The Feast of Christ the King
Queen Elizabeth II,
the longest serving monarch of the United Kingdom for 70 years, died on
September 8, 2022 and the burial ceremony took place on September 19. One of
the most striking moments from the burial ceremony was the removal of the imperial
state crown, the orb and the sceptre which were displayed on the Queen’s coffin,
before it was lowered to the royal vault. Those moments must have brought home
the undeniable truth that earthly power is only transient. In spite of such
moments of truth, we do see some of the world leaders imagining themselves to
be monarchs with unlimited power, for all the ages to come.
Moisés Naím, a Venezuelan journalist and writer who is
considered as one of the world's leading thinkers, published a book (February
2022) titled: “The Revenge of Power – How Autocrats are Reinventing Politics
for the 21st Century”. In this book, he talks about how some of
the world leaders today have become a ‘a new breed of power-seekers’. Here is
an excerpt from the introductory chapter of this book:
In recent years, we have seen the success of a new
breed of power-seekers… They have arisen all over the world, from the richest
countries to the poorest, from the most institutionally sophisticated to the
most backward. We have in mind here Donald Trump, of course, but also
Venezuela’s Hugo Chávez, Hungary’s Viktor Orbán, the Philippines’ Rodrigo
Duterte, India’s Narendra Modi, Brazil’s Jair Bolsonaro, Turkey’s Recep Tayyip
Erdoğan, El Salvador’s Nayib Bukele, and many others…
These new autocrats have pioneered new techniques for
gaining unlimited power and then keeping it for as long as they can. The
ultimate goal—not always attainable but always fought hard for—is power for
life... Their success is emboldening others to try to emulate them all around
the world.
The author goes on to
discuss how some of these power seekers have built their political career on
Populism, Polarization and Post-truth and calls them ‘3P autocrats’. He
compares these 21st century autocrats to their counterparts in the
20th century: What twentieth-century autocrats (like Hitler, Stalin,
Pinochet, Mao Zedong, and Mussolini) did by force, their
twenty-first-century counterparts do by stealth. While their twentieth-century
predecessors set out to destroy the rule of law with brute force,
twenty-first-century autocrats undermine it through the corrosive power of
insincere mimicry.
Moises Naim calls this
corrosive power “pseudolaw: a corrupt facsimile of the rule of law that is, in fact,
its mortal enemy.” These autocrats, with the help of the rubber-stamp army,
judiciary and parliament, have bent the law and the system to a great extent to
continue in power. Naim cites the example of Vladimir Putin, the Russian
president: In March 2020, he (Vladimir Putin) had the Duma, his
rubber-stamp parliament, pass a law allowing him to run for a further two
terms, through 2036 - thirty-seven years after he first came to power. The vote
tally for this change on the floor of the Duma was 383 in favor, 0 against. The
proposal then went to the voters: with a 65 percent turnout, 78 percent of
Russia’s voters agreed to the proposal.
Putin must have been
emboldened by the success of Xi Jinping, his Chinese counterpart. In 2018, Chinese
Parliament had approved the removal of the two-term limit on the presidency,
which was in vogue since the 1990s, effectively allowing Xi Jinping to remain
in power for life. The constitutional changes were passed by the annual sitting
of parliament, the National People's Congress. The vote was widely regarded as
a rubber-stamping exercise.
Trump, the then
President of the U.S., seemed to have said: "President for life... I think
it's great. Maybe we'll have to give that a shot some day." We shouldn’t
be surprised if Narendra Modi is contemplating a similar move in India as we
are approaching the general elections in 2024. All these autocrats are warning
signals for us; but are we paying enough attention?
In the opening pages
of the book – The Revenge of Power – we see two ominous quotes that make us
think about how by our ignorance or silence we create these monsters of power:
We know that no one ever seizes power with the
intention of relinquishing it. (George Orwell, ‘Nineteen
Eighty-Four’)
We do not know what is happening to us, and that is
precisely the thing that is happening to us. (José Ortega y Gasset, ‘Man and
Crisis’)
In the
context of such techniques of ‘power-grabbing’ and ‘power-maintenance-at-all-costs’,
which are growing in the world, the Church today invites us to reflect on true
leadership or kingship. The last Sunday of the Liturgical Year is celebrated as
the Feast of Christ the Universal King! Next Sunday we begin the Advent Season
and, with it, a new Liturgical Year.
