Happiness = making others happy அடுத்தவரை மகிழ்விப்பதில் உண்மை மகிழ்வு

 

Rejoice – Gaudete – Sunday

https://www.greynun.org

Advent – Gaudete Sunday

Next Sunday, December 24, will be the Eve or, the Vigil of Christmas. An Eve or a Vigil, throbs with Joyful Expectation or Expectant Joy! It would be helpful to reflect on what does happiness or joy mean to us. To help us in our process of reflection, the Church has given us ‘Gaudete’ Sunday – ‘Rejoice’ Sunday. The theme, joy or happiness, brings to mind quite a few stories. Let me share one of the stories titled: ‘The Lady Trying to Find Happiness’.

This story is about a beautiful, wealthy lady who felt that her whole life was empty; it had no meaning. So, the lady went to visit a counselor to seek out ways to be happy. The counselor called over the old lady who was cleaning the office floors. The counselor told the rich lady, "I'm going to ask Mary here to tell you how she found happiness. All I want you to do is listen to her."

The old lady put down her broom and sat on a chair opposite to the rich lady and told her story: "Well, my husband died of malaria and three months later my only son was killed in an accident. I had nobody. I had nothing left. I couldn't sleep, I couldn't eat, I never smiled at anyone, I even thought of taking my own life. Then, one evening, when I was returning from work, a little kitten followed me home. Somehow, I felt sorry for that kitten. It was cold outside, so I decided to let the kitten in. I got some milk, and the kitten licked the plate clean. Then it purred and rubbed against my leg and, for the first time in months, I smiled. Then I stopped to think, if helping a little kitten could make me smile, may be doing something for people could make me happy. So, the next day, I prepared some food and took it to a neighbor who was sick and confined to bed. Every day I tried to do something nice for someone. It made me so happy to see them happy. Today, I don't know of anybody who sleeps and eats better than I do. I've found happiness, by giving it to others."

When the rich lady heard this, she cried. She had everything that money could buy, but she had lost the things which money cannot buy. "The beauty of life does not depend on how happy you are; but on how happy others can be because of you..."

The little kitten which walked into Mary’s life, was the secret of happiness. Often (I would even dare say ‘always’) joy comes in mini-packs, and, many a time, we tend to miss it, since we are looking for the ‘super-sized’ packs – to be delivered by Santa Claus!

More often, joy-in-waiting is more thrilling than the actual joy itself. I am sure most of us can recollect childhood memories of the days leading up to Christmas, which were more exciting than the Christmas Day itself. Joy-in-waiting is a special experience that all of us have during the Advent Season.

A senior Jesuit (of happy memory) comes to my mind when I think of ‘joy-in-waiting’. In the community where I lived a few years back, there were a few Jesuits who were beyond 90. Most of them were wheel-chair bound. One of them was from England. On Sundays, one of his friends came regularly to visit him around 4 p.m. for a cup of tea. It was a special sight to see how that priest got ready for that weekly meeting. Already by 3 O’clock he was ready! He talked about that visit and his friend already during lunch. Joy-in-waiting is a special type of joy.

The Entrance Antiphon of today’s liturgy talks of this joy-in-waiting. It is taken from Paul’s Letter to the Philippians: Rejoice in the Lord always; again I will say, Rejoice… The Lord is at hand. (Phil. 4: 4-5) The Church, tries to define Christmas Joy on this Gaudete Sunday.

While the commercial world tries to define happiness in terms of accumulating things via Christmas sales, the Church and the Liturgical Readings today try to tell us that happiness consists not in directing everything towards us, as the commercial world would suggest, but towards others, especially towards the less privileged. This tone is set in the first reading: - Isaiah 61:1-2, 10-11.

Happiness also consists in knowing who we are and what our role is in this world. When we fail to understand and appreciate ourselves, and thus yearn to be someone else, God sends his little angels to teach us the most important lesson – namely, be yourself and you’ll be happy. Of the many stories I read while preparing for this Sunday’s reflections, one stood out. Here is that little story, narrated by Marion Doolan, in the book “A 3^rd Serving of Chicken Soup for the Soul”:

I heard a knock at the door. Two children in ragged, outgrown coats got inside as I opened the door. “Any old papers, lady?” I was busy.  I wanted to say’ no’ until I looked down at their feet. Thin little sandals, sopped with sleet. “Come in, and I’ll make you a cup of hot cocoa.”  There was no conversation.  Their soggy sandals left marks upon the hearthstone.  I served them cocoa and toast with jam to fortify them against the chill outside.  Then I went back to the kitchen and started again on my household budget… The silence in the front room struck me. I looked in. The girl held the empty cup in her hands, looking at it. The boy asked in a flat voice, “Lady, are you rich?” “Am I rich? Mercy, no!” I looked at my shabby slipcovers. The girl put her cup back in its saucer carefully. “Your cups match your saucers.”

