Needed, courageous Prophets துணிவுள்ள இறைவாக்கினர்கள் தேவை

 

“I came to cast fire on the earth!”

https://connectusfund.org

20^th Sunday in Ordinary Time

Sometimes, out of the blue, there comes a word, a statement, or a picture, which sparks off a stream of thoughts in us. This week, as I was preparing for the Sunday reflection, a sentence (I don’t know whether it is a proverb or not!) gripped my attention strongly. I wish to begin my reflections with that sentence: “He (She) who is on fire cannot sit on a chair.” When I read these words, I was instantly reminded of the famous bestseller written (1989) by Robert Fulghum – “It Was on Fire When I Lay Down on It”.

This bestseller begins with this story: A tabloid newspaper carried the story stating simply that a small-town emergency squad was summoned to a house where smoke was pouring from an upstairs window. The crew broke in and found a man in a smoldering bed. After the man was rescued and the mattress doused, the obvious question was asked: “How did this happen?”

“I don't know. It was on fire when I lay down on it.”

Fulghum goes on to say: The story stuck like a burr to my mental socks. And reminded me of a phrase copied into my journal from the dedication of some book: “Quid rides? Mutato nomine, de te fabula narratur.” Latin. From the writings of Horace. Translated: 'Why do you laugh? Change the name, and the story is told of you.'

It was on fire when I lay down on it.

A lot of us could settle for that on our tombstones. A life-story in a sentence.

“He (She) who is on fire cannot sit on a chair.” talks of a person who is on fire and, hence, cannot rest. Fulghum’s title seems to suggest that even when our surrounding is on fire, we could ‘sleep’ or ‘sleep-walk’ through it! This Sunday’s liturgy invites us to examine ourselves and see what is our role in this world – do we carry a fire within or do we insulate ourselves with fire-proof material and walk through, or, sleep blissfully, amidst hundreds of burning problems.

Most of the Prophets carried the Word of God like a burning flame within themselves. We meet one of them – Jeremiah – in today’s First Reading. (Jeremiah 38: 4-10). In Chapter 20, Jeremiah describes the agony of living as a prophet. In this section, he says: For the word of the Lord has become for me a reproach and derision all day long. If I say, “I will not mention him, or speak any more in his name,” there is in my heart as it were a burning fire shut up in my bones, and I am weary with holding it in, and I cannot. (Jer. 20:8b-9)

Since he cannot hold his peace, Jeremiah got into trouble all the time. In today’s First Reading, we see Jeremiah becoming, once more, the victim of dirty-politics. He is condemned to die in a cistern for telling the truth about the invasion of the Babylonian King. Jeremiah, being thrown into a muddy cistern (cf. Jer. 38:6), is a perfect symbol of many prophets – including our modern-day prophets – who sink into deeper and deeper troubles. We remember two of these prophets – St Oscar Romero, the Archbishop of San Salvador and Fr Stan Swamy, the Jesuit Priest who fought for the fundamental rights of the tribal people of India. 

First – St Oscar Romero: When President Jimmy Carter announced, in February 1980, that he was going to increase U.S. military aid to El Salvador by millions of dollars a day, Archbishop Romero was shocked. He wrote a long public letter to President Carter, asking the United States to cancel all military aid. Carter ignored Romero's plea, and sent the aid. A month later, on March 24, 1980, Archbishop Romero was killed by a paid assassin while celebrating the Mass. (Between 1980 and 1992, the U.S. spent $6 billion to kill 75,000 poor Salvadorans.)

Knowing well that his death was imminent, Romero spoke to the farm workers, in these words: “If they kill all your priests and the bishop too, each one of you must become God's microphone, each one of you must become a prophet.” In an interview with the Mexican journalist Jose Calderon Salazar, Excelsior Journal correspondent in Guatemala, two weeks before his death, he said: “I have often been threatened with death. Nevertheless, as a Christian, I do not believe in death without resurrection. If they kill me I will rise in the Salvadoran people. I say so without meaning to boast, with the greatest humility. As a pastor I am obliged by divine mandate to give my life for those I love – for all Salvadorans, even those who may be going to kill me… A bishop will die, but the Church of God, which is the people, will never perish”