The title ‘Christ the King’
may create some uneasy feelings in us. The other titles, namely, Christ the
Shepherd, Christ the Saviour, Christ the Son of David, Christ the Crucified,
Christ the Lord do not create problems for us. In fact, the First Reading (Ezekiel
34:11-12,15-17) and, more especially, the Responsorial Psalm of the Good
Shepherd (Psalm 23) fill us with a lot of comforting sentiments. Why do
we feel so uncomfortable with the title Christ the King? ‘Christ’ and ‘King’
seem to be two opposite, irreconcilable poles. That is why…
The moment we think of
a king, pomp and power, glory and glamour, arrogance and avarice… these
thoughts crowd our mind. Would Christ be a king this way? No way… Christ does
talk about a kingdom. But it is a Kingdom not defined by a territory, a Kingdom
not at war with other kingdoms, a Kingdom that can be established only in human
hearts. This is the King we are presented with in today’s Feast!
The historical
reason for the establishment of this Feast gives us a better understanding of
what this feast means to us today. World War I was one of the main reasons for
establishing the Feast of Christ the King. Pope Benedict XV, who assumed the
leadership of the Church on 3 September 1914, bore the full brunt of World War
I. He called that war “senseless massacre” and “the suicide of the civilized
Europe”. Pope Pius XI who became his successor in 1922, realized that the main
reason for the First World War was the insatiable thirst for power. Hence, in
1925, he proposed an alternate model of kingship in Christ. He created the
Feast of Christ the Universal King!
The Gospel
passages prescribed for the Feast of Christ the King in all the three cycles -
A, B, and C - give us a clear picture of what type of kingship we are
celebrating. Today’s gospel (Matthew 25: 31-46), prescribed for Cycle A, talks
of the Last Judgement. Next year’s Gospel (Cycle B) will be the trial scene of
Jesus in front of Pilate (John 18: 33-37) and the year after, the Gospel (Cycle
C) is a scene taken from Calvary – (Luke 23: 35-43), where Jesus, hanging on
the Cross, promises to take the repentant criminal to the Kingdom of heaven. In
all the three Gospels, there is hardly a hint of pomp and glory. That is the
core of this Feast.
In Today’s Gospel
(Matthew 25:31-46), we are given the parable of the Final Judgement.
This parable begins with a glorious description of the Son of Man: “When
the Son of man comes in his glory, and all the angels with him, then he will
sit on his glorious throne.” (Mt 25:31). This King, seated on
the throne, identifies Himself with those who are hungry, thirsty, naked etc. (Mt
25:34-36) The King does not say, “Come O blessed of my Father, …. For you
gave food to the hungry, drink to the thirsty…” etc. The King says clearly: “I
was hungry, I was thirsty, I was naked…” etc. A total identification with
people in need! The righteous are surprised by this. The conversation between
them and the King is more revealing of God’s identity with the needy: Then the righteous will answer him, ‘Lord, when
did we see thee hungry and feed thee, or thirsty and give thee drink? And when
did we see thee a stranger and welcome thee, or naked and clothe thee? And when
did we see thee sick or in prison and visit thee?’ And the King will answer
them, ‘Truly, I say to you, as you did it to one of the least of these my
brethren, you did it to me.’ (Mt. 25:37-40).
When the King
says, “I was hungry, I was thirsty, I was naked… etc.” I could easily accept
Jesus in those situations. When he says, “I was in prison…” I tend to give an
explanation as to why Jesus was in prison. I find myself saying that Jesus was
falsely accused and was put behind bars. Jesus does not give any such reason
for his being behind bars. He simply says: “I was in prison and you came to me”
(Mt. 25:36). He simply identifies himself with all the prisoners, whether
falsely accused or not. Jesus, hungry, thirsty, naked, homeless, etc. doesn’t
seem to challenge me; Jesus, in prison is quite challenging.
We are aware that
at least half of the prisoners all over the world have been falsely accused or victims
of a spiral of events seemingly out of control. We are also sadly aware that
many ‘real culprits’ are roaming the streets freely. Or, worse, have ‘stolen’
the powers from the people to put innocent people behind bars.
Seeing Jesus in
the prisoners is not the only challenge, to help them get integrated into the
community is another real challenge. To help the prisoners ‘turn a new leaf’,
the society at large needs to give that person a ‘second chance’. Otherwise,
there is every chance that the prisoner can get back to his cell. Here is a
story that illustrates this point: A prisoner was
getting instructions, since he was willing to receive Baptism. The Priest who
was guiding him, approached him on a Saturday and said, “Tomorrow is Sunday. If
you wish, I can request the warden to let you go with me to the church for
Sunday Mass.” The prisoner looked at the Priest. He then showed the scars on
his hands and face and said, “The warden will have no problem in granting me
permission to leave the prison; but will the people in the church give me
permission to enter the church?” The Priest stood shocked, not knowing what to
tell him.
We know of quite
many men and women who leave the prison with high hopes of getting integrated
into the normal society. Since many of them do not find the proper welcome,
their ‘re-entry’ becomes tough. Society denies them the ‘second chance’. The
reason for this hesitation or resistance comes from our prejudices.
