Pope’s meditation at the special ‘Urbi et Orbi’ திருத்தந்தையின் சிறப்பு ‘Urbi et Orbi’ தியான உரை

Pope Francis giving the special Urbi et Orbi blessing

https://www.youtube.com

Pope Francis conducted a special prayer service and Adoration of the Blessed Sacrament in St Peter’s Squre, on Friday, March 27, at 6 p.m. He stood before a deserted St Peter's Square to deliver an extraordinary Urbi et orbi blessing for an end to the corona virus pandemic. Near the entrance to the Basilica two special symbols of veneration were kept - the icon of Mary ‘Salus Populi Romani’, from the Basilica of Saint Mary Major, and the miraculous crucifix from the church of San Marcello. At the beginning of the service, Pope Francis gave a meditation on the calming of the storm from the Gospel of Mark (Mark 4:35-41). Here is the full text of the meditation proposed by Pope Francis:

“When evening had come” (Mk 4:35). The Gospel passage we have just heard begins like this. For weeks now it has been evening. Thick darkness has gathered over our squares, our streets and our cities; it has taken over our lives, filling everything with a deafening silence and a distressing void, that stops everything as it passes by; we feel it in the air, we notice in people’s gestures, their glances give them away. We find ourselves afraid and lost. Like the disciples in the Gospel we were caught off guard by an unexpected, turbulent storm. We have realized that we are on the same boat, all of us fragile and disoriented, but at the same time important and needed, all of us called to row together, each of us in need of comforting the other. On this boat… are all of us. Just like those disciples, who spoke anxiously with one voice, saying “We are perishing” (v. 38), so we too have realized that we cannot go on thinking of ourselves, but only together can we do this.

It is easy to recognize ourselves in this story. What is harder to understand is Jesus’ attitude. While his disciples are quite naturally alarmed and desperate, he stands in the stern, in the part of the boat that sinks first. And what does he do? In spite of the tempest, he sleeps on soundly, trusting in the Father; this is the only time in the Gospels we see Jesus sleeping. When he wakes up, after calming the wind and the waters, he turns to the disciples in a reproaching voice: “Why are you afraid? Have you no faith?” (v. 40).

Let us try to understand. In what does the lack of the disciples’ faith consist, as contrasted with Jesus’ trust? They had not stopped believing in him; in fact, they called on him. But we see how they call on him: “Teacher, do you not care if we perish?” (v. 38). Do you not care: they think that Jesus is not interested in them, does not care about them. One of the things that hurts us and our families most when we hear it said is: “Do you not care about me?” It is a phrase that wounds and unleashes storms in our hearts. It would have shaken Jesus too. Because he, more than anyone, cares about us. Indeed, once they have called on him, he saves his disciples from their discouragement.

The storm exposes our vulnerability and uncovers those false and superfluous certainties around which we have constructed our daily schedules, our projects, our habits and priorities. It shows us how we have allowed to become dull and feeble the very things that nourish, sustain and strengthen our lives and our communities. The tempest lays bare all our prepackaged ideas and forgetfulness of what nourishes our people’s souls; all those attempts that anesthetize us with ways of thinking and acting that supposedly “save” us, but instead prove incapable of putting us in touch with our roots and keeping alive the memory of those who have gone before us. We deprive ourselves of the antibodies we need to confront adversity.

In this storm, the façade of those stereotypes with which we camouflaged our egos, always worrying about our image, has fallen away, uncovering once more that (blessed) common belonging, of which we cannot be deprived: our belonging as brothers and sisters.

“Why are you afraid? Have you no faith?” Lord, your word this evening strikes us and regards us, all of us. In this world, that you love more than we do, we have gone ahead at breakneck speed, feeling powerful and able to do anything. Greedy for profit, we let ourselves get caught up in things, and lured away by haste. We did not stop at your reproach to us, we were not shaken awake by wars or injustice across the world, nor did we listen to the cry of the poor or of our ailing planet. We carried on regardless, thinking we would stay healthy in a world that was sick. Now that we are in a stormy sea, we implore you: “Wake up, Lord!”.

