், இடையூறுகள், தடைகள், பிரச்சனைகள் என்று பல வடிவங்களில் சவால்கள் நம்மை நெருக்கும்போது, முடிவுகள் எடுப்பது, கடினமாக இருக்கும். எதை நம்பி முடிவெடுப்பது? யாரை நம்பி முடிவெடுப்பது?

முக்கியமான முடிவெடுக்கும் சூழல்களில், எத்தனையோ பல காரணிகளைக் கூட்டிக் கழித்துப் பார்த்தாலும், இறுதியில், நம்மையும், கடவுளையும் நம்பியே, இந்த முடிவுகளை எடுக்கமுடியும். இப்படிப்பட்ட ஓர் உணர்வையே, பேதுரு தன் வார்த்தைகளில் வெளிப்படுத்துகிறார்.

யோவான் நற்செய்தி 6: 68-69

“ஆண்டவரே நாங்கள் யாரிடம் போவோம்? நிலைவாழ்வு அளிக்கும் வார்த்தைகள் உம்மிடம்தானே உள்ளன. நீரே கடவுளுக்கு அர்ப்பணமானவர் என்பதை நாங்கள் அறிந்து கொண்டோம். அதை நம்புகிறோம்.”

"வேறு யாரிடம் போவோம்?" என்று பேதுரு கூறுவதை, "உம்மைவிட்டால் எங்களுக்கு வேறு கதியில்லை" என்ற அவநம்பிக்கை வார்த்தைகளாகவும் நம்மால் காணமுடியும். ஆனால், பேதுருவின் நிலை அதுவல்ல. அவரும் அவரது நண்பர்களும் மீன்பிடித் தொழிலில் இருந்தவர்கள். கடலையும், படகையும், வலைகளையும் நம்பி அவர்கள் வாழ்ந்துவந்த அந்த பாதுகாப்பான வாழ்வை விட, இயேசுவுடன் வாழ்ந்த பாதுகாப்பற்ற வாழ்வு அவர்களுக்கு வாழ்வில் ஒரு பிடிப்பைக் கொடுத்தது. அந்த வாழ்வு, உணவு, உடை, உறைவிடம், எதிர்காலச் சேமிப்பு என்று எவ்வகையிலும் உறுதியற்ற வாழ்வாக இருந்தாலும், இயேசுவின் வார்த்தைகளில் அவர்கள் அனைத்தையும் கண்டனர். இந்த உணர்வுகளைத்தான் பேதுருவின் வார்த்தைகள் வெளிப்படுத்துகின்றன. பேதுருவும், ஏனையச் சீடர்களும், இயேசுவுடன் தங்குவதற்கு எடுத்த அந்த முடிவு, கொடூரமான மரணம் வரை அவர்களை அழைத்துச் சென்றபோதும், அவர்கள் தங்கள் முடிவை மாற்றிக்கொள்ளாமல் இருந்ததால், சக்திமிகுந்த சாட்சிகளாக இன்றும் வாழ்கின்றனர்.

Forbes என்ற அமெரிக்க இதழில், உலகின் சக்திமிகுந்த பெண்களின் பட்டியல் ஒவ்வோர் ஆண்டும் வெளியாகும். அரசியல், பொருளாதாரம், தொழில்நுட்பம், மனிதாபிமானச் செயல்கள், ஊடகம் என்ற பல துறைகளில் புகழ்பெற்றவர்களாக விளங்கும் 100 பெண்களின் பெயர்கள் வெளியாகும். சக்திமிகுந்த பெண்கள் என்ற தலைப்பில் வெளியான இந்தப் பட்டியலில், சுபாசினி மிஸ்திரி (Subhasini Mistry) என்ற வங்காளப் பெண்ணின் பெயர் இடம் பெற்றுள்ளதா என்று நான் தேடினேன். கிடைக்கவில்லை. அந்தப் பட்டியலில் இடம்பெற்றிருந்த பெண்களுக்கு ஈடாக, ஏன், அவர்களைவிட கூடுதல் சக்திமிகுந்தவராக வாழ்ந்தவர், சுபாசினி மிஸ்திரி அவர்கள். இந்த அன்னையை உங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்த விரும்புகிறேன்.

இவரைப் பற்றிய விவரங்களை முழுமையாகக் கூற இங்கே நேரம் இல்லை. சுபாசினி அவர்களுக்கு, தற்போது 70க்கும் மேல் வயதாகிறது. இவரது கணவர், தெருவில் காய்கறி விற்கும் வேலை செய்தார். சுபாசினிக்கு 23 வயதானபோது, இவர் கணவர் ஒருநாள் வயிற்றுவலியால் துடிக்க, சுபாசினி அவரை மருத்துவமனைக்குக் கூட்டிச்சென்றார். அது ஓர் அரசு மருத்துவமனை என்றாலும், அங்கிருந்தவர்கள் இவரிடம் பணம் எதிர்பார்த்தனர். சுபாசினியிடம் பணம் இல்லாததால், அவரது கணவரை யாரும் கவனிக்கவில்லை. அவர் வலியில் துடிதுடித்து இறந்தார்.