Three years back,
on 22 November 2020, when we read the Gospel of the Last Judgement on the Feast
of Christ the King, our attention was drawn towards the words: “I was in
prison and you came to me” (Mt. 25:36). We were sadly aware of Fr Stan
Swamy who, in spite of his advanced age and frail health condition, was
languishing in prison, on blatant unjust charges fabricated by real culprits
who occupied (and still occupying) thrones in the government and the judiciary.
During his incarceration, Fr Stan sent a letter, written by another prisoner,
in which he spoke about how prisoners treated him with great love and concern.
Here are some excerpts from the letter written by Fr. Stan Swamy SJ, from the
prison, with the help of prison mate Arun Ferreira:
Dear friends: Peace!
Though
I do not have many details, from what I have heard, I am grateful to all of you
for expressing your solidarity and support. I am in a cell approximately 13
feet x 8 feet, along with two more inmates. It has a small bathroom and a
toilet with Indian commode. Fortunately, I am given a western commode chair.… During the
day, when cells and barracks are opened, we meet with each other. From 5.30 pm
to 06.00 am and 12 noon to 03.00 pm, I am locked up in my cell, with two
inmates. Arun assists me to have my breakfast and lunch. Vernon helps me with
bath. My two inmates help out during supper, in washing my clothes and give
massage to my knee joints. They are from very poor families. Please remember my
inmates and my colleagues in your prayers. Despite all odds, humanity is
bubbling in Taloja prison.
Fr. Stan Swamy
SJ
The gospel given to us
on the Feast of Christ the King hammers home, once again, the theme of the
previous Sunday - the World Day of the Poor! For our King, taking care of the
least privileged is a sure way to ‘inherit the Kingdom’. Taking care of those
in need is THE ONLY guarantee for our salvation, nothing else! This is the invitation extended to
us by Christ the King!
A final
note… Every year, the Feast of Christ the King is also celebrated as the World
Day of the Youth. Let us pray for our youth that they are ready to be counted
worthy to enter the Kingdom by serving the hungry, thirsty, naked, sick and
imprisoned persons.
Man behind bars
கிறிஸ்து அரசர் பெருவிழா
இங்கிலாந்து நாட்டை 70 ஆண்டுகளாக ஆண்டுவந்த 2ம் எலிசபெத்
அரசி, 2022ம் ஆண்டு,
செப்டம்பர் 8ம் தேதி இவ்வுலகை விட்டு மறைந்தார். அவரது அடக்கச்
சடங்கு செப்டம்பர் 19ம் தேதி நடைபெற்றது. அந்த சடங்கின் ஒரு பகுதியாக, அரசியின் சவப்பெட்டிக்கு மேல் வைக்கப்பட்டிருந்த அவரது மகுடம், அவரது செங்கோல் ஆகியவை நீக்கப்பட்டு, அந்த பெட்டி கீழே
இறக்கப்பட்டது. அவ்வேளையில், உலக அரசர்கள், மற்றும் அரசிகள்
அனைவருக்குமே வழங்கப்பட்டுள்ள அதிகாரம் நிரந்தரமற்றது என்ற உண்மை அனைவருக்கும் தெளிவாகப்
புரிந்திருக்கவேண்டும். இருந்தாலும், இன்றைய உலகத் தலைவர்களில்
சிலர், தாங்கள் நிரந்தரமாக ஆட்சிப் பீடத்தில் அமர்ந்திருப்பதாக கனவு கண்டு வருவது நாம்
காணும் ஒரு வேதனையான போக்கு.
