Risen Christ – Wounded Healer உயிர்த்த கிறிஸ்து – காயப்பட்ட மருத்துவர்

Jesus and the disciples : Tiberias  - James Tissot

https://picturestoriesfromthebible.wordpress.com

Easter – 3^rd Sunday

“With malice toward none, with charity for all, with firmness in the right as God gives us to see the right, let us strive on to finish the work we are in, to bind up the nation's wounds, to care for him who shall have borne the battle and for his widow and his orphan, to do all which may achieve and cherish a just and lasting peace among ourselves and with all nations.” – These were the closing lines of the Second Inaugural Address of Abraham Lincoln on March 4, 1865. Ever since he took over as the 16^th President of the United States of America, Civil War raged from 1861 to 65.

The Civil War ended on April 9, 1865 and on April 10, a crowd gathered in front of the White House and a military band was playing some festive music. Lincoln stood on the balcony of the White House and spoke. Instead of lashing out against the South, he spoke of the horrors war had brought in. He spoke of families getting back together. He spoke of a time of peace. Then he said, “In a few moments I want the band to play and I’m going to tell them what I want them to play.” Of course, the band started getting the “Battle Hymn of The Republic” ready to play. This had been the theme song of the North throughout the Civil War. But Lincoln said: “The band will now play the theme song of the people we have called our enemy. They are not our enemies anymore! We are one people again. I want the band to play ‘Dixie.'” Historians say there was a long, awkward pause. The band didn’t have the music for “Dixie,” but they finally got together and played “Dixie.” Lincoln knew that the South was not only hurting because of the horrors of the war, but also because of the shame which accompanies defeat. Lincoln was sending a clear signal to the South. Lincoln was telling everyone that there would be no punishment upon the South. Lincoln was saying that the South would be treated with love and compassion.

As against this peace-loving President, we do have quite many world leaders today who are fanning the flames of revenge, inciting violence. Unfortunately, most of the victims of this violence are innocent people, as in the case of Sri Lanka on Easter Sunday. The idea of going in search of the so called ‘enemies’ and extending our arms in peace – as exhibited by President Lincoln – is the central theme of today’s Gospel: John 21: 1-19.

In a novel, or in a movie the final pages or the final moments are usually described as the climax. In John’s Gospel we reach a climax in the 20th chapter with the encounter of Jesus with Thomas.  Then comes a P.S. in the form of the 21st chapter – one of the post-resurrection apparitions of Jesus by the Sea of Tibe'ri-as. Keeping aside all the scriptural investigations about who the author of this chapter might be (whether John himself or one of his close disciples etc.), we are thankful to God for this lovely P.S.

We know well that the whole Gospel of John is not a simple historical account of what Jesus said and did, but more of a theological treatise. In this event, by the Sea of Tibe'ri-as, we come across one such theological treatises of John.

Chapter 21 of John begins with a list of those who are taking part in this event. One of them is Thomas called the Twin. We are naturally reminded of the Gospel we heard last Sunday – how the Risen Christ ‘healed’ the ‘doubting Thomas’. In today’s Gospel too we come across another healing session – the Risen Christ healing ‘Peter the coward’, who denied Jesus. We can safely say that not only Thomas, but all the disciples doubted the Resurrection, since the notion of Resurrection is very foreign to the Jewish belief. In the same way, we can say that not only Peter, but almost all the disciples were cowards and, given a chance, they too would have denied Jesus. Thomas and Peter were representatives of the whole group. Hence, by healing these representatives Jesus healed the fears and doubts of the whole group.

The disciples, locked up in the upper room for fear of … almost everyone, including themselves – probably wanted to give up and get back to their old trade – fishing! When Peter proposed this, all of them agreed. They had made a full circle – back to square one! These were simple fishermen and Jesus called them with a promise that henceforth they would be catching men. (Lk.5: 10). It was true that during the last three years they had learnt this ‘new trade’ of catching people to some extent… but always with Jesus! Now that Jesus was gone, they did not dare think of catching people. On the other hand, the disciples feared that the people would catch them and hand them over to the Romans. Hence, they had to be in hiding. They were convinced, that without Jesus, it was useless to linger on in that life. Hence, they decided to get back to their old trade which they knew well – catching fish!