… They left then, holding their bundles of papers against the wind. They hadn’t said, “Thank you.” They didn’t need to. They had done more than that.  They told me that my plain blue pottery cups and saucers matched. I boiled the potatoes and stirred the gravy. Potatoes and brown gravy, a roof over my head and my man with a good steady job: I was lucky. I moved the chairs back from the fire and tidied the living room. The muddy prints of small sandals were still wet upon the hearthstone. Were not they the foot prints of the Lord who visited me to intensify my joy by His presence? I let the prints remain. I wanted those footprints there in case I ever forget again how very rich I am.

Our Hindu friends have a lovely custom of drawing the footprints of Baby Krishna in the house to symbolize that through those footprints, many blessings would ‘walk’ into one’s family. At Christmas, we await the footprints of the Divine Child in our human family. Let these footprints leave a lasting impression on us. May this little Child of Bethlehem teach us what true bliss is! The forerunner of this Divine Child, the cousin of Jesus, also teaches us good lessons about true happiness in today’s gospel (John 1: 6-8, 19-28).

John the Baptist is the best example of a person who knew himself and his role well. Using the popularity he had already gained, John could have easily grabbed the lime-light for himself; but he did not do so. In spite of all the hardships he faced in his life, John must have lived a happy, contented life, since he had a true knowledge of himself and of his mission. He was not the light; but only a person ‘bearing witness to the light’… This phrase reminds me of a lovely parable like story that describes what Christmas is:

There is an old story of a father who, on a dark, stormy night woke up with a start because of the lightning and claps of thunder. He thought of his small son alone in his bedroom upstairs who might be scared of it all. So, he rushed upstairs with his flashlight to check on the boy to see if he was all right. He was flashing the light around the room when the boy woke up and said, with a startled cry, "Who's there? Who's in my room?" The father's first thought was to flash the light in the face of the boy, but then he thought, "No. If I do that, I will frighten him all the more." So, he turned the light on his own face. And the little boy said, "Oh, it's you, Dad." The father said, "Yes, it's Dad. I'm just up here checking on things. Everything's O.K., so go back to sleep." And the little boy did.

That is a beautiful parable to help us understand what Incarnation is - God's shining the light on His own face, so that you and I may know that everything is really O.K. The flash light that God uses to illuminate the face of Jesus is John the Baptist. That is why the gospel says that John ‘was not the light but came to bear witness to the light.’ How happy this world would be, if all of us could become flashlights turning our beams on to the Divine Child!

Although this is the ‘Rejoice Sunday’, the painful awareness of what is happening in the Holy Land, especially Gaza, dampens our joy. In spite of the overwhelming majority of nations voting for a ceasefire in Gaza on December 12 in the U.N. General assembly, the Israeli government has said that it will continue its attack on Gaza. The atrocious, incessant bombardment of the Israeli army has been ruthlessly hunting down innocent Palestinians.

On December 11, a WhatsApp message was circulated under the title: BETHLEHEM CHURCH ALTERS NATIVITY SCENE IN SOLIDARITY WITH GAZA. Rev. Munther Isaac, the Evangelical Lutheran Christmas Church Pastor, shared a painful Christmas message in which he said: “This year, Christmas celebrations are cancelled in Bethlehem for obvious reasons. It is impossible to celebrate while our people in Gaza are going through a genocide, when children are being massacred in such a brutal manner. All the heads of churches in Jerusalem decided that Christmas celebrations will be mainly prayers with no festive celebrations. We thought of what is the meaning of Christmas for us as Palestinians and what message do we want to send to the world about the meaning of Christmas today? So, we came up with this idea of a manger in the midst of rubble resembling a destroyed house in Gaza and the child Jesus as a child under the rubble.”

As the Pastor continues with the message, we see in the video, a heap of broken stones and rocks representing the bombarded houses in Gaza. Buried among those broken stones lies the statue of Baby Jesus. As we see this image, we hear the Pastor saying: “We’ve seen so many images of children being pulled out of the rubble. And to us, this is a message - that Jesus identifies with our suffering. He is in solidarity with those who are oppressed; he’s in solidarity with those suffering. So, it’s a message of comfort and hope to us. But it’s also a message to the world that this is what Christmas looks like in Bethlehem. This is what Christmas looks like in Palestine with occupation, with destruction with the bombardment of children. While the world is celebrating, our children are under the rubble. While the world is celebrating, our families are displaced, and their homes destroyed. So, this is Christmas to us in Palestine.”