வெனிசுவேலா நாட்டைச் சேர்ந்த மொயிசெஸ் நயிம் (Moisés Naím) என்ற சிந்தனையாளர், சென்ற ஆண்டு வெளியிட்ட ஒரு நூலின் தலைப்பு: "அதிகாரத்தின்
பழிவாங்குதல் - எதேச்சாதிகாரிகள் 21ம் நூற்றாண்டில் உருவாக்கிவரும் அரசியல்"
(“The Revenge of Power – How Autocrats are Reinventing Politics for the
21st Century”) அதிகாரத்தைத் தேடும் உலகத் தலைவர்களைப்பற்றி இந்நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
இந்நூலின் அறிமுகப் பிரிவில் அவர் கூறும் ஒரு சில கருத்துக்கள் இதோ:
அதிகாரம்
தேடுவோரின் ஒரு புதிய சந்ததியினர், அண்மைய ஆண்டுகளில் அடைந்துவரும் வெற்றியைப்
பார்த்துவருகிறோம். இவர்கள், செல்வம் மிகுந்த நாடுகளிலும், வறுமைப்பட்ட நாடுகளிலும், முன்னேற்றம் அடைந்த நாடுகளிலும், முன்னேற்றம் இல்லாத நாடுகளிலும்
தோன்றியுள்ளனர். அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டின் அரசுத்தலைவராக இருந்த டொனால்டு டிரம்ப்பை
எண்ணிப் பார்க்கிறோம். அதே வேளையில், வெனிசுவேலாவின் ஹ்யூகோ சாவேஸ், ஹங்கேரியின் விக்டர் ஓர்பன், பிலிப்பைன்ஸின் ரொட்ரிகோ
துத்தெர்த்தே,
இந்தியாவின்
நரேந்திர மோடி,
பிரேசிலின்
ஜெயிர் பொல்சனாரோ, துருக்கியின்
ரெசெப் தையிப் எர்டோகன், எல்
சால்வதோரின் நயிப் பூக்கலே மற்றும் பலர்…
அதிகாரத்தில்
ஊறிப்போயிருக்கும் இவர்கள், வரம்பற்ற சக்தியைப் பெறுவதற்கும், பின்னர் தங்களால் முடிந்தவரை அதை தக்கவைத்துக்கொள்வதற்கும்
புதிய நுட்பங்களை முன்னெடுத்துள்ளனர். வாழ்நாளெல்லாம் அதிகாரத்தைப் பெற்றிருப்பது இவர்களது
இலக்கு... அவர்கள் அடைந்துள்ள வெற்றி, உலகம் முழுவதும் அவர்களைப்போன்ற முயற்சிகளை
மேற்கொள்ள பலரைத் தூண்டுகிறது.
21
ஆம் நூற்றாண்டின் இத்தகைய எதேச்சாதிகாரிகளை 20 ஆம் நூற்றாண்டில் இருந்த எதேச்சாதிகாரிகளுடன்
ஒப்பிட்டுப் பேசுகிறார் ஆசிரியர். இருபதாம் நூற்றாண்டின் எதேச்சாதிகாரிகள் (ஹிட்லர், ஸ்டாலின், பினோஷே, மாவ் சேதுங், மற்றும் முசோலினி போன்றவர்கள்) முரட்டுத்தனமாக
செய்ததை, இருபத்தியோராம் நூற்றாண்டின்
எதேச்சாதிகாரிகள் மறைமுகமாகச் செய்கிறார்கள். இருபதாம் நூற்றாண்டின் எதேச்சாதிகாரிகள்,
சட்ட திட்டங்களுக்கு உட்பட்ட ஆட்சியை, வெறிகொண்டு அழிக்கப் புறப்பட்டனர். இருபத்தியோராம்
நூற்றாண்டின் எதேச்சாதிகாரிகளோ, அவர்களுக்குத் துதிபாடும் இராணுவம், நீதித்துறை மற்றும் பாராளுமன்றத்தின் உதவியுடன்
அதிகாரத்தில் நீடிக்க சட்டத்தையும் அமைப்பையும் பெருமளவு மாற்றியமைத்துள்ளனர். இதற்கு,
இரஷ்ய அரசுத்தலைவர் விளாடிமிர் புடின் சிறந்த எடுத்துக்காட்டு.
2020ம்
ஆண்டு மார்ச் மாதத்தில், விளாடிமிர் புடின் அவர்கள், அவரது கைப்பாவையாக இருந்த பாராளுமன்றத்தின்
உதவியுடன், 2036ம் ஆண்டு முடிய பதவியில்
நீடிக்கும்படி சட்டத்தை இயற்றினார். அதற்கு இரு ஆண்டுகளுக்கு முன், 2018ம் ஆண்டு, சீனாவின்
அரசுத்தலைவர் ஜி ஜின்பிங்க் அவர்கள், வாழ்நாள் முழுவதும் அதிகாரத்தில் இருக்கும்
முயற்சியை மேற்கொண்டு, சீன பாராளுமன்றத்தின் ஒப்புதலைப் பெற்றார். அவ்வாண்டு அமெரிக்க
அரசுத்தலைவராக இருந்த ட்ரம்ப்,
"வாழ்நாள்
முழுவதும் அரசுத்தலைவர் என்பது மிகவும் அருமையான திட்டம்... அதற்கு நாமும் ஒருமுறை
வாய்ப்பு கொடுத்தால் என்ன?" என்று கூறியதாகத்
தெரிகிறது. 2024ஆம் ஆண்டு பொதுத் தேர்தல் நெருங்கி வரும் நிலையில், இந்தியாவில் இதேபோன்ற நடவடிக்கையை நரேந்திர
மோடி சிந்தித்துப் பார்த்தால் நாம் ஆச்சரியப்பட வேண்டியதில்லை. இந்த எதேச்சாதிகாரிகளின்
போக்கு, நாம்
விழித்தெழுவதற்கு விடப்பட்டுள்ள எச்சரிக்கை. ஆனால், இதை நாம் கவனத்தில் கொள்கிறோமா
என்பது பெரிய கேள்விக்குறியே!
