II Sunday of Lent
Today, on February 25, we are celebrating the Second
Sunday of Lent. Nearly forty years back, (38 to be exact), in 1986, on February
25, a hope filled, historical event unfolded in the Philippines. The People
Power Revolution, also known as the February Revolution brought to an end
the 20-year dictatorship of Ferdinand Marcos, and restored democracy in that
nation. This change or transformation was brought about by the courage,
involvement and sacrifices of over two million Filipino civilians, as well as
several political and military groups, and religious groups. The courage and
conviction of the common men and women paved the way for a nonviolent
revolution that resulted in dethroning a dictator and restoring democracy in
the Philippines.
Why are we talking about this ‘Revolution’ today? Not
only because February 25, the day when the People Power Revolution freed
democracy from the clutches of a dictator calls for a celebration, but more
because two of the largest countries that still, at least on paper, boast of
democracy – India and the U.S.A., which are facing elections this year, can
learn a few lessons from the people in the Philippines. The months preceding
the elections seem to suggest that the people in these two countries are facing
a real threat of dictatorship. Hence, the Second Sunday of Lent coinciding with
February 25, can be considered as a God-given opportunity, a wake-up call for
us to redeem democracy from the clutches of selfish, power-hungry autocrats.
In the present world scenario, democracy is facing
a real threat in most of the countries. Recent statistics show that between
2005 and 2021, 60 countries have decreased their levels of democratic freedom;
120 to 125 countries have either restricted or non-existent democracies. The
recent murder of Alexei Navalny, a Russian opposition leader, lawyer,
anti-corruption activist, and political prisoner, on 16th February,
under the tyranny of Vladimir Putin, the Russian dictator, is a grim reminder
to all of us how absolute power, grabbed by an arrogant individual, will kill
democracy absolutely. India and the U.S. are in danger of bringing some
arrogant, mad men like Putin, to power. May this Lenten Season help us to wake
up to the reality around us and guide us to bring about the transformation
required. May ‘People’s Power’ save India and the U.S. from turning into
‘nations of puppets’ as in the case of Russia, China and North Korea.
For the dream of ‘People’s Power’ to win over tyrants,
we, the people, must be ready to sacrifice our personal security and comforts. Sacrifice,
conversion, change, and transformation, are some of the key concepts used
during the season of Lent. The Second Sunday of Lent invites us to reflect especially
on the concepts of sacrifice (Abraham’s sacrifice) and transformation
(transfiguration of Jesus).
Let us turn our attention to the Readings assigned for
this Sunday and try to learn lessons about change and transformation which are
built on sacrifice. Last Sunday,
the Gospel took us to the wilderness to witness Jesus struggling with Satan
(Mark 1:12-15). This Sunday, the First Reading (Genesis 22:1-2, 9a, 10-13,
15-18) and the Gospel (Mark 9:2-10) take us to two different
mountains.
Mountains hold a great
magical charm on human beings from time immemorial. Asian tradition talks of great
monks who went to mountain tops seeking ‘enlightenment’. The thrill of reaching
‘the top of the world’, the great silence of the peaks, the pure air and water
on mountain tops have been sources of attraction for human beings. The lovely
aspects of silence, purity and identification with nature have prompted many
religions to ascribe mountains as the abode of gods.
Today’s Liturgy invites
us to reflect on two events that took place on mountain tops… two different
mountain tops and two very different events. We shall spend more time on the event
related to Abraham. The opening line from Genesis, that describes this event,
is quite perplexing:
After these
things, God tested Abraham, and said to him,… "Take your son, your only
son Isaac, whom you love, … and offer him as a burnt offering upon one of the
mountains of which I shall tell you." (Genesis 22: 1-2)
God tested
Abraham. How many times we
have questioned God saying: “Why does God test me so much?” When people pose such
a question to me, a Priest, I don’t have easy answers to offer them, except the
examples of Abraham, Job or Mary. “Go from your country and your kindred and
your father’s house to the land that I will show you.” (Genesis 12:1) was
the first invitation given by God to Abraham. From then on, Abraham was put
through many trials. The test presented to us in today’s Liturgy was, probably,
the greatest of them all – namely, to kill his own son and offer him as a
sacrifice to God.