அந்நேரத்தில், சுபாசினி அவர்களின் மனதில் ஒரு முடிவு உருவானது. தான் எப்படியும் ஒரு மருத்துவமனையை எழுப்பி, அங்கு, ஏழைகளுக்கு, உடனடியான, இலவசமான உதவிகள் செய்யவேண்டும் என்ற முடிவு அது. இதை ஒரு சபதம் என்றே சொல்லவேண்டும். அவரது சபதத்தைக் கேட்ட மற்றவர்கள், அவரை எள்ளி  நகையாடினர். வீதியில் காய்கறி விற்கும் சுபாசினியின் இந்த சபதம், ஏழேழு பிறவி எடுத்தாலும், எட்டமுடியாத ஒரு கனவு என்றே திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிவந்தனர். சுபாசினி, இந்த முடிவெடுத்த பின், இருபது ஆண்டுகள் அயராது உழைத்தார். தன் மகன் Ajoy Mistryஐ மருத்துவம் படிக்கவைத்தார். இவ்விருவரின் தளராத முயற்சியால், Humanity Hospital - மனிதாபிமான மருத்துவமனை - இன்று வங்காளத்தின் Hanspukurல் உயர்ந்து நிற்கிறது.  

கட்டடம் என்ற அளவிலோ, மருத்துவ வசதிகள் என்ற அளவிலோ இம்மருத்துவமனை பிரம்மாண்டமாக உயரவில்லை, ஆனால் வறியோரின் மனதில் மனிதாபிமான மருத்துவமனை ஒரு கோவிலாக உயர்ந்து நிற்கிறது. சுபாசினி என்ற ஓர் ஏழைப் பெண், தான் அனுபவித்த மிகக் கொடிய துன்பத்தின் நடுவில் எடுத்த ஒரு முடிவு, இன்று பல நூறு ஏழைகளைக் காப்பாற்றும் ஒரு கோவிலாக நிற்கிறது.

இவரைப் பற்றிய கட்டுரையொன்று The Weekend Leader என்ற இதழில் வெளியானது. இந்தக் கட்டுரையின் ஆசிரியர் அனிதா பிரதாப் அவர்கள், சுபாசினி மிஸ்திரி அவர்களிடம் ஒரு முக்கியமான கேள்வி கேட்டார்: "எப்படி உங்களால் இவ்வளவு சாதிக்க முடிந்தது?" என்று அவர் கேட்டதற்கு, . சுபாசினி அவர்கள் சொன்ன பதில் நமக்கு இன்று பாடமாக அமைகிறது.

"என் வாழ்வின் மிகவும் இருளான நாளன்று கடவுள் எனக்கு ஒளி தந்தார். அன்றிலிருந்து என் வாழ்வில் ஒரு குறிக்கோள் இருந்ததாக நான் உணர்கிறேன். கடவுள் எனக்குக் கொடுத்த சக்தியை நான் எடுத்த ஒரே ஒரு முடிவுக்காகப் பயன்படுத்தினேன். ஏழை என்ற ஒரே காரணத்திற்காக ஒருவர் தனது அன்பு உறவின் மரணத்தைக் காணக்கூடாது என்பதே அம்முடிவு." என்று சுபாசினி அவர்கள், அக்கட்டுரையின் ஆசிரியரிடம் சொன்னார்.

தங்கள் சொந்த வாழ்வில் பெரும் துயரங்களைச் சந்தித்தாலும், அத்துயரங்களின் பாரத்தால் நொறுங்கிப் போகாமல், அத்துயரங்களை மற்றவர்கள் அடையக் கூடாது என்ற மேலான எண்ணத்துடன், ஆக்கப் பூர்வமான முடிவுகளை எடுத்து, அவற்றிற்கு செயல்வடிவம் கொடுத்த தஷ்ரத் மான்ஜி, சுபாசினி மிஸ்திரி போன்ற உயர்ந்த உள்ளங்களுக்காக இறைவனுக்கு இன்று சிறப்பான நன்றி செலுத்துவோம். இவர்கள் உள்ளத்தில் தோன்றிய அந்த உறுதியில், ஒரு சிறிதளவாகிலும், நம் உள்ளத்திலும் தோன்ற, இறைவனை இறைஞ்சுவோம்.

வாழ்வின் முக்கிய முடிவுகளை எதிர்நோக்கியிருக்கும் அன்புள்ளங்களை இப்போது இறைவன் பாதத்திற்குக் கொணர்வோம். யோசுவாவைப் போல, பேதுருவைப் போல இறைவனை நம்பி, இறைவனைச் சார்ந்து நம் வாழ்வின் முடிவுகள் அமைய இறையருளை இறைஞ்சுவோம்.