But, returning to their old ways did not prove to be easy. They went out and got into the boat; but that night they caught nothing, (John 21:3) says the Evangelist. As fishermen, they have had many a night when they caught nothing. But on that night in Tibe'ri-as when they caught nothing, their minds, inadvertently went to a similar night they had spent at the lake of Gennes'aret when they caught nothing throughout the night. But, their disappointment was turned into unbelievable joy over the rich haul of fish in the morning (unusual time for fishing, indeed). This was possible, since they had ventured into the deep and had let down their nets at the bidding of one stranger called Jesus of Nazareth. (Luke 5: 4-11)

A similar experience awaits them in Tibe'ri-as too. They are asked to let down the nets in the morning and when they obeyed, they caught 153 large fish! This time, the disciples recognize the person asking them to let down their nets at dawn!

Juxtaposing these similar-looking events at Gennes'aret and Tibe'ri-as, we learn many things about Peter as well as ourselves. When the great haul of fish was seen by Peter in Gennes'aret, he fell down at Jesus' knees, saying, "Depart from me, for I am a sinful man, O Lord." (Lk 5: 8). At the Sea of Tibe'ri-as when a similar miracle occurred, Peter sprang into the sea and reached Jesus.

At Gennes'aret, we are not sure whether Peter was aware of what he was saying – about his being sinful as well as about asking Jesus to leave him. Now, at Tibe'ri-as, Peter was very much aware that he had sinned – sinned greatly against Jesus and yet he did not want Jesus to leave him, but, rather, he went seeking Jesus.

When Peter and the other disciples reached the shore, a pleasant surprise awaited them. When they got out on land, they saw a charcoal fire there, with fish lying on it, and bread. (John 21:9). Fr Thomas Rosica, a Basilian priest, CEO, Salt & Light Catholic Media Foundation in Canada, in his book ‘Words Made Flesh – Biblical Reflections for Year C’, reflects specially on the ‘charcoal fire’ mentioned in this verse.

Fr Rosica says that this ‘charcoal fire’ reminds us about “the provocative scene from Luke’s Passion Narrative when Peter disowns Jesus (Luke 22:55)”. A similar scene is also narrated in John’s gospel (John 18:18), where we see the servants and officers making a charcoal fire in the high priest’s courtyard and Peter joining them. Fr Rosica goes on to say: “That scene presents the fire of denial and betrayal. John’s Gospel (today) offers the fire of repentance and recommitment.”

The meeting between Jesus and Peter on the shore of Tibe'ri-as, was not about the past, was not about settling scores. On the contrary it was about love, surrender and mission. Sometimes, when we are surrounded by abundant, unconditional love, we can either surrender ourselves to this undeserved love or, we can close in on ourselves, feeling very unworthy. Very often we wish that the overpowering love leaves us alone. Thus, left alone, we wallow in self-pity. This is what happened to Peter at Gennes'aret, during the first meeting with Jesus. Fortunately, Peter was willing to enter the school of love that Jesus had invited him in. Hence, after three years, here he was at Tibe'ri-as, plunging into the sea to reach Jesus, knowing full well that he had sinned against that very same person.

Once Peter took that initiative, then Jesus took over. Peter was restored to his original position as the leader of the group. The one lesson we can learn from Peter in today’s episode at the Sea of Tibe'ri-as is this: whatever we are, wherever we are, we can ALWAYS get back to God, to Christ.

This was one of the favourite themes expressed by our Holy Father Francis in many of his homilies: “Never forget this: The Lord never gets tired of forgiving us. It is we, who get tired of asking for forgiveness.”

As we contemplate the breakfast prepared with motherly love by the Risen Jesus on the shore of Tibe'ri-as, we continue to pray for the people of Sri Lanka, that the Risen Jesus envelopes them with motherly love and lead them to the joy of the Resurrection! We also pray that the people of India, especially the poor, through a fair election, will rise again to new glory! 