As we prepare to welcome the Divine Babe in our midst, we can surely make this Christmas more meaningful by identifying ourselves with the thousands of innocent victims in Gaza.

P.S. Let us whisper a prayer for Pope Francis on Sunday, December 17, when he completes 87 years of his life. May the Good Shepherd lead the Shepherd of Rome on paths of health, happiness and peace!

Christmas Crib in Bethlehem

https://www.aljazeera.com

திருவருகைக்காலம் - மகிழுங்கள் ஞாயிறு

டிசம்பர் 24, அடுத்த ஞாயிறு கிறிஸ்மஸுக்கு முந்திய நாள். அன்று நாம் கிறிஸ்மஸ் திருவிழிப்பைக் கொண்டாடவிருக்கிறோம். எந்த ஒரு விழாவையும் எதிர்பார்த்து காத்திருக்கும் நேரம் நமக்குள் ஒருவித பரபரப்பையும், மகிழ்வையும் விதைக்கின்றது. இந்த மகிழ்வை, எதிர்பார்ப்பைக் கொண்டாட, இந்த ஞாயிறை, Gaudete Sunday அதாவது, 'மகிழுங்கள் ஞாயிறு' என்று கொண்டாட தாய் திருஅவை நம்மை அழைக்கிறார். இந்த ஞாயிறைக் கொண்டாட, மகிழ்வைப் பற்றியத் தெளிவை நாம் பெறுவது உதவியாக இருக்கும். மகிழ்வைப் பற்றி கூறும் பல கதைகளை நாம் கேட்டிருப்போம். அவற்றில் இதுவும் ஒன்று.

அழகும் செல்வமும் பெற்றிருந்த ஓர் இளம் பெண் தன் வாழ்வு, அர்த்தமற்றதாய், வெறுமையாக இருப்பதைப்போல் உணர்ந்தார். எனவே, அவர் மனநல வழிகாட்டி ஒருவரைச் சந்திக்கச் சென்றார். அந்த வழிகாட்டி, தன் அலுவலகத்தில் தரையைக் கூட்டிச் சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்த பெண்மணியை அழைத்தார். அவரை அந்த பணக்காரப் பெண்ணுக்கு அறிமுகம் செய்துவைத்தார். "இவர் பெயர் மேரி. இவர் தன் வாழ்வில் எவ்வாறு மகிழ்ச்சியைக் கண்டார் என்பதைச் சொல்வார். அவர் சொல்வதைக் கவனமாகக் கேளுங்கள்" என்று கூறினார்.

பணிப்பெண் மேரி அவர்கள், அந்த பணக்கார பெண்ணிடம் தன் கதையைச் சொன்னார்: "என் கணவர் மலேரியாவால் இறந்தார், அவர் இறந்து மூன்று மாதங்களுக்குப் பிறகு எனது ஒரே மகன் ஒரு விபத்தில் இறந்தார். எனக்கு யாரும் இல்லை, என்னிடம் எதுவும் இல்லை. என்னால் தூங்கமுடியவில்லை, சாப்பிடமுடியவில்லை, யாரையும் பார்க்க நான் விரும்பவில்லை, தற்கொலை செய்துகொள்ள நினைத்தேன். அப்போது, ​​ஒரு நாள் மாலை, நான் வெளியில் சென்று திரும்பியபோது, ஒரு பூனைக்குட்டி என்னை பின்தொடர்ந்து வந்தது. அந்த பூனைக்குட்டியைப் பார்க்க பரிதாபமாய் இருந்தது. வெளியே அதிகக் குளிராக இருந்ததால், பூனைக்குட்டியை வீட்டுக்குள் அழைத்துச் செல்ல முடிவு செய்தேன். ஒரு தட்டில் அதற்கு முன் வைத்த பாலை முழுவதும் குடித்த பூனைக்குட்டி, என் காலுக்கருகே தன் உடலைத் தேய்த்த வண்ணம் நின்றது. பல மாதங்களுக்குப் பிறகு, அன்று, முதல்முறையாக, நான் சிரித்தேன்.