“Why are you afraid? Have you no faith?” Lord, you are calling to us, calling us to faith. Which is not so much believing that you exist, but coming to you and trusting in you. This Lent your call reverberates urgently: “Be converted!”, “Return to me with all your heart” (Joel 2:12). You are calling on us to seize this time of trial as a time of choosing. It is not the time of your judgement, but of our judgement: a time to choose what matters and what passes away, a time to separate what is necessary from what is not. It is a time to get our lives back on track with regard to you, Lord, and to others. We can look to so many exemplary companions for the journey, who, even though fearful, have reacted by giving their lives. This is the force of the Spirit poured out and fashioned in courageous and generous self-denial. It is the life in the Spirit that can redeem, value and demonstrate how our lives are woven together and sustained by ordinary people – often forgotten people – who do not appear in newspaper and magazine headlines nor on the grand catwalks of the latest show, but who without any doubt are in these very days writing the decisive events of our time: doctors, nurses, supermarket employees, cleaners, caregivers, providers of transport, law and order forces, volunteers, priests, religious men and women and so very many others who have understood that no one reaches salvation by themselves. In the face of so much suffering, where the authentic development of our peoples is assessed, we experience the priestly prayer of Jesus: “That they may all be one” (Jn 17:21). How many people every day are exercising patience and offering hope, taking care to sow not panic but a shared responsibility. How many fathers, mothers, grandparents and teachers are showing our children, in small everyday gestures, how to face up to and navigate a crisis by adjusting their routines, lifting their gaze and fostering prayer. How many are praying, offering and interceding for the good of all. Prayer and quiet service: these are our victorious weapons.

“Why are you afraid? Have you no faith”? Faith begins when we realise we are in need of salvation. We are not self-sufficient; by ourselves we flounder: we need the Lord, like ancient navigators needed the stars. Let us invite Jesus into the boats of our lives. Let us hand over our fears to him so that he can conquer them. Like the disciples, we will experience that with him on board there will be no shipwreck. Because this is God’s strength: turning to the good everything that happens to us, even the bad things. He brings serenity into our storms, because with God life never dies.

The Lord asks us and, in the midst of our tempest, invites us to reawaken and put into practice that solidarity and hope capable of giving strength, support and meaning to these hours when everything seems to be floundering. The Lord awakens so as to reawaken and revive our Easter faith. We have an anchor: by his cross we have been saved. We have a rudder: by his cross we have been redeemed. We have a hope: by his cross we have been healed and embraced so that nothing and no one can separate us from his redeeming love. In the midst of isolation when we are suffering from a lack of tenderness and chances to meet up, and we experience the loss of so many things, let us once again listen to the proclamation that saves us: he is risen and is living by our side. The Lord asks us from his cross to rediscover the life that awaits us, to look towards those who look to us, to strengthen, recognize and foster the grace that lives within us. Let us not quench the wavering flame (cf. Is 42:3) that never falters, and let us allow hope to be rekindled.

Embracing his cross means finding the courage to embrace all the hardships of the present time, abandoning for a moment our eagerness for power and possessions in order to make room for the creativity that only the Spirit is capable of inspiring. It means finding the courage to create spaces where everyone can recognize that they are called, and to allow new forms of hospitality, fraternity and solidarity. By his cross we have been saved in order to embrace hope and let it strengthen and sustain all measures and all possible avenues for helping us protect ourselves and others. Embracing the Lord in order to embrace hope: that is the strength of faith, which frees us from fear and gives us hope.