God chose a mountain
top for this painful sacrifice. Abraham must have grown up with the hope that
God lived on mountains and a person meeting God on a mountain, would come down
filled with God’s gift. Now, Abraham is asked to go up the mountain, not to be
filled but, rather, to be deprived of the precious gift God had given him at
the ripe old age of 100 (cf. Genesis 21:5). This was a reversal which was way
beyond Abraham’s reasoning capacity. Still Abraham begins this torturous
journey, relying not on his reasoning power, but the power of his faith.
The test of Abraham
was more poignant in that he had to travel three days with his son Isaac to
perform this sacrifice. Why would God do this? Isn’t it already cruel enough to
ask Abraham to sacrifice his son? Then, why make him go through this torturous
journey of three days? What would they have spoken on the way? Every time
Abraham saw his beloved son, his heart must have bled.
At the end of those
three days, when they reach the foot of the hill, Abraham makes his son Isaac
carry the firewood meant for his own sacrifice. When Isaac poses the innocent
question about the lamb, Abraham must have turned aside in order to hide his
tears, and mumbled the famous line: “God will provide!” (Gen. 22:8)
Some scripture
scholars explain this event as a fore-shadow of the Sacrifice of Jesus on
Calvary. The Passion of Jesus was spread over three days of torture. Like
Isaac, Jesus also carried the wood on which he would be sacrificed. The torture
that Abraham had to undergo was an indication of what God the Father must have
undergone during the Passion and Death of His beloved Son.
Abraham went up the
mountain to perform a sacrifice. He met God and returned home filled with
blessings. In the Gospel of today we meet the three disciples who went up the
mountain and met God. This would strengthen them for later sacrifices in their
lives. Trials leading up to blessings, or, blessings that strengthen us to face
trials, are two sides of the coin called faith!
In today’s Gospel, we
meet, once again, the impetuous Peter who wanted to prolong the glorious ‘experience’
of the Transfiguration, by erecting tents. Peter had seen an ‘ordinary’, day to
day edition of Jesus up to that point. Now, he was surprised by the ‘glorious’
Jesus whose ‘garments became glistening, intensely white, as no fuller on
earth could bleach them’. (Mark 9:3) Peter wished to remain there for
the rest of his life.
Peter said to
Jesus, “Master, it is well that we are here; let us make three booths, one for
you and one for Moses and one for Eli′jah.” (Mark 9:5) Evangelist Mark is quick to add his remarks: For he did not know
what to say. (Mk. 9:6) Very often we do have a similar temptation of
putting God in cosy tents we have made.
God intervened and
said, “This is my beloved Son; listen to him.” (Mk. 9:7)
This was an indirect reminder to Peter as well as to us, not to be lost in the
glory of the moment, but to keep silent and listen to the Son. What would the
Son say? “It is nice to stay on like this. But, we need to get back to the
people to ‘transfigure’ them.”
Getting down from the
cosy comfort of the Transfiguration to the ‘disfigured’ world requires lot of
faith. Evidently, we
know very well, that our faith is not that of Abraham, and that the road is
still long. Let us get down from the mountain, along with Jesus, in order to
transfigure the world! For those of us living in India and the U.S., may these
days leading up to the mountain called ‘election’, be filled with courage,
commitment and sacrifice to elect good leaders who will protect our democracy!
தவக்காலம் 2ம் ஞாயிறு
தியாகம், மனம் திரும்புதல், மாற்றம் மற்றும் உருமாற்றம்
அல்லது, தோற்றமாற்றம் ஆகியவை தவக்காலத்தில்
பயன்படுத்தப்படும் சில முக்கிய கருத்துக்கள். தவக்காலத்தின் இரண்டாவது ஞாயிறன்று
வழங்கப்பட்டுள்ள வாசகங்கள், தியாகம் (ஆபிரகாமின் தியாகம்) மற்றும் உருமாற்றம் (தோற்றமாற்றம்)
பற்றிய கருத்துக்களைப் பற்றி சிந்திக்க நம்மை அழைக்கின்றன.
