Admiring the moon, symbol of love அன்பின் அடையாளமான நிலவை இரசிக்க...

First Men on the Moon

https://www.abc12.com

16th Sunday in Ordinary Time

July 20, this Saturday, marked the 50^th Anniversary of the U.S. space craft, Apollo 11, landing on the moon. On July 16, 1969, with the world watching, Apollo 11 took off from Kennedy Space Center with astronauts Neil Armstrong, Buzz Aldrin and Michael Collins aboard. After travelling 240,000 miles (384,400 Kms) in 76 hours, the space craft safely landed on the moon. Neil Armstrong and Buzz Aldrin were the first human beings to set foot on the moon.

While we thank God for this wonderful milestone reached by the human race, we are invited to reflect on many other aspects of this space journey and the statements made about this trip. While we reflect on this journey which carried visitors from the planet earth to our neighbour in the outer space, the liturgical readings of this Sunday (Gen. 18: 1-10 and Luke 10: 38-42) invite us to reflect on how we can extend hospitality to known, and, more especially, to unknown visitors on the planet earth.

Moon… has always been a symbol of many delicate thoughts and feelings embedded in human beings. In the Indian culture, we have heard of how mothers fed their kids while showing them the moon playing hide and seek among the clouds. Unfortunately, in our days, we allow kids to watch either the TV or the smartphone while feeding them. In the Tamil culture there is also a custom of families and friends sitting on the terrace and sharing ‘Nila Soru’ meaning, ‘The Moon Rice’. In most cultures around the world, moon is closely associated with romance. Thus, throughout the world, moon stands as a symbol of delicate sentiments of family ties and love.

The moon admired from a distance, became a territory to be ‘conquered’ in the era of ‘cold war’. The USA conquered the moon, when it made two astronauts to step on its surface. The very first human being – Neil Armstrong – to set foot on the moon made a remarkable statement: “That’s one small step for a man, one giant leap for mankind”. When asked about what prompted him to say this, Armstrong said that he was thinking of more than 400,000 people who were working on the Apollo 11 mission, as well as the millions of well-wishers. It is lovely to see that the first human being who accomplished such a unique feat of setting foot on the moon, turned his attention not on himself, but on all the team members and the people of the world.

Moreover, Neil Armstrong and Buzz Aldrin left two souvenirs on the moon. One was the U.S. flag and the other was a metal plaque with a message inscribed on it which read: “HERE MEN FROM THE PLANET EARTH FIRST SET FOOT UPON THE MOON. JULY 1969, A.D. WE CAME IN PEACE FOR ALL MANKIND”.

It is quite uplifting to see Armstrong’s first statement and the inscribed statement of the plaque talk about all human persons as well as talk about peace. Still, when we see the mission of Apollo 11, as well as all the space missions as a series of competition of the ‘cold-war’ era between the USA and the USSR, it raises questions about who we are.

In 2005, 36 years after landing on the moon, Neil Armstrong, appeared for the first time on TV (60 Minutes) and spoke about his experiences. When asked why NASA (The National Aeronautics and Space Administration) did not pursue the experiment of sending men and women beyond 1972, just three years after the successful landing on the moon, his reply was: “When we lost the competition, (namely, the competition with USSR) we lost the public will to continue”. This, in my opinion, is a searing criticism on our present day society, especially against governments which glorify competition even in the field of scientific endeavors. When human being stepped on the moon, the symbol of love and family ties, we seemed to have stepped on relationships in general.

That brings us to the liturgical readings of this Sunday where hospitality, the seedbed of relationships, is highlighted. All of us have enjoyed the hospitality shown by the rich and the poor. The Readings of this Sunday prompt me to recall some of the dinners offered. I know it is not fair to compare those dinners. But I wish to place those dinners side by side, just to make a point…

In some of the more elegant, rich dinners I have been invited to, the conversation – sometimes – tended to revolve around the costly food and drinks served! Thinking of those dinners today, I raise this question: Who or what stole the limelight – the invited guests or the dinner served?

As a contrast, I can also think of some of the meals I have shared with middle-class or poor families. When I returned from those dinners, sometimes, I could hardly recollect what I ate there. But, I was feeling a sense of fulfilment, having spent quality time with the family members. I also know how some of them had taken efforts to find out what I like and what food does not agree with me etc. Thus, I was made to feel that I was a very important person to the family. 

