Prayer from the depths… ஆழத்திலிருந்து ஆரம்பமாகும் செபம்

How much does a Prayer weigh?

http://divineinspirationalmotivation.com/how-much-does-a-prayer-weigh/

October 12, 2010. Midnight. Most of Chile was awake with anticipation. At 12.10 a.m. on October 13, a narrow tube like structure emerged out of the rocks and out came Florencio Avalos, a 31 year old miner. His seven year old son and his wife ran to him with tears streaming down their cheeks. Florencio embraced them and kissed them. The whole nation erupted in joy. This cheer and joy continued every hour following this incident. The joy and pride of this nation matched the joy and pride of USA on July 20, 1969 when Neil Armstrong set foot on the moon. Setting foot on the moon was surely a great achievement for Armstrong, for USA as well as for humankind. Equally great was the achievement of the 33 miners from Chile setting foot on the earth after 69 days.

On August 5, 2010, 33 miners entered their usual shift, 2500 feet below the ground level, in the copper and gold mines in Atacama region. A landslide deposited 700,000 tonnes of rock to block the passage. All the 33 miners were literally buried alive. Efforts at contacting them failed and hope began to dwindle. After 17 days, on August 22, they were located and a note saying that all the 33 were alive was sent through a hole. Locating them after 17 long days of suspense, was the first miracle. Initial calculations predicted that it would take anywhere between 3 to 4 months to rescue the miners. So, the families were reconciled to be united to their loved ones for Christmas. The continual efforts bore fruit and all the 33 miners were saved in half the time predicted earlier.

The rescue operation in Chile has a special significance to our liturgical readings today, especially the first reading from Exodus (17: 8-13) and the Gospel passage from Luke (18: 1-8). Both the readings speak of the role of prayer in the midst of struggles we face in our lives.

Here is an extract from the article in Wikipedia titled: 2010 Copiapó mining accident.

Religious activities of trapped miners

When a shaft was completed to provide relief for the men, they asked for religious items, including Bibles, crucifixes, rosaries, statues of the Virgin Mary and other saints. Pope Benedict XVI sent each man a rosary which was brought personally to the mine by the archbishop of Santiago, Cardinal, Francisco Javier Errázuriz Ossa. After three weeks in the mine, one man who was civilly married to his wife 25 years earlier asked her to marry him in a sacramental marriage in the Church. They set up a makeshift chapel in the mine, and Mario Gómez, the eldest miner, spiritually counselled his cohorts and led daily prayers. When they were rescued the miners were all wearing similar t-shirts. The T-shirts, sent down by a brother of one of the miners had "Thank you Lord" on the front and "To Him be the glory and honor" on the back. The quotation was taken from the Book of Psalms 95 verse 4: "...in his hands are the depths of the earth."

As one story in the Daily Mail put it "A deep religious faith powered this rescue; miners and families and rescuers alike believe their prayers were answered." Both government representatives and the Chilean public have repeatedly attributed divine providence with keeping the miners alive and the Chilean public has viewed this rescue operation as a miracle. Chile's president Sebastián Piñera stated, "When the first miner emerges safe and sound, I hope all the bells of all the churches of Chile ring out forcefully, with joy and hope. Faith has moved mountains." When Esteban Rojas, one of the miners, stepped out of the rescue device, he immediately knelt on the ground with his hands together in prayer then raised his arms above him in adoration. His wife then wrapped around him a religious tapestry with Mary on it as they hugged and cried. Though most of the trapped miners were Roman Catholic, three were Protestant or Baptist, and two others were converted during the time.

http://en.wikipedia.org/wiki/2010_Copiap%C3%B3_mining_accident

The trapped miners praying together, while stuck in the belly of the earth, reminds me of Jonah’s prayer in the belly of the whale as well as the early Christians holding underground prayer meetings. Their faith was nurtured by these prayers as well as by the imageries their leaders provided them with. One such imagery often used by early Christians is the mythic bird phoenix. It is significant that the tube like capsule used for bringing the Chilean miners to the surface was named ‘phoenix’, to remind people of the legendary bird which rises out of ashes. The whole operation was named ‘Operation St Lawrence’, the patron of miners. The statue of St Lawrence was taken in a procession around the accident site.

Dire needs bring people to their knees, as it brought Moses. Once the needs are fulfilled, do we forget prayer? The answer lies in the passages from Luke’s Gospel for today as well for the 17^th Sunday in Ordinary Time – Luke 11: 1-13 and Luke 18: 1-8.  In both these passages Jesus gives us lovely lessons on prayer, not as a lofty philosophical treatise, but as simple life stories. Isn’t Christ telling us clearly, that prayer should become part of our life and not remain as a subject of intellectual discussion or an antidote used only during emergencies and dire needs? Prayer is the air we breathe, not an oxygen mask!

There are hundreds of stories about the power of prayer. Here is one of them I received via email. It is titled: How much does a prayer weigh?

Louise Redden, a poorly dressed lady with a look of defeat on her face, walked into a grocery store. She approached the owner of the store in a most humble manner and asked if he would let her charge a few groceries. She softly explained that her husband was very ill and unable to work, they had seven children and they needed food. John Longhouse, the grocer, scoffed at her and requested that she leave his store.

Visualizing the family needs, she said: 'Please, sir! I will bring you the money just as soon as I can." John told her he could not give her credit, as she did not have a charge account at his store.  Standing beside the counter was a customer who overheard the conversation between the two. The customer walked forward and told the grocer that he would stand good for whatever she needed for her family. The grocer said in a very reluctant voice, "Do you have a grocery list?” Louise replied "Yes sir" "O.K." he said, "put your grocery list on the scales and whatever your grocery list weighs, I will give you that amount in groceries."

Louise, hesitated a moment with a bowed head, then she reached into her purse and took out a piece of paper and scribbled something on it. She then laid the piece of paper on the scale carefully with her head  still bowed. The eyes of the grocer and the customer showed amazement when the scales went down and stayed down. The grocer staring at the scales, turned slowly to the customer and said begrudgingly, "I can't believe it."        

The customer smiled and the grocer started putting the groceries on the other side of the scales. The scale did not balance so he continued to put more and more groceries on them until the scales would hold no more. The grocer stood there in utter disgust. Finally, he grabbed the piece of paper from the scales and looked at it with greater amazement. It was not a grocery list, it was a prayer which said:  "Dear Lord, you know my needs and I am leaving this in your hands." The grocer gave her the groceries that he had gathered and placed on the scales and stood in stunned silence. Louise thanked him and left the store. The customer handed a fifty-dollar bill to John as he said, "It was worth every penny of it." It was sometime later that John Longhouse discovered the scales were broken; therefore, only God knows how much a prayer weighs.

A final thought… Today, October 20, the Catholic Church celebrates Mission Sunday. When I was thinking how best to combine Mission Sunday with the readings on prayer given to us today, the image of St Teresa of Child Jesus flashed across my mind. She, along with St Francis Xavier, are declared as the Patrons of Mission Countries. One can easily understand why St Francis Xavier is proclaimed as the Patron of Missions, since he travelled far and wide in quite a few Mission Countries and brought people to Christ and Christ to the people. St Teresa did not leave the portals of her cloistered convent. All she did was to pray. Her prayers led many to Christ. Hence, Mission is to be seen both as proclamation as well as prayer. In such a context, readings on prayer make much sense for the Mission Sunday! We pray the good Lord to enlighten our hearts and minds to make prayer an integral part of our lives and thus become Missionaries in our own right!

How much does a Prayer weigh?

http://www.dobhran.com/greetings/GRinspire461.htm

மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், 2010ம் ஆண்டு, உலகமக்களின் கவனத்தை ஈர்த்த ஓர் அற்புத நிகழ்ச்சி அக்டோபர் 12, நள்ளிரவு நிகழ்ந்தது. தென் அமெரிக்காவைச் சார்ந்த சிலே நாட்டில் மக்கள் தூங்காமல் விழித்திருந்தனர். நள்ளிரவு தாண்டி பத்து நிமிடங்களில், அந்த நாடே மகிழ்ச்சி ஆரவாரத்தில் வெடித்தது.

சிலே நாட்டின் Atacama என்ற பகுதியில் பாறையான நிலப்பரப்பில், துளை ஒன்று செய்யப்பட்டிருந்தது. அந்தத் துளை வழியே, குழாய் வடிவக் கருவி ஒன்று வெளியே வந்தது. அந்தக் குழாயிலிருந்து Florencio Avalos என்ற இளைஞர் வெளியேறினார். கண்ணீருடன் ஓடிவந்த அவரது மகன் Bairoவையும், தன் மனைவியையும் கட்டி அணைத்து முத்தமிட்டார் Florencio. இந்தக் காட்சியைக் கண்டு பலரது கண்களில் ஆனந்த கண்ணீர். பூமிக்கடியில் ஏறத்தாழ எழுபது நாட்கள் புதையுண்டிருந்த 33 சுரங்கத் தொழிலாளர்கள் உயிரோடு மீட்கப்பட்டச் சாதனையை, சிலே நாடும், இவ்வுலகமும் மகிழ்ச்சி ஆரவாரத்துடன் அன்றிரவு கொண்டாடியது.