ஒவ்வோர்
ஆண்டும் தவக்காலத்தில், நாம்
ஒவ்வொருவரும், தனிப்பட்ட முறையில் மாற்றம்
பெறுவதற்கு அழைக்கப்படுகிறோம். ஆனால், அத்துடன் நம் கடமை முடிந்துவிடுவதில்லை.
நம்மைச் சுற்றியுள்ள சமுதாயத்திலும், நாட்டிலும், நல்ல மாற்றங்களை உருவாக்கவும்
நாம் அழைக்கப்படுகிறோம். அத்தகைய மாற்றங்களைக் கொணர, நாம் ஒவ்வொருவரும் பல்வேறு தியாகங்களை
மேற்கொள்ள முன்வரவேண்டும்.
இவ்வாண்டு, உலகின் மக்கள் தொகையில்
பாதி பேர் தங்கள் தலைவர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் புனிதப் பணியில் ஈடுபடுவர் என்று புள்ளிவிவரங்கள்
கூறுகின்றன. ஏட்டளவிலாவது, மக்களாட்சி நடைபெறுவதாகச் சொல்லப்படும் நாடுகளான இந்தியா
மற்றும் அமெரிக்க ஐக்கிய நாடுகள் இரண்டும், 2024ம் ஆண்டு தேர்தலில் ஈடுபடவுள்ளன. இவ்விரு
நாட்டு மக்களும் தங்கள் வாக்குரிமையை தகுதியான முறையில் பயன்படுத்தி, மக்களாட்சியைக் காப்பாற்றும்
வகையில் மாற்றங்களை கொணர்வர் என்று நம்புவோம்.
மாற்றம், தியாகம் ஆகியவற்றைப் பற்றி சிந்திக்க அழைக்கும் தவக்காலத்தின்
இரண்டாம் ஞாயிறு, பிப்ரவரி 25ம் தேதியன்று சிறப்பிக்கப்படுவதை, இறைவன் நமக்கு வழங்கியுள்ள
அருள்நிறைந்த தருணமாக எண்ணிப்பார்க்கலாம். ஏறத்தாழ நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, 1986ம் ஆண்டு,
பிப்ரவரி 25ம் தேதி, மக்கள் சக்தியால்
உருவான புரட்சியொன்று பிலிப்பீன்ஸ் நாட்டில் மக்களாட்சியை மீண்டும் கொணர்ந்தது. 20
ஆண்டுகளாக அந்நாட்டில் ஃபெர்டினாண்ட் மார்க்கோஸ் நடத்திவந்த சர்வாதிகார ஆட்சியை விரட்டியடித்து, மக்களாட்சி கொண்டுவரப்பட்டது. ஏறத்தாழ 20 இலட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட மக்களும், அவர்களோடு இணைந்து போராடிய அரசியல் மற்றும் மத அமைப்புக்களும் கொண்டிருந்த துணிவு, மற்றும் தியாகம் ஆகியவை, இந்த மாற்றத்தைக் கொணர்ந்தது.
தற்போதைய உலகச் சூழலில் மக்களாட்சி என்ற உரிமை பெருமளவில்
சிதைந்துள்ளது. அண்மைய புள்ளிவிவரங்கள் இதை உறுதி செய்கின்றன. 2005க்கும், 2021க்கும் இடைப்பட்ட ஆண்டுகளில், 60க்கும் மேற்பட்ட
நாடுகளில் மக்களின் சுதந்திரம் படிப்படியாகக் குறைக்கப்பட்டுள்ளது. தற்போது, உலகில், 120 முதல் 125 நாடுகளில் மக்களாட்சி முழுமையாக, அல்லது, அரைகுறையாக உள்ளது. இந்தியாவிலும், அதைச் சுற்றியுள்ள பாகிஸ்தான்,
மியான்மார், நேபாளம், பங்களாதேஷ், இலங்கை ஆகிய அனைத்து நாடுகளிலும், மக்களாட்சி
பல்வேறு வழிகளில் சிதைந்துள்ளது.