Another prophet we have been talking about for the past two years is the Jesuit Priest, Fr Stan Swamy. Recently, on July 5, 2022, we celebrated the first death anniversary of this modern-day prophet. In commemoration of this event, Fr Cedric Prakash, a Jesuit who is a member of the Gujarat Jesuit province and a human rights, reconciliation and peace activist and writer wrote an article on Fr Stan. Here are some excerpts from this article:

A year ago, on July 5, 2021, when Father Stan Swamy left us, the world mourned the death of a great human being who epitomized compassion, courage, collaboration and commitment…

There is no doubt that Stan has left behind a rich legacy worthy of emulation. He had a legion of friends- mainly the Adivasis and the subaltern groups. He identified with them; walked the talk and accompanied them in their struggle for jal, jungle aur jameen (water, forest and land). He left no stone unturned, in the defense of their legitimate Constitutional rights…

Prophets, like Stan are inconvenient; it was so obvious that Stan was a sheer nuisance to these vested interests. He thwarted some of their plans of destroying the lives of Adivasis, their livelihood and their environment. They wanted him out of the way and they succeeded!

Like a true Jesuit and a worthy son of St Ignatius, Stan did all he could to “set the world on fire” through the many values he epitomized, among them Compassion, Courage, Collaboration and Commitment.

At the end of the article Fr Prakash recalls the prophetic words of Fr Stan Swamy a few days before his arrest. Here are the closing lines of the aricle:

A few days before his arrest in October 2020, in a video-message which went viral, Stan said, “What is happening to me is not something unique happening to me alone. It is a broader process that is taking place all over the country. We are all aware how prominent intellectuals, lawyers’ writers, poets, activists, students, leaders, they are all put into jail because they have expressed their dissent or raised questions about the ruling powers of India. We are part of the process. In a way I am happy to be part of this process. I am not a silent spectator, but part of the game, and ready to pay the price whatever be it.”

Stan was not a silent spectator and has certainly paid the price. Stan is no longer in our middle at a time, when the nation desperately needs the likes of him. One thing however, is certain Stan will never die and whatever the consequences, his legacy lives forever.

Today’s readings remind us that the Church needs prophets like Archbishop Oscar Romero and Fr Stan Swamy and caution contemporary prophets that their course will not be easy. Today’s Gospel serves as a shock therapy to us who are accustomed to see Jesus – as meek and humble of heart, prince of peace. Here is the Gospel passage that will dethrone Jesus from the safe ‘pious’ niches we have created for him, and take us on a reality-trip:

Luke 12: 49-53

Jesus said to his disciples: "I came to cast fire upon the earth; and would that it were already kindled! … Do you think that I have come to give peace on earth? No, I tell you, but rather division; for henceforth in one house there will be five divided, three against two and two against three; they will be divided, father against son and son against father, mother against daughter and daughter against her mother, mother-in-law against her daughter-in-law and daughter-in-law against her mother-in-law."

From today’s Gospel passage, I would like to reflect on the image of Jesus casting fire on earth and bringing about division within a family. Fire can be used for constructive purposes as well as destructive purposes. For instance, the fire lit up in the kitchen is usually meant for cooking food. But, sadly, the same fire in the kitchen has been used for ‘bride-burning’ in India. (I am not sure whether this tragedy happens in other countries too!) The fire brought in by Jesus is meant to re-create and regenerate life. It is meant to burn trash to ashes, but to help clean up gold!

The other shock given by Jesus in today’s gospel is, when he talks of not bringing peace but division. This brings us to reflect on ‘peace’. The peace spoken of by Jesus is very different from the idea of peace as defined by the world. Peace as promised or given by the world is mainly the absence of conflict, or, simply, the peace that prevails in a graveyard. Peace as promised by Jesus is a way of life. This way of life will have its own fair share of conflicts. These conflicts become more acute when they occur within the family. When we take a stand, then, even family ties are strained. So, the divisions that Jesus talks of in today’s Gospel…  father against son and son against father, mother against daughter and daughter against her mother, mother-in-law against her daughter-in-law and daughter-in-law against her mother-in-law are not simply emotional break-ups, but divisions caused by questions of conscience and conviction.