சிலே நாட்டுச் சாதனை உங்களில் பலருக்குத் தெரிந்திருக்கலாம். இருந்தாலும் அவற்றின் ஒரு சில விவரங்களை மீண்டும் அசைபோட உங்களை அழைக்கிறேன். 2010ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் 5ம் தேதி சிலே நாட்டின் Atacama பகுதியில் தாமிரம், மற்றும் தங்கம் வெட்டியெடுக்கும் சுரங்கம் ஒன்றில் 33 தொழிலாளர்கள் தங்கள் வேலைகளில் ஈடுபட்டிருந்தனர். அப்போது ஏற்பட்ட ஒரு நிலச்சரிவால் ஏழு இலட்சம் டன் எடையுள்ள பாறைகள் சுரங்கப் பாதையை அடைத்துவிட்டன. அந்த 33 தொழிலாளர்களும் நிலத்திற்கடியில் 2,500 அடி ஆழத்தில் உயிரோடு புதைக்கப்பட்டனர். போராட்டம் ஆரம்பமானது. அவர்களைக் கண்டுபிடிக்க எடுக்கப்பட்ட அத்தனை முயற்சிகளும் தோற்றுப்போயின. 17 நாட்கள் கழித்து, ஆகஸ்ட் 22ம் தேதி அவர்கள் அனைவரும் உயிருடன் இருந்தது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. இதையே ஒரு புதுமை என்று பலர் கூறினர். சுரங்கத் தொழிலாளர்களை மீட்கும் முயற்சிகள் ஆரம்பமாயின. 50 நாட்கள் மேற்கொள்ளப்பட்ட பல்வேறு முயற்சிகளின் சிகரமாக, அக்டோபர் 12 நள்ளிரவு துவங்கி, அக்டோபர் 14ம் தேதி அதிகாலை வரை 33 தொழிலாளர்களும் வெளியேற்றப்பட்டனர். இந்த நிகழ்வை இவ்வளவு விவரமாகக் கூறுவதற்குக் காரணம் இன்றைய ஞாயிறு வாசகங்களே.

2010ம் ஆண்டு, ஆகஸ்ட் மாதம் நிகழ்ந்த இந்த விபத்து உலகின் கவனத்தைப் பல வழிகளில் ஈர்த்தது. புதையுண்ட இத்தொழிலாளர்களுக்கு உதவிகள் பல வழிகளில் அனுப்பப்பட்டன. உடல் அளவில் அவர்களுக்குச் செய்யப்பட்ட உதவிகளை விட, அவர்கள் உள்ளத்தில் நம்பிக்கையை வளர்க்க வழங்கப்பட்ட ஆன்மீக உதவிகள், செப உதவிகள் ஏராளம்.

அப்போது திருத்தந்தையாக இருந்த 16ம் பெனடிக்ட் அவர்கள், தன் கைப்பட ஆசீர்வதித்த செபமாலைகளை அனுப்பிவைத்தார். இத்தொழிலாளர்கள் தாங்கள் அடைபட்டிருந்த இடத்தில் சிறு பீடம் ஒன்றை அமைத்து, செபித்துவந்தனர் என்பதை இவர்கள் தங்கள் பகிர்வுகளில் பின்னர் வெளியிட்டனர். இதைக் கேள்விப்பட்டபோது, பழங்கால உரோமைய அரசில் முதல் கிறிஸ்தவர்கள் வாழ்ந்த வாழ்வு என் நினைவில் அலைமோதியது. அங்கு, அரசுக்குத் தெரியாமல் பூமிக்கடியில், அல்லது பல மறைவிடங்களில் கூடி வந்து செபித்த கிறிஸ்தவர்களை எண்ணிப் பார்த்தேன். உயிருக்கு எவ்வித உத்திரவாதமும் இல்லாத நிலையில் ஒவ்வொரு நாளும் வாழ்ந்த முதல் கிறிஸ்தவர்களுக்கு உறுதி தந்ததெல்லாம் அவர்கள் கூடிவந்து செபித்த நேரங்கள். இன்றும் உலகின் சில நாடுகளில் கிறிஸ்தவர்கள் இதே நிலையில் துன்புறுவதை நாம் நினைவில் கொண்டு, அவர்களுக்காக இறைவனிடம் நம் செபங்களை எழுப்புவோம்.

சிலே நாட்டின் Atacama பகுதியில் மீட்புப் பணி துவங்கிய நேரம் முதல், சுரங்கத் தொழிலாளர்களின் பாதுகாவலராகிய புனித இலாரன்ஸ் அவர்களின் திரு உருவைத் தாங்கி செப ஊர்வலங்கள் இச்சுரங்கப் பகுதியில் மேற்கொள்ளப்பட்டன. அக்டோபர் 12 முதல் சிலே நாட்டின் பல கோவில்களில் தொடர் செபவழிபாடுகள், முழு இரவு விழிப்புச் செபங்கள், உண்ணா நோன்பு என்ற பல ஆன்மீக முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. இந்தச் சாதனை முடிந்ததும், அந்நாட்டின் ஆயர் ஒருவர் கூறிய வார்த்தைகள் இவை: "சிலே நாடு, இன்று உயிர்ப்பின் நம்பிக்கைக்குச் சான்று பகர்ந்துள்ளது."

நம்பிக்கை ஆண்டின் இறுதி நாட்களை நெருங்கி வந்துள்ள நாம், நம்பிக்கையுடன் செபிப்பதைக் குறித்து சிந்திக்க இந்த ஞாயிறன்று அழைக்கப்பட்டுள்ளோம். மேலும், இந்த ஞாயிறு நாம் கொண்டாடும் மறைபரப்பு ஞாயிறன்று செபத்தின் வலிமை பற்றி சிந்திக்க அழைக்கப்பட்டுள்ளதை ஓர் அர்த்தமுள்ள வாய்ப்பாகக் கருதலாம்.

மறைபரப்பு ஞாயிறன்று செபத்தைப் பற்றிய வாசகங்கள் ஏன் என்று சிந்தித்தபோது, மனதில் முதலில் தோன்றியது குழந்தை இயேசுவின் புனித தெரேசா. இம்மாதம் முதல் தேதியன்று நாம் கொண்டாடிய இப்புனிதர், மறைபரப்புப் பணிகளின் காவலர் என்ற பெருமைக்குரியவர். பல்லாயிரம் மைல்கள் பயணம் செய்து கிறிஸ்துவை பல கோடி மக்களுக்கு அறிமுகம் செய்த புனித பிரான்சிஸ் சேவியரும், ஒரு மைல் கூட பயணம் செய்யாமல், தான் வாழ்ந்த துறவு மடத்தில் செபங்கள் செய்த புனித தெரேசாவும் மறைபரப்புப் பணியின் காவலர்கள் என்று திருஅவை அறிவித்துள்ளது.

புனித சேவியர் தன் போதனைகளால் பல்லாயிரம் உள்ளங்களை இறைவனிடம் அழைத்து வந்ததுபோல், புனித தெரேசாவும் தன் செபங்களால் பல்லாயிரம் மனங்களை இறைவனிடம் கொணர்ந்தார். மறைபரப்புப் பணியில், இறைவனைப் பறைசாற்றுதல் எவ்வளவு முக்கியமோ, அதேபோல் இறைவனை நோக்கி எழுப்பப்படும் செபங்களும் முக்கியம் என்பதை நாம் ஆழமாக உணர இந்த ஞாயிறன்று செபத்தைப் பற்றிய வாசகங்கள் நமக்குத் தரப்பட்டுள்ளன என்று எண்ணிப் பார்க்கலாம்.

கடுகளவு நம்பிக்கை இருந்தால், அந்த நம்பிக்கையுடன் செபங்கள் எழுப்பப்பட்டால், மலைகள் பெயர்ந்துவிடும், மரங்கள் வேருடன் எடுக்கப்பட்டு, கடலில் நடப்படும். எரிக்கோவின் மதில்கள் இடிந்துவிழும் என்ற நம்பிக்கை தரும் சொற்கள் விவிலியத்தில் உள்ளன.

செபத்தின் வல்லமையால் இஸ்ரயேல் மக்கள் போரில் வெற்றி கொள்வதை, விடுதலைப் பயண நூலிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட இன்றைய முதல் வாசகம் (விடுதலைப் பயணம் 17: 8-13) நமக்குக் கூறுகிறது. மத்தியக் கிழக்குப் பகுதியின் பல நாடுகளுக்கும், கனவிலும், நனவிலும் அச்சமூட்டுபவர்களாக இருந்தவர்கள் அமலேக்கியர்கள். அவர்களை எதிர்க்க யாருக்கும் துணிவு இல்லை. அவர்கள் இஸ்ரயேலர்களுக்கு எதிராகப் போர் தொடுக்க வந்தனர். இந்தச் செய்தியே இஸ்ரயேலரின் நம்பிக்கையைக் குலைத்து, அவர்களது தோல்வியை உறுதி செய்திருக்க வேண்டும். ஆனால், மோசேயின் செபம் அவர்களை வெற்றியடையச் செய்தது.

செபத்தின் வலிமையால் எதிர்வரும் சக்திகளை முறியடிக்கலாம் என்பதை விடுதலைப் பயண நூல் வாசகம் சொல்கிறது. மனம் தளராமல் செபிப்பதால், நீதியை நிலை நிறுத்த முடியும் என்பதை லூக்கா நற்செய்தி (லூக்கா 18: 1-8) சொல்கிறது. தொடர்ந்து செபியுங்கள், தளராது செபியுங்கள், உடல் வலிமை, மன உறுதி இவை குலைந்தாலும், பிறர் உங்களைத் தாங்கிப் பிடிக்க, தொடர்ந்து செபியுங்கள்... என்று இவ்வாசகங்கள் வழியே நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள எண்ணங்கள், சவால்கள் நிறைந்த பாடங்கள்.

”அவர்கள் மனந்தளராமல் எப்பொழுதும் இறைவனிடம் மன்றாட வேண்டும் என்பதற்கு இயேசு ஓர் உவமை சொன்னார்” என்று இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது (லூக்கா 18: 1) இறைவனுக்கு அஞ்சாமல், மனிதர்களை மதிக்காமல், ஊழலில் ஊறிப்போன நடுவரிடம், ஒரு கைம்பெண் நீதி பெறுகிறார்... இலஞ்சம் கொடுத்துப் பெறவேண்டியதை, இலட்சிய வெறிகொண்டு பெறுகிறார். நல்லது கெட்டது என்பதையெல்லாம் பார்க்க மறுத்து, பாறையாகிப்போன நடுவரின் மனதைத் தன் தொடர்ந்த வேண்டுதல் முயற்சிகளால் தகர்த்துவிடுகிறார் அந்தக் கைம்பெண்.