இரஷ்ய அரசுத்தலைவன் விளாடிமிர் புடின் கட்டுப்பாடு ஏதுமின்றி
தன் நாட்டில் நடத்திவரும் அடக்குமுறைகளை நாம் அறிவோம். இந்த அடக்குமுறைகளை
எதிர்த்து, உலக நாடுகள் அனைத்தும் கண்டனம் தெரிவித்தபோதிலும் தன்னை யாரும் எதுவும்
செய்யமுடியாது என்ற ஆணவத்தில் புடின் ஆட்சி நடைபெறுகிறது. அந்நாட்டில், புடினுக்கு எதிராக துணிவோடு குரல் கொடுத்துவந்த எதிர்க்கட்சித் தலைவர், அலெக்ஸி நவல்னி (Alexei Navalny) அவர்கள், பிப்ரவரி 16ம் தேதி, கொல்லப்பட்டார். உலகின் வடதுருவத்தில் உள்ள ஒரு சிறையில் சித்ரவதைகளுக்கு
உள்ளாக்கப்பட்டு, கொல்லப்பட்டுள்ள இவரது உடலை, இரண்டு வாரங்களுக்குப்
பின்னரே தரமுடியும் என்று அரசு அறிவித்துள்ளது. இந்த இரு வாரங்களில், அவரது உடலில்
நடத்தப்பட்ட சித்ரவதைகள் மற்றும், அவரது உடலில் ஏற்றப்பட்ட நச்சுப் பொருள்கள் அனைத்தின் தடயங்களும்
அழிக்கப்படும் என்று கூறப்படுகிறது. உலகின் பல நாடுகள் எழுப்பிவரும் கண்டனங்களைப்பற்றி
சிறிதும் அக்கறை கொள்ளாமல் விளாடிமிர் புடின் என்ற தனி மனிதன் நடத்தும் அரக்கத்தனமான
ஆட்சி, நமக்கெல்லாம் நல்லதொரு பாடம்.
தனி மனிதர்கள் கட்டுக்கடங்காத சக்தியை கைப்பற்றிக்கொண்டால்
என்ன நடக்கும் என்பதற்கு, இரஷ்யா, சீனா, வடகொரியா ஆகிய நாடுகளின் தலைவர்கள் நேரடியான எடுத்துக்காட்டுகள்.
இந்தியா போன்ற நாடுகள் மறைமுகமான எடுத்துக்காட்டுகள். மக்கள் சரிவர விழித்தெழாமல் போனால், தேர்தல்களை சந்திக்கவிருக்கும் இந்தியாவிலும், அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டிலும் இத்தகைய அரக்கர்கள் ஆட்சியைக் கைப்பற்றக்கூடும்.
இந்த ஆபத்தை தடுத்து நிறுத்த மக்களாகிய நமக்கு சக்தி உள்ளது என்பதை பிலிப்பின்ஸ்
நாடு நமக்கு உணர்த்தியுள்ளது. மக்களின் சக்தியால் மாற்றங்கள் உருவாகும், ஆனால்,
அந்த மாற்றங்களைக் கொணர, நாம் ஒவ்வொருவரும் தியாகங்களைச் செய்யவேண்டும்.
இந்த ஞாயிறு வழிபாட்டுக்கென தரப்பட்டுள்ள வாசகங்கள் வழியே, மாற்றம், உருமாற்றம் மற்றும் அதற்குத் தேவையான தியாகம் ஆகியவற்றை சிந்திக்க
அழைக்கப்பட்டுள்ளோம். இயேசு தோற்றம் மாறிய நிகழ்வு வழியாகவும் (மாற்கு 9:2-10),
ஆபிரகாம், தன் மகனையேப் பலியிடத் துணிந்த தியாகத்தின் வழியாகவும் (தொடக்க நூல்
22:1-2, 9a, 10-13,
15-18) நம்
வாழ்க்கைக்குத் தேவையான பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்ள முயல்வோம்.