அதிகாரத்தின்
பழிவாங்குதல்
என்ற இந்நூலின் முதல் பக்கங்களில் இரண்டு அச்சுறுத்தும் மேற்கோள்களைக் காண்கிறோம். நமது அறியாமை மற்றும் மௌனத்தால், இத்தகைய
அரக்கர்களை எவ்வாறு உருவாக்குகிறோம் என்பதைப் பற்றி சிந்திக்க வைக்கிறது:
அதிகாரத்தை
விட்டுக்கொடுக்கும் நோக்கத்துடன் யாரும் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவதில்லை என்பதை நாம்
அறிவோம்.
(George Orwell, ‘Nineteen Eighty-Four’)
நமக்கு
என்ன நடக்கிறது என்பதை நாம் அறிவதில்லை. அதுதான் நமக்கு நிச்சயமாக நடந்துகொண்டிருக்கிறது. (José Ortega y Gasset, ‘Man and Crisis’)
இத்தகையதொரு
காலக்கட்டத்தில், ‘அனைத்துலகின் அரசர் கிறிஸ்து’ என்ற திருநாள்
வழியே, நாம் விழிப்புணர்வு பெறுவதற்கு, தாய் திருஅவை, இஞ்ஞாயிறன்று, நமக்கு அழைப்பு விடுக்கிறார்.
திருஅவையில்
நாம் கொண்டாடும் அனைத்துத் திருநாள்களில், இந்த
ஒரு திருநாள், நமக்குள் சங்கடங்களை உருவாக்க
வாய்ப்பு உண்டு. கிறிஸ்துவை, நல்லாயன், நல்லாசிரியர், நண்பர், மீட்பர், என்று... பல கோணங்களில் எண்ணிப்பார்க்கும்போது, உள்ளம் நிறைவடைகிறது. இன்றைய முதல் வாசகத்தில், (எசேக்கியேல் 34:11-12,15-17) பரிவுகொண்ட ஓர் ஆயனாக,
இறைவன், தன்னையே உருவகித்துப் பேசுவதைக் கேட்கும்போது, நம் உள்ளம் மகிழ்கிறது. அதைவிட அதிகமாக,
இன்றைய பதிலுரைப்பாடலாக வழங்கப்பட்டுள்ள “ஆண்டவரே
என் ஆயர்” என்ற 23வது திருப்பாடலின்
வரிகள், நம் வாழ்வில் பலமுறை நமக்கு ஆறுதல் வழங்கியுள்ளன. ஆனால், கிறிஸ்துவை, அரசராக கற்பனை செய்து
பார்க்கும்போது, சங்கடங்கள் எழுகின்றன.
அரசர் என்றதும், மனத்திரையில் தோன்றும்
காட்சிகளே, இந்தச் சங்கடத்தின் முக்கியக்
காரணம்.
அரசர்
என்றதும், பட்டும், வைரமும் மின்னும் உடையணிந்து, பலரது தோள்களை அழுத்தி வதைக்கும் பல்லக்கில்
அமர்ந்துவரும் ஓர் உருவம், நம் கற்பனையில் வலம் வருவதால், சங்கடமடைகிறோம். ‘அரசர்’ என்ற சொல்லுக்கு நாம்
தரும் வழக்கமான, ஆனால், குறுகலான இந்த இலக்கணத்தை வைத்துப்பார்த்தால், இயேசு, நிச்சயமாக அரசர் அல்ல. ஆனால், மற்றொரு கோணத்தில், இயேசுவும் ஓர் அரசர். ஓர் அரசை உருவாக்கியவர்.
அவர் உருவாக்கிய அரசுக்கு நிலப்பரப்பு கிடையாது!
அப்பாடா, பாதி பிரச்சனை இதிலேயேத் தீர்ந்துவிட்டது.
நிலம் இல்லை என்றால், எல்லைகள் இல்லை, எல்லையைப் பாதுகாக்க, போர் இல்லை, படைகள் தேவையில்லை, உயிர்பலி தேவையில்லை... ஆம், இயேசு கொணர்ந்த அரசுக்கு, இவை எதுவுமே தேவையில்லை.
இத்தகைய மன்னரைக் கொண்டாடவே, கிறிஸ்து அரசர் திருநாள் நம்மை அழைக்கிறது.
கிறிஸ்து
அரசர் திருநாள், திருஅவையில் உருவாக்கப்பட்டதன்
பின்னணியை நாம் சிந்திக்கும்போது, இன்னும் சில தெளிவுகள்
கிடைக்கின்றன. முதலாம் உலகப்போர் முடிவுற்ற பின்னரும், உலகத்தில், பகைமை, பழிவாங்கும் வெறி ஆகியவை அடங்கவில்லை. முதல்
உலகப்போருக்கு ஒரு முக்கிய காரணமாய் இருந்தது, அரசர்கள், மற்றும் தலைவர்களின் அத்துமீறியப் பேராசை.