செபத்தைக் குறித்து, செபிப்பதைக் குறித்து பல நூறு கதைகள் உள்ளன. என் மனதில் இடம் பிடித்த ஒரு கதை இது. இக்கதையின் தலைப்பே நம் கவனத்தை ஈர்க்கும். ‘செபத்தின் எடை’ (How much does a prayer weigh?) என்பதே இக்கதையின் தலைப்பு.

மளிகைக்கடை ஒன்றில் நடப்பதாக இக்கதை கூறப்பட்டுள்ளது. மளிகைக்கடை முதலாளியிடம் ஓர் ஏழைப்பெண் வந்து, தன் குடும்பத்திற்கு அன்றிரவு மட்டும் உணவு தயாரிக்கத் தேவையான பொருள்களைக் கடனாகத் தரும்படி கெஞ்சினார். அப்பெண்ணின் கணவர் உடல்நலமின்றி, வேலைக்குப் போகமுடியாமல் இருந்தார். அவர்களுக்கு ஏழு குழந்தைகள். அவர்கள் அனைவரும் கடந்த சில நாட்களாக பட்டினியால் தவித்தனர் என்பதைக் கூறி, உதவிகேட்ட அப்பெண்ணை அவ்விடத்தைவிட்டு துரத்திக் கொண்டிருந்தார் கடை முதலாளி.

கடையில் பொருள்கள் வாங்கிவிட்டு, அதற்குரிய பணத்தைச் செலுத்த வந்த ஒருவர், இந்தக் காட்சியைக் கண்டு மனமிரங்கி, அந்த முதலாளியிடம், "அந்தப் பெண்ணுக்குத் தேவையானதைக் கொடுங்கள். நான் அதற்குரிய பணத்தைத் தருகிறேன்" என்று சொன்னார். முதலாளி சலிப்புடன் அந்தப் பெண்ணிடம், "சரி, உனக்குத் தேவையான பொருள்களை இந்தக் காகிதத்தில் எழுதி, தராசில் வை. அந்தக் காகிதத்திற்கு ஈடான எடைக்கு நான் பொருள்களைத் தருகிறேன்" என்று ஏளனமாகச் சொன்னபடி, அப்பெண்ணிடம் ஒரு காகிதத்தைக் கொடுத்தார். காகிதத்தைப் பெற்றுக்கொண்ட அப்பெண், ஒரு நிமிடம் கண்களை மூடி செபித்தார். பின்னர், அந்தக் காகிதத்தில் எதையோ எழுதி, தராசில் அதை வைத்தார். காகிதத் துண்டு வைக்கப்பட்ட தராசுத்தட்டு கீழிறங்கியது. இதைப் பார்த்த முதலாளிக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது. அப்பெண்ணுக்கு பணஉதவி செய்ய வந்திருந்தவரும் இதைக் கண்டு ஆச்சரியம் அடைந்தார்.

"சரி, உனக்குத் தேவையானப் பொருள்களை மற்றொரு தட்டில் வை" என்று எரிச்சலுடன் சொன்னார் முதலாளி. தனக்குத் தேவையான அரிசி, பருப்பு, எண்ணெய், ஆகியவற்றை அந்தப் பெண் அடுத்தத் தட்டில் வைத்தார். அவர் எவ்வளவு வைத்தாலும், காகிதம் வைத்திருந்த தட்டு மேலே எழவில்லை. அந்தப் பெண் தராசில் வைத்த பொருள்களை வேண்டா வெறுப்பாக அவரிடம் கொடுத்தார் முதலாளி. அருகில் இருந்தவர், ‘தான் கண்ட இப்புதுமைக்கு எவ்வளவு கொடுத்தாலும் தகும்’ என்று சொல்லியபடியே, மகிழ்ச்சியுடன் அதற்கு உரிய பணத்தையும் கொடுத்தார். அந்த ஏழைப்பெண் சென்றபின், கடை முதலாளி தராசைச் சோதித்தபோது, அது பழுதடைந்து விட்டதென்பதைப் புரிந்துகொண்டார். பின்னர், அந்த ஏழைப்பெண் தராசில் வைத்த காகிதத் துண்டை எடுத்துப் பார்த்தார், முதலாளி. அந்தக் காகிதத்தில், பொருள்களின் பட்டியல் எதுவும் எழுதப்படவில்லை. மாறாக, அப்பெண் காகிதத்தில் ஒரு சிறு செபத்தை எழுதியிருந்தார். "இறைவா, எங்கள் தேவை என்னவென்று உமக்கு நன்றாகத் தெரியும். எங்கள் தேவையை நிறைவு செய்தருளும்" என்பதே அந்தச் செபம்.

‘செபத்தின் எடை’ என்ற இக்கதையை நான் வாசித்தபோது, என் மனதில் ஆழமான எண்ணங்களை உருவாக்கிய பகுதி, அந்தக் காகிதம் வைக்கப்பட்டத் தராசுத் தட்டு கீழிறங்கி நின்றதும், கடை முதலாளி அதிர்ச்சியில் உறைந்துபோனதும்... காற்றில் பறக்கும் அளவுக்கு கனமற்ற காகிதம், கனமான உலோகத்தால் ஆன தராசையும் கட்டி வைக்கும் திறன் பெறுகிறது. எதனால்? அப்பெண் காகிதத்தில் பதித்த செபத்தால்; கடவுளின் கருணையால்… ‘செபத்தின் எடை’ என்ன? அது வெளியாகும் மனதில் உள்ள பாரத்தைப் பொறுத்து, செபத்தின் எடையும் கூடும்.

செபம் எவ்வளவு கனமானது எவ்வளவு வலிமைமிக்கது என்பது கடவுளுக்கு மட்டுமே தெரியும். செபத்தைக் குறித்து, தொடர்ந்து செபிப்பதைக் குறித்து நமது எண்ணங்களை தெளிவுபடுத்த, உள்ளங்களை உறுதிபடுத்த, செபம் நமது வாழ்வின் இன்றியமையாத ஒரு பகுதியாக மாற இறைவனிடம் வரம் வேண்டுவோம்.

Diseases delete differences பிணிகள் பிணைக்கும்

Start each day with a grateful heart

http://www.andreareiser.com

Today’s Gospel is about a unique miracle recorded only in the Gospel of Luke, namely, Jesus curing ten leprosy patients. We know that Luke’s Gospel is called the Gospel of Compassion. Luke has given Samaritans, sinners, shepherds, tax collectors, women and children their due place in his Gospel. Luke must have recorded this miracle just to highlight the positive attitude of the Samaritan who returns to give thanks to Jesus.

Jesus began his public ministry with a manifesto in the synagogue in Nazareth (Luke 4: 16-30). Soon after this, Jesus puts into practice what he had proclaimed in the synagogue, namely, curing the sick – one of them being a leprosy patient (Lk. 5:12-14). Luke makes this miracle special by saying that Jesus touched the man with leprosy. Today’s Gospel (Luke 17: 11-19), gives us the last miracle of Jesus as recorded by Luke. Luke seems to begin and end the public ministry of Jesus with special moments with leprosy patients.

While reflecting on the Gospel today, three ideas struck me:

1. The evolution of the term we use for those who suffer from leprosy.

2. How pain and sorrow seem to bring us closer, erasing all differences.

3. A grateful heart makes the world more liveable.

About 15 years back, we used the harsh term ‘leper’ to denote those who suffer from this dreadful disease. Nowadays we use terms like leprosy patient or person with Hansen’s disease. These terms are much more respectful. Some of us may be wondering why we make such a fuss about terminology. We know that the labels we use also determine the way we think and act. The term ‘leper’ defined the person as if he or she had become the disease itself. Such a concept reflected on the way we treated the sick person – segregation. This is the first thought that crossed my mind as I read this passage.

The second and third thoughts are directly linked to the Gospel. We begin our reflections on a ‘miracle’ that was already taking place when the ten leprosy patients approached Jesus. The opening line of the gospel passage gives us a clue to this ‘miracle’. On the way to Jerusalem Jesus was passing along between Samaria and Galilee. (Luke 17: 11) This means that this was a place where Jews and Samaritans were present. From this area, ten leprosy patients met Jesus. Were they Jews? Were they Samaritans? No idea. They were leprosy patients. That was their main identity. Due to this disease, both Jews and Samaritans banished them from their communities. This rejection from the community brought them together, irrespective of their original identities – Jew or Samaritan!

We can surely think of moments when pain, misfortune and disaster bring people together irrespective of their caste and creed. I recall one such experience from my life. It was 1977 when St Joseph’s College, Trichy, was flooded. Those living around the college, who had lost their houses, took refuge in the second and third floors of the college building. They were people from different castes, religions, and class structures. For the next few days they shared the college building, shared the food packets distributed by the government. The flood waters not only brought down the walls of their houses, but also the walls of their social structures. Unfortunately, when the floods receded, they went back to rebuild not only the walls of their houses, but also the walls of social segregation.

On Republic Day of India (January 26) 2001, a strong earthquake rocked Bhuj, in Gujarat. Soon after the quake, Hindus and Muslims stood in long queues to donate blood for one another. The very next year, 2002, February, Gujarat saw one of the worst riots in Indian history when Hindus and Muslims were shedding one another’s blood.

Many of us still remember 9/11 of 2001 – the Twin Tower attack in New York. Many write ups were published in the web about this tragedy. One of those write-ups was about how this tragedy brought the people of New York and, perhaps, the whole of the US together. Here is a passage written by Cheryl Sawyer, a professor.

As the soot and dirt and ash rained down,

We became one color.

As we carried each other down the stairs of the burning building,

We became one class.

As we lit candles of waiting and hope,

We became one generation.

As the firefighters and police officers fought their way into the inferno,

We became one gender.

As we fell to our knees in prayer for strength,

We became one faith.

As we whispered or shouted words of encouragement,

We spoke one language.

As we gave our blood in lines a mile long,

We became one body.

As we mourned together the great loss,

We became one family.

As we cried tears of grief and loss,

We became one soul.