Dinner or the Guest… what or who takes precedence? This is the question addressed in today’s Gospel. Jesus is the guest in the house of Martha and Mary. To Martha, Jesus was important; but, the dinner to be served to him, was also, equally, if not, more important. To Mary, Jesus was important… Period! Jesus seems to approve of the choice made by Mary. “Mary has chosen the good portion, which shall not be taken from her.” (Luke 10: 42)

‘Atithi Devo Bhava’ in Sanskrit means "Guest is God". Although there are some anti-social elements who are bent on disproving the Indian hallmark of hospitality, the original implication of this famous phrase (Guest is God) remains intact in most parts of India. For most Indians, the guest deserves attention and respect as does God. The idea of God coming in the form of a guest is the core of today’s reading from Genesis (18: 1-10).

Comparisons are odious, especially when you compare a story like that of Abraham entertaining total strangers, with something that happens to us today. I would like to compare, rather contrast, this story with one of my personal experiences. Many years back when I was in a famous city in the U.S., I went to meet a family known to me. When I reached their apartment, I rang the calling bell. (Mobiles were not popular, those days…) There was the usual “who’s this?” voice. When I confirmed my identity, the entrance to the apartment building clicked open. They lived on the eighth floor. When I reached their door, once again there was an enquiry from behind closed doors and then my host had to open (believe me) three doors to let me in. I just wondered whether a life like this was worth all the efforts taken by the couple to reach the U.S. I told them that they were living in a glorified prison. Well, such glorified prisons are in vogue in India today. With home security devices multiplying year after year, the idea of letting a stranger into one’s house is becoming more of a stranger-than-fiction episode. The tragedies that take place in cities make us look upon everyone else as a ‘stranger’!

The episode of Abraham is really very strange, but it is also the ideal proposed in the Indian tradition. Abraham goes out of the way to entertain guests as if it was his main purpose in life. Abraham invites the guests in and then begins preparing the dinner. Strange again. I am reminded of many houses where after the arrival of the unannounced guest, the host rises to the occasion and plays the perfect host. I have known middle class or poor families where the guest is provided the best while those at home do not even have decent meals. I have experienced this so often as a priest. What do they gain treating me this way? This is a ‘commercial’ question. The answer to this question would be the beaming smiles on their faces. No commerce, no strings… simply a demonstration of deep love for the guest.

In contrast to this show of affection, I am also thinking of instances where someone holds a party just to show off. A wedding that took place in 2004 is, probably, still the costliest wedding on earth. It is rumoured that 78 million dollars were spent on this wedding. This works out to be roughly 4000 million rupees – enough to feed 400 million poor people. Probably the food that was wasted that day could have easily fed around 100 million. The number of guests invited for the wedding did not exceed 1000. Scandalous, indeed. But the greatest scandal is that this person is an Indian!

Let us get back to Abraham. The reason for him to provide food for his guests was quite simple: “Let me get you something to eat, so you can be refreshed and then go on your way—now that you have come to your servant." (Gen. 18: 5) Nothing in return. Of course, Abraham was blessed with a child. But, that was a later surprise. His primary purpose was simple – eat something, get refreshed so that you may be able to travel better.

Can life be so simple, without expectations, without calculations? Don’t ask me. I don’t have answers to this question. But, I know of people who have treated me like this… without expecting anything from me. So, I guess it is possible.

The ideal of India – ‘Atithi Devo Bhava’ – as practised by Abraham, is expressed in similar yet different ways by Thiruvalluvar and the author of the Letter to the Hebrews.

He who treats guests well, and awaits more guests, will become an honoured guest among angels. (Thirukkural 86)

Keep on loving each other as brothers. Do not forget to entertain strangers, for by so doing some people have entertained angels without knowing it.

(Hebrews 13: 1-2)

Either we entertain angels in our homes and receive their blessings; or, we become angels entertaining those who are in great need!