Jesus and Peter on the shore of Tiberias

http://reddoor.emanueldallas.org

உயிர்ப்புக்காலம் 3ம் ஞாயிறு

கறுப்பின மக்களை அடிமைகளாக நடத்துவதை, ஆதரித்தும், எதிர்த்தும், அமெரிக்க ஐக்கிய நாட்டில், வட, மற்றும், தென் மாநிலங்களுக்கிடையே நிகழ்ந்துவந்த மோதல்கள், 1861ம் ஆண்டு, உள்நாட்டுப் போராக வெடித்தது. நான்கு ஆண்டுகள் நடைபெற்ற இந்தப் போர், 1865ம் ஆண்டு ஏப்ரல் 9ம் தேதி முடிவுக்கு வந்தது. இந்த உள்நாட்டு போரில், 7,50,000த்திற்கும் அதிகமான மக்கள் கொல்லப்பட்டனர். அடிமைகளாக இருந்த 40 இலட்சத்திற்கும் அதிகமான கறுப்பின மக்கள் விடுதலை பெற்றனர்.

உள்நாட்டுப் போரில் அடைந்த வெற்றியைக் கொண்டாட, வாஷிங்டன் நகரில், வெள்ளை மாளிகைக்கு முன் மக்கள் கூடினர். அங்கிருந்த இசைக்குழு, வெற்றியைக் குறிக்கும் பாடல்களை இசைத்தவண்ணம் இருந்தது. மாளிகையின் மேல்மாடத்தில் வந்து நின்ற அரசுத்தலைவர் ஆபிரகாம் லிங்கன் அவர்கள், தென் மாநிலங்கள் செய்த தவறைச் சுட்டிக்காட்டி, வட மாநிலங்கள் அடைந்த வெற்றியை பாராட்டுவார் என்று அனைவரும் எதிர்பார்த்தனர். ஆனால், லிங்கன் அவர்களோ, போரின் கொடுமைகளைப்பற்றிப் பேசினார்; போரினால் சிதைந்துபோன குடும்பங்களும், தென் மாநிலங்களில் உருவான அழிவுகளும் மீண்டும் கட்டியெழுப்பப்பட வேண்டும் என்பதைப்பற்றிப் பேசினார்.

தன் உரையின் இறுதியில், "இங்கிருக்கும் இசைக்குழு, நான் கூறும் ஒரு பாடலை இப்போது இசைப்பார்கள்" என்று லிங்கன் அவர்கள் கூறியதும், வட மாநிலங்களில் பிரபலமான, "குடியரசின் போர் கீதம்" என்ற வெற்றிப்பாடலை இசைப்பதற்கு, இசைக்குழுவினர் தயாரானார்கள். அவர்களிடம், லிங்கன் அவர்கள், 'Dixie' அல்லது, "Dixie's Land" என்ற பெயரில், தென் மாநிலங்களில் பிரபலமான ஒரு பாடலை இசைக்கும்படி கூறினார். அந்தப் பாடலின் இசைக்குறிப்பு இசைக்குழுவினரிடம் இல்லாததால், அவர்கள், சில நிமிடங்கள் அமைதியாக நின்றனர். இருப்பினும், அவர்களது நினைவுத்திறனைப் பயன்படுத்தி, அப்பாடலை இசைக்க வைத்தார், அரசுத்தலைவர் லிங்கன்.

அமெரிக்க ஐக்கிய நாடுகள் என்ற கூட்டமைப்பிலிருந்து விலகிச்சென்று, உள்நாட்டுப் போரில் அனைத்தையும் இழந்து, தோல்வியில் துவண்டிருந்த தென் மாநில மக்களின் காயங்களை, மீண்டும் கீறிவிட்டு வேடிக்கைப் பார்க்காமல், அவர்களுக்கு ஆறுதலும், நம்பிக்கையும், வழங்கும் முயற்சிகளில், அரசுத்தலைவர் லிங்கன் அவர்கள் ஈடுபட்டது, இன்றைய உலகத் தலைவர்களுடன், அவரை, ஒப்பிட்டுப் பார்க்கத் தூண்டுகிறது.

நாம் வாழும் 21ம் நூற்றாண்டில், பல நாடுகளின் தலைவர்கள், காயப்பட்டிருக்கும் மக்களின் துன்பங்களைத் தீர்ப்பதற்குப் பதில், அந்த காயங்களை மேலும் ஆழப்படுத்தும் வண்ணம், மக்களிடையே பிளவுகளையும், மோதல்களையும் வளர்த்து வருவதை எண்ணி, நாம், வெட்கமும், வேதனையும் அடைகிறோம். இவர்கள் வளர்க்கும் பகைமை உணர்வுகளால் உயிரிழப்பது, பெரும்பாலும், அப்பாவி மக்கள் என்பதை, இலங்கையில் நிகழ்ந்த உயிர்ப்புப்பெருவிழா தாக்குதல்கள், மீண்டும் ஒருமுறை நமக்குக் கூறியுள்ளன.