As we retell with pride of the sacrifice of heroes,

We become one people.

http://www.alhewar.org/SEPTEMBER%2011/one_a_poem_by_cheryl_sawyer.htm

Pain and tragedy bring people together. The artificial lines we draw within the human family are erased when we face a disaster. But, as and when the tragedy passes, the old battle lines are re-drawn. This was the case among the ten persons afflicted with leprosy. They were sharing one identity – leprosy patients, when they met Jesus. But when they were cured of their bodily ailment, their soul became sick. Nine of those ten were probably Jews who did not want to take the Samaritan along with them when they went to meet the priests. The Samaritan must have understood their predicament. He did not want to embarrass them in front of the priests. So, he went back to Jesus. Jesus was both happy and sad to see the Samaritan. Happy, because he saw a grateful person. Sad, because this Samaritan was, once again, isolated.

The third lesson from today’s Gospel is the idea of thanksgiving. The world has two classes of people – ones who are thankful and others who are not. What is the proportion of these groups? One to nine… the Gospel tells us today. If we examine our daily thoughts, the same proportion is maintained. Namely, when one thankful thought enters our hearts, there are nine other complaints that choke this. When we examine our pattern of prayer too, we find out that for every one prayer of thanksgiving, there are nine prayers of petition… give me this, give me that!

Two quotes on thanksgiving are worth considering: Meister Eckhart wrote wisely, "The most important prayer in the world is just two words long: Thank you." In our present society, these two words are being used less frequently, not only to God but to one another. Another quote goes this way: “God has two homes - one in heaven and the other in a humble, thankful heart” - Izaak Walton.

A tailpiece on October 12 and 13 – Marian Day celebrations in Vatican. This Saturday evening Pope Francis led thousands of pilgrims in St Peter’s Square in prayer and the recitation of the Rosary. On Sunday morning, he is celebrating Mass for the people, once again in St Peter’s Square. These events are organised as part of the Year of Faith. For this special occasion, the statue from the Shrine of Fatima has been brought to Vatican.

Gratitude

http://www.travelonshoestring.com

பத்துத் தொழுநோயாளர்களை இயேசு குணமாக்கும் நிகழ்வு இன்றைய நற்செய்தியாக வழங்கப்பட்டுள்ளது. இந்த நற்செய்தி மூன்று பாடங்களை நமக்கு முன் வைக்கிறது.

முதல் பாடம் - தொழுநோயாளர்களுக்கு நாம் தரவேண்டிய மதிப்பு

2வது பாடம் – சமுதாய வேறுபாடுகளைப் போக்கும் சிறந்த மருந்து துன்பம்

3வது பாடம் - வாழ்நாளெல்லாம் நாம் வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டிய நன்றி உணர்வு

இயேசு தொழுநோயாளர்களைக் குணமாக்கும் நிகழ்வுகள் லூக்கா நற்செய்தியில் இருமுறை பதிவாகியுள்ளன (லூக்கா 5: 12-14; 17: 11-19). தன் பணிவாழ்வின் துவக்கத்திலும், இறுதியிலும் இயேசு ஆற்றிய புதுமைகள் இவை. இவ்விரு நற்செய்திப் பகுதிகளிலும், தொழுநோயாளர்கள் அவர், இவர் என்று மரியாதையுடன் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளனர். அவன், இவன் என்றல்ல. முன்பு நாம் பயன்படுத்திய விவிலிய மொழிபெயர்ப்பில் அவன், இவன் என்ற சொற்கள் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. தொழுநோயாளரை ஒரு மனிதராக எண்ணி, அவருக்கு உரிய மரியாதை வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. இது நாம் அண்மையில் பின்பற்றும் ஓர் அழகான பழக்கம். வார்த்தைகளை எப்படி பயன்படுத்துகிறோம் என்பதிலிருந்தே பல வாழ்க்கைப் பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்ளலாம்.

இயேசு ஆற்றிய இப்புதுமையைப்பற்றி சிந்திப்பதற்கு முன்னால், தொழுநோயாளர் என்ற வார்த்தையைப்பற்றி சிறிது சிந்திப்போம். தொழுநோய் உள்ளவர்களை, பழையத்தமிழில், ‘குஷ்டரோகி’ என்று சொல்வோம். ஆங்கிலத்திலும் அவர்களை leper என்று சொல்வோம். நல்லவேளையாக, தற்போது, தமிழிலும், ஆங்கிலத்திலும் தொழுநோயாளர், leprosy patient என்ற சரியான வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துகிறோம்.

குஷ்டரோகி என்றோ, leper என்றோ சொன்னபோது, மனிதர்கள் என்ற நிலையை இழந்து, ஏதோ அந்த நோயாகவே அவர்கள் மாறிவிட்டனர் என்ற கண்ணோட்டம் மனதில் பதிந்தது. இந்த நோய் உடையவர்கள் மனிதப் பிறவியிலிருந்து பல படிகள் தாழ்ந்த  நிலையில் உள்ள ஒரு பிறவியாக  நினைத்தோம், அவர்களை அப்படியே நடத்தினோம். சாதிய மடமையில் வாழும் சமுதாயங்களில், ஒரு சில குலங்களில், குடும்பங்களில், இடங்களில் பிறந்தவர்களை, ஏதோ பிறவியிலேயே அவர்கள் குறையுடன் பிறந்தவர்கள் போலவும், எனவே, அவர்களைப் பார்க்கும்விதம், அவர்களோடு பழகும்விதம் இவைகளில் வேறுபாடுகள் காட்டுவது, அச்சமுதாயங்கள் வளர்த்துக்கொண்ட சாபக்கேடு.

குஷ்டரோகி என்பதற்கும், தொழுநோயாளர் என்பதற்கும் எத்தனையோ வேறுபாடுகள். வெறும் வார்த்தைகளில் காணப்படும் வேறுபாடுகள் அல்ல, மாறாக, சிந்தனையிலேயே இவை இரண்டிற்கும் வேறுபாடுகள் உள்ளன. ‘வேலைக்காரி’ அல்லது ‘வேலைக்காரன்’ என்ற வார்த்தைகளுக்கும், ‘பணியாளர்’ என்ற வார்த்தைக்கும் வேறுபாடுகள் உள்ளன. ‘முடவன்’ என்ற வார்த்தைக்கும் ‘மாற்றுத் திறனாளி’ என்ற வார்த்தைக்கும் வேறுபாடுகள் உள்ளன. வார்த்தைகளில் மதிப்பு ஒலிக்கும்போது, மனதிலும் மதிப்பு உருவாகும் என்று நம்புகிறோம்.

வார்த்தைகள் என்ன அவ்வளவு முக்கியமா என்று நம்மில் சிலர் நினைக்கலாம். ஆம், உள்ளத்தின் நிறைவிலிருந்துதான் வாய் பேசும் என்றும், தீயைவிட அதிக சூடானது வார்த்தைகள் என்றும் நாம் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறோம், உணர்ந்தும் இருக்கிறோம். நோயுற்றோரை, பணியாளரை, மாற்றுத் திறனாளிகளை மதிப்புடன் நடத்துவதற்கு, முதலில் நாம் அவர்களைக் குறிப்பிடும் வார்த்தைகளிலிருந்து பாடங்களைத் துவக்க வேண்டும். இன்றைய நற்செய்தி நமக்குச் சொல்லித்தரும் முதல் பாடம் இது.

இன்றைய நற்செய்தியின் ஆரம்ப வரிகளில் நாம் கற்றுக்கொள்ளக் கூடிய 2வது பாடம் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இதோ இன்றைய நற்செய்தியின் ஆரம்ப வரிகள்:

லூக்கா நற்செய்தி, 17:11-19 

இயேசு எருசலேமுக்குப் போய்க் கொண்டிருந்தபோது கலிலேய, சமாரியப் பகுதிகள் வழியாகச் சென்றார். ஓர் ஊருக்குள் வந்தபொழுது, பத்து தொழுநோயாளர்கள் அவருக்கு எதிர்கொண்டு வந்து, தூரத்தில் நின்று கொண்டே,  “ஐயா! இயேசுவே, எங்களுக்கு இரங்கும்” என்று உரக்கக் குரலெழுப்பி வேண்டினார்கள்.

இயேசு ‘கலிலேய, சமாரியப் பகுதிகள் வழியாகச் சென்றார்’ என்ற கூற்றுடன் இன்றைய நற்செய்தி ஆரம்பமாகிறது. யூதர்களும், சமாரியர்களும் வாழ்ந்தப் பகுதிகள் அவை. இன்றைய நமது கலாச்சாரப் பின்னணியில் இதைச் சிந்தித்தால், அக்ரகாரத்தின் வழியாகவும், சேரியின் வழியாகவும் இயேசு நடந்தார் என்று சிந்திக்கலாம். தேவையற்ற பாகுபாடுகளுடன் வாழும் யூதர்களையும், சமாரியர்களையும் ஒன்று சேர்க்கமாட்டோமா என்ற ஏக்கம் நிறைந்த சிந்தனைகளுடன் இயேசு அவ்வழியே சென்றிருக்கவேண்டும். 

அந்நேரம், பத்து தொழுநோயாளர்கள் அவருக்கு எதிராக வந்தனர். அவர்கள் யூதரா? சமாரியரா? தெரியவில்லை. அவர்கள் அனைவரும்  தொழுநோயாளர்கள். தொழுநோய் என்ற ஒரே காரணத்தால், யூத சமூகமும், சமாரிய சமூகமும் அவர்களைப் புறக்கணித்தன. அந்த புறக்கணிப்பு அவர்களை இணைத்தது. இதுவே ஒரு புதுமைதானே!