நாடுகளின் நிலப்பரப்பை விரிவாக்கவும்,
ஆசிய, ஆப்ரிக்க நாடுகளில், தங்கள் காலனிய ஆதிக்கத்தை
நிலைநாட்டி, இன்னும் பலகோடி மக்களைக்
கட்டுப்படுத்தவும் வேண்டுமென்ற வெறி,
ஐரோப்பிய
நாடுகளை ஆட்டிப்படைத்தது. அரசர்களும்,
தலைவர்களும்
கொண்டிருந்த அதிகார வெறியைக் கண்ட திருத்தந்தை பதினோராம் பயஸ் அவர்கள், இந்த அரசர்களுக்கு ஒரு மாற்று அடையாளமாக, 1925ம் ஆண்டு, கிறிஸ்துவை, அரசராக அறிவித்தார்.
அன்று
நிலவிய அதிகார வெறி, முதல் உலகப்போருடன்
முடிவடையாமல், இரண்டாம் உலகப்போரையும்
உருவாக்கியது. இன்றும், அதே அதிகார வெறி, மூன்றாம் உலகப்போரை, சிறு, சிறு துண்டுகளாக,
உலகெங்கும் நடத்திவருகின்றது. இத்தகையப் போர்களை ஊக்குவித்து, மக்களின் உயிர்களைக்
கொன்று குவித்து அந்தக் கல்லறைகள் மேல் தங்கள் அரியணைகளை அமைத்து அமர்ந்திருக்கும்
தலைவர்களை உலகின் அனைத்து நாடுகளிலும் இன்று காண்கிறோம்.
இத்தகையத்
தலைவர்களுக்கு ஒரு மாற்று அடையாளமாக,
கிறிஸ்துவை
அரசர் என்று பறைசாற்றுகிறது, கத்தோலிக்கத் திருஅவை. கிறிஸ்து என்ற அரசரிடமிருந்து, மக்கள், குறிப்பாக, தலைவர்கள் பாடங்கள் கற்றுக்கொள்ள வேண்டுமென
இந்தத் திருநாள் ஏற்படுத்தப்பட்டது. இந்தத் திருநாளின் உதவியோடு, தலைவர்கள், பாடங்களைப் பயில்வார்களா என்பது
தெரியவில்லை. நாம் பாடங்களை பயில முன்வருவோமே!
உண்மை
அரசரின் பண்புகளை கற்றுக்கொள்ள, இன்று நாம் கேட்கும் நற்செய்தி வாசகம், உதவியாக உள்ளது. மத்தேயு
நற்செய்தியில் இயேசு கூறும் இந்த இறுதி உவமையில் பங்கேற்கும் கதைமாந்தர்கள்
பலருடன், ஆண்டவர் தன்னையே இணைத்து, அவர்கள் வடிவாகவே மாறுகிறார்.
அரியணையில் வீற்றிருப்பவராகமட்டும் தன்னை அடையாளப்படுத்திக்கொள்ளாமல், இவ்வுலகில் துன்புறும் பலராக தன்னை அடையாளப்படுத்திக்கொள்கிறார்
இறைவன். 'பசியால் இருந்தோருக்கு நீங்கள் உணவு கொடுத்தீர்கள்' என்று அரசர் சொல்லவில்லை; மாறாக, ‘நான் பசியாய் இருந்தேன், நீங்கள் உணவு கொடுத்தீர்கள்; தாகமாய் இருந்தேன், என் தாகத்தைத்
தணித்தீர்கள்; அன்னியனாக இருந்தேன், என்னை ஏற்றுக் கொண்டீர்கள்; நான் ஆடையின்றி இருந்தேன், நீங்கள் எனக்கு ஆடை அணிவித்தீர்கள்; நோயுற்றிருந்தேன், என்னைக்
கவனித்துக் கொண்டீர்கள்; சிறையில்
இருந்தேன், என்னைத் தேடி வந்தீர்கள்' (மத்தேயு 25: 35-36) என்று அரசர் சொல்கிறார்.
இறுதித்
தீர்வையின்போது, "பசியாய் இருந்தேன், தாகமாய் இருந்தேன்..." என்று இயேசு, தன்னையே அடையாளப்படுத்துவதை நம்மால் எளிதாக
ஏற்றுக்கொள்ள முடிகிறது. "சிறையில் இருந்தேன், என்னைத் தேடி வந்தீர்கள்" என்று அவர்
கூறும்போது, "எந்தக் குற்றமும் செய்யாத
இயேசு, சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்"
என்று, அந்தக் கூற்றுக்கு, ஒரு விளக்கம் தந்து, இயேசுவை ஒரு சிறைக்கைதியாக நம்மால் ஏற்றுக்கொள்ள
முடிகிறது. ஆனால், இயேசு, அவ்விதம் தன்னை அடையாளப்படுத்தவில்லை.