காயப்பட்டவர்களை மேலும் காயப்படுத்தாமல், அவர்களுக்கு ஆறுதல் அளிக்கும் வகையில் அரசுத் தலைவர் லிங்கன் அவர்கள் செயல்பட்டது, இன்றைய நற்செய்தியில் கூறப்பட்டுள்ள நிகழ்வுக்கு நம்மை அழைத்துச் செல்கிறது. பாடுகள் நேரத்தில், இயேசுவைவிட்டு விலகிச்சென்றதாலும், கல்வாரி நிகழ்வுகளாலும், பல வழிகளில் காயப்பட்டிருந்த தன் சீடர்களை, உயிர்ப்புக்குப் பின், இயேசு, தேடிச்சென்று குணமாக்கிய நிகழ்வுகளில் ஒன்று, இன்றைய நற்செய்தியாக நமக்கு வழங்கப்பட்டுள்ளது.

யோவான் நற்செய்தியின் இறுதிப் பிரிவில் இடம்பெறும் இந்நிகழ்வை, நற்செய்தியாளர் யோவான் எழுதவில்லை, மாறாக, அவரது சீடர்களில் ஒருவர், பின்னர் இணைத்தார் என்பது, விவிலிய ஆய்வாளர்களின் கணிப்பு. ஆய்வுக்கணிப்புக்களை ஒருபுறம் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, நாம் ஆண்டவருக்கு நன்றி சொல்லவேண்டும். ஏனெனில், 21ம் பிரிவில் கூறப்பட்டுள்ள இந்நிகழ்வு, நம் வாழ்வுக்குத் தேவையான பல பாடங்களைச் சொல்லித் தருகின்றது.

யோவான் நற்செய்தி, இயேசுவின் வாழ்வை, வெறும் வரலாற்றுப் பதிவாக வழங்காமல், ஓர் இறையியல் பாடமாக வழங்கியுள்ளது என்பதை அறிவோம். இயேசுவின் கூற்றுகள், இயேசுவின் செயல்கள் அனைத்தும், யோவான் நற்செய்தியில், பல இறையியல் எண்ணங்களை, நேரடியாகவும், மறைமுகமாகவும் வெளிப்படுத்துகின்றன. இந்தக் கண்ணோட்டத்துடன், இன்றைய நற்செய்திப் பகுதியை நாம் அணுகுவோம்.

இந்நிகழ்வின் ஆரம்பத்தில் ஏழு கதாப்பாத்திரங்களை அறிமுகப்படுத்துகிறார், ஆசிரியர். சீமோன் பேதுரு, திதிம் எனப்படும் தோமா, கலிலேயாவிலுள்ள கானாவைச் சேர்ந்த நத்தனியேல் என்று... யோவான், தன் அறிமுகத்தை ஆரம்பிக்கிறார். ‘திதிம் என்ற தோமா’வை ஆசிரியர் குறிப்பிட்டதும், நமது நினைவில், சென்ற ஞாயிறு சொல்லப்பட்ட நிகழ்வு நிழலாடுகிறது. அந்நிகழ்வில், சந்தேகத்துடன் போராடி புண்பட்டிருந்த தோமாவை, உயிர்த்த இயேசு சந்தித்து, குணமாக்கியதை, சென்றவாரம் சிந்தித்தோம். அந்நிகழ்வின் ஒரு தொடர்ச்சிபோல, மற்றொரு குணமாக்குதல் நிகழ்வு, இன்று சொல்லப்படுகிறது. இயேசுவை, தனக்குத் தெரியாது என்று மறுதலித்த பேதுருவை, உயிர்த்த இயேசு குணமாக்கும் நிகழ்வை, இன்றைய நற்செய்தி சொல்கிறது.