நோய், நொடி, துன்பம், பேரழிவு என்று வரும்போது மனித சமுதாயம் பலவகைகளில் இணைந்து விடுகிறது. 1977ம் ஆண்டு, திருச்சி தூய வளனார் கல்லூரியில் நான் பயின்றுகொண்டிருந்தபோது, பெருவெள்ளம் ஒன்று திருச்சியைச் சூழ்ந்தது. கல்லூரியும் பாதிக்கப்பட்டது. கல்லூரியைச் சுற்றியிருந்த வீடுகள் இன்னும் மோசமாகப் பாதிக்கப்பட்டன. பாதிக்கப்பட்டப் பகுதிகளில், சேரிகளும் உண்டு, அக்ரகாரங்களும் உண்டு. பாதிக்கப்பட்டவர்களில் நூற்றுக்கணக்கானோர் கல்லூரிக் கட்டடத்தின் 2வது 3வது மாடிகளில் தஞ்சம் புகுந்தனர். சாதி, மதம், இனம், ஏழை, செல்வர் என்ற பாகுபாடுகள் எல்லாம் அழிக்கப்பட்டு, எல்லாரும் சேர்ந்து தங்கினர். அரசு சார்பில் அளிக்கப்பட்ட உணவு பொட்டலங்களை எல்லாரும் சேர்ந்து சாப்பிட்டனர். அவர்கள் வீட்டுச் சுவர்கள் வெள்ளத்தில் இடிந்தபோது, காலம் காலமாய் அவர்கள் கட்டிவைத்த பிரிவுச்சுவர்களும் இடிந்தன. ஆனால், வெள்ளம் வடிந்து, அவர்கள் மீண்டும் அவரவர் வீட்டுச் சுவர்களை எழுப்பியபோது, இந்த பிரிவுச்சுவர்களும் கட்டப்பட்டுவிட்டன என்று நினைக்கிறேன்.

2001ம் ஆண்டு, சனவரி 26, இந்தியக் குடியரசு நாளன்று, குஜராத் மாநிலத்தில் Bhuj என்ற இடத்தில் நிலநடுக்கம் ஏற்பட்டபோது, இந்து முஸ்லிம் என்ற வேறுபாடுகள் ஏதுமின்றி மனிதர்கள் ஒருவருக்கொருவர் இரத்ததானம் செய்தனர். ஆனால், அதே குஜராத்தில், அடுத்த ஆண்டு, 2002, பிப்ரவரியில் உருவான கலவரங்களில் ஒருவர் ஒருவரின் இரத்தத்தை அந்த மாநிலமெங்கும் சிந்தினர்.

2001ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 11ம் தேதி, நியூயார்க்கில், இரு பெரும் வர்த்தகத் கோபுரங்கள் விமானங்கள் கொண்டு தாக்கப்பட்டதால், இடிந்து விழுந்த நிகழ்வு அனைவருக்கும் நினைவிருக்கும். அந்த அழிவு அனைவரையும் சமமாக்கியது. இதைப்பற்றி ஒருவர் மின்னஞ்சலில் எழுதியது, எனக்கு நினைவுக்கு வருகிறது.

As the soot and dirt and ash rained down,

We became one color.

As we carried each other down the stairs of the burning building,

We became one class.

இடிந்து விழுந்தன கோபுரங்கள், நிமிர்ந்து நின்றது மனித குலம். அந்த இடிபாடுகள் எழுப்பிய, புகையும், புழுதி மண்டலமும் சூழ இருந்த மக்கள் அனைவரையும் ஒரே நிறமாக்கியது. வெள்ளையர், கறுப்பர் என்ற பாகுபாடுகள் இல்லாமல் போயின.

பல நூறு ஆண்டுகள் அமெரிக்க மக்கள் கண்டு வரும் சமத்துவம் என்ற கனவு அந்த அழிவு நேரத்தில், நனவாகியது. ஆனால், பாவம், அந்த அழிவிலிருந்து மீண்டதும், பழைய பாகுபாடுகள் மீண்டும் கட்டியெழுப்பப்பட்டன.

தொழுநோய் என்ற துன்பம், பாகுபாடுகளை மறந்து, இந்த பத்து நோயாளிகளை சேர்த்து வைத்தது. ஆனால், தொழுநோய் நீங்கியதும் என்ன நடந்திருக்கும் என்பதை இப்படி நினைத்துப் பார்க்கிறேன். "அவர்கள் புறப்பட்டு போகும்போது, அவர்கள் நோய் நீங்கிற்று" என்று நற்செய்தி கூறுகிறது. நோய் நீங்கியதை உணர்ந்த ஒருவர் உரத்தக் குரலில் கடவுளைப் புகழ்ந்துகொண்டே இயேசுவிடம் திரும்பி வந்தார். அவர் ஒரு சமாரியர்.

"மற்ற ஒன்பது பேரும் எங்கே?" என்று இயேசு தேடுகிறார். இந்தக் கேள்வியில் ஒலிக்கும் இயேசுவின் ஏக்கம் புரிகிறது. அவர்கள் அனைவரும் தன்னிடம் திரும்பிவந்து நன்றி சொல்லவேண்டும் என்ற ஏக்கம் அல்ல. நோயுற்றிருந்தபோது அவர்களிடம் அவர் கண்ட அந்த ஒற்றுமை எங்கே போனது என்பதை இயேசு அதிகம் தேடியிருப்பார். அந்த ஒற்றுமை எங்கே போனது? போகும் வழியில் அது போய்விட்டது.

நோயாளி என்ற ஒரே குலத்தில் இருந்த அவர்கள், நோய் நீங்கியதும் யூதர் என்றும், சமாரியர் என்றும் பிரிந்தனர். அவர்கள் மத்தியில் ஒரு சமாரியர் இருந்ததை அவர்கள் மீண்டும் உணர்ந்தனர். அந்தச் சமாரியரை மேலும், கீழும் பார்த்தனர். "நீங்கள் போய், உங்களைக் குருக்களிடம் காண்பியுங்கள்" என்று இயேசு சொன்னதை நினைத்துப் பார்த்தனர். குருக்களிடம் தாங்கள் போகும்போது, இந்தச் சமாரியனோடு போனால், மீண்டும் பிரச்சனைகள் வருமே. இது நாள் வரை அவர்களை விலக்கிவைத்த தொழுநோய் என்ற தீட்டோடு, ஒரு சமாரியனோடு அவர்கள் சேர்ந்திருந்தது மற்றொரு தீட்டாக மாறுமே.

தொழுநோயுற்றபோது தன்னுடன் துன்பத்தில் இணைந்தவர்கள் மனதில் இப்போது வேற்றுமை எண்ணங்கள் வளர்ந்திருந்ததை அவர்களின் வெப்பப் பார்வையிலேயே அந்த சமாரியர் உணர்ந்திருக்கவேண்டும். அவராகவே அவர்களை விட்டு விலகுகிறார். அனால், அவருக்குள் ஒரு சின்ன கலக்கம். தன்னை இவ்வளவு அன்போடு குணமாக்கியவர், "குருக்களிடம் காட்டுங்கள்." என்று கட்டளையிட்டாரே. என்ன செய்யலாம்? என்ற கலக்கம் அது. அவரது மனதில் ஒரு தெளிவு பிறக்கிறது. தன்னை குணமாக்கியவரே ஒரு பெரும் குரு. தெய்வம். அவரிடமே சரண் அடைவோம். இந்தத் தெளிவோடு அந்தச் சமாரியர் இயேசுவிடம் திரும்ப வருகிறார்.

திரும்பி வந்த சமாரியரைப் பார்த்து, இயேசுவுக்கு ஒருபுறம் மகிழ்வு. மறுபுறம் வேதனை. நன்றிக்கடன் செலுத்தவந்த சமாரியரைப் பார்த்து மகிழ்வு. ஆனால், அவர் மீண்டும் தனிமைபடுத்தப்பட்டது, ஒதுக்கப்பட்டது குறித்து இயேசுவுக்கு வேதனை. "மற்ற ஒன்பது பேரும் எங்கே?" என்று மனம்விட்டு, வாய்விட்டு கேட்டே விடுகிறார்.

இயேசுவின் இந்த ஏக்கம் நிறைந்த கேள்விக்கு நாம் இன்றும் பதில் சொல்லமுடியாமல் தடுமாறுகிறோம். நிலநடுக்கம், சுனாமி போன்ற இயற்கைப் பேரழிவுகளின் போதும், கலவரங்கள், போர்கள் என்று மனிதர்கள் உருவாக்கும் அழிவுகளின்போதும் ஒருங்கிணையும் நாம், இத்துன்பங்கள் விலகியதும் மீண்டும் நம் சுயநலச் சுவர்களை எழுப்பிவிடுகிறோமே இது ஏன்? இன்றைய நற்செய்தி இக்கேள்வியை 2வது பாடமாக நமக்கு முன் வைக்கிறது. நமது பதில் என்ன?

இன்றைய நற்செய்தி நமக்குச் சொல்லித்தரும் 3வது பாடம் - வாழ்நாளெல்லாம் நாம் வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டிய நன்றி உணர்வைப் பற்றிய பாடம். உலகில் உள்ள மக்களை இரு குழுக்களாகப் பிரிக்கலாம். நன்றியுள்ளவர்கள், நன்றி மறந்தவர்கள். இவ்விரு குழுக்களில், ஒவ்வொரு குழுவிலும் எத்தனை பேர் இருப்பார்கள்? இன்றைய நற்செய்தியில் சொல்லப்பட்டது போல, ஒன்றுக்கு ஒன்பது என்பதுதான் அந்த கணக்கோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது.

நம்முடைய சொந்த வாழ்வையும் ஆய்வுசெய்தால், அங்கும் இதே கணக்கு நிலவுகிறதா என்பதைச் சிந்தித்துப் பார்க்கலாம். நம்மில் பலருக்கு, என்னையும் சேர்த்து சொல்கிறேன்.. நன்றி உணர்வு ஒன்று எழுந்தால், அதை அழுத்தி, புதைத்துவிட ஒன்பது பிற எண்ணங்கள் எழுந்து வரும். இதனால், நாம் நன்றி சொல்லும் நேரங்களைவிட, கவலைகளையும், கோபதாபங்களையும் சொல்லும் நேரங்கள்தாம் அதிகம். நமது செபங்களைச் சிறிது ஆய்வு செய்தால், அவற்றில், பத்தில் ஒன்பது பகுதி குறைகளை வெளியிடும் விண்ணப்பச் செபங்களாகவும், பத்தில் ஒரு பகுதி மட்டுமே நிறைகளைக் கூறும் நன்றி செபங்களாகவும் இருக்கலாம்.