தொடக்க
நூலிலிருந்து வழங்கப்பட்டுள்ள முதல் வாசகத்தின் அறிமுக வரிகள், நாம் வாழ்வில் அடிக்கடி
கேட்கும் ஓர் ஆழமான கேள்வியை நினைவுபடுத்துகின்றன:
தொடக்க
நூல் 22:1-2
அக்காலத்தில், கடவுள் ஆபிரகாமைச் சோதித்தார்.
அவர் அவரை நோக்கி, “ஆபிரகாம்!” என, அவரும் “இதோ! அடியேன்” என்றார். அவர், “உன் மகனை, நீ அன்பு கூரும் உன் ஒரே
மகனான ஈசாக்கை அழைத்துக் கொண்டு, மோரியா நிலப்பகுதிக்குச் செல். அங்கு நான்
உனக்குக் காட்டும் மலைகளில் ஒன்றின் மேல் எரிபலியாக அவனை நீ பலியிடவேண்டும்” என்றார்.
‘கடவுள் ஆபிரகாமைச் சோதித்தார்’ என்று இன்றைய முதல்
வாசகத்தில் காண்கிறோம். வாழ்வில் நாம் அவ்வப்போது, அல்லது, அடிக்கடி கேட்பது:
"ஏன்தான் கடவுள் என்னை இவ்வளவு சோதிக்கிறாரோ?" என்ற வேதனை நிறைந்த கேள்வி. இப்படி ஒரு கேள்வியை
மற்றவர் என்னிடம் எழுப்பும்போது, ஓர்
அருள்பணியாளர் என்ற முறையில், பல வேளைகளில் பதில் சொல்லமுடியாமல் தவித்திருக்கிறேன்.
நான் சொல்ல முயன்ற பதில்களில் எனக்கு ஓரளவு தெளிவைத் தந்த பதில் இதுதான்: "கடவுள்
யாரை அதிகம் நேசிக்கிறாரோ, அவர்களுக்கு
அதிகம் சோதனைகள் தருகிறார்... விசுவாசத்தில் யார் அதிகம் வேரூன்றியிருக்கிறார்களோ, அவர்களுக்கு மிகவும் சக்திவாய்ந்த
சவால்களை அனுப்புகிறார். அந்தச் சோதனைகளை, சவால்களை வெல்வதன் வழியே, மற்றவர்களுக்கு நம்பிக்கைத்
தரும் ஒரு பாடமாக அவர்கள் வாழ்வு அமையவேண்டும் என்பது கடவுளின் விருப்பமாக இருக்கலாம்" என்ற பதிலே, எனக்கும்,
பிறருக்கும், ஓரளவு தெளிவைத் தந்த பதில்.
வாழ்க்கையோடு
போராடும் பலரை நாம் சந்தித்திருக்கிறோம். அந்தப் போராட்டங்களில் அவர்கள் வெற்றி கண்டனரா,
இல்லையா, என்பதைவிட, அவர்கள் அந்தப் போராட்டங்களை எதிர்கொண்ட பக்குவம், நமக்குப் பாடமாக
அமைகின்றது. விவிலியத்தில் நாம் சந்திக்கும் பல எடுத்துக்காட்டான மனிதர்களின் வாழ்வில்
இது நடைபெற்றுள்ளது. ஆபிரகாமில் ஆரம்பித்து, மோசே, யோபு, இறைவாக்கினர்கள், மரியா, இயேசு, சீடர்கள் என்று, பலரும், இறைவன் மீது கொண்டிருந்த அசைக்கமுடியாத நம்பிக்கையின் அடிப்படையில்
தங்கள் போராட்டங்களை வென்றனர் என்பதை நாம் பார்க்கிறோம்.