கதாப்பாத்திரங்களின் அறிமுகத்திற்குப் பின், இன்றைய நற்செய்தி சொல்வது இதுதான்: "அப்போது சீமோன் பேதுரு அவர்களிடம், 'நான் மீன்பிடிக்கப் போகிறேன்' என்றார். அவர்கள், 'நாங்களும் உம்மோடு வருகிறோம்' என்று போய்ப் படகில் ஏறினார்கள். அன்று இரவு அவர்களுக்கு மீன் ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை." (யோவான் 21: 3)

யூதர்களுக்கும், உரோமையர்களுக்கும் பயந்து, மேல் மாடியில், பூட்டிய அறைக்குள் பதுங்கியிருந்த சீடர்கள், தங்கள் பழைய வாழ்வுக்கேத் திரும்பிவிடலாம் என்று எண்ணிக்கொண்டிருந்த வேளையில், "நான் மீன் பிடிக்கப் போகிறேன்" என்று பேதுரு கூறியது, ஓர் அழைப்பைப் போல் ஒலித்தது.

மீன் பிடிப்பதை தங்கள் வாழ்வாகக் கொண்டிருந்த எளிய மனிதர்களை, "இனி நான் உங்களை மனிதரைப் பிடிப்பவர் ஆக்குவேன்" (மத். 4:19; மாற். 1:17; லூக். 5:10) என்று உறுதி அளித்து இயேசு அழைத்தார். அந்த அழைப்பைச் சரியாகப் புரிந்தும், புரியாமலும், தங்களுக்குப் பழக்கப்பட்ட தொழிலை விட்டுவிட்டு, ஏதோ ஒரு துணிச்சலுடன் இயேசுவின் அழைப்பை ஏற்று, அவரைப் பின் சென்றவர்கள் சீடர்கள். இயேசு அவர்களுடன் இருந்தவரை, மக்களைப் பிடிக்கும் பணியை ஓரளவு புரிந்து செயல்பட்டனர், சீடர்கள். ஆனால், கல்வாரியில், இயேசு, சிலுவையில் இறந்தபின், நிலைமை வெகுவாக மாறிவிட்டது. சீடர்கள், மக்களைப் பிடிப்பதற்குப் பதில், மக்கள், இவர்களைப் பிடித்து, உரோமையர்களிடம் ஒப்படைத்து விடுவார்களோ என்ற பயத்தில், சீடர்கள் பதுங்கி வாழ்ந்தனர்.

மக்களைப் பிடிக்கும் கனவுகளையெல்லாம் மூட்டைகட்டி வைத்துவிட்டு, மீண்டும் பழையபடி மீன்பிடிக்கும் தொழிலுக்கேத் திரும்பலாம் என்று தீர்மானித்தனர் சீடர்கள். பேதுருவின் அழைப்பு வந்ததுதான் தாமதம்... "நாங்களும் உம்மோடு வருகிறோம்" என்று அனைவரும் புறப்பட்டனர். கடந்த மூன்றாண்டுகள் இயேசுவுடன் அவர்கள் வாழ்ந்த அற்புதமான வாழ்வு திரும்பிவரப் போவதில்லை என்ற தீர்மானத்தில், பழைய பாதுகாப்பான வாழ்வைத் தேடிச்செல்லும் மீனவர்களாக அவர்கள் மாறிவிட்டனர். அந்தப் பழைய வாழ்வில் அவர்கள் முதலில் சந்தித்தது, ஏமாற்றம். அன்று இரவு அவர்களுக்கு மீன் ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை." (யோவான் 21: 3).

மீன்பிடித் தொழிலில், ஒன்றும் கிடைக்காமல் போன பல இரவுகளைச் சந்தித்தவர்கள் இந்தச் சீடர்கள். இருந்தாலும், அன்று, திபேரியக் கடலில், இரவு முழுவதும் முயற்சிகள் செய்தும்,  ஒன்றும் கிடைக்காமல் போனது, அவர்கள் மனதில், கெனசரேத்து ஏரியில் நிகழ்ந்த மற்றொரு நிகழ்வை நினைவுபடுத்தியிருக்கும். அந்த நிகழ்வுதானே அவர்கள் வாழ்வை முற்றிலும் மாற்றிய நிகழ்வு! லூக்கா நற்செய்தி, 5ம் பிரிவில் (5:4-11) சொல்லப்பட்டுள்ள அந்த நிகழ்விலும், அவர்கள், இரவெல்லாம் உழைத்தும் ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை என்று கூறப்பட்டுள்ளது. அவர்கள் வாழ்வில் அடிக்கடிச் சந்தித்துப் பழகிப்போன அந்த ஏமாற்றத்தை அவர்கள் மறக்கமுடியாத ஓர் அனுபவமாக இயேசு அன்று மாற்றினார். எனவேதான், இந்த இரவிலும் அந்த நாள் நினைவு அவர்களுக்கு மீண்டும் எழுகிறது.