Abraham inviting three strangers to his house

http://thomascenter.org

பொதுக்காலம் - 16ம் ஞாயிறு

1969ம் ஆண்டு, ஜூலை 16ம் தேதி, அப்போல்லோ 11 என்ற விண்கலம், அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டிலிருந்து, நிலவை நோக்கி தன் பயணத்தைத் துவக்கியது. 3,84,000த்திற்கும் அதிகமான கி.மீ. தூரத்தை 76 மணி நேரங்களில் கடந்து, ஜூலை 20ம் தேதி, அந்த விண்கலம், நிலவில் தரையிறங்கியது. அப்பயணத்தை மேற்கொண்ட நீல் ஆம்ஸ்ட்ராங் (Neil Armstrong), பஸ் ஆல்ட்ரின் (Buzz Aldrin) மற்றும் மைக்கில் கால்லின்ஸ் (Michael Collins) என்ற மூன்று விண்வெளி வீரர்களில், ஆம்ஸ்ட்ராங் அவர்களும், ஆல்ட்ரின் அவர்களும் நிலவில் காலடி பதித்தனர். மனித வரலாற்றில் ஒரு புதிய சாதனையை உருவாக்கிய இந்நிகழ்வின் பொன்விழா, ஜூலை 20, இச்சனிக்கிழமையன்று சிறப்பிக்கப்பட்டது.

வரலாற்று சிறப்பு மிக்க இந்நிகழ்வுக்காக, நாம் இறைவனுக்கு நன்றி கூறுகிறோம். அதே வேளையில், இப்பயணத்துடன் தொடர்புடைய ஒரு சில நிகழ்வுகளும், கூற்றுகளும் மனித சமுதாயத்தில் நிலவும் மதிப்பீடுகளைக் குறித்து சிந்திக்க நமக்கு வாய்ப்பளிக்கின்றன. குறிப்பாக, இந்த ஞாயிறு, நமது வழிபாட்டு வாசகங்கள், (தொடக்க நூல் 18: 1-10; லூக்கா 10: 38-42) உறவுகளை வளர்க்கும் விருந்தோம்பலை மையப்படுத்தி அமைந்திருப்பதால், இந்த வாசகங்களையும், அப்போல்லோ 11ன் பயணத்தையும் இணைத்துச் சிந்திக்க முயல்வோம். சில வாழ்க்கைப் பாடங்களைப் பயில்வோம்.

பல மென்மையான மனித உணர்வுகளின் அடையாளமாக, நாம் நிலவைக் கருதிவருகிறோம். பாசத்துடன் குழந்தைக்கு உணவூட்ட முயலும் அன்னை, நிலவைக் காட்டுவது வழக்கம். இன்றோ, குழந்தையின் பிஞ்சுக்கரங்களில் ஒரு 'ஸ்மார்ட் போனை'த் திணித்து, அந்தத் திரையில் தோன்றும் நிழல்களைக் காட்டி, உணவு ஊட்டப்படுகிறது. வீட்டின் மொட்டை மாடியில் அமர்ந்து, நாம் பகிர்ந்துகொண்ட 'நிலாச்சோறு' உறவுகளை ஆழப்படுத்தியது. நிலவை மையமாக்கி, பல்லாயிரம் காதல் கவிதைகளை நாம் உருவாக்கியுள்ளோம். இவ்வாறு, பாசம், காதல் போன்ற உன்னத மனித உணர்வுகளுடன் நாம் நிலவைத் தொடர்புபடுத்தினோம்.

தூரத்தில் இருந்து பார்த்து இரசித்த நிலவை அடைவதற்கு, 20ம் நூற்றாண்டின் நடுவில் முயற்சிகள் ஆரம்பமாயின. நிலவில் இறங்கிய முதல் மனிதர், நீல் ஆம்ஸ்ட்ராங் அவர்கள், அங்கு தன் முதலடியை பதித்தபோது, “That's one small step for a man, one giant leap for mankind,” அதாவது, "இது, ஒரு மனிதனின் சிறிய காலடி; மனிதகுலத்தின் மிக, மிகப் பெரிய தாண்டுதல்" என்று கூறினார். தான் நிலவில் காலடி பதிப்பதற்கு உதவியாக, பின்புலத்தில், 4,00,000த்திற்கும் அதிகமானோர் பணியாற்றினர் என்பதையும், இந்த முயற்சி வெற்றியடைய மனதார வாழ்த்திய கோடான கோடி மக்களையும் நினைவில் கொண்டு, தான் அச்சொற்களைப் பதிவு செய்ததாக, ஆம்ஸ்ட்ராங் அவர்கள் பின்னர் கூறியுள்ளார். அதுவரை மனித வரலாற்றில் யாருமே செய்திராத ஒரு சாதனையை நிறைவேற்றிய வேளையில், அவ்வெற்றியை தனித்துக் கொண்டாடாமல், பல கோடி மனிதரோடு இணைந்து அவர் கொண்டாடியது, நம் மனதைத் தொடுகிறது.