To achieve peace in the world, we have to begin from within. This is what Dalai Lama said: “We can never obtain peace in the outer world until we make peace with ourselves”.

Martin Luther King Jr. who fought for peace in his country and in the world, had very clear ideas on what true peace is, namely, peace based on Justice and Equality: “I refuse to accept the view that mankind is so tragically bound to the starless midnight of racism and war that the bright daybreak of peace and brotherhood can never become a reality... I believe that unarmed truth and unconditional love will have the final word.”

Our closing thoughts are on the 75^th Independence Day of India. We have spoken about prophets setting the world on fire as well as standing for truth even to the point of facing conflicts from within the family. The politicians in India and elsewhere in the world are the complete antithesis of true prophets. They too set the world on fire as Nero set fire to Rome and played the fiddle. Our politicians strangle the prophets who speak uneasy and bitter truth.

We pray that the Independence Day of India serves as a grim reminder that not only India but the whole world needs to constantly work towards real independence based on truth and justice. To create this true liberty, we need more and more courageous prophets among us! We need to become prophets starting from our own family circles!

Becoming a flame to defeat fire

https://aleteia.org

பொதுக்காலம் - 20ம் ஞாயிறு

சற்றும் எதிர்பாராத வேளைகளில், நம் கண்ணில்படும் ஒரு படமோ, ஒரு கூற்றோ, நமக்குள் பல சிந்தனைகளைக் கிளறிவிடுவதை நாம் உணர்ந்திருப்போம். என் கண்ணில் பட்ட அத்தகைய ஓர் ஆங்கிலக் கூற்று, இன்றைய வழிபாட்டுச் சிந்தனைகளைத் துவக்கிவைக்கிறது. "He (She) who is on fire, cannot sit on a chair" என்ற அந்த ஆங்கிலக்கூற்றை, தமிழில் சொன்னால், அது இவ்விதம் ஒலிக்கலாம்: "பற்றியெரியும் மனிதரால், பல்லக்கில் அமர்ந்திருக்க முடியாது".

இச்சொற்கள், 1989ம் ஆண்டு வெளியான ஓர் ஆங்கில நூலின் தலைப்பை என் நினைவுக்குக் கொணர்ந்தன. புகழ்பெற்ற ராபர்ட் ஃபுல்கம் (Robert Fulghum) என்ற எழுத்தாளர் உருவாக்கிய அந்நூலின் தலைப்பு: “It Was On Fire When I Lay Down On It”, அதாவது, "நான் அதில் படுத்திருந்தபோது, அது எரிந்துகொண்டிருந்தது."

நாளிதழ் ஒன்றில் வெளியான செய்தியுடன், ஃபுல்கம் அவர்கள், இந்நூலை ஆரம்பித்துள்ளார். ஒரு வீட்டின் மேல் மாடியிலிருந்து புகை வெளியேறவே, அங்கு தீயணைப்பு படை வீரர்கள் விரைந்தனர். அவர்கள் அந்த அறையை உடைத்துக்கொண்டு உள்ளே சென்றபோது, அங்கு, எரிந்துகொண்டிருந்த ஒரு படுக்கையில் ஒருவர் படுத்திருந்ததைக் கண்டனர். அவரை மீட்டு, தீயை அணைத்தபின், அவரிடம் நடந்ததென்ன என்று கேட்டபோது, "எனக்குத் தெரியாது. நான் அதில் படுத்திருந்தபோது, அது எரிந்துகொண்டிருந்தது" என்று சொன்னாராம்.

இந்தக் கதையைக் கேட்டு, நமக்குள் இலேசான புன்னகை தோன்றினால், ஃபுல்கம் அவர்கள், Horace என்ற கவிஞரின் ஒரு கூற்றை நினைவுபடுத்துகிறார். "ஏன் சிரிக்கிறாய்? பெயரை மாற்று, அந்தக் கதை உன்னைப்பற்றி கூறும்" என்ற அக்கூற்றை நினைவுபடுத்தும் ஃபுல்கம் அவர்கள், எரியும் கட்டிலில் படுத்திருந்த அம்மனிதரின் கூற்று, நம்மில் பலருக்குப் பொருந்தும்; இன்னும் குறிப்பாக சொல்லவேண்டுமெனில், "நான் அதில் படுத்தபோது, அது எரிந்துகொண்டிருந்தது" என்ற சொற்களை நம்மில் பலர் நம் கல்லறை வாசகமாகவும் எழுதலாம் என்று இந்நூலின் துவக்கத்தில் கூறியுள்ளார்.