இயேசுவின் மரணம் என்ற பெரும் எமாற்றத்திற்குப் பின், தங்கள் பழைய வாழ்வைத் தொடரலாம் என்று எண்ணியவர்களுக்கு, ஆரம்பமே ஏமாற்றமாக அமைந்தது. அந்த ஏமாற்றம், மீண்டும், அவர்கள் வாழ்வைப் புரட்டிப்போட்ட ஒரு மாற்றமாக அமைந்தது. கெனசரேத்து ஏரியில் நிகழ்ந்ததைப்போலவே, மீண்டும் ஒருமுறை, திபேரியக் கடலில் நிகழ்ந்தது. இரவு முழுவதும் உழைத்துக் காணாத பலனை, விடிந்ததும், இயேசுவின் வடிவில் அவர்கள் கண்டனர். 153 பெரிய மீன்கள் பிடிபட்டதாக, நற்செய்தியாளர் யோவான் கூறுகிறார். (யோவான் 21:11)

கெனசரேத்து ஏரியிலும், திபேரியக் கடலிலும் நடந்த இரு நிகழ்வுகளையும் இணைத்துச் சிந்திக்கும்போது, சீமோன் பேதுருவுக்கும், இயேசுவுக்கும் இடையே உருவான உறவில் ஒரு புதிய ஆழம் புலனாகிறது. இவ்விரு நிகழ்வுகளின் இணைப்பு, நமக்கு ஒரு சில பாடங்களைச் சொல்லித் தரக் காத்திருக்கிறது.

கெனசரேத்து ஏரியில் கிடைத்த அளவற்ற மீன்பிடிப்பைக் கண்டதும், பேதுரு, இயேசுவின் கால்களில் விழுந்து, "ஆண்டவரே, நான் பாவி, என்னைவிட்டுப் போய்விடும்" (லூக்கா 5:8) என்று வேண்டினார். திபேரியக் கடலில், கிடைத்த அளவற்ற மீன்பிடிப்பைக் கண்டதும், பேதுரு தண்ணீரில் பாய்ந்து சென்றார், இயேசுவை நோக்கி.

கெனசரேத்து ஏரியில் தான் ஒரு பாவி என்பதை பேதுரு உணர்ந்த வேளையில், இயேசு தன்னை விட்டு விலகவேண்டும் என்று வேண்டினார்.

திபேரியக் கடலில் மீன்பிடிக்க வருவதற்கு முன், தான் எவ்வளவு பெரிய பாவி என்பதை, பேதுரு நன்கு உணர்ந்திருந்தார். இயேசுவைத் தனக்குத் தெரியாது என்று மறுதலித்த பாவி, தான் என்பதை, நன்கு உணர்ந்திருந்த பேதுரு, இம்முறை, இயேசுவை விட்டு விலகிச்செல்ல எண்ணாமல், இயேசுவை நோக்கிச் சென்றார்.