“Why are you afraid? Have you no faith”? Dear brothers and sisters, from this place that tells of Peter’s rock-solid faith, I would like this evening to entrust all of you to the Lord, through the intercession of Mary, Health of the People and Star of the stormy Sea. From this colonnade that embraces Rome and the whole world, may God’s blessing come down upon you as a consoling embrace. Lord, may you bless the world, give health to our bodies and comfort our hearts. You ask us not to be afraid. Yet our faith is weak and we are fearful. But you, Lord, will not leave us at the mercy of the storm. Tell us again: “Do not be afraid” (Mt 28:5). And we, together with Peter, “cast all our anxieties onto you, for you care about us” (cf. 1 Pet 5:7).

Pope Francis at St Peter’s Square

https://www.vaticannews.va/en

தியான உரையின் தமிழாக்கம்

கோவிட்-19 தொற்றுக்கிருமியின் தாக்கத்திலிருந்து இவ்வுலகைக் காக்கவேண்டுமென்று, வத்திக்கான், புனித பேதுரு பெருங்கோவில் வளாகத்தில், மார்ச் 27, கடந்த வெள்ளியன்று நடைபெற்ற சிறப்பு மாலை வழிபாட்டில், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் வழங்கிய தியான உரை:

இப்போது நாம் கேட்ட நற்செய்தி வாசகம், "அன்றொரு நாள் மாலை நேரம்" (மாற்கு 4:35) என்ற சொற்களுடன் ஆரம்பமானது. கடந்த சில வாரங்களாக, மாலை நேரமாகவே இருந்துவருகின்றது. அடர்ந்த இருள், நம் வீதிகளை, சதுக்கங்களை, நகரங்களைச் சூழ்ந்துள்ளது. இன்றைய நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ள சீடர்களைப்போல நாம், எதிர்பாராத ஒரு புயலில் சிக்கி, அச்சம் கொண்டுள்ளோம். உலகெங்கும் வாழும் அனைவரும் இணைந்து, வலுவற்றதொரு படகில் பயணம் செய்வதைப்போல உணர்கிறோம்.

இந்நிகழ்வில், நம்மையே நாம் அடையாளம் கண்டுகொள்வது எளிது. ஆனால், இந்நிகழ்வில், இயேசுவின் மனநிலை என்ன என்பதை புரிந்துகொள்வது கடினமாக உள்ளது. சீடர்கள் பயணித்த அந்தப் படகில், முதலில் நீரில் மூழ்கும் ஆபத்து நிறைந்த படகின் பின்புறத்தில் இயேசு இருக்கிறார். அங்கு இயேசு செய்வதென்ன? அந்தப் புயலிலும், அவர், தந்தை மீது கொண்ட நம்பிக்கையால், உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறார். இயேசு உறங்கினார் என்பதை, இந்த ஒரே ஒரு முறை மட்டுமே நற்செய்திகள் கூறியுள்ளன. இயேசு விழித்தெழுந்து, காற்றையும், கடலையும் அமைதிப்படுத்தியபின், சீடர்களிடம், "ஏன் அஞ்சுகிறீர்கள்? உங்களுக்கு இன்னும் நம்பிக்கை இல்லையா?" என்று கேட்டார். (மாற்கு 4:40)

இயேசு கொண்டிருந்த நம்பிக்கையையும், சீடர்களிடம் காணப்பட்ட நம்பிக்கை குறைவையும் புரிந்துகொள்ள முயல்வோம். சீடர்கள், இயேசுவின் மீது நம்பிக்கை இழக்கவில்லை, அதனால்தான் அவர்கள் அவரிடம் உதவி கேட்டு குரல் எழுப்புகின்றனர். ஆனால், அவர்கள் எழுப்பிய குரலில், "போதகரே, சாகப்போகிறோமே! உமக்குக் கவலையில்லையா?" (4:38) என்று கூறுகின்றனர். தங்கள் மீது இயேசுவுக்கு கவலை இல்லை என்று கூறுகின்றனர். "எங்கள் மீது கவலையில்லையா?" என்று நம் குடும்பங்களில் கூறப்படும் சொற்கள், ஒருவரது உள்ளத்தை அதிகம் காயப்படுத்தும், உள்ளத்தில் புயலை உருவாக்கும். தன் சீடர்கள் கூறிய சொற்களைக் கேட்ட இயேசுவின் உள்ளம் காயப்பட்டிருக்கும். ஏனெனில், மற்ற அனைவரையும்விட, இயேசு, நம்மீது மிகுந்த அக்கறை கொண்டவர். சீடர்கள் இவ்வாறு கூறியதும், அவர்களை அவர் காப்பாற்றுகிறார்.