"பற்றியெரியும் மனிதரால், பல்லக்கில் அமர்ந்திருக்க முடியாது" என்ற முதல் வாக்கியம், பற்றியெரியும் சுடர்களாக இவ்வுலகில் வாழ்வோரைக் குறிக்கிறது. "நான் அதில் படுத்திருந்தபோது, அது எரிந்துகொண்டிருந்தது" என்ற இரண்டாவது வாக்கியமோ, தங்களைச் சுற்றி அனைத்தும் பற்றியெரிந்தாலும், கண்மூடித் துயில்வோரைக் குறிக்கிறது. இன்றைய முதல் வாசகமும், நற்செய்தியும், இறைவனின் உண்மையால் பற்றியெரிந்த எரேமியா, இயேசு என்ற இரு தீப்பிழம்புகளைக் குறித்து சிந்திக்க நம்மை அழைக்கின்றன.

விவிலியத்தில் நாம் சந்திக்கும் பல இறைவாக்கினர்கள், இறைவார்த்தையால் பற்றியெரிந்தவர்கள். அவர்களில் ஒருவரான எரேமியா, தன்னை இறைவன் ஏமாற்றி, தன்மேல் வெற்றி கொண்டுவிட்டதால், பிறரது நகைப்புக்கு உள்ளானதாகவும், ஆண்டவரின் வாக்கு தன்னை பழிச்சொல்லுக்கும் நகைப்புக்கும் உள்ளாக்கியது என்றும் கூறுகிறார். (காண்க. எரேமியா 20:7-8) இருப்பினும், தன்னால் அமைதி காக்க இயலவில்லை என்பதை, அவர் கூறும்போது, பற்றியெரியும் ஒரு இறைவாக்கினரை நம்மால் காணமுடிகிறது. "அவர் பெயரைச் சொல்லமாட்டேன்; அவர் பெயரால் இனிப் பேசவும் மாட்டேன்" என்பேனாகில், உம் சொல் என் இதயத்தில் பற்றியெரியும் தீ போல இருக்கின்றது. அது என் எலும்புகளுக்குள் அடைப்பட்டுக் கிடக்கின்றது. அதனை அடக்கிவைத்துச் சோர்ந்து போனேன்; இனி என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள முடியாது. (எரேமியா 20: 9). என்ற கதறல் எரேமியாவிடமிருந்து எழுகிறது.

இறைவார்த்தையால் தூண்டப்பட்ட ஒரு தீப்பிழம்பாக வாழ்ந்த எரேமியாவின் உயிருக்கு வந்த ஆபத்தை, இன்றைய முதல் வாசகம் (எரேமியா 38: 4-10) எடுத்துரைக்கிறது. எரேமியா இந்த நெருக்கடிக்கு உள்ளானதற்குக் காரணம், அவர் சொன்ன உண்மை. யூதேயா நாடு, பாபிலோனிய மன்னரால் கைப்பற்றப்படும்; கொடும் துன்பங்கள் தொடரும் என்ற உண்மையை, மன்னரான செதேக்கியாவிடம் கூறினார், எரேமியா. மிகவும் கசப்பான இந்த உண்மையை, ஏற்கவும் முடியாமல், மறுக்கவும் முடியாமல், மன்னர் தடுமாறினார். மன்னரது தடுமாற்றத்தை, தங்களுக்குச் சாதகமாகப் பயன்படுத்திக்கொண்ட சில தலைவர்கள், எரேமியா, ஒரு குற்றவாளி என, பொய்யான பழியைச் சுமத்தி, அவரைக் கொல்லும்படி மன்னரைத் தூண்டினர். உண்மையைப் பேசியதால், உயிரை இழக்கவேண்டியிருந்த பலரை, இறைவாக்கினர் எரேமியா நம் நினைவுக்குக் கொணர்கிறார். அவர்களில் ஒருவர், எல் சால்வதோர் நாட்டில், கசப்பான உண்மைகளைப் பறைசாற்றிவந்த ஒரு பேராயர்.