ஆம்ஸ்ட்ராங் அவர்களும், ஆல்ட்ரின் அவர்களும், நிலவில், அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டுக் கொடியை நட்டுவைத்தனர். அத்துடன், உலக வரைப்படமும், ஒரு முக்கிய செய்தியும் பொறிக்கப்பட்ட தகட்டையும் அங்கு பதித்துவைத்தனர். அத்தகட்டில், "Here men from the planet Earth first set foot upon the Moon - July 1969, A.D. - We came in peace for all mankind" அதாவது, "பூமிக்கோளத்திலிருந்து வந்த மனிதர்கள், இவ்விடத்தில், - கி.பி. 1969, ஜூலை - முதல்முறையாக காலடி பதித்தனர். மனித குலம் அனைத்திற்காக, அமைதியில் நாங்கள் இங்கு வந்துள்ளோம்" என்ற சொற்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன. மனித குலம் அனைத்திற்கும் அமைதி என்ற எண்ணத்துடன் இப்பயணம் மேற்கொள்ளப்பட்டதாக இத்தகட்டில் கூறப்பட்டிருந்தாலும், விண்வெளி பயணம், ஒரு போட்டியினால் உருவான முயற்சி என்பதை அறியும்போது, அந்த உன்னத வரலாற்றில் ஒரு கீறல் விழுவதை உணர்கிறோம்.

இரண்டாம் உலகப்போருக்குப்பின், நாடுகளைக் கட்டுப்படுத்துவதில், வல்லரசுகளான அமெரிக்க ஐக்கிய நாடும் (USA), சோவியத் சோசலிச குடியரசுகளின் ஒன்றியமும் (USSR) 'பனிப்போரை' மேற்கொண்டன. இவ்விரு அரசுகளும், 1960களில், விண்வெளியையும் தங்கள் கட்டுப்பாட்டிற்குள் கொணரும் முயற்சிகளைத் துவக்கின. இந்தப் போட்டியின் விளைவாகவே, 1969ம் ஆண்டு, அப்போல்லோ 11 பயணத்தை, அமெரிக்க ஐக்கிய நாடு, வெற்றிகரமாக முடித்தது.

இந்த வெற்றியைத் தொடர்ந்து, விண்வெளியின் பல கோளங்களுக்கு மனிதர்களை அனுப்பும் பயணங்களை அமெரிக்க ஐக்கிய நாடு மேற்கொள்ளும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்ட வேளையில், மூன்று ஆண்டுகள் சென்று, 1972ம் ஆண்டு, மனிதர்களை அழைத்துச் சென்ற விண்வெளிப் பயணங்கள் நிறுத்தப்பட்டன. இந்தத் தொய்வு ஏன் ஏற்பட்டது என்று, ஒரு தொலைக்காட்சி நிகழ்வில், நீல் ஆம்ஸ்ட்ராங் அவர்களிடம் கேள்வி எழுப்பப்பட்டபோது, அவர் கூறிய பதில், நம்மைச் சிந்திக்க வைக்கின்றது. "When we lost the competition, we lost the public will to continue" அதாவது, "நாம் போட்டியை (அதாவது, USSRஉடன் உருவான போட்டியை) இழந்தபோது, விண்வெளிப்பயணத்தைத் தொடரவேண்டும் என்ற பொது மக்களின் ஆர்வத்தையும் இழந்தோம்" என்று அவர் பதில் அளித்தார்.