ஆபிரகாமை
இறைவன் சோதித்த நிகழ்வின் வழியே நாம் பயிலக்கூடிய பாடங்கள் பல உள்ளன. இறைவன் ஆபிரகாமுக்குத்
தந்தது, ஒரு கொடுமையான சோதனை. குழந்தைப்பேறு இல்லாமல் தவித்த ஆபிரகாமுக்கு, ஈசாக்கு
பிறந்தபோது, அவரது வயது 100 (காண்க. தொ.நூல்
21:5). ஈசாக்கு வழியாக, ஆபிரகாமின் சந்ததி, வானில்
உள்ள விண்மீன்கள் போலவும், கடற்கரை
மணலைப் போலவும் பெருகும் என்று கூறிய அதே இறைவன், இப்போது அந்த நம்பிக்கையை வேரறுக்கும் வண்ணம், ஈசாக்கைப் பலியிடச் சொல்கிறார்.
"உன்
நாட்டிலிருந்து... புறப்பட்டு நான் உனக்குக் காண்பிக்கும் நாட்டிற்குச் செல்"
(தொ.நூல் 12:1) என்பதில் ஆரம்பித்து, இறைவன் வழங்கிய கட்டளைகள்
அனைத்திற்கும் மறுப்பு ஏதும் சொல்லாமல் பணிந்து பழகிப்போன ஆபிரகாமுக்கு, மகனைப்
பலிதரவேண்டுமென இறைவன் கொடுத்த கட்டளை பேரதிர்ச்சியைத் தந்திருக்கும். இந்தக் கொடுமையை
நிகழ்த்த இறைவன் ஓர் இடத்தையும் தேர்ந்தெடுக்கிறார். அது ஒரு மலை.
மலைகள்
இறைவனின் இருப்பிடம்;
அங்கு
இறைவனைச் சந்திக்கலாம், இறைவனின்
அருள்கொடைகளால் நிறைவடையலாம் என்ற நம்பிக்கையில் வளர்ந்தவர் ஆபிரகாம். நிறைவடைவதற்குப்
பதில், தன்னிடம் உள்ளதை பறித்துகொள்வதற்கு
இறைவன் தன்னை ஒரு மலைக்கு அழைக்கிறார் என்ற எண்ணம், ஆபிரகாமுக்குப் பெரும் சவாலாக இருந்திருக்கும்.
இருந்தாலும் புறப்படுகிறார். அவர் புறப்பட்டுச் சென்ற அந்தப் பயணம் அணு, அணுவாக அவரைச் சித்ரவதை
செய்த பயணம். இந்தப் பயணத்தைக் கொஞ்சம் ஆழமாகச் சிந்திப்பது நல்லது.
ஒரு
நொடியில் உயிர் துறப்பதற்கும், நாள்கணக்கில்,
அல்லது, மாதக்கணக்கில், சித்ரவதை செய்யப்பட்டு உயிர் துறப்பதற்கும் உள்ள வேறுபாட்டை
எண்ணிப் பார்க்கலாம். அத்தகையச் சித்ரவதைக்கு, ஆபிரகாம் உள்ளாக்கப்பட்டார். இந்தப்
பலியை, ஆபிரகாம் தன் வீட்டுக்கருகில், நிறைவேற்றியிருக்கலாம். ஆனால், அந்தப் பலியை
நிறைவேற்ற இறைவன் வேறோர் இடத்தைக் குறிப்பிட்டார். இறைவன் சொன்ன அந்த மலையை அடைய ஆபிரகாம்
மூன்று நாள் பயணத்தை மேற்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. அந்த மூன்று நாட்களும், அந்தத் தந்தையின்
மனம், எவ்வளவு சித்ரவதை அடைந்திருக்கும் என்பதை நாம் கற்பனை செய்து பார்க்கலாம்.
வழியில் தந்தையும், மகனும் என்ன பேசியிருக்க முடியும்? தன் மகனைக்
கண்டபோதெல்லாம், ஆபிரகாமின் உள்ளம், இரணமாகி, இரத்தம் சிந்தியிருக்கும்.