1970களில், அமெரிக்க ஐக்கிய நாடு வழங்கிய நிதி உதவியுடன், எல் சால்வதோர் அரசு, ஏழைகளை, வதைத்து வந்தது. கருணை ஏதுமின்றி, வறியோரைக் கொன்று குவித்த இராணுவத்திற்கு, அமெரிக்க அரசு அளித்துவந்த நிதி உதவியை உடனே நிறுத்தவேண்டும் என, சான் சால்வதோர் பேராயர், ஆஸ்கர் ரொமேரோ அவர்கள், அமெரிக்க அரசுத் தலைவர், ஜிம்மி கார்ட்டர் அவர்களுக்கு, மடல் ஒன்றை அனுப்பினார். இந்த மடல் அனுப்பப்பட்டு இரு மாதங்களுக்குப் பின், 1980ம் ஆண்டு, மார்ச், 24ம் தேதி, பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், திருப்பலி நிகழ்த்திக் கொண்டிருந்த வேளையில், கூலிப்படையினர் ஒருவரால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார்.

தான் எடுத்துரைத்த உண்மைகள், பலருக்கு, குறிப்பாக, சக்திமிகுந்த செல்வர்களுக்கும், அரசு அதிகாரிகளுக்கும் சங்கடத்தை விளைவித்தன என்பதை நன்கு உணர்ந்திருந்த பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், தனது மரணத்தைப் பற்றியும் பேசத் தயங்கவில்லை. ஒருமுறை அவர் ஏழை விவசாயிகளுக்கு உரை வழங்கியபோது, "உங்கள் குருக்களையும், ஆயரையும் அவர்கள் கொன்றுவிட்டால், நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் இறைவனின் குரலை ஓங்கி, ஒலிக்கச் செய்யும் ஒலிபெருக்கியாகச் செயல்படுங்கள். நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் இறைவாக்கினார்களாக மாறவேண்டும்... உயிர்ப்பு இல்லாத மரணத்தை நான் நம்பவில்லை. அவர்கள் என்னைக் கொன்றால், சால்வதோர் மக்களில் நான் மீண்டும் உயிர்ப்பேன்" என்று கூறினார் பேராயர்.

சால்வதோர் மக்களில் மட்டுமல்ல, உலக மக்கள் நடுவிலும் பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், உயிர்பெற்று வாழ்கிறார் என்பதற்கு, உலக அரங்கிலும், கத்தோலிக்கத் திருஅவையிலும் அவர் பெற்றுள்ள புகழ், சான்றாக விளங்குகிறது. 1998ம் ஆண்டு, ஆங்கிலிக்கன் சபையின் வெஸ்ட்மின்ஸ்டர் பேராலயத்தில், 20ம் நூற்றாண்டின் மறைசாட்சிகள் என்ற பெயரில் ஒரு சிலரின் உருவச் சிலைகள், ஆலயத்தின் வெளிமாடத்தில் வடிவமைக்கப்பட்டன. அவர்களில், மார்ட்டின் லூத்தர் கிங் ஜுனியர், மற்றும் பேராயர் ரொமேரோ ஆகியோரின் உருவங்கள் இடம் பெற்றுள்ளன. 2010ம் ஆண்டு, ஐ.நா.அவை, பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள் கொலையுண்ட மார்ச் 24ம் தேதியை, உண்மை அறியும் உலக உரிமை நாள் (International Day for the Right to the Truth) என்று அறிவித்தது.

2015ம் ஆண்டு, மே 23ம் தேதி, பேராயர் ரொமேரோ அவர்கள், கத்தோலிக்கத் திருஅவையால், ஓர் அருளாளரென எனவும், 2018ம் ஆண்டு, அக்டோபர் 14ம் தேதி, ஒரு புனிதரெனவும் அறிவிக்கப்பட்டார். எல் சால்வதோர் நாட்டிற்கு மட்டுமல்ல, மனித உரிமை மீறல்கள் இடம்பெறும் அனைத்து இடங்களிலும், புனித ரொமேரோ, ஓர் இறைவாக்கினராக, இன்றும் உயிர்பெற்று வாழ்கிறார்.