விண்ணிலுள்ள கோளங்களை அடைவது, தன்னிலேயே நிறைவு தரும் ஒரு நிகழ்வு என்றாலும், அங்கும் போட்டிகள் இருந்தால் மட்டுமே அறிவியல் முயற்சிகள் உருவாகும் என்று சொல்வது, நமக்குள் ஆழமாகப் புரையோடிப் போயிருக்கும் தவறான மதிப்பீடுகளை வெளிச்சமிட்டுக் காட்டுகின்றது. காதலுக்கும், பாசத்திற்கும் அடையாளமாக விளங்கும் நிலவில் காலடி பதித்த நாம், நமக்குள் இருக்கும் உறவுகளையும் காலடியில் போட்டுவிட்டு, போட்டிக்கு மட்டும் முக்கியத்துவம் தந்துள்ளோமோ என்ற நெருடல் எழுகிறது.

"நமது காலத்தின் முரண்பாடு" (The Paradox of Our Time) என்ற தலைப்பில், Bob Moorehead என்பவர் எழுதிய வரிகள், இந்த நெருடலை வெளிப்படுத்துகின்றன: பெரும் முயற்சிகள் எடுத்து, விண்வெளியைக் கடந்து, நாம் நிலவைத் தொட்டுவிட்டு வந்துள்ளோம்; ஆனால், தெருவைக் கடந்து, அடுத்த வீட்டுக்காரரைச் சந்திக்க, நாம் தயங்குகிறோம். விண்வெளியை வென்றுவிட்டோம், ஆனால், ஆழ்மன வெளியை வெல்லவில்லை.

(We've been all the way to the moon and back, but have trouble crossing the street to meet a new neighbor. We conquered outer space but not inner space.)

உறவுகளை வளர்க்க மனிதர்களுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள மிக முக்கிய கொடைகளில் ஒன்று, விருந்தோம்பல். விருந்தோம்பலின் பல்வேறு வடிவங்களை நாம் வாழ்வில் உணர்ந்திருப்போம். இன்று அவற்றை சிறிது அசைபோடுவது, சில தெளிவுகளைத் தரும். வசதி நிறைந்த செல்வந்தர்கள், நடுத்தர வருமானம் உள்ளவர்கள், வசதியற்ற வறியோர் என்று, சமுதாயத்தின் பல நிலைகளில் இருந்தவர்களின் இல்லங்களில் விருந்துண்ணும் வாய்ப்பு நமக்குக் கிடைத்திருக்கும். ஒப்புமைப்படுத்துவது நல்லதல்ல என்றாலும், செல்வம் மிகுந்தோர் படைத்த விருந்தையும், வறியோர் இல்லங்களில் பகிர்ந்த விருந்தையும் இணைத்துச் சிந்திக்காமல் இருக்கமுடியவில்லை.

செல்வம் மிகுந்தோர் படைத்த விருந்துகளில், அங்கு பரிமாறப்பட்ட விலையுயர்ந்த பானங்களைப் பற்றியும், ஒரு சில உணவு வகைகளுக்கு ஆன செலவுகள் பற்றியும் அதிகமாகப் பேசப்படும். அத்தகைய விருந்திலிருந்து திரும்பிய பிறகு, அவ்விருந்தில், விருந்தினர் முக்கியத்துவம் பெற்றனரா, அல்லது, விருந்து முக்கியத்துவம் பெற்றதா என்ற கேள்வி எழுந்திருக்க வாய்ப்புண்டு.

வசதிகள் அதிகமில்லாதவர்கள் இல்லங்களில் விருந்துண்டு வந்தபின்னர், அங்கு என்ன சாப்பிட்டோம் என்பதுகூட நினைவில் இருக்காது. ஆனால், அவர்களுடன் செலவழித்த நேரம், மனதிற்கு நிறைவைத் தந்திருக்கும். ஒரு சில இல்லங்களில், நாம் அங்கு செல்வதற்கு முன்னரே, நமக்கு என்ன வகையான உணவு பிடிக்கும், அல்லது, ஒத்துப்போகும் என்பதை, நேரடியாகவும், மறைமுகமாகவும் அறிந்துகொள்ளவும், அந்த உணவைத் தயாரிக்கவும் அவர்கள் எடுத்துக்கொள்ளும் அக்கறை, நம்மை நெகிழ வைத்திருக்கும். இவ்வில்லங்களில் விருந்தைவிட, விருந்தினர் முதன்மை பெற்றதை நாம் கட்டாயம் உணர்ந்திருப்போம்.