அவர்கள்
மலையை அடைந்தபின், ஆபிரகாம், சிறுவன் ஈசாக்கின்
தோள் மீது விறகுகட்டைகளை சுமத்துகிறார். சிறுவனும், அந்தக் கட்டைகளைச் சுமந்துகொண்டு மலைமீது
ஏறுகிறான். போகும் வழியில், தந்தையிடம், "அப்பா, இதோ நெருப்பும் விறகுக்
கட்டைகளும் இருக்கின்றன. எரிபலிக்கான ஆட்டுக்குட்டி எங்கே?" (தொ.நூல் 22:7) என்று கேட்கிறான். கள்ளம்
கபடமற்ற அந்தச் சிறுவனின் கேள்வி, ஆபிரகாமின் நெஞ்சை ஆயிரம் வாள் கொண்டு கீறியிருக்கும்.
கண்களில் பொங்கியக் கண்ணீரை மறைப்பதற்கு, தலையை வேறுபக்கம் திருப்பிக்கொண்டு, ஆபிரகாம்,
"கடவுளே பார்த்துக்கொள்வார் மகனே" என்று, ஏதோ ஒரு பதிலை,
ஒப்புக்காகச் சொல்லி, சமாளிக்கிறார்.
மகனைப்
பலிதருவது என்பதே, மிக, மிக அரக்கத்தனமான கட்டளை. அந்தக் கட்டளையை ஆபிரகாம் உடனடியாக
நிறைவேற்ற விடாமல், இறைவன் அவருக்குக் கூடுதலாக
ஏன் மூன்று நாள் நரக வேதனையையும் தந்தார்? எளிதில்
பதில் சொல்லமுடியாத ஒரு கேள்வி இது. விவிலிய விரிவுரையாளர்கள் இதற்குக் கூறும் விளக்கம்
இது: இந்த நிகழ்வு, பல வழிகளில், கல்வாரிப் பலியை நினைவுறுத்துகிறது. இயேசுவின் பாடுகள்
மூன்று நாட்கள் தொடர்ந்தன. சிறுவன் ஈசாக்கு, பலிக்குத் தேவையான கட்டைகளைச் சுமந்து,
மலைமீது ஏறியதுபோல், இயேசுவும் சிலுவையைச்
சுமந்து, கல்வாரி மலைமீது ஏறினார். ஈசாக்கு கேட்ட கேள்விகளுக்குப் பதில்சொல்ல
இயலாமல், ஆபிரகாம் துன்புற்றார். பாடுகளின்போது, இயேசு கேட்ட கேள்விகளுக்கு, விண்ணகத்
தந்தை பதில் ஏதும் தரவில்லை. இந்த நிகழ்வில் ஆபிரகாம் மூன்று நாட்கள் நரக வேதனை அடைந்ததைப்
போல, தந்தையாம் இறைவனும், இயேசுவின்
பாடுகளின்போது, கொடூர வேதனை அடைந்தார். இப்படி பல ஒப்புமைகள் வழியே, இந்த நிகழ்வு,
கல்வாரிப் பலியை நினைவுறுத்துகிறது என்று, விவிலிய விரிவுரையாளர்கள் விளக்கமளித்துள்ளனர்.
மகனைப்
பலி கேட்ட இறைவன், இறுதியில், ஆபிரகாமுக்கு,
மலையுச்சியில், இறையனுபவத்தை அளிக்கிறார். நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டுள்ள மற்றொரு மலையுச்சியில்,
இயேசுவின் தோற்ற மாற்றம் என்ற இறையனுபவம் பெற்ற சீடர்களிடம், இறைவன், பலியை எதிர்பார்க்கிறார்.
வேதனைகள் மற்றும் தியாகங்களின் உச்சக்கட்டமாக இறையனுபவத்தைப் பெறுவதும், இறையனுபவத்தின் உச்சக்கட்டமாக, வேதனைகளையும், தியாகங்களையும் மேற்கொள்ள
துணிவு கொள்வதும், நம்பிக்கை என்ற நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள்.