தொடர்ந்து, சிந்திக்க ஆரம்பித்தேன். ஒரு சிறிய பூனைக்குட்டிக்கு உதவியது என்னை சிரிக்க வைத்தால், என்னைச் சுற்றியிருப்போருக்கு ஏதாவது செய்வது என்னை மகிழ்ச்சியடையச் செய்யும் என்று நினைத்தேன். மறுநாள், சிறிது உணவை தயார் செய்து, உடல்நிலை சரியில்லாமல், படுத்த படுக்கையாய் இருந்த பக்கத்து வீட்டுக்காரரிடம் கொண்டு சென்றேன். அன்றுமுதல், ஒவ்வொருநாளும் யாராவது ஒருவருக்கு நல்லது செய்ய ஆரம்பித்தேன். அவர்களது மகிழ்ச்சி என்னையும் மகிழ்வித்தது. மகிழ்வை மற்றவர்களுக்குக் கொடுப்பதன் வழியே நான் மகிழ்ச்சியைக் கண்டேன்."

அந்தப் பணிப்பெண் பகிர்ந்த அனுபவத்தைக் கேட்ட பணக்காரப் பெண்ணின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது  பணத்தால் வாங்கக்கூடிய அனைத்தும் அவளிடம் இருந்தது, ஆனால் பணத்தால் வாங்க முடியாதவற்றை தான் இழந்திருப்பதை அவர் உணர்ந்தார். "வாழ்க்கையின் அழகு என்பது, நீங்கள் எவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறீர்கள் என்பதைப் பொருத்தது அல்ல; ஆனால் உங்களால் மற்றவர்கள் எவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியும் என்பதைப் பொருத்தது..."

பணிப்பெண் மேரியின் வாழ்க்கையில் நுழைந்த சிறிய பூனைக்குட்டி, மகிழ்ச்சியின் மந்திரமாக மாறியது. நம் வாழ்வில் பெரும்பாலும் ('எப்போதும்' என்றுகூட சொல்லலாம்) மகிழ்ச்சி, சின்ன வடிவங்களில் வருகிறது, நாமோ, கிறிஸ்மஸ் தாத்தா கொண்டுவரும் பெரிய பரிசுகளுக்காகக் காத்திருப்பதால், இந்த சின்னச் சின்ன மகிழ்வுகளை இழந்துவிடுகிறோம்.

உண்மையான மகிழ்ச்சி, உள்ளத்தை நிறைக்கும் மகிழ்ச்சி, சின்னச் சின்ன நிகழ்வுகளில், எவ்வித ஆர்ப்பாட்டமோ, ஆடம்பரமோ, விளம்பரமோ இன்றி, நம்மை வந்தடைகின்றது என்பதைச் சொல்லித்தரும் விழா, கிறிஸ்து பிறப்புப் பெருவிழா. குழந்தை இயேசுவின் வரவை  எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கும் திருவருகைக் காலத்தின் மூன்றாம் ஞாயிறு, Gaudete Sunday அதாவது, 'மகிழுங்கள் ஞாயிறு' என்று அழைக்கப்படுகிறது. பிலிப்பியருக்கு எழுதிய திருமுகத்தில் புனித பவுல் அடியார் கூறியுள்ள இறை வார்த்தைகள், இன்றைய வழிபாட்டின் வருகைப் பல்லவியாக ஒலிக்கின்றன: ஆண்டவரோடு இணைந்து என்றும் மகிழுங்கள்: மீண்டும் கூறுகிறேன், மகிழுங்கள்.... ஆண்டவர் அண்மையில் உள்ளார். (பிலிப். 4:4-5)

உண்மையான மகிழ்வு, வெளியிலிருந்த வருவதல்ல, அது, நம் உள்ளத்திலிருந்து உருவாவது என்பதை, நாம் வாழ்வில் பலமுறை அனுபவித்திருந்தாலும், கிறிஸ்துபிறப்பு விழாவின் மகிழ்வு, கண்ணைக் கவரும் வெளிப்புற அலங்காரங்களிலும், பரிசுப்பொருள்களிலும் உள்ளது என்ற தவறான எண்ணங்களை, வர்த்தக உலகம், நம்மீது திணிக்க முயல்கிறது. வர்த்தக உலகின் பாடங்களுக்கு எதிராக, உண்மையான மகிழ்வு உள்ளத்திலிருந்து வருவது என்பதைச் சொல்லித்தரும் பல கதைகளில் இதுவும் ஒன்று. அயர்லாந்தைச் சேர்ந்த ஒரு பெண்மணியின் இந்தக் கதையை, அவர் சொல்வதாகவேக் கேட்போம்:

பனி கொட்டிக் கொண்டிருந்த ஒரு நாள் மாலையில், என் வீட்டுக் கதவைத் தட்டியபடி ஒரு சிறுவனும், சிறுமியும் நின்றனர். அவர்கள் ஏழைகள் என்பதை, அவர்கள் அணிந்திருந்த உடையே பறைசாற்றியது. "உங்களிடம் பழையச் செய்தித்தாள்கள் உள்ளனவா?" என்று அக்குழந்தைகள் என்னிடம் கேட்டனர். அப்போதுதான், அவர்களது கால்களை நான் பார்த்தேன். உறையவைக்கும் பனியிலும், அவர்கள் அணிந்திருந்தது, மெலிதான செருப்புக்கள்.