விருந்து முக்கியமா, விருந்தினர் முக்கியமா என்ற கேள்விக்கு பதில் தருவதுபோல் அமைந்துள்ளது, லூக்கா நற்செய்தி 10ம் பிரிவிலிருந்து நமக்குத் தரப்பட்டுள்ள இன்றைய நற்செய்தி (லூக்கா 10: 38-42). மார்த்தா, மரியா என்ற இரு சகோதரிகளின் இல்லத்திற்கு விருந்தினராக சென்றிருந்த இயேசுவுக்கு வகை, வகையாக உணவு தயாரிப்பதில் முனைப்புடன் இருந்தார், மார்த்தா. அவருக்கு இயேசு முக்கியம்தான். ஆயினும், அவருக்குக் கொடுக்கவிருந்த விருந்து, மார்த்தாவின் எண்ணங்களை அதிகம் நிறைத்திருந்தது. மரியாவுக்கோ, இயேசு முக்கியமாகிப்போனார். விருந்தா, விருந்தினரா... எது முக்கியம் என்ற கேள்விக்கு, "மரியாவோ நல்ல பங்கைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டார்; அது அவரிடமிருந்து எடுக்கப்படாது" (லூக்கா 10: 42) என்று இயேசு தரும் பதில், நமக்கு ஒரு பாடமாக அமைகிறது.

நற்செய்தி சொல்லித் தரும் பாடங்களைப் போலவே, தொடக்க நூல் 18ம் பிரிவில் நாம் வாசிக்கும் நிகழ்வும் (தொடக்க நூல் 18: 1-10) விருந்தோம்பலைப் பற்றி சில பாடங்களைச் சொல்லித்தருகின்றது. இன்றைய முதல் வாசகத்தின் ஆரம்பத்தில், "பகலில் வெப்பம் மிகுந்த நேரத்தில்"... என்ற சொற்கள் இடம்பெற்றுள்ளன. வெப்பம் மிகுதியாகும்போது, மனமும், உடலும் சோர்ந்துபோகும். ஒருவேளை, ஆபிரகாம், அத்தகைய ஒரு சோர்வுடன், தன் கூடார வாயிலில் அமர்ந்திருந்த நேரத்தில், மூன்று பேர் அவர் முன் வந்து நின்றனர். இப்படி, நேரம், காலம் தெரியாமல் வருபவர்களை, அதுவும், முன்பின் அறிமுகம் இல்லாதவர்களை, விரைவில் அனுப்பிவிடுவதில் நாம் பெரும்பாலும் கவனம் செலுத்துவோம். அதற்குப் பதில், ஆபிரகாம், வழியோடு போனவர்களை, வருந்தி அழைத்து, விருந்து படைக்கிறார்.

ஆபிரகாம் வாழ்ந்த காலத்தையும், நாம் வாழும் இந்தக் காலத்தையும் ஒப்பிடுவது சரியல்ல என்றாலும், அன்று, அங்கு நடந்தது, இன்றைய நம் சூழலுக்குத் தேவைப்படும் ஒரு சில பாடங்களையாவது சொல்லித்தரும் என்பதை நாம் மறக்கக்கூடாது. மறுக்கவும் கூடாது.

முதலில்... முன்பின் தெரியாதவர்களை, வீட்டுக்குள் வரவழைத்து, விருந்து கொடுப்பதைப்பற்றிச் சிந்திக்கலாம். நாம், பெரு நகரங்களில் வாழ்பவர்களாக இருந்தால், வீட்டின் அழைப்பு மணி அடித்ததும், கதவைத் திறப்பதற்கு முன், ஒரு துளைவழியே வெளியில் இருப்பவரைப் பார்ப்போம். கொஞ்சம் அறிமுகமானவர் போல் தெரிந்தால், சங்கிலியால் பிணைக்கப்பட்டக் கதவை, சிறிதளவு திறப்போம். வெளியில் இருப்பவர் வீட்டுக்குள் வரலாமா வேண்டாமா என்ற தீர்மானத்தை, அந்தச் சிறு இடைவெளியில் எடுப்போம். ஒருவரை வீட்டுக்குள் அனுமதிப்பதற்கே இத்தனை தயக்கம் இருக்கும் நம் சூழ்நிலையில், அவருக்கு விருந்து படைப்பது என்பது, எட்டாத கனவுதான்! விருந்தோம்பல் என்பது கற்பனையாய், கனவாய் மாறிவருவது, உண்மையிலேயே, நம் தலைமுறை சந்தித்துவரும் பெரும் இழப்புதான்.