நம் சக்தியற்ற நிலையும், நம் தினசரி வாழ்வு, திட்டங்கள், மற்றும் பழக்க வழக்கங்களில் கடைபிடிக்கும் பொய்யான நம்பிக்கைகளும், புயல் வீசும் வேளையில் வெளியாகின்றன. நம்மை எது உண்மையிலேயே காப்பாற்றும் என்பதை சரியாகப் புரிந்துகொள்ளாமல், நாம் உருவாக்கிக்கொள்ளும் மனநிலைகள், வெளிச்சத்திற்கு வருகின்றன. நமது ஆன்மாக்களை எது ஊட்டி வளர்க்கும் என்பதை மறந்துவிட்டு, நாமாகவே உருவாக்கிக்கொண்ட முற்சார்பு எண்ணங்களை, இந்தப் புயல் அப்பட்டமாக வெளிப்படுத்துகிறது. எதிர்ப்புக் கிருமிகளைச் சமாளிக்க நம்மிடம் இயற்கையாகவே உள்ள தடுப்புச் சக்திகளை நாம் தொலைத்துவிடுகிறோம்.

தற்போது வீசும் இந்தப் புயலில், தான் என்ற அகந்தையின் வெளித்தோற்றத்தைக் காப்பாற்ற நாம் அணிந்திருந்த கவசங்கள் வீழ்ந்துவிட்டன. நாம் அனைவரும், சகோதரர், சகோதரிகளாக ஒருமைப்பட்டிருக்கவேண்டிய அந்த மேலான பொது உணர்வு, இப்போது வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

"ஏன் அஞ்சுகிறீர்கள்? உங்களுக்கு இன்னும் நம்பிக்கை இல்லையா?" ஆண்டவரே, உம்முடைய சொல், இந்த மாலை நேரத்தில், எங்கள் அனைவரிலும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது, எங்களைக் கண்காணிக்கிறது. எங்களைவிட நீர் அதிகமாக அன்புகூரும் இவ்வுலகில், சக்தி வாய்ந்தவர்களாய், எதையும் செய்யமுடியும் என்ற உணர்வுடன், இலாபத்தின் மீது பேராசை கொண்டு, நாங்கள் கண்மூடித்தனமான வேகத்தில் சென்றோம். நீர் எங்களைக் கடிந்துகொண்டதைப்பற்றி கவலைப்படவில்லை. உலகில் நிலவும் போர்களும், அநீதிகளும் எங்களை விழிப்படையச் செய்யவில்லை. காயப்பட்ட பூமியும், வறியோரும் எழுப்பும் அழுகுரலை நாங்கள் கேட்கவில்லை. இவ்வுலகம் நோயுற்றிருந்த வேளையில், நாங்கள் நலமாக இருப்போம் என்றெண்ணி, எங்கள் போக்கில் சென்றோம். இப்போது, புயல்வீசும் கடலிலிருந்து உம்மை நோக்கி வேண்டுகிறோம்: "ஆண்டவரே, விழித்தெழும்!"