பேராயர் ரொமேரோ போலவே நம்மிடையே ஓர் தீப்பிழம்பாக வாழ்ந்து, மறைந்த இயேசு சபை அருள்பணியாளர் ஸ்டான் சுவாமி அவர்களை இந்த ஞாயிறன்று நினைவுகூர்வது பொருத்தமாக உள்ளது. ஜார்கண்ட் மாநிலத்தின் பழங்குடியினர், தங்கள் நிலங்களையும், வாழ்வாதாரங்களையும் இழந்து தவித்தபோது, அவர்களது உரிமைகளை மீண்டும் பெற்றுத்தரப் போராடிய அருள்பணி ஸ்டான் அவர்களை, இந்திய நடுவண் அரசும், இந்திய நீதித்துறையும் சிறையில் அடைத்து கொன்றது. இன்றைய முதல் வாசகத்தில், இறைவாக்கினர் எரேமியா சேறு நிறைந்த பாழுங்கிணற்றில் இறக்கப்பட்ட நிகழ்வை வாசிக்கும்போது, அருள்பணி ஸ்டான் அவர்கள், 84 வயதில், உடல் நலம் குன்றியவராய் மும்பை சிறையில் அடைக்கப்பட்ட நிகழ்வு, நம் நினைவுகளை வதைக்கின்றது.

சிறையில் இருந்தபோதும், அவர் ஓர் இறைவாக்கினர் போலவே வாழ்ந்து, இறுதியில் 2021ம் ஆண்டு, ஜூலை 5ம் தேதி மும்பை மருத்துவமனையில் இறையடி சேர்ந்தார். அருள்பணி ஸ்டான் சுவாமி அவர்கள் இறையடி சேர்ந்ததன் முதலாம் ஆண்டு நினைவு சென்ற மாதம் சிறப்பிக்கப்பட்ட வேளையில், அவரைக் குறித்து, மனித உரிமை ஆர்வலரான அருள்பணி செட்ரிக் பிரகாஷ் (Cedric Prakash) என்பவர் எழுதிய ஒரு கட்டுரையின் ஒரு சில வரிகள் இதோ:

தங்கள் சுயநலனை மட்டும் மையப்படுத்தி, மக்களை வதைத்துவரும் சுயநல சக்திகளுக்கு, ஸ்டான் போன்ற இறைவாக்கினர்கள், எப்போதுமே சங்கடமாக இருந்து வருகின்றனர். தங்கள் திட்டங்களுக்குத் முட்டுக்கட்டையாக இருக்கும் இவர்களை அப்புறப்படுத்துவதில் இந்த சுயநல சுறாமீன்கள் கவனமுடன் செயலாற்றுகின்றனர். ஓர் உண்மையான இயேசு சபை துறவியாக வாழ்ந்த ஸ்டான் அவர்கள், புனித இக்னேசியஸ் சொன்னதுபோலவே இந்த உலகில் தீயை மூட்டி வந்தார்.

ஓர் இறைவாக்கினராக பணியாற்றியதால், தன்னைச் சூழ்ந்துவரும் ஆபத்துக்களையும், நெருங்கிவரும் மரணத்தையும் நன்கு உணர்ந்த புனித ரொமேரோ, தன் மரணத்தைப் பற்றி முன்னுரைத்ததுபோலவே, அருள்பணி ஸ்டான் அவர்களும் தன் மரணத்தைப் பற்றி கூறியிருந்தது நினைவுக்கு வருகிறது:

"எனக்கு நிகழ்ந்துகொண்டிருப்பது, எனக்கு மட்டும் நிகழ்வது அல்ல. இது, இந்தியா முழுவதும் மேற்கொள்ளப்பட்டு வரும் ஒரு வழிமுறை. தற்போது ஆட்சியில் இருக்கும் சக்திக்கு எதிராக குரல் எழுப்பியதால், கேள்விகள் கேட்டதால், முற்போக்குச் சிந்தனையாளர்கள், வழக்கறிஞர்கள், எழுத்தாளர்கள், மனித உரிமை செயல்பாட்டாளர்கள், மாணவர்கள், தலைவர்கள் சிறைப்படுத்தப்பட்டுள்ளனர். இந்தியாவை அடக்கியாளும் சக்திகளுக்கு எதிராக குரல் எழுப்பும் சிந்தனையாளர்கள் அனைவரையும் மௌனமாக்க அரசு முயற்சி செய்து வருகிறது. இந்த அடக்கு முறையில் நாங்கள் சிக்கியுள்ளோம். இந்த வன்முறைக்கு நானும் உள்ளாகியிருக்கிறேன். இருந்தாலும், நான் ஒன்றும் பேசாத பார்வையையாளன் அல்ல. என்ன விலையானாலும் அதைக் கொடுக்க நான் தயார்" என்று அருள்பணி ஸ்டான் அவர்கள் கூறினார்.

தன்னைச் சுற்றி நிகழும் அநீதிகள், அவலங்கள் அனைத்தையும் கண்டபின், இறைவாக்கினர்களால் அமைதிகாக்க இயலாது. அவர்கள் பேசும் உண்மைகள், இவ்வுலகில் தீயை மூட்டும்; அமைதியைக் குலைத்து, பிளவை உருவாக்கும். தீயை மூட்டவும், பிளவை உண்டாக்கவுமே தான் இவ்வுலகிற்கு வந்ததாக, இயேசு, இன்றைய நற்செய்தியில் முழங்குகிறார். (லூக்கா நற்செய்தி 12: 49-53) "உலகில் தீ மூட்ட வந்தேன், அமைதியை அல்ல, பிளவை உருவாக்கவே வந்தேன்" என்று இயேசு கூறும் வார்த்தைகள், நம்மைச் சங்கடத்திற்கு உள்ளாகுகின்றன. அதிலும் குறிப்பாக, தான் கொணரும் பிளவுகள், குடும்பத்திற்குள் உருவாகும் என்று இயேசு சொல்வது, நமக்குள் கூடுதலானச் சங்கடங்களை உருவாக்குகிறது. நமது சங்கடங்களை ஒதுக்கிவைத்துவிட்டு, இயேசு, தெளிவாக, தீர்க்கமாகக் கூறும் இந்த வார்த்தைகளைப் புரிந்துகொள்ள முயல்வோம்.

முதலில், இயேசு மூட்டவந்த தீயைப்பற்றி புரிந்துகொள்ள முயல்வோம். தீ மூட்டுதல் என்ற செயலால், ஆக்கப்பூர்வமான விளைவுகளும் உருவாகும், அழிவும் உருவாகும் என்பதை நாம் அறிவோம். எடுத்துக்காட்டாக, நமது இல்லங்களில், சமையலறையில், தீ மூட்டுவதை எண்ணிப்பார்ப்போம். குடும்பத்திற்கு உணவு படைக்கவேண்டும் என்ற அன்பினால், சமையலறையில் மூட்டப்படும் தீ, ஆக்கப்பூர்வமான விளைவுகளைத் தரும். ஆனால், எத்தனையோ இல்லங்களில், புகுந்த வீட்டை நம்பி வந்த பெண்ணைக் கொளுத்துவதற்கு அதே சமையலறை தீ, ஒரு கருவியாக அமைவது, நாம் அறிந்த வேதனையான உண்மை. இயேசு, இவ்வுலகின் மீது கொண்ட அன்பினால் தீமூட்ட வந்தார். அந்தத் தீயில், தானே தகனமாகவேண்டும் என்பதையும், அவர், இன்றைய நற்செய்தியில், மறைமுகமாகக் கூறியுள்ளார் - லூக்கா 12: 49-50.

இறைவாக்கினர், உண்மை என்ற தீயை மூட்டும் வேளைகளில், பிரச்சனைகள் உருவாகும். பலவேளைகளில், குடும்பத்திற்குள் பிளவுகள் உருவாகலாம். இதைத்தான் இயேசு இன்றைய நற்செய்தியில் தெளிவாகக் கூறியுள்ளார்:

லூக்கா 12: 52-53

இது முதல் ஒரு வீட்டிலுள்ள ஐவருள் இருவருக்கு எதிராக மூவரும் மூவருக்கு எதிராக இருவரும் பிரிந்திருப்பர். தந்தை மகனுக்கும், மகன் தந்தைக்கும், தாய் மகளுக்கும், மகள் தாய்க்கும், மாமியார் தன் மருமகளுக்கும், மருமகள் மாமியாருக்கும் எதிராகப் பிரிந்திருப்பர்.