அந்தச் செருப்புக்களைப்பற்றி, இக்கதையில் வாசிக்கும்போது, வறுமைப்பட்ட நாடுகளில், செருப்பேதும் அணியாமல் நடக்கும் பல்லாயிரம் மக்களை எண்ணிப்பார்க்கிறோம். குளிரிலிருந்தும், சுடும் வெயிலிலிருந்தும் காலடிகளைக் காத்துக்கொள்ள, சாக்குத் துணி, ‘பிளாஸ்டிக் பாட்டில்’, செய்தித்தாள், என்று பலவடிவங்களில் வறியோர் உருவாக்கிக் கொள்ளும் 'செருப்புக்கள்' நம் நினைவில் நிழலாடுகின்றன. நம் கதையைத் தொடர்வோம்:

அக்குழந்தைகளை வீட்டுக்குள் வரச்சொன்னேன். அவர்கள் அணிந்திருந்த அழுக்கான செருப்புக்கள், பனியில் நனைந்திருந்ததால், ஈரமான, அழுக்கானச் சுவடுகளை வீட்டிற்குள் பதித்தன.

சுடச்சுட தேநீரும், சில ‘பிஸ்கட்டு’களும் தந்தேன். அவர்கள் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தபோது, வீட்டுக்குள் சென்று, பழைய நாளிதழ்களையும், அவற்றோடு, அவர்கள் அணிவதற்கு, சில உடைகளையும், காலணிகளையும் கொண்டு வந்தேன். தேநீரை அருந்திய சிறுவன், என்னிடம், "நீங்கள் பணக்காரரா?" என்று கேட்டான். எனக்குள் எழுந்தது சிரிப்பு. நான் எவ்வளவு ஏழை என்பது அவர்கள் அமர்ந்திருந்த அந்த ‘சோபா’வைப் பார்த்தாலே தெரியும். நடுத்தர வருமானம் உள்ள என்னைப் பார்த்து அவன் அந்தக் கேள்வியை ஏன் கேட்டான் என்று புரியாமல், "நானா, பணக்காரியா? இல்லையே. ஏன் அப்படி கேட்கிறாய்?" என்று அவனிடமே கேட்டேன். அப்போது அவனது தங்கை என்னிடம், "நீங்கள் தேநீர் கொடுத்த இந்த ‘கப்’பும் தட்டும் ஒரே நிறத்தில் உள்ளன. அதனால், நீங்கள் பணக்காரராகத்தான் இருக்கவேண்டும் என்று நினைத்தோம்." என்று பதில் சொன்னாள்.

இதைச் சொன்னபின், நான் தந்தவற்றை எடுத்துக்கொண்டு அவர்கள் இருவரும் சென்றனர். என்னிடம் ‘நன்றி’ என்று கூட அவர்கள் சொல்லவில்லை. அவர்கள் நன்றி சொல்லவும் தேவையில்லை என்பதை உணர்ந்தேன். சொல்லப்போனால், நான்தான் அவர்களுக்கு நன்றி சொல்லவேண்டும். என்னைப்பற்றி நானே இன்னும் அதிகமாகப் புரிந்து கொள்ளும்படி செய்த அவர்களுக்கு, நான்தான் நன்றி சொல்லவேண்டும்.

அவர்கள் சென்றபின், அந்த ‘கப்’பையும் தட்டையும் பார்த்தேன். அவை ஒரே நிறத்தில் இருந்தன என்பது, அவர்கள் கண்களில், என்னை ஒரு பணக்காரியாகக் காட்டியது. ஆனால், என் கண்களில், எண்ணங்களில், என் வறுமை மட்டுமே அதிகம் நிறைத்து வந்துள்ளதை எண்ணி வெட்கப்பட்டேன். உண்ண உணவு, உடுத்த உடை, வாழ ஒரு வீடு இவற்றைத் தந்த இறைவனை அப்போது நன்றியோடு எண்ணிப் பார்த்தேன்.