"குற்றமேதும் புரியாத நான் சிறையிலிருந்தேன்"
என்று அவர் கூறாமல், பொதுவாக, "நான் சிறையிலிருந்தேன்" என்று மட்டும்
கூறியுள்ளார். குற்றம் புரிந்தோ, புரியாமலோ, சிறையில் தள்ளப்பட்டுள்ள அனைவரோடும் இயேசு
தன்னையே அடையாளப்படுத்திக் கொண்டார். இது நமக்குச் சவாலாக அமைகிறது.
சிறைக்கைதிகளில்
இயேசுவைக் காண்பதோடு, அவர்கள் விடுதலைபெற்று வெளியே வரும்வேளையில், அவர்களை
சமுதாயத்தில் ஒருவராக உணரச்செய்வதும் நம் பொறுப்பு. இது கடினமான ஒரு சவால் என்பதை
வெளிப்படுத்தும் ஓர் உண்மை நிகழ்வு இது: சிறைக்கைதிகளில் ஒருவர் திருமுழுக்கு பெறுவதற்கு
தன்னையே தயார் செய்துவந்தார். அவருக்கு கிறிஸ்துவை அறிமுகம் செய்துவைத்த அருள்பணியாளர், அவரிடம், "நாளை ஞாயிற்றுக்கிழமை. நீங்கள் என்னுடன்
கோவிலுக்கு வருவதாக இருந்தால்,
சிறைக்காவலரிடம்
நான் அனுமதி பெறுகிறேன்" என்று கூறினார். அந்தக் கைதி, தன் கைகளிலும், முகத்திலும் கத்தியால் கீறப்பட்ட தழும்புகளை
அருள்பணியாளரிடம் காட்டி,
"சாமி, சிறையிலிருந்து வெளியேச் செல்வதற்கு,
சிறைக் காவலர் எனக்கு எளிதாக அனுமதி தந்துவிடுவார். ஆனால், இந்தத் தழும்புகளுடன் நான் கோவிலுக்குள்
நுழைவதற்கு மக்கள் அனுமதி தருவார்களா?" என்று கேட்டார். அவரது கேள்விக்கு பதில்
சொல்லமுடியாமல், அருள்பணியாளர் அமைதியாக
நின்றார்.
மனமாற்றம்
பெற்று மறுவாழ்வைத் துவக்கும் எத்தனை கைதிகள், மீண்டும் சமுதாயத்தால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படாத
கொடுமையால், சிறைவாழ்வே மேல் என்று
எண்ணி வருகின்றனர்! இவர்களை மீண்டும் சமுதாயத்தில் இணைப்பதற்குத் தடையாக இருப்பன, நாம் உள்ளத்தில் அவர்களைப்பற்றி செதுக்கி
வைத்திருக்கும் முற்சார்பு எண்ணங்களே.
மூன்று
ஆண்டுகளுக்கு முன், 2020ம் ஆண்டு, நவம்பர் 20ம் தேதி, கிறிஸ்து அரசர் திருநாளன்று,
சிறையில் இருந்தேன், என்னைத் தேடி
வந்தீர்கள்' என்ற சொற்களை
நற்செய்தியில் வாசித்த வேளையில், அநீதியான முறையில் மும்பைச் சிறையில்
அடைக்கப்பட்டிருந்த அருள்பணி ஸ்டான் சுவாமி அவர்களை நோக்கி நம் எண்ணங்கள் திரும்பின.
மற்றொரு சிறைக்கைதியின் உதவியுடன் எழுதி, அருள்பணி
ஸ்டான் அவர்கள் வெளியிட்டிருந்த ஒரு மடலில், தான்
சிறையில் உணர்ந்துவரும் மனிதாபிமானத்தை புகழ்ந்து பேசியுள்ளார். பார்க்கின்சன்ஸ் நோயினால்
துன்புறும் அவர், உண்பதற்கும், குளிப்பதற்கும், அவருடன் தங்கியிருக்கும் இருவர் உதவி செய்ததாக
அம்மடலில் கூறியிருந்தார். அவ்விருவரும் மிகவும் வறிய குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவர்கள்
என்றும், அவர்களுக்காக செபிக்கும்படியும்
அவர், தன் மடல்வழியே விண்ணப்பித்திருந்தார். அநீதியான பழிகளைச் சுமந்து, மும்பை சிறையில்
அடைக்கப்பட்டிந்த 83 வயதான அருள்பணி ஸ்டான் அவர்கள் உருவில், இயேசுவும் அந்தச் சிறையில் அடைபட்டிருந்தார்
என்று நாம் உறுதியாக நம்பலாம்.