இறைவனுக்கும், பிறருக்கும் நன்றி சொல்லும்போது, அதுவும் உதட்டளவில் இல்லாமல்,  உள்ளத்தின் ஆழத்திலிருந்து நன்றி சொல்லும்போது, அழகியதொரு நிறைவை நாம் கட்டாயம் உணர்ந்திருப்போம், இல்லையா?

நன்றியைப் பற்றிய இரு அழகான எண்ணங்கள் நமக்கு உதவியாக இருக்கும்… “The most important prayer in the world is just two words long: Thank you” Meister Eckhart

உலகத்திலேயே மிக முக்கியமான, அவசியமான செபம் இரண்டே வார்த்தைகளில் அடங்கும்: உமக்கு  நன்றி.

இன்னொமொரு அழகான கூற்று: “God has two homes - one in heaven and the other in a humble, thankful heart” - Izaak Walton. கடவுள் வாழும் இல்லங்கள் இரண்டு. ஒன்று விண்ணகம். மற்றொன்று நன்றி நிறைந்த உள்ளம். கடவுள் விரும்பித்தங்கும் இல்லமாக நம் உள்ளங்கள் இருக்கவேண்டும் என்பது, இன்றைய நற்செய்தி நமக்குத் தரும் 3வது பாடம்.

இறுதியாக, ஓர் எண்ணம். அக்டோபர் 12,13, சனி மற்றும் ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில், வத்திக்கானில் மரியன்னை நாள் சிறப்பிக்கப்படுகின்றது. பாத்திமா திருத்தலத்தில் வணங்கப்படும் அன்னை மரியாவின் புகழ்பெற்ற திருஉருவச்சிலை, இத்தருணத்தையொட்டி, வத்திக்கான், புனித பேதுரு பசிலிக்காவை வந்தடைந்துள்ளது.

பாத்திமா அன்னையின் பிரசன்னத்தில், இச்சனிக்கிழமை மாலை, புனித பேதுரு வளாகத்தில் கூடிவரும் பல்லாயிரம் பக்தர்களுக்கு, சிறப்புச் செபவழிபாட்டையும், ஞாயிறு காலை திருப்பலியையும் திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் முன்னின்று நடத்துகிறார்.

மனிதர்க்ள் எந்நிலையில் இருந்தாலும், அவர்களை மதிக்கும் மனதை நாம் அனைவரும் பெறவும், நம்மிடையே வளர்ந்துள்ள பிரிவுகள் மறையவும், வாழ்வில் நாம் என்றும் நன்றியுள்ளம் கொண்டு வாழவும் அன்னையின் பரிந்துரையை வேண்டுவோம்.

Surrounded by violence… வன்முறையே வாழ்வாகி...

Eye for an eye

http://pullmanpastor.blogspot.it/2013/07/eye-for-eye-justice.html

Five days back (October 1, 2013) when I was browsing through the news on the Catholic News Service (CNS), one news item gripped my attention and my imagination. The news item was titled as : Interfaith hospital on Turkish border helps Syrians save themselves. It was about a mobile hospital begun by Christians and Muslims together. Here are the opening lines of this news:

KILIS, Turkey (CNS) -- Ali Ahmad was walking with his young son one evening after dark. It was after they had fled Aleppo, Syria, and begun their lives as refugees in southern Turkey. It was a clear, starry night.

"He looks up at the stars and he says, 'Dada, are they coming to bomb us?' I, I...." Ahmad could not finish the sentence. Even if his English was better, how could a father explain that his son is afraid of the stars?

I made an attempt at picturising this little scene. Ali Ahmad is walking along a mud path in the refugee camp. His son (Let’s call him Junior Ali), may have been just four or five. He is holding on to his dad’s arms and is walking. Suddenly, he looks up at the starry sky and his grip on his father’s hand tightens. Ali Ahmad, realising that his son is disturbed, asks him for the reason. Then Junior Ali blurts out: “Dada, are they coming to bomb us?” At first Ali Ahmad does not seem to understand what his son meant. The little one points to the skies and repeats the question. The father understands his son’s fear. For the little kid anything sparkling in the skies could only mean danger. This question from his little son must have pierced the heart of Ali Ahmad like a dagger.

"All of us Syrians, we need psychologists. All of us. We have seen our houses destroyed, all kinds of things," Ahmad said. Ahmad is head nurse at a mobile hospital, which officially opened Sept. 13.

Later in the same news, Ole Nasser, an English Teacher also spoke to the CNS correspondent:

"We adults, we can cope 80 percent," said Syrian English teacher and translator Ole Nasser.

The grownups can fall back on their roles as teachers, doctors, husbands, wives, mothers and fathers. But the children have no mask to hide behind, she said. Few of them can imagine a future when images of destruction, randomness and death make up so much of their childhood experience, Nasser said.

Ali Ahmad’s son is not an exception. He is probably the representative of children born in the last few years who have seen more violence in their childhood than many of us adults have seen during our childhood. We begin to wonder what the world would be like when these children grow up!

Violence has found a permanent abode among human beings. As human beings we have given various responses to violence. Let us try and reflect on three of them. The first is the ‘eye-for-an-eye’ style of response. Although we keep reminding ourselves that this is ‘old testament’, and an eye for an eye will make all of us blind, sometimes, we tend to call this justice! Here is a sample:

Saudi Arabia urged not to paralyze man

By QMI Agency

Last Updated: August 22, 2010 10:10am

A judge in the northwest province of Tabuk in Saudi Arabia has allegedly sent letters to hospitals in the country asking if they could sever a man's spinal cord as punishment for paralyzing another man in a fight two years ago… So far, one hospital had said it was possible to paralyze the man through a medical procedure.

The BBC reported that 22-year-old Abdul-Aziz al-Mitairy told local Saudi newspaper Oakz that the accused paralyzed him by stabbing him in the back with a cleaver two years ago and that the man confessed to his crime in front of the police. He was sentenced to seven months in prison without any legal assistance. Amnesty International said there is a chance that the court would not go through with it, instead sentencing the man to prison, a fine or a flogging.

After reading this news, I had written in one of my Sunday Reflections in 2010 as follows: I had to rub my eyes to see whether the date was wrong… But, no. It was August 2010, very much our own times. I wish and pray that this sentence was not carried out.

I thought that perhaps international pressure must have had some saving effect in this case. But to my painful surprise, there was a report on 4 April 2013 in BBC:

Saudi paralysis sentencing 'grotesque' – UK

The UK has urged Saudi Arabia not to carry out a reported sentencing of paralysis for a Saudi man as punishment for paralysing another man… Saudi media reports earlier said the 24-year-old man could be paralysed from the waist down if he could not pay his victim £250,000 in compensation. Ali al-Khawahir was 14 when he stabbed a friend in the back in the Eastern Province town of al-Ahsa. He has been in prison for 10 years.

This is the latest example of Saudi Arabia's fundamentalist interpretation of Islamic law attracting international criticism. Amnesty says the law has seen judicially approved eye-gougings and tooth extractions.

When I read about this case in 2010, what was more disturbing to me was the fact that a hospital had responded to the query of the judge as to how the man could be ‘surgically paralysed’. I can understand a judge, a single person, who could have gone mad. But, to see that a hospital was trying to help such a mad person was disturbing, disgusting. It is frightening to hear people talking about how violence has become a lucrative industry these days. Wither human race? Eye for an eye is the first type of response to violence!

The second type of response to violence is what we see in today’s first reading from the Prophet Habakkuk.  Habakkuk lived around 650 years before Christ.  It was a time of violence. Violence was suffocating human reasoning. Sounds familiar? Yes. All too familiar… As late as October 3, the day after Gandhi Jayanthi – which is also celebrated as the International Day of Non-Violence – in the land where Gandhi was born, 7 innocent Christians have been sentenced to life-imprisonment in Odissa, for a murder (of Swami Laxmanananda Saraswati) they did not commit.

The last two decades have seen enough and more violence in India and elsewhere, unfortunately under the mask of religion – not the real, true religion for sure! When such violence erupts and we have nowhere to turn to, the human mind turns to the ultimate refuge: God. Prophet Habakkuk turns to God and says:

How long, O LORD, must I call for help, but you do not listen?

Or cry out to you, "Violence!" but you do not save?

Why do you make me look at injustice? Why do you tolerate wrong?

Destruction and violence are before me; there is strife, and conflict abounds.

Therefore the law is paralyzed, and justice never prevails.

The wicked hem in the righteous, so that justice is perverted. (Habakkuk 1: 2-4)

Every one of these words has come out of my mouth quite often. Every day when we open the newspapers or watch the news hour on TV, our minds raise these very same questions. The response of the Lord is given in today’s liturgy.  

Then the LORD replied: "Write down the revelation and make it plain on tablets so that a herald may run with it. For the revelation awaits an appointed time; it speaks of the end and will not prove false. Though it linger, wait for it; it will certainly come and will not delay. (Habakkuk 2: 2-3) The second response to violence is: appeal to God and await his intervention. This waiting may take a long time; but, believe that IT WILL HAPPEN. A belief, even the size of a mustard seed, will be sufficient!

The third response to violence is what Jesus and many others have given. Most of them have given this response with their own lives. We have millions of examples. I wish to draw your attention to just one of them: Archbishop Oscar Romero who was assassinated, while celebrating the Holy Mass, for upholding love over hatred.

In 2004, a book was published with the title: THE VIOLENCE OF LOVE Oscar Romero, compiled and translated by James R. Brockman, S. J. This book is a collection of various quotes of Archbishop Romero. Here is a quote from the opening page of this book:  “THE VIOLENCE we preach is not the violence of the sword, the violence of hatred. It is the violence of love, of brotherhood, the violence that wills to beat weapons into sickles for work.” (Oscar Romero, November 27, 1977)

When we talk of violence, most often we think of the violence that happens in the public forum – political or other. The violence that happens in our homes, in the privacy of our houses - within the four walls, within closed doors are more numerous and much deeper. Violence against our domestic helpers, against children, against women, against aged parents… this list is long and the intensity, deep. Since they don’t get news-status, they tend to increase day after day. Only when such cruelties go way beyond limits, they become news-worthy.