வீட்டைச் சுத்தம் செய்ய ஆரம்பித்தேன். அப்போது, அக்குழந்தைகளின் நனைந்த, அழுக்கான பாதங்கள் விட்டுச்சென்ற சுவடுகளைச் சுத்தம் செய்யாமல் விட்டுவைத்தேன். நான் பணக்காரி இல்லையே என்று ஏங்கும்போதெல்லாம், அந்தப் பாதச் சுவடுகள், நான் எவ்வளவு பணக்காரி என்பதை, மீண்டும் மீண்டும் எனக்கு நினைவுறுத்த வேண்டும் என்பதற்காக, அந்தச் சுவடுகளை, துடைக்காமல் விட்டுவைத்தேன்.

அன்று, அவ்வீட்டில் பதிந்தன, இரு குழந்தைகளின் பாதங்கள்; அப்பெண்ணின் மனதில் பதிந்தன, அற்புதப் பாடங்கள்.

குழந்தை வடிவில் வரும் கண்ணனின் பாதங்களை வரைந்தால், வீட்டுக்குள், நல்லவை நடந்துவரும் என்று எண்ணுவது, இந்திய மண்ணில் ஓர் அழகிய மரபு. குழந்தை வடிவில் இறைவன் வரும் இந்த கிறிஸ்மஸ் நேரத்திலும், அவரது பாதங்கள் நம் இல்லங்களிலும், உள்ளங்களிலும் பல அழகிய பாடங்களைப் பதி்த்துச்செல்ல வேண்டும்.

மிக எளிதில் மகிழ்வையும், நிறைவையும் அடைவது, குழந்தைகளே என்பது, இந்தப் பாடங்களில் ஒன்று! மகிழ்வைத் தேடி, கடலையும், மலைகளையும் கடந்துசெல்லத் தேவையில்லை; நாம் மனது வைத்தால், நம்மைச் சுற்றியே மகிழ்வைத் தேடிக்கொள்ளலாம் என்பதை குழந்தைகள் சொல்லித்தருகின்றனர். இருப்பினும், அவர்களிடமிருந்து பாடங்கள் பயில, தேவையான பணிவு நமக்கு இல்லாததால், பொய்யான மகிழ்வைத் தேடி அலைகிறோம். இன்றைய இரண்டாம் வாசகத்தில் பவுல் அடியார் கூறும் வழிகள் மிக, மிக எளிதான வழிகள். ஆயினும், நாம் அடிக்கடி பின்பற்றத் தவறும் வழிகள்.

எப்பொழுதும், மகிழ்ச்சியாக இருங்கள். இடைவிடாது இறைவனிடம் வேண்டுங்கள். எல்லாச் சூழ்நிலையிலும் நன்றி கூறுங்கள்... அனைத்தையும் சீர்தூக்கிப்பாருங்கள். நல்லதைப் பற்றிக்கொள்ளுங்கள். எல்லா வகையான தீமைகளையும் விட்டு விலகுங்கள். ( 1 தெசலோனிக்கர் 5: 16-24)

புனித பவுல் கூறுவதுபோல், மகிழ்ச்சியாக இருப்பதற்கு எளிதான வழிகள் இருந்தாலும், நெளிவு, சுளிவான, நெருக்கடியான வழிகளில் பயணம் செய்து, நமது நிம்மதியையும், மகிழ்வையும் இழப்பது நமக்குக் கைவந்த கலையாகிவிட்டதோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது.

“உள்ளதை அனுபவித்து மகிழ்பவரே உண்மையில் செல்வந்தர்கள்” (The truly rich are those who enjoy what they have) என்பது ஒரு யூதப் பழமொழி. இல்லாத தேவைகளை உருவாக்கி, இன்னும் அதிகம், அதிகமாய் பெறுவதில் மட்டுமே நமது கிறிஸ்மஸ் மகிழ்வு உள்ளது என்று வர்த்தக உலகம் சொல்கிறது. 'நான்' என்ற உலகை நிரப்பிக்கொள்வதே மகிழ்வு என்று சொல்லும் வர்த்தக, விளம்பர உலகின் பாடங்களுக்கு முற்றிலும் நேர் மாறான பாடங்களை, உண்மையான கிறிஸ்மஸ் மகிழ்வைப்பற்றிய பாடங்களை, இன்றைய முதல் வாசகம் நமக்குச் சொல்லித் தருகின்றது. நமது வாழ்வின் பொருளும், மகிழ்வும் நம்மிடமிருந்து அல்ல, அடுத்தவரிடமிருந்து ஆரம்பமாகவேண்டும் என்பதை இறைவாக்கினர் எசாயா அவர்களின் வார்த்தைகள் முழங்குகின்றன:

இறைவாக்கினர் எசாயா 61: 1-3

ஆண்டவராகிய என் தலைவரின் ஆவி என்மேல் உளது: ஏனெனில், அவர் எனக்கு அருள் பொழிவு செய்துள்ளார்: ஒடுக்கப்பட்டோருக்கு நற்செய்தியை அறிவிக்கவும், உள்ளம் உடைந்தோரைக் குணப்படுத்தவும், சிறைப்பட்டோருக்கு விடுதலையைப் பறைசாற்றவும், கட்டுண்டோருக்கு விடிவைத் தெரிவிக்கவும் என்னை அனுப்பியுள்ளார். ஆண்டவர் அருள்தரும் ஆண்டினை முழங்கவும், நம் கடவுள் அநீதிக்குப் பழிவாங்கும் நாளை அறிவிக்கவும், துயருற்று அழுவோர்க்கு ஆறுதல் அளிக்கவும் என்னை அனுப்பியுள்ளார். 

தங்களையே மறந்து, மற்றவருக்காக உழைப்பவர்கள் பெறும் மகிழ்வு, 'நான்' என்ற சிறைக்குள் சிக்கிக்கொள்ளாது. இத்தகைய மகிழ்வுக்குத் தலைசிறந்த எடுத்துக்காட்டு, திருமுழுக்கு யோவான். தன்னைத் தேடி மக்கள் வந்தபோது, அத்தருணத்தைத் தனக்குச் சாதகமாக்கிக்கொண்டு, பேரும், புகழும் பெறுவதற்குப் பதில், தான் உலக மீட்பர் அல்ல, அந்த மீட்பர் வரும் வழியைக் காட்டுவது மட்டுமே தன் பணி என்பதை, திருமுழுக்கு யோவான் வெளிப்படையாகச் சொன்னார். இதைத்தான் இன்றைய நற்செய்தியில் நாம் வாசிக்கிறோம்: யோவான் நற்செய்தி 1: 6-8, 19-28

தான் ஒளி அல்ல; அந்த ஒளியை மக்களுக்கு அடையாளம் காட்ட வந்தவர் என்று யோவானைப் பற்றி சொல்லப்பட்டுள்ள வரிகள், கிறிஸ்மஸைப்பற்றிய ஓர் உருவகத்தை நமக்கு நினைவுபடுத்துகிறது. திருமுழுக்கு யோவானின் பணியைக் குறித்தும், கிறிஸ்மஸ் விழாவின் உட்பொருளைக் குறித்தும் புரிந்துகொள்ள உதவும் அழகிய உருவகம் இது.

நள்ளிரவில் இடி, மின்னலுடன் கூடிய புயல் ஒன்று வீட்டைச் சூழ்ந்தபோது, தனி அறையில் படுத்திருக்கும் தன் சிறுவயது மகன் பயந்துவிடுவானே என்று அவனைப் பார்க்கச் செல்கிறார் ஒரு தந்தை. அங்கு, இருளில் படுத்திருக்கும் மகனைக் காண ஒரு ‘டார்ச்’ விளக்கை எடுத்துச் செல்கிறார். அவர் கதவைத் திறந்து ‘டார்ச்’ விளக்கை அடித்ததும், சப்தம் கேட்டு, எழுந்த மகன், பயத்தில், "யாரது?" என்று கேட்கிறான். தந்தை உடனே அந்த ‘டார்ச்’ விளக்கை அவன் மீது அடித்து, அவனை இன்னும் பயத்தில் ஆழ்த்தாமல், அந்த டார்ச் ஒளியைத் தன் மீது திருப்பி, "மகனே, நான்தான்!" என்று சொல்கிறார். மகனும், அந்த ஒளியில், தந்தையைக் கண்டு, பயம் தெளிகிறான்; மகிழ்கிறான்.

இருள் சூழ்ந்த உலகில் தன் மீது ஒளியைத் திருப்பி, இதோ நான் வருகிறேன் என்று இறைவன் சொன்னதே கிறிஸ்மஸ் பெருவிழா. அந்த ஒளியை இறைவன் மீது திருப்பிய ‘டார்ச்’ விளக்கு, திருமுழுக்கு யோவான்.

இது ‘மகிழ்ச்சி ஞாயிறு’ என்றாலும், புனித பூமியில், குறிப்பாக காஸாவில் தொடர்நது நிகழும் வேதனையான உண்மைகள், நம் மகிழ்ச்சியைக் குறைக்கிறது. டிசம்பர் 12, கடந்த செவ்வாயன்று, காஸாவில் போர் நிறுத்தம் வேண்டும் என்று ஐக்கிய நாடுகள் அவையில், பெரும்பான்மையான நாடுகள் வாக்களித்த போதிலும், இஸ்ரேல் அரசு காசா மீது தன் தாக்குதலைத் தொடரும் என்று கூறியுள்ளது. இஸ்ரேலிய இராணுவத்தின் கொடூரமான, இடைவிடாத குண்டுவீச்சு, அப்பாவி பாலஸ்தீனிய மக்களை இடைவிடாது வேட்டையாடி வருகிறது.