பேதுருவும், சீடர்களும், கரையை அடைந்ததும், மற்றோர் ஆனந்த அதிர்ச்சி அவர்களுக்குக் காத்திருந்தது. படகைவிட்டு இறங்கியவுடன் கரியினால் தீ மூட்டியிருப்பதையும் அதன்மீது மீன் வைத்திருப்பதையும் அவர்கள் கண்டார்கள் (யோவான் 21:9) என்று இன்றைய நற்செய்தியில் வாசிக்கிறோம். 'கரியினால் தீ மூட்டப்பட்டிருக்கும்' இந்தக் காட்சி, நம் நினைவுகளை, இயேசு தன் பாடுகளைச் சந்தித்த அந்த இரவுக்கு அழைத்துச்செல்கிறது. அங்கு, தலைமைக்குருவின் வீட்டு முற்றத்தில் பணியாளர்களும் காவலர்களும் கரியினால் தீ மூட்டி அங்கே நின்று குளிர்காய்ந்து கொண்டிருந்தார்கள் (யோவான் 18:18) என்று யோவான் குறிப்பிட்டுள்ளார். அவர்களோடு நின்று குளிர் காய்ந்துகொண்டிருந்த பேதுருவிடம், "நீயும் இம்மனிதனுடைய சீடர்களில் ஒருவன்தானே?" என்ற கேள்வி எழுந்தபோது, தனக்கு இயேசுவைத் தெரியாது என்று பேதுரு மறுத்தார். தலைமைக்குருவின் வீட்டு முற்றத்தில் மூட்டப்பட்டிருந்த நெருப்பு, பேதுருவின் மறுதலிப்புக்கு ஓர் அடையாளமாக இருந்ததுபோல், திபேரிய கடலருகே மூட்டப்பட்ட நெருப்பு, பேதுருவின் மன்னிப்பிற்கு ஓர் அடையாளமாக மாறுகிறது.

பேதுருவுக்கும், இயேசுவுக்கும் இடையே நிகழ்ந்த இச்சந்திப்பில், மன்னிப்பு என்ற சொல்லோ, எண்ணமோ இடம்பெறவில்லை. அங்கு, அன்பு பறைசாற்றப்பட்டது; பொறுப்பு ஒப்படைக்கப்பட்டது. அந்தப் பரிமாற்றத்தில், மன்னிப்பு, மடைதிறந்த வெள்ளமெனப் பாய்ந்து, பேதுருவை மூழ்கச் செய்தது.

நம் வாழ்வைச் சிறிது அலசிப் பார்ப்போம். பிரமிப்பூட்டும் கருணை நம்மைச் சூழும்போது, எதிர்பாராத அளவில் ஒரு பேரன்பு அனுபவம் நமக்கு ஏற்படும்போது, ஒன்று, அந்த அன்புக்கு முன் முற்றிலும் சரணடைந்து மகிழ்வோம். அல்லது, அந்த அன்பைக் கண்டு பயந்து, நமக்குள் நாமே ஒளிந்து கொள்வோம். அந்த அன்பு நம்மை விட்டு விலகினால் போதும் என்றும் நினைக்கத் தோன்றும். கெனசரெத்து ஏரியில், பேதுரு, இயேசுவின் அன்பை, முதல்முறை உணர்ந்து, பயந்து, அவரை விட்டு விலகிச்செல்ல விழைந்தபோது, இயேசுவின் வாழ்வுப்பாடங்கள் அவருக்கு ஆரம்பமாயின.

இயேசுவுடன் வாழ்ந்த மூன்று ஆண்டுகளில், பேதுரு கற்றுக்கொண்ட ஓர் உயர்ந்த பாடம், இதுதான். எந்நிலையில் தான் இருந்தாலும், இயேசுவின் அன்பில், தனக்கு, எப்போதும், புகலிடமும், தஞ்சமும் உண்டு என்பதே, அந்த அழகியப் பாடம். இந்த ஒரு பாடத்தை நாம் கற்றுக்கொண்டால் நமக்கு மீட்பு உண்டு, வாழ்வு உண்டு. எந்நிலையில் நாம் இருந்தாலும், இயேசுவை நாம் அணுகிச் செல்லமுடியும். தந்தையாம் இறைவனில் நாம் தஞ்சம் அடையமுடியும்.

இரவெல்லாம் உழைத்தும், பயனேதும் காணாமல் களைத்து, சலித்துப்போன சீடர்களுக்கு, உயிர்த்த இயேசு, ஒரு தாயின் கனிவோடு, காலை உணவைத் தயாரித்து, பரிமாறினார்.

உயிர்த்த இயேசுவைக் காணச்சென்ற வேளையில், ஆலயத்தில், காயப்பட்டு, பரிதவிக்கும் இலங்கை மக்களை, உயிர்த்த இயேசு, தாயன்போடு அரவணைக்க வேண்டும் என்று, உருக்கமாகச் செபிப்போம்.

நல்ல தலைவர்கள் வழியே, இந்திய நாடு மீண்டும் உயிர்பெறும் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் காத்திருக்கும் மக்களுக்கு, உயிர்த்த இயேசு நம்பிக்கையூட்டுமாறு செபிப்போம்.