"ஏன் அஞ்சுகிறீர்கள்? உங்களுக்கு இன்னும் நம்பிக்கை இல்லையா?" ஆண்டவரே, எங்களை, நம்பிக்கையை நோக்கி அழைக்கிறீர். நீர் இருக்கிறீரா என்ற கேள்வியை எழுப்பும் நம்பிக்கை குறைவு அல்ல, மாறாக, உம்மை நம்பி, உம்மிடம் வருவதற்கு எங்களைத் தூண்டும் நம்பிக்கையை நோக்கி அழைக்கிறீர். தவக்காலத்தில் நீர் விடுக்கும் அழைப்பு தெளிவாக ஒலிக்கிறது: "மனம் திரும்புங்கள்!", "உங்கள் முழு இதயத்தோடு என்னிடம் திரும்பி வாருங்கள்" (யோவேல் 2:12). சோதனை நிறைந்த இந்நேரத்தை, நல்ல தெரிவுகளைச் செய்யும் நேரமாகப் பற்றிக்கொள்ள எங்களை அழைக்கிறீர். இது, நீர் எங்களைத் தீர்ப்பிடும் நேரம் அல்ல, எங்களை நாங்களே தீர்ப்பிடும் நேரம்; எது தேவையானது, எது தேவையற்றது என்பதைத் தீர்மானிக்கும் நேரம். ஆண்டவரே, உம்மையும், அயலவரையும் நோக்கி எங்கள் வாழ்வுப் பயணத்தை மாற்றியமைக்கும் நேரம் இது.

இந்தப் பயணத்தில், மற்றவர்களுக்காகத் தங்களை வழங்கியோரின் எடுத்துக்காட்டை நாங்கள் காணமுடிகிறது. ஆவியானவரின் சக்தி, அவர்களை, தன்னலம் துறந்து பணியாற்ற வைத்துள்ளது. ஆவியானவரின் வாழ்வே மீட்பளிக்கிறது; அந்த வாழ்வே, அயலவருடன், குறிப்பாக, அனைவராலும் மறக்கப்பட்டவர்களுடன் எங்கள் வாழ்வும் பிணைந்துள்ளது என்பதைக் காட்டுகிறது. நாளிதழ்களின் தலைப்புச் செய்திகளில் தோன்றாத பலருக்காக உழைக்க ஆவியானவரால் தூண்டப்பட்ட பலர், இன்றைய நம் வரலாற்றின் முக்கிய நிகழ்வுகளை எழுதி வருகின்றனர்.

மருத்துவர்கள், செவிலியர்கள், பல்பொருள் அங்காடிகளில் பணியாற்றுவோர், சுத்தம் செய்வோர், போக்குவரத்துப் பணியாளர்கள், சட்டம் ஒழுங்கை நிலைநாட்டுவோர்,  தன்னார்வத் தொண்டர்கள், அருள்பணியாளர்கள், இருபால் துறவியர், இன்னும் பலர், தாங்களாகவே, தனித்தனியே, மீட்படையப் போவதில்லை என்பதைப் புரிந்துகொண்டவர்கள்.

மனிதரின் உண்மையான முன்னேற்றம் என்ன என்பதை மதிப்பிட, இப்போது உருவாகியுள்ள இந்தத் துன்ப வேளையில், இயேசு (இறுதி இரவுணவில்) கூறிய அருள்பணித்துவ செபத்தை நாம் உணர்கிறோம்: "எல்லாரும் ஒன்றாய் இருப்பார்களாக!" (யோவான் 17:21)

நம்மிடையே எத்தனையோ பேர், அச்சத்தை விதைப்பதற்குப் பதில், நாம் பகிர்ந்துகொள்ளக்கூடிய பொறுப்பை, பொறுமையுடன் விதைக்கின்றனர். நெருக்கடி வேளையில் ஒருவரது தினசரி வாழ்வை எப்படி சமாளிப்பது என்பதையும், எப்படி செபிப்பது என்பதையும், தங்கள் சொற்கள் மற்றும் செயல்களின் வழியே, தங்கள் குழந்தைகளுக்குச் சொல்லித்தரும் எத்தனையோ அப்பா, அம்மா, தாத்தா, பாட்டி ஆகியோர் உள்ளனர். உலகினர் அனைவரின் நலனுக்காக எத்தனையோ பேர் செபித்து வருகின்றனர். செபமும், மௌனமான பணியும், நம்மிடம் உள்ள வெற்றியளிக்கும் கருவிகள்.