டிசம்பர் 11 அன்று, ஒரு வாட்ஸ்அப் செய்தி வெளியானது. எவாஞ்சலிக்கல் லூத்தரன் சபையைச் சேர்ந்த பணியாளர் Munther Isaac அவர்கள், வேதனையான கிறிஸ்மஸ் செய்தியொன்றைப் பகிர்ந்துகொண்டார்: “இந்த ஆண்டு, அனைவருக்கும் தெரிந்த வெளிப்படையான காரணங்களுக்காக, பெத்லகேமில் கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்கள் இரத்து செய்யப்பட்டுள்ளன. காஸாவில் நம் மக்கள் இனப்படுகொலைக்கு உள்ளாகும்போது, குழந்தைகள் இவ்வளவு கொடூரமான முறையில் படுகொலை செய்யப்படும்போது, கிறிஸ்மஸைக் கொண்டாடமுடியாது. இவ்வாண்டு, கிறிஸ்துமஸ் திருநாள், கொண்டாட்டங்களாக இல்லாமல் பிரார்த்தனைகளாக இருக்கும் என்று எருசலேமில் உள்ள அனைத்து கிறிஸ்தவத் தலைவர்களும் முடிவு செய்துள்ளனர். பாலஸ்தீனியர்களாகிய எங்களுக்கு, இவ்வாண்டு, கிறிஸ்மஸ் தரும் பொருள் என்ன, கிறிஸ்மஸின் அர்த்தத்தைப் பற்றி உலகிற்கு என்ன செய்தியை அனுப்ப விரும்புகிறோம் என்று யோசித்தோம்,  எனவே, காசாவில், அழிக்கப்பட்ட வீடுகளின் இடிபாடுகளுக்கு மத்தியில் குழந்தை இயேசு சிக்கியிருப்பதைப்போன்ற குடிலை அமைத்தோம்.”

லூத்தரன் பணியாளர் தொடர்ந்து பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது, காஸாவில் இடிந்து வீழ்ந்த வீடுகளைக் குறிக்கும் கற்கள் மற்றும் பாறைகளின் குவியல்களை வீடியோவில் காண்கிறோம். உடைந்த கற்களுக்கு நடுவே குழந்தை இயேசுவின் திரு உருவம் வைக்கப்பட்டுள்ளது. பணியாளரின் செய்தி தொடர்கிறது: “இடிபாடுகளிலிருந்து வெளியே எடுக்கப்படும் குழந்தைகளை பல செய்திப் படங்களில் பார்த்திருக்கிறோம். அவர்களோடு குழந்தை இயேசு தன்னையே அடையாளப்படுத்துகிறார் என்பதை உணர்கிறோம். துன்புறுவோருடன் இயேசு தன்னையே இணைத்துக்கொள்கிறார் என்பது எங்களுக்கு ஆறுதல் மற்றும் நம்பிக்கை தரும் செய்தி. உலகம் கிறிஸ்மஸைக் கொண்டாடும் வேளையில், இடிபாடுகளுக்குள் நம் குழந்தைகள் உள்ளனர். குடும்பங்கள் இடம்பெயர்ந்து, அவர்களது வீடுகள் அழிக்கப்படுகின்றன. இதுதான் பாலஸ்தீனத்தில் எங்களுக்கு கிறிஸ்மஸ்.”

தெய்வீகக் குழந்தையை நம் மத்தியில் வரவேற்கத் தயாராகும் வேளையில், காசாவில் பாதிக்கப்பட்ட ஆயிரக்கணக்கான அப்பாவி மக்களுடன் நம்மை இணைத்துக்கொள்வதன் வழியே, இந்த கிறிஸ்மஸை அர்த்தமுள்ள வகையில் நாம் கொண்டாட முயல்வோம்.

இறுதியாக ஒரு வேண்டுதல்... டிசம்பர் 17, இஞ்ஞாயிறன்று, திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் 87 ஆண்டுகளை நிறைவு செய்கிறார். நல்லாயரான இயேசு, உரோமையின் ஆயராகப் பணியாற்றும் பிரான்சிஸ் அவர்களுக்கு உடல் நலம், மகிழ்வு, அமைதி ஆகிய நற்கொடைகளை வழங்க செபிப்போம்.