For a true Christian, in fact, for a true human being, the one and only response to violence is the third type… the response of non-violence… or, if you prefer, the ‘violence of love’ (if properly understood). Is this possible? Yes. If only we have faith… In today’s Gospel Jesus says this: “If you have faith as small as a mustard seed, you can say to this mulberry tree, 'Be uprooted and planted in the sea,' and it will obey you.” (Luke 17: 6)

We celebrated two significant days this past week. The Birthday of Gandhi, the personification of Ahimsa (Non-violence) was on October 2. It is designated as the International Day of Non-violence by the U.N. On October 4, we celebrated the Feast of St Francis of Assisi who gave the world one of the most beautiful prayers – ‘Lord, make me an instrument of your Peace’. May Gandhi, St Francis, and millions of others who believed and still believe that human family can exist without violence and bloodshed, inspire us to follow the path of Ahimsa!

Eye for an eye

http://nickhereandnow.blogspot.it/2010/08/eye-for-eye.html

ஐந்து நாட்களுக்கு முன் CNS என்ற கத்தோலிக்கச் செய்தி நிறுவனம் வெளியிட்ட ஒரு செய்தி என்னை மிகவும் பாதித்தது. குறிப்பாக, அந்தச் செய்தியின் ஆரம்ப வரிகள்...

இளவயது தந்தை ஒருவரும் அவரது சிறு வயது மகனும் இரவில் நடந்து சென்றபோது, திடீரென அந்தக் குழந்தை தந்தையைப் பார்த்து, “அப்பா, அவர்கள் மீண்டும் குண்டுபோட்டு தாக்க வருகிறார்களா?” என்று கேட்டான். தந்தைக்கு ஒன்றும் விளங்காமல், வானத்தைப் பார்த்தார். அங்கு வானத்தில் மின்னிய விண்மீன்களை அக்குழந்தை பார்த்து, அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டான் என்பதைப் புரிந்துகொண்டார். அக்கேள்வி தன் மனதில் ஆழமான காயங்களை உருவாக்கின என்றும், விண்மீன்களைக் கண்டு தன் மகன் பயப்படத் தேவையில்லை என்பதை எப்படி தன் மகனுக்குப் புரியவைப்பது என அறியாமல் தான் கலங்கி நின்றதாகவும் தந்தை இச்செய்தியின் துவக்கத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

சிரியாவிலிருந்து துருக்கிக்குத் தப்பித்து வந்துள்ள Ali Ahmad என்ற அந்த இளவயது தந்தை ஒரு மருத்துவப் பணியாளர். அவரது மகன், விவரம் தெரிந்த நாள்முதல், வானில் ஒளியைக் கண்டபோதெல்லாம் பயந்து நடுங்கி வாழ்பவன் என்பதை, CNS என்ற நாளிதழுக்கு அளித்த பேட்டியில் கூறும் Ahmad, சிரியா மக்களுக்கு தற்போது மிக அதிகத் தேவையானது, மன நல மருத்துவர்களே என்று கூறுகிறார்.

பெரியவர்களை விட குழந்தைகளுக்கு இந்தத் தேவை மிக அதிகம் உள்ளது என்று சிரியாவில் ஆசிரியராகப் பணியாற்றும் Ole Nasser என்பவர் மற்றொரு பேட்டியில் குறிப்பிட்டுள்ளார். Ali Ahmadன் மகன் மட்டுமல்ல, உலகெங்கும் பல கோடிக் குழந்தைகள் பிறந்த நாள் முதல் வன்முறைகளையே கண்டு வளர்வதால், இவ்வுலகம் எவ்வகையில் மாறப்போகிறதோ என்று நாம் கவலைப்படவேண்டிய நேரம் இது.

உலக வரலாற்றின் பெரும்பாலான பக்கங்கள் வன்முறையால் காயமுற்ற பக்கங்களாகவே உள்ளன. மனித வரலாற்றில், வன்முறைகளுக்குப் பல வழிகளில் பதில் சொல்லப்பட்டுள்ளன. இன்றும் பதில்கள் சொல்லி வருகிறோம். வன்முறைகளுக்குப் பதில் சொல்லும் மூன்று வழிகளைச் சிறிது ஆழமாகச் சிந்திப்போம். வன்முறைகளுக்கு வன்முறைகளையே பதிலாகச் சொல்வது முதல் வழி. கண்ணுக்குக் கண், பல்லுக்குப் பல் என்ற இந்த வழியை நியாயப்படுத்த, ‘முள்ளை முள்ளால்தான் எடுக்க வேண்டும்’ என்று சமாதானமும் சொல்லிக் கொள்ளலாம்.

பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன், Ali al-Khawahir என்ற 14 வயது இளைஞருக்கும் அவரது நண்பர் Mohammed al-Hazimக்கும் இடையே ஏற்பட்ட ஒரு மோதலில், Ali al-Khawahir, Mohammedன் முதுகில் கத்தியால் குத்திவிட்டார். இதனால், Mohammed தன் இடுப்புக்குக் கீழ் செயல்கள் இழந்துவிட்டார்.

இந்த வழக்கை விசாரித்த நீதிபதி ஒருவர், 2010ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் வழங்கிய தீர்ப்பு அதிர்ச்சியைத் தந்தது. Mohammedஐக் கத்தியால் குத்திய Ali al-Khawahirன் தண்டுவடத்தில் அறுவைச் சிகிச்சை செய்து, அவரும் இடுப்புக்குக் கீழ் செயலிழந்து வாழவேண்டும் என்பதே அந்தத் தீர்ப்பு. இத்தீர்ப்பைக் கேள்விப்பட்ட மனித உரிமை அமைப்புக்களின் கண்டனக் குரல்களால் இந்தத் தண்டனை உடனே நிறைவேற்றப்படவில்லை.

2013ம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் வெளியான செய்திகளின்படி, கடந்த பத்தாண்டுகளாக சிறையில் இருக்கும் Ali al-Khawahir, தனது குற்றத்திற்கு ஈடாக 10 இலட்சம் ரியால், அதாவது 2,70,000 டாலர்கள் – 2 கோடியே 50 இலட்சம் ரூபாய் - செலுத்தவேண்டும், அல்லது அவர் இடுப்புக்குக் கீழ் செயல் இழந்து வாழவேண்டும் என்ற தீர்ப்பில் மாற்றங்கள் ஏதும் இல்லை என்று அச்செய்திகள் கூறின.

இது போன்ற தண்டனையை மருத்துவ முறையில் எப்படி செய்யமுடியும் என்று இந்த நீதிபதி பல மருத்துவமனைகளிடம் கேட்டதாகவும், அதற்கு ஒரு மருத்துவமனை ஆலோசனைகள் தந்ததாகவும் செய்திகள் வெளியாகியிருந்தன. இது, என்னை மிகவும் அதிகமாகப் பாதித்தது.

தீர்ப்பு வழங்கிய நீதிபதியாகிலும் தனி மனிதர், அவர் ஏதோ அறிவுக் கோளாரினால் இத்தகையத் தீர்ப்பை வழங்கியுள்ளார் என்று சமாதானம் சொல்லிக்கொள்ளலாம். ஆனால், இதனை எப்படி செய்வது என்று மருத்துவமனை ஒன்று ஆலோசனை வழங்கியுள்ளது என்பதைக் கேட்கும்போதுதான் நாம் உண்மையிலேயே அதிர்ச்சி அடைகிறோம், அச்சம் கொள்கிறோம். வன்முறைகள் ஒரு நிறுவனத்தைப் போல தொழில்மயமாக்கப்பட்டு வருகிறதோ என்று கவலைப்படுகிறோம். வன்முறைகளுக்கு வன்முறைகளால் பதில் சொல்வது முதல் வழி. கண்ணுக்குக் கண் என்று இவ்வுலகம் வாழ்ந்தால் அனைவருமே விழியிழந்து அலையவேண்டியிருக்கும் என்ற எச்சரிக்கையை விடுத்தவர் நமது அண்ணல் காந்தியடிகள்.

தாங்கமுடியாத அளவுக்கு வளர்ந்துவிட்ட வன்முறைகளுக்கு மனித நீதி மன்றங்களில் நீதி கிடைக்காது என்று கடவுளிடம் முறையிடுவது வன்முறைகளுக்குப் பதில் சொல்லும் இரண்டாவது வழி.... அபக்கூக்கு என்ற இறைவாக்கினர் எழுப்பும் முறையீட்டை இன்றைய ஞாயிறு வழிபாட்டின் முதல் வாசகம் நமக்குச் சொல்கிறது:

இறைவாக்கினர் அபக்கூக்கு 1 : 2-3

ஆண்டவரே, எத்துணைக் காலத்திற்கு நான் துணை வேண்டிக் கூக்குரலிடுவேன்: நீரும் செவிசாய்க்காதிருப்பீர்? இன்னும் எத்துணைக் காலத்திற்கு வன்முறையை முன்னிட்டு உம்மிடம் அழுது புலம்பவேன்: நீரும் எம்மை மீட்காமல் இருப்பீர்? நீர் என்னை ஏன் கொடுமையைப் பார்க்கச் செய்கின்றீர், கேட்டினைக் காணச் செய்கின்றீர்? கொள்ளையும் வன்முறையும் என் கண்முன் நிற்கின்றன: வழக்கும் வாதும் எழும்புகின்றன.

ஒவ்வொரு நாளும் நமது பத்திரிக்கைகளைப் பிரிக்கும்போது, அல்லது தொலைக்காட்சியில் செய்திகளைப் பார்க்கும்போது இறைவாக்கினரின் வேதனை வார்த்தைகள் தாமே நமது மனதிலும் ஒலிக்கின்றன.