இயேசுவின்
தோற்ற மாற்ற நிகழ்வின் இறுதியில், நற்செய்தியாளர் மாற்கு
பதிவு செய்துள்ள வரிகள், நமக்கு ஒரு முக்கியப்
பாடத்தைச் சொல்லித் தருகின்றன. இயேசுவின் தோற்ற மாற்றத்தைக் கண்ட பேதுரு, தன்னிலை மறந்து, பரவசத்தில் மூழ்கினார்.
பேதுரு இயேசுவைப் பார்த்து, "ரபி, நாம் இங்கேயே இருப்பது
நல்லது. உமக்கு ஒன்றும் மோசேக்கு ஒன்றும் எலியாவுக்கு ஒன்றுமாக மூன்று கூடாரங்களை அமைப்போம்"
என்றார். (மாற்கு 9:5).
அதுவரை
இயேசுவை சாதாரண மனித நிலையில் கண்டு பழகிப் போயிருந்த பேதுருவுக்கு, 'வெள்ளை வெளேரென ஒளி வீசிய' இயேசுவின் தோற்றம், பேரானந்தத்தை அளித்திருக்க
வேண்டும். அந்த இயேசுவை விட்டுவிட மனமின்றி, பேதுரு, கூடாரம் அமைக்க முன்வந்தார். பேதுருவின்
இந்த ஆலோசனையைத் தொடர்ந்து, நற்செய்தியாளர் மாற்கு, தாம் சொல்வது என்னவென்று அவருக்குத் தெரியவில்லை.
(மாற்கு
9:6)
என்ற கூற்றை இணைத்துள்ளார்.
இது
நமக்கு ஓர் எச்சரிக்கையாக ஒலிக்கிறது. ஆழமான இறையனுபவங்கள் நம்மை நிறைக்கும் வேளையில், சுயநல எண்ணங்கள் பிறந்தால், கடவுளுக்கு ஒரு கூடாரம் அமைத்து, அவரை அங்கேயே பூட்டிவைத்து, அவர்மீது தனிப்பட்ட உரிமை கொண்டாடும் தவறான
முடிவுக்கு வந்துவிடுவோம்.
சொல்வது
என்னவென்று அறியாது, பேசிய பேதுருவுக்கு மேகங்களின் வழியாக இறைவன் சொன்ன பதில்: "என்
அன்பார்ந்த மைந்தர் இவரே; இவருக்குச் செவிசாயுங்கள்" (மாற்கு 9:7) என்பதே. அந்த அன்பு மகன்
இயேசு என்ன கூறுவார்? “இங்கே தங்கியது போதும்.
வாருங்கள் மலையை விட்டிறங்கி நம் பணியைத் தொடர்வோம்” என்று இயேசு கூறுவார்.
கடவுள்
அனுபவங்கள் வாழ்க்கைக்குத் தேவை. கடவுள் தங்குவதற்கு, கடவுளோடு தங்குவதற்கு கூடாரங்கள், கோவில்கள் அமைப்பது நல்லதுதான். ஆனால், கடவுளை, கோவில்களிலேயே தங்கவைப்பதோ, அங்கேயே
நாம் தங்கிவிடுவதோ தவறு. இறை அனுபவம் பெற்ற அந்த அற்புத உணர்வோடு, மீண்டும் மலையைவிட்டு இறங்கி, சராசரி வாழ்வுக்குத் திரும்பவேண்டும். அங்கே, மக்கள் மத்தியில் இறைவனைக் காணவும், அப்படி காண முடியாதவர்களுக்கு இறைவனைக் காட்டவும்
நாம் கடமை பட்டிருக்கிறோம்.
தோற்றமாற்றம்
அடைந்த இயேசு, சீடர்களை அழைத்துக்கொண்டு, மலையிலிருந்து
இறங்குகிறார். எதற்காக? மக்களை உருமாற்ற. மக்களை
உருமாற்றும் பணியில் நாமும் இணைவோம் வாருங்கள்! குறிப்பாக, தேர்தலை சந்திக்கவிருக்கும்
நாடுகளில், மக்களாட்சியைக் காப்பதற்கு நாம் அணி திரள்வோம், தியாகங்கள் செய்வதற்கு
தயாராக இருப்போம்.
No comments:
Post a Comment