தந்தை-மகன், தாய்-மகள், மாமியார்-மருமகள் சண்டைகள், அனைத்து இல்லங்களிலும் உள்ளதுதானே, இதை ஏன் இயேசு பெரிதுபடுத்தவேண்டும் என எண்ணத்தோன்றுகிறது. ஆனால், இயேசு கூறும் பிளவுகள், கருத்து வேறுபாடுகள் ஆத்திரத்தில், உணர்ச்சிகளின் கொந்தளிப்பில் எழும் சண்டைகள் அல்ல. மாறாக, மனச்சான்றை மையப்படுத்தி நாம் எடுக்கும் முடிவுகளின் அடிப்படையில் உருவாகும் பிளவுகள்.

குடும்பங்களில் எழும் பிரச்சனைகளுக்கு, நன்னெறி, நற்செய்தி இவற்றின் அடிப்படையில் தகுந்த நிலைப்பாடுகளை எடுப்பதற்குப் பதிலாக, குடும்பத்தில் எவ்வகையிலாவது அமைதி நிலவினால் போதும் என்ற எண்ணத்துடன், உண்மைகளை மூடி மறைத்து, பூசிமெழுகி வாழ்வதால், உண்மையான அமைதியை நாம் இழக்கும் ஆபத்து அதிகம் உள்ளது.

இயேசு இவ்வுலகில் மூட்டிய தீ, நம் உள்ளத்தில் பற்றியெரியவும், உண்மையை, நீதியை, அமைதியை வளர்க்கும் முயற்சிகளை, நம் உள்ளங்களிலிருந்து, குடும்பங்களிலிருந்து துவங்கவும், உண்மை அமைதியின் அரசனான இறைவனை இறைஞ்சுவோம்.

நமது இறுதி சிந்தனைகள், இந்தியாவின் 75வது சுதந்திர நாளை நோக்கி திரும்புகின்றன. மண்ணில் தீயை மூட்டவும், உண்மைகளை எடுத்துரைக்கவும் அழைக்கப்பட்டுள்ள இறை வாக்கினர்களை இன்றைய வழிபாட்டில் நினைவு கூர்ந்தோம். இந்த இறைவாக்கினர்களுக்கு நேர் எதிர் துருவங்களாக விளங்குபவர்கள் இன்றைய அரசியல் தலைவர்கள். அவர்களும் இவ்வுலகில் தீயை மூட்டுகிறார்கள். தங்கள் பதவியையூம், அதிகாரத்தையும் தக்கவைத்தக்கொள்வதற்காக, வெறுப்பு என்ற தீயை மக்கள் நடுவே மூட்டுகிறார்கள். அந்த தீயில் மக்கள் எரிந்து கருகுவதைக் கண்டு, நீரோ மன்னரைப்போல் தங்கள் இசைக்கருவிகளை மீட்டி மகிழ்கின்றனர். அவர்கள் செய்வது தவறு என்ற உண்மையை எடுத்துரைக்கும் இறைவாக்கினர்களின் குரலை அடக்க அவர்களின் குரல்வளையை நெறித்து கொலை செய்கின்றனர்.

இந்தியா கொண்டாடும் சுதந்திர நாள், உலகெங்கும் உண்மையான சுதந்திரம் பெறவேண்டும் என்ற தேவையை நினைவுறுத்துகிறது. உண்மையான சுதந்திரத்தில் இவ்வுலகம் வளர்வதற்கு, பற்றியெரியும் இறைவாக்கினர்கள் உலகின் அனைத்து நாடுகளிலும் தோன்றவேண்டும் என்று மன்றாடுவோம். அத்தகைய இறைவாக்குரைக்கும் பணிக்கென இறைவன் நம்மை அழைக்கும்போது, அந்த அழைப்பை ஏற்கும் துணிவை இறைவன் நமக்குத் தரவேண்டும் என்றும் மன்றாடுவோம்.