அக்டோபர் 2, காந்தி பிறந்த நாளை உலகெங்கும் வன்முறையற்ற நாளெனச் சிறப்பிக்க வேண்டுமென ஐ.நா. அறிவித்துள்ளது. காந்தி பிறந்த இந்தியாவில், அவரது பிறந்த நாளுக்கு அடுத்தநாள், அக்டோபர் 3ம் தேதி, வன்முறை ஏதும் அறியாத 7 கிறிஸ்தவர்களுக்கு ஒடிஸ்ஸா மாநிலத்தின் நீதிமன்றம் ஒன்று ஆயுள் தண்டனை விதித்துள்ளது.

2008ம் ஆண்டு ஒடிஸ்ஸா மாநிலத்தில், கந்தமால் பகுதியில், Laxmanananda Saraswati என்ற இந்துமதக் குரு ஒருவர் கொலை செய்யப்பட்டார். இதைத் தொடர்ந்து அப்பகுதியில் வாழ்ந்த கிறிஸ்தவர்கள், இந்து அடிப்படைவாதத்தினரின் கட்டுக்கடங்காத வன்முறைகளுக்குப் பலியாயினர். இந்துமதக் குருவைக் கொன்றது தாங்களே என்று மாவோயிஸ்ட் குழு பொறுப்பேற்றுள்ள போதிலும், மூன்று நாட்களுக்கு முன், 7 அப்பாவி கிறிஸ்தவர்கள் மீது இந்தக் கொலைப்பழியைச் சுமத்தி, நீதி மன்றம் தீர்ப்பளித்துள்ளது.

அயோத்தியில் நிகழ்ந்த வன்முறைகள், குஜராத்தில் நடந்த வன்முறைகள், மும்பையில் நடந்த வன்முறைகள் என்று நமது நீதி மன்றங்களில் நிரந்தரமாய் குடியேறிவிட்ட வன்முறை வழக்குகள், வன்முறைக்கும் நீதிக்கும் புது இலக்கணங்கள் சொல்லி வருகின்றன.

இலங்கையில் உள்நாட்டுப் போர் முடிந்த பின்னரும் தொடரும் வன்முறைகள், பாகிஸ்தானில் வெள்ளம் சூழ்ந்த நேரத்திலும் எழுந்த வன்முறைகள்... இப்படி வன்முறையிலேயே ஊறிப் போயுள்ளது உலகம். மனித வரலாற்றைப் பல்வேறு யுகங்களாக நாம் பிரிக்கிறோம். நாம் வாழும் இக்காலத்தை வன்முறையின் யுகம் என்று குறிப்பிடத் தோன்றுகிறது. நம்பிக்கையைக் குழிதோண்டி புதைக்கும் வன்முறைகளுக்கு விடை தேடிய இறைவாக்கினருக்கு இறைவன் தந்த பதில் இது:

இறைவாக்கினர் அபக்கூக்கு 2 : 2-4

ஆண்டவர் எனக்கு அளித்த மறுமொழி இதுவே: குறித்த காலத்தில் நிறைவேறுவதற்காகக் காட்சி இன்னும் காத்திருக்கின்றது: முடிவை நோக்கி விரைந்து செல்கின்றது. ஒருக்காலும் பொய்க்காது. அது காலந்தாழ்த்தி வருவதாகத் தோன்றினால், எதிர்பார்த்துக் காத்திரு: அது நிறைவேறியே தீரும்: காலம் தாழ்த்தாது. இதை நம்பாதவரோ உள்ளத்திலே நேர்மையற்றவராய் இருப்பர்: நேர்மையுடையவரோ தம் நம்பிக்கையினால் வாழ்வடைவர்.

இறைவனிடம் முறையிட்டு, அவரது நீதிக்காகக் காத்திருப்பது; காலம் தாழ்த்தினாலும் இந்த நீதி கட்டாயம் வரும் என்று நம்பிக்கை கொள்வது வன்முறைக்கு நாம் பதில் தரும் இரண்டாவது வழி. இப்படிப்பட்ட நம்பிக்கையின் விளைவுகளை இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் குறிப்பிட்டுள்ளார்:

லூக்கா நற்செய்தி  17 : 5-6

அக்காலத்தில், திருத்தூதர்கள் ஆண்டவரிடம், “எங்கள் நம்பிக்கையை மிகுதியாக்கும்” என்று கேட்டார்கள். அதற்கு ஆண்டவர் கூறியது: “கடுகளவு நம்பிக்கை உங்களுக்கு இருந்தால் நீங்கள் இந்த காட்டு அத்தி மரத்தை நோக்கி, ‘நீ வேரோடே பெயர்ந்துபோய்க் கடலில் வேரூன்றி நில்’ எனக் கூறினால் அது உங்களுக்குக் கீழ்ப்படியும்.”

வன்முறைகளுக்குப் பதில் சொல்லும் மூன்றாவது வழி, திருவள்ளுவர் உட்பட, பல உயர்ந்த உள்ளங்கள் சொன்ன வழி. தன் வார்த்தைகளாலும், வாழ்வாலும் இயேசு காட்டிய வழி: “இன்னா செய்தாரை ஒறுத்தல் அவர் நாண நன்னயம் செய்துவிடல்”.

எல் சால்வதோர் நாட்டில், நீதிக்காக குரல் கொடுத்து, அதன் விளைவாக, 1980ம் ஆண்டு, மார்ச் 24ம் தேதி திருப்பலி நேரத்தில் கொல்லப்பட்ட பேராயர் ஆஸ்கர் ரொமேரோவின் கூற்றுக்கள் அடங்கிய ஒரு புத்தகம் 2004ம் ஆண்டு வெளியிடப்பட்டது. புத்தகத்தின் தலைப்பு: ‘அன்பின் வன்முறை.’ (THE VIOLENCE OF LOVE Oscar Romero. Compiled and translated by James R.Brockman,S.J.) இந்நூலில் காணப்படும் பேராயர் ரொமேரோவின் கூற்றுக்களில் ஒன்று இது: நான் பறைசாற்றும் வன்முறை கத்தியைச் சார்ந்ததல்ல. வெறுப்பை வளர்ப்பதல்ல. அன்பைச் சார்ந்தது. இந்த வன்முறையால் அழிவுக்குப் பயன்படும் ஆயுதங்கள், ஆக்கப்பூர்வமான பணிகளுக்குப் பயன்படும் கருவிகளாக மாற்றப்படும். (THE VIOLENCE we preach is not the violence of the sword, the violence of hatred. It is the violence of love, of brotherhood, the violence that wills to beat weapons into sickles for work. – Reference to Isaiah 2:4 - - Oscar Romero, November 27, 1977)

அகிம்சை என்ற அற்புத வழியை இவ்வுலகிற்குச் சொல்லித்தந்த காந்தி அடிகளின் கூற்றுக்களில் பல வன்முறைக்கு அன்பை, பொறுமையை பதிலாகத் தரக்கூடிய மூன்றாம் வழியை வலியுறுத்துகின்றன.

"வன்முறையற்ற அகிம்சை என்பது நாம் உடுத்தும் சட்டையைப் போல வேண்டும்போது பயன் படுத்தும் கொள்கை அன்று. நம் வாழ்வின் அடித்தளமாய் இருப்பது அது."

“Nonviolence is not a garment to be put on and off at will. Its seat is in the heart, and it must be an inseparable part of our being.”

“தற்காலிகமாய் நன்மை விளைவிப்பதைப் போல் தெரிந்தாலும், வன்முறை நிரந்தரமாய் தீமையை மட்டுமே விளைவிக்கும். எனவே, அதை நான் வன்மையாய் எதிர்க்கிறேன்.”

“I object to violence because when it appears to do good, the good is only temporary; the evil it does is permanent.”

வன்முறைகளைப் பற்றி நினைக்கும்போது, அரசியல் மற்றும் பொது வாழ்வின் வன்முறைகள் மட்டுமே நம் கண்களில் அதிகம் தெரிகின்றன. நமது செய்திகளிலும் இவை அதிகம் பேசப்படுகின்றன. ஆனால், நமது இல்லங்களில் ஒவ்வொரு நாளும் நடக்கும் வன்முறைகள் மிகவும் கொடுமையானவை. நமது இல்லங்களில் பணி புரியும் பணியாளர்கள் மீது காட்டப்படும் வன்முறைகள், குழந்தைகள் மீது காட்டப்படும் வன்முறைகள், பெண்கள் மீது காட்டப்படும் வன்முறைகள், வயது முதிர்ந்தோர் மீது காட்டப்படும் வன்முறைகள்... இந்த வன்முறைகள் வெகு ஆழமானவை. இவை பெரும்பாலும் நான்கு சுவர்களுக்கு மத்தியில் மெளனமாக சகித்துக் கொள்ளப்படும் வன்முறைகள். இவை செய்திகளாக வெளிவராததால், ஒவ்வொரு நாளும் அதிகமாகி வருகின்றன.

வன்முறையற்ற அகிம்சை வழிகள் இறுதியில் வெல்லும் என்ற நம்பிக்கையை உருவாக்கிய காந்தியடிகளின் பிறந்த நாள் அக்டோபர் 2ம் தேதி. "அமைதியின் தூதனாய் என்னை மாற்றும்" என்ற உயர்ந்ததொரு செபத்தை இவ்வுலகிற்குத் தந்த அசிசி நகர் புனித பிரான்சிஸ் அவர்களின் திருநாள் அக்டோபர் 4ம் தேதி. அர்த்தமுள்ள இவ்விரு நாட்களையும் தொடரும் இந்த ஞாயிறன்று, வன்முறையின் பல வடிவங்களுக்கு மத்தியில் நம்பிக்கையைக் கைவிடாமல், நன்மையை, உண்மையைப் பின்பற்ற இறையருளை வேண்டுவோம். இந்த நம்பிக்கை நம்மிடம் கடுகளவே இருந்தாலும் போதும்... மலைகளையும் பெயர்ந்துபோகச் செய்யமுடியும். வெறுப்பு எனும் கோட்டையை தகர்த்துவிட முடியும். அன்பு அனைத்தையும் வெல்லும். தொடர்ந்து நம்புவோம். வன்முறைக்கு அன்பை பதிலாக வழங்கி, வாழ்ந்து காட்டுவோம்.