ஆபிரகாம் கதைக்கு மீண்டும் வருவோம். வழியோடு சென்றவர்களை, வலியச்சென்று அழைத்து வந்து விருந்து படைக்கிறார் ஆபிரகாம். அதுவும், விருந்தினர்கள் வந்த பிறகுதான் ஏற்பாடுகள் ஆரம்பமாகின்றன.

ஓர் எளிய, அல்லது, நடுத்தர குடும்பத்தில் நடக்கும் ஒரு காட்சி நம் கண் முன் விரிகிறது. தனக்கோ, தன் குடும்பத்திற்கோ நல்ல உணவு இல்லாதபோதும், விருந்தினர்களுக்கு நல்ல உணவைப் பரிமாறுபவர்களை நாம் சந்தித்திருக்கிறோம். வீட்டில் ஒன்றுமில்லாத நிலையிலும், முன்னறிவிப்பு ஏதும் இல்லாமல் வந்துவிடும் விருந்தினருக்காக, தன் மகனை அடுத்த வீட்டுக்கு அனுப்பி, அல்லது வீட்டுக்கு எதிரே உள்ள கடையில் கடனைச் சொல்லி, ஒரு பழரசமோ, காப்பியோ வாங்கிவந்து கொடுக்கும் எத்தனை பேரை நாம் பார்த்திருக்கிறோம். அல்லது, எத்தனை முறை இப்படி நாம் செய்திருக்கிறோம்? தங்கள் அன்பை, பாசத்தை வெளிப்படுத்துவதே, இந்த முயற்சிகள். நம்மை வரவேற்று, இவ்விதம் அன்பு விருந்தளித்த அனைவரையும், இன்று, இறைவன் சந்நிதியில் நினைவு கூர்ந்து நன்றிகூறுவோம்.

அன்பைப் பறைசாற்றும் இத்தகைய விருந்துகளைப்பற்றிப் பேசும்போது, தன்னிடம் உள்ள செல்வத்தைப் பறைசாற்ற, அதை ஏறக்குறைய ஓர் உலகச் சாதனையாக மாற்ற முயற்சிகளில் ஈடுபடும் பல செல்வந்தர்களின் விருந்துகளையும் இங்கு சிந்திக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. உலகத்திலேயே இதுவரை நடந்த திருமணங்களில் மிக அதிகச் செலவுடன் நடத்தப்பட்ட திருமணங்கள் என்ற பட்டியலை இணையதளத்தில் தேடிப்பார்த்தால், வேதனையான அதிர்ச்சிகள் அங்கு நமக்குக் காத்திருக்கும்.

2004ம் ஆண்டு உலகின் மிகப் பெரும்... மிக, மிக, மிகப் பெரும் செல்வந்தர்களில் ஒருவர், தன் மகளுக்கு நடத்திய திருமண விருந்து, உலகச் சாதனையாகப் பேசப்படுகிறது. அந்த விருந்துக்கு ஆன செலவு 78 மில்லியன் டாலர்கள்... அதாவது, அன்றைய நிலவரப்படி, ஏறத்தாழ 400 கோடி ரூபாய். விருந்துக்கு அழைக்கப்பட்டவர்கள் 1000க்கும் குறைவானவர்கள். 1000 விருந்தினருக்கு ஆனச் செலவைக்கொண்டு, இந்தியாவில் 40 கோடி வறியோர், ஒரு வேளை உணவை வயிறாரச் சாப்பிட்டிருக்கலாம். அந்த விருந்தில் வீணாக்கப்பட்ட உணவை மட்டும் கொண்டு, கட்டாயம் 10 கோடி ஏழை இந்தியர்களின் பசியைப் போக்கியிருக்கலாம். ஏன் இந்த விருந்தையும் இந்தியாவையும் முடிச்சு போடுகிறேன் என்று குழப்பமா? இந்த விருந்தைக் கொடுத்த செல்வந்தர் ஓர் இந்தியர். இதற்கு மேலும் என்ன சொல்ல... இந்தியா ஒரு வறுமை நாடு என்று மற்றவர்கள் சொல்லும்போது, அதை ஏற்க மறுப்பவர்களில் நானும் ஒருவன்.