ஏழைகள்
வடிவில் இறைவன் வாழ்வதை, பல்வேறு மதங்களும், கலாச்சாரங்களும் பல வழிகளில் சொல்லித் தந்துள்ளன.
மெக்சிகோவில் வாழ்ந்த Aztec என்ற பழங்குடியினர் எழுதிவைத்த ஒரு கவிதை, இறைவனை இவ்வகையில் அடையாளப்படுத்துகிறது.
மண்ணோடு மண்ணாக, சிறு, சிறு துண்டுகளைப்போல் வாழும் மக்களைத் தேடினால், அங்கு அவர்களோடு தன்னையே அடையாளப்படுத்திக்
கொண்டுள்ள இறைவனைக் காணமுடியும் என்பதை, இக்கவிதை
கூறுகிறது. இக்கவிதையின் சுருக்கம் இதோ: "வாழ்வுப் பாதையில் நீங்கள் நடந்து
செல்லும்போது, உங்கள் வாழ்வை வழிநடத்தும்
ஒரு சக்தியை, கடவுளின் ஒரு சிறு பகுதியை
நீங்கள் தேடினால், கீழ்நோக்கி நீங்கள் பார்க்கவேண்டியிருக்கும்.
நீங்கள் தேடும் கடவுள், சின்ன விடயங்களில் இருப்பார், பூமிக்கு மிக நெருக்கமாக இருப்பார். ஒருவேளை, பூமிக்கு அடியிலும் அவர் இருக்கலாம். கடவுளைத்
தேடுவோர், தலையைத் தாழ்த்தி, கீழ்நோக்கிப் பார்க்கவேண்டும், கீழ்நோக்கிப் பார்க்கவேண்டும்."
துன்புறும்
மனித சமுதாயம், தன்னில் ஒரு பகுதி என்றும், இறைவன் ஏழையாகவே இவ்வுலகில்
வாழ்ந்து வருகிறார் என்றும், இன்றைய நற்செய்தி ஆணித்தரமாகக்
கூறுகிறது.
வறியோர்
வடிவில் இறைவன் வாழ்வதை மீண்டும் ஒருமுறை நினைவில் கொள்ள கடந்த வாரம் சிறப்பித்த வறியோரின்
உலக நாள் நமக்கொரு வாய்ப்பை வழங்கியது. இவ்வுலக வாழ்வு முடிந்து, இறுதித் தீர்வை நேரத்தில், கிறிஸ்து அரசருக்கு முன் நாம் நிற்கும் வேளையில், அரசர் ஒரே ஒரு கேள்வியை மட்டுமே நம்மிடம்
கேட்பார்: உன் வாழ்வைக்கொண்டு, உனக்கு வழங்கப்பட்டச்
செல்வங்களை, திறமைகளை, வாய்ப்புக்களைக்கொண்டு அடுத்தவருக்கு என்ன
செய்தாய்? முக்கியமாக, செல்வம், திறமை, உரிமை, வாய்ப்புக்கள் இவை யாவும் மறுக்கப்பட்டுள்ள
வறியோருக்கு என்ன செய்தாய்? என்பது ஒன்றே, இறைவனாக, அரசனாக, நம் முன் தோன்றும் இயேசு கேட்கும் கேள்வி.
இறுதித் தீர்வையில் இக்கேள்விக்கு நாம் தரப்போகும் பதில், இன்று முதல் நம்
வாழ்வில் செயல்வடிவம் பெறட்டும்!
இறுதியாக
ஓர் எண்ணம். ஒரு வேண்டுதல்... ஒவ்வோர் ஆண்டும், கிறிஸ்து அரசர் திருநாள், இளையோர் நாளாகவும் கொண்டாடப்படுகிறது. பல்வேறு
தளங்களில் 'ஸ்டார்'களாக வலம்வரும் நடிகர்கள், விளையாட்டு வீரர்கள் இவர்கள் காட்டும்
தவறானப் பாதைகளில் பயணித்து தங்கள் வாழ்வை வீணடித்துவரும் இளையோர், வறியோர், பசித்தோர், நோயுற்றோர், சிறைக்கைதிகள் ஆகியோருடன் தங்களையே இணைத்துக்கொண்டு,
அவர்கள் வாழ்வை மேம்படுத்தி, அவர்களுடன் விண்ணக அரசில் இடம்பெறும் வாய்ப்பைப் பெறவேண்டும்
என்று சிறப்பாக செபிப்போம்.
No comments:
Post a Comment