"ஏன் அஞ்சுகிறீர்கள்? உங்களுக்கு இன்னும் நம்பிக்கை இல்லையா?" நமக்கு மீட்பு தேவை என்பதை உணரும் அவ்வேளையில், நம்பிக்கை ஆரம்பமாகிறது. நாம் நம்மிலேயே நிறைவானவர்கள் அல்ல, நமக்கு ஆண்டவர் தேவை. பழங்காலத்தில், கடல்பயணிகளுக்கு திசைகாட்ட, விண்மீன்கள் தேவைப்பட்டதைப்போல், நமக்கு ஆண்டவர் தேவை.

நம் வாழ்க்கைப்படகில் இயேசுவை வரவேற்போமாக. நமது அச்சங்களை அவர் வெல்லும்வண்ணம், அவரிடம் அவற்றைக் கையளிப்போமாக. அவர் உடனிருக்கும்போது, படகு கவிழ்ந்துவிடாது என்று சீடர்கள் உணர்ந்ததுபோல், நாமும் உணர்வோமாக. நமக்கு நிகழும் அனைத்தையும், அவை தீமைகளாக இருப்பினும், அவற்றை நன்மைகளாக மாற்றுவது, கடவுளின் சக்தி. புயல்களில் அவர் அமைதியைக் கொணர்கிறார்; ஏனெனில், கடவுளோடு இருக்கும்போது, வாழ்வு ஒருபோதும் சாகாது.

நம்மைச்சுற்றி அனைத்தும் வீழ்வதுபோல் தோன்றும் இவ்வேளையில், ஒருங்கிணைப்பையும், நம்பிக்கையையும், நமக்குள் தட்டியெழுப்ப, ஆண்டவர் நம்மிடம் கேட்கிறார். உயிர்ப்பின் நம்பிக்கையை ஆண்டவர் நம்மில் விழித்தெழச் செய்கிறார். மீட்பளிக்கும் அவரது சிலுவை, நமது நங்கூரம்; அதுவே, நம் படகை வழிநடத்தும் சுக்கான். அவரது சிலுவையால் நாம் நலமடைந்துள்ளோம்; மீட்பளிக்கும் அன்பிலிருந்து எதுவும் நம்மைப் பிரிக்காது என்பதே நாம் கொண்டிருக்கும் நம்பிக்கை.

அவர் உயித்துவிட்டார், நம்முடன் வாழ்கிறார் என்ற அறிக்கையை, தற்போதைய துன்பம், தனிமை, இழப்பு ஆகியவற்றின் நடுவே மீண்டும் கேட்போமாக. வாழ்வை மீண்டும் கண்டுகொள்ள சிலுவையில் அறையப்பட்ட ஆண்டவர் நம்மிடம் கேட்கிறார். மங்கி எரியும் திரியை அணைத்துவிடாமல், (காண்க. எசாயா 42:3) நம்பிக்கையை மீண்டும் தூண்டிவிடுவோமாக.

சிலுவையை அணைத்து ஏற்றுக்கொள்வதன் பொருள், இன்றைய துயரங்களை ஏற்றுக்கொள்ளும் துணிவைப் பெறுவதாகும். அதிகாரத்தையும், சொத்துக்களையும் அடைவதற்கு உள்ள ஆவலை விடுத்து, உள்ளத்தைத் தூண்டும் ஆவியானவரைப் பெறுவதாகும். அனைவரையும் வரவேற்று விருந்தோம்புவதற்கு ஏற்ற இடத்தை உருவாக்கும் துணிவைப் பெறுவதாகும். நம்பிக்கையை அணைத்துக்கொள்வதற்காக, ஆண்டவரை அணைத்துக்கொள்கிறோம்: அதுவே, நம் நம்பிக்கையின் சக்தியாகும், அதுவே, நம்மை அச்சத்திலிருந்து விடுவித்து, எதிர்நோக்கை அளிக்கிறது.