பொறாமையில் பொருமுகிறேனா? இருக்கலாம். ஆனால், வறுமைக் கோட்டிற்குக் கீழ் மக்களின் எண்ணிக்கை ஒவ்வொரு நாளும் கூடிவரும் இன்றைய உலகில், இந்தியாவிலோ, அல்லது உலகின் எந்த ஒரு மூலையிலோ இவ்வகையான அர்த்தமற்ற, ஆடம்பர விருந்துகள் நடப்பது, ஒரு பாவச்செயல் என்பதையும் சொல்லித்தானே ஆகவேண்டும்.  

விருந்தோம்பலைக் குறித்து வள்ளுவர் கூறிய பத்து குறள்களில் ஒன்று, இன்றைய தொடக்க நூல் நிகழ்வுக்கு நெருங்கிய தொடர்பு உடையதைப்போல் தெரிகிறது. வானவர் என்று தெரியாமலேயே, அவர்களை அழைத்து, விருந்து படைத்தார் ஆபிரகாம் என்று, தொடக்க நூலில் நாம் வாசித்தோம். நாள் முழுவதும் விருந்தினரை உபசரித்து வழியனுப்பி, அடுத்த விருந்தினரை எதிர்கொண்டு வாழ்பவர், விண்ணவர் மத்தியில் விருந்தினர் ஆவார் என்பது, வள்ளுவர் கூறிய அழகான கருத்து.

செல்விருந்து ஓம்பி வருவிருந்து பார்த்திருப்பான்

நல்விருந்து வானத் தவர்க்கு.

வானவர் மத்தியில் விருந்தினர் ஆவது போல், வானவர் என்று தெரியாமலேயே, அவர்களை அழைத்து, விருந்து படைத்த ஆபிரகாமைக் குறித்து புதிய ஏற்பாட்டில் நாம் வாசிப்பது இதுதான்:

எபிரேயருக்கு எழுதிய திருமுகம் 13: 1-2

சகோதர அன்பில் நிலைத்திருங்கள். அன்னியரை வரவேற்று விருந்தோம்ப மறவாதீர்கள். இவ்வாறு விருந்தோம்பியதால் சிலர் தாங்கள் அறியாமலே வான தூதர்களை மகிழ்ச்சிப்படுத்தியதுண்டு.

இந்தியாவில் விருந்தினருக்கு மேன்மையானதோர் இடம் வழங்கப்பட்டுள்ளது என்பதற்கு, சமஸ்கிருத மொழியில் கூறப்படும் ஒரு சொற்றொடர் எடுத்துக்காட்டு. ‘Atithi Devo Bhava’ என்ற இச்சொற்களின் பொருள், 'இறைவனின் சாயலே விருந்தினர்'. இன்றைய உலகில் அடுத்தவரை, ஆண்டவனாகக் கருதாவிட்டாலும், மனிதராகவாகிலும் வரவேற்க வேண்டும். அதற்குப் பதில், அடுத்தவரைத் தடுப்பதற்கு, பெரும் முயற்சிகள் நிகழ்கின்றன. அறிமுகம் இல்லாத அன்னியருக்கு விருந்து வழங்கிய ஆபிரகாம், மனித குடும்பத்தில் நிலவவேண்டிய மாண்பை வெளிப்படுத்தினார் என்றால், அறிமுகம் இல்லாதவரை தடுத்து நிறுத்த சுவர்கள் எழுப்பும் முயற்சிகள், மனிதக் குடும்பம் எவ்வளவு தாழ்ந்துவிட்டது என்ற கோரத்தை வெளிப்படுத்துகின்றன.

உண்மையான விருந்தோம்பலை உயிர்பெறச் செய்யும் மனதை, உலகோர் அனைவருக்கும் இறைவன் வழங்கவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம். நாம் விருந்து படைப்போர் மத்தியில், வானத்தூதர்களும் இருக்கலாம். வானத்தூதர்கள் நம் இல்லங்களுக்கு வந்து நம்மை வாழ்த்திடும் வாய்ப்பு பெறவும், வானத்தூதர்களாக இவ்வுலகில் நாம் மாறவும் வேண்டுமென்று, உருக்கமாக மன்றாடுவோம்.