"ஏன் அஞ்சுகிறீர்கள்? உங்களுக்கு இன்னும் நம்பிக்கை இல்லையா?" அன்பு சகோதரர்களே, சகோதரிகளே, பேதுருவின் பாறையை ஒத்த நம்பிக்கையை எடுத்துரைக்கும் இவ்விடத்தில், மக்களின் நலமாகவும், புயல் சூழ்ந்த கடலின் விண்மீனாகவும் விளங்கும் மரியாவின் பரிந்துரை வழியே, உங்கள் அனைவரையும் ஆண்டவரிடம் ஒப்படைக்கிறேன். உரோம் நகரையும், இவ்வுலகையும் அணைப்பதுபோல் அமைந்துள்ள இச்சதுக்கத்திலிருந்து, இறைவனின் ஆறுதல் வழங்கும் ஆசீரும், அரவணைப்பும் உங்கள் மீது இறங்கி வருவதாக.

ஆண்டவரே, இவ்வுலகை ஆசீர்வதியும். எங்கள் உடல்களுக்கு நலமும், உள்ளங்களுக்கு ஆறுதலும் வழங்கும். "அஞ்சாதீர்கள்" என்று நீர் எங்களிடம் சொல்கிறீர். இருப்பினும் எங்கள் நம்பிக்கை, வலுவற்றதாய், அச்சம் நிறைந்ததாய் உள்ளது. ஆனால், ஆண்டவரே, நீர் எம்மை புயலின் தாக்குதலுக்கு விட்டுவிட மாட்டீர். "நீங்கள் அஞ்சாதீர்கள்" (மத். 28:5) என்று எங்களிடம் மீண்டும் சொல்லும்; நாங்களும் பேதுருவுடன் இணைந்து,  "எங்கள் கவலைகளையெல்லாம் உம்மிடம் விட்டுவிடுகிறோம். ஏனென்றால், நீர் எங்கள் மேல் கவலை கொண்டுள்ளீர்" (காண்க. 1 பேதுரு 5:7)

இந்த உரையைத் தொடர்ந்து, புனித பேதுரு பெருங்கோவிலின் முன்புறம் அமைக்கப்பட்டிருந்த பீடத்தில் திருநற்கருணை ஆராதனை நிகழ்ந்தது. இந்த ஆராதனைக்குப்பின், திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள், திருநற்கருணை வைக்கப்பட்டிருந்த கதிர் பேழையைச் சுமந்து, பெருங்கோவில் வாசலில் நின்று, 'ஊருக்கும் உலகுக்கும்' (Urbi et Orbi) என்று பொருள்படும் 'ஊர்பி எத் ஓர்பி' என்ற சிறப்பு ஆசீரை வழங்கினார். பொதுவாக, ஒவ்வோர் ஆண்டும், ஆண்டவரின் உயிர்ப்புப் பெருவிழாவன்றும், கிறிஸ்து பிறப்புப் பெருவிழாவன்றும் வழங்கப்படும் 'ஊர்பி எத் ஓர்பி' ஆசீர், இவ்வாண்டு, கொரோனா தொற்றுக்கிருமியிலிருந்து இவ்வுலகைக் காக்குமாறு, மார்ச் 27, வெள்ளியன்று வழங்கப்பட்டது. இந்த ஆசீரை திருத்தந்தை பிரான்சிஸ் அவர்கள் வழங்கியவேளை, புனித பேதுரு பெருங்கோவில் சதுக்கம் காலியாக இருந்தபோதிலும், இந்த ஆசீர், உரோம் நகரையும், இவ்வுலகையும் சென்றடைந்திருக்கும் என்று நாம் நம்புகிறோம்.

மேலும், தொலைக்காட்சி வழியே, இந்த செப வழிபாட்டில் கலந்துகொண்டு, ஆசீரைப் பெற்றவர்கள் அனைவருக்கும் பரிபூரண பலன் உண்டு என்பதும் அறிவிக்கப்பட்டிருந்தது.